Διάσπαρτη η ενδοχώρα από απομεινάρια άλλων εποχών. Σπίτια πέτρινα, με λιακό από λάσπη και φύκια, με "πατερά" (ξύλινα δοκάρια να κρατούν την οροφή), με τζάκια και παλεθούρες, με μικρές εσωτερικές γούρνες στα παράθυρα, με φουρνάκια, με χαμηλές πόρτες και μικρά παραθυράκια. Κοιτώντας τα σήμερα κάποιος βλέπει ακόμα και τα χρώματα που χρησιμοποιούσαν στο εσωτερικό και το εξωτερικό των σπιτιών αυτών. Χρώματα που οι μεγάλοι ζωγράφοι που πέρασαν από την Αίγινα και λάτρεψαν το φως της, τα αιχμαλώτισαν στον καμβά τους. Ζωγράφοι όπως ο Βασιλείου, ο Μόραλης, ο Νικολάου, η Πωπ κ.αλ.
Οικίες αγροτικές με πολλά παράσπιτα από δίπλα για τα οικόσιτα ζώα, με το πηγάδι στην αυλή, τη βρύση.
Ένας ολόκληρος πολιτισμός,ένας λαογραφικός πλούτος που διασώζεται από κάποιους εραστές της Αίγινας, λάτρεις του ωραίου, του αυθεντικού, της απλότητας.
Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση - όπως του εικονιζόμενου σπιτιού στα χαμηλά της Κυψέλης προς τη θάλασσα - οι κατασκευές αυτές στέκουν όρθιες σε πείσμα των καιρών και περιμένουν καρτερικά τον νέο τους ιδιοκτήτη που θα τους ξαναδώσει ζωή.
Λυπηρό ωστόσο είναι το γεγονός της κλοπής - όπως καταδεικνύει η τελευταία φωτογραφία - γωνιακών πουριών από κάποιους μαστόρους οι οποίοι τα χρησιμοποιούν για νέες κατασκευές.
