Η κορυφαία στιγμή του Σεπτέμβρη για την Αίγινα ήταν πάντα ο
τρύγος κι αυτό το θυμούνται πολύ καλά οι παλαιοί Αγινήτες που
αδημονούσαν για τον ερχομό του. Η καλή συγκομιδή, ο μούστος, το κρασί,
στήριζαν την τοπική οικονομία σε σημείο να γίνεται εξαγωγή μούστου με τα
καΐκια της εποχής εκείνης στον Πειραιά, στα γειτονικά νησιά και στις
αντικρινές ακτές της Πελοποννήσου. Το έδαφος της Αίγινας καλυπτόταν
σχεδόν στο 90% κατά δήλωση του Π. Στενάκη από το Βαθύ, από αμπέλια με
τα καλύτερα να βρίσκονται στη Μπαμπατσέα (Αγίους) στο Μεσαγρό και στην
Κυψέλη.
Το αμπέλι απασχολούσε τους καλλιεργητές όλο το χρόνο και απέδιδε
σημαντικά οφέλη. Πολλοί παραγωγοί εξασφάλιζαν το βιοτικό τους επίπεδο
από αυτό, αλλά έφτιαχναν και την προίκα της κόρης τους.
Από τη δεκαετία του '50 όταν απλώθηκε η καλλιέργεια της φιστικιάς στην
Αίγινα, πολλοί παραδοσιακοί αμπελουργοί εγκατέλειψαν το αμπέλι και στράφηκαν στο νιόφερτο δέντρο που όλα έδειχναν ότι θα φέρει πολύ καρπό και θα ενισχύσει το εισόδημα των κατοίκων. Έτσι η φιστικιά χρόνο με το χρόνο παραγκώνισε το αμπέλι με αποτέλεσμα να πριορισθεί σημαντικά η
παραγωγή κρασιού στην Αίγινα.
Σήμερα έχουν απομείνει κάποια αμπέλια που γλύτωσαν όχι μόνο από το ξερίζωμα αλλά και από τις αρρώστιες που το έπληξαν. Ευτυχώς εμφανίζονται σιγά - σιγά νέοι αμπελουργοί που φυτεύουν κλήματα και διατηρούν βαρέλια με δικό τους κρασί.
Ας δούμε όμως πως αναφέρει η Κυψελιώτισσα Ασπασία Γκίκα τις
ποικιλίες των σταφυλιών της Αίγινας με το δικό της ιδιαίτερο ποιητικό λόγο:
" Θα γράψω για τα κλήματα, πόσων ειδών σταφύλια
που λέγανε στην Αίγινα των παλαιών τα χείλια.
Τα ασπρούδια και τα ροζακιά, φιλέρια, γουργουλάτα,
αγριάδες, τα πεντάκιλα μαβρούδια και νυχάτα πρώιμα,
αποστολιάτικα, μοσχάτα, αητονύχι
κι όλα της κληματαριάς τα λέγανε Συρίκι"
Οι φωτογραφίες προέρχονται από την περιοχή του Κοντού, στο δρόμο προς τη Χρυσολεόντισσα. Τα αμπέλια που εικονίζονται ανήκουν στην Ι. Μονή Αγίου Νεκταρίου.