Μέσα δεκαετίας του '80 στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου παίζεται με φοβερή επιτυχία το έργο του Μανόλη Κορρέ "Ο Μίδας έχει αυτιά γαϊδάρου".
Ανεβαίνοντας τις σκάλες του κτιρίου του Τσίλερ δεν φανταζόμασταν εκείνη τη βραδιά πως θα μας γοήτευε η σαρωτική πρωταγωνίστρια του έργου που μέχρι τότε αγνοούσαμε. Ήταν η κυρία Ντίνα Κώνστα.
Έμεινε στην καρδιά και στη μνήμη μας η αεικίνητη λεπτή γυναίκα με τη χαρακτηριστική ένρινη αλλά βροντερή φωνή να αλωνίζει τη σκηνή του Εθνικού.
Την ξαναείδαμε σε μια φανταστική παράσταση στο 'ΒΕΑΚΗ" στο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου "Μάνα Μητέρα Μαμά", την απολαύσαμε μέχρι δακρύων στην Πειραιώς στην κωμωδία των Ρέππα - Παπαθανασίου "Βγάλ' τον υπουργό από την πρίζα" μέχρι και στην καθηλωτική "Σωτηρία Μπέλου" που έπαιξε πριν λίγα χρόνια.
Αυτή ήταν η Ντίνα Κώνστα! Κι αν σημειώνω αυτά τα λόγια είναι ως μια μικρή αναφορά σε μια μεγάλη ηθοποιό καταρχήν του θεάτρου και μετά της τηλεόρασης που τα σήριαλ στα οποία πήρε μέρος είναι στην κυριολεξία αμέτρητα.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε: 'Συμβολαιογράφος" "Το μινόρε της αυγής" "Χατζηεμμανουήλ", "Χαίρε Τάσο Καρατάσο", "Φρουτοπία", "Τρεις Χάριτες", "Εκμέκ Παγωτό", "Το σόι μας", "Δις Εξαμαρτείν", "Δύο ξένοι", "7 θανάσιμες πεθερές" και πολλά άλλα.
Η απρόβλεπτη "Γιολάντα" του "Δις εξαμαρτείν" και η ανατρεπτική και με ακατάσταστους συνειρμούς και ανεπανάληπτες βιτριολικές ατάκες "Ντένη Μαρκορά" των "Δύο ξένων" είναι οι ρόλοι για τους οποίους όλοι θα την θυμούνται.
Μια μεγάλη κυρία, μια αγωνίστρια της αριστεράς, μια γυναίκα χειραφετημένη με άποψη και ειλικρινή στάση ζωής.
Θα έχω πάντα στο μυαλό μου την εικόνα της εκεί στο πεζοδρόμιο της Στουρνάρα, όταν η παράσταση είχε τελειώσει κι αυτή μικροκαμωμένη δίπλα μας, τυλιγμένη στο παλτό της να περιμένει κάποιον να την πάρει. Δίπλα μας, απλή, ταπεινή μια συνηθισμένη γυναίκα που μέχρι πριν από λίγα λεπτά αποθεωνόταν από τους θεατές πάνω στη σκηνή ως 'Μάνα - Μητέρα - Μαμά".