Ήταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ του '97 όταν με μεγάλη παρέα ανεβήκαμε στο Μεσαγρό με προορισμό την παλιά ταβέρνα του Αλεκάκη. Η ταβέρνα γνωστή στους παλιούς μερακλήδες Αιγινήτες ήταν φημισμένη για το καλό κρασί και τους γνήσιους σπιτικούς μεζέδες. Με πολύ περιέργεια , είναι αλήθεια, ανοίξαμε την πόρτα για να γνωρίσουμε αυτή τη μορφή του παλιού ταβερνιάρη ο οποίος κρατούσε άλλον ένα κρίκο της μεγάλης αλυσίδας των παλιών παραδοσιακών ταβερνείων της Αίγινας.
Η μορφή του, ιδίως το βλέμμά του, σε αιχμαλώτιζε από την πρώτη στιγμή αλλά κυρίως η οικειότητά του. Η ταβέρνα παλιά γνήσια λαϊκή χωρίς εξεζητημένα ψιμύθια και δήθεν διακοσμήσεις. Σέρβιρε τα φαγητά που παραγγείλαμε και μόλις είδε ότι είχαμε αποφάει κάθισε στην άκρη του τραπεζιού με το ποτήρι του και άρχισε να διηγείται ιστορίες από τα παλιά.
Θυμηθήκαμε τον Αλεκάκη, χάρη στον εγγονό του Αλέξανδρο Κασιμάκη ο οποίος μας έστειλε αυτές τις δύο φωτογραφίες και το κείμενο που ακολουθεί.
"Γεννήθηκε το 1934. Γέννημα θρέμμα Αιγινήτης.και πιο συγκεκριμένα από το Μεσαγρό. ..Η οικογενειακή ταβέρνα λειτούργησε του από το 1972 ως το 1997 με παραδοσιακά φαγητά και σπεσιαλιτέ το μπακαλιάρο σκορδαλιά, το κουνέλι κοκκινιστό, το τυρόψωμο, τον πατσά και πάνω από όλα το φρέσκο ζυμωτό ψωμί της γιαγιάς στον ξυλοφουρνο το οποίο έκλεβε τις εντυπώσεις...Τα 4 μεγάλα βαρέλια με εκλεκτή ρετσίνα..Στις γιορτινές ημέρες έφερνε μπουζούκια με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως την οικογένεια των Κονιτοπουλαίων και τον Γιώργο Μπίλλη, τον Βασίλη Χατζόπουλο, ενώ στις 20 Μαΐου παραμονή του Αγίου Κωνσταντίνου έκανε επέκταση στην αυλή του μαγαζιού και γινόταν διήμερο γλέντι. Τότε αυτό ήταν το μεγαλύτερο πανηγύρι της Αίγινας. Είχε μεράκι και αγάπη για την δουλειά του σε και σε κάθε τραπέζι είχε το ποτήρι με το κρασί του γιατί ήταν επικοινωνιακός και φιλικός με όλους τους πελάτες του. 'Υστερα αναγκάστηκε να κλείσει την ταβέρνα γιατί αρρώστησε σοβαρά και αφοσιώθηκε στην οικογένεια του και στα 11 εγγόνια του. Έφυγε το Νοέμβρη του 2005...."
Η μορφή του, ιδίως το βλέμμά του, σε αιχμαλώτιζε από την πρώτη στιγμή αλλά κυρίως η οικειότητά του. Η ταβέρνα παλιά γνήσια λαϊκή χωρίς εξεζητημένα ψιμύθια και δήθεν διακοσμήσεις. Σέρβιρε τα φαγητά που παραγγείλαμε και μόλις είδε ότι είχαμε αποφάει κάθισε στην άκρη του τραπεζιού με το ποτήρι του και άρχισε να διηγείται ιστορίες από τα παλιά.
Θυμηθήκαμε τον Αλεκάκη, χάρη στον εγγονό του Αλέξανδρο Κασιμάκη ο οποίος μας έστειλε αυτές τις δύο φωτογραφίες και το κείμενο που ακολουθεί.
"Γεννήθηκε το 1934. Γέννημα θρέμμα Αιγινήτης.και πιο συγκεκριμένα από το Μεσαγρό. ..Η οικογενειακή ταβέρνα λειτούργησε του από το 1972 ως το 1997 με παραδοσιακά φαγητά και σπεσιαλιτέ το μπακαλιάρο σκορδαλιά, το κουνέλι κοκκινιστό, το τυρόψωμο, τον πατσά και πάνω από όλα το φρέσκο ζυμωτό ψωμί της γιαγιάς στον ξυλοφουρνο το οποίο έκλεβε τις εντυπώσεις...Τα 4 μεγάλα βαρέλια με εκλεκτή ρετσίνα..Στις γιορτινές ημέρες έφερνε μπουζούκια με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως την οικογένεια των Κονιτοπουλαίων και τον Γιώργο Μπίλλη, τον Βασίλη Χατζόπουλο, ενώ στις 20 Μαΐου παραμονή του Αγίου Κωνσταντίνου έκανε επέκταση στην αυλή του μαγαζιού και γινόταν διήμερο γλέντι. Τότε αυτό ήταν το μεγαλύτερο πανηγύρι της Αίγινας. Είχε μεράκι και αγάπη για την δουλειά του σε και σε κάθε τραπέζι είχε το ποτήρι με το κρασί του γιατί ήταν επικοινωνιακός και φιλικός με όλους τους πελάτες του. 'Υστερα αναγκάστηκε να κλείσει την ταβέρνα γιατί αρρώστησε σοβαρά και αφοσιώθηκε στην οικογένεια του και στα 11 εγγόνια του. Έφυγε το Νοέμβρη του 2005...."
