Θυμήσου το Σεπτέμβρη

Σεπτέμβρης όπως.... Σταύρος, Σώζος, Σοφία, Στάθης.

Σεπτέμβρης  όπως  φιστίκι, αμπέλι, κρασί.... πρωτοβρόχια

  Μαζί με τις ευχές μας για καλό μήνα ας θυμηθούμε ποιά είναι αυτά που μας θυμίζει ο ερχομός αυτού του γλυκύτατου μήνα του χρόνου. Το γράμμα - Σ- παίζει ένα φοβερό παιχνίδι. Μεγάλες γιορτές μεγάλα πανηγύρια. Του Σταυρού στην Παλαιά Χώρα, από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα πανηγύρια της Αίγινας στις 14 Σεπτεμβρίου. Του Αγίου Σώζοντα στις 7 του μήνα στην Πέρδικα. Ένα πραγματικά μεγάλο πανηγύρι που συγκεντρώνει όλους μα όλους τους Αιγινήτες. Στις 17  Σεπτεμβρίου της Αγίας Σοφίας. Όμως το καλύτερο -Σ- σας το φυλάμε για το τέλος. Σχολεία. Ναι ανοίγουν κάθε Σεπτέμβριο τα σχολεία, κάτι που δεν ευχαριστεί και τόσο τους μαθητές και τις μαθήτριες κάθε ηλικίας.

   Για την Αίγινα στις 3 Σεπτεμβρίου εορτάζει το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου (η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου) , ενώ ένα ακόμα πανηγύρι είναι αυτό της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας μέσα στην πόλη της Αίγινας.

   Μαζί όμως με το Σταύρο, τη Σταυρούλα, το Σώζο τη Σωζία, τη Σοφία γιορτάζει και ο Στάθης εκεί λίγο πριν το τέλος του μήνα.
Γιορτινός λοιπόν ο Σεπτέμβρης και για έναν επιπλέον λόγο που έχει να κάνει με το Fistiki Fest που οργανώνεται φέτος από 24 έως  27  Σεπτεμβρίου  λόγω εκλογών. Τα τελευταία 7 χρόνια, Σεπτέμβρης  στην Αίγινα  σημαίνει  Φεστιβάλ Φιστικιού. Μια  γιορτή που πλέον είναι θεσμός  και επανέρχεται κάθε χρόνο  δίνοντας παράταση  της τουριστικής περιόδου αλλά κυρίως σκορπίζοντας κέφι και χαρά στους συμμετέχοντες.

 

 Για  τους παλιότερους Αιγινήτες ο Σεπτέμβριος ήταν ο μήνας του τρύγου, όταν η Αίγινα ήταν γεμάτη αμπέλια και ο μούστος της εξαγόταν προς την Αττική και τα Μέθενα. Σήμερα πολλοί  νέοι Αιγινήτες ασχολούνται με την παραγωγή κρασιού αλλά και ... τσίπουρου!
    Πέρα όμως από τις εορτολογικές και λαογραφικές αναφορές, ο Σεπτέμβριος παραμένει ένας υπέροχος μήνας. Το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ, η θάλασσα καλύτερη από ποτέ και η εποχή είναι η ιδανικότερη για διακοπές.

                                                                                                                         Καλό μήνα.

Παλαιά αγροτικά εργαλεία της Αίγινας στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης

   Το καλοκαίρι του 2007 στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης είχε φιλοξενηθεί για πρώτη φορά έκθεση παλαιών αγροτικών εργαλείων. 

  Σήμερα οκτώ χρόνια μετά ο συλλέκτης τέτοιων και παρόμοιων παλαιών αντικειμένων, κ. Ανδρέας Κάππος ανοίγει το κατώι του και φέρνει ως το Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης ένα τμήμα από τη συλλογή του. 48 αντικείμενα καθημερινής χρήσης  στο χωράφι, στην αυλή ή μέσα στο σπίτι, που όλα όμως έχουν ως κοινό παρονομαστή τις αγροτικές ασχολείες  των παλαιών Αιγινητών , όπως ήταν το όργωμα, το θέρισμα, το αλώνισμα, ο τρύγος, το ζύμωμα, το άρμεγμα των ζώων, το φούρνισμα, η επεξεργασία  των καρπών της γης. Αναφερόμαστε στο υνί, στο αλέτρι, στο θρινιάκι, στο δρεπάνι, στη παλάτζα, στο κοφίνι, στο σοφρά, στο χειρόμυλο, στο γραδόμετρο, στον τσόκο, στη βεδούρα, στην ξύλινη πλύστρα, στη πινακωτή, στην παλαμαριά, στο αλόργο, στο κόσκινο κ.αλ.

   Αντικείμενα που σήμερα είναι σχεδόν μουσειακά, δεν χρησιμοποιούνται αλλά η εικόνα  τους παραπέμπει  στον παλαιό τρόπο ζωής και επιβίωσης  των Αιγινητών.

    Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή ως την Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου με ώρες λειτουργίας καθημερινά 19.00 - 21.00 μ.μ.

Η ιστορία ενός καναπέ

Η  ιστορία  είναι γνωστή. Επαναλαμβάνεται κάθε  καλοκαίρι  και Πάσχα.

        Η  ιστορία  του καναπέ της φωτογραφίας μας ανάγεται στις δεκαετίες  της αντιπαροχής και της φορμάϊκας. Φρεσκογυαλισμένος και λουσάτος καμάρωνε στην έκθεση επίπλων της οικογενειακής βιοτεχνίας  του Βασίλη Λιάκου στη γωνία των οδών Αιτωλικού και Μακεδονίας στην Αγία Σοφία στον Πειραιά. Μόλις τον είδαν ο Κούλης και η Μαριάνθη τον ερωτεύτηκαν σχεδόν και θέλησαν να τον καπαρώσουν για το καινούργιο τους σπιτικό που έστηναν στο νεόδμητο διώροφο της οδού Θερμοπυλών. Ένα χρόνο παντρεμένοι και τώρα μόλις αποκτούσαν τη φωλίτσα τους. Δεν πήγαινε άλλο νιόπαντροι και να ζουν με τη μαμά του. Ο πράσινος καναπές με τις απαραίτητες πολυθρονίτσες  θα αποτελούσαν το  πολυπόθητο καθιστικό, αλλά  θα φιλοξενούσε και τη μαμά  της Μαριάνθης  όταν θα κατέβαινε από το χωριό για  γενικές εξετάσεις. Γνώρισε μέρες δόξας ο καναπές. Πόσοι και πόσοι δεν αναπαύτηκαν στο κορμί του, σε γιορτές, σε τραπέζια. Όταν μαζεύονταν οι γειτόνισσες για επίδειξη τάπερ ή η παρέα του Κούλη για να δουν το ματς του Ολυμπιακού από την πρώτη μαυρόασπρη τηλεόραση  που απέκτησαν. Τα πρώτα γενέθλια του Γιαννάκη. Τα εφηβικά  του πάρτυ και κάποιες στενόχωρες στιγμές, γιατί όλα μέσα στη ζωή είναι. Είδε  πολλά  η ταπετσαρία του, αυτή η ριγέ  που πλέον είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και να μαρτυρά την ηλικία του αλλά  και ότι τα χρόνια πέρασαν. Εν τω μεταξύ ο Κούλης και η Μαριάνθη απέκτησαν με πολύ κόπο και στερήσεις ένα εξοχικό στην Αίγινα. Μη φανταστείτε  σπουδαία πράγματα. Δύο δωμάτια κουζίνα και λουτροκαμπινές μέσα σε ένα χωράφι  γεμάτο σκίνα, πέντε φιστικιές και δυο συκιές, κάπου στο Λιβάδι. Ότι  έπρεπε  για τα καλοκαιρινά μπάνια των παιδιών που τώρα είχαν γίνει τρία, ζωή να’ χουν, τον καθαρό αέρα  της  γιαγιάς, το ψάρεμα και το τάβλι  του Κούλη. Έτσι ένα πρωινό, μετά από μία ξαφνική επιδρομή της οικογένειας στα  120, αποφασίστηκε πως ο καναπές μαζί με την παρέα του έπρεπε  να  μετακομίσουν  στο εξοχικό της Αίγινας. Οι καιροί  είχαν αλλάξει. Δεν ήταν πια μοντέρνος, και η αλλαγή επίπλων στο σπίτι ήταν επιτακτική. Φορτώθηκε λοιπόν αυτός και η παρέα του, δυο πολυθρονίτσες , κάτι καρέκλες ένα τραπέζι φορμάϊκα και μια ντουλαπίτσα, πάνω σε μια μοτοσυκλέτα και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε να ταξιδεύει με τον «Οδυσσέα»  για την Αίγινα. Μέσα στο ανοιχτό γκαράζ  του πλοίου τυλιγμένος με νάυλον για την προστασία του από την αλμύρα καμάρωνε και απολάμβανε το λαμπερό ήλιου του Σαρωνικού. Στην Αίγινα τακτοποιήθηκε μια χαρά. Ησύχασε θα λέγαμε καλύτερα. Όλο το χειμώνα  κλεισμένος  και μόλις  έμπαινε η άνοιξη  και ερχόταν η Καθαρά Δευτέρα γιόρταζε με μπόλικες δόσεις χαλβά  και τουρσί. Σε λίγο το Πάσχα  με σημάδια από απρόσεχτα κουτάλια που ρούφαγαν λαίμαργα μαγειρίτσα  και σε λίγο το καλοκαίρι  όπου η σεζόν έκλεινε πανηγυρικά με την παραδοσιακή μουσταλευριά. Και έπειτα η χειμερία νάρκη. Ωραία χρόνια μα και ένδοξα. Έχει να θυμάται ωραίες στιγμές από πρωταθλήματα, Euro, Ολυμπιακούς αγώνες, εκλογές, ακόμα και  τραπέζια και γλέντια τρικούβερτα. Όμως όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Το κορμί  του σκλήρυνε και δεν πρόσφερε ανάπαυση όπως παλιά. Ο ύπνος πάνω στη ραχοκοκαλιά  του ήταν σωστό μαρτύριο.
Είχε έρθει η ώρα του. «Τα ΙΚΕΑ να είν’ καλά»  είπε η μεγάλη κόρη. «Θα  φέρουμε  το σαλόνι του Πειραιά εδώ και θα αγοράσουμε καινούργιο για εκεί», πρότεινε ο πατέρας και όλοι χάρηκαν. Επιτέλους ριζική ανανέωση. Χωρίς πολλά λόγια  μέσα σε μια βδομάδα όλη η επίπλωση του Πειραιά  φορτώθηκε σε ένα φορτηγάκι και ήρθε με το «Αγ. Νεκτάριος» (λόγω μειωμένου εισιτήριου),  ένα απόγευμα στην Αίγινα. Σαν πέρασε η ώρα και είχε για τα καλά  βραδιάσει ο Κούλης με το μεγάλο του γιό, μη τυχόν και τους δει η γειτονιά, φορτώθηκαν το καναπέ και «την παρέα του» και τα ακούμπησαν δίπλα  στον κάδο της ανακύκλωσης  στην παρακάτω γωνία. Στη γειτονιά  επικρατούσε ησυχία. Οι τηλεοράσεις έπαιζαν τα «Μαύρα Μεσάνυχτα», ενώ τα διερχόμενα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα λόγω capital controls. Εκείνο  το βράδυ  τέλειωσε η ιστορία  του καναπέ. Δε σεβάστηκαν ούτε τα χρόνια του, ούτε  τις πάλαι ποτέ ανέσεις που πρόσφερε, ούτε την ιστορία  του. Το επόμενο πρωί   βρήκε αυτόν και «την παρέα  του» να κοίτεται ξεκοιλιασμένος, σακατεμένος, βρώμικος, άδειος και ελεεινός μαζί με άλλα σκουπίδια περιμένοντας το φορτηγό του Δήμου να τον προωθήσει στη Σκοτεινή. Που σκοτεινή και μαύρη να είναι ή ώρα τους, που του φέρθηκαν τόσο αχάριστα. Λουσμένος στο μεσημεριανό ήλιο όπως τότε παλιά μέσα στον «Οδυσσέα», καταράστηκε τον «καινούργιο» που για δεύτερη φορά  τον ξεσπίτωνε, να έχει την ίδια και χειρότερη μοίρα. Κάρβουνο να γίνει σε τζάκι, να το φάνε  τα ποντίκια, να βρωμίσει  και να λιώσει, να σπάσει και να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη από  το άγγιγμα υπέρβαρης ανθρώπινης λεκάνης. Καταράστηκε και ησύχασε,  γιατί  όλα  εδώ πληρώνονται.

  

(πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Νέα Εποχή)

"Η περίπτωση Καποδίστριας"

Εγκαινιάστηκε χθες Σάββατο 29 Αυγούστου στις 19.30 και στο πλαίσιο του εικαστικού προγράμματος του Fistiki Fest 2015 η ομαδική εικαστική έκθεση «Η περίπτωση Καποδίστρια» σε επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού.
   H έκθεση θα φιλοξενηθεί έως και τις 7 Σεπτεμβρίου 2015 στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο του Δήμου Αίγινας αποτελώντας ένα μικρό αφιέρωμα στο έργο, τους τόπους, τα γεγονότα και τις συναντήσεις στη ζωή του σπουδαίου Έλληνα πολιτικού Ιωάννη Καποδίστρια, που τόσο έχει στιγματίσει με τη δράση του την αγαπημένη μας Αίγινα.
Στην εικαστική περιήγηση στη ζωή και το έργο του Ιωάννη Καποδίστρια συμμετέχουν διακεκριμένοι αλλά και νέοι εικαστικοί, ζωγράφοι και γλύπτες. Μέσα από την έκθεση αναδεικνύονται, εκτός από το πορτρέτο του ίδιου του Καποδίστρια, άνθρωποι που συνάντησε, τόποι που διέσχισε καθώς και τα κτίρια που σφραγίστηκαν από την προσωπικότητά του, με έμφαση την Αίγινα καταρχήν αλλά και το Ναύπλιο και την Κέρκυρα (τόποι όπου υπάρχουν πολλά κτίρια που ιδρύθηκαν και λειτούργησαν εξαιτίας του, αλλά αυτή τη στιγμή καταρρέουν γιατί συνεχίζουμε να μη θυμόμαστε την ιστορία του τόπου μας). Στο προσεχές διάστημα η έκθεση θα μεταφερθεί με επιπλέον συμμετοχές καλλιτεχνών στην Αθήνα και το Ναύπλιο.
Συμμετέχουν: Όλγα Αλεξοπούλου, Κώστας Ανανίδας, Αλέξης Βερούκας, Ειρήνη Βογιατζή, Μάριος Βουτσινάς, Μαίρη Γαλάνη-Κρητικού, Γιάννης Δέδες, Δικαία Δεσποτάκη, Βούλα Καραμπατζάκη, Νεκτάριος Κοντοβράκης, Εύα Κουτσούκου, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Παναγιώτης Μαρίνης, Αλίνα Μάτσα, Βαρβάρα Μαυρακάκη, Γιάννης Μπεκιάρης, Χαρίτων Μπεκιάρης, Γεωργία Μπλιάτσου, Γεύσω Παπαδάκη, Βασίλης Παπασάικας, Γιάννης Παππάς, Παναγιώτης Πασάντας, Στέλιος Πετρουλάκης, Δημήτρης Σαρασίτης, Δημήτρης Σκουρογιάννης, Μαρίνα Στελλάτου, Γιώργος Ταξίδης, Πραξιτέλης Τζανουλίνος, Πάβλος Χαμπίδης & Αθηνά Χατζή.

  Ώρες λειτουργίας: καθημερινά 11:00 - 13:30 & 19:00 - 21:30

Διοργάνωση: Fistiki Fest 2015

Λίγα στοιχεία από  το Δελτίο τύπου:
«Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας (Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 - Ναύπλιο 9 Οκτωβρίου 1831), Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός, διετέλεσε πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας κατά τη μεταβατική περίοδο και ενώ τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων, ενώ νωρίτερα υπήρξε υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με πολιτική παράδοση γι' αυτό και αναμείχθηκε με την πολιτική ήδη από το 1803, οπότε και διορίστηκε γραμματέας της επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Με την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους αποσύρθηκε και εντάχθηκε στη ρωσική διπλωματική υπηρεσία. Εκεί ανέλαβε σημαντικές θέσεις καταφέρνοντας να αναδειχθεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1815 έως το 1822, οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της επανάστασης του 1821.

Στις 14 Απριλίου 1827 η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον επέλεξε πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, θέση από την οποία ήρθε σε τριβή με τους τοπικούς αξιωματούχους με αποτέλεσμα τη δολοφονία του στις 9 Οκτωβρίου 1831 στο Ναύπλιο από τον αδελφό και τον γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σε αντίποινα της φυλάκισης του τελευταίου.

Η οικονομική κρίση η απόρριψη των αγγλικών και γαλλικών οικονομικών προτάσεων εκ μέρους του, οδήγησαν τις δύο τελευταίες «προστάτιδες δυνάμεις» να οργανώσουν τη δολοφονία του ρωσόφιλου Καποδίστρια, χρησιμοποιώντας τους Υδραίους και τους Μανιάτες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι τα έγγραφα του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, παραμένουν μέχρι σήμερα απόρρητα, διάρκεια που είναι ασυνήθιστα μεγάλη. Ως κυβερνήτης της Ελλάδας προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την ανόρθωση της κρατικής μηχανής, καθώς και για τη θέσπιση του νομικού πλαισίου της πολιτείας, απαραίτητου για την εγκαθίδρυση της τάξης. Επίσης, αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση. Στην Αίγινα, τα περισσότερα από τα σημαντικότερα ιστορικά κτήρια του νησιού, όπως το Ορφανοτροφείο (πρώην φυλακές της Αίγινας), που ακόμη αισιοδοξούμε να μετατρέψουμε σε σημαντικό κέντρο πολιτισμού στο πλαίσιο ενός έργου που μένει ημιτελές, το Κυβερνείο και το Εϋνάρδειο (πρώτο αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού), συνδέονται με εκείνον. Το στασίδι του στον μητροπολιτικό ναό του νησιού, παραμένει επίσης εκεί, ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής και μνήμης»

Οι νέες ημερομηνίες της 7ης γιορτής Φιστικιού.

  

Δελτίο Τύπου

Η προκήρυξη εθνικών εκλογών για τις 20 Σεπτεμβρίου 2015 είχε ως συνέπεια την αναβολή της 7ης Γιορτής Φιστικιού Αίγινας για μια εβδομάδα, καθώς οι προγραμματισμένες ημερομηνίες του Φεστιβάλ (17–20 Σεπτεμβρίου) συνέπιπταν με την κορύφωση της προεκλογικής περιόδου, καθώς και με την Κυριακή των εκλογών.

Έτσι, κατόπιν συνεννοήσεων τόσο με τους εκθέτες-παραγωγούς της Αίγινας, όσο και με τα πρόσωπα που θα λάβουν μέρος στις εκδηλώσεις, η Οργανωτική Επιτροπή, έχοντας επίγνωση των δυσχερειών, αλλά και έχοντας διαπιστώσει την γενικότερη επιθυμία να μην ματαιωθεί το Φεστιβάλ, αποφάσισε να μεταθέσει τη μεγάλη γιορτή του νησιού στις 24–27 Σεπτεμβρίου 2015. 

Για την Οργανωτική Επιτροπή της 7ης Γιορτής Φιστικιού

Ο Πρόεδρος

Γιώργος Καλόφωνος

Μια βραδιά με την Κατερίνα Γιάννακα.

    Ίσως μια από  τις ωραιότερες καλοκαιρινές βραδιές στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας αναδεικνύεται η βραδιά  που οργάνωσε η Κατερίνα Γιάννακα  προκειμένου να παρουσιάσει  την εικαστική διαδρομή των σαράντα της χρόνων.

   Απόλυτη οικοδέσποινα, άνετη και χαλαρή υποδεχόταν στην είσοδο τους καλεσμένους της έναν - έναν και με το απλόχερο χαμόγελο και πολλές φορές με μια ζεστή αγκαλιά  σε οδηγούσε στον κόσμο  της.
   Ήταν όλοι εκεί. Όσοι την αγάπησαν, την πίστεψαν, τη θαύμασαν και εξακολουθούν να την αγαπούν και να παρακολουθούν τις διαδρομές της και την περιπλάνησή της στα χρώματα, στο πηλό, στις κλωστές της.
   Και οι φίλοι της είναι πολλοί και ήταν όλοι εκεί.
   Πρόσωπα γελαστά, ευδιάθετα που απήλαυσαν τα όσα προλογικά είπε η Κατερίνα, τα όσα ακολούθησαν από την άλλη Κατερίνα, την Κατερίνα Σχινά που ήταν η κεντρική ομιλήτρια και συντονίστρια της συζήτησης.
   Μια  βραδιά γεμάτη εικόνες από τα έργα  της Κ.Γιάννακα μέσα από  την παρουσίαση αλλά  και την καθημερινότητα, τη τις στιγμές δουλειάς και τον ανεπιτήδευτο λόγο  της δημιουργού έτσι όπως μεταδόθηκε μέσα από τη μοναδική ταινία που προβλήθηκε στο τέλος  της βραδιάς.


Λίγα βιογραφικά στοιχεία για την Κατερίνα Γιάννακα  παραθέτουμε από παλαιότερη μας ανάρτηση:

Η Κατερίνα Γιάννακα γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, ζωγραφική, σκηνογραφία ενδυματολογία, ψηφιδωτό, με δασκάλους τους Ν. Νικολάου και Γ. Μόραλη, Β. Βασιλειάδη, Γ. Κολέφα. Συνέχισε τις σπουδές ψηφιδωτού, στη Ραβένα, με δάσκαλο τον P. Racagni. Τα τελευταία 24 χρόνια ζει και εργάζεται στην Αίγινα. Έχει πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα, εννέα ατομικές εκθέσεις στη Λάρισα, τα Ιωάννινα, την Αθήνα, με ζωγραφική, και δύο επίσης ατομικές στο Ναύπλιο και την Αθήνα, με κεραμικά. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις. Έργα της υπάρχουν στις συλλογές της Πινακοθήκης της Λάρισας, του Μουσείου Μπενάκη, του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος Ναυπλίου και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γαλλία και την Ελβετία. Η παράλληλη αγάπη της για τη ζωγραφική και τη γλυπτική εκφράζεται μέσα από τα χειροποίητα, μοναδικά αλλά και χρηστικά κεραμικά της.

 

Μιλώντας για τη δουλειά της, ο Γ. Μόραλης είπε : «με ό,τι υλικό κι αν καταπιαστεί είναι πάντα η Κατερίνα». Ο J. L. Dumas είπε ότι βλέπει σ’ αυτή «δύναμη, φινέτσα και γνώση». Η Ιωάννα Παπαντωνίου είπε «μπορεί να κεντάει, να ζωγραφίζει, να πλάθει κεραμικές φόρμες, να πλέκει, με μια άποψη που ξαφνιάζει».

 

 

«Κάθε έργο τέχνης είναι μία εξομολόγηση»

Albert Camus

Ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο, μια καρέκλα που περιμένει άδεια, μια γάτα κουλουριασμένη στην αγκαλιά της μοναχικής γυναίκας… Αυτός είναι ο δημιουργικός κόσμος της Κατερίνας Γιάννακα. Ένας κόσμος ιδιαίτερος και απόλυτα προσωπικός, που όμως απλώνει το χέρι, κοιτάει προς τα έξω και προσκαλεί να μπεις να τον γνωρίσεις, να τον αγγίξεις, να τον χαϊδέψεις.

Η δουλειά της Κ. Γιάννακα, είτε στην ζωγραφική (χρησιμοποιεί λάδι πάνω σε ξύλο –ένα νεύμα ίσως στην παραδοσιακή ζωγραφική ή την αγιογραφία), είτε στη κεραμική, αλλά και στα πλεκτά της ακόμα, δεν περιορίζεται από κλασικές φόρμες και τεχνοτροπίες. Αφήνει την δημιουργία και την φαντασία της ελεύθερες να αποτυπωθούν πάνω στα έργα της, ενώ επιτρέπει συγχρόνως να διακρίνεις τον απόλυτο έλεγχο των υλικών και εκφραστικών της μέσων.

Με έκδηλα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, στη ζωγραφική της κυριαρχεί πρωταρχικά το έντονο χρώμα και οι αδρές θαρραλέες πινελιές πάνω στο ξύλο. Νεκρές φύσεις και προσωπογραφίες αποτελούν την βασική θεματολογία αυτής της συγκεκριμένης δουλειάς. Δέντρα, παράθυρα, κεραμικά, καρέκλες, μια κουρτίνα που την φυσάει κάποιο ελαφρύ αεράκι ..μια αδιόρατη μελαγχολία πλανιέται στις νεκρές φύσεις που έχει ζωγραφίσει η Κ. Γιάννακα, παρά το έντονο μπλε, πράσινο και κόκκινο που κυριαρχεί. Η μεγάλη της αγάπη όμως (ζωγραφική τουλάχιστον) είναι τα πορτραίτα. Η ανθρώπινη έκφραση, η ματιά που απτόητη σε καθηλώνει, το απροσδιόριστο φευγαλέο συναίσθημα, η κίνηση ενός χεριού που μένει μετέωρο, το ρούχο που πέφτει στον ώμο ή αγκαλιάζει σφιχτά την μέση… Εδώ η ζωγράφος δεν έχει ως σκοπό την ρεαλιστική απεικόνιση ενός ατόμου αλλά μια εντελώς διαφορετική σημειολογία και στοχεύει στην προσωπική σχέση και επαφή της με το πρόσωπο του εικονιζόμενου, είτε υπαρκτού είτε όχι.

Τα κεραμικά της χορεύουν κυριολεκτικά, αναδιπλώνονται σαν να είναι από ύφασμα, και σε αυτήν την ασύμμετρη πλαστικότητά τους ακριβώς είναι που ανακαλύπτει κανείς την ψυχή του δημιουργού τους. Έντονα χρώματα και παιχνιδιάρικα, πολυποίκιλα και αναπάντεχα σχήματα, αντικείμενα χρηστικά και διακοσμητικά συγχρόνως, τα κεραμικά της Κ. Γιάννακα σε προκαλούν να τα αγγίξεις για να νιώσεις την υφή τους και να τα περιεργαστείς για να ανακαλύψεις τις κρυφές τους πτυχές και την ιδιαίτερη μορφή τους.

Η Κατερίνα Γιάννακα είναι μια ταλαντούχα και πολυδιάστατη καλλιτέχνης και μέσα από τη δουλειά της μοιράζεται μαζί μας, με θάρρος, ειλικρίνεια και με τη δική της προσωπική γλώσσα, συναισθήματα κι αλήθειες, εμπειρίες, πόνο αλλά και χαρά μετουσιώνοντας τα σε τέχνη.

Μαρία Τριαντοπούλου

"Η θάλασσα κι εγώ" στο Σύλλογο Γυναικών Αίγινας.

    

    Από  τον Ιούλιο φιλοξενείται στην αίθουσα του Συλλόγου Γυναικών Αίγινας μια ενδιαφέρουσα έκθεση που έχει  αποσπάσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών της Αίγινας. Πρόκειται  για τις δημιουργίες - κατασκευές του Γιόρι Παπακωσταντίνου ο οποίος συνθέτει τα έργα  του χρησιμοποιώντας υλικά που έχει συλλέξει από  τη θάλασσα. Συγκεκριμμένα αυτά  που η θάλασσα  "ξεβράζει" αποτελούν  την πρώτη ύλη για τα έργα του. Συνθέσεις που προκαλούν την προσοχή, μαγνητίζουν  το βλέμμα για αρκετή ώρα, που οδηγούν το χέρι σε ψηλάφιση, που τελικά δεν σε αφήνουν αδιάφορο. Έργα που έχουν ως θεματικό τους άξονα τη θάλασσα αλλά και τον άνθρωπο. Ανάμεσά τους και συνθέσεις  που παραπέμπουν σε αγιογραφίες.
   Λίγα βιογραφικά για  μια πρώτη γνωριμία με τον καλλιτέχνη.
   Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή ως τις 31 Αυγούστου κάθε απόγευμα από  τις 19.00 έως  τις 23.00 μ.μ.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στο χωριό Παλιουριά των Γρεβενών το 1956

Ανήσυχος από παιδί, έδωσε στην «αναζήτηση» πρωταγωνιστικό ρόλο στο παιχνίδι του και γρήγορα γοητεύτηκε ανακαλύπτοντας την πολυποίκιλη συμπεριφορά των φυσικών υλικών (πέτρα, ξύλο, πηλό) κατά την επεξεργασία τους. Παράλληλα, τα μουσικά ακούσματα του τόπου του, τον ώθησαν ν’ ασχοληθεί και με τη μουσική, με φυσικό αποτέλεσμα να προσπαθεί να βγάλει ήχο και κατά συνέπεια μελωδία  από όποιο μουσικό όργανο βρισκόταν στα χέρια του.

Στην Αθήνα ήρθε το 1971, σε ηλικία 14 χρόνων και εργάστηκε αρχικά ως επιπλοποιός. Αργότερα, παρακολούθησε επί 4 έτη μαθήματα σχεδίου επίπλου στη «Διπλάρειο» σχολή και τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με περισσότερο ζήλο άλλοτε με τη γλυπτική, άλλοτε με τη μουσική και άλλοτε με τη σύνθεση μουσικών έργων.

Από το 1982 συμμετείχε στο μουσικό σχήμα «ΠΡΟΟΔΟΣ» του εκπολιτιστικού συλλόγου Λόφου Αξιωματικών Περιστερίου σα μουσικός (παίζοντας πνευστά και έγχορδα), εκτελώντας και δικές του συνθέσεις. Ταυτόχρονα συμμετείχε ενεργά και στο μουσικό σχήμα «Διάρκεια» του Πνευματικού Κέντρου. Ως μέλος τους επί σειρά ετών, έλαβε μέρος σε πλήθος συναυλιών στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Δήμου, αλλά και πολλών άλλων πόλεων σε όλη την Ελλάδα.

Πάντα αυτοδίδακτος, ουδέποτε δεν παρακολούθησε μαθήματα σε εικαστικές σχολές αγνοώντας κατά συνέπεια κάθε είδους κανόνες και φόρμες που «επιβάλλονται» μέσα σε αυτές. Με δασκάλα τη φύση, παρατηρώντας στις φυσικές φόρμες, την αρμονία, τις αναλογίες και τα χρώματα, δουλεύει το κάθε υλικό ελεύθερα σεβόμενος το θέμα του που παραμένει «θολό» όραμα  χωρίς να το καθορίζει εξ αρχής (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Τον καθοδηγούν τα ίδια τα υλικά, χαρίζοντας του ικανοποίηση  και το καλύτερο για τον ίδιο αποτέλεσμα που προκύπτει αβίαστα και γραμμικά χωρίς προσχέδια. Δημιουργός από ένστικτο, προσωπική ανάγκη και αγάπη προς την τέχνη, ακολουθεί την ψυχή σε αρμονία με ότι «κάθεται καλά» στο σώμα όπως αναφέρει ο ίδιος.

   Επί το πλείστον, τα υλικά του τα ανακαλύπτει κατά τις περιπλανήσεις του στο φυσικό τοπίο. Είναι πέτρες από το βυθό της θάλασσας, από αμμουδιές ή εγκαταλελειμμένα ορυχεία, πηλός λευκός ή σκούρος, πεντελικό μάρμαρο, διάφορα μέταλλα, ξύλα και γυαλιά σμιλεμένα και ταξιδεμένα απ’ τα κύματα.