Μύρισε φευγάτο καλοκαίρι

                                 

 "μύρισε φευγάτο καλοκαίρι, γύρισε ο καιρός προς το... βοριά

  τι 'ναι το φθινόπωρο να φέρει, τι 'ναι το να κάψω στη φωτιά". 

 Είναι  το ευλογημένο φθινόπωρο

 Καθώς τα  καλοκαιρινά φώτα σβήνουν σιγά - σιγά το ένα μετά το άλλο  και τα απόνερα από τις μικρές ή μεγάλες θαλάσσιες διαδρομές διαλύονται, οι ψυχές  μας ονειρεύονται  τα πρωτοβρόχια.

  Τελευταίες  καλοκαιρινές ανάσες ενός  Σεπτέμβρη  που μετρά ήδη σε αντίστροφη μέτρηση. Τα  απογεύματα κόντυναν λες και η νύχτα απλώνει τη διάρκεια  της. Μόνο  τα φύλλα  στέκουν ακόμα αγέρωχα στα κλαδιά αδιαφορώντας  αν  ο βοριάς  φυσήξει  μέρα με  τη μέρα. Τα πρώτα  χρυσάνθεμα ολάνθιστα  και ευωδιαστά προσμένουν  τον Οκτώβρη  και οι ανεμότρατες λύνουν  τους κάβους  τους  για να αλαργέψουν στο πέλαγος.

   Είναι η εποχή  που ο μούστος σιγοβράζει  στα βαρέλια  και ο γεωργός ετοιμάζεται για το όργωμα. Είναι  η εποχή του τέλους  αλλά  και της αρχής. Των  νέων φοιτητών που φεύγουν, των παραθεριστών που επιστρέφουν στις εστίες τους, των μαθητών που φόρτωσαν τις τσάντες τους στον ώμο!

 Τα τελευταία  Ι.Χ. έκοψαν εισιτήριο για  το ταξίδι της επιστροφής. 

 Οι παρέες πια δεν συχνάζουν στις ακτές.

 Τα θερινά  τα σινεμά ρίχνουν  τίτλους τέλους

 Τα φιστίκια πια μαζεύτηκαν από τις ταράτσες και τους λιακούς.

 Ένας ζωηρός μούστος βράζει μέσα στα βαρέλια. 

 Η γη προσμένει τις πρώτες σωτήριες σταγόνες εξ ουρανού.

 Δρόσισε τις νύχτες και τα μπουφανάκια ανέβηκαν στους ώμους.

 Λίγα παιδιά παίζουν στις πλατείες.

 Στις παραλίες κάποιοι επιμένουν  να λιάζονται και να βουτούν στη μεγάλη της αγκάλη.

 Λίγα σύννεφα θέλουν να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον.

 Όμως εμείς παρατηρούμε  το ατέλειωτο πήγαινε και έλα  των πλοίων στη θάλασσα.

  Κάποια τολμηρά άσπρα πανάκια πλέουν και μας κλείνουν το μάτι.

 Το καλοκαίρι δεν είναι θέμα ημερολογίου αλλά ψυχής ....