Στης Σκοτεινής το Ρέμα

   Σύμφωνα με την παράδοση οι παλαιοί Αιγινήτες ονόμασαν αυτήν την περιοχή "Σκοτεινή" διότι  όταν έδυε ο ήλιος εκεί σκοτείνιαζε πιό νωρίς από την υπόλοιπη Αίγινα, γιατί ο χείμαρος που διατρέχει την περιοχή και λόγω της πλούσιας βλάστησης και λόγω των διπλανών χωραφιών που είναι υπερυψωμένα με αναβαθμίδες, είναι κάπως σε βαθύ σημείο.

   Οι μαθητές  της Περιβαλλοντικής Ομάδας  του 2ου Γυμνασίου βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα διαφορετικό τοπίο. Μεγάλες πέτρες που έχει κουβαλήσει ο χείμαρος από τα ψηλότερα σημεία, ξεπλυμένες από τα πρόσφατα νερά των χειμωνιάτικων βροχών, πλούσια βλάστηση από κάθε λογής αγριόχορτα και θάμνους, κυπαρίσσια, αθάνατοι, πεύκα, σκίνα και αρκετά αγριολούλουδα συμπλήρωναν το σκηνικό σε αυτό το ρέμα  που τόσο έχει απασχολήσει  τα  φώτα  της δημοσιότητας λόγω του σταθμού μεταφόρτωσης αποριμμάτων  του Δήμου Αίγινας που βρίσκεται εκεί.

   Η κοίτη  του χείμαρου σε γενικές  γραμμές είναι καθαρή. Δεν συναντήσαμε σκουπίδια παρά μόνο κάποια οικοδομικά μπάζα  σε ένα σημείο. Για  την ιστορία αναφέρουμε ότι ο χείμαρος ξεκινά από το Φρεάτσι. Στο σημείο εκείνο στραγγίζουν τα νερά  από  τα βουνά  της Χρυσολεόντισσας και στη συνέχεια ο χείμαρος εκβάλει στην περιοχή του Φάρου.

Δ' Κυριακή των Νηστειών - Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

   Η Εκκλησία μας την  Τέταρτη Κυριακή των Νηστειών προβάλλει μια μεγάλη ασκητική μορφή με βαθιά Θεολογική γνώση, τον Άγιο Ιωάννη  της Κλίμακος. Ο Άγιος Ιωάννης αναχώρησε από πολύ μικρή ηλικία για το Θεοβάδιστο  Όρος  του Σινά με  σκοπό να επιδοθεί στην άσκηση. Εμπιστεύτηκε τον εαυτό του στον  πνευματικό πατέρα και δάσκαλο του και απαρνήθηκε πλήρως το ίδιον θέλημα. Ενέκρωσε σε τέτοιο σημείο τους λογισμούς και τα πάθη του σαν να ήθελε να πεθάνει. Ζούσε με βαθιά ταπείνωση σαν να είχε αληθινά μια  ψυχή χωρίς ανθρώπινη όρεξη, λόγο και θέληση. Αφού λοιπόν έζησε με αυτόν τον τρόπο δεκαεννιά  χρόνια και στολίστηκε με τη μεγάλη αρετή της υποταγής, ανεχώρησε προς Κύριον ο πνευματικός του πατέρας και προστάτης, ο οποίος είχε οδηγήσει τον Ιωάννη σε τέτοια Αγία και θεάρεστη κατάσταση. Μετά την ταφή του πνευματικού του πατέρα, οπλισμένος με τις ευχές και τις παραγγελίες του, επιδίδεται στην ησυχία και την άσκηση σε ένα μεμονωμένο κελί σε μια τοποθεσία που λέγεται Θολά, ασκητεύοντας σαράντα ολόκληρα χρόνια.

   Με  τη μεγάλη άσκηση νίκησε πλήθος παθών και απέκτησε πάρα πολλές αρετές, χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε ο Θεός επιβραβεύοντας την άπειρη αγάπη του και αφοσίωσή του εις Αυτόν.

   Έγινε  οδηγός πολλών μοναχών στην ασκητική κατά Θεόν ζωή, συνέγραψε  δε προς βοήθεια των μοναχών αλλά  και κάθε χριστιανού την ονομαστή «Κλίμακα των αρετών»  την οποία πρέπει  να βαδίσει κάθε άνθρωπος που  επιθυμεί να κερδίσει τον ουρανό. Η κλίμακα αυτή αποτελείται από τριάντα σκαλοπάτια που πρέπει να ανέβει ο κάθε χριστιανός για να κερδίσει την ουράνιο βασιλεία. Από το περίφημο αυτό έργο του πήρε και την επωνυμία: «Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος».

"Mona Litsa" , τελευταίο Σαββατοκύριακο

   Ολοκληρώνονται οι παραστάσεις της κωμωδίας που παρουσιάζει η Θεατρική Ομάδα Κυψέλης αυτό το Σαββατοκύριακο 29 - 30 Μαρτίου στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης.
            Ώρα έναρξης 20.30 μ.μ. 

     Σε κείμενα και σκηνοθεσία Γιώργου Μπήτρου. Παίζουν οι: Ελπίδα Καρβούνη, Ηλίας Θωμάς, Μαρία Λυκούρη, Δώρα Λυκούρη, Χαρά Νταμουράκη, Μιχαέλα Μαρίνη, Νίκος Καρβούνης, Παντελής Γκαρής, Αλέκος Δημητρόπουλος, Μαριάνθη Λαδά, Νεκταρία Μεθενίτη, Ναταλία Χλέτσου και Χρήστος Παπασεβαστός.

   Σκηνικά: Νεκταρία Μπήτρου.

 Λίγα λόγια για την υπόθεση:

"Το νήμα της αποψινής ιστορίας μας ξεκινά από παλιά ….πολύ παλιά.

    Πέρασαν ήδη …δύο χρόνια που σε αυτή τη σκηνή παρακολουθήσαμε το δράμα κάποιων γυναικών που ένα μοιραίο βράδυ επιβιβάστηκαν από το λιμάνι του Πειραιά στο πλοίο: «Άννα Γούλα» με προορισμό την Αίγινα τα Μέθανα και τον Πόρο. Εντελώς τυχαία (!) ήταν όλες τους κουμπάρες…. Άκου να δεις τώρα. Και καθώς το πλοίο έπλεε στα τροπικά νερά του Σαρωνικού, ξαφνικά φύσηξε…. Πουνέντης. Οι κουμπάρες ταράχτηκαν, αναγουλιάστηκαν, ταρακουνήθηκαν, πιστωμήθηκαν στα καθίσματα του πλοίου και μερικές από αυτές μωλωπίστηκαν επιπλέον. Ο καπετάνιος του πλοίου κ. Ελεεινός, μετά από ατυχείς χειρισμούς δεν κατόρθωσε να προσεγγίσει στο λιμάνι της Αίγινας, ούτε στο Αγκίστρι, ούτε στα Μέθανα…..  Το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο  και οι προσπάθειες προσέγγισης άλλων σκαφών απέβησαν  άκαρπες…. Ακόμα και της Υδροφόρας.

  Από τη στεριά φίλοι γνωστοί και συγγενείς παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα αναφωνούσαν : «Εδώ καράβια χάνονται… κουμπάρες αρμενίζουν».

  Τελικά μετά από πολύ κόπο και ταρακούνημα το πλοίο προσαράζει στα ιχθυοτροφεία  των αδελφών Μαντράχαλου……

   Από τότε λοιπόν αναρωτιόμασταν τι απέγιναν οι επιβάτες… οι κουμπάρες αυτού του πλοίου, του θρυλικού «Άννα Γούλα».

   Από αυτό το βασανιστικό ερώτημα έρχεται απόψε να μας βγάλει η ιστορία μας…

   Τι απέγιναν λοιπόν οι κουμπάρες;

   Έλα μου ντε!!!

   Τελικά αγαπητέ θεατή οι κουμπάρες ποτέ δεν πεθαίνουν… ή για να είμαστε ακριβείς ποτέ  δε  βουλιάζουν….

    Σώθηκαν!!!!!!! Ναι καλά διάβασες. Σώθηκαν…. Όλες. Να’ ναι καλά η Αντωνία με τα καΐκια της…..

    Και ενώ όλοι τις είχαν ξεγράψει αυτές επιστρέφουν. Όμως επειδή δεν μπορούμε να συνδεθούμε ζωντανά με όλες, για να παρακολουθήσουμε λεπτό προς λεπτό από κοντά την επιστροφή τους, εμείς θα παρακολουθήσουμε  τη αγαπημένη μας Μπου – Μπου η οποία όχι απλά επιστρέφει στο σπίτι της (κάνει come back που θα έλεγε και η Λαίδη Άντζελα), αλλά κάνει και το ψυχικό να φιλοξενήσει στο σπίτι της την κουμπάρα της από τα Μέθανα τη Σοφία που συνταξίδευαν στο πλοίο, η οποία περιμένει να περάσει ο «Μιχαήλ» για να πάει στα Μέθανα. Μαζί με τη Σοφία και η κόρη της η Ζωή που γέννησε στο πλοίο… Την ξεγέννησε ο καπετάνιος ο κ. Ελεεινός…

   Όμως η επιστροφή κρύβει πολλές εκπλήξεις…. Μέσα σε ένα βράδυ  έρχεται ο κόσμος ανάποδα….. Βρίσκει τη μάνα της διαφορετική, το σπίτι αναστατωμένο και παλιά μυστικά αποκαλύπτονται…. Τα μυστικά που μπορεί να κρύβει ένας πίνακας που ο δημιουργός του, τότε παλιά στην κατοχή, τον ονόμασε παρασυρμένος από την έμπνευση της στιγμής, «Mona Litsa....»

  Δεν θα σας πούμε περισσότερα. Πάντως μην ανησυχήσετε που  επί σκηνής «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα»!

  

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το φακό της κ.Μελισσάρη Σαλώμης.

Στον Άγιο Δημήτριο στη Σαρακίνα

    Όπως όλοι οι κάτοικοι των χωριών που αγαπούν τον τόπο τους, έτσι και οι Κυψελιώτες αγαπούν και φροντίζουν τα πολλά και γραφικά ξωκκλήσια που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλο το μήκος και το πλάτος του χωριού. Βέβαια κάποιοι θα προτιμούσαν να τα βλέπουν εγκαταλελειμμένα, αλειτούργητα και κλειδωμένα, γι' αυτό και αντιδρούν ή ειρωνεύονται όταν βλέπουν ότι οι απλοί αλλά σημερινοί άνθρωποι συνεχίζουν την παράδοση που θέλει κάποιες οικογένειες να έχουν αναλάβει  τη φροντίδα και τη συντήρηση αυτών των κτισμάτων.  

    Ένα από τα ξωκκλήσια της Κυψέλης είναι και ο Άγιος Δημήτριος ψηλά  στην περιοχή της Σαρακίνας. Το εκκλησάκι διακρίνεται από  το δρόμο του Αγίου Νεκταρίου, βρίσκεται στην αντικρινή πλαγιά, πάνω από την οικία Περατικού  και  του ιατρού κ. Κουζούπη. Πρόκειται για ένα μεγάλο κτίσμα, στον περίβολο του οποίου υπάρχουν τάφοι των κτητόρων του, ένα αλώνι και μια στέρνα, δείγματα ότι αποτελούσε αναποσπαστο μέρος παλιάς αγροικίας. Η θέα  από τον περίβολό του προς την Κυψέλη και τη θάλασσα είναι μαγευτική.

    Σύμφωνα με πληροφορίες που μας έδωσε ο εφημέριος του χωριού π.Νεκτάριος Κουκούλης ο ναός είναι εγκαινιασμένος από τον επίσκοπο Κερνίτσης Χρυσόστομο.

Ξανθούλα Ζωγράφου, η μάνα της Κυψέλης.

Με αυτή την σπάνιας τρυφερότητας φωτογραφία που μας απέστειλε ο φίλος και συνεργάτης της σελίδας μας κ. Δημοσθένης Παπαλεονάρδος θέλουμε να αποχαιρετήσουμε την Ξανθούλα Ζωγράφου, μια εμβληματική Κυψελιώτισσα μάνα, που το ήθος, η αξιοπρέπεια, η ακεραιότητα, ο καθημερινός αγώνας της παραπέμπουν σε εκείνες τις πέτρινες εποχές που η μάνα ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της οικογένειας.

   Μορφή βγαλμένη από το διάβα  της ελληνικής επαρχίας  τόσων δεκαετιών. Φιγούρα από τις σελίδες ενός διηγήματος του Παπαδιαμάντη. Προσωπικότητα – κρίκος μιας  χρυσής αλυσίδας που ξεκινά από την Εμμέλεια, τη Νόνα, την Ανθούσα, τη Μόνικα, τις μητέρες των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Μορφή ηρωίδας μάνας όπως εκείνων των γυναικών του Έπους της Αλβανίας και των χρόνων της Κατοχής.

   Η Ξανθούλα Ζωγράφου κατόρθωσε στην πάμπτωχη Αίγινα των δεκαετιών του ’50 και του ’60 να αναστήσει, να αναθρέψει τα παιδιά της, το κοπάδι της όπως χαρακτηριστικά είπε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Παροναξίας κ. κ. Καλλίνικος στον επικήδειο λόγο του. Με πενιχρά μέσα, αλλά με πολύ αγάπη. Πόνεσε, ίδρωσε, κουράστηκε και αξιώθηκε να δει σύντομα τους σπόρους της να βλασταίνουν, να ανθίζουν, να καρποφορούν. Ευλογήθηκε όσο λίγες μάνες, να αποκτήσει δύο επισκόπους, τον Μητροπολίτη Ύδρας Σπετσών Αιγίνης Ερμιονίδος και Τροιζηνίας κ. Εφραίμ και τον Μητροπολίτη Κορέας κ. Αμβρόσιο. Ευλογήθηκε να χαρεί εγγόνια και δισέγγονα. Να απολαύσει την καταξίωση και την επιβράβευση για τους κόπους τόσων χρόνων. Μιας γεμάτης ζωής.

   Θα θυμόμαστε τη συγκινητική και διακριτική παρουσία της ανάμεσα στο εκκλησίασμα του ενοριακού ναού της Κυψέλης. Το γρήγορο βάδισμά  προς το σπίτι της  μετά την απόλυση. Την καταδεκτικότητα και εγκαρδιότητά της. Την αρχοντιά της.

   Σύμπασα η Κυψέλη και η Αίγινα την αποχαιρέτησε σήμερα, μέσα στον καταστόλιστο πανηγυρίζοντα ενοριακό ναό του χωριού της, που τα χέρια της τόσες φορές είχαν προσφέρει το ζυμωτό πρόσφορό της και είχαν στολίσει τις εικόνες με λουλούδια του κήπου της, που τα δάκρυα της προσευχής της είχαν μουσκέψει την εικόνα της Παναγιάς της. Μαζί με τους οικείους, τους συγγενείς τους φίλους και τον απλό λαό συμπροσευχόμενοι  άπαντες οι ιερείς της Μητροπόλεως αλλά και οι συνοδοιπόροι και αδελφοί των δύο υιών της μητροπολιτών, « επίσκοποι εκ περάτων» μητροπολίτες  Σπάρτης κ. Ευστάθιος, Νικαίας κ. Αλέξιος, Πειραιώς κ. Σεραφείμ,  Κυθήρων κ. Σεραφείμ, Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, Παροναξίας κ. Καλλίνικος, Σύρου κ. Δωρόθεος, Κορίνθου κ. Διονύσιος, Πατρών κ. Χρυσόστομος, Νευροκοπίου κ. Ιερόθεος, Σαλώνων κ. Αντώνιος.  Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι των περιοχών του Αργσαρωνικού, εκπρόσωποι Αρχών, Εκπαιδευτικοί, μοναχές των Ιερών Μονών, απλοί ενορίτες, γείτονες και συγχωριανοί της εκλιπούσης.

   Σπάνια η φωτογραφία και πολύ συγκινητική η σκηνή δύο επίσκοποι να σκέπουν, να αγκαλιάζουν τους δύο γονείς τους. Μια αγκάλη -  συμβολικό αντίδωρο για τις θυσίες χρόνων και δεκαετιών.

Η Ευαγγελίστρια στην Κυψέλη της Αίγινας.

Η "χαλασμένη" Εκκλησία

Η ιστορία του Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Κυψέλη της Αίγινας.

Οι απαρχές της  ιστορίας της ανοικοδόμησης του Ιερού Ναού της Ευαγγελίστριας στην Κυψέλη αναζητούνται στα μέσα του 19^ου αιώνα. Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού που ονομαζόταν τότε «Μαρνάς», αποφάσισαν να φτιάξουν ναό όχι στη σημερινή θέση της πλατείας της Κυψέλης, αλλά  στην περιοχή που σήμερα βρίσκονται τα συνεργεία αυτοκινήτων στου «Μπρίκια», στη λεωφόρο της Κυψέλης. Η Εκκλησία άρχισε να κτίζεται το διάστημα 1840 - 45. Το νέο τους ναό τον αφιέρωσαν στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Όμως δεν πρόλαβαν να τον εγκαινιάσουν γιατί μέσα σε μια νύχτα, ολόκληρη η σκεπή του ναού γκρεμίστηκε. Κανείς τότε δεν μίλησε για κακή κατασκευή, αλλά οι παλαιοί χωρικοί απέδωσαν το γκρέμισμα του ναού ως «σημάδι»  ότι η Παναγία  δεν ήθελε  την Εκκλησία της σε αυτή τη θέση. Για πολύ καιρό παρέμειναν εκεί  τα χαλάσματα του οικοδομήματος, χωρίς κανείς να τολμήσει να πει πως πρέπει να ξαναρχίσει η ανοικοδόμηση του ναού. Με  τον καιρό   και λόγω  της ύπαρξης της «χαλασμένης εκκλησιάς» εκεί, σε όλη την Αίγινα επικράτησε η τοπωνυμία «Στη Χαλασμένη Εκκλησία». Τελικά  για έναν αιώνα επικράτησε η περιοχή , το χωριό να ονομάζεται «Χαλασμένη», μέχρι που ο πρόεδρος του Δ. Λορέντζος [Μητσάκης] εισηγήθηκε την μετονομασία του χωριού σε «Κυψέλη», γύρω στα 1949. Εν τω μεταξύ ο ναός παρέμενε για  δεκαετίες μισογκρεμισμένος. Οι κάτοικοι του χωριού αναζητούσαν νέα τοποθεσία  για την ανοικοδόμηση  της εκκλησιάς τους. Η επιλογή έγινε στον χώρο που βρίσκεται σήμερα ο ενοριακός ναός, στη σημερινή πλατεία που τότε ήταν χωράφι ιδιοκτησίας της οικογένειας Πιτσιλού. Η ανοικοδόμηση του ναού πρέπει να έγινε μετά  το 1858, διότι δεν αναφέρεται στον κατάλογο των Ενοριών της Αίγινας που έγινε από την Κυβέρνηση του βασιλέα Όθωνα. Ο νέος μικρός ναός που είχε ξύλινη οροφή κάηκε το 1875 από αβλεψία του ιερέα Βασίλειου Λυκούρη. Ο τελευταίος παρ’ ότι η φωτιά οφειλόταν σε ατύχημα, θεώρησε τον εαυτό του υπαίτιο και αφιέρωσε  το υπόλοιπο της ζωής του στην ανέγερση του μεγάλου σημερινού ναού. 

Ο π. Βασίλειος Λυκούρης κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να συγκεντρώσει τα χρήματα. Μεγάλα ποσά για το κτίσιμο του ναού, κατέβαλαν οι σφουγγαράδες και βουτηχτάδες του χωριού, ενώ δωρεάν πέτρα και πουριά προσφέρθηκαν από τα πολλά νταμάρια που λειτουργούσαν τότε στην περιοχή. Η ανοικοδόμηση του ναού ολοκληρώθηκε το 1880  και από τότε λειτουργείται αδιάκοπα, ενώ  αναγνωρίστηκε επίσημα και ως ενοριακός ναός. Χαρακτηριστικό επίσης είναι το στοιχείο ότι στο ναό αυτό υπηρέτησαν από τότε μέχρι σήμερα Κυψελιώτες ιερείς. Ο ναός αρχιτεκτονικά ανήκει στο ρυθμό του σταυροειδούς  μετά τρούλου. Διέθετε ένα παλιό καμπαναριό πάνω από κεντρική του είσοδο, στο οποίο κατά πάσα πιθανότητα είχαν τοποθετηθεί καμπάνες από εκκλησάκι της Παλαιάς Χώρας. Στη δεκαετία του 1970 το εκκλησιαστικό συμβούλιο αποφάσισε το γκρέμισμα του μικρού καμπαναριού. Επίσης ο ναός από την αρχή εφοδιάστηκε με ρολόι το οποίο σήμαινε την ώρα  και ρύθμιζε  τη ζωή  των χωρικών. Λίγο πριν το 1980 και όταν εφημέριος του ναού ήταν ο αρχιμ. Νεκτάριος Πανταζής, το εκκλησιαστικό συμβούλιο αποφάσισε να  μεγαλώσει το ναό προς τη νότια πλευρά του ώστε να επαρκεί ο εσωτερικός του χώρος κατά τις μεγάλες εορτές του χρόνου. Τα σχέδια εκπονήθηκαν, αλλά   ποτέ  το έργο δεν ξεκίνησε. Λυσσαλέες  αντιδράσεις μερίδας κατοίκων του χωριού που υποστήριζαν ότι θα αλλάξει η αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του ναού αλλά και της πλατείας οδήγησαν στην ματαίωση  του έργου. Διχογνωμίες, αντιπαλότητες, επεισόδια, αντιμαχόμενες συγκρούσεις, μικροκομματικές  ανόητες διαφορές πίκραναν  τον εφημέριο π. Νεκτάριο  και δίχασαν  την ενορία.. Τα  χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί χρησιμοποιήθηκαν για την  αγιογράφηση  του ναού. Εν τω μεταξύ κάποιοι μεθόδευσαν  τις ενέργειές τους ώστε ο ναός και η γύρω από αυτόν πλατεία, να χαρακτηριστεί με απόφαση του  Υπουργείου Πολιτισμού, «Διατηρητέο Μνημείο» [Φ.Ε.Κ. 574/26.6.1980]. Απόφαση που φέρει την υπογραφή του τότε υπουργού πολιτισμού Α. Ανδριανόπουλου, αλλά που δυσχεραίνει κάθε προσπάθεια συντήρησης του κτιρίου το οποίο χρειάζεται επιτακτικά κάποιες επεμβάσεις.

   Ωστόσο ο ναός της Ευαγγελίστριας στην Κυψέλη,  χάρη στην αγάπη   των σημερινών Κυψελιωτών και στις άοκνες προσπάθειες  του εφημέριου της π. Νεκταρίου Κουκούλη  και του εκκλησιαστικού συμβουλίου δεν παύει να είναι ένα αρχιτεκτονικό στολίδι, ένας όμορφος συμμετρικός ναός με νησιώτικες πινελιές και  μεγάλες δόσεις Αιγινήτικης πέτρας. Δεν παύει να δεσπόζει με τον ασημί του τρούλο και το πέτρινο καμπαναριό πάνω από τις παλιές αγροικίες και τα νεώτερα κτίσματα του χωριού. Να είναι το κέντρο της λατρευτικής, πνευματικής και κοινωνικής ζωής του χωριού, που συγκεντρώνει  τους ανθρώπους του τόπου στα πανηγύρια στις μεγάλες εθνικές και θρησκευτικές γιορτές, στις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές τους. Να  αποτελεί έτσι  μια πραγματικά πνευματική ζεστή Κυψέλη,   να  ρυθμίζει την εργασία αλλά και να συντροφεύει τον ύπνο των Κυψελιωτών με το γλυκό ήχο του ρολογιού του.

Που είναι σήμερα οι ήρωες; Οι ηγέτες;

Λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση και την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, σε ένα ταπεινό σπιτάκι της Αθήνας ζει ένας μεγάλος αγωνιστής. Η Αθήνα είναι πλέον η πρωτεύουσα. Η Ελλάδα διαφεντεύετε από τους Βαυαρούς και στην μικρή πρωτεύουσα με τα λιγοστά σπίτια γύρω από την Ακρόπολη ζουν ακόμα αγωνιστές και στρατιώτες που στις φουστανέλες τους υπάρχουν ανεξίτηλοι οι λεκέδες από το αίμα του αγώνα. Σε αυτήν την Αθήνα του 19^ου αιώνα πηγαινοέρχονται πολλοί ξένοι επισκέπτες  που συχνά μιλούν με τους αγωνιστές. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μακρυγιάννης.

    «Θα έχετε ακούσει για τον Μακρυγιάννη. Ήταν από τους αγνότερους αγωνιστές του 21. Πίστευε πολύ στην Ορθοδοξία και αγαπούσε αγνά και τίμια την Πατρίδα. Σαν τελείωσε ο αγώνας, αποσύρθηκε σε ένα μικρό σπιτάκι στην Αθήνα. Κάποτε ένας ξένος θέλησε να επισκεφθεί το μεγάλο αγωνιστή, που η φήμη του είχε ξεπεράσει τα όρια της Ελλάδος. Ο Μακρυγιάννης τον δέχτηκε φιλόφρονα και απλά και με τη φιλοξενία που διακρίνει τους Έλληνες του πρότεινε να κάτσει στο φτωχό μεσημεριανό φαγητό τους. Ο ξένος κάθισε. Μα σε κάποια στιγμή άρχισε να γελάει ειρωνικά. Γιατί; Είδε το Μακρυγιάννη να σηκώνεται ορθός και να λέει μια προσευχή πριν από το φαγητό κάνοντας ευλαβικά το σημείο του Σταυρού. Άπιστος ο Ευρωπαίος χαμογέλασε ειρωνικά μπρος στην αφέλεια, όπως νόμιζε, του καθυστερημένου Έλληνα. Μα ο Μακρυγιάννης δεν ήταν από εκείνους, που ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους. Μήτε εκείνη την ώρα σκέφτηκε πως πρόκειται για ξένον κι έπρεπε να σεβαστεί. Του έθιξε ο ξένος την πίστη. Ο Μακρυγιάννης αγριεύει. Δείχνει την πόρτα του στον ξένο και με σταθερή φωνή κι οργίλο ύφος του λέει:

-                      Μπορείτε κύριε να πηγαίνετε. Δεν μπορείτε στο σπίτι μου να κοροϊδεύετε εκείνα, που για μας αποτελούν όσια και ιερά. Εμείς με αυτή την πίστη μεγαλουργήσαμε. Δεν έχετε θέση στο σπίτι μου…..

  Τέτοια ήταν η πίστη των ηρώων του ’21 στο Χριστό και στο Σταυρό Του  Τέτοιο ήταν το ανάστημα των απλών φουστανελάδων και βρακοφόρων. Τέτοια ήταν η παρρησία, το θάρρος, το ήθος, η αξιοπρέπεια ο πολιτισμός των απλών ανθρώπων που κατόρθωσαν να απελευθερώσουν έναν σκλαβωμένο λαό από τετρακόσια χρόνια δουλείας. Των απλών ανθρώπων που έγιναν ήρωες, ηγέτες, πρωτοπόροι.

   Η 25^η Μαρτίου  που εορτάζουμε σήμερα δεν είναι μια ακόμα γιορτή. Δεν είναι απλά μια γιορτή σαν όλες τις άλλες. Δεν είναι κάποιο έθιμο, δεν είναι συνήθεια, δεν ανήκει στη Λαογραφία.

   Είναι η γενέθλια ημέρα της ελευθερίας. Είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το γένος μας. Είναι η ημέρα της παλιγγενεσίας. Είναι η απαρχή του Νέου Ελληνικού Κράτους. Είναι η πηγή από την οποία αντλούμε τις αξίες και τις αλήθειες που πότισαν τον κορμό του Έθνους μας. Είναι το Πάσχα, η Λαμπρή, η Ανάσταση ενός ΛΑΟΥ. Του Ελληνικού.

  Η  σημερινή μεγάλη επέτειος μας καλεί να επιστρέψουμε  στην αυτοσυνειδησία, να γείρουμε στις ρίζες τις πατρογονικές, να μεταλάβουμε τον ηρωισμό την ανδρεία, την μεγαλοψυχία, και την φιλοπατρία  των συγκλονιστικών και ανεπανάληπτων εκείνων μορφών που σήμερα  μας κοιτούν από ψηλά  και καρτερούν και περιμένουν να σταθούμε αντάξιοι συνεχιστές και απόγονοί τους.

   Και  αβίαστα αναρωτιόμαστε , πως τα κατάφεραν όλοι εκείνοι, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τις δικές μας, ενώ εμείς μιζεριάζουμε, γκρινιάζουμε, δειλιάζουμε και αδρανούμε.

   Τι ήταν αυτό που ενέπνεε τόσες γενιές, τους έδινε δύναμη, τους στήριζε; Πως κατόρθωσαν εκείνοι οι μακρινοί 361 Αιγινήτες να επαναστατήσουν μετά από 400 ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς;

Πως κατόρθωσε ολόκληρη η φυλή να σταθεί στα πόδια της και να αγωνιστεί;

Ήταν βουνίσιοι και νησιώτες προεστοί και απλός λαός, κλέφτες και αρματολοί, άνδρες και γυναίκες, γεροί και μικρά παιδιά καραβοκύρηδες και καπεταναίοι, ανώνυμοι μεροκαματιάρηδες και απλοί παπάδες, τσοπάνηδες και βαρκάρηδες, χαλκωματάδες και σιδεράδες. Όλοι είχαν ένα όνειρο, την απελευθέρωση του Έθνους και την ανόρθωση της Παλαιάς Ελλάδας.

Ψυχές αθάνατες, γεμάτες φως, ύψωσαν ως τα ουράνια την εικόνα του ανθρώπου, ξέθαψαν την λευτεριά από τα κόκκαλα των προγόνων και θεμελίωσαν την καινούργια Ελλάδα. Στην άνιση πάλη η πίστη νίκησε τον αριθμό, η ψυχή τα σίδερα, το πνεύμα την ύλη.

Και όλα αυτά   γιατί των Ελλήνων οι κοινότητες δεν έχασαν την ταυτότητα τους.Οι Έλληνες ποτέ δεν ξέχασαν την γλώσσα τους, το παρελθόν τους, την πίστη  τους., τις  παραδόσεις, τον πολιτισμό τους,

Δεν  απεκόπησαν από τις ρίζες τους.

Άλλωστε είναι σήμερα γνωστό ότι κανένα έθνος δεν μπορεί να αγωνισθεί για την ανεξαρτησία του, αν δεν έχει συνείδηση ταυτότητας, τα στοιχεία εκείνα που πιστοποιούν την υπόσταση του.

Έτσι έγινε το θαύμα.  Έτσι  οδηγηθήκαμε στο θαύμα του  21.

Μέσα από τον αλαλαγμό του πολέμου και το χορό του θανάτου αναδείχτηκε η ελληνική λεβεντιά. Οι ήρωες οι ηγέτες. Αυτοί που πολέμησαν μόνοι με τις δικές τους δυνάμεις. Που όρθωσαν την ψυχή τους, το ανάστημά τους. Που είπαν όχι.

   Ένα από τα πολλά μηνύματα της σημερινής ημέρας είναι το παράδειγμα, η ζωή, το ήθος εκείνων των ανδρών και γυναικών. Των ηρώων. Των ηγετών.

    Και το τονίζουμε αυτό σήμερα που ηγέτες δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν εκείνοι που θα εμπνεύσουν, θα ξεσηκώσουν, θα χαράξουν πορείες, θα ανοίξουν δρόμους. Και αν κάτι χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι οι πρωτοπόροι που θα οδηγήσουν αυτόν τον λαό και πάλι στο ΘΑΥΜΑ. Οι ηγέτες που θα μπουν μπροστά και θα βροντοφωνάξουν το μεγάλο ΟΧΙ απέναντι στον εξευτελισμό που επιχειρείται και την υποδούλωση της σύγχρονης Ελλάδας. Χρειαζόμαστε τους μαχητές που θα ορθώσουν ανάστημα που δεν θα σκύβουν στις αξιώσεις των μεγάλων τούτης της γης. Χρειαζόμαστε λεβέντες και όχι ανδρείκελα. Πατριώτες και όχι δουλοπρεπείς τεχνοκράτες. Ανθρώπους που να νοιάζονται, να αγαπούν τον τόπο, τον συνάνθρωπο, το Θεό. Ανθρώπους με πίστη , με ήθος, με τόλμη, με θάρρος και παρρησία. Με μια λέξη ήρωες αληθινούς.

25^Η    Μάρτη  κι αρχινά  το μέγα πανηγύρι,

25^η     Μάρτη, Αγαρηνέ   κι όλους αν μας σκοτώσεις , την Ρωμιοσύνη από την γη δεν θα την ξεριζώσεις, ετούτη γη είναι ελληνική , ξέρει να πολεμά, και μέσα από τις στάχτες της να ξεκινά ξανά.

  Απόσπασμα από τον πανηγυρικό λόγο που εκφωνήθηκε στη Δοξολογία στον ενοριακό ναό της Κυψέλης στην Αίγινα, σήμερα 25 Μαρτίου 2014 από τον εκπαιδευτικό κ. Γ.Μπήτρο.