"Il Trovatore". Μια Όπερα Τσέπης στο 6ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας

Γράφει η κ. Ειρήνη Κουνάδη.

   Είναι γνωστή η ατάκα του Enrico Caruso σχετικά με τον «Τροβαδούρο», ο οποίος, μαζί με το "Rigoletto" και τη "La Traviata", αποτελεί τη δεύτερη όπερα της δημοφιλούς τριλογίας του Giuseppe Verdi: «Το μόνο που χρειάζεται ο Τροβατόρε για να πετύχει είναι απλά οι 4 μεγαλύτεροι τραγουδιστές του κόσμου».

Όντως, το "Il Trovatore" είναι μία από τις πιο αγαπημένες όπερες του κοινού, από την εποχή της πρεμιέρας του. Ο θρίαμβος της πρώτης παράστασης του 1853 στο θέατρο Apollo της Ρώμης ήταν τόσο μεγάλος, ώστε οι κριτικοί της εποχής απεκάλεσαν τον Verdi, Καίσαρα της Τέχνης. Η δράση της όπερας εξελίσσεται στα βόρεια της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Πολλά χρόνια νωρίτερα, μια τσιγγάνα μάγισσα καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, με την υποψία ότι καταράστηκε τον έναν από τους δύο μικρούς γιους του Κόμη ντι Λούνα. Πριν η μάγισσα καεί, ζήτησε από την κόρη της, Ατζουτσένα, να εκδικηθεί για το θάνατό της. Λίγο αργότερα το βρέφος εξαφανίστηκε και ακριβώς στο σημείο όπου είχε καεί η μάγισσα, βρέθηκαν στις στάχτες τα κόκκαλα ενός παιδιού. Όλοι πίστεψαν πως ήταν ο γιος του Κόμη και πως υπεύθυνη ήταν η κόρη της μάγισσας. Ο Κόμης όμως, που αρνήθηκε να πιστέψει στο θάνατο του γιου του, ζήτησε λίγο πριν πεθάνει από το άλλο του παιδί, να εξακολουθήσει να ψάχνει για την κόρη της τσιγγάνας και τον αδελφό του. Έκτοτε, ο νέος Κόμης δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την Ατζουτσένα, ζητώντας εκδίηση.

Παρακολουθήσαμε, μία Pocket Opera λοιπόν, μια Όπερα Τσέπης, απαλλαγμένη από βαριά σκηνικά και φανταχτερά κοστούμια, που κάποιες φορές, μπορεί και να υπονομεύουν την κύρια ουσία του έργου, η οποία δεν είναι άλλη από τη Μουσική και τις Ερμηνείες. Η Φανή Παλιούρα, που πέρυσι την είχαμε απολαύσει ως "Καθαρίστρια του Life Style" στον ίδιο χώρο και υπό τον ίδιο θεσμό, φέτος επέστρεψε και δοκίμασε τις δυνάμεις της στη σκηνοθεσία, με εκπληκτικά αποτελέσματα. Σε ένα δύσκολο project, είναι η αλήθεια, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε θριαμβευτικά όλους τους συντελεστές. Με συνοδεία έναν άριστο πιανίστα, δίνοντας βάση στις εξαίσιες φωνές και την Υποκριτική, η παράσταση έχει διατηρήσει τα λυρικά μέρη, έχοντας απεκδυθεί όμως τα Χορωδιακα και το Libretto, φανερώνοντας έτσι μια άλλη, κρυφή θα λέγαμε πτυχή του έργου, πιο θεατρική,πιο ερμηνευτική, πιο άμεση.
Αυτό το ιδιαίτερο μουσικο-θεατρικό κράμα, παρ'όλο που μπορεί να φαίνεται αγνώριμο ακόμα και στους φανατικούς του είδους, δεν ξένισε,αλλά το αντίθετο μάλιστα, απέσπασε τη θερμή αποδοχή και την απόλυτη προσύλωση των θεατών. Απόδειξη, το παρατεταμένο και ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού, που έριξε αυλαία σε μια από τις πιο ιδιαίτερες και επιτυχημένες παραστάσεις του Φεστιβάλ!
Μουσική: Giuseppe Verdi
Libretto: Salvadore Cammarano
Πρωταγωνιστούν:
Leonora – Έλλη Αναστασοπούλου
Manrico – Χρήστος Δεληζώνας
Conte di Luna – Νικόλας Καραγκιαούρης
Azucena – Φωτεινή Αθανασάκη
Αφήγηση – Φανή Παλιούρα
Μουσική Διδασκαλία, Διεύθυνση, Πιάνο – Πάνος Λουμάκης
Σκηνοθεσία, Σκηνικά, Κοστούμια – Φανή Παλιούρα
Υποκριτική διδασκαλία – Μιλτιάδης Φιορέντζης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Τζιφάκης
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη