Ο Άγιος Γεώργιος στο Κλήμα.

 Στην κοσμοπολίτικη πλέον παραλία στο "Κλήμα" αρκετά πίσω από την Πέρδικα στον υπήνεμο μικρό κόλπο, βρίσκεται κυριολεκτικά κρυμμένος  ο Άγιος Γεώργιος. Ένα από τα πιό  ταπεινά ξωκλήσια της Αίγινας που η αγάπη των κατοίκων της Πέρδικας και του Σφεντουρίου συντηρούν και λειτουργούν.

  Βρίσκεται πίσω από την πολύβουη παραλία που το καλοκαίρι συγκεντρώνει εκατοντάδες λουόμενους και αμέτρητα σκάφη αναψυχής. Για να τον εντοπίσεις πρέπει να κοιτάξει πίσω από τις ελιές και τα κυπαρισσοειδή της παραλίας. Τότε θα αντικρίσεις αυτήν την κάτασπρη πινελιά. Ένα θαλασσινό κτίσμα που στέκει μόνο αλλά περήφανο σε αυτήν την εσχατιά  της Αίγινας.

 Ευχαριστούμε  την κ. Φωτεινή  Γιωτάκη που μας το θύμισε, αναρτώντας αυτές  τις υπέροχες φωτογραφίες στην προσωπική της σελίδα  στο Facebook.

 Όσο για την ταμπελίτσα, καλό θα ήταν να μην τη διορθώσει κανείς. Απλά υπέροχη!!!

Οι Άι Γιώργηδες στην Κυψέλη.

 

Τρία ξωκλήσια αφιερωμένα στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Κυψέλης. Μαρτυρούν τη μεγάλη ευλάβεια και αγάπη για τον Άγιο που τρέφουν οι κάτοικοι  του χωριού, αλλά και την ενασχόλησή τους με τη γη μια που η περιοχή είναι από τις πλέον αγροτικές της Αίγινας.

1.      Ο Άγιος Γεώργιος προς την Καβουρόπετρα

. Κατηφορίζοντας από τον κεντρικό δρόμο προς την Καβουρόπετρα, μετά τον Ταξιάρχη και το σπίτι του κ. Γ. Χρυσοχόου συναντάς στα αριστερά μια μικρή πινακίδα που πληροφορεί για το εκκλησάκι.

  Το εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο ακροβατεί σε ένα ύψωμα, κάτω από το οποίο υπάρχει χείμμαρος που έρχεται από τον Κοντό και εκβάλει στην Planaco. Πίσω από το ιερό του στα ανατολικά  βρίσκεται η περιοχή του "Κακαρούκα".

  Σήμερα η πρόσβαση στην εκκλησούλα είναι εύκολη. Το κτίσμα βρίσκεται μέσα στο κτήμα  του ιατρού Δ. Λορέντζου.  

   Το εκκλησάκι χαρακτηριστικό δείγμα ξωκλησιού της ελληνικής υπαίθρου βρίσκεται σε άριστη κατάσταση μετά  τις εργασίες συντήρησης που έχουν γίνει τελευταία από κάποιον γείτονα του. Είναι εξαιρετικά όμορφο με διάκοσμο στις γωνίες  του από Αιγινήτικο πουρί. Το ίδιο πουρί συναντάμε στο μικρό καμπαναριό  του και γύρω από την πόρτα εισόδου του. Τέλος η κεραμοσκεπή του είναι καινούργια. Μια υποδειγματική συντήρηση μικρού ναού. Αν κάτι όμως εντυπωσιάζει επίσης είναι το λευκό τέμπλο του που δεν δέχθηκε - ως συνήθως - στρώσεις λαδομπογιάς που συναντάμε αλλού.

   Όλα  μαρτυρούν  τάξη, σεβασμό και περιποίηση.

2.      Ο Άγιος Γεώργιος στο ποτάμι.

 Πνιγμένος μέσα  στις φιστικιές  είναι ο Άι - Γιώργης στο ποτάμι  της Κυψέλης. Ερημοκκλήσι  από  αυτά που συναντάμε στους αγρούς και τις πλαγιές  των βουνών της Αίγινας, με απλές αρχιτεκτονικές  γραμμές, κτισμένο με αιγινήτικο πουρί  και  φροντισμένο όπως αρμόζει από  τους Κυψελιώτες.

  Πανέμορφο  το εκκλησάκι, ξεχωρίζει σαν μια άσπρη κηλίδα, σαν λευκό προβατάκι μέσα στην πράσινη απλωσιά  των αγρών, περιτριγυρισμένο από μια θαλερή ανοιξιάτικη βλάστηση σε σημείο που να μην το διακρίνεις από μεγάλη απόσταση.

   Εύκολα όμως μπορεί  κάποιος να το εντοπίσει  από τη λεωφόρο του Αγίου Νεκταρίου, καθώς το εντοπίζουμε κάτω αριστερά, από  τη θέση "Της γριάς το πήδημα".

Ο  Άι - Γιώργης γιορτάζει σε λίγες μέρες και θελήσαμε με ομάδα παιδιών να  το επισκεφθούμε και να ανάψουμε  τα  καντηλάκια  του. Λίγο πιό κάτω από την εκκλησούλα υπάρχει ο χείμαρρος του Μαρνά ή αλλιώς  του Αγίου Γεωργίου.

  Ο  χείμαρρος πηγάζει από την λεκάνη του Κοντού πορεύεται βόρεια-βορειοδυτικά αφού καλύψει διαδρομή 3.500 χλμ ,  διατρέχει  όλη την Κυψέλη, περνά κάτω από το κοιμητήριο των Αγίων Θεοδώρων, από την ταβέρνα "Ο Κόκορας"  και καταλήγει στην Καβουρόπετρα, μετά την Planaco. Πολλές  φορές  ο χείμαρρος αυτός έχει κατεβάσει νερό ενώ αναφέρονται  και ζημιές σε ζώα  και κτίσματα  τις παλιότερες δεκαετίες. Η ονομασία  του "Μαρνάς" σχετίζεται και με την παλαιότερη ονομασία  του οικισμού της Κυψέλης που λεγόταν "Μαρνάς"

3.      Ο Άγιος Γεώργιος στο Ποριατάδο

Τη  φροντίδα  για τη συντήρηση  του  και τον ευπρεπισμό του έχει η οικογένεια Γιαννούλη, της οποίας μέλος υπήρξε  ιερέας  στην ενορία, ο π. Παναγιώτης. Μεγάλο εκκλησάκι σε άριστη κατάσταση σήμερα, συγκεντρώνει στην εορτή του πολύ κόσμο από  την περιοχή του Λεοντίου και όχι μόνο. Με ένα στέγαστρο στη δυτική του πλευρά και έναν τοίχο προς  τη βορινή κατορθώνει να προστατεύσει τους προσκυνητές  του σε περίπτωση κακοκαιρίας ή βροχής μια που ο καιρός  της άνοιξης, οπότε και η εορτή του Αγίου Γεωργίου, είναι απρόβλεπτος.

  Μπορεί κάποιος να το εντοπίσει ανεβαίνοντας το δρόμο από τη στάση Παυλινέρη, προς  το βουνό. Το εκκλησάκι βρίσκεται πριν από το παλιό νυχτερινό κέντρο "Τα Δειλινά" σημείο αναφοράς για τους παλαιότερους Αιγινήτες

  Στην ευρύτερη περιοχή συναντάμε και άλλα όμορφα ξωκλήσια όπως της Ανάληψης και των Αγίων Αποστόλων στους πρόποδες  του βουνού της Δραγωνέρας.

   Η καλή κατάσταση των κτισμάτων, η καθαριότητα των χώρων και το ασβέστωμα  των προαυλίων τους δεν δείχνει μόνο  την αγάπη και την ευλάβεια των γειτόνων και ενοριτών  αλλά και τη νοικοκυροσύνη τους.

Στην Παλαιά Χώρα της Αίγινας ο Άι -Γιώργης έχει την τιμητική του.

 

Μέσα  στους αιώνες χάνεται η παράδοση  της  μνήμης και της αγάπης που έτρεφαν οι παλαιοί κάτοικοι  της Αίγινας  προς  τον Άγιο Γεώργιο. Εκκλησάκια  αφιερωμένα  στη μνήμη του  βρίσκονται σε  πολλές περιοχές και οικισμούς του νησιού. Στην Παλαιά  Χώρα  μόνο, συναντάμε δύο από αυτά. Το πρώτο είναι ο Άγιος Γεώργιος ο Καθολικός και το δεύτερο στην κορυφή  του λόφου μέσα στο Κάστρο.

Αναρωτιόμαστε όμως από πότε έχουν να λειτουργηθούν και να πανηγυρίσουν.

Η  εγκατάλειψη  του Αιγινήτικου Μυστρά αποτελεί ένα μεγάλο πολιτιστικό έγκλημα.

Α.  Άγιος Γεώργιος ο Καθολικός

Από τους πρώτους ναούς της Καστροπολιτείας του Αργοσαρωνικού στην Αίγινα που θα συναντήσει ο επισκέπτης είναι αυτός του Αγίου Γεωργίου του Καθολικού. Ο ναός φέρει και την ονομασία "Παναγία η Φορίτισσα" διότι βρισκόταν στην κεντρική πλατεία της Παλιαχώρας (forum- αγορά). Είναι ναός πανέμορφος, επιβλητικός και με αξιοπρόσεκτη αρχιτεκτονική. Μετά την πρόσφατη ανακαίνισή του από ιδιωτικό φορέα, βρίσκεται σε άριστη κατάσταση  τόσο το κτίριο όσο και οι σωζόμενες αγιογραφίες του. Σε αυτόν το ναό φυλασσόταν η κάρα του Αγίου Γεωργίου που οι Καταλανοί κατακτητές είχαν φέρει από τη Λειβαδιά το 1393. Δυστυχώς η κάρα ταξίδεψε προς τη Βενετία σε αντάλλαγμα για το κτίσιμο του κάστρου της Παλιαχώρας.

Σε αυτόν τον ναό ο τελευταίος Καταλανός ηγεμόνας της Αίγινας τοποθέτησε τη κάρα του αγίου Γεωργίου , την οποία απέσπασε από τη Λεβαδιά, το 1393. Η ανακομιδή του ιερού λειψάνου έγινε όταν έχασαν οι Καταλανοί το δουκάτο των Αθηνών. Το ιερό λείψανο ήταν περιζήτητο. Ο βασιλιάς της Ισπανίας Πέτρος ο Δ΄ ζητούσε από το στρατηγό του Ροκαβέρτη να το μεταφέρει στη Βαρκελώνη, όταν θα επέστρεφε από την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος. Αλλά η διαταγή εκείνη έμεινε ανεκτέλεστη. Οι Βενετσιάνοι στάθηκαν πλέον αδίστακτοι και όταν κατέλαβαν την Αίγινα, σήκωσαν την κάρα του αγίου Γεωργίου από την Παλιαχώρα στις 12 Νοεμβρίου του έτους 1462 και την μετέφεραν στην Βενετία, για να την αποθέσουν στην εκκλησία του Σαν Τζιόρτζιο Ματζιόρε. Επιγραφικό χάραγμα στο Ναό της Παναγίας του Γιαννούλη εκδηλώνει την απελπισία των κατοίκων της Παλιαχώρας για την ανακομιδή της Αγίας Κάρας, χαρακτηρίζοντας ως αποφράδα την χρονιά του γεγονότος: « 6970 (δηλ.1462) αποφράδος-νοείται ημέρας-χρόνος» .

            Οι Βενετσιάνοι για να αποζημιώσουν του δυσαρεστημένους άρχοντας της Παλιαχώρας, οι οποίοι εκτός του πολύτιμου λειψάνου έχασαν και τις οικονομικές προσόδους που επέφερε το προσκύνημα του στον τόπο τους, δια των οποίων συντηρούσαν τα οχυρά τους, έδωσαν στον καθένα 100 δουκάτα.

            Στο εσωτερικό του ναού υπάρχουν λείψανα τοιχογραφιών από διάφορες εποχές. Στους μακρούς τοίχους εικονίζονται ο άγιος Γεώργιος και ο άγιος Δημήτριος έφιπποι. Στην κόγχη του ιερού βήματος ιστορείται η Πλατυτέρα, ενώ στην πρόθεση η « Άκρα Ταπείνωσις» . Επί του τοίχου παραπλεύρως του ιερού βήματος σώζεται τμήμα από εικονογραφική παράσταση που απεικονίζει τέσσερις ιεράρχες.

Αξίζει να σημειώσει κανείς ότι η "παραξενιά" και το ενδιαφέρον αρχιτεκτονικά αυτού του ναού είναι ότι λόγω της κατεύθυνσης του κτίσματος  που επηρεάστηκε από τη διαμόρφωση του εδάφους, το ιερό είναι το ποθετημένο κάθετα προς τον  κύριο άξονα του ναού.

  Πάνω από την κεντρική είσοδο του ναού συναντάμε  λατινική επιγραφή του Βενετού Διοικητού του Ναυπλίου που ήταν υπεύθυνος διοικητικά για την Αίγινα (1533). Χαρακτηριστικές είναι οι αγιογραφίες της "Άκρας Ταπείνωσης" οι "Ιεράρχες", οι "Άγιοι Θεόδωροι", ο "Άγιος Γεώργιος".

 Η ονομασία του  Ι. Ναού γνώρισε περιπέτειες ανά τους αιώνας. Από ένα χάραγμα μαθαίνουμε ότι αυτός άλλοτε αποκαλούνταν Παναγία η «Μεσουρίτισσα». Πιθανώς αυτή ήταν η αρχική ονομασία του ναού. Αργότερα μετονομαστηκε σε άγιο Γεώργιο τον καθολικό για προφανείς λόγους. Κατά την εποχή της Ενετοκρατίας ο ναός φαίνεται ότι, πλήν της μετονομασίας του, διατήρησε και το αρχικό όνομα της Παναγίας, Παναγία η «Φορίτισσα», αποκαλούμενος από την έμπροσθεν τούτου πλατεία ή «φόρον». Μετά το πέρας της Ενετοκρατίας, ο ναός περιήλθε πάλι στους ορθοδόξους όπως μαρτυρεί το ακόλουθο χάραγμα: « καθηγιάσθη μ’ αγίασμα ο θείος Ναός της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας. Τον ξαναπήραμε από τους Φράγκους οι χριστιανοί".

Ο ναός του αγίου Γεωργίου του Καθολικού ή αλλιώς της Παναγίας της Φοριτίσσης δεσπόζει στη μικρή πλατεία ή « φόρον» της Παλιαχώρας.

            Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του ανήκει σε μία παραλλαγή του τύπου των μονόχωρων δρομικών ναών, στους ναούς με εγκάρσια διάταξη του ιερού, στους οποίους η κόγχη της αψίδας του ιερού τοποθετείται εγκάρσια και κατά το Β.Α. άκρον,  ως προς τον κύριο άξονα του ναού.

Β. Ο Άγιος Γεώργιος στο Κάστρο

Οι κάτοικοι  της Παλιαχώρας έκτισαν μέσα στο κάστρο του οικισμού τους ένα διπλό ναό αφιερωμένο σε δύο στρατιωτικούς Αγίους το Γεώργιο και το Δημήτριο προκειμένου να προστατεύουν και οι δύο την πολιτεία  τους από τις βαρβαρικές επιδρομές.

   Σε  υψόμετρο 355 μ. από όπου το θέαμα  προς την ενδοχώρα της Αίγινας αλλά και  τη θάλασσα και τις αντικρινές ακτές είναι μαγευτικό υψώνεται ένας ναός που παραξενεύει τον ανυποψίαστο επισκέπτη. Είναι διπλός. Πρόκειται  για δίκογχη (δίδυμη) βασιλική. Ο εσωτερικός χώρος χωρίζεται με τοίχο. Ο ναός είναι κτισμένος από ακατέργαστη πέτρα με χρήση συνεκτικού κονιάματος.

   Το δεξιό κλίτος (νότιο) - ο δεξιός ναός είναι αφιερωμένος  στον Άγιο Δημήτριο και είναι ο Ορθόδοξος ναός, σε αντίθεση με το αριστερό κλίτος (βόρειο) που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο. Η ανέγερση των δύο ναών τοποθετείται στον 16ο  -17ο αιώνα. Σε επιγραφή που βρίσκεται εντοιχισμένη στο δεξιό κλίτος  διαβάζουμε  το όνομα "Βριέννη"  που φέρουν βυζαντινές οικογένειες και οικογένειες των γαλλικής καταγωγής δουκών των Αθηνών. Παρόμοια επιγραφή συναντάμε και στην εκκλησία των  Ταξιαρχών της Παλιαχώρας.    Ο Μίλερ αναφέρει  πως το 1537 ο τελευταίος βενετσιάνος διοικητής, στο άκουσμα της εμφάνισης του Μπαρμπαρόσα γονάτισε και παρακάλεσε τους Αγίους να σώσουν την Χώρα από τον εχθρό.

Αναφέρεται επίσης πως μέχρι  το 1663 η εκκλησία λειτουργούνταν, αφού σε αυτή ιερούργησε τότε ο Ιησουίτης Φραγκίσκος Richardo.

   Οι τελευταίες εργασίες συντήρησης έγιναν το 1967. Από τότε ο ναός είναι σε απελπιστική κατάσταση. Το δάπεδο γεμάτο χώματα. το ιερό αφύλακτο. . Εγκατάλειψη παντού. Ίσως ο διπλός ναός αυτός να είναι στη χειρότερη κατάσταση από όλους της Παλιαχώρας. Ένας λόγος που εξηγεί ή δικαιολογεί  αυτή  την κατάσταση είναι  η δυσκολία πρόσβασης στο ναό μια που κάποιος πρέπει να αναρριχηθεί με πολύ προσοχή στην πλαγιά.

          

Οι πρώτες φωτογραφίες από το εσωτερικό του ναού του Αγίου Γεωργίου του Καθολικού έχουν πρωτοδημοσιευτεί στο AeginaLight 

Γεώργιος ο "σποριάρης", ο "δρακοκτόνος", ο "τροπαιοφόρος"

   Ακόμα  και αυτό αναφέρεται σε κάποιες  περιοχές  της Ελλάδας. Αλλά  το πιό φοβερό είναι ότι ο Γεώργιος ως Άγιος είναι και προστάτης  της Αγγλίας, άρα  και της  Βασίλισσας και  της αειθαλούς Βασιλομήτορος.

  Στα  δικά μας  ο  Γεώργιος έχει έναν  μεγάλο κατάλογο  προστατευόμενων. Όμως ας πάρουμε  τα πράγματα  από  την  αρχή. Ας  τα βάλουμε σε μια σειρά  γιατί  λέγεται και "Δρακοκτόνος".

   Το όνομά του λοιπόν από τα πλέον λαοφιλή στον ελληνικό πληθυσμό, από τους πιο γνωστούς και αγαπητούς Αγίους σε όλον το χριστιανικό -και όχι μόνο- κόσμο.

Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, συνολικά 56 μορφές με το όνομα Γεώργιος κοσμούν το εορτολόγιό της, με γνωστότερο όλων τον Γεώργιο το Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρο, που ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων της Εκκλησίας. Γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας από την Καππαδοκία της Μ. Ασίας, ήταν αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού. Η δράση, το μαρτύριο και η κοίμησή του τοποθετούνται τον 3ο αιώνα και στις αρχές του 4ου αιώνα, επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού. Η μνήμη του τιμάται δύο φορές το χρόνο: στις 23 Απριλίου ο διά αποκεφαλισμού θάνατός του ή για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, εάν η ημέρα συμπέσει πριν από την Ανάσταση, μετατίθεται τη Δευτέρα της Διακαινησίμου και στις 3 Νοεμβρίου η ανακομιδή των λειψάνων του.

   Ο Άγιος Γεώργιος, ως τροπαιοφόρος (στρατιωτικός), Άγιος και ελευθερωτής, συγκεντρώνει πολλές διηγήσεις για τα κατορθώματά του, με σημαντικότερο όλων την εξόντωση του δράκου και τη σωτηρία της βασιλοπούλας.

   Σύμφωνα με την Παράδοση, το θηρίο φρουρούσε το νερό μιας πηγής, στη Λιβύη, και δεν άφηνε τους κατοίκους να υδρευτούν αν δεν του έδιναν βορά κάθε φορά ένα συντοπίτη τους. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκου για πολλά χρόνια. Ολόκληροι στρατοί αντιτάχθηκαν στο τέρας, χωρίς αποτέλεσμα. Ο κλήρος έπεσε και στη βασιλοπούλα, την οποία έσωσε ο Άγιος, νεαρός αξιωματικός πάνω στο άλογο, φονεύοντας το δράκο με το κοντάρι του.

     Προστάτης τόσο στρατευμάτων όσο και χωρών. Επειδή ο βίος του είναι στρατιωτικός, θεωρείται προστάτης του Πεζικού και του Ελληνικού Στρατού Ξηράς, ενώ είναι και ο προστάτης Άγιος της Αγγλίας. Επίσης, θεωρούνταν Άγιος προστάτης των Σταυροφόρων, οι οποίοι έφεραν στη Δύση το λείψανό του από την Παλαιστίνη, καθώς επίσης και των Προσκόπων.

     Ο Άγιος Γεώργιος είναι, επιπλέον, Άγιος της Καθολικής, της Αγγλικανικής, της Ορθόδοξης, της Λουθηρανικής και της Αρμενικής Εκκλησίας, καθώς και προστάτης Άγιος των χριστιανών της Παλαιστίνης, της Βηρυτού, της Γεωργίας, του βουλγαρικού στρατού.

    Λατρεύεται ιδιαίτερα από τους Σαρακατσάνους (νομάδες της ηπειρωτικής Ελλάδας) αλλά και από Πομάκους της Θράκης. Στην εκκλησία που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του, στην Πρίγκηπο, χιλιάδες Τούρκοι προσέρχονται κάθε χρόνο να προσκυνήσουν την εικόνα του. Πολλοί είναι οι προσκυνητές και στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Φανάρι, όπου διασώζονται κειμήλια ανεκτίμητης αξίας, όπως ο Πατριαρχικός Θρόνος και ο Άμβωνας.

      Ο Αϊ-Γιώργης ο Τροπαιοφόρος και Δρακοκτόνος συνδέεται, επίσης, με τη γεωργία και τον πολλαπλασιασμό: Το όνομα Γεώργιος είναι ελληνικό, προέρχεται από το ουσιαστικό «γεώργιον» που σημαίνει καλλιεργήσιμο και την περίοδο της εορτής του (23 Απριλίου) οι αγρότες σπέρνουν, εξ ου και η επωνυμία του «σποριάρης».

Ανάσταση σημαίνει

Του π. Χαράλαμπου Λίβυου

Ανάσταση  σημαίνει να μπορώ να σ’ αγκαλιάζω δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου.

Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία.
Ανάσταση σημαίνει να μην έχουν ρυτίδες οι αντοχές και οι ελπίδες μου, τα βράδια να μπορώ να πω καληνύχτα δίχως να φοβάμαι τις απώλειες που θα φέρει το ξημέρωμα.
Ανάσταση σημαίνει το παιδί από το Αφρίν να δει ξανά δίχως αίμα το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Κι το κορίτσι της γειτονιά μας, που η αρρώστια καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι και στο κρεβάτι του πόνου, να ζήσει την μέρα της ολικής αποκαθήλωσης και την μετοχή στην γιορτή της ζωής.
Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω ότι ύπουλα ο θάνατος έκλεψε από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές.
Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης.
Απόψε το βράδυ, εκεί στις εκκλησιές, στα κεριά και τις αγκαλιές ο θάνατος θα υποκύψει. Ο Χριστός σκορπά το φως και την ελπίδα σε στήθη βαριά ως μνήματα. Κατεβαίνει στο άδη της καρδιάς, στην πιο σκοτεινή ώρα της ψυχής μας, λιγο πριν την ολική απόγνωση, και κηρύτει οτι η ζωή κέρδισε τον θάνατο.
Ο Χριστός θα γίνει η απαρχή της βασιλείας Του Θεού. «Χριστός Ανέστη» θα ακουστεί ως ιαχή αιώνιας νίκης απέναντι στο θάνατο, που πλέον δεν θα μπορεί να χαλάσει τα πιο όμορφα ταξίδια της ψυχής μας.

Παλιές αξεπέραστες Πασχαλινές κάρτες.

 Ευχές για καλό Πάσχα μέσα από παλιές ελληνικές πασχαλινές κάρτες  που κυριαρχούσαν στην επιστολογραφία για πολλές δεκαετίες. Σήμερα τις  έχουν αντικαταστήσει  το  ηλεκτρονικό ταχυδρομείο σε όλες του τις μορφές, ακόμα και το Facebook. Ευχές στο inbox στο messenger στο istagram  και όπου αλλού επιθυμεί η ψυχή σας.

   Αξίζει όμως να ρίξουμε μια ματιά σε αυτές  τις vintage κάρτες που συνδυάζουν  το θρησκευτικό και Εθνικό στοιχείο. Συνδυασμός που εξυπηρετούσε ένα πολιτικό αφήγημα άλλων εποχών.

   Απαραίτητη ενδυμασία σε πολλές από αυτές η φουστανέλα, το τσαρούχι και η στολή δεσφίνας ή Αμαλίας κυρίως. Οι στολές αυτές δεν προσέδιδαν μόνο το Εθνικό χρώμα στην απόλυτα Ελληνική εορτή αλλά διακρίνονταν και από τη σεμνότητά τους. Χοντρό καλτσόν για τους άντρες και μακριά φούστα για τα κορίτσια που παρά  τη σεμνότητα το.... τσόυγκριζαν και με κάποιο αγόρι. Άλλωστε ο στολισμός  του επιταφίου τότε, η περιφορά αλλά κυρίως η Ανάσταση και ο χορός της Λαμπρής ήταν οι ιδανικές στιγμές  για να κοιταχτούν οι νέοι, να ανταμώσουν, να ερωτευτούν. Πάντα με φόντο την ελληνική ύπαιθρο.
 Τα απαραίτητα λουλούδια, κόκκινα αυγά, στο βάθος ένα κάτασπρο ελληνικό εκκλησάκι, ένας λαγός ή ένας κόκκορας αναλόγως. Κάρτες  για παντρεμένους, αρραβωνιασμένους ή για αυτούς  που πλέκουν ακόμα  το ειδύλλιο.

  Ο  χορός πάλι  με φόντο  την Ακρόπολη έρχεται να θυμίσει  στους ξενιτεμένους την πατρίδα και να προσθέσει  νοσταλγία.

   Για τους ναυτικούς της ποντοπόρου  ναυτιλίας  η κάρτα περιέχει και  το ανάλογο πλεούμενο, με  λουλούδια από  την πατρίδα και κοτοπουλάκια, ενώ οι γλυκόλαλες καμπάνες επιτελούν το αναστάσιμο χρέος  τους.

   Σε  πολλές κάρτες  εμφανίζεται και ο Χριστός να προβάλει μέσα από τον τάφο πανηγυρικά κρατώντας μια άσπρη σημαία - τρόπαιο της νίκης  του. Η εικόνα ασφαλώς είναι δυτικότροπη και καμία σχέση δεν έχει με τη βυζαντινή παράδοση.

 Οι κάρτες αυτές πέρα από  τη γλαφυρότητα και την νατουραλιστική διάθεση γαι δεκαετίες μετέδιδαν το μήνυμα  της Αναστάσεως και τις Πασχαλινές ευχές όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Ελλάδας, φέρνοντας κοντά μετανάστες, ξενιτεμένους και  ναυτικούς με τις οικογένειές  τους και την πατρίδα.

  Υπηρέτησαν πιστά το νόημα και  το ύφος  της μεγάλης εορτής  της Λαμπρής. Σήμερα με νοσταλγική διάθεση τις αντικρίζουμε  και αναπολούμε  εκείνες  τις εποχές που όλα ήταν ή φαίνονταν πιό απλά και ανθρώπινα.

            ΚΑΛΟ ΠΆΣΧΑ.

Οι επιτάφιοι στην παραλία της Αίγινας.

    Μετά  τις  9.30  το  βράδυ και αφού οι τρεις ενορίες  της πόλης της Αίγινας περιέφεραν τους Επιταφίους τους στα στενά δρομάκια  των ενοριών τους, συναντήθηκαν στην παλαιά προβλήτα του λιμανιού.

   Σε  μια παραλία που ήταν ασφυκτικά  γεμάτη από πλήθη πιστών που υποδέχθηκαν τους τρεις επιταφίους με κατάνυξη και αναμμένα κεριά, ενώ όσοι κάθονταν στα παραλιακά καταστήματα όρθιοι παρακολούθησαν την πομπή των τριών επιταφίων. Η συνάντηση αυτή έχει γίνει μέρος  του τελετουργικού της Μεγάλης Παρασκευής τα τελευταία χρόνια  στην Αίγινα. Παρόμοιες εκδηλώσεις συναντάμε σε πολλά σημεία  της χώρας μας, με τους Επιταφίους να τους βουτούν στη θάλασσα για να ευλογηθούν οι ναυτικοί (Ύδρα) ή να  τους περνούν ακόμα και μέσα από τα χωράφια.

   Στο  γεμάτο τουριστικά και αλιευτικά σκάφη  λιμάνι της Αίγινας πρώτος έφθασε ο Επιτάφιος  της ενορίας  του Αγίου Νικολάου συνοδευόμενος από ομάδα κυριών που έψαλλε  τα εγκώμια. Μετά από αρκετή ώρα κατέφθασε ο Επιτάφιος του Μητροπολιτικού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο Μουσικός Σύλλογος «Μούσα» προηγείτο παιανίζοντας πένθιμα εμβατήρια και κατόπιν έφθασε τελευταίος ο Επιτάφιος της Παναγίτσας. Οι ιερείς τέλεσαν δέηση και ο π. Αμφιλόχιος Γελαδάκης απηύθυνε ευχές και τις ευλογίες του Μητροπολίτου.

   Παρόντες ο Δήμαρχος Αίγινας κ. Δ. Μούρτζης, ο Αντιδήμαρχος κ. Ε. Δέδες, ο υποψήφιος Δήμαρχος κ. Φ. Τζίτζης και πολλοί επώνυμοι επισκέπτες  της Αίγινας.

Η τελευταία φωτογραφία είναι της κ. Φωτεινής Μπήτρου από την προσωπική της σελίδα στο fb.