Η επιτυχία συνεχίζεται....

  Συνεχίζεται και αυτό το Σαββατοκύριακο 3 και 4 Μαρτίου στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης, η παράσταση της κωμωδίας του Γ. Μπήτρου " Εδώ καράβια χάνονται... κουμπάρες αρμενίζουν από τη θεατρική ομάδα Κυψέλης.

  Πάνω από 600 θεατές έχουν επιβραβεύσει την προσπάθεια των  μελών της Θεατρικής Ομάδας Κυψέλης, που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα των 130 καθισμάτων και στις πέντε παραστάσεις που δόθηκαν. Ιδιάιτερη προσοχή αξίζει στα νέα παιδιά, μαθητές Λυκείου και Γυμνασίου αλλά και φοιτητές που λόγω τριημέρου βρέθηκαν στην Αίγινα και παρακολούθησαν την παράσταση. Επίσης πολλοί επισκέπτες του τριημέρου προτίμησαν να συνδυάσουν με  τη βραδυνή τους έξοδο την παρακολούθηση της παράστασης.

  Η παράσταση διαρκεί 1 ώρα και 30 λεπτά και παίζουν με σειρά εμφανίσεως οι:

Μπέσης Παντελής, Αξιώτη Έφη. Ζωγράφου Κική, Καραγιάννης Ηρακλής, Στενάκης Άγγελος, Μπήτρου Αντωνία, Καπόλου Ελένη, Κοντιζά Σοφία, Γεννίτσαρης Σταύρος, Παπαδάκης Τάσος, Λυκούρη Θεοδώρα, Νταμουράκη Χαρά, Πιτσιλού Δήμητρα, Λυκούρη Μαρία, Δρυμωνίτη Πελαγία, Μαρίνη Μιχαέλα, Ηλίας Θωμάς, Μπέσης Δημήτρης, Παπασεβαστός Χρήστος, Παύλου Μίνα.

Καλή Σαρακοστή

  Η κυρά Σαρακοστή είναι ένα πολύ πετυχημένο σχέδιο που πηγάζει μέσα από τη λαογραφία μας και ευτυχώς αναβιώνει και σήμερα μέσα από τις σελίδες πολλών καινούργιων βιβλίων, αλλά διδάσκεται σαν εργασία - χειροτεχνία - κατασκευή σε πολλά σχολειά.

  Αναπαριστά μία γυναικεία μορφή η οποία στην ποδιά της έχει ζωγραφισμένα τα φαγώσιμα των ημερών της Σαρακοστής. Εκτός από τις λαγάνες τα θαλασσινά σε πολλές ζωγραφιές υπάρχουν ακόμα και χαρταετοί. Η φορεσιά θυμίζει παραδοσιακή στολή η οποία προσαρμόζεται από περιοχή σε περιοχή. Έντονο παραμένει το σύμβολο του Σταυρού που χαρακτηρίζει όλη την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σε όλες τις απεικονίσεις από το πρόσωπο απουσιάζει το στόμα. Αυτό δηλώνει ότι αυτή την περίοδο ο καλός χριστιανός εκτός από τα πολλά λόγια θα πρέπει να προσέξει όχι μόνο τι μπαίνει από το στόμα του (νηστεία) αλλά και τι βγαίνει από αυτό (καταλαλιά) άσχημες κουβέντες, προσβλητικές ακόμα και βρισιές. Συνιστάται η σιωπή.

   Τέλος τα πόδια  της κυρά  Σαρακοστής είναι επτά, όσες και οι εβδομάδες της. Μόλις τελειώσει η κάθε βδομάδα , η νοικοκυρά έκοβε το ένα πόδι. έτσι το σχέδιο αυτό λειτουργούσε και ως μικρό ημερολόγιο.
    Το σχέδιο της Σαρακοστής  το έφτιαχναν πάντα τα μικρά παιδιά  στο σπίτι, ιδιαίτερα τα κορίστια με οδηγίες  της μητέρας ή της γιαγιάς, ενώ τα αγόρι ασχολούνταν με την κατασκευή του αητού πάντα με τις υποδείξεις και τη βοήθεια του παππού ή του πατέρα. Την κυρά Σαρακοστή την συναντάμε επίσης πάνω σε κεντήματα, τραπεζομάντηλα και πετσέτες. Σήμερα είναι πολύ διαδεδομένο και φιλοτεχνείται σε πολλά σχολεία και αυτό δημιουργεί μεγάλες ελπίδες για τη συνέχιση της όμορφης αυτής παράδοσης.

Έθιμα του τριημέρου από την παλαιά Αίγινα

Από το βιβλίο του Ι. Μάντζαρη: "Αιγηνιτών Ήθη και Έθιμα"

• Την Κυριακή της Τυροφάγου στην Αίγινα έτρωγαν κογκολόμιζες (μακαρόνια) με τριμμένο τυρί. Εάν περίσσευε φαγητό, το έριχναν στις κότες να το φάνε και έτσι να κάνουν πολλά αβγά και επειδή την επόμενη μέρα ξεκινούσε η Σαρακοστή.
• Στις Άλωνες, χωριό της Νοτιοανατολικής Αίγινας, την Κυριακή της Τυροφάγου κρεμούσαν από το ταβάνι του σπιτιού ένα αβγό με σπάγκο, ώστε να φθάνει μέχρι το τραπέζι. Οι παριστάμενοι σηκώνονταν με τα χέρια τους σταυρωμένα πίσω στην πλάτη. Κάποιος από όλους έπρεπε να προλάβει να αρπάξει το αβγό με το στόμα του. Τότε κέρδιζε και το στοίχημα, που είχαν βάλει από πριν (σε είδη όπως ελιές, λάδι, κρασί, κάποιο ζώο). Το αβγό ήταν δεμένο με κλωστή και κόμπο για να μη μπορέσει κάποιος και το αρπάξει με το χέρι.

Συνηθίζεται σε πολλές περιοχές της Αίγινας το τελευταίο πράγμα που έτρωγαν να είναι ένα αβγό. Έτσι ξεκίναγε η Σαρακοστή. Κι έτσι άνοιγε με το κόκκινο αβγό. Η φράση που έλεγαν ήταν: « Με αβγό θα το βουλώσεις και με αβγό θα ανοίξει»

• Την Καθαρά Δευτέρα έτρωγαν σκόρδο, ελιές, κάρδαμα, βολβούς, χαλβά, λαγάνες και θαλασσινά. Πολλοί Αιγινήτες νήστευαν και το λάδι έως το επόμενο Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων.
• Οι κοπέλες που επιθυμούσαν να μάθουν τη μοίρα τους ( ποιόν θα παντρευτούν) επισκέπτονταν ανήμερα την Καθαρά Δευτέρα τρία μονοστέφανα σπίτια,  δηλαδή οικογένειες, όπου και οι δύο σύζυγοι είχαν παντρευτεί μια μόνο φορά και εκεί μάζευαν νερό, αλεύρι κι αλάτι. Συνήθως όμως δεν έπαιρναν αλεύρι, αλλά ζητούσαν το προζύμι με το οποίο είχαν παρασκευάσει τα μακαρόνια της Τυροφάγου. Γυρίζοντας σπίτι τους, έβαζαν τα υλικά αυτά σε ένα ντεζερέδι (καζάνι) και πρόσθεταν αλάτι και το έβαζαν στο κατώφλι της πόρτας εισόδου του σπιτιού τους. Κατόπιν ζύμωναν τα υλικά αυτά έχοντας στα χέρια τους πίσω και έπλαθαν ένα κουλούρι, το οποίο το έψηναν στο πιο κοντινό σταυροδρόμι της γειτονιάς. Το κουλούρι αυτό το ονόμαζαν  οι αιγινήτισσες «αρμυροκούλουρο», λόγω της μεγάλης ποσότητας αλατιού που περιείχε. Οι κοπέλες, λίγο πριν πέσουν για ύπνο έτρωγαν τα αρμυροκούλουρα, χωρίς να πιούν νερό. Στη συνέχεια πήγαιναν για ύπνο ελπίζοντας να δουν στο όνειρό τους τον άνδρα που επρόκειτο να παντρευτούν να τους δίνει νερό να πιούν.
• Σύμφωνα με την Ασπασία Γκίκα, οι αιγινήτες ευσεβείς και πιστοί άνθρωποι νήστευαν καθόλη τη διάρκεια της Μεγάλης και Αγίας Τεσσαρακοστής. Ιδιαίτερα τις μέρες Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγαν κανένα λαδερό φαγητό. Με την είσοδο της Αγίας Σαρακοστής και πιο συγκεκριμένα την πρώτη Τετάρτη μετά την Καθαρά Δευτέρα, έβραζαν τα πολύλογα, ένα είδος σούπας που περιείχε σιτάρι, κουκιά, φασόλια, ρεβίθια, φασόλια μαυρομάτικα, φακή και καλαμπόκι. Από τα πολύλογα την πρώτη κουταλιά έτρωγαν – εάν υπήρχαν στην οικογένεια – τα κορίτσια ή την έβαζαν στο στόμα τους και έφευγαν. Την κουταλιά αυτή την έδεναν στο μαντήλι τους και έκαναν βόλτα στη γειτονιά, στο πηγάδι, με την ελπίδα να ακούσουν το όνομα του παλικαριού με το οποίο θα παντρεύονταν. Το έθιμο των πολυλόγων αναβίωνε στην Παλιαχώρα από όπου και ξεκίνησε, ιδίως στη Βυζαντινή εποχή και συνδέθηκε με τη βλάστηση και την ευφορία της γης αποτελώντας ευχαριστήρια προσφορά στο θαυματουργό Άγιο Δημήτριο ή Άγιο Τρύφωνα.

ας πετάξουμε αυτό το τριήμερο

Αστραφτερή λιακάδα σήμερα Σάββατο. Ευκαιρία να βγούμε για λίγο έξω στην ύπαιθρο, να περπατήσουμε στα μονοπάτια της Αίγινας και στις ακρογιαλιές και οι πιό μερακλήδες ας επιχειρήσουμε το πέταγμα του παραδοσιακού αετού.

  Ένας αετός χρειάζεται καλή ουρά και προσεγμένα ζύγια και φυσικά μεγάλη μαεστρία στο πέταγμα. Αλλιώς θα παραμείνει "αητός χωρίς φτερά". Προσοχή στα καλώδια της ΔΕΗ  όπως έλεγε η παλαιά προειδοποίηση από την ΕΡΤ  και την ΥΕΝΕΔ. Κι αν  δεν τα καταφέρετε  δεν πειράζει, η προσπάθεια μετράει. Θα έχει πετάξει τουλάχιστον η διάθεση μας. Θα  έχει φτερουγίσει η αισιοδοξία και θα έχει πάρει φτερά η ελπίδα. Γιατί τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης όπου νά ναι θα φανούν.

   Επειδή προσέξαμε ότι η ανάρτηση μας για την ιστορία του χαρταετού άρεσε ιδιαίτερα και διαβάστηκε σας προσφέρουμε ένα μικρό λεύκωμα από χαρταετούς. Με πρώτους και καλύτερους αυτούς του παλιού αναγνωστικού του Δημοτικού σχολείου. Ασφαλώς  δεν λείπει και ο χαρταετός του μπάρμπα Σπύρου του Βασιλείου.

   Καλά Κούλουμα. Χρόνια πολλά.

Η ιστορία του χαρταετού

Υπάρχει η πεποίθηση ότι οι χαρταετοί επινοήθηκαν εκ παραλλήλου στην Κίνα και στη Μαλαισία και αυτή η νέα επινόηση διαδόθηκε σε όλη την Ασία από αυτές τις δυο χώρες. Υπάρχουν γραπτές αποδείξεις ότι οι χαρταετοί πετούσαν στον ουρανό της Κίνας από το 200 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Χαν, ένας στρατηγός χρησιμοποιούσε τον χαρταετό κατά ένα πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Κάποια εποχή έπρεπε να καταλάβει με τον στρατό του ένα παλάτι, αλλά συναντούσε δυσκολίες. Αποφάσισε λοιπόν να σκάψει ένα τούνελ, αλλά το βασικό του πρόβλημα ήταν να υπολογίσει το μήκος που έπρεπε να έχει ένα τέτοιο τούνελ. Σήκωσε λοιπόν στον αέρα έναν χαρταετό έχοντας την άκρη του νήματος στο σημείο που ξεκινούσε το τούνελ και τον χαρταετό τον ίδιο να υπερίπταται πάνω από το παλάτι. Με την χρήση απλών γεωμετρικών υπολογισμών μπόρεσε να υπολογίσει με ακρίβεια το μήκος του τούνελ.

Στην Ευρώπη ο χαρταετός κάνει την εμφάνισή του όχι νωρίτερα από το 1400 μ.Χ. από Ευρωπαίους εξερευνητές που επέστρεψαν από την Ασία, όμως το θεωρούσαν απλά ένα αβλαβές παιδικό παιχνίδι. Στους αιώνες που ακολούθησαν, η άποψη αυτή άλλαξε δραματικά. Τον 18ο αιώνα άρχισε να φαίνεται χρήσιμος σαν επιστημονικό όργανο. Το 1749 ο Σκωτσέζος μετεωρολόγος Alexander Wilson χρησιμοποίησε χαρταετούς για να ανυψώσει θερμόμετρα μέχρι το ύψος των 3000 ποδών για να καταγράψει τις θερμοκρασιακές μεταβολές σε μεγάλο υψόμετρο. Και μετά τρία χρόνια αργότερα, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εκτέλεσε το διάσημο πλέον σε όλους πείραμα με τον χαρταετό για να αποδείξει ότι οι αστραπές δεν είναι τίποτε άλλο παρά στατικός ηλεκτρισμός. Ο σερ George Cayley πειραματίστηκε με χαρταετό κατά τα έτη 1799 – 1809 στην προσπάθειά του να κατασκευάσει μια μηχανή που θα είναι ικανή να μεταφέρει ανθρώπους στον αέρα. 

Το 1853 με τα πειράματά του πέτυχε να πετάξει το πρώτο ανεμοπλάνο ικανό να σηκώσει το βάρος ενός από τους υπηρέτες του σε μια πτήση που κράτησε περίπου 40 δευτερόλεπτα. Στα 1833 ένας βρετανός μετεωρολόγος, ο E.D. Archibald άρχισε να χρησιμοποιεί χαρταετούς για να ανυψώνει ανεμόμετρα, για να καταγράφει την ταχύτητα των ανέμων σε διάφορα υψόμετρα. Έκτοτε, χιλιάδες χαρταετοί χρησιμοποιήθηκαν για την ανύψωση στους ουρανούς μετεωρολογικών οργάνων για την συλλογή πληθώρας δεδομένων, που βοήθησαν στην πρόγνωση του καιρού. Ήδη από το 1887 ο Archibald άρχισε να τραβάει αεροφωτογραφίες με την χρήση χαρταετών, μια πρακτική που ακόμα και σήμερα εφαρμόζεται. Η χρήση των χαρταετών στην αεροφωτογράφηση είναι μια φτηνή μέθοδος φωτογράφησης καιρικών φαινομένων, ή και ακόμα τοποθεσιών, όπως υφάλους, λείψανα ναυαγίων κλπ. Με το τέλος του 19ου αιώνα οι χαρταετοί εθεωρούντο σαν ένα σοβαρό επιστημονικό εργαλείο και άρχισαν να παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μηχανικών πτητικών μηχανών βαρύτερων του αέρα. Σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική εκτελούσαν πειράματα με σκοπό να βρεθεί η ιδανική πτητική μηχανή, αλλά μόνο οι αδελφοί Ράιτ το πέτυχαν.

Κατά την διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων οι χαρταετοί χρησιμοποιήθηκαν σαν συσκευές παρατήρησης. Το πεδίο οράσεως των γερμανικών υποβρυχίων στο επίπεδο της θάλασσας περιοριζόταν στα 8 χιλιόμετρα, όμως όταν ανύψωναν έναν παρατηρητή στα 400 πόδια, τότε το πεδίο οράσεως αύξανε στα 40 χιλιόμετρα. Οι χαρταετοί προσέλκυσαν το ενδιαφέρον ξανά στην δεκαετία του 1950 και 1960, όταν ο Francis Rogallo δημιούργησε έναν απόλυτα ευέλικτο χαρταετό χωρίς την χρήση άκαμπτων δοκών. Αντί για δοκούς, αυτό το είδος χαρταετού χρησιμοποιεί τον αέρα να τον κρατά ανοικτό και να διατηρεί το σχήμα του. Το «φτερό του Rogallo» δεν χρησιμοποιείται πλέον σαν χαρταετός, έχει βρει πληθώρα εφαρμογών από τον αμερικανικό στρατό και είναι η βάση κατασκευής για ανεμόπτερα, ή υπέρ-ελαφρά αεροσκάφη.

Το ενδιαφέρον για τους χαρταετούς έχει αναζωπυρωθεί τελευταία, εξ αιτίας κυρίως της ανάπτυξης των "αθλητικών χαρταετών". Αυτού του είδους οι χαρταετοί συχνά χρησιμοποιούν δύο κορδόνια, με τα οποία μπορεί κανείς να τους πλοηγήσει στον αέρα με ταχύτητες που μερικές φορές φτάνουν και τα 100 χμ την ώρα. Αυτού του είδους οι χαρταετοί δεν είναι νέοι, παλαιότερες μορφές έχουν αναπτυχθεί στην Ασία. Φτιαγμένοι από λεπτό χαρτί και ξύλο μπαμπού, χρησιμοποιούν μόνο ένα κορδόνι αντί για δύο, αυτοί οι χαρταετοί μπορούν να κάνουν μανούβρες μόνο με την αυξομείωση της έντασης στο κορδόνι. Τραβώντας το κορδόνι, λυγίζουν οι άκρες του αετού και αυξάνεται η ευστάθειά του, ενώ αφήνοντας το κορδόνι ο χαρταετός γίνεται επίπεδος, χάνοντας σε ευστάθεια. Ο έλεγχος σε αυτούς τους χαρταετούς εξαρτάται κύρια στην εμπειρία του χειριστή του. Στην Ασία οι χειριστές αγωνίζονται να καταφέρουν να καταρρίψουν τους αντίπαλους χαρταετούς, χρησιμοποιώντας κορδόνια που μπορούν να κόψουν τα κορδόνια των άλλων. Οι χαρταετοί με πολλαπλά κορδόνια δεν είναι νέοι στην Ευρώπη.

Στα 1826 ο George Pocock χρησιμοποίησε χαρταετούς με τέσσερα κορδόνια για να σύρει καρότσια στη αγγλική ύπαιθρο με ταχύτητα 30χμ την ώρα. Το κορδόνια αυτά χρησιμοποιήθηκαν για τον έλεγχο των χαρταετών όπως περίπου τα πανιά των καραβιών. Στην δεκαετία του 1960 οι χαρταετοί με δύο κορδόνια άρχισαν να γίνονται περισσότερο δημοφιλείς στην αγορά, ειδικότερα όταν ο Peter Powell λανσάρισε τον Stunt Kite. Μετά την παρουσίαση αυτού του χαρταετού, παρουσιάστηκαν αρκετές βελτιστοποιήσεις. Μια από αυτές αφορά την παρουσίαση του αετού σχήματος δέλτα. Ο αετός τύπου δέλτα, είναι ανεμόπτερο που χρησιμοποιεί υλικά που αρχικά χρησιμοποιήθηκαν από την βιομηχανία του διαστήματος. Υλικά όπως το κεβλαρ έχουν μεγάλες αντοχές στις τάσεις, ενώ παράλληλα έχουν πολύ μικρό βάρος.

2012 έτος Νικηφόρου Βρεττάκου

γράφει η καθηγήτρια Έφη Παπαευσταθίου

Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου το 2012 με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος ανήκει στη γενιά των δημιουργών που συνέβαλαν στην ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης, τη δεκαετία του 1930  

Αθήνα

Αφιερωμένο στον Νικηγόρο Βρεττάκο, τον επαναστάτη και ρομαντικό ποιητή της γενιάς του '30, που εξέφραζε την κοινωνική διαμαρτυρία, είναι το 2012, καθώς; φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Αυτό στάθηκε και η αφορμή για να ανακηρύξει το υπουργείο Πολιτισμού το 2012 «Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου», αναθέτοντας τον σχεδιασμό και την υλοποίηση του προγράμματος των εκδηλώσεων στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ).
Ο «ποιητής του Ταϋγέτου» ανήκει στη γενιά των δημιουργών που συνέβαλαν στην ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης, τη δεκαετία του 1930. Η εκφραστική πορεία του Βρεττάκου συνδέεται με τις αναζητήσεις και τα οράματα των ομοτέχνων του σε μια κρίσιμη εποχή που χαρακτηρίζεται από έντονες κοινωνικές και πολιτικές ζυμώσεις, πνευματικό και καλλιτεχνικό αναβρασμό, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στο πλαίσιο του αφιερώματος το ΕΚΕΒΙ, σε συνεργασία με τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Σπάρτης όπου βρίσκεται ολόκληρο το αρχείο του Νικηφόρου Βρεττάκου, το Μουσείο Μπενάκη και την Εταιρεία Συγγραφέων, προγραμματίζει σειρά εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα, που θα κορυφωθούν το Νοέμβριο με το διεθνές επιστημονικό συμπόσιο με στόχο την επανεκτίμηση του έργου του μεγάλου ποιητή.
Παράλληλα, την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, 21 Μαρτίου, θα υπάρχει ειδική καμπάνια αφιερωμένη στον ποιητή με αφίσες στα μέσα μαζικής μεταφοράς και με τη βοήθεια ηλεκτρονικών πάνελ στο Μετρό, θα προβάλλονται στίχοι του ποιητή έτσι ώστε να αναδειχθεί το έργο του.
Το ΕΚΕΒΙ θα δημιουργήσει ιστότοπο για τον Νικηφόρο Βρεττάκο, επικεντρώνοντας στον άνθρωπο και το έργο του, όπου θα μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να αναζητήσουν πληροφορίες που αφορούν το χρονολόγιο, την εργογραφία, τις κριτικές, το σωζόμενο οπτικοακουστικό υλικό, ενώ μια κινητή έκθεση αφιερωμένη στον ποιητή θα ταξιδέψει σε σχολεία, πολιτιστικά κέντρα, βιβλιοθήκες και λέσχες ανάγνωσης σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Η διευθύντρια της Βιβλιοθήκης Σπάρτης, Ελένη Τζινιέρη-Τζανετάκου μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον τρόπο που απέκτησε η βιβλιοθήκη το ανεκτίμητο υλικό. «Ο Νικηφόρος Βρεττάκος ήρθε με φίλους του στη βιβλιοθήκη δέκα ημέρες πριν πεθάνει και αποφάσισε να αφήσει το αρχείο του στη βιβλιοθήκη. Τα παιδιά του και η γυναίκα του, μετά το θάνατό του εκπλήρωσαν την επιθυμία του και έτσι το αρχείο του ήρθε στη Σπάρτη. Περιλαμβάνει τη βιβλιοθήκη του, περίπου 6000 βιβλία αλλά και προσωπικά του αντικείμενα και έπιπλα. Επίσης, υπάρχουν 3.600 δημοσιευμένα ποιήματα του, 4.000 χειρόγραφες σελίδες με ποιήματα και 500 σελίδες με πεζά, 450 άρθρα του δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες, 2.000 επιστολές σε φίλους του και 950 επιστολές προς την οικογένεια του, 4500 αποκόμματα εφημερίδων που αφορούν στον Νικηφόρο Βρεττάκο καθώς και σπάνιο φωτογραφικό υλικό».
Η κ. Τζινιέρη αναφερόμενη στην πολύτιμη βοήθεια του γιου του ποιητή είπε ότι «στη Σπάρτη υπάρχει ο Σύλλογος Φίλων του Νικηφόρου Βρεττάκου και με τη βοήθεια του Κώστα Βρεττάκου, γιου του Νικηφόρου, έχουμε κάνει αναστήλωση και συντήρηση του σπιτιού του στην Πλούμιτσα, το έχουμε μετατρέψει σε ξενώνα για τους μελετητές του έργου του και σκοπεύουμε πολλά προγράμματα να τα κάνουμε εκεί».
Ιδιαίτερα συγκινημένος ο Κώστας Βρεττάκος απεδέχθη την πρόταση του υπουργείου Πολιτισμού για έκδοση σειράς γραμματοσήμων αφιερωμένη στον ποιητή και μιλώντας για το έτος Νικηφόρου Βρεττάκου σε σχετική συνέντευξη Τύπου, είπε: «Το γεγονός ότι 20 χρόνια μετά τον θάνατό του η πολιτεία του αφιερώνει ένα χρόνο μνήμης σημαίνει ότι ήρθε ο καιρός η προσφορά του να επαναξιολογηθεί. Και δεν μιλάω μόνο για την ποιητική του συνεισφορά, μιλάω και για την ανθρώπινη προσφορά του τόσο στον ιδεολογικό τομέα όσο και στην πολιτική στάση που κράτησε στη ζωή του».

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει

       Κι όσοι πρόλαβαν ανέβηκαν και ξανοίχτηκαν στη θάλασσα του κεφιού, του γέλιου, του τραγουδιού αλλά και της χαράς. Μια χαρά  και ευωχία που δεν κρατά μόνο όσο διαρκεί η παράσταση (1 ώρα και 30 λεπτά) αλλά και για μετά. Κυρίως μετά.

   Η κωμωδία "Εδώ καράβια χάνονται... κουμπάρες αρμενίζουν" του Γ. Μπήτρου έκανε πρεμιέρα το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στο γεμάτο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης, αποσπώντας δυνατά χειροκροτήματα, παρόντων του Δημάρχου Αίγινας κ. Σ. Σακιώτη, του προέδρου του Δημ. Συμβουλίου κ. Π. Πετρίτη, πολλών φίλων συμμαθητών των πρωταγωνιστών, συγγενών και γονιών αλλά κυρίως πιστών φίλων της Θεατρικής Ομάδας.      Η  δυναμική έναρξη δημιούργησε το  αδιαχώρητο στην αίθουσα των 130 καθισμάτων που ανάγκασε  πολλούς να παρακολουθήσουν όρθιοι και κάποιους άλλους να αποχωρήσουν γιατί είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Παρόντες ο αντιδήμαρχος πολιτισμού κ. Φ. Τζίτζης  εκπρόσωποι  τοπικών καναλιών και διαδικτυακών ιστοτόπων, μέλη Θεατρικών Ομάδων της Αίγινας,  γονείς και συμμαθητές των πρωταγωνιστών.

    Το έργο περιγράφει το ταξίδι ενός καινούργιου πλοίου στη γραμμή του Αργοσαρωνικού. Επιβάτες του όλοι εμείς. Αναγνωρίσιμοι τύποι και χαρακτήρες που ο κάθε ένας κουβαλά τον δικό του κόσμο, τη δική του αλήθεια. Ένα καράβι που ταξιδεύει… όπως και η Ελλάδα, ώσπου κάποια στιγμή οι επιβάτες αναγκάζονται να παραμερίσουν, τις γκρίνιες τους, τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες τους και να  πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

  Πλήρωμα και επιβάτες του πλοίου έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό για αυτό το ταξείδι, επαληθεύοντας για μία ακόμη φορά πως η καλή διάθεση, η συνεργασία, η ειλικρίνεια των προθέσεων, το κέφι και ο αυθορμητισμός είναι τα απαραίτητα εφόδια για μια ασφαλή και επιτυχημένη πλεύση στο  θεατρικό σανίδι.

   Ευχαριστούμε όλους που μας τίμησαν με τη συνεργασία και την ανταπόκρισή τους.

   Το έργο θα παίζεται: Παρασκευή 24 - Σάββατο 25 - Κυριακή 26 Φεβρουαρίου, Σάββατο 3 και Κυριακή 4  Μαρτίου.

οι φωτογραφίες είναι της κ. Ειρήνη Κουνάδη

 Έγραψαν για την παράσταση:

Ανέστης Κορνέζος στη "ΝΕΑ  ΕΠΟΧΗ", neaepohi.gr

Το πλειοψηφικό αποτέλεσμα των σύγχρονων ελληνικών κωμωδιών, από αυτές που χαρακτηρίζονται από θιασαρχικό ωφελισμό έως εκείνες που κρύβουν κάποιες αγαθές προθέσεις, είναι σχεδόν άνισο: προβάλουν ή τουλάχιστον συντηρούν το σκωπτικό ύφος του αριστοφανικού πνεύματος, απογυμνώνοντάς τες όμως από το βαθιά διανοητικό και πολιτικοκοινωνικό τους  ισοζύγιο και το αντίστροφο. Και η πλάστιγγα γέρνει προς το κακό λαϊκότροπο θέαμα, τις μπαλαφάρες και την επιθεωρησιακή βωμολοχία τύπου Στάθη Ψάλτη.

Ο κώδικας της θεατρικής πανοπλίας του εκπαιδευτικού – συγγραφέα – σκηνοθέτη Γιώργου Μπήτρου έχει δοκιμαστεί πάμπολλες φορές στη θεατρική αρένα, τον τελευταίο όμως καιρό δείχνει να κατευθύνεται όλο και περισσότερο στο είδος της εικονοκλαστικής κωμωδίας που σέβεται, πρωτίστως, τον εαυτό της αλλά και το κοινό,

και που στο μέλλον σίγουρα θα του χαρίσει τον τίτλο του Σύγχρονου Αιγινήτη Αριστοφάνη. Στην περίπτωση των Καραβιών, έχουμε να κάνουμε με ένα συναρπαστικό κράμα λαϊκής ποίησης,  βαθιά πολιτικής, βυθισμένης ως το λαιμό στον συμβολισμό και την αιχμηρή κοινωνική κριτική. Ο συνασπισμός των Κουμπάρων συνεχίζει να αρμενίζει παρ’όλο που ο σκυλοπνίχτης πνέει τα λοίσθια, κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε τι, αυτό που έχει κάνει την κοινωνία μας τόσο σαθρή και νόθα: να αναγάγει διανοουμενίστικα το «λαϊκό» στο επίπεδο της λογιοσύνης, και από εκεί στα πεδία των συντεχνιών. Με μια ομάδα που απαρτίζεται από μαθητές γυμνασίου έως εκπαιδευτικούς (οι περισσότεροι έχουν ήδη δοκιμαστεί σε δύσκολα υποκριτικά υπερατλαντικά ταξίδια), ο πολιτιστικός φαροφύλακας Γ.Μπήτρος θυμίζει αρκετά «υπερμαριονετίστα» (με κανονικούς όμως ηθοποιούς) του νούτικου θεάτρου, συντηρώντας ταυτόχρονα την αίγλη και το μύθο της επιθεώρησης του Ναπολέοντα Ελευθερίου. Κωμικοί ρεαλιστικοί κώδικες, ανθεκτική σάτιρα που τα βάζει με όλους και με όλα: κοινωνική παθογένεια, ιδιωτική και κρατική διάβρωση, διευρωπαϊκά εγκλήματα, μαϊμουδισμό.

Επιβιβαστείτε ελεύθερα, η απόλαυση είναι καλά αγκυροβολημένη.

 Δημήτρης Βλάϊκος  στο site  Aeginanews

Μόλις είχα περάσει το κατώφλι της εξόδου του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης όταν άρχισα να σκέφτομαι πόσα μπορείς να γράψεις για αυτό το έργο και την προσπάθεια των παιδιών. Ο κος Μπήτρος μας προσέφερε δωρεάν ψυχανάλυση προβάλλοντας τίποτα άλλο από τους εαυτούς μας στο δίχως καπετάνιο καράβι της καθημερινότητάς. Χρησιμοποιεί το Καράβι Άννα-Γούλα όχι σαν μέσο μεταφοράς αλλά σαν μέσο επικοινωνίας με το κοινό αλλά και εμάς ως κοινό μεταξύ μας. Καταφέρνει να πιάσει την καθημερινότητα που μας περιβάλλει στην ολότητά της, ταξιδεύοντάς την από απλό καθημερινό διάλογο σε πολιτική και κοινωνική άποψη. Καταφέρνει να εκθέσει συγκρούσεις και απόψεις δίχως πολιτικό λόγο και όλα αυτά ντυμένα με το υπέροχο καυστικό του χιούμορ. Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν ούτε αυτοί λείπουν, είναι οι πρωταγωνιστές όπως και στην πραγματικότητα. Είναι-είμαστε οι επιβάτες ενός καραβιού δίχως καπετάνιο που καλούνται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Είναι οι επιβάτες που λατρεύουν την Αίγινα κάθε φορά περισσότερο καθώς την βλέπουν από το καράβι .

Έρχονται σχεδόν κάθε λεπτό σε αντιπαράθεση μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορεί να κάνει ο ένας χωρίς τον άλλο λόγο αυτού του κοινού που τους ενώνει, Ώπα τα μεγάφωνα καλούν ότι φτάσαμε στην Αίγινα… Πρέπει να σας αφήσω!!!

ΥΓ: Συγχαρητήρια για τα σκηνικά και την οικονομία του χώρου. Επίσης ευχαριστούμε τα παιδιά που με τις ερμηνείες τους μας έκαναν να δακρύσουμε από το γέλιο και τη χαρά!

Η Οσία Φιλοθέη και η Αίγινα

Παλαιότερα φαινόταν από το καράβι το βυζαντινό εκκλησάκι της Αγίας Φιλοθέης, όταν το πλοίο «έστριβε» στο φανάρι του Μπούζα. Πραγματικό αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα. Ένας μικρός ναΐσκος βυζαντινού ρυθμού με τρούλο, αποπνέει μια αριστοκρατική καταγωγή και θυμίζει έντονα τους ανάλογους ναούς  της Πλάκας των Αθηνών και του Θησείου.

   Πρόκειται για το ναΰδριο της Οσίας Φιλοθέης Μπενιζέλου η οποία έζησε από το 1522 έως το 1589, όταν οι Τούρκοι την οδήγησαν στο μαρτύριο μετά από μια μεγάλη πνευματική προσφορά και διακονία στην Τουρκοκρατούμενη Αθήνα και τη γύρω περιοχή της Αττικής. Η Εκκλησία ανήκει – σύμφωνα με τον μελετητή της εκκλησιαστικής ιστορίας της Αίγινας, κ. Σ. Δημητρακόπουλο – στην οικογένεια Δραγούμη, στο υπόγειο της οποίας φυλάσσονται τα οστά του μεγάλου πατριώτη και μακεδονομάχου Ίωνα Δραγούμη. Η Εκκλησία είναι κτισμένη σε κτήματα που είχε η Οσία στην Αίγινα. Όπως συμπεραίνεται από την έρευνα του κ. Σ. Δημητρακόπουλου η Οσία Φιλοθέη ήταν σύγχρονη του Αγίου Διονυσίου επισκόπου Αιγίνης και η οικογένειά της απέκτησε δεσμούς με την Αίγινα λόγω της κτηματικής της περιουσίας.

   Σήμερα το πανέμορφο εκκλησάκι παραμένει κλειστό και με κόπο μπορεί κανείς να το εντοπίσει πίσω από  τις παραθεριστικές κατοικίες που το έχουν κυριολεκτικά «πνίξει». Το ευτύχημα είναι ότι εξωτερικά φαίνεται να διατηρείται καλά. Ωστόσο ένας τέτοιος ιστορικός ναός αξίζει της προσοχής και της μεγαλύτερης φροντίδας μας.