Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο saronic magazine

Ήταν πέρσι τέτοια εποχή (Σάββατο 15/9/2019)
στο 10 Φεστιβάλ Φιστικιού που όλο το λιμάνι της Αίγινας γέμισε από κόσμο κάθε
ηλικίας που σιγοτραγούδησε και ακολούθησε
τον τραγουδοποιό σε κάθε του τραγούδι σε κάθε στίχο, σε κάθε σχόλιο που
έκανε.
Και ήταν λυτρωτική η συναυλία του. Μια από τις σπάνιες ευκαιρίες να έχεις
δίπλα σου, μπροστά σου, πάνω στη σκηνή έναν μοναδικό καλλιτέχνη που δεν
τραγουδά απλά και ευφραίνει το θεατή
αλλά του μεταγγίζει μηνύματα,
μετουσιώνει την αγωνία και το
καρδιοχτύπι για μια καλύτερη ζωή και κοινωνία, σε στίχο και
Η συναυλία πέρσι
είχε ξεκίνησει με δύο άξιους συνεργάτες
του Λ. Μαχαιρίτσα, τον Αλκιβιάδη
Κωνσταντόπουλο και τον Steve Tesser.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε κρατήσει το
μεγάλο μέρος της συναυλίας ερμηνεύοντας όλες τις μεγάλες δικές του επιτυχίες, κάνοντας καίριες παρεμβάσεις
ακόμα και με πολιτικά σχόλια, ενώ δεν
ξέχασε να θυμηθεί και να αφιερώσει τραγούδια στους μεγάλους φίλους του που
έχουν πια φύγει.
Αυτοσαρκαζόμενος, άλλοτε με παιγνιώδη
διάθεση, άλλοτε σοβαρός, άλλοτε νοσταλγικός κατόρθωσε να οδηγήσει τους χιλιάδες θαυμαστές και ακροατές του στη μέθεξη και να μυήσει τους μικρότερους, τους «αρχαιολάγνους» όπως
πολύ χαριτωμένα τους αποκάλεσε στο καλό
ελληνικό τραγούδι.


Αν κάτι θυμόμαστε ένα χρόνο
μετά είναι ο ίδιος ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και πόσο ευλογημένοι πρέπει να
είμαστε που είχαμε την ευκαιρία να
ζήσουμε εκείνη τη βραδιά.