Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Πάσχα με το "Παναγία Τήνου"

  Άλλες χρονιές τέτοιες ημέρες θα είχε την τιμητική του στις Δυτικές Κυκλάδες. Θα μετέφερε εκατοντάδες πανηγυριστές στην Κύθνο, τη Σέριφο, τη Σίφνο και τη Μήλο. Στα πολυτελή σαλόνια  και στα καταστρώματα του θα έβρισκαν ολιγόωρη διαμονή επιβάτες που θα προσδοκούσαν  τη φυγή από τη μεγάλη πόλη και τη ζήση ενός ακόμη ελληνικού Πάσχα στις κάτασπρες εκκλησιές των Κυκλάδων.
   Πόσα όνειρα και σχέδια καλοκαιρινών διακοπών ζωντάνεψαν στα ρέλια του με την αθόρυβη συνοδεία των γλάρων. Ανεξίτηλη η άσπρη γραμμή από τα απόνερά του στο γαλανό καμβά του Αιγαίου. Η παλιά αγέρωχη πλώρη του να τα βάζει με τα καλοκαιρινά μελτέμια και να σκίζει τα κύματα. Δυνατό και γεμάτο πείσμα να αναχωρεί πρωί - πρωί για τις Κυκλάδες αδιαφορώντας αν το προσπεράσουν στα μισά τα σύγχρονα ταχύπλοα. Εκείνο εκεί στη γραμμή του σταθερό, επίμονο και αμετανόητο.
    Ο ερχομός του στο μικρό λιμάνι δημιουργούσε γλυκιά αναστάτωση στη γαλήνια νησιώτικη πολιτεία. Η φιγούρα του πλοίου που μπορεί να σκόρπαγε χαμόγελα ή και να ήταν η αιτία να τρέξει κάποιο δάκρυ. Ο γυρισμός ενός ξενιτεμένου, η επιστροφή του στρατιώτη με ολιγοήμερη άδεια, οι φοιτητές, οι μακρινοί συγγενείς που επέστρεψαν για καλοκαίρι στο νησί, ο ερχομός ενός νεογέννητου μωρού. 
   Το 'Παναγία Τήνου" ή αλλιώς το "Άγιος Γεώργιος"  όπως και όλα τα πλοία  της ακτοπλοΐας που δίνουν ζωή στα μικρά και μεγάλα βράχια  του Αιγαίου δεν είναι απλά τα πλοία της γραμμής. Είναι κομμάτια από τη ζωή των ανθρώπων εκείνων που τα περιμένουν, που τα ταξιδεύουν. Είναι η προέκταση της ξηράς, η γέφυρα που συνδέει με την ηπειρωτική Ελλάδα, η "περαταριά" ανάμεσα στα νησιά, η επαφή και η επικοινωνία με το κέντρο, η αλληλογραφία, η τροφοδοσία, ο γιατρός, ο δάσκαλος, τα φάρμακα, οι εφημερίδες, ο εξοπλισμός, τα ανταλλακτικά, το καινούργιο αυτοκίνητο, οι ζωοτροφές.
   Ο ερχομός  του καραβιού δίνει ζωή, πρόσβαση στον έξω κόσμο, γι΄αυτό πάντα είναι γεγονός. Πως θα ξεχάσω το 1985  όταν με το θρυλικό "Ίκαρος" περιπλέαμε  την Ικαρία  και δεκάδες καθρεφτάκια σταφτάλιζαν από  τις πλαγιές  του νησιού χαιρετώντας το πλοίο. Κι εκείνο σφύριζε συνεχώς ανταποδίδοντας  τη χαρά  για το καλωσόρισμα.
   Δεν ξέρω αν το 'Παναγία Τήνου" πρόλαβε να σφυρίξει πένθιμα και να αποχαιρετήσει καραβίσια τους τόσους ταξιδευτές του. Δεν ξέρω αν κι εκείνοι πρόλαβαν να το αποχαιρετήσουν με το καθρεφτάκι τους. Ένα είναι σίγουρο, πως το ιστορικό αυτό καράβι που υπηρέτησε αγόγγυστα και αδιάλειπτα τα νησιά  του Αρχιπελάγους, είχε ένα άδικο για την ιστορία  του τέλος. Ένα τέλος αργό, βασανιστικό, και επώδυνο. Να κείτεται στο βρώμικο βυθό  του λιμανιού του Πειραιά και να προσφέρει μια  τραγική εικόνα τη στιγμή που χιλιάδες επιβάτες έφευγαν για του Πασχαλινούς προορισμούς τους.
   Να κείτεται λυπημένο που δεν μπορεί κι εκείνο να φύγει για το Πάσχα και να ταξιδέψει  τους ανθρώπους που το αγάπησαν και το προτιμούσαν στα ταξίδια τους.
    Να  επιμένει να στέκεται παραπονεμένο για  αυτούς που το άφησαν να γείρει.
    Και επιμένει να στέκεται εκεί και να προσδοκά το τελευταίο του ταξίδι, το λυτρωτικό. Με κλειστό όμως τον καταπέλτη. Γιατί σε αυτό το ταξίδι δεν θέλει να πάρει κανέναν επιβάτη μαζί του. Γιατί είναι το ταξίδι του τέλους.