Ένα ποίημα από εκείνα τα "παλιά" που μιλά για το δάσκαλο και το μεγάλο του ρόλο στην εκπαίδευση. Ένα ποίημα από άλλες εποχές, εκείνες του μαυροπίνακα, και της γομολάστιχας. Τι έχει πραγματικά να πει σήμερα; Ποιό μήνυμα κομίζει; Πόσο αντέχει δίπλα στο διαδραστικό πίνακα και μέσα στο ψηφιακό σχολείο;
Ότι και να γίνει, όσο κι αν η υλικοτεχνική υποδομή θα προοδεύει, ο ρόλος του φυσικού προσώπου θα παραμένει μοναδικός και απαραίτητος. Γιατί η μάθηση στηρίζεται κατεξοχήν στην προσωπική σχέση, στην ανταλλαγή πληροφορίας, στη μετάδοση γνώσης και σοφίας.
Σμίλεψε πάλι,
δάσκαλε, ψυχές!
Κι
ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’
αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίσ’
το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μές στο κορμί σου
μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα
βάλε τώρα πιο βαθιά,
Ο
πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθιά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε
λησμονήσει;
Θα
θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα
βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Κωστής Παλαμάς, "Στον Δάσκαλο"
