Συναντήσαμε τον "Οδυσσέα" στο Μεγαλοχώρι του Αγκιστρίου. Ένα σπάνιο δείγμα παλιάς ελληνικής ναυπηγικής παράδοσης που χρωμάτισε τα μικρά ταξίδια μας στις προηγούμενες δεκαετίες. Σήμερα θα πρέπει να έχουν απομείνει ελάχιστα. Μέχρι τη δεκαετία του '90 το λιμάνι του Πειραιά ήταν γεμάτο - στο σημείο που σήμερα αναχωρούν τα ιπτάμενα δελφίνια - από τέτοια σκάφη που είχαν προορισμό τα Σελήνια, τα Παλούκια, το Καματερό της Σαλαμίνας. Τελευταία ξύλινα σκάφη ο "Αίας" η "Μαργαρίτα". Εδώ στην Αίγινα τα βλέπαμε να πηγαινοέρχονται από το Αγκίστρι και να αράζουν στην παλιά προβλήτα και ακούραστα να πηγαινοέρχονται στη Σκάλα και στο Μεγαλοχώρι.
Ποιός δε θυμάται τον "Καπετάν Νταβέλη", το "Μόσχο", το ξύλινο "Μανάρας" και κάποια άλλα μικρότερα. Φρεσκοβαμμένα, καθαρά, ανθρώπινα. Με ξύλινα καθίσματα ή με καθίσματα από παλιά λεωφορεία προσπαθούσαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής αποτελώντας γέφυρα ανάμεσα στην Αίγινα και το Αγκίστρι.
Τα σκαριά αυτά που προσέφεραν για δεκαετίες τις υπηρεσίες τους στους μικρούς προορισμούς των νησιών μας - γιατί τα συναντάμε και στις Κυκλάδες - συνέχισαν να ταξιδεύουν ως μικρά τουριστικά σκάφη. Αποτέλεσαν και αποτελούν μια εικόνα της ναυτικής Ελλάδας, αναπόσπαστο μέρος του ναυτικού πολιτισμού και άριστο δείγμα της τέχνης των άφθαστων καραβομαραγκών. Αναρωτιέμαι αν κάποιος σκέφτηκε να διατηρήσει ένα από αυτά για λόγους όχι συναισθηματικούς ή νοσταλγικούς αλλά ιστορικούς και πολιτιστικούς.
Τα σκαριά αυτά που προσέφεραν για δεκαετίες τις υπηρεσίες τους στους μικρούς προορισμούς των νησιών μας - γιατί τα συναντάμε και στις Κυκλάδες - συνέχισαν να ταξιδεύουν ως μικρά τουριστικά σκάφη. Αποτέλεσαν και αποτελούν μια εικόνα της ναυτικής Ελλάδας, αναπόσπαστο μέρος του ναυτικού πολιτισμού και άριστο δείγμα της τέχνης των άφθαστων καραβομαραγκών. Αναρωτιέμαι αν κάποιος σκέφτηκε να διατηρήσει ένα από αυτά για λόγους όχι συναισθηματικούς ή νοσταλγικούς αλλά ιστορικούς και πολιτιστικούς.
Τα θυμηθήκαμε απόψε που γιορτάζει το Αγκίστρι με το μεγάλο πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής.
Χρόνια πολλά.