Τοποθετώντας τη φορητή εικόνα των Χριστουγέννων από την Παχεία Ράχη της Αίγινας δημοσιεύουμε την Ποιμαντορική Εγκύκλιο του Σεβ. Μητροπολίτου Ύδρας κ.κ. Εφραίμ για την εορτή των Χριστουγέννων, ίσως λίγο καθυστερημένα λόγω τεχνικών θεμάτων. Ωστόσο παραμένει πάντα επίκαιρη διανύοντας το Άγιο Δωδεκαήμερο.
Π ΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
Χ
ρ ι σ τ ο υ γ ε ν ν ω ν 2 0 1 9
ΕΦΡΑΙΜ
Χάριτι
Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ὕδρας,
Σπετσῶν, Αἰγίνης, Ἑρμιονίδος καί Τροιζηνίας
Προς Τούς
εὐσεβεῖς χριστιανούς τῆς Θεοστηρίκτου ταύτης Μητροπόλεως
«Χριστός
γεννᾶται δοξάσατε»
«Δεῦτε
ἴδωμεν πιστοί πῶς» ναὶ πῶς «ἐγεννήθη ὁ Χριστός»
Μυστήριες οἱ μέρες τῶν Χριστουγέννων. Παράξενες και ἐνίοτε πικρές.
Πρῶτον γιατὶ τὸν νεογέννητον Χριστὸν τὸν ψάχνουμε, στὰ ρεβεγιόν, στὰ
στολίδια, στὰ ταξίδια κι Αὐτός στήνει τὴν φάτνη Του κάτω ἀπὸ τοὺς βράχους, ἑνὸς
σπηλαίου. Ἡ ἄκρα ταπείνωσις.
Δεύτερον γιατὶ ἐνῶ ἀγωνιζόμαστε καὶ δουλεύουμε σκληρά, δὲν φτάνουν πιὰ
οἱ 24 ὧρες τῆς ἡμέρας. Ἀντρόγυνα βρίσκονται μονάχα τὰ βράδια. Παιδιά συναντοῦν τοὺς γονεῖς τους μόνο τὰ
Σαββατοκύριακα. Ποτὲ δὲν πρέπει νὰ δούλεψαν τόσο οἱ ἄνθρωποι, ὅσο ἡ γενιά μας
καὶ παρ’ ὅτι θυσιάζουμε οἰκογενειακές σχέσεις, χρόνο, τὴν ὑγείαν μας καὶ τὴν ἴδιαν
μας τὴν ψυχὴ ἡ χαρά δὲν γεμίζει τὶς μέρες τῶν Χριστουγέννων τὴν ὕπαρξή μας.
Περιμένουμε νὰ μᾶς γεμίσουν χαρά οἱ γιορτές καὶ αὐτὲς τὸ ἴδιο
περιμένουν ἀπὸ μᾶς. Τὶς γεμίζουμε δῶρα καὶ χριστουγεννιάτικα στολίδια, ἐξωτικές
συνταγές καὶ ἀκριβά ταξίδια. Καὶ αὐτὲς ἀχάριστες μᾶς προσπερνοῦν καὶ δίνουν τὰ
δῶρα τους σὲ τύπους ἄσχετους καὶ μέρη ἀπίθανα.
Νὰ, ὅπως στὸν παπὰ-Τύχωνα.
«Κάθε Χριστούγεννα ὁ Γέροντας θὰ οἰκονομοῦσε μιὰ ρέγκα, γιὰ νὰ περάσει
ὅλες τὶς χαρμόσυνες μέρες τοῦ Δωδεκαημέρου μὲ κατάλυση ἰχθύος. Τὴν δὲ
ραχοκοκαλιά δὲν τὴν πετοῦσε, ἀλλά τὴν κρεμοῦσε μὲ μιὰ κλωστή καὶ ὅποτε ἦταν
καμιὰ Δεσποτική ἤ Θεομητορική ἑορτή καὶ εἶχε κατάλυση ἰχθύος, ἔβραζε λίγο νερό
σ’ ἕνα κονσερβοκούτι, βουτοῦσε τὴν ραχοκοκαλιά δύο - τρεῖς φορὲς στὸ νερό, γιὰ
νὰ πάρει λίγο μυρωδιὰ καὶ μετὰ ἔριχνε λίγο ρύζι. Ἔτσι ἔκανε κατάλυση καὶ κατηγοροῦσε τὸν ἑαυτὸ του
ὅτι ἔτρωγε ψαρόσουπες στήν ἔρημο! Τὴν ραχοκοκαλιά αὐτὴ τὴν κρεμοῦσε πάλι στὸ
καρφί καὶ γιὰ ἄλλη κατάλυση μέχρι ποὺ ἄσπριζε καὶ τὴν πετοῦσε».
Ψήνουμε καὶ τηγανίζουμε καὶ σωτάρουμε καὶ μαρινάρουμε τόνους κρέατος
καὶ βουτύρου καὶ ἐξωτικῶν ἐδεσμάτων καὶ τή γλύκα ἑνὸς ξασπρισμένου ψαροκόκαλου
ἀκόμη δὲν τὴν ἀξιωθήκαμε. Ἴσως κάποτε.
Χριστούγεννα ἀδελφοί!
Σείστηκε συθέμελα ἡ δομή τοῦ κόσμου, ὅταν ἡ δύναμη καὶ μάλιστα ἡ θεϊκή,
περιφρόνησε τὰ χρυσοποίκιλτα λίκνα καὶ κούρνιασε σὲ ἀχυρένια φάτνη.
Δὲν εἶναι ποὺ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος. Εἶναι ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος ἀφανής,
κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση Θεοῦ ἀφανοῦς καὶ διακριτικοῦ, Θεοῦ - ἀρνητή τῆς
ἐξουσίας Του, Θεοῦ - ἀρνητή τῆς Παντοδυναμίας Του, Θεοῦ - ἀρνητή τῶν δικαιωμάτων
Του.
Δὲν εἶναι τὸ θέμα ποὺ ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς, σὲ σπήλαιο ἤ σπίτι. Τὸ θέμα
εἶναι τὸ «πῶς» ἐγεννήθη ὁ Χριστός.
Ἐγεννήθη «λαθών ὑπό τὸ σπήλαιον». «Τὶ γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; Τὶ δὲ
ταπεινότερον σπαργάνων;»
Χριστούγεννα ἑορτή ἄκρας συγκαταβάσεως. Ἔρχεται ὁ Θεὸς ὡς παιδίον
ἀνάμεσά μας. Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας ἐντὸς τῆς Θ. Εὐχαριστίας τοῦ Μυστηρίου τῶν
Μυστηρίων. Ἀντιθέτως, ἡ δική μας πρωταρχική πνευματική μας ἀσθένεια εἶναι ἡ
μετὰ μανίας ἐπιδίωξη τῆς ἀποδοχῆς καὶ ἀναγνώρισης τῶν ἄλλων.
Ὁ θρησκευτικός ἄνθρωπος ἐπιζητεῖ τὴν ἀναγνώριση καὶ ἐπιβεβαίωση τοῦ
ἄλλου.
Ὁ Κύριος «πλούσιος ὤν», «ἐν τῇ ἐσχάτῃ πτωχείᾳ διέλαμψεν ὁ τῆς
Θεότητός του πλοῦτος». Καὶ ἐμεῖς πλουτίζομεν, ἀπὸ τὸν πτωχό, τὸν ἥσυχο, τὸν
ταπεινό, τὸν ἀδύνατο σαρκωθέντα Κύριον ἐν τῷ Νηπίῳ τῆς Βηθλεέμ, βιώνοντες, ἄλλο
βάθος ζωῆς, ἄλλη ὅραση, ἄλλη ἀντίληψη καὶ ἄλλη ἀκοή.
Ἡ ταπείνωση εἶναι δύναμη καὶ πλοῦτος ζωῆς. «Τελειότητα τῆς ταπεινώσεως εἶναι τὸ νὰ φέρεις τὴν ἐξουδένωσιν καὶ πᾶσαν
ψευδὴν κατηγορίαν μετὰ χαρᾶς.
Ἐὰν θέλεις νὰ γνωρίσεις ἄν εἶσαι
ταπεινός, δοκίμασε σεαυτόν ἐὰν δὲν ταράσσεσαι ὅταν ἀδικεῖσαι. Τὸν ταπεινόφρονα
ἄνθρωπον οὐδείς μισεῖ ποτὲ, οὐδὲ ἐπιπλήττει, οὐδὲ καταφρονεῖ∙ ἀγαπᾶ αὐτὸν ὁ
Δεσπότης καὶ διὰ τοῦτο ἀγαπᾶται παρὰ
πάντων, ὅλοι ἐπιθυμοῦσιν αὐτὸν καὶ ὅταν πλησιάζει ὡς ἄγγελον φωτός βλέπουσιν
αὐτόν. Ἡμερώνει καὶ ἡ ἀγριότης τῶν θηρίων διότι ὀσφραίνονται εἰς αὐτὸν ἐκείνην
τὴν εὐωδίαν, τὴν ὁποίαν ἐξέπεμπεν ὁ Ἀδάμ πρὸ τῆς παραβάσεως». (Ἀββάς Ἰσαάκ)
Δεῦτε ἴδωμεν ἀδελφοὶ ΠΩΣ ἐγεννήθη ὁ Χριστός. Ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν τὴν
ἀφάνειαν καὶ διακριτικότητά Του. Σήμερον
γεννᾶται ἡ λογική τῆς ἄφατης ταπεινώσεως, ἡ λογική πού κρατεῖ τὰ σύμπαντα
ὄρθια. Ὁ Χριστὸς, ὁ ἀρνητής τοῦ δικαιώματος, τὸ τρόπαιον καὶ καύχημα τῶν
ταπεινῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου γεννᾶται. Δοξάσατε! Χριστός, ὁ ξένος γιὰ τοὺς
ἰσχυροὺς τῆς γῆς, εἰς οὐρανόν. Ἀπαντήσατε! Χριστός τὸ στήριγμα τῶν ἀφανῶν ἐπὶ
τῆς γῆς. Ὑψώθητε! «Δι΄ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη
παιδίον νέον ὁ πρὸ αἰώνων, Θεός».
Μέ ἑόρτιες πατρικές εὐχές,
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ
Ι Τ Η Σ
† Ὁ Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ε Φ Ρ Α Ι Μ