Άνοιξαν και πάλι κάποιοι το θέμα της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, γράφοντας και υποστηρίζοντας με έωλα επιχειρήματα πως η αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι νεκρή όπως και η λατινική. Άρα ποιός ο λόγος να διδάσκεται στα σχολεία και μάλιστα να αφιερώνεται τόσος πολύτιμος χρόνος από το ωρολόγιο πρόγραμμα κάθε σχολική χρονιάς; Ταυτόχρονα εθελοτυφλούν και δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν τους λόγους που οι νεότερες γενιές μαστίζονται από λεξιπενία, δυσκολία έκφρασης στο γραπτό και προφορικό τους λόγο και αδυναμία να συντάξουν μια ολοκληρωμένη πρόταση.
Το γλωσσικό ζήτημα είναι τόσο παλιό όσο και η γλώσσα μας, θα έλεγε κανείς. Αλλά αυτό αποδεικνύει και πόσο ζωντανή είναι η γλώσσα μας, όταν ακόμα και σήμερα συζητούμε και διαφωνούμε για γλωσσικά ζητήματα. Το θέμα ασφαλώς είναι τεράστιο και δεν είναι ο σκοπός μας να το καλύψουμε, απλά να το θίξουμε παραθέτοντας ένα τροπάριο της Εκκλησίας από τον κανόνα του Όρθρου της Κυριακής 22 Σεπτεμβρίου, δια χειρός Ιωάννου Δαμασκηνού, το οποίο εμπεριέχει λέξεις που ξαφνιάζουν για την εποχή που γράφτηκε:
Ας μας προβληματίσει:
" Αρρήτω προστάξει σοι, πεζοπλωτήρα εδέξατο, η άβατος θάλασσα, ηπειρωθείσα ποτέ, Ισραηλίτην λαόν κεκονιμένον εξόδιον άδοντα ύμνον Σοι Κύριε"
Σημ. από το κείμενο απαουσιάζουν τα πνεύματα διότι δεν έχουμε πολυτονιστή.