Λίγα
χρόνια μετά την Επανάσταση και την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, σε ένα
ταπεινό σπιτάκι της Αθήνας ζει ένας μεγάλος αγωνιστής. Η Αθήνα είναι πλέον η
πρωτεύουσα. Η Ελλάδα διαφεντεύετε από τους Βαυαρούς και στην μικρή πρωτεύουσα
με τα λιγοστά σπίτια γύρω από την Ακρόπολη ζουν ακόμα αγωνιστές και στρατιώτες
που στις φουστανέλες τους υπάρχουν ανεξίτηλοι οι λεκέδες από το αίμα του αγώνα.
Σε αυτήν την Αθήνα του 19ου αιώνα πηγαινοέρχονται πολλοί ξένοι
επισκέπτες που συχνά μιλούν με τους
αγωνιστές. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μακρυγιάννης.
«Θα έχετε ακούσει για τον Μακρυγιάννη. Ήταν
από τους αγνότερους αγωνιστές του 21. Πίστευε πολύ στην Ορθοδοξία και αγαπούσε
αγνά και τίμια την Πατρίδα. Σαν τελείωσε ο αγώνας, αποσύρθηκε σε ένα μικρό σπιτάκι
στην Αθήνα. Κάποτε ένας ξένος θέλησε να επισκεφθεί το μεγάλο αγωνιστή, που η
φήμη του είχε ξεπεράσει τα όρια της Ελλάδος. Ο Μακρυγιάννης τον δέχτηκε
φιλόφρονα και απλά και με τη φιλοξενία που διακρίνει τους Έλληνες του πρότεινε
να κάτσει στο φτωχό μεσημεριανό φαγητό τους. Ο ξένος κάθισε. Μα σε κάποια
στιγμή άρχισε να γελάει ειρωνικά. Γιατί; Είδε το Μακρυγιάννη να σηκώνεται ορθός
και να λέει μια προσευχή πριν από το φαγητό κάνοντας ευλαβικά το σημείο του
Σταυρού. Άπιστος ο Ευρωπαίος χαμογέλασε ειρωνικά μπρος στην αφέλεια, όπως
νόμιζε, του καθυστερημένου Έλληνα. Μα ο Μακρυγιάννης δεν ήταν από εκείνους, που
ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους. Μήτε εκείνη την ώρα σκέφτηκε πως
πρόκειται για ξένον κι έπρεπε να σεβαστεί. Του έθιξε ο ξένος την πίστη. Ο
Μακρυγιάννης αγριεύει. Δείχνει την πόρτα του στον ξένο και με σταθερή φωνή κι
οργίλο ύφος του λέει:
-
Μπορείτε κύριε να πηγαίνετε. Δεν
μπορείτε στο σπίτι μου να κοροϊδεύετε εκείνα, που για μας αποτελούν όσια και
ιερά. Εμείς με αυτή την πίστη μεγαλουργήσαμε. Δεν έχετε θέση στο σπίτι μου…..
Τέτοια ήταν η πίστη των ηρώων του ’21 στο Χριστό
και στο Σταυρό Του Τέτοιο ήταν το
ανάστημα των απλών φουστανελάδων και βρακοφόρων. Τέτοια ήταν η παρρησία, το
θάρρος, το ήθος, η αξιοπρέπεια ο πολιτισμός των απλών ανθρώπων που κατόρθωσαν
να απελευθερώσουν έναν σκλαβωμένο λαό από τετρακόσια χρόνια δουλείας. Των απλών
ανθρώπων που έγιναν ήρωες, ηγέτες, πρωτοπόροι.
Η 25η Μαρτίου που εορτάζουμε σήμερα δεν είναι μια ακόμα
γιορτή. Δεν είναι απλά μια γιορτή σαν όλες τις άλλες. Δεν είναι κάποιο έθιμο,
δεν είναι συνήθεια, δεν ανήκει στη Λαογραφία.
Είναι η γενέθλια ημέρα της ελευθερίας. Είναι
η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το γένος μας. Είναι η ημέρα της παλιγγενεσίας.
Είναι η απαρχή του Νέου Ελληνικού Κράτους. Είναι η πηγή από την οποία αντλούμε
τις αξίες και τις αλήθειες που πότισαν τον κορμό του Έθνους μας. Είναι το
Πάσχα, η Λαμπρή, η Ανάσταση ενός ΛΑΟΥ. Του Ελληνικού.
Η σημερινή
μεγάλη επέτειος μας καλεί να επιστρέψουμε
στην αυτοσυνειδησία, να γείρουμε στις ρίζες τις πατρογονικές, να
μεταλάβουμε τον ηρωισμό την ανδρεία, την μεγαλοψυχία, και την φιλοπατρία των συγκλονιστικών και ανεπανάληπτων εκείνων
μορφών που σήμερα μας κοιτούν από
ψηλά και καρτερούν και περιμένουν να
σταθούμε αντάξιοι συνεχιστές και απόγονοί τους.
Και αβίαστα
αναρωτιόμαστε , πως τα κατάφεραν όλοι εκείνοι, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από
τις δικές μας, ενώ εμείς μιζεριάζουμε, γκρινιάζουμε, δειλιάζουμε και αδρανούμε.
Τι ήταν αυτό που ενέπνεε τόσες γενιές, τους
έδινε δύναμη, τους στήριζε; Πως κατόρθωσαν εκείνοι οι μακρινοί 361 Αιγινήτες να
επαναστατήσουν μετά από 400 ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς;
Πως
κατόρθωσε ολόκληρη η φυλή να σταθεί στα πόδια της και να αγωνιστεί;
Ήταν
βουνίσιοι και νησιώτες προεστοί και απλός λαός, κλέφτες και αρματολοί, άνδρες
και γυναίκες, γεροί και μικρά παιδιά καραβοκύρηδες και καπεταναίοι, ανώνυμοι
μεροκαματιάρηδες και απλοί παπάδες, τσοπάνηδες και βαρκάρηδες, χαλκωματάδες και
σιδεράδες. Όλοι είχαν ένα όνειρο, την απελευθέρωση του Έθνους και την ανόρθωση
της Παλαιάς Ελλάδας.
Ψυχές
αθάνατες, γεμάτες φως, ύψωσαν ως τα ουράνια την εικόνα του ανθρώπου, ξέθαψαν
την λευτεριά από τα κόκκαλα των προγόνων και θεμελίωσαν την καινούργια Ελλάδα.
Στην άνιση πάλη η πίστη νίκησε τον αριθμό, η ψυχή τα σίδερα, το πνεύμα την ύλη.
Και
όλα αυτά γιατί των Ελλήνων οι
κοινότητες δεν έχασαν την ταυτότητα τους.Οι Έλληνες ποτέ δεν ξέχασαν την γλώσσα
τους, το παρελθόν τους, την πίστη τους.,
τις παραδόσεις, τον πολιτισμό τους,
Δεν απεκόπησαν από τις ρίζες τους.
Άλλωστε
είναι σήμερα γνωστό ότι κανένα έθνος δεν μπορεί να αγωνισθεί για την
ανεξαρτησία του, αν δεν έχει συνείδηση ταυτότητας, τα στοιχεία εκείνα που
πιστοποιούν την υπόσταση του.
Έτσι
έγινε το θαύμα. Έτσι οδηγηθήκαμε στο θαύμα του 21.
Μέσα
από τον αλαλαγμό του πολέμου και το χορό του θανάτου αναδείχτηκε η ελληνική
λεβεντιά. Οι ήρωες οι ηγέτες. Αυτοί που πολέμησαν μόνοι με τις δικές τους
δυνάμεις. Που όρθωσαν την ψυχή τους, το ανάστημά τους. Που είπαν όχι.
Ένα από τα πολλά μηνύματα της σημερινής
ημέρας είναι το παράδειγμα, η ζωή, το ήθος εκείνων των ανδρών και γυναικών. Των
ηρώων. Των ηγετών.
Και το τονίζουμε αυτό σήμερα που ηγέτες δεν
υπάρχουν. Δεν υπάρχουν εκείνοι που θα εμπνεύσουν, θα ξεσηκώσουν, θα χαράξουν
πορείες, θα ανοίξουν δρόμους. Και αν κάτι χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από
κάθε άλλη φορά είναι οι πρωτοπόροι που θα οδηγήσουν αυτόν τον λαό και πάλι στο
ΘΑΥΜΑ. Οι ηγέτες που θα μπουν μπροστά και θα βροντοφωνάξουν το μεγάλο ΟΧΙ
απέναντι στον εξευτελισμό που επιχειρείται και την υποδούλωση της σύγχρονης
Ελλάδας. Χρειαζόμαστε τους μαχητές που θα ορθώσουν ανάστημα που δεν θα σκύβουν
στις αξιώσεις των μεγάλων τούτης της γης. Χρειαζόμαστε λεβέντες και όχι
ανδρείκελα. Πατριώτες και όχι δουλοπρεπείς τεχνοκράτες. Ανθρώπους που να
νοιάζονται, να αγαπούν τον τόπο, τον συνάνθρωπο, το Θεό. Ανθρώπους με πίστη ,
με ήθος, με τόλμη, με θάρρος και παρρησία. Με μια λέξη ήρωες αληθινούς.
25Η Μάρτη
κι αρχινά το μέγα πανηγύρι,
25η Μάρτη, Αγαρηνέ κι όλους αν μας σκοτώσεις , την Ρωμιοσύνη
από την γη δεν θα την ξεριζώσεις, ετούτη γη είναι ελληνική , ξέρει να πολεμά,
και μέσα από τις στάχτες της να ξεκινά ξανά.
