Δημοσιεύουμε ένα κείμενο νοσταλγίας και ευχαριστίας του κ. Δημοσθένη Παπαλεονάρδου για τις Κατασκηνώσεις της Ι.Μητροπόλεως Ύδρας στον Πόρο. Ένα κείμενο που θα θυμίσει σε πολλούς στιγμές ανεπανάληπτες που σημάδεψαν την μετέπειτα επαγγελματική , οικογενειακή και κοινωνική τους ζωή. Κυρίως όμως ένα κείμενο γεμάτο αναφορές στα πρόσωπα εκείνα που στάθηκαν οι στυλοβάτες αυτής της Κατασκηνωτικής εμπειρίας και σήμερα είναι διακεκριμμένοι συμπολίτες μας κατέχοντας σημαντικές θέσεις και αξιώματα. Για άλλη μια φορά τα πρόσωπα είναι εκείνα που γράφουν ιστορία.
Του κ.
Δημοσθένη Παπαλεονάρδου Πλοιάρχου Λ. Σ. Ναυτιλιακού Ακόλουθου Μασσαλίας
Αυτές τις μέρες ο νους μας γυρνά πίσω χρόνια
πολλά και μας θυμίζει τις ωραίες ευλογημένες μέρες στον καταπράσινο ευλογημένο
χώρο των κατασκηνώσεων αρρένων της Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και
Αιγίνης στις ¨Στάνες"του Πόρου. «Στις στάνες των βουνών και τα λημέρια
μια όμορφη ζωή καλοπερνώ» (ύμνος της κατασκήνωσης) σιγοτραγουδούσαμε
μικροί μαθητές και ομαδόπουλα στις σκηνές που είχαν παχτωθεί στα βουνά πάνω από
το ιστορικό μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και κάτω από την σκέπη της Παναγίας
μας. Πως να ξεχάσεις το πρωινό εγερτήριο που ακούγαμε τα κουδούνια των προβάτων
που έβοσκαν γύρω από τη κατασκήνωση! Την εωθινή προσευχή στο ταπεινό
προσευχητάρι κάτω από τα πεύκα κοντά στη πηγή με το δροσερό νεράκι.! Το
αγιογραφικό ανάγνωσμα παρέα με πνευματικούς πατέρες της Μητρόπολης με
προεξάρχοντα το Γέροντα Επίσκοπο των παιδικών μας χρόνων Ιερόθεο και
ιδρυτή όλου αυτού του πνευματικού έργου προς τη νεότητα που ξεκίνησε από τις
πρώτες μέρες της Αρχιερατείας του στη Κουβέρτα Ερμιονίδας, στο Τούρλο της
Αίγινας και κατέληξε στις Στάνες του Πόρου, και τους διάκονο π. Εφραίμ ,νυν
Ποιμενάρχη μας, π. Τιμόθεο Θανόπουλο, π. Δανιήλ Αεράκη, π. Νικόδημο Αεράκη, τον
πνευματικό και εξομολόγο της Κατασκήνωσης τον πολλά προσφέροντα και
πολλάκις κοπιάσαντα περί αυτών. Ποιός δεν θυμάται τις εργασίες στις απλοϊκές
σκηνές και στο περιβάλλοντα χώρο, για να κερδίσει η κάθε ομάδα το σημαιάκι
τιμής. Μπορείς να μην θυμηθείς το γραφικό μονοπάτι μέσα από τα πεύκα και τη
χαράδρα που οδηγούσε στην αμμουδερή παραλία του μοναστηριού για να απολαύσεις
το θαλάσσιο μπάνιο με τη χαρούμενη παρέα της κατασκήνωσης ,στο παιχνίδι της
θάλασσας. Η επιστροφή από το ανηφορικό μονοπάτι δύσκολη αλλά σε οδηγούσε στη
τραπεζαρία όπου η κυρία Κονδυλία μαζί με τη κόρη της Μοιρούλα και το επιτελείο
τους είχαν ετοιμάσει τις λιχουδιές, το νόστιμο μεσημεριανό φαγητό. Ο
απολαυστικός μεσημεριανός ύπνος με τη συναυλία των τζιτζικιών ήταν ένα διάλειμμα
στη πορεία μιας κατασκηνωτικής μέρας. Και το απογευματάκι παιχνίδι μέχρι τη
δύση όπου κάτω από το φώς του φεγγαριού διάλογοι πνευματικοί με μορφές της
Ορθοδοξίας που ο Επίσκοπος μας καλούσε για το πνευματικό εφοδιασμό μας. Τους
Επισκόπους Δρυινουπόλεως Σεβαστιανό, Παραμυθίας Παύλο, Τρίκκης Σεραφείμ γέροντα
Αιμιλιανό ηγούμενο της Μονής Σίμωνος Πέτρας, γέροντα Γεώργιο Καψάνη ηγούμενο
Μονής Γρηγορίου και πολλούς άλλους κληρικούς και λαϊκούς θεολόγους. Και
εφοδιασμένοι με την πνευματική τροφή φτάναμε αισίως στη βραδινή τράπεζα με
επιστέγασμα τη θεατρική παρουσίαση της ημέρας από στελέχη των ομάδων στο βραδινό
διαγωνισμό της καλύτερης παράστασης όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν οι:
Εμμανουήλ Γιαννούλης και Δημήτριος Βλάσσης ,σημερινοί άξιοι λειτουργοί του
θυσιαστηρίου. Και γεμάτοι χαρά οδηγούσαμε τα βήματα μας στο βραδινό
προσκυνητάρι κάτω από το Σταυρό του Κυρίου ,το φώς του καντηλιού και τη ευωδία
του θυμιάματος για να ευχαριστήσουμε το Χριστό μας για τη ευλογημένη μέρα που
μας χάρισε.
Όλα τα
παραπάνω δεν θα δημιουργούνταν χωρίς τον ευλογημένο «στρατό» του Επισκόπου μας
Ιεροθέου, που είχε στρατολογήσει μια ομάδα αξιόλογων στελεχών με όραμα, αγάπη, πίστη,
που έδιναν τον εαυτό τους μέρα και νύχτα για να μας διδάξουν και να μας κάνουν
άξια τέκνα της Εκκλησίας του Χριστού..........Ποιόν να πρωτοθυμηθεί κάποιος?.. Τον
σεβαστό σε όλους μας π. Νικόδημο Αεράκη, πολιό ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως μας, που
κρατούσε στους ώμους του το βάρος και την πνευματική ευθύνη της χριστιανικής
διαπαιδαγώγησης των νέων. Τον τότε διάκονο π. Εφραίμ, σημερινό Ποιμενάρχη μας. Τον
νεαρό φοιτητή της Θεολογίας Βασίλειο Κουτσού, τον σημερινό Καθηγούμενο της
Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, ομαδάρχη της 2ης ομάδας, μειλίχειο και νουνεχή. Τον
διάκονο π Συμεών Κούτσα, νυν Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης, που μας καθοδηγούσε με
τις μεστές ομιλίες του. Τον Νικόλαο Δεμενόπουλο, νυν Μητροπολίτη Παροναξίας
Καλλίνικο, με το χαρούμενο και ευπροσήγορο ανάστημα του. Τον φοιτητή Εμμανουήλ
Σιγάλα ,νυν Μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου, ομαδάρχη της 6ης Ομάδας. Τον
σοβαρό και μετρημένο Υπαρχηγό μας, Παναγιώτη Αγγελόπουλο ,σημερινό Εισαγγελέα
Εφετών και εισαγγελέα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, τον αδελφό του Σπυρίδωνα
Αγγελόπουλο, σημερινό πρωτοπρεσβύτερο και Αναπλ Διευθυντή της Ριζαρείου Σχολής.
Το ήδη μακαριστό Στυλιανό Μπουρμπαχάκη ,ιδρυτή του Συλλόγου Συμπαραστάσεως
κρατουμένων «Ο Ονήσιμος», τον σχολικό σύμβουλο καθηγητή και συγγραφέα Νικόλαο
Νευράκη με την ομάδα των παιδιών από τη Σύρο, μεταξύ των οποίων το
λογοτέχνη- συγγραφέα πολλών βιβλίων και καθηγητή θεολογίας Μιχάλη
Χατζηγεωργίου. Τον Αρχηγό μας Ανδρέα Κουμπή μετέπειτα Γυμνασιάρχη Σπετσών και
σημερινό πρωτοπρεσβύτερο μαζί με τη μαγείρισσα μας ,σύζυγο του, Καλομοίρα
Κουμπή, σημερινή Διευθύντρια του Ιστορικού Αρχείου Σπετσών. Τους αδελφούς
Τρύφωνα και Αθανάσιο Παπασταύρου σημερινούς Αρχιμανδρίτες Τιμόθεο, ιεροκήρυκα
Ι. Μητροπόλεως Πατρών και Αθανάσιο ,ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως Πειραιώς. Τον
Εμμανουήλ Καλογερόπουλο ,σημερινό Αρχιμ. Ιερόθεο, Πρωτοσύγγελο της Μητροπόλεως
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. Τον σιωπηρό και πάντα σοβαρό οδοντίατρο Νικόλαο
Βέττα ,μετέπειτα Νεκτάριο μοναχό της Μονής Σταυρονικήτα ήδη μακαριστό. Τον επί
δύο κατασκηνωτικές περιόδους Ομαδάρχη μου Ιωάννη Κωστώφ, σημερινό Αρχιμανδρίτη
και συνεχιστή του πνευματικού έργου του γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου. Το
ακτίπητο δίδυμο κάθε κατασκηνωτικής βραδιάς Εμμανουήλ Γιαννούλη και Δημήτρη
Βλάσση ,σημερινούς πρεσβυτέρους που μας διασκέδαζαν με τα κωμικά τους
σκετσάκια. Το συγγραφέα και δόκιμο ιστοριογράφο καθηγητή φιλόλογο Ιωάννη Ησαία
.Τον μοναχό Σπυρίδωνα Παυλόπουλο ,σημερινό ηγούμενο του Ησυχαστηρίου της
Κεχαριτωμένης Τροιζήνος και πολλούς από τους σημερινούς αδελφούς του
Ησυχαστηρίου ,τότε λαικούς. Η κατασκήνωση της Μητροπόλεως Ύδρας των ετών
1975-1980 ήταν ένα ευλογημένο κομμάτι της ζωής μας. Το εφαλτήριο για τους μετέπειτα
πνευματικούς μας αγώνες, τις σπουδές μας και τη επαγγελματική μας σταδιοδρομία.
Κοντά σε μια ευλογημένη ομάδα στελεχών και κατασκηνωτών που κοσμούν σήμερα την
Εκκλησία του Χριστού, την κοινωνία μας και της Ελλάδα. Όμως η αιώνιος ευγνωμοσύνη
μας ανήκει σε εκείνον, τον ένα ,τον οραματιστή, τον Άγιο Επίσκοπο και
Μητροπολίτη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης Ιερόθεον ,που η καρδιά του παλλόταν για
τους νέους και έδωσε για τα πνευματικά του τέκνα.