Πρωινό καλοκαιριού στο λιμάνι. Παλιά γνώριμη καρτ- ποτσάλ από το λιμάνι της Αίγινας. Τέλη δεκαετίας του 1960 σε μια Αίγινα που μετρά αντίστροφα πριν την επιδρομή της "τουριστικής .ανάπτυξης" και της κατά τόπους κακοκοίησης της.
Η φωτογραφία παρμένη από το καμπαναριό της Παναγίτσας διασώζει στο τυπωμένο χαρτί τη μορφή της πόλης και του λιμανιού που έχουν αλλάξει καθώς και τα πλεούμενα που δεν υπάρχουν πλέον.
Μεγάλα ξύλινα εμπορικά καΐκια δεμένα στο λιμάνι μεταφέρουν ακόμα προιόντα και κάθε είδους αγαθά, παρά το γεγονός ότι τα πρώτα φέρυ - μπωτ έχουν έρθει στο νησί. Πολλά τα ξύλινα καΐκια όπως τα μανάβικα με τις τέντες τους αλλά και ψαροκάϊκα δίνουν το στίγμα της νησιωτικής πολιτείας.
Η μεγάλη πλωτή πράσινη δεξαμενή νερού στο κέντρο της φωτογραφίας εξυπηρετεί τις ανάγκες ύδρευσης της πόλης.
Δύο ιστορικά πλοία το επιβατηγό "Αίγινα" ή αλλιώς "Αιγινάκι" και το φέρυ - μπωτ "Αφαία" της οικογένειας Λεούση δεσπόζουν στη φωτογραφία με τις λευκές φιγούρες τους. Το "Αιγινάκι μόλις έχει φύγει, ενώ το "Αφαία" έχει έρθει και αναμένει την αναχώρησή του. Ντυμένα και τα δύο με τις καλοκαιρινές τους τέντες στα καταστρώματα, ταξίδεψαν χιλιάδες επιβάτες όλα εκείνα τα χρόνια που εξυπηρέτησαν υποδειγματικά τη γραμμή του Αργοσαρωνικού. Και τα δύο σήμερα δεν είναι εδώ.
Η παλιά προβλήτα σημείο αναφοράς των ταξιδιωτών. Η πύλη της Αίγινας τότε. Σε αυτήν ή δίπλα σε αυτήν δένουν τα πλοία της γραμμής ενώ όπως στο βάθος διακρίνεται έχει δημιουργηθεί η προβλήτα των σημερινών ιπταμένων δελφινιών στην οποία τα επόμενα χρόνια θα χρησιμεύσει για τις προσεγγίσεις των πλοίων.
Στο παραλιακό μέτωπο οι πολύχρωμες τέντες των καταστημάτων προσθέτουν στην αισθητική του παραλιακού μετώπου και δεν ενοχλούν τα δέντρα που ακόμα στέκουν μπροστά από τα μαγαζιά.
Η επιβλητική οικία "Βογιατζή" στη γωνία του λιμανιού και ο λευκός όγκος στο βάθος του Σινέ - Γλάρος. Το νέο λιμάνι ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί ούτε η πλατεία Εθνεγερσίας.
Παλιά αγαπημένη καρτ - ποστάλ. Παλιά νοσταλγική Αίγινα. Ένα νησί μια πόλη, ένα λιμάνι σε ανθρώπινους ρυθμούς και κλίμακες.
Μια Αίγινα που κρατάμε σφραγισμένη καλά στη θυρίδα της μνήμης μας.