Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Ένας ακρίτας... π. Καλλίνικος Μαυρολέων

  Είναι ίσως η μοναδική φορά που θα ζητήσω από εσάς φίλοι αναγνώστες να μου επιτρέψετε να αφιερώσω αυτό το σημείωμα σε ένα πρόσωπο πολύ ακριβό. Στον αρχιμανδρίτη π. Καλλίνικο Μαυρολέοντα, που από προχθές συνδέθηκε με το blog  και με αυτόν τον τρόπο αποκτήσαμε έναν φίλο στην ακριτική Κάρπαθο.
  Ο π. Καλλίνικος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για την εκπαίδευση και την Εκκλησία. Μπορεί κανείς να γράφει και να μιλά ασταμάτητα  γι' αυτόν γιατί ο ίδιος δεν σταματά να εργάζεται και να αγωνίζεται. Συνεργάτες και συνοδοιπόροι από τα ένδοξα εκείνα χρόνια της δεκαετίας του '80 στον Πειραιά, ζήσαμε πολλούς χειμώνες και καλοκαίρια στις ενορίες, στις κατασκηνώσεις, στις εκδρομές, στις συναντήσεις των φοιτητών στα συνέδρια, στις γιορτές στο Βεάκειο και πόσες άλλες στιγμές, ρωγμές  ανεπιτήδευτης χαράς και ευτυχίας που σήμερα όλοι αναπολούμε.
 
   Ο δάσκαλος τότε Νίκος Μαυρολέων έκανε το πέρασμά του - τη θητεία του και από την Κυψέλη Μεθάνων και κάποια στιγμή πήρε τη γενναία απόφαση να υπηρετήσει στο χωριό του, στις Πυλές Καρπάθου, σε χρόνια που η φυγή προς την επαρχία δεν ήταν μόδα ούτε αναγκαστική λύση για επιβίωση όπως σήμερα. Το σχολείο του με πρωτοπόρα και ριζοσπαστικά προγράμματα  ξέφυγε από τα στενά όρια του νησιού του, επαινέθηκε και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Η δράση του στην Κάρπαθο ως δάσκαλος αλλά κυρίως ως ιερέας καλλιέργησε τη διψασμένη γη του νησιού. Το πνευματικό του έργο αθόρυβο αλλά συστηματικό επίμονο και φλογερό αναγνωρίζεται πλέον από όλους.
   Η φιγούρα του παπά - Καλλίνικου είναι η φιγούρα ενός σύγχρονου ακρίτα του Αιγαίου. Πριν χρόνια όταν στο 2ο Γυμνάσιο παρουσιάσαμε την ταινία "Το φως που σβήνει" στην οποία περιγράφεται η σχέση ενός φαροφύλακα με έναν μικρό μαθητή που σιγά - σιγά τυφλώνεται, μας ήρθε αβίαστα στο νου η μορφή του παπά - Καλλίνικου, που σαν άλλος φαροφύλακας συνεχίζει να κρατά αναμμένη την καντήλα της πίστης και της Ελλάδας στην εσχατιά του Αιγαίου.
   Σε ευχαριστούμε που μας θυμάσαι αν και γνωρίζουμε το παράπονό σου που είναι δικαιολογημένο. Δεν τήρησα μέχρι τώρα την υπόσχεσή μου να έρθω στο νησί σου. Έχει ο Θεός.
Το Απέρι από την ανοιξιάτικη Κάρπαθο.