Εορτή της ανακομιδήςτων λειψάνων του Αγίου Διονυσίου επισκόπου Αιγίνης σήμερα.Εορτάζει ο ενοριακός ναός της Παχιοράχης όπου χθες το απόγευμα τελέστηκε αρχιερατικός εσπερινός χοροστατούντος του Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγενίου με πολλούς προσκυνητές από κάθε σημείο της Αίγινας να συμμετέχουν.
Στον κεντρικό δρόμο του χωριού έγινε και η λιτάνευση της εικόνας του Αγίου μετά το πέρας του Εσπερινού.
Στην Αίγινα ο Άγιος τιμάται ιδιαίτερα και θεωρείται ο πολιούχος Άγιός της.
Στην Παλαιά Χώρα ο επισκέπτης συναντά το κελί του και διασώζεται ο μικρός πέτρινος θρόνος από τον οποίο ο Άγιος δίδασκε και μοίραζε το αντίδωρο.
Επίσης ο Άγιος είναι ο προστάτης του Νοσοκομείου Αιγίνης που ίδρυσε ο Αρχιμ. Παντελεήμων Φωστίνης, στον περίβολο του οποίου υπάρχει παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο που έκτισε ο γέροντας Ιερώνυμος Αποστολίδης.
Στο χωριό της Παχείας Ράχης υπάρχει ενοριακός ναός αφιερωμένος στον Άγιο, κτισμένος τον 19ο αιώνα με φροντίδα του Ι. Καποδίστρια.
Τέλος στον Άγιο Διονύσιο είναι αφιερωμένο το δεξιό κλίτος του καθολικού της Ι. Μονής της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας και το δεξιό κλίτος του Μητροπολιτικού Ναού της πόλης όπου εκεί τελείται και ο επίσημος εορτασμός στις 17 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο.
Το 1576 εγκαθίσταται
στη Μητρόπολη της Παλιαχώρας, στην
Επισκοπή, ο επίσκοπος Διονύσιος ο εκ Ζακύνθου. Η εποχή εκείνη ήταν πολύ δύσκολη
για την Αίγινα. Οι καταστροφές του Μπαρμπαρόσσα, οι σφαγές και η αιχμαλωσία
4.000 κατοίκων ήταν νωπές ακόμα στη μνήμη των Αιγινητών. Η παρουσία του
Διονυσίου στην Αίγινα ήταν σημαντική. Κατάφερε μέσα στο διάστημα των τριών
χρόνων που παρέμεινε στην Επισκοπή
Αιγίνης, να μετατρέψει την Επισκοπή σε πνευματικό κέντρο και χώρο λατρείας.
Εμψύχωνε και παρηγορούσε τους πληγωμένους Αιγινήτες, τους δίδασκε, τους στήριζε και τους χάριζε ελπίδα. Σήμερα στην Παλιαχώρα
της Αίγινας σώζονται ο πέτρινος θρόνος του έξω από την Επισκοπή, στον οποίο
καθόταν και δίδασκε με πατρική φροντίδα το ποίμνιό του, καθώς και το κελί του,
το Επισκοπείον.
Ο Δραγανίγος Σιγούρος ήταν γόνος της
φημισμένης οικογένειας των Σιγούρων της Ζακύνθου. Η οικονομική άνεση
της οικογένειάς του, του έδωσε την ευκαιρία να λάβει μια πλατιά μόρφωση
για την εποχή εκείνη. Σπούδασε την αρχαία ελληνική τη λατινική και την ιταλική γλώσσα. Σε νεαρή ηλικία
προτίμησε τον μοναχικό βίο και καταφεύγει στη Βασιλική Ιερά Μονή των Στροφάδων
στην οποία κείρεται μοναχός και στη συνέχεια χειροτονείται διάκονος και
πρεσβύτερος. Η απόφασή του να γίνει μοναχός ¨συγκλόνισε» την αριστοκρατική
κοινωνία της Ζακύνθου, ενώ η ασκητικότητά του κατέπληξε τους μοναχούς της Μονής του. Το 1770 γίνεται
ηγούμενος της Μονής Θεοτόκου
Αντιφωνήτριας, ενώ το 1576 χειροτονείται επίσκοπος από τον Μητροπολίτη Αθηνών
Νικάνορα, ο οποίος τον στέλνει στη χηρεύουσα Επισκοπή Αιγίνης. Το 1579 και ενώ
βρίσκεται ακόμα στην Αίγινα, αρρωσταίνει και αποφασίζει να επιστρέψει στη Μονή
του στη Ζάκυνθο. Είναι πλέον 35 ετών. Παραιτείται από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο
του, παρά τις παρακλήσεις των Αιγινητών. Προτιμά την ησυχία, και την άσκηση από
τον έπαινο των ανθρώπων. Είναι γνωστό το περιστατικό από τη ζωή του Αγίου, όταν
συγχώρεσε, έκρυψε και φυγάδευσε σε άλλο τόπο, τον ίδιο το φονιά του αδελφού
του, Κωσταντίνου. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι ο Άγιος προσποιήθηκε ότι δεν
ήξερε τίποτε όταν οι χωροφύλακες τον
επισκέφτηκαν στην προσπάθειά τους να βρούν το φονιά. Ο Άγιος κοιμήθηκε σε βαθιά γεράματα στις 17 Δεκεμβρίου του 1624
και ενταφιάστηκε στις Στροφάδες.
