2014 με χαμόγελο και ελπίδες πολλές.

   Το 2014 ας  ανακτήσουμε την αισιοδοξία και να ανθίσει η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή αυτή τη χρονιά, γεμάτη υγεία, χαρά αγάπη και ευτυχία.

   Με περισσότερο χαμόγελο ίσως βοηθήσουμε για να φύγει η μιζέρια, η γκρίνια, η κατήφεια και η κατάθλιψη που μας κέρασε το 2011, το 12 , το 13. Ας πάνε στο καλό. Σίγουρα θα μας μείνουν αξέχαστα. Περασμένα αλλά όχι αξέχαστα. Ας πάρουμε  τη ζωή στα χέρια μας. Καιρός να αποφασίσουμε  εμείς  για  τον εαυτό μας, γι αυτούς που αγαπούμε, για την οικογένεια, τους φίλους μας, τον τόπο μας. Καιρός να βγούμε από το καβούκι μας, να δουλέψουμε με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, με συνέπεια και ήθος.

  Ας  χαμογελάσουμε λοιπόν γιατί το αξίζουμε κι ας υποδεχτούμε με χαμόγελο το νέο χρόνο. 

Χρόνια πολλά  σε όλους.

2 χρόνια στην Οδό Αιγίνης

  Τα δύο χρόνια ζωής μας κλείνουμε σήμερα 31 Δεκεμβρίου 2013. Ήταν ακριβώς πριν από δύο χρόνια  το 2011, όταν ανοιχτήκαμε στη θάλασσα  του διαδικτύου θέλοντας να προσφέρουμε μια ψηφίδα στα πολιτιστικά θέματα  του νησιού μας και όχι μόνο. Από τότε ακολούθησαν 676 αναρτήσεις, πολλοί φίλοι που θέλησαν να συνδεθούν μαζί μας (58)  και πολλοί περισσότεροι στη σελίδα μας στο Facebook. Σήμερα η σελίδα μας έχει αποκτήσει ένα σταθερό αριθμό επισκεπτών που δεν διαβάζουν μόνο τα κείμενα αλλά σχολιάζουν, είτε αποστέλοντας μηνύματα - σχόλια, είτε κουβεντιάζοντας μαζί μας. 

   Γεγονός είναι ότι όταν ξεκινούσαμε δεν περιμέναμε τέτοια ανταπόκριση  και αγάπη. Θέλουμε λοιπόν να ευχαριστήσουμε  με όλη μας την καρδιά όλους  εσάς και να σας ευχηθούμε υγεία και ευτυχία για το καινούργιο χρόνο. 

   Και επειδή  θελήσαμε να εορτάσουμε τα δύο μας χρόνια όχι με τούρτα αλλά με το παραδοσιακό χάρτινο καραβάκι, ας δανειστούμε  μια ανακοίνωση από αυτά τα πλοία  της γραμμής που όλο έρχονται αλλά κανείς δε τα βλέπει να έρχονται  τώρα  το χειμώνα:

    "Σας  ευχαριστούμε που ταξιδέψατε μαζί μας - αυτά  τα δύο χρόνια - και ελπίζουμε - ευχόμαστε - και πολύ περισσότερο θα χαρούμε να σας δούμε και στα επόμενα ταξίδια μας"

                                                   ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ

Αιγινητών έθιμα Πρωτοχρονιάς (1)

   α. Το δέσιμο της μοίρας

Στην παλιά Αίγινα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς λίγο πριν κοιμηθούν, οι κοπέλες χτενίζονταν και τα αποχτενίδια τους μαζί με ένα χτένι και έναν καθρέφτη τα τοποθετούσαν στο προσκεφάλι τους. Κατόπιν περιζώνονταν με ένα χρυσομάντηλο, τα δύο άκρα του οποίου τα έδεναν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους με τρεις κόμπους και κατόπιν έλεγαν τα εξής: "Σε δένω μοίρα μου, να ΄ρθης απόψε στον ύπνο μου, να μου ειπείς ποιόν θα πάρω.Κι αν έρθεις, δεν σε λύνω"

 β. το στέρνιασμα

     Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες και οι γονείς στέρνιαζαν τα παιδιά τους, δηλαδή τους έδιναν χρήματα, αντί για καλούδια. Με αυτά τα χρήματα τα παιδιά αν δεν αγόραζαν παιχνίδια, αγόραζαν καρύδια με τα οποία έπαιζαν το παιχνίδι "τα καρύδια", στο οποίο έβαζαν στοιχήματα με τσίγκινα φλουριά για το ποιό παιδί θα έπαιρνε τα περισσότερα καρύδια, χτυπώντας τα.

 γ. η  μαυρόπετρα

   Ο νοικοκύρης ή η νοικοκυρά έφερναν από τα χωράφια και τοποθετούσαν έξω από την πόρτα του σπιτιού μια στρογγυλή μαυρόπετρα, σε μέγεθος ανθρώπινου κεφαλιού. Γύρω στα ξημερώματα, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς πριν να ξυπνήσουν τα παιδιά και οι παππούδες, η νοικοκυρά λιβάνιζε το σπίτι, τα εικονίσματα και όσους κοιμούνταν. Κατόπιν έπαιρνε τη μαυρόπετρα και την ακουμπούσε λιγάκι πάνω στο κεφάλι τους και έκανε την ακόλουθη ευχή: " Το κεφάλι που ακουμπά η μαυρόπετρα να είναι γερό σαν κι αυτή". Μετά έπαιρνε τη μαυρόπετρα και τη φύλαγε κάτω από ένα κρεβάτι ή μέσα στην παλεθούρα (ντουλάπι στον τοίχο) και τους ξυπνούσε όλους για να πάνε στην εκκλησία.

δ. η κρεμμυδασκέλα

  Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι παλαιοί Αιγινήτες έπαιρναν από τα χωράφια κρεμμύδες, τις οποίες ονόμαζαν ασκέλες. Τις τοποθετούσαν πάνω από το κατώφλι της πόρτας. Είχαν ευεργετικές ενέργειες για το σπιτικό και τους νοικοκυραίους, γιατί όπως πίστευαν, το σπίτι θα ευημερήσει και θα είναι "γεμάτο και ντυμένο σαν την ασκέλα"

Από το βιβλίο "Αιγινητών ήθη και έθιμα" του Ιωάννη Επ. Μάντζαρη

4 ιστορίες για τις ημέρες των Δωδεκαημέρου

 Τέσσερα διηγήματα του Γ. Μπήτρου  που κυκλοφόρησαν τα προηγούμενα χρόνια και παρουσιάστηκαν πέρσι στις 15 Δεκεμβρίου στην αίθουσα του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας  με αντίστοιχα αποσπάσματα τους παρουσιάζουμε σήμερα. Πρόκειται για τα "Μαίρη Christmas", "Χρυσαφένια",  "Δύο παρά είκοσι" και  "Χαρά Θεού".

"..... Η μεσημεριανή βροχή στην πλατεία  δεν είχε μόνο ξεβρωμίσει τους δρόμους από τα υπολείμματα της απεργίας των υπαλλήλων καθαριότητας είχε ξεπλύνει μαζί με  τα πεζοδρόμια, τις στέγες τις οροφές των αυτοκινήτων και τις καρδιές από τα λιγοστά εναπομείναντα αισθήματα. Μια μεσημεριανή βροχή που  μούσκεψε μια αγάπη τεσσάρων χρόνων. Την έλιωσε σα σάπιο φθινοπωρινό φύλλο μουριάς. Γλίστρησε σα το νερό ανάμεσα σε πέτρες και βρύα και χάθηκε στην απλωσιά  του κάμπου. Πουλί του ανέμου, σύννεφο ελαφρύ που ο νοτιάς  το έσπρωξε μακριά, πέρα από τα βουνά  του ορίζοντα.

   Πως μπορούν τόσες στιγμές αγάπης να  παρασυρθούν από μια ξαφνική μεσημεριανή μπόρα; Σε μια πλατεία που κανείς δε στέκεται, σε χαζεύει, αλλά όλοι τρέχουν να προλάβουν το επόμενο μετρό;

   Η αγάπη έφυγε όπως ήρθε, εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη του 2008. Ξεπήδησε μέσα από το σιντριβάνι και  γλίστρησε με το νερό της βροχής. Τι είχε μεσολαβήσει;. Τι είχε αλλάξει από εκείνο το ζοφερό βράδυ; Για πού τράβηξαν οι ψυχές μας; Πόσο νερό χρειάστηκε για να ξεπλυθούν δυο καρδιές; Να στεγνώσουν; Να αφυδατωθούν; Να ξεραθούν και να μείνουν και πάλι μόνες; Πόσο αλύπητη και καταστροφική μπορεί να γίνει μια οικονομική κρίση; Πόσο αδίστακτοι μπορεί να γίνουν οι άνθρωποι; Πόσο γρήγορα μπορεί να αχρηστευτούν τα αισθήματα, να κλωτσοπατηθούν;"   (από το διήγημα "Μαίρη Christmas" )

    "Το "Αφαία" έφευγε για Αίγινα καθημερινά στις "δύο παρά είκοσι". Αυτό το δρομολόγιο διάλεξε η Σοφία για να πάει πρώτη φορά στην Αίγινα να επισκεφθεί τον πατέρα της που ήταν κρατούμενος στις φυλακές. Αυτό το πρώτο θαλασσινό ταξίδι της, έμελλε να είναι καθοριστικό για τη ζωή της αφού σ' αυτό γνώρισε τον άντρα της και τον ακολούθησε μετά από χρόνια στην Αίγινα.

  Δεκαετία του '70, μια Αίγινα που μόλις αρχίζει να στρώνει με πίσσα τους χωματόδρομούς της, στις φυλακές να φιλοξενούνται βαρυποινίτες και πολιτικοί κρατούμενοι, οι διαδρομές να  φαντάζουν ακόμα μεγάλες, η παραλία με τα μικρά μαγαζιά, τα πολλά μικρά καράβια της γραμμής, τα αμέτρητα καΐκια μέσα στο λιμάνι, οι απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, τα παλιά λεωφορεία και ταξί."

  (από  το διήγημα "Δύο παρά είκοσι")

  Η "Χρυσαφένια" είναι ένα τρεχαντήρι που "κτίστηκε" στη Σύμη,  και  ο κύρης του το ταξιδεύει στις Κυκλάδες. Αραγμένο στα Κατάπολα της Αμοργού, καμαρώνει αγέρωχο ανάμεσα στα άλλα πλεούμενα και οργώνει χειμώνα - καλοκαίρι τις γύρω θάλασσες μεταφέροντας προϊόντα, τουρίστες και βγαίνοντας για ψάρεμα όταν οι Κυκλάδες ησυχάζουν μετά το βουητό του καλοκαιριού. Η ζωή της "Χρυσαφένιας" κυλά όμορφα μέχρι που αποχωρίζεται τον κύρη της. Εγκαταλελειμένη πλέον στο λιμάνι περιμένει το τέλος της, ώσπου αναπάντεχα μια μέρα φορτώνεται στο "Blue Star" για την Αθήνα.

  Αράζει σε μια μεγάλη πλατεία της πόλης όπου άνθρωποι του Δήμου τη στολίζουν με εκατοντάδες φωτάκια βοηθώντας με την παρουσία της στα εορταστικά προγράμματα και στο ανάλογο ντεκόρ του Δήμου. Απολαμβάνει τη νέα της ζωή, μέχρι τη στιγμή που κάποιοι άστεγοι μετανάστες αποφασίζουν να την κάνουν σπίτι τους. Έτσι η "Χρυσαφένια"  γίνεται μια φάτνη................. (από το διήγημα "Χρυσαφένια" )

  Και  τα τέσσερα διηγήματα μπορείτε να τα προμηθευτείτε στα βιβλιοπωλεία της Αίγινας. Το τέταρτο "Χαρά Θεού" επειδή αναφέρεται στην ημέρα των Θεοφανείων.

Βράβευση επιτυχόντων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ

   Αποτελεί μία από τις πιό σημαντικές εκδηλώσεις αυτών των ημερών, η καθιερωμένη τιμητική βράβευση των επιτυχόντων της προηγούμενης σχολικής χρονιάς στα Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Η εκδήλωση αυτή που από το 2006 πραγματοποιείται στο Πνευματικό Κέντρο της Κυψέλης συγκέντρωσε χθες βράδυ παρά τον δύσκολο καιρό που επικρατούσε τους νέους φοιτητές και σπουδαστές πλέον μαζί με τους γονείς και τους φίλους τους. Την εκδήλωση προλόγισε και παρουσίασε ο αντιδήμαρχος Αίγινας και πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας του Δήμου κ. Νεκτάριος Κουκούλης. Χαιρετισμούς απηύθυναν οι Δήμαρχος Αίγινας κ. Σ.Σακκιώτης, ο Διευθυντής του ΓΕΛ κ. Ι.Πούντος και οι πρόεδροι των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων των δύο Λυκείων. Στους επιτυχόντες πέρα από την τιμητική διάκριση και το συμβολικό δώρο του Δήμου, δόθηκαν βιβλία από το Σύλλογο Γονέων  και Κηδεμόνων κάθε σχολείου. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η ιδέα του Γενικού Λυκείου, όπου στα βιβλία που δόθηκαν να έχουν υπογράψει όλοι οι καθηγητές των μαθητών!!!.

  Το πρόγραμμα κόσμισε με την παρουσία της η Πολυφωνική Χορωδία Αίγινας υπό τη διεύθυνση του κ. Γ. Βρυζάκη, η οποία ερμήνευσε ύμνους τραγούδια και κάλαντα των ημερών, Ελληνικά και ξένα. Στο πιάνο συνόδευσε ο μουσικός κ. Γ. Αιβαζόπουλος.

Μια φάτνη στη σκοτεινή Κυψέλη

   Μια ξύλινη φάτνη με αρκετά δεμάτια σανό και τις ζωγραφισμένες φιγούρες του Ιωσήφ, της Μαρίας και του βρέφους, φαίνεται πως είναι αρκετή για να δώσει τον εορταστικό τόνο στην πλατεία της Κυψέλης. Κάθε χρόνο ο εφημέριος π. Νεκτάριος και το Εκκλησιαστικό συμβούλιο του ναού φροντίζουν για το λιτό αυτό στολισμό. Πέραν αυτών  ουδέν. Η πλατεία και οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτήν παραμένουν αστόλιστοι ενώ τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν κάποια φωτεινά στολίδια  που συνέβαλαν στην εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών. Κρίμα για το μεγαλύτερο χωριό της Αίγινας να παραμένει σκοτεινό και αστόλιστο τέτοιες μέρες!!!

Μια κοινωνική προσφορά από τη Θεατρική Ομάδα Κυψέλης

  Η Θεατρική Ομάδα Κυψέλης θέλοντας να συμβάλει στο κοινωνικό έργο του Συλλόγου "Αίγινα - Εθελοντής" προσέφερε δύο παραστάσεις του έργου: "Η αυλή των θαυμάτων" του Ι.Καμπανέλλη, 21 και 22 Δεκεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης, με σκοπό τη συγκέντρωση τροφίμων και ειδών ένδυσης για άπορους συμπολίτες μας ενόψει των εορτών. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη. Συγκεντρώθηκαν πράγματα με τα οποία γέμισαν δύο αυτοκίνητα. Η πρόεδρος του Συλλόγου κ.Σοφία Γιαννούλη που παρακολούθησε τη παράσταση του Σαββάτου 21 Δεκεμβρίου συγκινημένη ευχαρίστησε τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας.

  "Η αυλή των θαυμάτων", ένα έργο  που αγαπήθηκε ιδιαίτερα και παίχθηκε με μεγάλη επιτυχία  πέρσι για έναν μήνα 6 Μαρτίου - 6 Απριλίου, περιγράφει με τρόπο ρεαλιστικό τις δυσκολίες επιβίωσης των ανθρώπων μιας αυλής της δεκαετίας του '50. Η μετανάστευση, η ανέχεια, η ανεργία, τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή διατρέχουν το έργο από την αρχή ως το τέλος παράλληλα με την αλληλεγγύη, τη συμφιλίωση, το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο για τον άλλον.

 Τους ρόλους ερμήνευσαν οι: Ελπίδα Καρβούνη, Μαρία Λυκούρη, Αντωνία Μπήτρου, Θεοδώρα Λυκούρη, Χαρά Νταμουράκη, Έφη Αξιώτη, Μιχαέλα Μαρίνη, Νίκο Καρβούνη, Χρήστο Παπασεβαστό, Ηλία Θωμά, Παντελή Μπέση, Γιώργο Τζόκα, Παντελή Γκαρή, Τσοτσορό Σταύρο και Γιώργο Μπήτρο.

Το νόημα και η σημασία των καλάντων. Μια αλήθεια που είναι «του δρόμου»

 Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

  

Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος μιλάει για τον θάνατο, εννοεί, λίγο πολύ, κάτι που βρίσκεται στο τέρμα της ζωής, ή, με άλλα λόγια, κάτι πριν από το οποίο υπάρχει ζωή. Αυτό φαίνεται αυτονόητο, θα μπορούσε, ωστόσο, να δεχτεί μια ένσταση: Συμφωνούμε ότι αυτό που συμβαίνει στο τέλος είναι θάνατος. Όμως αυτό που υπάρχει πριν από τον θάνατο είναι ζωή;

Πόσο ζωή είναι, άραγε, μια μίζερη ύπαρξη βυθισμένη στον ατομισμό; Πόσο ζωή είναι μια φαρμακωμένη επιβίωση μέσα στις απρόσωπες πόλεις; Πόσο ζωή είναι να σε πιάνει ταχυκαρδία από την παρουσία του άλλου γιατί τον βιώνεις σαν ανταγωνιστή; Πόσο ζωή είναι οι ανθρωποθυσίες στο βωμό της ατομικής καριέρας; Πόσο ζωή είναι όσα κάνεις, αν ο άνθρωπος είναι ένα ον με ημερομηνία λήξης;

Αυτό, κοντολογίς, που ονομάζουμε ζωή, πολύ συχνά δεν είναι παρά η δεσποτεία της θανατίλας. Αντί ο θάνατος να βρίσκεται στο τέρμα, διαποτίζει, δηλητηριάζει και μεταλλάσσει τη ζωή. Δεν καταργεί μεν τον άνθρωπο, τον κάνει όμως ζόμπι. Όλα αυτά σημαίνουν επιβίωση δίχως νόημα, ανόητη. Δεν καρτερά κάτι εκρηκτικό, δεν περιμένει κάποιον που να αλλάζει τα πράγματα, δεν έχει ελπίδα. Κι όλο το καθημερινό τρέξιμο δεν είναι παρά στημονιές στην ύφανση του σάβανου της.

Μέσα σ αυτή τη μαυρίλα, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τις φωνές της αντίστασης. Μια τέτοια φωνή πρόκειται αυτές τις μέρες να σεργιανίσει τους δρόμους. Αν την αντιμετωπίσουμε σαν ένα άψυχο έθιμο, θα την χάσουμε. Αν τη συλλογιστούμε με φιλότιμο, θα βρούμε κάτω από την κρούστα έναν μπαξέ.

Μιλάω για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Κάλαντα είναι να ‘χεις κάτι να πεις και —πολύ περισσότερο— να ‘χεις να βρεις κάτι πολύτιμο για τη ζωή σου, μα να μην αντέχεις να το κρατήσεις για τον εαυτούλη σου, αλλά να καίγεσαι να το μοιραστείς. Κάλαντα είναι μια διάθεση συνάντησης σε μιαν ακοινώνητη κοινωνία. Κάλαντα είναι να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου για να ξεχυθείς στο δρόμο, να αναζητήσεις τον άλλον, να του χτυπήσεις την πόρτα. να αποζητήσεις το πρόσωπο του. Κάλαντα είναι να μετατρέπεις τις πόρτες από ταφόπλακες σε ανοίγματα ζωής.

Το ‘χετε σκεφτεί; Κάλαντα είναι το κουβάλημα μιας είδησης. Ότι η ελπίδα έρχεται από το αύριο και έρχεται από μια συνάντηση. Αύριο. 25 Δεκεμβρίου, ο άνθρωπος παύει να προορίζεται για τη χωματερή, αλλά συναντιέται με τον Θεό, γίνεται σάρκα του Θεού, γίνεται γλεντοκοπάς σ’ ένα τραπέζι μαζί Του. Γίνεται, με λίγα λόγια, κοινωνός ενός άλλου τρόπου ύπαρξης, τον οποίον τον προσφέρει ένας Θεός ξετρελαμένος με τον άνθρωπο, τόσο ξετρελαμένος, που να αφήνει τα μεγαλεία για να σαρκωθεί μέσα σε μια φάτνη! Όσο πιο κοντά, δηλαδή, στον άνθρωπο, στην καθημερινότητα, στο χώμα, στα ζώα, στ’ αστέρια, στον πόνο.

«Να τα πούμε;»

Τα κάλαντα είναι η αποζήτηση μιας επικοινωνίας με τον άλλον. Έχουμε να του πούμε κάτι, μα δεν βιάζουμε τα αυτιά του, ούτε παραβιάζουμε την ελευθερία του. Είναι σαν να του λέμε: «Αδερφέ, εμείς πιστεύουμε κάτι που το θεωρούμε σπουδαίο και που νιώθουμε πως δίνει νόημα σε κάθε στιγμή μας. Σκεφτόμαστε να σου το πούμε, κι εσύ κατόπιν διαλέγεις και παίρνεις. Να τα πούμε, λοιπόν;».

«Καλήν ημέραν άρχοντες»

Το ‘χετε προσέξει; Δεν υπάρχουν ξεχωριστά κάλαντα για άρχοντες και ξεχωριστά για το λαό. Όλοι αποκαλούνται άρχοντες και το σπίτι τους αποκαλείται «αρχοντικό». Τα κάλαντα κομίζουν ένα όραμα• μια κοινότητα αρχοντάδων δίχως υποτελείς, δούλους και εξαθλιωμένους. Είναι ένα όραμα εμπνευσμένο από το μεδούλι της Εκκλησίας, από έναν Θεό που προσφέρει τον ίδιο του τον εαυτό σε όλους δίχως να νομιμοποιεί την ταξική αδικία. Αυτή την προσφορά του εμείς τη λέμε θεία ευχαριστία. Κι όταν τραγουδάμε:

«Χρστός γεννάται, σήμερον», κυριολεκτούμε. Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς η αναπόληση ενός μακρινού παρελθόντος. Είναι η δυνατότητα του σημερινού ανθρώπου να γίνει μέτοχος της Βηθλεέμ σήμερα. Είναι η δυνατότητα να μεταμορφωθούν οι πρώτες ύλες της ζωής μας, το ψωμί και το κρασί, σε σώμα και αίμα αυτού που γεννήθηκε «εν Βηθλεέμ τη πόλει» πριν τόσα χρόνια για να νικήσει το θάνατο και να αναστηθεί.

«Χαίρει η κτίσις όλη»

Τα κάλαντα αποτυπώνουν την πίστη της Εκκλησίας ότι η σάρκωση του Χριστού μπολιάζει με ζωή το σύμπαν κι όχι μονάχα την «ψυχούλα» καθενός ατομικά. Κυττάξτε τις βυζαντινές εικόνες της Γέννησης: τα βράχια είναι ζωγραφισμένα έτσι που να στρέφονται προς τον Χριστό, τα δέντρα χαμηλώνουν κ.λπ. Τα πάντα συμμετέχουν. Τα κάλαντα κουβαλούν μέσα τους τη μαρτυρία πως το περιβάλλον είναι κάτι αφάνταστα περισσότερο από αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης ή σκουπιδότοπος μας.

Όταν θα χτυπήσουν την πόρτα μας τα παιδιά των καλάντων, ας μην τα αποπάρουμε. Το να τους στρέψουμε την πλάτη, έτσι κι αλλιώς, δεν αρκεί για να ξορκίσουμε τις ενοχές μας για τον τρόπο ζωής μας. Τα κάλαντα βασίζονται σε κάτι ολότελα διαφορετικό από την αποξένωση, που πλαστικοποιεί τα πάντα γύρω μας- και κάτι ολότελα διαφορετικό από τις φαρισαϊκές ψευδοεπικοινωνίες, που στοιχειώνουν την καθημερινότητα μας: από τη φασιστική επέλαση, δηλαδή, του ξύλινου κομματικού λόγου και των τηλεοπτικών εκπομπών, που γδέρνουν τον άνθρωπο και ασελγούν πάνω στην αξιοπρέπεια του.

Τα παιδιά των καλάντων είναι — θελητά ή άθελα τους— αληθινοί αντάρτες των πόλεων σήμερα. Μπορεί κίνητρο τους να είναι η παραξενιά κι η χαρά του εθίμου, μπορεί και το χαρτζηλίκι που αποκομίζουν. Το θέμα είναι ότι στα χέρια τους (ή, μάλλον, στα πόδια και στα στόματα τους) κρατιέται μια υπόθεση που μακάρι να βιωθεί κάποτε σε όλες της τις διαστάσεις. Διότι όσο ακόμα παίρνει τους δρόμους η αλήθεια των καλάντων κι όσο αντηχεί το κάλεσμα τους σε έναν αλλιώτικο, ερωτικό τρόπο ζωής, οι άχαρες πόλεις μας δεν έχουν πάρει ακόμα διαζύγιο από την ελπίδα. Δεν έχουν θαφτεί ακόμα (όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον) στο ανέραστο αμπαλάζ του καταναλωτισμού, των βιτρινών, των ρεβεγιόν δίχως προσδοκία του αύριο, των «Χριστουγέννων» χωρίς Χριστό.

Φωτιά στα τόπια, παιδιά. Και ντροπή σ΄ όποιον σας μιλήσει για ντροπή.

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Posted in Κατηχητικές ειδήσεις | Tagged ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ, Νεότητα

Χριστούγεννα στην Παχιοράχη της Αίγινας.

   Με την πανέμορφη εικόνα της Γέννησης από το Ι. Ναό του Αγίου Διονυσίου της Παχιοράχης της Αίγινας ερχόμαστε να σας ευχηθούμε ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, όμορφα, απλά, ειρηνικά, ζεστά για τις ψυχές όλων των ανθρώπων. Ιδιαιτέρως να ευχηθούμε "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ"  στους αναρίθμητους επισκέπτες αναγνώστες της σελίδας μας που καθημερινά  μας επισκέπτονται και μας χαρίζουν υψηλή, για ένα τέτοιο blog, αναγνωσιμότητα. Τους ευχαριστούμε και ευχόμαστε κάθε καλό και ευτυχία στη ζωή τους  και στην οικογένεια τους.

 Η απλή και χαριτωμένη εικόνα που φιλοξενούμε  μπορεί να μην προέρχεται από κάποιον φημισμένο αγιογράφο κάποιας μεγάλης σχολής του είδους, περιέχει όμως και αντανακλά την απλότητα των Χριστουγέννων, την αγνή ευσέβεια των βοσκών και την ταπείνωση των μάγων. Τα πρόσωπα γλυκά και πανέμορφα. Τα χρώματα ζεστά, γήινα και απαλά. Μια αληθινή φάτνη. 

 Και να σκεφτεί κανείς πως αυτή η εικόνα είναι δίπλα μας, την  έχουμε εδώ στην Αίγινα. Ας  την προσέξουμε την επόμενη φορά που θα ανεβούμε στην Παχιοράχη. Ας  την δούμε από κοντά κι ας διδαχθούμε από την απλότητα και τη σοβαρότητά της.

                                                                     ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ

Χριστούγεννα λουσμένα στην αιθαλομίχλη

του Γιώργου Μπήτρου

Τα Χριστούγεννα είναι πλέον εδώ. Ξεπρόβαλαν μέσα από τόνους αιθαλομίχλης  που κτυπά ήδη συναγερμό σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.  Τα πιο κρύα Χριστούγεννα σε σημείο που οδήγησε τη ΔΕΗ να παράσχει δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα σε πολλά ξεπαγιασμένα σπιτικά. Χριστούγεννα και τα σχολεία έκλεισαν για τις καθιερωμένες διακοπές τους, διακόπτοντας για λίγο και τα 285 συσσίτια που παρέχονται και καλύπτουν 41.714 μαθητές. Χριστούγεννα και για τους 900.000 ανέργους. Χριστούγεννα και για τις οικογένειες εκείνων που πρόσφατα πέθαναν από τις αναθυμιάσεις στα σπίτια που άναβαν μαγκάλια για να ζεσταθούν.

   Τα Χριστούγεννα είναι εδώ αλλά και στην Κουάλα Λαμπούρ. Δηλαδή με άλλα λόγια  τα Χριστούγεννα του Εμίρη και εδώ του κακομοίρη. Τα Χριστούγεννα που προκαλούν το κοινό αίσθημα και την αγανάχτηση όταν μεταδίδεται η είδηση ότι πολλά ακριβά ξενοδοχεία και σαλέ είναι συμπληρωμένα για τις μέρες των εορτών.

 Ας είναι.  

   Γεγονός πάντως είναι ότι τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίτερα από την ανάκαμψη και την πολυπόθητη ανάπτυξη. Ίσως γι’ αυτό μας βρήκαν και πάλι απροετοίμαστους.  Γιατί είχαμε στηρίξει τις ελπίδες μας σε μικρούς ανθρώπους. Κι όμως τα Χριστούγεννα ήρθαν από εκεί που δεν το περιμέναμε από ανθρώπους ανυποψίαστους όπως είναι οι  ανώνυμες εκείνες γυναίκες στην αγορά της οδού Αθηνάς,  οι απλοί αλλά καρδιακοί άνθρωποι που πρόσφεραν από το υστέρημά τους στις εκδηλώσεις ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που στήθηκαν και στήνονται σε κάθε πλατεία της βαριά χειμαζόμενης Ελλάδας. Αυτά είναι τελικά τα Χριστούγεννα της ειρήνης, της καταλλαγής και της συμφιλίωσης. Τα Χριστούγεννα ευτυχώς βρήκαν ανοιχτή την πόρτα και μπήκαν…

Κάποιοι λένε ότι τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι τα πιο ζόρικα από κάθε άλλη φορά. Άλλοι προσθέτουν ότι είναι τα πιο δύσκολα της δεκαετίας. Ενώ οι πιο υπερβολικοί φωνάζουν ότι είναι ακόμα πιο δύσκολα κι από εκείνα τα ζοφερά Χριστούγεννα της Κατοχής. Ίσως αρκετά υπερβολική η τελευταία άποψη, όμως δεν μπορούμε να μην την προσέξουμε. Τα μαγαζιά από τα τέλη Νοεμβρίου έχουν αρχίσει τις εορταστικές προσφορές. Ντύθηκαν οι βιτρίνες τα γιορτινά τους. Οι δρόμοι ξανα φόρεσαν τα στολίδια τους. Στήθηκε ο απαραίτητος και συνηθισμένος διάκοσμος. Όμως λείπουν οι εορταστές, οι αγοραστές, το καταναλωτικό κοινό, οι τυμπανιστές, οι καλαντιστές, οι πανηγυριστές. Απουσιάζει η διάθεση, η χαρά της αγοράς, του ξοδέματος. Η ψευδαίσθηση της ευζωΐας και της καλοπέρασης λόγω εορτών, προηγούμενων ετών, τότε  που τα Χριστούγεννα εορτάζονταν αλά καρτ, με εορτοδάνεια που τώρα αιματηρά ξεπληρώνουμε. Ήταν τότε που τα Χριστούγεννα ήταν συνυφασμένα έως ταυτισμένα με την πολυτέλεια του περιττού, του ακριβού, του καινούργιου ρούχου, της γκουρμέ γεύσης, του ταξιδιού, της ακριβής διασκέδασης, της απόδρασης σε χιονοδρομικά κέντρα και προορισμούς που τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου είναι απαγορευτική.

Τα Χριστούγεννα ήρθαν φέτος ίσως απρόσκλητα και εμείς προσπαθούμε με σφιχτά δόντια, με συγκρατημένα χαμόγελα, με σφιγμένα ζωνάρια και προσποιητή ευγένεια να τα υποδεχτούμε. Τα Χριστούγεννα είναι γεγονός. Είναι αναπόφευκτα. Στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης έχει παρατηρηθεί αυτές τις μέρες αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών από άτομα που αντιμετωπίζουν τη μοναξιά και την περιθωριοποίηση. Τα Χριστούγεννα είναι ίσως πολύ δύσκολη εορτή. Πολύ δύσκολη υπόθεση. Έτσι την καταντήσαμε.

Χριστούγεννα λοιπόν σε εποχές αιθαλομίχλης. Αλήθεια τι μπορούν να προσφέρουν σήμερα τα Χριστούγεννα; Τί μήνυμα μπορεί να φθάσει ως εδώ από το σπήλαιο της Βηθλεέμ; Τί μπορεί να πει στις ψυχές μας η γέννηση του Θεανθρώπου; Καταμεσής μιας οικονομικής κρίσης; Μήπως τελικά τα Χριστούγεννα μας βάζουν σε κρίση; Σε σκέψεις;

«Κάτω από τη φωτεινή δέσμη των αληθειών που εκπέμπει η εκκλησιαστική εορτή των Χριστουγέννων, μπορούμε να ξαναδούμε με έναν άλλο τρόπο τον εαυτό μας, τους γύρω μας, τον κόσμο; Με περισσότερο ρεαλισμό, κριτική διάθεση, αλλά και αισιοδοξία; Και να θέσουμε μερικά ερωτήματα που βοηθούν σε έναν προσωπικό πνευματικό έλεγχο; Τί κάνουμε με τον εαυτό μας; Έχουμε προσέξει το κρισιμότερο δικαίωμά του να είναι ουσιαστικά άνθρωπος; Τί γίνεται με την εσωτερική μας εξέλιξη, την εσωτερική ελευθερία και ωρίμανση; Διότι αυτό που δίνει στον άνθρωπο τεράστια αξία δεν είναι η καταγωγή του, οι γνώσεις του, οι ικανότητές του, η εξωτερική του εμφάνιση, ο πλούτος, αλλά το γεγονός ότι είναι άνθρωπος»

Εν τέλει μήπως τα φετινά Χριστούγεννα μας αναγκάσουν να βγούμε από τη βολή μας, και μας «πιέσουν» να σκεφτούμε, όσα δεν τολμούσαμε μέχρι τώρα; Ας είναι…  Ίσως μέσα  στην αιθαλομίχλη  να προβάλλουν φώτα πορείας. Τα φώτα της ψυχής μας.

Χρόνια πολλά.

  Η προτελευταία παράγραφος του άρθρου προέρχεται από το βιβλίο του αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου με τίτλο: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Τα στοιχεία για τα συσσίτια και τους ανέργους που παραθέτουμε στην αρχή του άρθρου προέρχονται από το «ΒΗΜΑ» της Κυριακής 22-12 13 των Όλγα Κλώντζα και Γρηγόρη Καλφέλη αντίστοιχα.