Βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα και ο Άγιος Νεκτάριος είναι Διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών. Ο Άγιος που πριν μερικά χρόνια έχει ζήσει τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας και έχει εγκαινιάσει πολλά Αθλητικά Σωματεία στα οποία έχει εγκωμιάσει το ρόλο της σωματικής άσκησης, έχει φροντίσει ώστε η Ριζάρειος Εκκλησιαστική Σχολή να εφοδιαστεί με σουηδικά όργανα γυμναστικής. Κάτι πολύ προχωρημένο για την εποχή εκείνη.
Τότε λοιπόν έκανε την εμφάνιση του στην Αθήνα το ποδόσφαιρο, ένα νέο παιχνίδι - άθλημα από κάποιους αριστοκράτες που είχαν ζήσει στην Αγγλία. Ο θείος ενός μαθητή της Ριζαρείου χάρισε μια μπάλα με όλα τα σχετικά "σύνεργα" για το παιχνίδι. Δυστυχώς όμως κάποιοι στενόμυαλοι καθηγητές και παιδονόμοι θεώρησαν το παιχνίδι ακατάλληλο για τη σχολή και κράτησαν τη μπάλα στα γραφεία. Η μοναδική αγωνία και σκέψη των παιδιών είχε γίνει το πως θα πάρουν τη μπάλα. Τη λύση την έδωσε κάποιος που δεν τον ενδιέφερε προσωπικά το παιχνίδι αυτό, ο διάκονος Γερβάσιος. Πήρε το θάρρος και επισκέφθηκε τον άγιο Διευθυντή της σχολής στο γραφείο του λέγοντάς του:
- Δεν είναι νομίζω σωστό να στενοχωριούνται τα παιδιά. Η χαρά και όχι η λύπη πρέπει να είναι επιδιώξεις της Σχολής και γενικώς της Εκκλησίας. Τι κακό έχει αυτό το παιχνίδι; Γυμνάζει το σώμα, οξύνει την παρατηρητικότητα και την ετοιμότητα των παιδιών, τους δίνει τη χαρά της συλλογικής ευγενικής άμιλλας και μάλιστα όταν αυτή γίνεται στον ανθοφόρο κήπο μας.
Ο Άγιος θέτοντας εγγυητή το νεαρό διάκονο, έδωσε τη μπάλα και έμειναν όλοι οι μαθητές ευχαριστημένοι και υπόχρεοι στον καλό συμμαθητή τους π. Γερβάσιο.
Το παραπάνω περιστατικό καταγράφεται από το μαθητή του Αγίου π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο και προέρχεται από το βιβλίο : "Το περιβόλι του Αγίου" των π. Αμφιλόχιου Γελαδάκη, π. Αρσένιου Μελισσιανού και Γεώργιου Μπήτρου από τις εκδόσεις "Πηλός"