Μπορεί η σημερινή υπενθύμιση από την Εκκλησία της μορφής του Ασώτου - να μπαίνει σε δεύτερη τροχιά λόγω Μακεδονικής επικαιρότητας, ωστόσο δεν θα ήταν ανώφελο να μην αναζητήσουμε τους Ασώτους της εποχής μας. Τους σημερινούς.
Ο Άσωτος αν σώθηκε είχε μνήμη. Μνήμη της πατρικής αγάπης, της οικογένειας, της αγκαλιάς. Είχε μνήμη που του θύμισε τα καλά που έζησε στην πατρώα γη. Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι δεν έχουμε μνήμη. Ιστορική, πολιτιστική, κοινωνική. Ταλαιπωρούμαστε ως πρόσωπα, ως λαός, ως κοινωνία επειδή έχουμε απομακρυνθεί από τα ζείδωρα της φυλής μας. Από όλα εκείνα που μας έθρεψαν και μας γιγάντωσαν. Και όταν αρχίσουν οι αέρηδες να φυσούν μανιασμένα τότε τρέχουμε να κλείσουμε τα σαραβαλιασμένα παντζούρια μας.
Ο Άσωτος αν σώθηκε είχε μνήμη. Μνήμη της πατρικής αγάπης, της οικογένειας, της αγκαλιάς. Είχε μνήμη που του θύμισε τα καλά που έζησε στην πατρώα γη. Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι δεν έχουμε μνήμη. Ιστορική, πολιτιστική, κοινωνική. Ταλαιπωρούμαστε ως πρόσωπα, ως λαός, ως κοινωνία επειδή έχουμε απομακρυνθεί από τα ζείδωρα της φυλής μας. Από όλα εκείνα που μας έθρεψαν και μας γιγάντωσαν. Και όταν αρχίσουν οι αέρηδες να φυσούν μανιασμένα τότε τρέχουμε να κλείσουμε τα σαραβαλιασμένα παντζούρια μας.
Οι Άσωτοι σήμερα καταγράφονται σε όλους τους χώρους της κοινωνικής, πολιτιτικής, οικονομικής ζωής. Μόνο που δεν έχουν τα κότσια να σηκωθούν και να επιστρέψουν στην πηγή. Στη μνήμη, στην παράδοση, στην ιστορία, στο ήθος των προγόνων και την αξιοπρέπεια των παλαιότερων γενεών.