Ο Ιωάννης Δέδες εκθέτει στον Ιανό

   Μπορεί η Αίγινα να ετοιμάζεται να εορτάσει τα Κούλουμα, ο Αιγινήτης όμως εικαστικός  Ιωάννης Δέδες ετοιμάζει τη συμμετοχή του στην Ομαδική Έκθεση που οργανώνεται στην αίθουσα Τέχνης Ιανός και έχει ως κεντρική ιδέα την ποίηση. Η έκθεση εγκαινιάζεται την Τρίτη 4 Μαρτίου και ώρα 20.30 μ. μ. και θα διαρκέσει ως τις 29 Μαρτίου.

   Είχαμε  την ευκαιρία να δούμε από κοντά τις δημιουργίες του κ. Δέδε και να συζητήσουμε μαζί του "Εν πλώ" προς τον Πειραιά. Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από την ποίηση του Χάιντεγκερ.

   Ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Διαγωνισμός αμφίεσης και στα κάρβουνα σουβλάκια

 Η γριά, ο γέρος, η Μίνι Μάους, ο Μπομπ Μάρλεϋ, ο πειρατής, η πειρατίνα, ο πίθηκος, η ινδιάνα, ο μπάρμπα-στρουμφ,  το γεροντοπαλίκαρο, ο κατάκοιτος και άλλοι πολλοί διαγωνίστηκαν στο διαγωνισμό αποκριάτικης αμφίεσης  στο 2ο Γυμνάσιο ο οποίος έλαβε χώρα μετά τα ομαδικά παιχνίδια στο προαύλιο του σχολείου. Οι εικονιζόμενοι είναι οι φιναλίστ.

  Νικητές του διαγωνισμού - δια βοής - ο πειρατής (Τζίτζης Λεονάρδος) και η γιαγιά (Μελιώ Κουζούπη)

   Παράλληλα  ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων  σε μια μεγάλη ψησταριά στο προαύλιο του σχολείου ετοίμασε  και πρόσφερε  στους μαθητές πολλά σουβλάκια  και  αναψυκτικά. Ακολούθησε χορός στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου.

Απόκριες στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας στην Κυψέλη (1)

   Τελευταία ημέρα πριν από το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και στο Γυμνάσιο τςη Κυψέλης συνεχίζουμε την παράδοση που θέλει αυτή την ημέρα να διοργανώνονται αθλοπαιδιές με παλιά παιδικά ομαδικά  παιχνίδια

 Διελκυνστίδα, τσουβαλοδρομίες, πατατοδρομίες, σκυταλοδρομίες. Με πολύ κέφι. ζωντάνια και χαρά.

Αποκριές στην παλιά Αίγινα

Να κι ένας Ντηνιακός πέντε τρίχες είχε αυτός

Ντηνιακέ μου πολυγένη από πούθε κατεβαίνεις;

Απ’ την πόλη κατεβαίνω και στη Βενετιά πηγαίνω

Πάω να ψωνίσω χτένια που με φάγανε τα χτένια.

(παραδοσιακό αποκριάτικο τραγούδι της Αίγινας από το αρχείο της Μέλπω – Μερλιέ, Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας)

  Το παραπάνω είναι ένα κωμικό τραγούδι της Αίγινας. Τις αποκριές (όπως και σε όλη την Ελλάδα) γίνονταν πολλά γλέντια στο νησί μας. Οι μασκαράδες, οι ονομαστοί μουσούδοι ήταν άνθρωποι αλλόκοτα ντυμένοι με παλιόρουχα, μουντζούρες στο πρόσωπο, κρεμασμένα τσουβάλια στην πλάτη, που προκαλούσαν το γέλιο στους μεγάλους και τον τρόμο στα παιδιά. Όλοι οι νοικοκυραίοι τους περίμεναν να τους επισκεφτούν, να τους κεράσουν ένα ποτήρι κρασί και με τα καμώματά τους να γελάσουν με τη ψυχή τους. Τα αποκριάτικα τραγούδια τα τραγουδούσαν και τα χόρευαν από την Κυριακή του «Τελώνη και του Φαρισαίου», ως την  Καθαρή Δευτέρα. Τότε άρχιζε και επίσημα η νηστεία για το Πάσχα. Όλη αυτή η περίοδος – γνωστή ως Τριώδιο -  οι Αιγινήτες έπιναν και γλεντούσαν.

  Την Τσικνοπέμπτη τα μαγκάλια και οι φουφούδες άναβαν σε όλη τη γειτονιά και  με τα κρεατικά που ψήνονταν μοσχοβολούσε η γειτονιά μέχρι αργά το βράδυ. Την Κυριακή της Κρεατοφάγου η σπιτική γάλισα ή γάλος (γνωστή γαλοπούλα και το αρσενικό της) ή η κότα για τις φτωχότερες οικογένειες πρωταγωνιστούσαν στο τραπέζι. Την Τυρνοβδομάδα  το κρέας «έφευγε» από τις κουζίνες. Οι καυτές μακαρονάδες με το μπόλικο σπιτικό βούτυρο και τυρί, οι γαλόπιτες, τα ρυζόγαλα, οι τυρόπιτες είχαν την τιμητική τους. Αυτά μέχρι να έρθει η Καθαρά Δευτέρα. Οι Αιγινήτες εκείνη την ημέρα μετακόμιζαν στη θάλασσα. Λαγάνες, ελιές, κρεμμύδια, βολβοί, κριθινές κουλούρες και η «ταμιτσάνα» με το κρασί, συνόδευε το γεύμα της ημέρας.

   Ο παραδοσιακός χαρταετός φτιαγμένος από λαδόκολες που κολλούσαν  με ψαρόκολλα (μείγμα νερού και αλευριού) πάνω σε ξύλα ή καλάμια, έκαναν τους μικρούς να ξεφαντώνουν. Οι τσακωμοί για το ποιος είχε τα καλύτερα ζύγια, την πιο μακριά ουρά και τα πιο όμορφα «σκουλαρίκια» στο αετό του, ήταν μεγαλειώδεις. Αργά το βράδυ γυρνούσαν στα σπίτια τους, το γλέντι όμως συνεχιζόταν. Οι πεταλίδες και τα καβουράκια που είχαν συλλεχθεί από τη θάλασσα, γίνονταν σπουδαίος μεζές στις ξυλόσομπες και βέβαια το κρασί έρεε άφθονο…. Οι ταχινόσουπες, ο σιμιγδαλένιος χαλβάς, τα γιαπράκια, οι λαχανίδες ήταν μέρος της βασικής διατροφής μέχρι το Πάσχα.

 Απλά χρόνια, απλοί άνθρωποι, μεγάλη παράδοση, ήθη και έθιμα όμορφα που προσπαθούν να μην τα ξεχάσουν οι μεγάλοι αλλά  να τα γνωρίσουμε και να τα συνεχίσουμε εμείς τα παιδιά.

"Φιλομένα" μια ταινία για τη συγχώρηση

  "Όλο και πιό συχνά, όλο και πιό πυκνά, ο κινηματογράφος μιλάει για τη συγχώρηση. Πριν από λίγες εβδομάδες διασχίσαμε τη 'Νεμπράσκα" του Αλεξάντερ Πειν, ένα μαυρόασπρο τοπίο στο οποίο ανοίγει μια βεντάλια λεπταίσθητων συναισθηματικών αποχρώσεων, για τις οικογενειακές σχέσεις, την αποδοχή και την κατανόηση. Ο 70χρονος, βρετανικής κοπής και σχολής Στίβεν Φριαρς παίρνει το κακό ως δεδομένο, αυτή είναι η βάση εκκίνησης, κΑι μας συμφιλιώνει με την απεχθή όψη του μέσα από την πορεία της ηρωίδας του. Η συγχώρηση απελευθερώνει, μας βοηθάει να δούμε τον εαυτό μας, να είμαστε περισσότερο ανεκτικοί με τον άλλον. Σε έναν κόσμο που καλπάζει οργισμένος, φοβισμένος, ταπεινωμένος, ετοιμοπόλεμος, πολλαπλασιάζοντας το μίσος και τους εχθρούς, ο κινηματογράφος αντιτάσσει τη θαλπωρή των αισθημάτων. Όχι επίπλαστων και παροδικών. Αλλά εκείνων πάνω στα οποία θεμελιώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Στη "Φιλομένα", ο Φρίαρς πλέκει το εγκώμιο της συγχώρησης. (απόσπασμα από  το άρθρο της Μ.Κατσουνάκη με τίτλο: "Το εγκώμιο της συγχώρησης", στην "Καθημερινή" της 23-2-14)

   Στην Αίγινα δεν έχουμε την "πολυτέλεια"  να βλέπουμε καλές ταινίες πρώτης προβολής  μέσα στο χειμώνα. Μπορούμε όμως σε μια μικρή απόδραση μας προς το κέντρο να δούμε καλό σινεμά. Και η "Φιλομένα" είναι μια τέτοια περίπτωση.

    Το σενάριο αναφέρεται στην ιστορία μιας γυναίκας η οποία προσπαθεί μετά από 50 χρόνια να βρει το γιό της, τον οποίο γέννησε όταν ήταν πολύ νέα. Οι δικοί της πούλησαν το παιδί - ήταν εξώγαμο- και την έκλεισαν σε μοναστήρι. Μετά από 50 χρόνια ταξιδεύει, ψάχνει με τη βοήθεια ενός φίλου της δημοσιογράφου και συγχωρεί όλους εκείνους που της προξένησαν αυτή τη μεγάλη απώλεια. Κι όταν στο τέλος ο φίλος της εξοργισμένος φωνάζει για την αδικία, εκείνη  του λέει ήρεμα πως αυτή του η στάση, το ξέσπασμα πρέπει να είναι πολύ εξοντωτικό. Η δύναμη της συγχώρησης και της καταλαγής έχει πρυτανεύσει.

Αντιμέτωποι με την επιλογή Λυκείου οι μαθητές

 

Στα πλαίσια του μαθήματος του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού πραγματοποιήθηκε σήμερα Τρίτη 25 Φεβρουαρίου συνάντηση ενημέρωσης με τους μαθητές και τις μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου με σκοπό να ενημερωθούν για τον τύπο Λυκείου που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Ο Υποδιευθυντής του ΓΕΛ Αίγινας κ. Ι.Πεπές και οι καθηγητές του ΕΠΑΛ Αίγινας κ. Χ.Λίτος και κ.Γ. Λέτσιος παρουσίασαν στους μαθητές τη σχολική ζωή και τις δραστηριότητες των δύο Λυκείων, τα προγράμματα που εκπονούνται, τα εργαστήρια, τους χώρους των κτιρίων και στη συνέχεια έδωσαν έμφαση στα προγράμματα σπουδών και στο ισχύον σύστημα του Νέου Λυκείου, στον τρόπο προαγωγής από τη μία τάξη στην άλλη και στον τρόπο εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Στη συνάντηση συμμετείχαν και γονείς των παδιών που έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάνοντας πολλές παρεμβάσεις με ερωτήσεις τους.

Η ενημερωτική αυτή συνάντηση κρίνεται αναγκαία και πραγματοποιείται κάθε χρόνο ώστε οι μαθητές να έχουν πλήρη γνώση των τύπων του Λυκείου και να κάνουν έγκαιρα τη σωστή επιλογή.

Όμορφη Αίγινα

    Μια από τις παλαιότερες και χαρακτηριστικότερες καρτ - ποστάλ της Αίγινας των αρχών της δεκαετίας του '70. Το νέο λιμάνι δεν έχει ακόμα γίνει, δύο μεγάλα εμπορικά καΐκια μέσα στο μικρό - εσωτερικό λιμανάκι της Αίγινας, ο Άη -Νικόλας παντοτινά λευκός άρχοντας του λιμανιού και  το νεότατο τότε "Αφαία" στα καθημερινά του δρομολόγια, μόλις έχει βγει από το λιμάνι και έχει χαράξει ρότα για τον Πειραιά. Ελαφρύς καλοκαιρινός πουνέντης κτυπά τα πλευρά του και ένας πάλευκος αφρός υψώνεται. Στο βάθος η Μετώπη, το καταπράσινο Αγκίστρι χωρίς οικοδομές και  η κορυφογραμμή  της Πελοποννήσου. Όλα θυμίζουν καλοκαίρι, ξεγνοιασιά και παλιά.... ωραία Αίγινα. Την Αίγινα  των απλών ανθρώπων της νωχελικής καθημερινότητας, των μικρών διαδρομών  των μεγάλων και έντονων αναμνήσεων.

     Όμορφη Αίγινα ντυμένη στα λευκά και τα γαλάζια του ουρανού και της θάλασσας και οι γλάροι να φτερουγίζουν στα κατάρτια.............

Phillipos Hellenic goods στην Κυψέλη

Μια υπερσύγχρονη μονάδα εμφιάλωσης και συσκευασίας λαδιού λειτουργεί εδώ και λίγο καιρό στην Κυψέλη.

   Τις εγκαταστάσεις της Phillipos Hellenic Goods είχαν  την ευκαιρία να επισκεφθούν οι μαθητές της Β΄ τάξης του 2ου Γυμνασίου Αίγινας στην Κυψέλη στα πλαίσια  του μαθήματος της Τεχνολογίας συνοδευόμενοι από τον καθηγητή τους κ. Τσολάκο Γεώργιο. Οι μαθητές ξεναγήθηκαν στους χώρους της μονάδας και θαύμασαν τον τρόπο συσκευασίας και εμφιάλωσης καθώς και τα υπερσύγχρονα μηχανήματα και μέσα που έχει στη διάθεσή της η μονάδα αυτή. Αναφέρθηκε πως το λάδι που εμφιαλώνεται ελέγχεται για όλα τα συστατικά του, από το ειδικευμένο προσωπικό της μονάδας. Το λάδι προέρχεται από την Πελοπόννησο και την Κρήτη. Ο ιδιοκτήτης της μονάδας που εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί στην Αίγινα, την οποία λατρεύει είναι γόνος της μεγάλης και γνωστής οικογένειας Παπαστράτου. Λάτρεψε την Αίγινα και θέλησε να δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στο νησί, ιδρύοντας αυτή την μονάδα  που είναι φιλική προς το περιβάλλον αλλά και δίνει την ευκαιρία σε νέους Αιγινήτες να εργαστούν σε αυτήν.

   Ελπίζουμε και ευχόμαστε προσπάθειες σαν αυτή να έχουν καλή συνέχεια και να βρουν μιμητές.

Περίοδος αντίστασης στο ψέμα της μεταμφίεσης

Του μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, από το ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία

22 Φεβρουαρίου 2014,

Στις μέρες μας, όπου είναι πια φανερό ότι πέφτουν οι μάσκες, οι Απόκριες δεν είναι πλέον απλώς ένα έθιμο. Είναι η φανέρωση ενός καρνάβαλου, που διαρκεί και τις 365 μέρες του χρόνου. Πιθανόν το παραλήρημα των μεταμφιέσεων να προσφέρει μια προσωρινή ανακούφιση, κυρίως μάλιστα αν συνοδεύεται και από εισαγόμενες ατραξιόν… λατινοαμερικανικής προέλευσης. Κατά βάθος όμως, χρόνο με τον χρόνο, ανακαλύπτουμε με οδύνη ότι, όταν οι Απόκριες τελειώσουν, μάσκες πολλές και πειστικές θα συνεχίσουν να κρύβουν την αλήθεια των προσώπων και των πράξεών τους.

Αυτά τα διαρκή προσωπεία κρύβουν οι αποκριάτικες μάσκες. Προσωπεία ψευδεπίγραφα, παραπλανητικά, που από την πολλή χρήση φτάνουν να αντικαταστήσουν πλήρως την αλήθεια του κάθε προσώπου και να θεωρηθούν αλήθεια.

Την ώρα που οι Απόκριες έρχονται να προσθέσουν μάσκα πάνω στη μάσκα, η Εκκλησία μάς καλεί να πάρουμε τον μακρύ και πολλές φορές επώδυνο δρόμο της αποκάλυψης του αληθινού μας προσώπου. Ακούγεται δύσκολο, κυρίως τέτοιες εποχές, το να καλεί κανείς τους ανθρώπους σε νέες υπαρξιακές περιπέτειες. Και φτάνει πολλές φορές η Εκκλησία να κατηγορείται ως εχθρός κάθε χαράς και κάθε ανεμελιάς. Να όμως που έφτασε ο καιρός να αποκαλυφθεί ότι το κυνήγι μιας εύκολης και ανέξοδης χαράς επιφυλάσσει πολλαπλάσια οδύνη και ασυγκρίτως μακρύτερο και δύσβατο δρόμο επιστροφής.

Η Εκκλησία όχι μόνον δεν είναι κατά της χαράς, αλλά τη θέλει και διαρκή, αδαπάνητη και χωρίς ημερομηνία λήξεως. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δείχνει διαρκώς τον δρόμο της επιστροφής για συνάντηση με αυτά που διψάει ο αληθινός μας εαυτός και όχι με εκείνα που επιβάλλουν οι ρόλοι και τα πάθη μας.

Πριν από δύο εβδομάδες ένας Φαρισαίος φοράει τη μάσκα του ευσεβούς για να κρύψει την τραγωδία της αδυναμίας του να υπάρξει φίλος του Θεού και του συνανθρώπου του. Ευχαριστεί τον Θεό, κατά βάθος όμως φανερώνει γι' Αυτόν το μίσος του γι' αυτά που ο Θεός τού επιβάλλει. Φορεί τη μάσκα του ευσεβούς, κρύβει όμως την αγανάκτησή του για τον, κατά τη γνώμη του, στυγνό επουράνιο νομοθέτη. Την ίδια στιγμή οικτίρει τον τελώνη, κατά βάθος όμως θρηνεί για τη δική του μοναξιά. Φοράει τη μάσκα του φιλάνθρωπου θρησκευτικού ηγέτη, κρύβει όμως την αδυναμία του να συμπονέσει.

Την περασμένη Κυριακή ένας άσωτος γιος αποφασίζει να ξαναβρεί τη χαμένη ταυτότητά του, τη χαμένη γενιά του, το χαμένο σπίτι του. Αρνιέται να ζει με τα ψέματα. Ζητάει την αλήθεια και είναι αποφασισμένος να τη βρει με κάθε κόστος.

Και αύριο, στην καρδιά της αποκριάτικης μεταμφίεσης, ο ίδιος ο Χριστός ρίχνει τις μάσκες της ιδεατής εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας και μας καλεί να μετρήσουμε την πίστη μας προς Εκείνον με έργα προς τον αδελφό μας. Μπορεί πολλοί να έχουν απαρνηθεί τις μάσκες των ημερών. Εχουν φορέσει όμως τη μάσκα του τιμητή των πάντων. Μπορεί να έχουν αποφύγει την κραιπάλη και το ξεφάντωμα. Βρίσκουν όμως χαρά στην επίκριση και την καταφρόνια.

Αύριο, η περικοπή της Τελικής Κρίσης. Ωρα αποκαλυπτηρίων και πρόωρου ξεμασκαρέματος. Την ώρα που ο ίδιος ο Χριστός αποκαλύπτει την αλήθεια Του και την αλήθεια των κριτηρίων Του, οι δικές μας οι μάσκες πέφτουν και με θάρρος καλούμαστε να μετρηθούμε με το μέτρο Αυτού που πιστεύουμε ότι ακολουθούμε και μιμούμαστε.

Ο παπόρης

Ένα κείμενο του κ. Αργύρη Φορτούνα

Πριν λίγες μέρες μας άφησε ο Γρηγόρης Συριώτης, ή όπως ήταν πιο γνωστός στην Αίγινα με το παρατσούκλι,  που κληρονόμησε μαζί με το μαγαζί «ο Γρηγόρης ο Παπόρης».  Μαζί του έκλεισε  μια ιστορική σελίδα της Αίγινας.

Το μαγαζί αυτό είναι  το παλαιότερο που υπάρχει στο νησί.. Είναι το τελευταίο που απέμεινε  να μας θυμίζει τη χρυσή εποχή  της Αίγινας.  Η λειτουργία του κατά τους υπολογισμούς μου θα πρέπει να μετράει  τουλάχιστον ενενήντα χρόνια. Ο Μακαρίτης Γρηγόρης το είχε κληρονομήσει, χρόνια πριν,  από τον Νίκο Καρακατσάνη. Ποιά συγγένεια τους έδενε δεν το γνωρίζω. Ο Νίκος Καρακατσάνης είχε ιδρύσει αυτό το μαγαζί πολλά χρόνια πριν τον πόλεμο.  Το θυμάμαι, παιδί ακόμη, εκεί γύρω στο 1935 με 1936 ,  πέντε μ’ έξι ετών τότε, όταν η μητέρα μου μ’  έστελνε καμιά φορά να της αγοράσω καμιά κουβαρίστρα, ή βελόνα, ή κάποιο  κουμπί.

   Εκεί στου Παπόρη   εύρισκες οτιδήποτε είχε να κάνει με  ψιλικά, αλλά και  διάφορα  μικροαντικείμενα ή στολίδια.. Λίγες μέρες πριν την καθαρή Δευτέρα θυμάμαι τους αραδιασμένους πολύχρωμους  χαρταετούς κατά μήκους του  πεζοδρομίου   έξω από το μαγαζί του, πράγμα που συνέχισε και ο Γρηγόρης...Ο τότε «Παπόρης», εκτός των άλλων πουλούσε και γραμμόφωνα,, δίσκους των 75 στροφών, αλλά και βελόνες γραμμοφώνου που είχαν μεγάλη κατανάλωση, μια και μετά το παίξιμο κάθε  δίσκου, εκτός από το κούρδισμα ,  έπρεπε κανονικά ν’ αλλάξεις και  τη βελόνα.. Μέσα στο μαγαζί του υπάρχει   μια  μικρή πόρτα που οδηγεί  στο σπίτι του που είναι ακριβώς από πάνω. Εκεί έμενε μονάχος  για χρόνια ο Νίκος αλλά  νομίζω κι  ο Γρηγόρης  ο Παπόρης

 Πάνω από την εξώπορτα, από την έξω πλευρά,    ήταν από κείνα τα χρόνια ζωγραφισμένο ένα καράβι. Έτσι οι Αιγινήτες του κόλλησαν  το παρατσούκλι, «Παπόρης, ή «Παποράκης», ίσως γιατί ο συγχωρεμένος ο κυρ-Νίκος ήταν  λίγο κοντός στο  μπόι. .Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε Αιγινήτης που να μην έσερνε μαζί του ένα παρατσούκλι. Πολλές φορές ο κόσμος αγνοούσε το επίθετό του και γνώριζε μόνο το παρατσούκλι του. Ποτέ δεν έλεγε  κανείς  πως, πάω στο μαγαζί του Καρακατσάνη να ψωνίσω, αλλά στου Παπόρη. Είμαι βέβαιος, όπως άλλωστε συνέβαινε και σ’ εμένα που το έμαθα χρόνια αργότερα,  πως πολλοί δεν γνώριζαν καν το επίθετό του. 

Τα παλιά τα χρόνια στην Αίγινα  όλος ο κόσμος , τα πλοία  τα έλεγε  παπόρια. Έτσι τα είχα μάθει να τα λέω  κι εγώ, μια και τη σωστή λέξη «βαπόρι» δεν την είχα ποτέ μου ακούσει. Την έμαθα, και ομολογώ  πως με παραξένεψε, όταν κάποτε ρώτησα τον πατέρα, τι ώρα έρχεται το παπόρι που θα φεύγαμε για τον Πειραιά .και με διόρθωσε.

Ο Νίκος ο Παπόρης, ή Παποράκης, ήταν αδελφός της γυναίκας, του Γιώργου Πάσχα, που εκείνα τα χρόνια στη γωνία Αφαίας με το δρόμο που είναι το Δημαρχείο, διατηρούσε το μεγαλύτερο κατάστημα υφασμάτων στο νησί  Μέσα εκεί εύρισκες από τον φθηνότερο αλατζά μέχρι το εγγλέζικο κασμίρι. Το μαγαζί του Πάσχα  μπορούσε να συγκριθεί τότε   με τα καλύτερα της Αθήνας. Πάνω από το μαγαζί του, σε δύο ορόφους   ήταν και το σπίτι του, που έμενε με την οικογένειά του. Τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά.

Στο διάστημα της γερμανικής κατοχής που μείναμε  στην Αίγινα, ο Γιάννης Πάσχας, γιός του Γιώργου, ήταν  ο πρώτος Αιγινήτης που γνώρισα. Μείναμε φίλοι μέχρι το θάνατό του  αρκετά χρόνια πριν. Από τον Γιάννη τον Πάσχα άρχισα να γνωρίζω και άλλους Αιγινήτες, μέχρι που ήρθε στιγμή να γίνομαι μια μεγάλη παρέα. Τα βράδια μαζευόμαστε συνήθως στο σπίτι μου, αλλά και πολλές φορές και στο σπίτι του Γιάννη του Πάσχα. Εκεί έτυχε να γνωρίσω και τον θείο του Νίκο  Καρακατσάνη.  Έκτοτε  συναντηθήκαμε πολλές φορές κι είχαμε γίνει  σχεδόν φίλοι, παρά τη διαφορά της ηλικίας μας.. Όταν μαζευόμαστε στο σπίτι μου καλούσα κι εκείνον. Μαζί του έφερνε πάντα κι ένα γραμμόφωνο με δίσκους από τα τελευταία τραγούδια. Μ’ όλο που ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος, όπως άλλωστε και ο Γρηγόρης,, ήταν ένας  ευχάριστος συζητητής.

Ποτέ δεν τον είδα να κυκλοφορεί έξω στην Αίγινα με κάποιον φίλο ή γνωστό του. Πάντα τα μεσημέρια ή τα βράδια, σαν έκλεινε το μαγαζί του, έκανε τον περίπατό του μονάχος, στην παραλία της Αίγινας  με τα χέρια του πίσω και με μία φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη από τον ώμο του.

 Γνωρίζω πως άφησε  ένα καταπληκτικό φωτογραφικό αρχείο από την παλιά Αίγινα. Δεν ξέρω αν ο Γρηγόρης έχει συγγενείς που  μεταξύ των άλλων θα κληρονομήσουν και αυτό το αρχείο. Πάντως οι αρμόδιοι εδώ στην Αίγινα  θα πρέπει να φροντίσουν  να μάθουν, γιατί σίγουρα αυτό το αρχείο αποτελεί ένα πολύτιμο ιστορικό στοιχείο  για τον τόπο. Έχω δει αρκετές φωτογραφίες από τη συλλογή του Παπόρη και νομίζω πως επιβάλλεται ν’ ασχοληθεί και μάλιστα έγκαιρα, κάποιος αρμόδιος, πριν πέσει σε χέρια που θα την εκμεταλλευθούν κερδοσκοπικά.

Τόσο ο Νίκος, όσο και ο Γρηγόρης Παπόρης, είχαν καταπληκτικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, Δεν είναι υπερβολή να πω, πως χαιρόσουν να κουβεντιάζεις μαζί τους, για οποιοδήποτε θέμα. Είτε αυτό αφορούσε τον τόπο τους, είτε την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και διάφορα ιστορικά θέματα. Δεν γνωρίζω αν είχαν τελειώσει γυμνάσιο, αλλά στην κουβέντα τους και ιδιαίτερα στην ανάλυση κάποιου θέματος, έδειχναν άνθρωποι με αρκετή  μόρφωση. Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Και οι δυο τους διάβαζαν συνεχώς  διάφορα βιβλία τις  ώρες που δεν υπήρχε πελάτης.

Όταν νεώτερος κατέβαινα  τα πρωινά στην αγορά για ψώνια και περνούσα από την Αφαίας, έκανα πάντα μια στάση στο μαγαζί του Γρηγόρη. Έμπαινα να του πω μια καλημέρα, να χαζέψω τα διάφορα μικροαντικείμενα που πουλούσε και κυρίως τα παλιομοδίτικα είδη, αλλά περισσότερο να κουβεντιάσω   για  λίγο μαζί του. Όπως γράφω και παραπάνω στο μαγαζί του εύρισκες τα πάντα  σε ψιλικά, ακόμα και της περασμένης  παλιάς προπολεμικής εποχής.

 Θέλω ν’ αναφέρω εδώ ένα χαρακτηριστικό  παράδειγμα.

 Ο γαμπρός μου ο Γιάννης Ευσταθίου  μερικά χρόνια μετά τον πόλεμο,  βρήκε και αγόρασε εδώ στην Αίγινα ένα παλιό γραμμόφωνο με χωνί. Έλεγαν πως ήταν του Νίκου του Τσαρούχα –παρατσούκλι κι αυτό- που γύριζε τα βράδια  με το γραμμόφωνο στις διάφορες  ταβέρνες και  τα καφενεία και μάζευε  τα φιλοδωρήματα. Ήταν ένας τύπος  που έκανε κάθε είδους δουλειά..

Μαζί με το γραμμόφωνο  έδωσαν  στο γαμπρό μου  και αρκετούς δίσκους από την προπολεμική εποχή. των εβδομήντα πέντε στροφών. Το μόνο που δεν είχαν  να του δώσουν ήταν βελόνες. Έψαξε παντού στην Αθήνα αλλά και σε πολλές επαρχιακές πόλεις. Δεν μπόρεσε να βρει πουθενά, έτσι που οι δίσκοι δεν μπορούσαν να παιχτούν. Είχε απελπιστεί  πλέον πως δε θα μπορούσε να λειτουργήσει το παλιό γραμμόφωνο. Κάποια στιγμή το μυαλό μου έτρεξε  στον Γρηγόρη τον Παπόρη. Πράγματι   την επόμενη φορά που ήρθα στην Αίγινα πήγα στο μαγαζί του να τον ρωτήσω. Θυμάμαι ακόμα  εκείνο το φιλικό του και γεμάτο ικανοποίηση χαμόγελο, όταν χωρίς να μου απαντήσει   από ένα ράφι στο βάθος του μαγαζιού του  πήγε και κατέβασε κάτι κουτιά. Άνοιξε το ένα και έβγαλε από μέσα ένα μεταλλικό κουτάκι γεμάτο με βελόνες γραμμοφώνου, όπως τις πουλούσαν τα παλιά προπολεμικά χρόνια..

Θα ήθελα τελειώνοντας  να εκφράσω την ευχή, αν κατά κάποιον τρόπο μπορέσει αυτό το μαγαζί να διατηρηθεί όπως είναι Έτσι όπως είναι σήμερα το θυμάμαι κι απ’ τα πολύ παλιά χρόνια.. Αποτελεί  αναμφισβήτητα  ένα ιστορικό κομμάτι  του τόπου κι έτσι θα πρέπει να μείνει και στο μέλλον.

Α.Φ.

 

  Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Αργύρη Φορτούνα για  το κείμενο του που αποτελεί προδημοσίευση από το επόμενο βιβλίο του.
   Οι φωτογραφίες προέρχονται από την προσωπική  σελίδα  του Γρηγόρη Συριώτη στο Facebook

Αντίο Σάκη

    Μια γλυκύτατη στιγμή του Σάκη Μπουλά, στάθηκε η αφορμή για να γράψουμε δυό λόγια για αυτόν τον άνθρωπο που χάρισε απλόχερα τη χαρά.

   Είναι ιδιαίτερα ευλογημένοι οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν το μοναδικό χάρισμα να σκορπούν χαρά. Είναι ένα θεϊκό δώρο που τους δόθηκε και το μεταγγίζουν με τον δικό τους μοναδικό - προσωπικό τρόπο. Ιδιαίτερα όταν  οι μέρες ή οι εποχές είναι δύσκολες, τότε η προσφορά αυτή λαμβάνει άλλες διαστάσεις λυτρωτικές και παρήγορες.

   Ο Σάκης Μπουλάς φεύγει σήμερα από τη σκηνή πλήρης έργου και προσφοράς. Αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το τάλαντό του και χάρισε σπάνιες στιγμές στους θεατές, ακροατές και τηλεθεατές του. Ένα χαρισματικό πρόσωπο,  μια παιχνιδιάρικη φάτσα που έγραψε στο φακό.

   Θα  τον θυμόμαστε κυρίως μέσα από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του σε σήριαλ όπως οι "Σαββατογεννημένες"  το "Πενήντα - πενήντα" αλλά και από τις ζωντανές εμφανίσεις του στο "Αχ Μαρία".