Αναπαριστά μία γυναικεία μορφή η οποία στην ποδιά της έχει ζωγραφισμένα
τα φαγώσιμα των ημερών της Σαρακοστής. Εκτός από τις λαγάνες τα
θαλασσινά σε πολλές ζωγραφιές υπάρχουν ακόμα και χαρταετοί. Η φορεσιά
θυμίζει παραδοσιακή στολή η οποία προσαρμόζεται από περιοχή σε περιοχή.
Έντονο παραμένει το σύμβολο του Σταυρού που χαρακτηρίζει όλη την περίοδο
της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σε όλες τις απεικονίσεις από το πρόσωπο
απουσιάζει το στόμα. Αυτό δηλώνει ότι αυτή την περίοδο ο καλός
χριστιανός εκτός από τα πολλά λόγια θα πρέπει να προσέξει όχι μόνο τι
μπαίνει από το στόμα του (νηστεία) αλλά και τι βγαίνει από αυτό
(καταλαλιά) άσχημες κουβέντες, προσβλητικές ακόμα και βρισιές.
Συνιστάται η σιωπή.
Τέλος τα πόδια της κυρά Σαρακοστής είναι επτά, όσες και οι εβδομάδες
της. Μόλις τελειώσει η κάθε βδομάδα , η νοικοκυρά έκοβε το ένα πόδι.
έτσι το σχέδιο αυτό λειτουργούσε και ως μικρό ημερολόγιο.
Το σχέδιο της Σαρακοστής το έφτιαχναν πάντα τα μικρά παιδιά στο σπίτι, ιδιαίτερα τα κορίστια με οδηγίες της μητέρας ή της γιαγιάς, ενώ τα αγόρι ασχολούνταν με την κατασκευή του αητού πάντα με τις υποδείξεις και τη βοήθεια του παππού ή του πατέρα. Την κυρά Σαρακοστή την συναντάμε επίσης πάνω σε κεντήματα, τραπεζομάντηλα και πετσέτες. Σήμερα είναι πολύ διαδεδομένο και φιλοτεχνείται σε πολλά σχολεία και αυτό δημιουργεί μεγάλες ελπίδες για τη συνέχιση της όμορφης αυτής παράδοσης.
Το σχέδιο της Σαρακοστής το έφτιαχναν πάντα τα μικρά παιδιά στο σπίτι, ιδιαίτερα τα κορίστια με οδηγίες της μητέρας ή της γιαγιάς, ενώ τα αγόρι ασχολούνταν με την κατασκευή του αητού πάντα με τις υποδείξεις και τη βοήθεια του παππού ή του πατέρα. Την κυρά Σαρακοστή την συναντάμε επίσης πάνω σε κεντήματα, τραπεζομάντηλα και πετσέτες. Σήμερα είναι πολύ διαδεδομένο και φιλοτεχνείται σε πολλά σχολεία και αυτό δημιουργεί μεγάλες ελπίδες για τη συνέχιση της όμορφης αυτής παράδοσης.