Ο παράδεισος της μοναχής Θεοδέκτης

 Για  πολλούς ήταν ίσως μια από τις πιο όμορφες και ουσιαστικές εκδηλώσεις που έχουν λάβει χώρα στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης. Η μοναχή Θεοδέκτη,  ηγουμένη της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Αγιάς μύησε επί δύο ώρες νοερά με τον πηγαίο αφηγηματικό λόγο της και τις εικόνες που πρόβαλε στην ευλογία της βιολογικής καλλιέργειας  το ακροατήριο της, την Κυριακή 11 Νοεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης. Συνδιοργανωτές ο Σύλλογος των Ενεργών πολιτών και ο «Πελίτι».

   «Παράδεισος, είναι ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς μας» είπε στο ξεκίνημα  του λόγου της η ηγουμένη Θεοδέκτη και κατόρθωσε με τρόπο απλό και άμεσο να υπενθυμίσει αλήθειες που έχουμε ξεχάσει. Να ανασύρει ξεχασμένους τρόπους ζωής. Να  παρακινήσει  όλους μας να επισκεφτούμε το μοναστήρι της και να μαζέψουμε με προσωπική εργασία μήλα, ξύλα για το τζάκι, κάστανα, καρύδια και τόσα άλλα που η φύση απλόχερα χαρίζει αλλά ο άνθρωπος δεν μπαίνει στον κόπο, ακόμα και σε εποχές κρίσης, να μαζέψει. Τόνισε την αυτονομία στη ζωή, την απεξάρτηση από κάθε μορφή ενέργειας που μολύνει και κοστίζει.

   Επί δύο ώρες όλοι όσοι ήμασταν εκεί ζήσαμε αυτό που ο τίτλος της ομιλίας δήλωνε: «Την πρόγευση του παραδείσου». Και ασφαλώς όλη αυτή η προσπάθεια που για κάποιους ονομάζεται οικολογική και φαντάζει πολύ σύγχρονη δεν είναι τίποτε άλλο παρά καρπός της Ορθόδοξης μοναχικής ζωής που βιώνεται εδώ και αιώνες στα μοναστήρια της Ανατολής, του Όρους, της Κύπρου, της Ρωσίας κ.αλ. Είναι μια καθημερινότητα για το μοναχό η καλλιέργεια της γης ή η φροντίδα των ζώων. Έχουμε πολλά παραδείγματα με πιο γνωστό, αυτό της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων. Απλά τα τελευταία χρόνια αποκτά δημοσιότητα και προσελκύει πολλούς ενδιαφερόμενους που θέλουν να εφαρμόσουν τη σωστή διαχείριση της γης.

Λίγα λόγια για το μοναστήρι.

 Το Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου βρίσκεται τριάμισι χιλιόμετρα δυτικά του χωριού Ανατολή, σε υψόμετρο 1100 μέτρων στον ορεινό όγκο Κισσάβου (Όσσας). Κτίστηκε από τον Άγιο Δαμιανό τον εκ Κισσάβου το 1550 μ.Χ., ο οποίος οργάνωσε και την κοινοβιακή μοναστική αδελφότητα που ήκμαζε μέχρι πριν από τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατόπιν το Μοναστήρι ερημώθηκε.

    Το 1980, κοντά στο μεταβυζαντινό αρχικό οικοδομικό συγκρότημα, Αγιορείτες Πατέρες άρχισαν να κτίζουν καινούρια πτέρυγα, την οποία εγκατέλειψαν το 1985. Από τον Ιούλιο του 2000 μ.Χ. το Μοναστήρι ανέλαβε να αποκαταστήσει μια διεθνής ομάδα μοναζουσών (ορθόδοξες μοναχές από διάφορες χώρες). Οι ίδιες μοναχές λειτουργούν και το Ησυχαστήριο «Απόστολος Παύλος», που βρίσκεται στην Αττική. Ασχολούνται με τις «λειτουργικές τέχνες», παράλληλα δε και ιδιαίτερα, με βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία.

   Ο τρόπος που η μοναστική αυτή κοινότητα αντιλαμβάνεται τον πολυεθνικό χαρακτήρα του μοναστηριού είναι μια διεθνής ιεραποστολή, που επιβεβαιώνει έμπρακτα ότι στην ορθοδοξία δεν υπάρχει διάκριση έθνους, φυλής και γλώσσας. Γνωστό σιγά σιγά γίνεται ότι στο μοναστήρι πωλούνται οικολογικά γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, κυρίως γαλακτοκομικά και παράγωγά τους, για την εξασφάλιση των απαραιτήτων προς το ζην.   Οργανώνονται κατά καιρούς συναντήσεις ομάδων με ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία, το Μοναχισμό, την οικολογική συνείδηση και άλλα παρεμφερή θέματα.

      Στόχος καίριος επίσης για τη μοναχική κοινότητα και όλο τον κόσμο είναι η αναστήλωση της Παλαιάς Μονής, που είναι κόσμημα τοπικής αρχιτεκτονικής, όπως επίσης και καμάρι της θεσσαλικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Ηγουμένη είναι η μοναχή Θεοδέκτη και η αδελφότητα αριθμεί 15 μοναχές και 5 δόκιμες.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε μεγάλα αποσπάσματα  της ομιλίας της μοναχής Θεοδέκτης από το Aeginaportal.gr