Κυριακή της Ορθοδοξίας

    Αυτήν  την ημέρα η Αγία Εκκλησία μας γιορτάζει την αναστήλωση των εικόνων από τον αυτοκράτορα Κωσταντινουπόλεως Μιχαήλ και τη μητέρα του Θεοδώρα το 843 μ. Χ. Η νίκη των Ορθοδόξων εναντίον των εικονομάχων, καθώς και η αναγνώριση της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου που είχε κανονίσει το θέμα της τιμητικής προσκυνήσεως των εικόνων αποτελεί έμπνευση για τους ιερούς υμνογράφους να συνθέσουν χαρμόσυνους ύμνους, τα «νικητήρια» όπως λέγονται, τροπάρια. Με  τα  χαρμόσυνα αυτά τροπάρια, αλλά και με τη λιτάνευση των αγίων εικόνων γύρω από τους ναούς έχουμε μια αισθητοποίηση της  νίκης του πνεύματος της Ορθοδοξίας και εναντίον των ασεβών εικονομάχων ειδικά, αλλά και γενικότερα εναντίον όλων των  αιρετικών, που λυμαίνονται την Εκκλησία του Χριστού. Γι’ αυτό η  πρώτη  Κυριακή των νηστειών είναι πιο γνωστή με το όνομα  «Κυριακή της Ορθοδοξίας»

   Ερχόμενοι από  την περίοδο του Τριωδίου όπου τα πρόσωπα πολλών "ταλαιπωρήθηκαν" από τα προσωπεία, τις μάσκες, η Εκκλησία προβάλει την μοναδική και ανεπανάληπτη  αξία του προσώπου. Μια παράδοση, αντίληψη κα στάση που έρχεται από τα βάθη της αρχαιοελληνικής παράδοσης και πέρασε στο Χριστιανισμό. Το πρόσωπο που η αξία του  αναβαθμίζεται σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία. Το πρόσωπο απαλλαγμένο από πάθη, μικρότητες, εμμονές, κόμπλεξ και νοσογόνες ψυχικές καταστάσεις. Το πρόσωπο ως εικόνα Θεού αναγεννάται, ανακαινείται και αποκαθαίρεται από την πίστη στο πρόσωπο του Θεού.

   Κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας, θυμόμαστε πως Ορθοδοξία είναι η σωστή - ορθή πίστη και λατρεία του Θεού.

    Κάθε χρόνο  αυτή την ημέρα επίσης η Εκκλησία μας προβάλει  την προσπάθεια  της εξωτερικής Ιεραποστολής  που γίνεται  σε πολλές γωνιές  της γης όπως στην Αφρική, στη Κορέα, στην Αλάσκα και σε χώρες της Ασίας.

Οι πρώτοι Χαιρετισμοί προς την Παναγία.

  Ο Ακάθιστος ύμνος – ο ωραιότερος ίσως ύμνος της Εκκλησίας  και περισσότερο αγαπητός  στο λαό – πρωτοακούστηκε στο Βυζάντιο  στην Εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών μετά  την ηρωική  απόκρουση  των Αβάρων που είχαν πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη. Η ιστορία  αναφέρει τα εξής:

   Το  626 μ.Χ. οι  Άβαροι συνεργαζόμενοι με  τους Πέρσες  ήρθαν με πολυάριθμο στρατό και στόλο και πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη από στεριά και θάλασσα. Γέμισε και η στεριά από το στρατό τους, πεζούς και έφιππους και από πολιορκητικές μηχανές. Μπροστά σε τόσους και τόσο βαριά οπλισμένους εχθρούς, πόσο θα βαστούσαν  οι γενναιότατοι, αλλά  ελάχιστοι χριστιανοί που αντιστέκονταν από μέσα;  Όταν μάλιστα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος βρισκόταν με  ολόκληρο το στρατό του στα βάθη της Μικράς Ασίας για να αντιμετωπίσει  τους Πέρσες. Όλος  ο λαός της Βασιλεύουσας ανέβηκε στα τείχη για να υπερασπιστεί την πόλη του. Δεν είχαν πουθενά  αλλού πιά να στηρίξουν τις ελπίδες τους οι χριστιανοί, παρά μόνο στην Παναγία Θεοτόκο, που είναι «της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος και της  βασιλείας το απόρθητον τείχος». Η προσευχή των χριστιανών εισακούεται. Ένας φοβερός ανεμοστρόβιλος, που ξαφνικά σηκώθηκε, άρχισε να αναποδογυρίζει, να συντρίβει και να βυθίζει τα πλοία των βαρβάρων. Και η θάλασσα – σαν για να δώσει θάρρος στους χριστιανούς – έβγαζε τα πνιγμένα σώματα των πολιορκητών μπροστά στην Εκκλησία της Θεοτόκου, στις Βλαχέρνες.  Σάλος μεγάλος με φόβο  και τρόμο, μέσα στις παρατάξεις του  εχθρού. Θάρρος πολύ στον ευσεβή λαό της Πόλης, που βγήκε έξω από τα τείχη και άρχισε να καταδιώκει τους τρομοκρατημένους εχθρούς.

   Η πόλη είχε σωθεί. Το βράδυ, όλος ο λαός μαζεύτηκε στο ναό τςη Θεοτόκου, για να αποδώσει στην υπερμάχο στρατηγό με ψαλμούς και ύμνους τα νικητήρια και τα ευχαριστήρια. Τότε πρωτοψάλανε και τον ύμνο, που ψάλλουμε  μέχρι σήμερα στους Χαιρετισμούς. Εκείνη τη βραδιά  όλος ο λαός έψαλλες όρθιος αυτόν τον ύμνο σε ένδειξη μεγάλης  ευγνωμοσύνης προς την Παναγία. Γι’ αυτό ο ύμνος αυτός ονομάστηκε Ακάθιστος.

   Ο  Ακάθιστος ύμνος είναι ένα κοντάκιο [είδος μεγάλου εκκλησιαστικού ύμνου]  που αποτελείται από το προοίμιο [εισαγωγή] και 24 οίκους [σειρά  τροπαρίων στα οποία περιγράφεται ένα γεγονός]. Ψάλλεται τμηματικά  κάθε Παρασκευή βράδυ τις 4 πρώτες εβδομάδες της Μ. Τεσσαρακοστής  και ολόκληρος το βράδυ της Παρασκευής της 5^ης  εβδομάδας. Μπορεί  να χωριστεί σε δύο  μέρη. Στο πρώτο το ιστορικό, εξιστορούνται τα γεγονότα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η συνάντηση της Παναγίας με την Ελισσάβετ, η γέννηση του Χριστού, η προσκύνηση των Μάγων και των Ποιμένων, η φυγή στην Αίγυπτο και η Υπαπαντή. Στο δεύτερο μέρος, το Θεολογικό και δογματικό, αναφέρεται η σημασία της ενανθρώπησης του Χριστού, για να σώσει τους ανθρώπους, να τους λυτρώσει και να τους οδηγήσει στη Θέωση.

   Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τον συγγραφέα  του Ακάθιστου ύμνου. Από πολλούς επιστήμονες αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό.

«εδώ το διαλεχτό, εδώ το ξακουστό» διαλαλούσε ο μικρός Τάσος Μπόγρης

Φιλοξενούμε το κείμενο της κ. Λίνας Πετρίτη - Μπόγρη μέσα από το οποίο γνωρίσαμε τον μικρό πλανόδιο μικροπωλητή Τάσο Μπόγρη, όταν αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Μάχη της Αίγινας". Η ζωή του μικρού Τάσου αναβιώνει στη σκηνή μέσα από τις εικόνες του θεατρικού έργου: "Σαν γλυκό φιστίκι"  που ανεβαίνει στη σκηνή του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης από το ερχόμενο Σάββατο.

«εδώ το διαλεχτό, εδώ το ξακουστό»

Της Λίνας Μπόγρη – Πετρίτη

  «Εδώ το φρεσκοψημένο…. Φιστίκι Αιγίνης, το μοναδικό!». Και ο μικρός, αεικίνητος και πανέξυπνος Τάσος (Μπόγρης – Ταλιούρης  το οικογενειακό παρατσούκλι), εμβληματική φιγούρα της δεκαετίας του ’60, στην παραλία της Αίγινας, με το άσπρο καλοκαιρινό σακάκι, που το Υγειονομείο της εποχής, επέβαλλε  σε μικρούς και μεγάλους λιανοπωλητές, γλιστρούσε ανάμεσα στα τραπέζια των καφενείων, στις ταβέρνες, στις ουρές  των καραβιών, διαφημίζοντας το εμπόρευμά του.

   Ο Τάσος, που όποιος τολμούσε να του δώσει λίγα  κέρματα αντί να αγοράσει φιστίκια, αντιδρούσε φωνάζοντας:

«Εγώ είμαι έμπορος ξηρών καρπών, κύριε! Δεν επαιτώ» και έφευγε.

  Ο ακούραστος Τάσος, που έμπαινε στα καράβια  της γραμμής, έφτανε στην Ύδρα, κατέβαινε στον Πόρο, έβγαινε στον Πειραιά, ανεβοκατέβαινε τα βαγόνια, στα τρένα, πήγαινε στο Ελληνικό, κρατώντας το ψάθινο πανεράκι του, γεμάτο από τα μασούρια των φιστικιών, τυλιγμένα στο διάφανο γυαλιστερό σελοφάν, μπερδευότανε ανάμεσα στα γκρουπ και τους επιβάτες το αεροδρομίου, προβάλλοντας το φιστίκι και το νησί του.

   Ο  Τάσος που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει και να γίνει ένας σπουδαίος έμπορας, γιατί κάπου εκεί στα δεκατέσσερα χρόνια  του έξω από  το αεροδρόμιο, ένα αυτοκίνητο έκοψε το νήμα  της ζωής του, (14 Δεκέμβρη 1964) και σκότωσε το μεγάλο του όνειρο, σκορπίζοντας γύρω από το άψυχο κορμί του «φιστίκια διαλεχτά, φρεσκοψημένα»!

   Ότι  σπουδαιότερο και μεγαλύτερο, αντί ανθοδέσμης, για  τον άτυχο δικό μας Τάσο, που δεν πρόλαβε να καμαρώσει το φιστίκι μας, αναγνωρισμένο επίσημα πια και σε εθνικό και σε κοινοτικό επίπεδο, με το ονοματεπώνυμό του: Φιστίκι Αιγίνης!

         Το κείμενο της κ. Λ. Μπόγρη – Πετρίτου δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα «Η Μάχη της Αίγινας» στο τεύχος 404, την 1^η Νοεμβρίου του 2010, ενώ εκτέθηκε μαζί με άλλα κείμενα  της ιδίας στην έκθεση που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς στα πλαίσια  του Φεστιβάλ Φιστικιού.

   Η τελευταία φωτογραφία μας παραχωρήθηκε από  την αδελφή του Τάσου την κ. Ματίνα Μπόγρη. Οι δύο πρώτες μας τις παραχώρησε η κ. Λ. Μπόγρη - Πετρίτη.

"Σαν γλυκό φιστίκι", από τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης

    Η  ιστορία του μικρού Τάσου Μπόγρη, του πλανόδιου μικροπωλητή φιστικιών αναβιώνει μέσα από τις εικόνες της θεατρικής παράστασης που ανεβαίνει από το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου στη σκηνή του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης, σε κείμενα Γιώργου Μπήτρου.

   Εικόνες του έργου αυτού είχαν παρουσιαστεί στην τελετή έναρξης του 6^ου Φεστιβάλ Φιστικιού τον προηγούμενο Σεπτέμβριο στην προβλήτα του Αγίου Νικολάου.

Οι  ήρωες  του έργου μας μεταφέρουν στην Αίγινα της  δεκαετίας του ‘ 60. Λες και ανοίγει ένα παράθυρο στο χθες και παρακολουθούμε την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, τις συνήθειες, τις συνθήκες ζωής, τις δυσκολίες,  τα προβλήματα  αλλά και τις ασχολίες των κατοίκων  του νησιού που κατορθώνουν να ξεπερνούν τη φτώχεια τους και να ονειρεύονται τις καλύτερες μέρες. Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους ζει και ο μικρός Τάσος Μπόγρης, ο έμπορος ξηρών καρπών, που όργωσε την Αθήνα και τον Πειραιά πουλώντας φιστίκια μέσα στο καλαθάκι του.

   Η ζωή του μικρού Τάσου είναι ο κεντρικός άξονας της ιστορίας  μας. Μιας ιστορίας όπου η μυθοπλασία και τα φανταστικά πρόσωπα συναντούν την πραγματική ιστορία. Τη ζωή του μικρού Τάσου.

   Μέρες και ώρες παραστάσεων:

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου

Κυριακή 1 Μαρτίου

Σάββατο 7 Μαρτίου

Κυριακή 8 Μαρτίου

Σάββατο 14 Μαρτίου

Κυριακή 15 Μαρτίου

Ώρα έναρξης:  20.30 μ .μ. Στην αίθουσα  του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης

Είσοδος ελεύθερη.

Ο π. Νεκτάριος Κουκούλης στο σεμινάριο μαγειρικής και γαστρονομίας

   Όσοι τον γνωρίζουν, ξέρουν ότι η μαγειρική είναι η μεγάλη του τέχνη. Γνώστης των υλικών και  της τέχνης  της μαγειρικής έχει προσφέρει  γευστικές στιγμές στους συνδαιτημόνες  του κυρίως  στον εκκλησιαστικό χώρο.

   Μαγειρεύει για δεκαετίες  στις κατασκηνώσεις  του Τούρλου της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης. Τα παιδιά  τον λατρεύουν για τη μαγειρκή του και κυρίως  για τη ζαχαροπλαστική του. Αξεπέραστο  το γαλακτομπούρεκό του με δικά  του υλικά, γάλα από  τα ζώα  που εκτρέφει.

   Η τέχνη  του είναι γνωστή και εκτός Αιγίνης αλλά και εκτός Ελλάδος, όταν συνεργείο της Αγγλικής  τηλεόρασης  τον συνέλαβε να φτιάχνει  τυρί.

   Αυτή την Τετάρτη  25 Φεβρουαρίου και ώρα 17.30 μ. μ. είναι καλεσμένος  στα Σεμινάρια Μαγειρικής και Γαστρονομίας  που οργανώνει το εστιατόριο "Κάππος έτσι" για  την έναρξη  του β΄΄ κύκλου μαθημάτων που αφορούν  τη νηστήσιμη - σαρακοστιανή κουζίνα.

   Το μενού θα περιλαμβάνει πέρα από  πληροφορίες  για τη Μοναστηριακή κουζίνα και  προετοιμασία ενός σαρακοστιανού γεύματος με χταπόδι.

   "όσοι πιστοί  προσέλθετε"

O αετός του Μίμη

    Χωρίς χαρταετούς στους αιθέρες η φετινή Καθαροδευτέρα. Ο καιρός δεν επέτρεψε το πέταγμα. Ας αρκεστούμε λοιπόν σε ένα νοσταλγικό κοίταγμα σε έναν παλιό χαρταετό. Αυτόν του θρυλικού Μίμη από το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.

   Γενιές πολλών παιδιών μεγάλωσαν με το παλαιό αναγνωστικό στο οποίο θριάμβευε το περήφανο πέταγμα του αετού του Μίμη. Ο Μίμης αδιαφιλονίκητος ήρωας του παλαιού αναγνωστικού με το ριγέ μπλουζάκι και το κοντοκουρεμένο κεφάλι στο πλευρό της αδελφής του της Άννας, χαίρεται την Καθαρά Δευτέρα από την Αθηναϊκή ταράτσα του σπιτιού.

   Με αυτές τις εικόνες τα μικρά παιδιά μάθαιναν τα πατροπαράδοτα έθιμα της Καθαροδευτέρας έχοντας σαν πρότυπο το Μίμη και την παρέα του. Ο χαρταετός αναπόσπαστη ψηφίδα της ημέρας. ένα έθιμο μια συνήθεια που έφερνε πολύ κοντά τον πατέρα με το γιό, τον παππού με τον εγγονό μέρες πριν, όταν θα έπρεπε να φτιαχτεί ο αετός να μετρηθούν καλά τα ζύγια και να έχει σωστό μήκος η ουρά.

   Στο ακόμα πιό παλιό αναγνωστικό ο πρωταγωνιστής είναι ο Ρήγας και η γιαγιά που καμαρώνει το κατόρθωμα του εγγονού αλλά και η Χιόνια, η γάτα.

Η ελληνική οικογένεια σε απαρτία, μαζί με τα οικόσιτα ζώα. Όλα ανθρώπινα, γήινα, φυσιολογικά, ελληνικά και πατροπαράδοτα.

   Αυτή είναι η Ελλάδα μας.

 Ας  ευχηθούμε οι χαρταετοί της ψυχής μας να πετάνε πάντα ψηλά. Καλή ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ.

η κυρά Σαρακοστή

  Η κυρά Σαρακοστή είναι ένα πολύ πετυχημένο σχέδιο που πηγάζει μέσα από τη λαογραφία μας και ευτυχώς αναβιώνει και σήμερα μέσα από τις σελίδες πολλών καινούργιων βιβλίων, αλλά διδάσκεται σαν εργασία - χειροτεχνία - κατασκευή σε πολλά σχολειά.

  Αναπαριστά μία γυναικεία μορφή η οποία στην ποδιά της έχει ζωγραφισμένα τα φαγώσιμα των ημερών της Σαρακοστής. Εκτός από τις λαγάνες τα θαλασσινά σε πολλές ζωγραφιές υπάρχουν ακόμα και χαρταετοί. Η φορεσιά θυμίζει παραδοσιακή στολή η οποία προσαρμόζεται από περιοχή σε περιοχή. Έντονο παραμένει το σύμβολο του Σταυρού που χαρακτηρίζει όλη την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σε όλες τις απεικονίσεις από το πρόσωπο απουσιάζει το στόμα. Αυτό δηλώνει ότι αυτή την περίοδο ο καλός χριστιανός εκτός από τα πολλά λόγια θα πρέπει να προσέξει όχι μόνο τι μπαίνει από το στόμα του (νηστεία) αλλά και τι βγαίνει από αυτό (καταλαλιά) άσχημες κουβέντες, προσβλητικές ακόμα και βρισιές. Συνιστάται η σιωπή.

   Τέλος τα πόδια  της κυρά  Σαρακοστής είναι επτά, όσες και οι εβδομάδες της. Μόλις τελειώσει η κάθε βδομάδα , η νοικοκυρά έκοβε το ένα πόδι. έτσι το σχέδιο αυτό λειτουργούσε και ως μικρό ημερολόγιο.
    Το σχέδιο της Σαρακοστής  το έφτιαχναν πάντα τα μικρά παιδιά  στο σπίτι, ιδιαίτερα τα κορίστια με οδηγίες  της μητέρας ή της γιαγιάς, ενώ τα αγόρι ασχολούνταν με την κατασκευή του αητού πάντα με τις υποδείξεις και τη βοήθεια του παππού ή του πατέρα. Την κυρά Σαρακοστή την συναντάμε επίσης πάνω σε κεντήματα, τραπεζομάντηλα και πετσέτες. Σήμερα είναι πολύ διαδεδομένο και φιλοτεχνείται σε πολλά σχολεία και αυτό δημιουργεί μεγάλες ελπίδες για τη συνέχιση της όμορφης αυτής παράδοσης.

Έθιμα του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας στην παλαιά Αίγινα

Από το βιβλίο του Ι. Μάντζαρη: "Αιγηνιτών Ήθη και Έθιμα"

Την Κυριακή της Τυροφάγου στην Αίγινα έτρωγαν κογκολόμιζες (μακαρόνια) με τριμμένο τυρί. Εάν περίσσευε φαγητό, το έριχναν στις κότες να το φάνε και έτσι να κάνουν πολλά αβγά και επειδή την επόμενη μέρα ξεκινούσε η Σαρακοστή. 

   Στις Άλωνες, χωριό της Νοτιοανατολικής Αίγινας, την Κυριακή της Τυροφάγου κρεμούσαν από το ταβάνι του σπιτιού ένα αβγό με σπάγκο, ώστε να φθάνει μέχρι το τραπέζι. Οι παριστάμενοι σηκώνονταν με τα χέρια τους σταυρωμένα πίσω στην πλάτη. Κάποιος από όλους έπρεπε να προλάβει να αρπάξει το αβγό με το στόμα του. Τότε κέρδιζε και το στοίχημα, που είχαν βάλει από πριν (σε είδη όπως ελιές, λάδι, κρασί, κάποιο ζώο). Το αβγό ήταν δεμένο με κλωστή και κόμπο για να μη μπορέσει κάποιος και το αρπάξει με το χέρι.Συνηθίζεται σε πολλές περιοχές της Αίγινας το τελευταίο πράγμα που έτρωγαν να είναι ένα αβγό. Έτσι ξεκίναγε η Σαρακοστή. Κι έτσι άνοιγε με το κόκκινο αβγό. Η φράση που έλεγαν ήταν: « Με αβγό θα το βουλώσεις και με αβγό θα ανοίξει»

• Την Καθαρά Δευτέρα έτρωγαν σκόρδο, ελιές, κάρδαμα, βολβούς, χαλβά, λαγάνες και θαλασσινά. Πολλοί Αιγινήτες νήστευαν και το λάδι έως το επόμενο Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων.
• Οι κοπέλες που επιθυμούσαν να μάθουν τη μοίρα τους ( ποιόν θα παντρευτούν) επισκέπτονταν ανήμερα την Καθαρά Δευτέρα τρία μονοστέφανα σπίτια,  δηλαδή οικογένειες, όπου και οι δύο σύζυγοι είχαν παντρευτεί μια μόνο φορά και εκεί μάζευαν νερό, αλεύρι κι αλάτι. Συνήθως όμως δεν έπαιρναν αλεύρι, αλλά ζητούσαν το προζύμι με το οποίο είχαν παρασκευάσει τα μακαρόνια της Τυροφάγου. Γυρίζοντας σπίτι τους, έβαζαν τα υλικά αυτά σε ένα ντεζερέδι (καζάνι) και πρόσθεταν αλάτι και το έβαζαν στο κατώφλι της πόρτας εισόδου του σπιτιού τους. Κατόπιν ζύμωναν τα υλικά αυτά έχοντας στα χέρια τους πίσω και έπλαθαν ένα κουλούρι, το οποίο το έψηναν στο πιο κοντινό σταυροδρόμι της γειτονιάς. Το κουλούρι αυτό το ονόμαζαν  οι αιγινήτισσες «αρμυροκούλουρο», λόγω της μεγάλης ποσότητας αλατιού που περιείχε. Οι κοπέλες, λίγο πριν πέσουν για ύπνο έτρωγαν τα αρμυροκούλουρα, χωρίς να πιούν νερό. Στη συνέχεια πήγαιναν για ύπνο ελπίζοντας να δουν στο όνειρό τους τον άνδρα που επρόκειτο να παντρευτούν να τους δίνει νερό να πιούν.
• 
  
• Σύμφωνα με την Ασπασία Γκίκα, οι αιγινήτες ευσεβείς και πιστοί άνθρωποι νήστευαν καθόλη τη διάρκεια της Μεγάλης και Αγίας Τεσσαρακοστής. Ιδιαίτερα τις μέρες Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγαν κανένα λαδερό φαγητό. Με την είσοδο της Αγίας Σαρακοστής και πιο συγκεκριμένα την πρώτη Τετάρτη μετά την Καθαρά Δευτέρα, έβραζαν τα πολύλογα, ένα είδος σούπας που περιείχε σιτάρι, κουκιά, φασόλια, ρεβίθια, φασόλια μαυρομάτικα, φακή και καλαμπόκι. Από τα πολύλογα την πρώτη κουταλιά έτρωγαν – εάν υπήρχαν στην οικογένεια – τα κορίτσια ή την έβαζαν στο στόμα τους και έφευγαν. Την κουταλιά αυτή την έδεναν στο μαντήλι τους και έκαναν βόλτα στη γειτονιά, στο πηγάδι, με την ελπίδα να ακούσουν το όνομα του παλικαριού με το οποίο θα παντρεύονταν. Το έθιμο των πολυλόγων αναβίωνε στην Παλιαχώρα από όπου και ξεκίνησε, ιδίως στη Βυζαντινή εποχή και συνδέθηκε με τη βλάστηση και την ευφορία της γης αποτελώντας ευχαριστήρια προσφορά στο θαυματουργό Άγιο Δημήτριο ή Άγιο Τρύφωνα.

παπά Τάσος, ο απλοϊκός εργάτης της Εκκλησίας της Αίγινας

   Του κ. Δημοσθένη Παπαλεονάρδου

Το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015 εξεδήμησε εις Κύριον ο πολιός πρωτοπρεσβύτερος π. Αναστάσιος Μαλτέζος σε ηλικία 97 ετών. Ο μακαριστός ιερεύς υπήρξε ο μακροβιότερος ιερεύς της νήσου αφού υπηρέτησε την τοπική Εκκλησία για 65 έτη χειροτονηθείς υπό του μακαριστού Μητροπολίτου Ύδρας κυρού Προκοπίου. Γεννήθηκε στην Αίγινα από ευσεβείς γονείς οι οποίοι απέκτησαν πολλά τέκνα εκ των οποίων αναδείχθησαν δύο ιερείς ,ο μακαριστός π. Αναστάσιος και ο π. Δημήτριος εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Αιγίνης. Ο αοίδιμος παπά - Αναστάσης υπήρξε εφημέριος του Ι. Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών του χωρίου Ασώματοι από το έτος 1953 μέχρι 1991. Αλλά και ως συνταξιούχος εξυπηρετούσε τις ανάγκες της ενορίας Κοιμήσεως Θεοτόκου Ανιτσαίου μέχρι βαθέος γήρατος. Άριστος λειτουργός και καλλικέλαδος. Ποιός δεν θυμάται το παπά Αναστάση να ψάλλει κάθε χρόνο το τροπάριο της Λιτής κατά τις πανηγύρεις του Αγίου Νεκταρίου. Απλοικός παπάς ,εργατικός, εργαζόταν παράλληλα στο γεώργιο της ενορίας αλλά και στα χωράφια της "μάνας γης» ,όπως εύστοχα τόνισε ο Μητροπολίτης ΄΄Υδρας κ. κ Εφραίμ. Εξυπηρετούσε τις ανάγκες των Μονών και των παρεκκλησίων σε όλο το νησί και μάλιστα σε δύσκολα χρόνια. Τον θυμόμαστε στο άλογο του να τρέχει στα βουνά,σ το τρακτέρ του να οργώνει τα χωράφια. Πάντα ευπροσήγορος ,με τη λαϊκή του σοφία και με το πηγαίο χιούμορ του. Κατά την εξόδιο ακολουθία του την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου στον Ι. Ν. Αγ. Ασωμάτων ο Σεβασμιότατος Ποιμενάρχης μας κ. κ Εφραίμ με πολύ συγκίνηση αναφέρθηκε στη ζωή του απλοϊκού ιερέως και παρουσίασε προσωπικά του βιώματα από τη ζωή του παπά ¨Τάσου" καθώς ενθυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια όταν περνώντας απ’ τη εκκλησία μικρό παιδί συναντούσε το παπά - Αναστάση και έπαιρνε την ευχή του για την εργασία στην οποία πήγαινε. Υπογράμμισε τη βαθιά του πίστη ,την αγάπη για την Εκκλησία και το ποίμνιο και την ταπείνωση του. Εμφανώς συγκινημένοι οι ιερείς και οι πιστοί τον αποχαιρέτησαν στο κοιμητήριο της ενορίας. Ας έχουμε την ευχή του.