Τον 4ο αιώνα μ. Χ. ο επίσκοπος Καισαρείας Βασίλειος αντιμετωπίζει το οξύτατο πρόβλημα της φτώχειας και της πείνας στην περιοχή του. Γνωρίζοντας ότι κάποιοι συμπολίτες του καλοπερνούν έχοντας πληρότητα αλλά και μεγάλο περίσευμα αγαθών, εξαπολύει μύδρους εναντίον τους στην προσπάθειά του να τους πείσει να βοηθήσουν τους φτωχούς. Γράφει λοιπόν τα παρακάτω:
"Αυτό κάνουν οι πλούσιοι. Μαζεύουν τα αγαθά που είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους και τα θεωρούν αποκλειστικά δικά τους....Αν αυτός που απογυμνώνει τον ντυμένο ονομάζεται λωποδύτης, αυτός που δεν ντύνει το γυμνό, αν και μπορεί να το κάνει, δεν είναι τό ίδιο; Το ψωμί που φυλάς στην αποθήκη σου είναι του φτωχού. Τα ρούχα που κρατάς κρυμμένα στην αποθήκη σου είναι του γυμνού. Τα υποδήματα που σαπίζουν αχρησιμοποίητα είναι του ξυπόλυτου. Τα χρήματα που κρύβεις βαθιά στη γη είναι του φτωχού. Λοιπόν, τόσους αδικείς όσους θα μπορούσες να βοηθήσεις και το αρνήθηκες".
Τα παραπάνω λόγια μπορεί να έχουν γραφτεί τον 4ο αιώνα, δυστυχώς όμως ακούγονται πολύ σημερινά και επίκαιρα.