Στην Αίγινα νυχτώνει νωρίς. Η παγωνιά και ο δυνατός βοριάς δεν αφήνει περιθώρια για κυκλοφορία. Κλειστά καταστήματα, λιγοστοί οι διαβάτες, βιαστικά οχήματα μέσα στα στενά. Η παραλία έρημη χωρίς περιπατητές. Μόνο οι τελευταίοι ταξιδιώτες. Μόνο τα απαραίτητα.
Πέρα από ρομαντισμούς ή ποιητική διάθεση πρυτανεύει η σκέψη ότι η παρουσία του πλοίου δίνει μια σιγουριά, μια νότα ασφάλειας καθώς η σύνδεση με την αντικρινή στεριά ακόμα και αυτές τις δύσκολες μέρες υπάρχει.
Πάντα η παρουσία του πλοίου για το κάθε νησί, μακρινό ή κοντινό, μεγάλο ή μικρό είναι ελπίδα, είναι η προέκταση της στεριάς, είναι η σύνδεση που εξασφαλίζει ζωή, κίνηση, εφοδιασμό, επικοινωνία.
Καθώς το πλοίο φεύγει και η φωτεινή γιρλάντα μικραίνει στον σκοτεινό ορίζοντα, γεννιέται το φως της καινούργιας μέρας.
