χειμωνιάτικο πρωϊνό στην Ύδρα

  Σπάνια μπορεί κανείς πλέον - ελλείψει πλοίων - να βρεθεί τέτοια εποχή στα υπόλοιπα νησιά του Σαρωνικού. Μια πραγματικά μαγευτική Ύδρα, βροχερή, προ- χριστουγεννιάτικη με διακοσμημένες τις προσόψεις των λιγοστών ανοικτών καφέ, χωρίς τη γνώριμη καλοκαιρινή βουή των θαλάσσιων ταξί. Μια παραλία ξελαφρωμένη από το δάσος των καταρτιών των διαφόρων σκαφών αναψυχής. Λιγοστοί οι διαβάτες, λιγοστά τα γνώριμα ζώα που μεταφέρουν φορτία, πανταχού παρούσες οι διάσημες τροφαντές και καλοζωισμένες γάτες του νησιού να μαζεύουνται έξω από το δελφίνι και να υποδέχονται τους λιγοστούς επιβάτες. Η Ύδρα του Τέτση σε υποδέχεται ντυμένη τα γκρί χειμωνιάτικά της χρώματα και σε παρασύρει μέσα στο χειμώνα σε άλλες εποχές. Βλέπες την παραλία όπως την κατέγραψε ο φακός στην υπέροχη και αξεπέραστη ταινία "Το κορίτσι με τα μαύρα"  και έχεις την εντύπωση ότι από κάποιο στενό θα βγεί σαστισμένη η Λαμπέτη προσπαθώντας να αποφύγει το επίμονο φλερτ του Δ. Χορν.

    Μοναδικός ήχος αυτός του ρολογιού της Μητροπόλεως να σημαίνει την ώρα και μαζί την ώρα της αναχώρησης. Η Ύδρα το χειμώνα είναι για τους λίγους, τους εκλεκτούς, τους αναζητητές μιας άλλης βιοτής μακριά από ανέσεις και δήθεν κουλτουριάρικα τσιτάτα. Είναι η Ύδρα της περισυλλογής και της πνευματικής κατάνυξης. Η Ύδρα των εσωτερικών αποδράσεων.

Στη Σουβάλα, μια συνηθισμένη μέρα

   Επιμένουμε στις παλιές φωτογραφίες που αναδεικνύουν μοναδικά το Αιγινήτικο τοπίο. Σουβάλα δεκαετία του '60 ίσως και αρχές του '70  μια συνηθισμένη καλοκαιρινή ημέρα στο λιμάνι. Ο προφήτης Ηλίας στο βάθος εποπτεύει το λιμανάκι με τα λιγοστά ψαροκάϊκα. Λίγα σπίτια εκεί που σήμερα  είναι πυκνοκατοικημένες συνοικίες. Δεσπόζουσα θέση ο καλοκαιρινός  κινηματογράφος με ροζ χρώμα εκεί που σήμερα βρίσκεται  το supermarket, αμουδερή παραλία, χωρίς τη σημερινή προβλήτα των φέρυ μπόουτ. Πραγματικά μια ειδυλλιακή εικόνα της Σουβάλας  που σπάνια συναντάς και αν δεν είσαι υποψιασμένος μπορεί και να μην καταλάβεις  ότι είναι η Σουβάλα.

   Η φωτογραφία προέρχεται από σελίδα του κ. Γ. Συριώτη στο   Facebook .

Η Αγιοποίηση του γέροντα Πορφύριου

  Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την σημερινή συνεδρίασή της, υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ήταν μια κίνηση η οποία αναμενόταν εδώ και χρόνια καθώς στη συνείδηση  των πιστών ο γέροντας Προφύριος έχει  αναγνωρισθεί ως  Άγιος, με ζωντανές εικόνες  στη μνήμη εκατοντάδων ανθρώπων που είχαν εμπειρία από τη μορφή, τη διδασκαλία και τη βιοτή του. Το μεγάλο προσκύνημα στον Ωρωπό δέχεται καθημερινά πλήθη πιστών που προσέρχονται για να βοηθηθούν στον πνευματικό τους αγώνα. Να σημειώσουμε ότι για να αναγνωρισθεί κάποιος επίσημα ως Άγιος από την Εκκλησία θα πρέπει να έχουν περάσει ικανά χρόνια από την κοίμησή του ώστε στη συνείδηση των πιστών που συναναστράφηκαν και έζησαν τον Άγιο, να υπάρχει η βεβαιότητα για την αγιότητά του. 

Βίος Οσίου Γέροντος Πορφυρίου

Ο Γέρων Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης του σημερινού Δήμου Ταμιναίων της Εύβοιας. Το κοσμικό όνομά του ήταν Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης και από πολύ νωρίς έδειξε έφεση προς το μοναχισμό. Έτσι, σε ηλικία 13 χρόνων και έχοντας τελειώσει μόνο την Β' Δημοτικού, μετέβη στη Σκήτη της Αγίας Τριάδος, τα γνωστά "Καυσοκαλύβια" του Αγίου Όρους, όπου έζησε τα επόμενα 6 περίπου χρόνια, ως υποτακτικός σε δύο γέροντες μοναχούς, λαμβάνοντας το όνομα Νικήτας. Κατόπιν, λόγω σοβαρής ασθένειας, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Εύβοια, όπου και εγκαταστάθηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους Λευκών Ευβοίας, στο Αυλωνάρι της Εύβοιας.

Σε ηλικία 20 ετών συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά Πορφύριο, ο οποίος αναγνωρίζοντας σε αυτόν πνευματικά χαρίσματα, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, δίνοντάς του και το όνομα με το οποίο έμελλε να γίνει γνωστός. Τα επόμενα χρόνια, επειδή το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών έγινε γυναικείο, ο πατήρ Πορφύριος εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, στην Άνω Βάθεια του σημερινού Δήμου Αμαρυνθίων, επίσης στην Εύβοια.

Το 1940, σε ηλικία 34 ετών, μετέβη στην Αθήνα, όπου διορίστηκε εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική Αθηνών, δίπλα στην Ομόνοια.

Το 1973 έλαβε τη σύνταξή του από τη θέση του εφημερίου του Αγίου Γερασίμου, για να εγκατασταθεί αρχικά στον Άγιο Νικόλαο, στα Καλίσσια (σημερινή Καλλιθέα) της Πεντέλης και μετά από μερικά χρόνια στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου και οικοδόμησε το Ιερό Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Απέκτησε σημαντική φήμη και πολλοί πιστοί τον επισκέπτονταν στον τόπο διαμονής του.

Το Νοέμβριο του 1991 μετέβη στο παλαιό κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.

Βρισηΐς, η ξύλινη

   Καΐκι ή μικρό ξύλινο επιβατηγό πλοίο; Όπως κι αν το χαρακτηρίσουμε  το "Βρισηΐς" ήταν ένα από τα πιό αγαπητά πλοία μετά τον πόλεμο και εξυπηρετούσε τους νησιώτες υποδειγματικά. Πετρελαιοκίνητο διέσχιζε την απόσταση Πειραιά - Αίγινας σε περίπου δύο ώρες. Λίγες πληροφορίες υπάρχουν στα ναυτιλιακά sites  για το πλοιάριο αυτό, και δυό τρεις φωτογραφίες από  το 1947.

    Η συγκεκριμένη που δημοσιεύουμε ανήκει στο αρχείο του κ. Γρηγόρη Συριώτη και την έχει αναρτήσει στην προσωπική σελίδα του στο Facebook.

    Το θέμα είναι ότι οι παλιές  φωτογραφίες δεν μας γυρίζουν μόνο αυτές  πίσω. Αυτό που μας γυρίζει δεκαετίες πίσω είναι η σημερινή κατάσταση της Ακτοπλοΐας  που δεν δυσκολεύει μόνο τους Αιγινήτες αλλά όλους τους νησιώτες απ' ότι διαβάζουμε και μαθαίνουμε από τα δημοσιεύματα με διαμαρτυρίες από τις Δυτικές Κυκλάδες ή ακόμα και τη Θάσο!

     Δεν μπορεί κανείς να νοσταλγεί τέτοιες συνθήκες ταξιδιού, ωστόσο διαπιστώνουμε  ότι από τότε μέχρι σήμερα ελάχιστα έχουν γίνει  ώστε να είναι απρόσκοπτη η επικοινωνία με την πρωτεύουσα τους χειμερινούς ιδίως μήνες.

Ο Άγιος Στυλιανός στην Παλαιά Χώρα της Αίγινας

  Μια από τις σωζόμενες εκκλησίες της Παλαιάς Χώρας στην Αίγινα είναι αυτή του Αγίου Στυλιανού η οποία ανήκει αρχιτεκτονικά στον τύπο του μονόχωρου δρομικού ναού και βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου της Παλαιάς Χώρας κοντά στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης.   Η ευλάβεια των Αιγινητών προς τον Άγιο προστάτη των μικρών παιδιών είναι πολύ παλιά. Συνηθίζουν ανήμερα της εορτής να φέρνουν τα βρέφη και τα μικρά παιδιά  στην Εκκλησία για να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν.  Η  ευλάβεια των ανθρώπων συνοδευόταν και από τα αιτήματα για υγεία των μικρών παιδιών σε εποχές που υπήρχε μεγάλη πείνα, μεγάλη παιδική θνησιμότητα και η παραμικρή αρρώστια ήταν ικανή να αποβεί μοιραία  για τη ζωή του παιδιού. Έτσι  δικαιολογείται άλλωστε και η ευχή "να σας ζήσει"  που αντάλασσαν και ανταλάσσουν ακόμα στις γιορτές ή στην βάπτιση. 

 Άλλη εκκλησία  του Αγίου Στυλιανού συναντάμε στου "Ογδόντα"  προς το Κέντρο Υγείας.

   Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία (Μικρά Ασία). Οι ιστορικές πληροφορίες που διαθέτουμε γι' αυτόν είναι πενιχρότατες. Έζησε μεταξύ 4ου και 6ου αιώνα και θεωρείται προστάτης των νηπίων και θεραπευτής των παιδικών ασθενειών. Η ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 26 Νοεμβρίου. Από παρε- τυμολογία  του ονόματος του πιστεύεται ότι αυτός "στυλώνει" δηλαδή ενισχύει την υγεία των παιδιών. Στην Ικαρία έχουν  στα σπίτια εικόνα του Αγίου και όταν αρρωστήσει  κάποιο παιδί τη λειτουργούν και σταυρώνουν με αυτήν το παιδί. Στην Κρήτη οι γονείς των παιδιών που πεθαίνουν πρόωρα, ονομάζουν το παιδί μετά το θάνατό του "Στυλιανό". Εξαιρετικά διαδεδομένο είναι κυρίως ανάμεσα στους Βλάχους το όνομα "Στέργιος" ως παραλλαγή του "Στέλιος" το οποίο δίδεται κατόπιν τάματος γαι ευτοκία από επίτοκες γυναίκες οι οποίες μέχρι τότε δεν είχαν αποκτήσει παιδιά. Η ιαματική θαυματουργία του Αγίου πέρασε και στην εικαστική απόδοση του Αγίου σε Βυζαντινές και κυρίως μεταβυζαντινές εικόνες όπου παρουσιάζεται ο Άγιος ως γέροντας που κρατά στο αριστερό χέρι του σπαργανωμένο βρέφος ενώ με το δεξί ένα ειλητάριο που γράφει: " Παίδων φύλαξ πέφυκα αλλά Θεού το  δώρον"

Η Αγία Αικατερίνη στον Κοντό

    Γιορτάζει σήμερα το μοναστηράκι της Αγίας Αικατερίνης στους πρόποδες της Παλαιάς Χώρας. Μια μικρή γυναικεία αδελφότητα η οποία στην κυριολεξία ζει και αναπνέει στη σκιά  της Παλαιάς Χώρας της Αίγινας και του μεγάλου μοναστηριού του Αγίου Νεκταρίου. Εντυπωσιάζεται ο επισκέπτης από την απλότητα του χώρου και την ησυχία του μικρού μοναστηριού.  Επιλογή  πολλών Αιγινητών  που διαλέγουν τη Μονή  για εκκλησιασσμό ή την τέλεση του μυστηρίου  της Βάπτισης. Μια αγιοβάδιστη γωνιά  της Αίγινας αν αναλογιστεί κάποιος πόσοι Άγιοι έζησαν στην περιοχή, πόσες σύγχρονες εκκλησιαστικές μορφές βημάτισαν τα χώματα αυτά, ασκήθηκαν και τελείωσαν το βίο τους.
   Αντιγράφουμε από την παράδοση της Μονής:

Στην Αίγινα υπάρχει Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Υπήρχε εκεί ένα εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης και θαυματουργικά βρέθηκε η εικόνα της. Δυστυχώς το εκκλησάκι αυτό το είχε ένας πολύ βλάσφημος. Το 1908 το αγόρασαν δυο καλογριές. Ο Άγιος Νεκτάριος τότε ευχαριστήθηκε πολύ. 
Όταν αγοράσθηκε το κτήμα εκείνο, δεν είχε νερό. Σκάψανε τριάντα μέτρα και νερό δεν βρισκόταν. Τότε ένας Αγιορείτης Ιερομόναχος, έκανε παράκληση στην Αγία με τις μοναχές. Κατέβασε κατόπιν μέσα στο ξεροπήγαδο την εικόνα, λιβάνισε και είπε με την αθώα πίστη του:
- Εάν Αγία μου Αικατερίνη δεν μας βγάλεις νεράκι, δεν θα σε βγάλουμε απ' εδω μέσα!!
Την νύχτα που προσεύχονταν οι καλογριές, ακούσθηκε θόρυβος και παράξενος κρότος, το δε μικρό μοναστηράκι σείστηκε από τα θεμέλια του.
- Θύμωσε, είπαν, η Αγία και θα μας καταστρέψη, γιατί την αφήσαμε μέσα στα χώματα.
Το πρωί κατέβηκε ο Ιερομόναχος να βγάλη την εικόνα. Βλέπη όμως στα τοιχώματα του ξεροπήγαδου χαραγμένο ένα Σταυρό. Και είδε πως ο Σταυρός εκείνος ήταν βρεγμένος στο κάτω μέρος.
Σηκώνει την εικώνα και φωνάζει στις καλογριές για το χαρμόσυνο γεγονός. Το πηγάδι έβγαλε νερό...
Ε, λοιπόν, από τότε, το 1924 το νερό του πηγαδιού υπάρχει και αρκετό μάλιστα, ώστε να ικανοποιή τις ανάγκες του Μοναστηριού.

Ένα μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο για την Αίγινα η Γωγώ Κουλικούρδη

 Με αφορμή το φιλολογικό μνημόσυνο που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας, σήμερα Κυριακή 24 Νοεμβρίου.

   Αν σήμερα γνωρίζουμε  την νεότερη ιστορία της Αίγινας, το οφείλουμε στη Γωγώ, η οποία  σε εποχές πολύ δύσκολες κατόρθωσε να τρυπώσει στα αρχεία και στις βιβλιοθήκες  και να φέρει στο φως τα 365 ονόματα  των Αιγινητών αγωνιστών του ’21, τα ονόματα  των καπεταναίων, των προκριτών, των οπλαρχηγών. Να  διασώσει μνήμες, πληροφορίες, μαρτυρίες  περπατώντας  στα βουνά της Αίγινας συλλέγοντας μαζί με το Μάρκο Δραγούμη και ηχογραφώντας σπάνιο λαογραφικό υλικό. Χάρη στους κόπους της γνωρίζουμε σήμερα τραγούδια, παροιμίες, έθιμα, δοξασίες, μύθους, τοπωνύμια, συνταγές, τοποθεσίες, παλιές πηγές, υδραγωγεία, αρχαία νταμάρια, ναούς, εκκλησιές, θυσιαστήρια, ποτάμια, στοές, σπήλαια  και πετρώματα της Αίγινας. Όλα  αυτά είναι καρποί μιας ασταμάτητης, άοκνης και φίλεργης προσπάθειας, είναι καρποί ζωής, θυσιαστικής αφιερώσεως και αφοσιώσεως. Εν τέλει  καρποί της αγάπης για το νησί και τους ανθρώπους  του.

   Αν σήμερα  αναφερόμαστε στη Γ. Κουλικούρδη, είναι επειδή η Γωγώ μας έδωσε πολλά  και οσφρίζομαι  ότι έχει πολλά ακόμα να δώσει μέσα από  το υλικό που έχει συγκεντρώσει  από την πολυετή  έρευνα και μελέτη της.

  Κι αν από την επιστημονική έρευνα, τις μελέτες και τα βιβλία    είναι γνωστή στους νεότερους,  στη μνήμη των  παλαιοτέρων είναι νωπή η μεγάλη πολιτιστική και κοινωνική της δράση. Το 1940 μαζί με την Πολύμνια  Ηρειώτη – Θωμάκου ξεκινούν τη συλλογή του Λοαγραφικού υλικού  με σκοπό να δημιουργηθεί Λαογραφικό Μουσείο στην Αίγινα. Το όνειρο αυτό άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μετά τη δωρεά του σπιτιού της οικογένειας Παναγή Ηρειώτη στο Δήμο Αίγινας για τη δημιουργία Λαογραφικού Μουσείου. Το 1986 οργανώνει την πρώτη επιτροπή  του Λαογραφικού Μουσείου. Το 1989 ιδρύει το Σύλλογο των Φίλων του Λαογραφικού Μουσείου με  κύριο στόχο να κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και των υπευθύνων  για το Μουσείο, να συγκεντρώσει τα  απαιτούμενα χρήματα για την ανακαίνιση του κτιρίου, τον εξοπλισμό και την λειτουργία του.

   Παράλληλα η Γωγώ διοργάνωσε μεγάλο αριθμό πολιτιστικών εκδηλώσεων με σκοπό να θυμίσει στους κατοίκους της Αίγινας και να γνωρίσει στους φίλους επισκέπτες της την ιστορία, τον πολιτισμό, τα ήθη και έθιμα, τις παραδόσεις. Αξέχαστες παραμένουν οι προσπάθειες της στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, όταν με ομάδα κοριτσιών έδινε παραστάσεις προκειμένου να τονωθεί το φρόνημα των Ελλήνων, ή δημιουργώντας ομάδες συμπαράστασης ασθενών στο τότε στρατιωτικό Νοσοκομείο. Με  ομάδες κοριτσιών έκανε στον αρχαιολογικό χώρο της Κολώνας αναπαραστάσεις Αιγινήτικων Εθίμων και χορών καθώς και ποιητικές βραδιές με αποσπάσματα από αρχαίες  τραγωδίες στο χώρο της Αφαίας. Πολύτιμες υπήρξαν και οι ξεναγήσεις που διοργάνωνε στην Παλαιά  Χώρα καις την Ομορφοκλησιά.

   Υπήρξε  μέλος  του Πνευματικού Κέντρου Αίγινας «Ο Καποδίστριας» και επιστημονικός  σύμβουλος  του περιοδικού  «Αιγιναία». Ανέλαβε πρωτοβουλίες και πρωτοστάτησε σε ενέργειες για τη συντήρηση και αναπαλαίωση των Καποδιστριακών μνημείων.

   Υπήρξε  η επιστήμων η οποία έθεσε σκοπό της ζωής της, μέσα από την έρευνα, τη μελέτη, τη συγγραφή, την ανάδειξη της διαχρονικής διαδρομής της Αίγινας. Με το παράδειγμά της ενέπνευσε και εμπνέει τους νεότερους ερευνητές  να ασχοληθούν με την Αίγινα, ενώ έντονα την απασχολούσε η  μετάδοση αυτής της ιστορικής γνώσης στις νεότερες γενιές των Αιγινητών.

   Ο πόνος για την Αίγινα, ο καημός για τα Καποδιστριακά κτίρια, τα όνειρά της για  τη δημιουργία ενός    Συνδέσμου Αιγινητών επιστημόνων με σκοπό τη μελέτη της Τοπικής Ιστορίας και του πολιτισμού του νησιού παραμένουν ανοικτά θέματα.

     Έχω την εντύπωση  ότι από κάπου σήμερα  μας αφουγκράζεται, μας παρακολουθεί. Και  ίσως να χαμογελά  συγκαταβατικά….. όχι γιατί   δεν την  ξεχάσαμε, αλλά  γιατί   βλέπει να μας βασανίζει το γεγονός ότι ακόμα δεν κάναμε ότι εκείνη ονειρεύτηκε…………….η  αξέχαστη αρχόντισσα της Αίγινας    κοιμήθηκε ειρηνικά στις 8 Νοεμβρίου 2002 αφήνοντας μια σπουδαία παρακαταθήκη στους νεότερους Αιγινήτες. Αναρωτιέται κανείς αν διαθέτει άλλο νησί, άλλος τόπος  τέτοιας  γεωγραφικής έκτασης, αλλά σπουδαίας και ανεπανάληπτης ιστορίας και πορείας μέσα στους αιώνες, τέτοια βιβλία, τόσες μελέτες, τόσο αρχειακό υλικό,  όπως αυτό  της Γ. Κουλικούρδη. Το έργο της είναι μοναδικό και αναντικατάστατο. Προβάλλει την Αίγινα, την αποκαθιστά ιστορικά, την αναδεικνύει. Πραγματικά περιποιεί ιδιαίτερη τιμή  για  όλους τους σημερινούς Αιγινήτες  η απόκτηση και  η μελέτη των βιβλίων της Γωγώς.

  Έντεκα χρόνια  μετά  το θάνατο της , η Γωγώ εξακολουθεί να μας  διδάσκει, να μας φωτίζει δρόμους, να μας ξυπνά, να μας υπενθυμίζει τις ευθύνες μας, το χρέος  προς αυτό το νησί.  Δέκα χρόνια  μετά η Γωγώ  είναι παρούσα και  «ιδού θύμηση  κάνει». Γιατί μόνο οι αυθεντικοί πνευματικοί άνθρωποι μπορούν  να είναι πάντα επίκαιροι, ανατρεπτικοί  και αιώνιοι.

Μια παλιά δαντέλα σε τρελά κέφια

    Η χημεία έκανε το θαύμα της. Ο συνδυασμός  γλυκόπιοτου αρσενικού  σερβιρισμένου από δύο γηραιές κόρες που φορούν  παλιά δαντέλα  σπάει κόκκαλα και τότε την έχεις την επιτυχία στο τσεπάκι σου. Από κοντά μέσα στο χημικό εργαστήριο αξιόλογους βοηθούς να τριγυρίζουν με δαιμονισμένο κέφι και μια ευγενέστατη διευθύντρια - μαέστρο που καθοδηγεί τους πάντες στο σωστό αποτέλεσμα. 

    Η θεατρική ομάδα του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας "Ο Καποδίστριας" γνωρίζει μέρες δόξας και μεγάλης επιτυχίας με την παράσταση που παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας. Πρόκειται για την αστυνομική κωμωδία του Joseph Kesselring "Αρσενικό και παλιά δαντέλα" σκηνοθετημένο από την κ. Βάσω Φλώρου σε μετάφραση Χάρη Ρώμα. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια αμερικάνικη πολιτεία όπου δύο γηραιές δεσποινίδες στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν ταλαίπωρα γεροντάκια  τα ποτίζουν με αρσενικό και επικουρούμενες από τον ιδιόρυθμο  και ελαφρώς σαλεμένο αδελφό τους Τέντυ, τους θάβουν στη διώρυγα του Παναμά που περνάει από το υπόγειό τους. Τα πτώματα πάνε και έρχονται , πληθαίνουν  ενώ στην υπόθεση μπερδεύεται και η αστυνομία χωρίς αποτέλεσμα.......

   Η σκηνοθέτης κ. Β. Φλώρου φάνηκε ότι γνώριζε πολύ καλά το έργο, του οποίου τους ρυθμούς και την ακρίβεια υπηρέτησε με ευλάβεια. Όλη η ομάδα των ηθοποιών λάτρεψε το έργο με αποτέλεσμα η πολύμηνη δουλειά  τους να αντανακλάται  στο κέφι,  τη σπιρτάδα και το ρυθμό τους ενώ  κατάφεραν να περάσουν το έργο στην πλατεία που γεμίζει σε κάθε παράσταση. Μια καλοδουλεμένη, συγκροτημένη και δεμένη ομάδα χάρισε στο Αιγινήτικο θεατρόφιλο κοινό ένα απολαυστικό έργο μια ξεκαρδιστική παράσταση που τόσο είχε ανάγκη.

   Πραγματικά δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή για να γιορτάσει η Θεατρική Ομάδα του Μορφωτικού Συλλόγου τα 30  της χρόνια  στη σκηνή.

    Μια μεγάλη ανθοδέσμη συγχαρητηρίων σε όλους τους συντελεστές με τη σειρά που εμφανίζονται: στη Νένα Τρικοπούλου, στο Νίκο Νικολάου, στον Πασχάλη Μελισσάρη, στο Λευτέρη Βατικιώτη, στην Ασπασία Φωτάκη, στην Αθηνά Μαλτέζου, στο Γιώργο Κοττάκη, στη Στέλλα Λεούση, στο Μιχάλη Αγριόγιαννο, στη Μαρίτσα Μαρμαρινού, στον Κώστα Φύσσα και στον Νίκο Πέππα.

   Στους συντελεστές πρέπει να προσθέσουμε την πολύτιμη βοήθεια της κ. Μαίρης Σταυρίδου στο φροντιστήριο και στις μουσικές επιλογές, τον κ. Β. Μουσουλέα  στους φωτισμούς, την κ. Άννα Χάνου στο βεστιάριο, τον κ. Β.Μελισσάρη στη φωτογραφία και τους Γιώργο και Στέλιο Κοττάκη στην κατασκευή του σκηνικού. Τα σκηνικά είναι της κ. Β. Φλώρου.

   Η παράσταση παίζεται κάθε Παρασκευή - Σάββατο και Κυριακή στις 8  το βράδυ μέχρι αρχές Δεκεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας με εισιτήριο 5 ευρώ.

 Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε προέρχονται από το φακό της κ. Σαλώμης Μελισσάρη.

Μνήμη Γωγούς Κουλικούρδη

  Ο Σύλλογος Φίλων Ιστορικού & Λαογραφικού Μουσείου Δήμου Αίγινας θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της Ιστορικού Γεωργίας Κουλικούρδη διοργανώνει Φιλολογικό Μνημόσυνο την Κυριακή 24 Νοεμβρίου και ώρα 11.00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιστ. & Λαογραφικού Μουσείου. Ομιλητές: Εύη Τουλούπα, Μαίρη Γαλάνη-Κρητικού, Λίνα Πετρίτου και Γιώργος Μπήτρος. Θα ακολουθήσει ξενάγηση στη Βιβλιοθήκη και το Αρχείο της Γωγώς Κουλικούρδη από τη Λιλή Πέππα-Σαρρηδημητρόγλου. Όπως πάντα θα προσφερθεί και κέρασμα. Σας περιμένουμε να τιμήσουμε μαζί τη Γωγώ που με τις γνώσεις της και τα γραπτά της κείμενα κατάφερε να προβάλλει την Ιστορία, τη Λαογραφία, τις Παραδόσεις της Αίγινας και να παράξει Πολιτισμό.

Η Μεσοσπορίτισσα

  Αυτή είναι η Εκκλησούλα της Μεσοσπορίτισσας  στην Παχειά Ράχη της Αίγινας. Πίσω ακριβώς βρίσκεται το κοιμητήριο όπου είναι θαμένοι οι εφημέριοι ιερείς του χωριού καθώς και κάτοικοί του. Περπατώντας προς τα ανατολικά θα συναντήσουμε μια μεγάλη σουβάλα και διακρίνεται προς αυτήν να οδηγεί ένα πέτρινο μονοπάτι.

  Μια ευκαιρία για πεζοπορία. Αναζητήστε τα.
  Τη φωτογραφία μας έστειλε ο κ. Δ. Παπαλεονάρδος.

Η "Παναγίτσα" στο λιμάνι της Αίγινας

   Στην Παναγία αποδίδονται πολλά προσωνύμια. Ονόματα που μαρτυρούν την μεγάλη αγάπη προς το πρόσωπό της και της έχουν αποδοθεί μετά από κάποιο θαύμα που έκανε, από τον τρόπο ανεύρεσης μιας εικόνας της ή ακόμα και από τον τρόπο που έχει απεικονισθεί ή από τις φθορές που έχει υποστεί. Στην Αίγινα συναντάμε τη Φανερωμένη, την Ελευθερώτρια, τη Μυρτιδιώτισσα, την Πολίτισσα, την Χρυσολεόντισσα. Όμως μπορεί τα προσωνύμια να είναι χιλιάδες  σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ορθοδοξία, το πιό τρυφερό και γλυκό το συναντάμε στην Αίγινα.

   Είναι η Παναγίτσα. Η μικρή Παναγιά. Η εκκλησία που μετά τον Άγιο Νικόλαο το Θαλασσινό, είναι εμβληματικός για το λιμάνι και το τοπίο γενικότερα  της Αίγινας. Δεσπόζει ο ναός στην νότια άκρη του λιμανιού και μαζί με αυτόν του Αγίου Νικολάου, προστατεύει τους ναυτικούς και τους ταξιδιώτες αλλά και προστατεύουν και οι δύο μέσα στην αγκάλη τους, την αγκάλη του λιμανιού τα πλεούμενα των ψαράδων και των ανθρώπων της θάλασσας γενικότερα. Ο ναός με τον μεγάλο τρούλο και το επιβλητικό καμπαναριό που με το ρολόι του σημαίνει την ώρα, μπλέκεται χρωματικά με τα ξάρτια και τα άλμπουρα των καϊκιών, και των κάθε είδους σκαφών φτιάχνοντας μια μοναδική εικόνα νησιώτικου τοπίου.

   Υπήρχαν εποχές που ο σημερινός ναός με αυτή τη μορφή δεν υπήρχε. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που φέρνει στο φως η ιστορικός Γωγώ Κουλικούρδη στο βιβλίο της "ΑΙΓΙΝΑ ΙΙΙ", στη θέση της σημερινής εκκλησίας υπήρχε μια μικρότερη η 'Παναγίτσα" η η "Μικρή Παναγιά" ένα μικρό ξωκκλήσι σε ρυθμό βασιλικής, πολύ παλαιό το οποίο καταγράφουν και αναφέρουν πολλοί περιηγητές. Βρισκόταν μέσα σε περίβολο που ίσως είχε νεκροταφείο και ήταν χτισμένο πάνω στα θεμέλια μιας μεγάλης πρωτοχριστιανικής βασιλικής. Το εκκλησάκι αυτό γκρεμίστηκε στα 1906 και στη θέση ανεγέρθηκε ο σημερινός ενοριακός ναός σε κτήμα που αναφέρεται ότι ήταν στην κατοχή του αρχιμανδρίτη Γρηγόριου Μοίρα. Το παλαιό εκκλησάκι δεν ήταν ενοριακός ναός αλλά είχε παραχωρηθεί για χρήση  στους πρόσφυγες που στα χρόνια της επανάστασης είχαν κατακλύσει την Αίγινα.

   Σήμερα ο ναός είναι ενοριακός και παραμένει σε αντίθεση με άλλους ναούς του νησιού κατά τη διάρκεια της ημέρας επισκέψιμος για τους πιστούς.

   Περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να αναζητήσει, εκτός από το βιβλίο της Γ. Κουλικούρδη και στο νεότερο βιβλίο του Σ. Δημητρακόπουλου: "Χριστιανική Αίγινα"

   Ο πίνακας  που κοσμεί το σημείωμα μας στην αρχή της σελίδας είναι του Σπύρου Βασιλείου,έργα όπως και τόσα άλλα από τις ημέρες που παρέμεινε στην Αίγινα.

Η Παναγία η Μεσοσπορίτισσα στην Παχειά Ράχη της Αίγινας

  Ανηφορίζοντας προς το Ανιτσαίο και αφού περάσουμε την είσοδο του χωριού της Παχείας Ράχης στα αριστερά  του δρόμου θα συναντήσουμε το παλαιό κοιμητήριο  της Π. Ράχης, απέναντι ακριβώς από τις εγκαταστάσεις του ΕΚΠΑΖ. Ο ναός του κοιμητηρίου είναι αφιερωμένος στην Παναγία τη Μεσοσπορίτισσα και εορτάζει αύριο των Εισοδίων της Θεοτόκου  21  Νοεμβρίου. Η μεγάλη αυτή Θεομητορική  εορτή μας υπενθυμίζει την αφιέρωση της Παναγίας από τους γονείς της στο Θεό και την είσοδο της στο Ναό των Ιεροσολύμων. Μια πράξη ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης των γονέων της Ιωακείμ και Άννας που με τον τρόπο αυτό ανταπέδωσαν το πολυπόθητο και μονάκριβο δώρο που τους χάρισε ο Θεός, την κόρη τους τη Μαρία. Τέτοια μέρα εορτάζει και ο ναός της Παναγίτσας στο λιμάνι της Αίγινας στον οποίο θα αναφερθούμε σε επόμενη ανάρτησή μας.

   Σήμερα  όμως ας γνωρίσουμε  την μικρή Παναγίτσα εκεί ψηλά στην Παχειά Ράχη και ας εξηγήσουμε το λόγο αυτού του τόσο όμορφου προσωνύμιου που δεν το συναντάμε μόνο στην Αίγινα αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας.
  Η Παναγία λοιπόν που εορτάζει αύριο  λέγεται "Μεσοσπορίτισσα" γιατί εορτάζει καθώς η σπορά των χωραφιών βρίσκεται στη μέση της. Δηλαδή δεν έχει τελειώσει. Σε κάποιες περιοχές βράζουν δημητριακά και όσπρια και τα πηγαίνουν στην Εκκλησία να ευλογηθούν και επιστρέφοντας στο σπίτι τρώει από αυτά όλη η οικογένεια. Λέγεται επίσης ότι όσα δημητριακά έχουν σπαρθεί μέχρι τις 21 Νοεμβρίου φυτρώνουν και ωριμάζουν πιό γρήγορα.

   Όσον αφορά τώρα το ναΰδριο της Μεσοσπορίτισσας  στην Παχειά Ράχη να πούμε πως περιμένει στωϊκά  τη στιγμή της ανακαίνισης και της αποκατάστασης του, έτσι όπως ο δραστήριος εφημέριος της Παχειάς Ράχης έχει προαναγγείλει.

    Δυστυχώς δεν βρήκαμε εικόνα της εκκλησίας. Αν κάποιος φίλος διαθέτει μπορεί να μας στείλει.

 

Η Αίγινα του Σπύρου Βασιλείου

   Ο ζωγράφος, χαράκτης, σκηνογράφος Σπύρος Βασιλείου μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο κατεξοχήν καλλιτέχνης που ύμνησε στον καμβά του την Αίγινα. Λάτρης του νησιού κάθισε με τις ώρες στο όμορφο λιμάνι και αποτύπωσε τα καϊκια, την Παναγίτσα, την οδό Αχιλλέως, τα σπίτια, τα μικρομάγαζα με μια απαλότητα και  γλυκύτητα στα χρώματα που αναδεικνύουν το ιδιαίτερο φως του νησιού. Δεν ήταν μόνο ο ζωγράφος των συνοικιών της Πλάκας και του Θησείου και των γύρω από την Ακρόπολη περιοχών. Από το χρωστήρα του ιστορήθηκαν η Ερέτρια, ο Ωρωπός ακόμα και τα πλοία που συνδέουν τις δύο πόλεις του Ευβοϊκού. Στην Αίγινα το γοήτευσε  το λιμάνι και ιδιαίτερα τα πλεούμενά του. Υπάρχουν δεκάδες πίνακες που  το μαρτυρούν αυτό. Μη ξεχνάμε όμως ότι ο Σπύρος Βασιλείου φιλοτέχνησε και την αφίσσα  του ΕΟΤ  για τα νησιά, όπως αυτήν που παραθέτουμε και απεικονίζει  το λιμάνι της Αίγινας από την πλευρά της Κολώνας.

   Με την ευκαιρία αυτή παραθέτουμε στη συνέχεια ένα σύντομο βιογραφικό του. Η υπέροχη φωτογραφία που τον δείχνει μ ετο καβαλέτο του στην παραλία της Αίγινα ςέχει αναρτηθείσ το διαδίκτυο από τον κ. Γρηγόρη Συριώτη.

 

Ο Σπύρος Βασιλείου (Γαλαξίδι 1903 - Αθήνα 1985) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους του εικοστού αιώνα και η οικογένεια του έχει μετατρέψει το ατελιέ και την οικία του, κάτω από την Ακρόπολη, σε γκαλερί του έργου του και σε μουσείο. Ο Βασιλείου γεννήθηκε στο Γαλαξίδι το 1903 και ήλθε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1920 για να φοιτήσει στην Σχολή Καλών Τεχνών με υποτροφία. Απογοητευμένος από τον άνυδρο τρόπο διδασκαλίας της εποχής, που έδινε έμφαση στην θεωρητική κατάρτιση, ο Βασιλείου και μια ομάδα συμφοιτητών του επαναστάτησαν και απαίτησαν μεταρρυθμίσεις. Η στάση τους ανάγκασε τη Σχολή να αλλάξει διευθυντή και μεθόδους διδασκαλίας, εισήγαγε το εργαστήριο και υιοθέτησε την διδασκαλία μοντέρνων μεθόδων και σχολών ζωγραφικής όπως ο ιμπρεσιονισμός. Ο Βασιλείου αποφοίτησε το 1923. Η καταξίωση του ήταν άμεση και στα επόμενα 60 χρόνια έγινε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες. Εκτός από τους καμβάδες του, παρήγαγε θρησκευτικές εικόνες, ξυλόγλυπτα, εικονογραφήσεις, αφίσες, σκηνικά για το θέατρο, κλπ. Οι εικόνες και τα σχέδια του έχουν αφομοιωθεί πλήρως στην σύγχρονη Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Ο Βασιλείου πίστευε ότι η σύγχρονη Ελληνική τέχνη πρέπει να ενσωματώσει τις επιρροές των διεθνών ρευμάτων χωρίς όμως να χάνει τον Ελληνικό χαρακτήρα της, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από χιλιετίες παράδοσης. Οι ιμπρεσιονιστικοί και μοντερνιστικοί πίνακες του δεν απέχουν ποτέ πολύ από την Βυζαντινή παράδοση εικονογραφίας, όπως την προσάρμοσε ο ίδιος στην σύγχρονη πραγματικότητα.
   Το χρονολόγιο της ζωής του, με μια ματιά: 1903. Γεννιέται στο Γαλαξείδι. 1921. Μπαίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών. 1929. Κάνει την πρώτη του έκθεση στην αίθουσα τέχνης Στρατηγοπούλου. 1930. Του απονέμεται το Μπενάκειο Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για την αγιογράφηση του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη. 1934. Συμμετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας. 1941. Παντρεύεται την Κική Κωνσταντακοπούλου. 1945. Πρώτη σκηνογραφία για το Εθνικό Θέατρο 1949. Εικονογραφεί το αναγνωστικό της Ε΄ Δημοτικού. 1950. Ιδρύει με τη Ραλλού Μάνου το Ελληνικό Χορόδραμα 1960. Κερδίζει το βραβείο Γκουγκενχάιμ. 1961. Σκηνογραφεί την κινηματογραφικήυποψήφια για Όσκαρ "Ηλέκτρα" του Μιχάλη Κακογιάννη. 1969. Εκδίδει το αυτοβιογραφικό "Φώτα και σκιές". 1975. Μεγάλη αναδρομική στην Εθνική Πινακοθήκη. 1982. Σκηνογραφεί το 146ο και τελευταίο έργο του. 1985. Πεθαίνει στο σπίτι του, κάτω από την Ακρόπολη.

Ο "Σαρωνικός" ζει και βασιλεύει στη Γραμβούσα της Κρήτης.

  Θυμηθήκαμε σήμερα  έναν παλιό μαχητή της θάλασσας μας που έφυγε πρόωρα από τα λιμάνια των νησιών μας, ενώ θα μπορούσε ακόμα να προσφέρει τις υπηρεσίες του τούτο το δύσκολο ακτοπλοϊκά χειμώνα που διανύουμε. Πρόκειται για τον θρυλικό "Σαρωνικό".
   Ήταν  Κυριακή  31  Δεκεμβρίου του 2006 όταν  το επιβατηγό- οχηματαγωγό κλειστού τύπου,  «Σαρωνικός» εκτέλεσε  το τελευταίο  του δρομολόγιο στο Σαρωνικό. Ήταν γύρω στις έξι το απόγευμα όταν ερχόμενο από το Αγκίστρι περιέπλευσε φωταγωγημένο τη βόρεια ακτή της Αίγινας κατευθυνόμενο προς  το λιμάνι της Σουβάλας. Με αυτό το δρομολόγιο έπεσε η αυλαία 25  χρόνων αδιάκοπης και  ακάματης πλεύσης ενώνοντας τα νησιά του  Αργοσαρωνικού με το  πρώτο λιμάνι της χώρας.

  Τον Ιούλιο του 1981 ο νεότευκτος  «Σαρωνικός» , ιδιοκτησίας Ι. Λεφάκη,  έκανε το πρώτο του δρομολόγιο για Αίγινα. Το νέο μεγάλο πλοίο  - ανοικτού τύπου τότε – με μεγάλης χωρητικότητας γκαράζ , μεγάλα καταστρώματα, άνετο σαλόνι, έκανε αμέσως τη διαφορά από τα τότε υπάρχοντα φέρυ-μπώτ, έκλεψε τις εντυπώσεις και τη προτίμηση των επιβατών. Γρήγορα έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος της γραμμής  και  δίκαια του αποδόθηκε ο τίτλος του βασιλιά  του Αργοσαρωνικού. Επέκτεινε τα δρομολόγια του μέχρι τον Πόρο και ανακούφιζε, λόγω του μεγάλου πρωτοκόλλου μεταφοράς επιβατών και αυτοκινήτων, τη γραμμή στα τριήμερα  και στις ημέρες της μεγάλης επιβατικής  κίνησης. Αργότερα συντάχθηκε με τα υπόλοιπα πλοία  στην ίδια κοινοπραξία. Οι ανάγκες  της γραμμής αλλά  και η εμφάνιση των  πρώτων κλειστών πλοίων στη γραμμή [Γεώργιος 1 – Ύδρα] ανάγκασαν τον πλοιοκτήτη του να προχωρήσει σε αναγκαίες βελτιωτικές κινήσεις του σκάφους, όπως  το κλείσιμο του γκαράζ του, μετατρέποντας το σε κλειστού τύπου, αυξάνοντας έτσι τη δυνατότητα του να ταξιδεύει με περισσότερα μποφόρ. Μετά από αυτήν την εξέλιξη ο «Σαρωνικός»  εξυπηρέτησε με αυταπάρνηση την γραμμή  στις δύσκολες μέρες του χειμώνα. Όταν τα άλλα οχηματαγωγά  έδεναν, ο  «Σαρωνικός» όρθωνε  το μπροστινό του κατάρτι [το γνωστό κέρατο] κόντρα στα λυσσαλέα κύματα της σοροκάδας και κατόρθωνε να προσεγγίσει την Αίγινα. Ο σκληρός ανταγωνισμός του με το «Γεώργιος 1» [σημερινό «Απόλλων Ελλάς»], οδήγησε τα δύο πλοία το απόγευμα της 23^ης Αυγούστου του 1990, παλεύοντας με τα ανελέητα κύματα του γαρμπή, σε ναυτικό ατύχημα στο λιμάνι της Αίγινας. Ο  «Σαρωνικός» με μισοβυθισμένη την πλώρη του μαρτυρούσε για μέρες την ακαταλληλότητα του λιμανιού της Αίγινας αλλά και το παράτολμο των δύο πλοίων να προσεγγίσουν την Αίγινα μέσα σε συνθήκες  καλοκαιρινού μπουρινιού.

    Ο ερχομός στη γραμμή νέων πλοίων, αναγκαστικά έθεσαν τον  «Σαρωνικό» σε δεύτερη μοίρα. Τα τελευταία χρόνια  εντάχθηκε και αυτός στη μεγάλη ακτοπλοϊκή οικογένεια  της Minoan, ενώ  τα δρομολόγια του περιορίστηκαν μέχρι την Αίγινα και το Αγκίστρι, αφού προηγουμένως αποχαιρέτησε όλα τα άλλα   φέρυ-μπωτ που ένα – ένα έφευγαν για άλλες γραμμές του εξωτερικού ή του εσωτερικού. Με σκούρο μπλε χρώμα και με τα διακριτικά  της Hellenic Seaways  έκανε τα τελευταία του  ταξίδια, έχοντας στο πλευρό του άλλον ένα παλαίμαχο σύντροφο από τα παλιά τον «Αίαντα».

   Η είδηση  της πώλησης  του αιφνιδίασε  τους επιβάτες της γραμμής  τότε, που παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια τον σνόμπαραν προτιμώντας τα πιο σύγχρονα και γρήγορα πλοία, είχαν  συναισθηματικά δεθεί μαζί του. Πόσα ταξίδια, πόσα απαγορευτικά, πόσα όνειρα φυγής και διαφυγής από την πολύβουη πόλη προς τα κοντινά νησιά, πόσα σχέδια ανέμελων διακοπών είχαν καταστρωθεί στη κουπαστή του. Αψηφώντας το δύσκολο καιρό διευκόλυνε τη σύνδεση των νησιών με το κέντρο μεταφέροντας προϊόντα, αγαθά   πρώτης ανάγκης,  άρρωστους συνανθρώπους μας, ετοιμόγεννες γυναίκες, σπουδαστές, στρατιώτες, εργαζόμενους Στη μνήμη των περισσοτέρων επιβατών  ο «Σαρωνικός» θα μείνει ως το πλοίο παντός καιρού των προηγούμενων δεκαετιών. Όταν οι άλλοι δένουν ο "Σαρωνικός" ταξιδεύει, έγραφε το περιοδικό "Εφοπλιστής" τότε. Στα  ρέλια του οι κόμποι από την αρμύρα της θάλασσας του Σαρωνικού θα  ενωθεί  ίσως με κάποιο δάκρυ αποχωρισμού για τον ακαταπόνητο μαχητή των διαδρομών μας. Όμως ένας γνήσιος πολεμιστής δεν παραδίδει τόσο εύκολα τα όπλα, τη θάλασσα του. Οι καινούριοι ιδιοκτήτες του τον οδήγησαν  στη Κρήτη όπου συνεχίζει τα ταξίδια του  ως κρουαζιερόπλοιο μεταφέροντας τουρίστες στο νησί "Γραμβούσα" Αυτό είναι και το νέο όνομα  του πλοίου.

       Εμείς να ευχηθούμε  να συνεχίσει να αρμενίζει λεβέντικα  στο νησί  των γενναίων.

Σημ. Οι τελευταίες φωτογραφίες δείχνουν πως ήταν το πλοίο ως ανοιχτού τύπου δίπλα στο παλιό "Αίγινα" , ενώ στα δεξιά το βλέπουμε σήμερα αγκυροβολημένο στην παραλία της Γραμβούσας.

Το κείμενο αυτό (από τη δεύτερη παράγραφο μέχρι το τέλος) έχει δημοσιευτεί στο τεύχος 56 της εφημερίδας "Νέα του Σαρωνικού" με την υπογραφή του Γ. Μπήτρου.



 

Φως ψυχής παρουσίαση βιβλίου

      Θα είναι μεγάλη μου χαρά να έρθετε στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής μου με τίτλο «ΦΩΣ ΨΥΧΗΣ» στην αίθουσα του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας, την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013 στις 12.30 μ.μ.   Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει από την Καίτη Τύμη-Εμμανουήλ, ενώ ποιήματα θα διαβαστούν από την Ελένη Κυπραίου.

        Θα ακολουθήσει μικρή δεξίωση.
                                                                                                               Ιωάννα Περατινού - Καλογιάννη

 

 

Η "Ιλιάδα" μια παράσταση του Σ. Λιβαθηνού στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

  

 Μετά την πανηγυρική έναρξη λειτουργίας του ανακαινισμένου Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ήρθε η ώρα, η θαυμάσια και σπάνια για τα Ελληνικά δεδομένα αίθουσα να φιλοξενήσει μια παράσταση αντάξια της ιστορίας του Δημ. Θεάτρου του Πειραιά και των προσωπικοτήτων που έχουν λάμψει στο σανίδι του. Πρόκειται για την παράσταση της "Ιλιάδας"του πεπειραμένου και πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθηνού ο οποίος έχοντας στη διάθεσή του τη φρέσκια καλοδουλεμένη και γάργαρη μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη και  ένα επιτελείο 15  καλοδουλεμένων ηθοποιών καταφέρνει  να προσφέρει  θεατρική ευωχία  στους χιλιάδες θεατές  που από τον Ιούνιο παρακολούθησαν την παράσταση στο πρώτο ανέβασμα της   στον πολυχώρο της οδού Πειραιώς.

   Είναι από τις φορές που αναγνωρίζεις πόσο έχει ανέβει ο πήχυς των παραστάσεων στην Ελλάδα που πραγματικά δεν έχουν να ζηλέψουν σε  τίποτα από ανάλογες του εξωτερικού. Πόσο έχει προχωρήσει ερμηνευτικά και σκηνοθετικά το ελληνικό θέατρο. Που και σε ποιούς ανθρώπους έχει μετατοπιστεί το θεατρικό ενδιαφέρον. Ωστόσο αν κάτι χαροποιεί ιδιαίτερα είναι το μεγάλο κομμάτι του κόσμου που πλέον μπορεί και ξεχωρίζει, επιλέγει και ακολουθεί το όραμα και απολαμβάνει τη μέθεξη. Όλα αυτά οφείλονται στην αλήθεια που εκπέμπουν οι άνθρωποι που υπηρετούν αυτές τις δουλειές, στην πολύμηνη συλλογική δουλειά, στη γνώση και στο ταλέντο αυτών των ευλογημένων ανθρώπων.

    Η παράσταση έχει διάρκεια  πέντε ώρες. Πέντε ώρες μαγείας και ταξιδιού που προσφέρει το κείμενο του Όμηρου το οποίο είναι γεμάτο πανανθρώπινες αξίες και αλήθειες.