Σημείο συνάντησης των παλαιών Αιγινητών. Το στέκι των μερακλήδων, αυτών που λάτρευαν το καλό κρασί και τους ψαρομεζέδες. Στο κέντρο ακριβώς της παραλίας της Αίγινας η παλιά ταβέρνα του "Παναγάκη" έχει περάσει πλέον στην ιστορία έχοντας δημιουργήσει το δικό της μύθο όπως και άλλα μαγαζιά της παλιάς Αίγινας
Τρεις δίφυλλες ξύλινες πόρτες μονίμως ανοιχτές, ξύλινα απλά τραπέζια και καρέκλες, στο βάθος το μικρό πατάρι με τα βαρέλια και στην είσοδο αριστερά το πετρογκάζ με το τηγάνι πάντα στη φωτιά.
Ο διάκοσμος απλός. Τα Αιγινήτικα κανάτια να έχουν το πρώτο λόγο, παλιές φωτογραφίες, διαφημίσεις και ημερολόγια, πράγματα καθαρά, απλά ανεπιτήδευτα, χρηστικά, καθημερινά. Το φαγητό απλό μα κυρίως ψάρι τηγανητό και το κρασί .... το καλύτερο!
Ο χρόνος κυλούσε στην ταβέρνα όπως το κρασί στα ποτήρια που γρήγορα άδειαζαν και ξαναγέμιζαν με τα μισόκιλα και τα καρτούτσα να πηγαινοέρχονται μέχρι την κάνουλα του βαρελιού.
Φωνές πειράγματα, τρανταχτά γέλια από ανθρώπους του μόχθου, της βιοπάλης, του μεροκάματου που έστεκαν εκεί να πάρουν μια ανάσα, να πιουν ένα κρασί για να συνεχίσουν. Και ανάμεσα τους μπορεί να έβλεπες το Μάνο Κατράκη, τη Σωτηρία Μπέλου και πολλούς καλλιτέχνες ζωγράφους και ποιητές που ξεκαλοκαίριαζαν στην Αίγινα.
Στην Αίγινα την παλιά, την όμορφη, την ανεπιτήδευτη, την ατόφια, τη γνήσια. Στην Αίγινα που ανέπνεε και ζούσε στους ρυθμούς αυτών των μικρών μαγαζιών της παραλίας και της ενδοχώρας.
Ήταν τότε που η ζωή δεν ήθελε πολλά, παρά μόνο ένα ποτήρι κρασί και ένα πιάτο με λιγοστό μεζέ και τρία πιρούνια ολόγυρα.
Οι δύο φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Γρηγόρη Συριώτη.
Αν κρίνουμε από τα μηχανάκια στο πεζοδρόμιο πρέπει να είμαστε στη δεκαετία του '80.