H Άννα Χάνου ταξιδεύει πλέον στην κουπαστή του χρόνου.

             

    

    

   .

       

 

   

    .

 -          Κώστα, αυτά δεν γράφονται.

-          Κυρία Άννα σας παρακαλώ, στη δουλειά  σας.

-          Μα είσαι καλά  άνθρωπε μου, θα γράψεις αυτά  τα πράγματα στο βιβλίο σου;

-        -   Κυρία Άννα, αν  θέλετε κάτι να ζητήσετε, να  ζητήσετε ακρόαση από τον κύριο Γιώργο. Μη μας ενοχλείτε.

-          - Γιώργο μη το βάλεις αυτό μέσα, μην τον ακούς.

 

Καλοκαίρι του 2007. Πώς να το ξεχάσω! Τρεις και τέσσερις φορές τη βδομάδα να επισκέπτομαι  την οικία Χάνου για να μου διηγηθεί την ιστορία  του ο Κώστας Χάνος, που είχε πλέον αποφασίσει να εκδώσει το βιβλίο  για τη ζωή του, μετά την έκδοση των ανάλογων βιβλίων του Αργύρη Φορτούνα.

 

Στη μεγάλη τραπεζαρία με περίμενε ο Κώστας Χάνος με τη μεταξωτή ρόμπα του και με εξομολογητική διάθεση πρόθυμος να μου διηγηθεί λεπτομέρειες από την παιδική του ηλικία, τις περιπέτειες  της κατοχής, τη φυγή στην Ανατολή με ένα καΐκι, τη ζωή στην Αίγυπτο, την επιστροφή, την εξορία στην Ικαρία, στη Μακρόνησο, τη γνωριμία του με το Μίκη Θεοδωράκη, τους αγώνες του τα μετέπειτα χρόνια εδώ στην Αίγινα, για το νερό, τα Καποδιστριακά, το Θέατρο, πάντα μέσα στα πλαίσια  του Μορφωτικού Συλλόγου ο «Καποδίστριας».

Στο τραπέζι με περίμενε ο δίσκος με τα φρούτα ή το παγωτό και ο καφές.

Η αρχοντική οικοδέσποινα, περιποιητική αλλά και πολύ παρεμβατική στη συζήτησή μας. Πως θα γινόταν αλλιώς! Ήταν η Άννα Χάνου. Η Άννα που όλη η Αίγινα γνώριζε από τη μεγάλη και δυναμική της δράση σε πολλούς τομείς.

Εκείνα  τα απογεύματα γνώρισα καλύτερα  την οικογένεια Χάνου. Ξεφυλλίσαμε μαζί τα απίθανα οικογενειακά άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες, τα γράμματα, τις επιστολές, τις αναμνήσεις μιας μεγάλης ζωής. Προσωπικά για μένα ήταν ταχύρυθμα μαθήματα τοπικής ιστορίας και όχι μόνο. Η ιστορία  του Κώστα Χάνου, η δράση και οι περιπέτειες του ήταν μια ψηφίδα της ελληνικής ιστορίας βγαλμένη από τις σελίδες  των αγώνων, της αντίστασης, της κατοχής, της προσπάθειας να επικοινωνήσει το μήνυμα και την αλήθεια του κόμματος του ακόμα και μέσα από την μικρή εφημερίδα που εξέδιδε «Ο πολίτης της Αίγινας».

Δίπλα  του πάντα η Άννα. Η  έξυπνη, η δραστήρια, η τολμηρή, η αγωνίστρια, η αφοσιωμένη και αποφασισμένη να βοηθήσει από κάθε μετερίζι για την Αίγινα.

Είχε τη στόφα και  τα χαρακτηριστικά μιας  σταρ. Αν ήταν  στην Αμερική  σίγουρα η ζωή της θα είχε διαγράψει  άλλη πορεία  είτε   στο χώρο του θεάματος ή στην πολιτική. 

   Πραγματικά  η Αίγινα  ήταν μικρή  για  την Άννα Χάνου. Την Άννα  του Μορφωτικού Συλλόγου, του Λαογραφικού, του Θεάτρου, της Λαογραφίας, των περιηγητικών εκδρομών, των ποικίλων εκδηλώσεων, της κοινωνικής προσφοράς.

   Η  Άννα  Χάνου  από μόνη της είναι ένα κεφάλαιο της νεότερης Αίγινας εξαιτίας της μεγάλης προσφοράς και της δράσης της. Ήταν μια  πολύπλευρη, πολυσχιδής και πολυτάλαντη προσωπικότητα,  που για πολλές δεκαετίες  κινήθηκε δραστήρια σε  πολλούς  χώρους πάντα με διάθεση προσφοράς.

   Αριστοκράτισσα  "φύσει και θέσει"  κόμιζε  έναν αέρα  αρχοντιάς και μια αύρα ευγένειας  στους γύρω της. Αυθεντική, εργατική, επίμονη, ειλικρινής, τόμπρα τολμά  να διατυπώνει την άποψή  της, να μην διαπραγματεύεται, να μην βάζει νερό στο κρασί της, να παρεμβαίνει δυναμικά,  να ενοχλεί ίσως κάποιους, αλλά να προσφέρει  στην Αίγινα  και στους ανθρώπους  της. Αυτό δεν μπορεί να  το αμφισβητήσει κανείς.

      Η  Άννα  καταγόταν άλλωστε από μεγάλη οικογένεια  της Αίγινας με σημαντική  κοινωνική προσφορά.

    Η εργασία  και η ζωή της Άννας Χάνου ήταν  συνυφασμένη  με  το Μορφωτικό Σύλλογο ο "Ι. Καποδίστριας",  με το Σύλλογο Φίλων  του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας. Χάρη  στην επιμονή και στην υπομονή της είχε δημιουργήσει  ένα  τεράστιο βεστιάριο στο Μορφωτικό Σύλλογο και χάρη  στην εργατικότητα το ταλέντο και το μεράκι της είχε  διακριθεί  για την ενδυματολγική δουλειά  της  σε παραστάσεις  του Θεατρικού τμήματος  του Μορφωτικού Συλλόγου.

 Είχε συναναστραφεί με πολλές προσωπικότητες  των γραμμάτων και των τεχνών μέσα από τη δημόσια δράση της και στο πλευρό του συζύγου της Κώστα Χάνου  και είχε παίξει  σημαντικό ρόλο στους αγώνες  που έχουν γίνει  για τη διάσωση  των Καποδιστριακών κτιρίων της Αίγινας.

 Επί δεκαετίες  στάθηκε επάξια  στο πλευρό  του  συζύγου της Κώστα Χάνου. Πρωτοστάτησε  και βοήθησε στην έκδοση  του βιβλίου του, ενώ τελευταία εξέδωσε  την ποιητική συλλογή  της  γιαγιάς  της, Πηνελόπης Παπαλεονάρδου.

   Τα  τελευταία  χρόνια  διατηρούσε σελίδα  στο Face book  και πλέον από αυτό το μετερίζι παρενέβαινε δυναμικά, σχολιάζοντας βάζοντας like, ανεβάζοντας πολύτιμες  φωτογραφίες από  την προσωπική συλλογή της  και τα οικογενειακά άλμπουμ  της.

   Αν ανατρέξει  κάποιος  στη σελίδα αυτή θα  βρει πλήθος φωτογραφιών από  τη δράση  της, αλλά κυρίως από τα αγαπημένα πρόσωπα  της ζωής της.

Τελευταία και πριν την εγκαταλείψουν οι δυνάμεις της, έκανε αγώνα και έγραφε για την μαρμάρινη πινακίδα  του Κυβερνείου που δεν τοποθετήθηκε εξωτερικά στο κτίριο, μετά  τη συντήρηση του.

 Η  Άννα Χάνου ήταν πολύτιμη συνεργάτης για όσους δούλεψαν μαζί της γιατί ήταν ειλικρινής, αυθεντική και πολύ αυστηρή στους στόχους που έβαζε. Κατάφερε πολλά! Έβαλε  τη δική της πέτρα στο οικοδόμημα του πολιτισμού της Αίγινας 

Ευγενική αλλά και με κοφτερό λόγο όταν χρειαζόταν, δεν χαριζόταν και δεν έκανε εκπτώσεις. Δεν ήξερε να υποχωρεί και να βάζει νερό στο κρασί της όταν διεκδικούσε και αγωνιζόταν για κάτι. Ήξερε να διαφωνεί γιατί είχε επιχειρήματα, αγωνιζόταν με πείσμα και επιμονή και κέρδιζε.

Η Άννα ανήκει στους ανθρώπους που τους υπολογίζεις και τους μετράς στη κοινωνική ζωή ενός τόπου. Γυναίκα με ισχυρή προσωπικότητα και δύναμη.

Αυτή ήταν η Άννα Χάνου που το βράδυ του Σαββάτου της  8^ης Ιουνίου έφυγε ήσυχα, αθόρυβα αφού νοσηλεύτηκε για αρκετές ημέρες στο Νοσοκομείο Αίγινας.

Η Άννα Χάνου ήταν μια γυναίκα παθιασμένη για τη ζωή και ερωτευμένη με την Αίγινα.

Ας κρατήσουμε την εικόνα της στο μυαλό μας και ας παραδειγματιστούμε από τη δοτικότητα και την προσφορά της.

Η  Άννα ανέμελη, γεμάτη, πλήρης, ευτυχής ταξιδεύει πλέον  στην κουπαστή του χρόνου, απολαμβάνει το μεγάλο ταξίδι της, φωτεινή, αστραφτερή, καλοκαιρινή κοιτάζοντας με ή χωρίς κιάλια την Αίγινα. Τη δική της Αίγινα!

 

Καλό ταξίδι Άννα.