Το καλοκαιράκι του Οκτώβρη, η Θεά Δήμητρα και η Περσεφόνη

    Καλό μήνα ας ευχηθούμε σήμερα  1η  του Οκτώβρη. Ένας μήνας μεταβατικός ή αν θέλετε προθάλαμος  για  τον επερχόμενο χειμώνα. Κατεξοχήν φθινοπωρινός αν και πολλές φορές μας ξεγελά με τις παρατεταμένες καλοκαιρίες του. Γι' αυτό συνήθιζαν από παλιά  να αποκαλούν τούτες  τις ηλιόλουστες μέρες  του Οκτώβρη  ως το  "καλοκαιράκι του Αη - Δημήτρη". Η γιορτή του στρατιωτικού αγίου  των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού είναι μια γιορτή ορόσημο  για  τις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες. 

   Ειδικά  για τους κτηνοτρόφους σήμαινε το τέλος  της παραμονής τους στα βουνά και την αρχή της πολυήμερης πορείας  τους  προς τα χειμαδιά  των κάμπων. Στα ορεινά  ξαναγύριζαν έξι μήνες μετά, του Αγίου Γεωργίου. Κάτι ανάλογο παρατηρούμε και στην Ελληνική Μυθολογία. Η Περσεφόνη ξαναγυρίζει στα άραχλα σκοτάδια  του Άδη, αφήνοντας πίσω της τη Δήμητρα να ολοφύρεται μόνη της για την απώλεια. Η τελευταία για να εκδικηθεί φέρνει στους ανθρώπους το χειμώνα. Και τα χρυσάνθεμα - τα 'αγιοδημητριάτικα"  που ανθίζουν αυτή την εποχή τα θεωρούν κάποιοι πένθιμα λουλούδια  γιατί σύμφωνα με μια λαογραφική ερμηνεία, εμφανίζονται για να παρηγορήσουν τη Δήμητρα για την αποχώρηση της κόρης της στον Άδη.

   Ο λαός θέλησε να ξορκίσει το φόβο για τον επερχόμενο χειμώνα, αλλά  και θέλησε να συνεχίσει αρχαίες δοξασίες μέσα  στη  νέα χριστιανική πραγματικότητα. Όπως και να έχει το πράγμα οι μεγάλες γιορτές  "γράφουν" μέσα στη ζωή των ανθρώπων, νοηματίζουν την καθημερινότητα και καθορίζουν  τις εργασίες.

   Αρκεί να αναφέρουμε πως η γιορτή του Αγίου Δημητρίου για τις παλιές νοικοκυρές ήταν σημείο αναφοράς  για  το  "κατέβασμα" των χειμωνιάτικων ρούχων και στρωσιδιών μέσα  στο σπίτι. Είναι γνωστή η φράση πως "Του Αγίου Δημητρίου τα βάζουμε και  του Αγίου Κωσταντίνου τα βγάζουμε". Ημέρες - εορτές όπου και στο στρατό άλλαζαν  στολή από καλοκαιρινή  σε χειμωνιάτικη τον Οκτώβρη και από χειμωνιάτικη σε καλοκαιρινή τον Μάιο.

    Κινήσεις  που αποδεικνύουν πόσο οι παλαιότεροι γνώριζαν καλύτερα  τους καιρούς.

    Άρα  δεν θα πρέπει να μας ανησυχούν αυτές  οι καλοκαιρίες  του Οκτώβρη.

Η Μουσική Σχολή της Αίγινας "Άγιος Νεκτάριος"

     Πραγματοποιήθηκε χθες Κυριακή σε ειδική εκδήλωση η παρουσίαση  του έργου της Μουσικής Σχολής ο "Άγιος Νεκτάριος"  στο Κέντρο Νεότητος της Ι.Μητροπόλεως. Οι κ. Θανάσης Ανδρέαδης και Αλέξανδρος Στρίζινγκ παρουσίασαν τα παραδοσιακά όργανα που διδάσκονται στη σχολή με μια μικρή επίδειξη από τους μαθητές και τους δασκάλους τους, συνοδευόμενα από μικρό ιστορικό της χρήσης των οργάνων  και της φιλοσοφίας τους. Η αίθουσα γέμισε από τους ήχους του βιολιού, του μπουζουκιού, του ταμπουρά, της γκάϊντας, του σαντουριού. Σύντομα βίντεο συνόδευσαν τις παρουσιάσεις του κάθε όργανου.

  Παρόν  στην εκδήλωση και ο κ. Γιάννης Βρυζάκης μαέστρος της Πολυφωνικής Χορωδίας Αίγινας ο οποίος από φέτος θα διδάσκει στη Σχολή  Φωνητική και Ορθοφωνία. Παράλληλα λειτουργεί στον ίδιο χώρο η  Σχολή Βυζαντινής Μουσικής υπό τη διεύθυνση  του κ. Θανάση Ανδρεάδη.

   Ο αρχιμ. π. Σάββας Ζέρβας που τέλεσε τον αγιασμό για  την έναρξη των μαθημάτων της Σχολής τόνισε την αξία της λειτουργίας της και υπενθύμισε  την παρουσία  και τη διαμονή του Αγίου Νεκταρίου στον χώρο αυτό πριν έναν αιώνα.

    Η Μουσική Σχολή πραγματικά επιτελεί ένα αξιόλογο και παιδαγωγικό έργο. Δίνει τη δυνατότητα σε μαθητές κάθε ηλικίας και ιδιαίτερα στα νέα παιδιά να γνωρίσουν τα παραδοσιακά όργανα  της Ελλάδας, να έρθουν πιό κοντά στην παράδοση και τον πολιτισμό μας αλλά και να εντρυφήσουν στη Βυζαντινή Μουσική.

   Κάτι που έλειπε από την Αίγινα, η οποία έχει μεγάλο παρελθόν λαϊκών οργανοπαιχτών αλλά και μαστόρων της ψαλτικής τέχνης.

   Για  του λόγου μας το αληθές προτείνουμε  την ανάγνωση του βιβλίου του κ. Μάρκου ΔΡαγούμη στο οποίο είναι καταχωρημένα εκατοντάδες παραδοσιακά τραγούδια  της Αίγινας καθώς και φωτογραφίες παλαιών μουσικών.

Τα Ναυτικά Οχυρά της Αίγινας - η ιστορία της κατασκευής τους

   Πολύς και έντονος είναι ο προβληματισμός τον τελευταίο καιρό για την "τύχη" και το μέλλον της περιοχής των Οχυρών της Πέρδικας. Το θέμα συζητείται όλο και πιό συχνά με γύρω από τον άξονα της αποφυγής κάθε ενέργειας που θα ακυρώσει την ιερότητα του χώρου, την ιστορική μνήμη και θα αλλοιώσει βάναυσα το φυσικό τοπίο.

   Προσπαθώντας να βάλουμε  ένα λιθαράκι στην κουβέντα παραθέτουμε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εργασία της Ομάδας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του 2ου Γυμνασίου Αίγινας με  τίτλο: "Ναυτικά Οχυρά και Παρατηρητήρια της Αίγινας", Σχολική χρονιά 2000 -2001.

 

      "Λίγα  μόλις χρόνια πριν  την κήρυξη του Β΄ Παγκόσμιου  πόλεμου, η στρατιωτική ηγεσία της  Ελλάδας   συζητά  και προβληματίζεται  για  την καλύτερη οχύρωση της χώρας  με την δημιουργία  και κατασκευή οχυρωματικών έργων. Σημαντικό μέρος  της οχύρωσης  θα κατελάμβανε  η ναυτική οχύρωση  και προστασία των λιμένων και των παράκτιων περιοχών της Ελλάδος.

     Στην  πραγματικότητα    αν  και το θέμα αυτό απασχολούσε την Ελλάδα από το 1926, ουσιαστικές ενέργειες αναλήφθηκαν μόνο από τα τέλη του 1935.  Με   Βασιλικό Διάταγμα της 20 –12 – 1935  καθορίστηκαν οι ακόλουθες   Ναυτικές Αμυντικές Περιοχές, υπό τη διοίκηση ανωτέρου διοικητικού Τοπικής Αμύνης. Συγκεκριμμένα   ορίστηκαν οι περιοχές της Δυτικής   Ελλάδας, με έδρα την Πάτρα, Κρήτης με έδρα τα   Χανιά, Νοτίου Αιγαίου με έδρα τον Πειραιά, Ευβοίας με έδρα  την Χαλκίδα, Βορείου Αιγαίου με έδρα την Θεσσαλονίκη  και Ανατολικών Νήσων με έδρα την Χίο.

    Την  κατασκευή  των αναγκαίων έργων  ανέλαβαν   ειδικευμένοι  αξιωματικοί  και πολιτικοί  μηχανικοί  στο  Πυροβολικό  και  στις Οχυρώσεις.

   Αναγκαία όμως  κρίθηκε  και η μετάκληση ξένων ειδικών συμβούλων  και μάλιστα Γερμανών.

   Τον  Δεκέμβριο του 1936 ήλθε  απόστρατος Γερμανός  αντιναύαρχος  για ένα μήνα και έδωσε τις πρώτες γενικές οδηγίες  για την παράκτια και αντιαεροπορική  άμυνα.

    Αργότερα  έφθασαν  δύο ακόμη Γερμανοί ειδικοί σύμβουλοι:  ένας  ταγματάρχης  του Μηχανικού  και ένας πλωτάρχης  πυροβολητής   οι οποίοι παρέμειναν στην Ελλάδα  μέχρι το 1937.

    Ακολούθως  έγινε επιλογή στρατηγικών  παραθαλάσσιων  προσβάσεων, στις οποίες με βάση τις οδηγίες των παραπάνω συμβούλων, σχεδιάστηκαν, κατασκευάσθηκαν  και εξοπλίστηκαν κατά την περίοδο 1937 –1940  από ελληνικό προσωπικό, χρήματα και μέσα, τα παράκτια  οχυρά.

    Βασικά επρόκειτο   για επάκτιες οχυρώσεις,  οι οποίες σε συνδυασμό  με φράγματα  ναρκών  και ανθυποβρυχιακά δίκτυα – φράγματα, εξασφάλιζαν  εκείνη την εποχή  την  προστασία  των ζωτικότερων λιμένων, των ναυτικών  βάσεων  από  προσβολές  πολεμικών  πλοίων  επιφανείας  και υποβρυχίων.

    Με  την  ύπαρξη των συγκεκριμμένων οχυρών   δημιουργήθηκαν εσωτερικοί θαλάσσιοι   ασφαλείς  δρόμοι  στο   μεγαλύτερο  τμήμα  της Ελληνικής θάλασσας  τόσο στο Ιόνιο όσο και στο Αιγαίο, αλλά  και σε κλειστούς  κόλπους όπως είναι ο Κορινθιακός , ο Σαρωνικός, ο Ευβοϊκός  , ο Θερμαϊκός. Ενδεικτικά  αναφέρουμε  τα ναυτικά οχυρά  του Αράξου  και του Ρίο  στον Πατραικό του Νοτίου  και Βορείου Ευβοϊκού, του Μεγάλου Εμβόλου στη Θεσσαλονίκη, τα  οχυρά του Καραμπουρνού  και Τούζλα,  στον  Σαρωνικό, στα  νησιά  Φλέβες, και στην Αίγινα.

   Στην Αίγινα  κατασκευάστηκαν  δύο οχυρά  στο   Νότιο  άκρο του νησιού  κοντά στο χωριό Πέρδικα  και  στο βορειοανατολικό  άκρο του νησιού  στην περιοχή Τούρλος. Τα οχυρά  ονομάστηκαν αντίστοιχα  Νότιο Οχυρό Αίγινας [Ν.Ο.Α.]  και  Βόρειο Οχυρό Αίγινας [Β.Ο.Α.].

    Από αυτά το πιο επιβλητικό και εντυπωσιακό λόγω όγκου  θέσης και κατασκευής ήταν αυτό στην περιοχή του Τούρλου.

    Η   ύπαρξη  των οχυρών αυτών  στον Ελληνικό χώρο  σε συνδυασμό  με τα φράγματα  ναρκών  , τα ανθυποβρυχιακά δίκτυα  -φράγματα  εξασφάλιζαν  την ασφαλή διέλευση των πλοίων    στο μεγαλύτερο  θαλάσσιο χώρο του Ιονίου  και Αιγαίου πελάγους. Δημιουργήθηκαν έτσι  ασφαλείς  εσωτερικοί θαλάσσιοι δρόμοι  με αποτέλεσμα το 1940  οι θαλάσσιες μεταφορές  ελληνικών στρατευμάτων  και εφοδίων   να διεξάγεται χωρίς εμπόδια  και απώλειες  με ευθύνη πάντοτε του Πολεμικού Ναυτικού.

    Κάθε  οχυρό εκτός από μεγάλα πολυβόλα, ταχυβόλα  και πολυβόλα διάφορων διαμετρημάτων, διέθετε πλήρεις υπόγειες ή ημιυπόγειες  προασπισμένες και θωρακισμένες εγκαταστάσεις, που στέγαζαν κεντρικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής, πυριτιδαποθήκες, βληματαποθήκες, καταφύγια, θαλάμους φαγητού, ύπνου και υγιεινής προσωπικού, σταθμούς τραυματιών. Στους επίγειους εξοπλισμούς  τα οχυρά διέθεταν επίσης προβολείς για έρευνες επιφανείας και αέρος, διαστημόμετρα, σταθμούς διευθύνσεως βολής, κατευθυντήρες πυροβολικού μεγάλου διαμετρήματος και αντιαεροπορικά .

    Συμπληρωματικά     προς τα παράκτια  οχυρά  είχαν αναπτυχθεί  στις προσβάσεις του Σαρωνικού , του Πατραϊκού, του Νότιου  και Βόρειου Ευβοϊκού  φράγματα  ναρκών  και ανθυποβρυχιακά  δίκτυα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν ελληνικής  κατασκευής.

   Ο   εξοπλισμός αυτός   είχε αγοραστεί από το εξωτερικό  και κυρίως από την Γερμανία  που δεχόταν παραγγελίες  και πληρωμές σε είδος,  σε αντίθεση με άλλα ευρωπαϊκά  κράτη  που απαιτούσαν την πληρωμή σε συνάλλαγμα.

   Αξίζει  εδώ  να  υπογραμμιστεί  η δυσκολία  της προμήθειας  πολεμικού υλικού εκείνα  τα χρόνια    που η Ευρώπη ετοιμαζόταν για έναν  ακόμη πόλεμο, αλλά  και  την μεγάλη  συμμετοχή  της Γερμανίας στον σχεδιασμό, στην κατασκευή  και στον εξοπλισμό  αυτών των οχυρών  που μετά από  λίγα χρόνια θα έπεφταν στα χέρια του Γερμανικού  στρατού  ο οποίος θα  τα χρησιμοποιούσε ανάλογα?

    Στο  σημείο  αυτό αξίζει   να σημειώσουμε    τον εντυπωσιακό εξοπλισμό  του Βορείου Οχυρού  της Αίγινας. Εκεί  στην κορυφή του βουνού εγκαταστάθηκαν οι  δύο δίδυμοι πύργοι  των 12 ιντσών  από το θωρηκτό ‘ΛΗΜΝΟΣ’,   βάρους  900  τόνων  ο καθένας. Επρόκειτο  για τεχνικό άθλο των υπηρεσιών του Πολεμικού Ναυτικού  και τα σχόλια  του  τύπου  της εποχής εκείνης  ήταν ιδιαίτερα κολακευτικά. Αποτελούσαν  τίτλο τιμής  όχι μόνο για το Πολεμικό Ναυτικό  αλλά και για την Ελληνική βιομηχανία της εποχής.

     Μαζί  με τα παράκτια οχυρά , και  την  αντιαεροπορική  άμυνα,  πλην του μετώπου του 1940, το Πολεμικό Ναυτικό  είχε και την ευθύνη, την επιμέλεια, οργάνωση, λειτουργία   και  αξιοποίηση 400 περίπου  παρατηρητηρίων  επιτηρήσεως  θαλάσσης  και αέρος  που αναπτύχθηκαν   και λειτούργησαν  ικανοποιητικά  σε διάφορα  κρίσιμα  σημεία ολόκληρης  της Ελλάδας.

    Οι  πληροφορίες από αυτά  τα παρατηρητήρια  συγκεντρώνονταν  στην Υπηρεσία  Επιτηρήσεως  Συναγερμού  Αέρος  και Θαλάσσης   που είχε   εγκατασταθεί  στο υπόγειο καταφύγιο  του Λυκαβηττού.

    Τα  παραπάνω   οχυρωματικά έργα  συμπλήρωναν  την θωράκιση  της Ελλάδος μαζί με  τα άλλα  20  οχυρά  της γραμμής  Μεταξά  στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα  και τα οποία κατασκευάστηκαν την ίδια περίπου περίοδο.

    Τέλος  αξίζει  να αναφέρουμε  ότι  η επάκτια  και αντιαεροπορική  άμυνα της Ελλάδας  στον πόλεμο  του 1940   ήταν πολύπλοκη, εκτεταμένη  και αποτελεσματική".

"Πίνδος" ένα σκαρί με βαρύ όνομα

   Έχει μείνει στη μνήμη πολλών παλαιών επιβατών του ως το πλοίο που διέθετε στην πλώρη του κοντάρι. Δικαιολογημένα αφού το 1907 που κατασκευάστηκε σε Βρετανικά ναυπηγεία προοριζόταν για θαλαμηγός. Για πολλά χρόνια ταξίδευε ως θαλαμηγός με το όνομα "Maid of Honour " και στη συνέχεια ως "Sylvana". Κατόρθωσε να γλυτώσει τη μανία δύο παγκόσμιων πολέμων, στη διάρκεια των οποίων είχε επιταχθεί από το Βρετανικό Ναυαρχείο. 

   Μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο περιήλθε στην Ηπειρωτική Ατμοπλοΐα του Γεώργιου Ποταμιάνου το 1948, μετασκευάστηκε σε επιβατηγό και μετονομάστηκε "ΠΙΝΔΟΣ ΙΙ". Γνώρισε πολλούς ιδιοκτήτες όπως τους Πάνο Δ. Παπαοικονόμου, Ιωάννη Δ. Τρίπο, Γεώργιο Νικ. Βατικιώτη, Μάνθο Π.Βέττα, Ιωάννη Μαΐλη, Παναγιώτη Π.Θανόπουλο.

    Αρχικά ταξίδεψε στο Ιόνιο συνδέοντας την Πάτρα με τη Σάμη τη Λευκάδα, τη Πρέβεζα, τη Πάργα και τη Κέρκυρα. Κατόπιν δρομολογήθηκε στον Αργοσαρωνικό ταξιδεύοντας προς Αίγινα, Μέθενα, Πόρο, Ύδρα, Σπέτσες, Ερμιόνη, Λεωνίδιο.  Καλοτάξιδο βαπόρι κάλυψε τις ανάγκες των νησιών μας στις δεκαετίες του '50 και μέχρι τα μισά του '60. Χαρακτηριστική η ξύλινη γέφυρα αλλά και τα ξάρτια του που θύμιζαν έντονα το ένδοξο παρελθόν του. Η φιγούρα του έχει αποτυπωθεί σε πολλά παλαιά καρτ- ποστάλ και φωτογραφίες αλλά και σε παλιές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου.

    Το 1968 μετά από πλειστηρισμό περιήλθε στην ιδιοκτησία της Εμπορικής Τράπεζας.

 Τα στοιχεία που αναφέρουμε περιλαμβάνονται στο λεύκωμα "Ελληνική ακτοπλοΐα 1945 - 1995", σελίδες 102-103.

Ηλία να είσαι πάντα καλά.

  Ο  Ηλίας υποδύθηκε το Μανώλη που ήταν ξενιτεμένος και επέστρεψε στην Αίγινα αποφασισμένος να μείνει, να ριζώσει και να στηρίξει  το μέλλον του φυτεύοντας φιστικιές. Όλα αυτά στο θεατρικό δρώμενο "Γλυκό φιστίκι" που παρουσιάστηκε στα πλαίσια της τελετής έναρξης  του 6ου Φεστιβάλ Φιστικιού.

   Κανείς όμως   δεν ήξερε ότι την ώρα  της παράστασης ο Ηλίας  έπαιζε με πυρετό που τον ταλαιπωρούσε για μέρες. Και όμως τα κατάφερε. Τα έβγαλε παλικαρίσια. Δύο μέρες μετά εισήχθη στο νοσοκομείο Αίγινας, όπου και παρέμεινε σχεδόν όλη τη βδομάδα με λοίμωξη αναπνευστικού. Σήμερα πήρε εξιτήριο. Του ευχόμαστε περαστικά. Να είναι πάντα γερός. Του οφείλουμε πολλά γιατί εκείνο το βράδυ, πριν από μια βδομάδα, λίγοι ξέραμε ότι υπήρχε και η περίπτωση να μην παίξει ή να μη γίνει καθόλου το δρώμενο. Σε ευχαριστούμε Ηλία.

   Ποιός είπε ότι και τα Φεστιβάλ δεν θέλουν θυσίες;

Ευχαριστήριο προς τους συντελεστές της Τελετής έναρξης του 6ου Φεστιβάλ Φιστικιού.

 

   Οφειλόμενες ευχαριστίες πρέπουν σε όλους τους συντελεστές που εργάστηκαν και κοπίασαν για την προετοιμασία και παρουσίαση της Τελετής Έναρξης του 6^ου Φεστιβάλ Φιστικιού.

    Έχοντας νωπές  τις μνήμες από τις εικόνες τους ήχους και τις γεύσεις της μεγάλης γιορτής που  τα φώτα της έσβησαν την Κυριακή το βράδυ, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε για τη συνεργασία, τη συλλογικότητα, τη συμμετοχή, τον εθελοντισμό και την προσφορά  τους,  ιδιώτες, ομάδες, σχήματα, φορείς και συλλόγους  της Αίγινας. Είναι όλοι αυτοί που μας εμπιστεύτηκαν, μας στήριξαν, δέχθηκαν να προσφέρουν τη δουλειά τους, να διαθέσουν το χρόνο τους, να μας εμπιστευτούν τα αντικείμενα τους, να καταθέσουν το κέφι, τη ζωντάνια, το δυναμισμό τους και να συμπορευτούν μαζί μας από  το περασμένο Μάιο όταν ξεκίνησε ο σχεδιασμός μέχρι το βράδυ της   Παρασκευής 19 Σεπτεμβρίου.

Συγκεκριμένα:

Για το θεατρικό δρώμενο «Γλυκό φιστίκι», τους : Βατικιώτη Λευτέρη, Πάσχα Στέλλα και τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας Κυψέλης: Αξιώτη Έφη, Δημητρόπουλο Αλέκο, Θωμά Ηλία, Καρβούνη Νίκο, Λαδά Μαριάνθη, Μαρίνη Μιχαέλα, Μεθενίτη Νεκταρία, Μπήτρου Αντωνία, Μπόγρη Νεκτάριο, Νταμουράκη Χαρά, Χλέτσου Ναταλία.

 Τις κυρίες που πρόσφεραν αντικείμενα: Αξιώτη Άρτεμις, Μπήτρου Νεκταρία, Πανταζή Χριστίνα, την κ. Ροδίτη Λουκία για την προσφορά του γλυκού φιστικιού.

  Το «Αγρόκτημα Μαρίνη» και το κατάστημα «Μούρτζης» για την προσφορά φιστικιών.

   Τον  αλιέα κ. Μπήτρο Νίκο για τη συμμετοχή του αλιευτικού σκάφους «Μαρία»

   Τον  εστιάτορα κ. Κάππο Δημήτρη για την προσφορά τραπεζοκαθισμάτων

   Το κατάστημα «Αυλή»  για τα καθίσματα των μουσικών.

Το Σύλλογο Κλασσικού Οχήματος Αίγινας (ΣΚΟΑ) για τη συμμετοχή τους με τα αυτοκίνητα αντίκες και ιδιαίτερα  τους οδηγούς: κ. Φίλιππο Αντωνίου, Νίκο Αντωνίου, Παντελή Κουκούλη και Γρυπαίο Χρήστο.

Για το μουσικό μέρος της βραδιάς:

  Τους μουσικούς κ. Θανάση Ανδρεάδη και Αλέξανδρο Στρίζινκ. Τα μέλη της ορχήστρας καθώς και τα μέλη της Μουσικής Σχολής Παραδοσιακών Οργάνων και Βυζαντινής Μουσικής ο «Άγιος Νεκτάριος».

   Τους προέδρους  των Συλλόγων που αποδέχθηκαν την πρόσκλησή μας για τη συμμετοχή  των χορευτικών συγκροτημάτων τους στην Τελετή.

Συγκεκριμένα:  Το Σύλλογο Γυναικών Αίγινας, τον Μορφωτικό Σύλλογο Αίγινας «Ι.Καποδίστριας», το Μορφωτικό και Πολιτιστικό Σύλλογο Κυψέλης, το Πολιτιστικό Σύλλογο Βαθέος και το Πολιτιστικό Σύλλογο Αγίων Ασωμάτων – Κοντού και τις χοροδιδασκάλισσες Χριστοφάκη Μαρίνα, Χατζηθεοδώρου Πέπη, Λαζάρου Αγγελική, Χαρτοφύλακα Μάρθα αντίστοιχα.

   Θα  ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε  τη συμβολή των ανδρών του Λιμενικού Σώματος που φρόντισαν για τη τάξη στο λιμάνι, των Εθελοντών της διοργάνωσης και ιδιαίτερα της κ. Σταυρούλας Παπαδοπούλου και των μελών του τμήματος Προσκόπων.

  Τέλος ένα πλατύ ευχαριστώ στα 127 παιδιά  των χορευτικών συγκροτημάτων και της ορχήστρας  που συμμετείχαν  στην τελετή έναρξης.

    Ευχόμαστε  η καλή συνεργασία, η συλλογικότητα, η συμμετοχή και ο εθελοντισμός να χαρακτηρίζουν πάντα κάθε τέτοια προσπάθεια.

Με  τιμή

Μπήτρος  Γιώργος

Εκπαιδευτικός.

Υπεύθυνος Τελετής Έναρξης 6^ου Φεστιβάλ Φιστικιού

Η Μυρτιδιώτισσα στο λιμάνι της Νάξου

    Πολλοί οι αναγνώστες της σελίδας μας που έδειξαν την αγάπη τους για τη "μικρή" Μυρτιδιώτισσα της πόλης της Αίγινας. Τους αφιερώνουμε τη σημερινή ανάρτηση  με ένα ναυτικό ξωκκλήσι που πολλοί το έχουν "μπερδέψει" με τον Άη - Νικόλα  της Αίγινας

    Το γραφικό ξωκλήσι που υποδέχεται τους ταξιδιώτες στο λιμάνι της Νάξου γιόρταζε χθες 24 Σεπτεμβρίου ημέρα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Χτισμένο πάνω σε μια μικρή νησίδα στο κέντρο του λιμανιού αποτελεί σήμα κατατεθέν του νησιού. Αν κάποιος αποφασίσει να το επισκεφθεί θα πρέπει να διανύσει την ελάχιστη απόσταση των λίγων μέτρων με βάρκα. Η Παναγίτσα είναι ένα σύμβολο αλλά  και σημείο αναφοράς για τους ναυτικούς, τους επιβάτες και τους ψαράδες  του νησιού.

    Επιχειρούμε αυτή την αναφορά  γιατί πολλές φορές  κάποιοι έχουν μπερδέψει  το εκκλησάκι αυτό με τον Αη - Νικόλα της Αίγινας, με τη διαφορά  ότι το πρώτο είναι στο μέσον  του λιμανιού ενώ ο Αη- Νικόλας στην είσοδο του λιμανιού της Αίγινας.

Η Μυρτιδιώτισσα στην πόλη της Αίγινας.

  Κρυμμένη μέσα στα στενά δρομάκια της πόλης της Αίγινας βρίσκεται το πέτρινο βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, ανηφορίζοντας το στενό - οδός Αριστοφάνους - πλάι στο Κέντρο Τύπου στο λιμάνι. Το μικρό εκκλησάκι πανηγυρίζει στις 24 Σεπτεμβρίυ στη μνήμ της εύρεσης της εικόνας της Παναγίας μέσα στις Μυρτιές στο νησί των Κυθήρων. Η εικόνα είναι παμπάλαιη και ιστορική.

   Η εκκλησία είναι ανοιχτή καθημερινά και αποτελεί  προσκύνημα για τους διαβάτες και  τους εργαζόμενους της πόλης. Απολαμβάνει τη φροντίδα και την περιποίηση των κατοίκων  που διαμένουν στα γύρω στενά. Διοικητικά ανήκει στην ενορία του Αγίου Νικολάου, είναι προσκυνηματικός ναός και  η λειτουργία του επιβλέπεται από Συμβούλιο διορισμένο από τον οικείο Μητροπολίτη.
   Αν κρίνουμε από  τις επισκέψεις στη σελίδα μας από χθες που αναρτήθηκε η φωτογραφία της Μυρτιδιώτισσας, καταλαβαίνουμε  πόσο αγαπητό είναι  το εκκλησάκι στους Αιγινήτες.

Ο μίτος του Βαγγέλη και της Δέσποινας στο Φεστιβάλ Φιστικιού.

     Ο Μίτος της Αίγινας είναι ο μίτος, η κόκκινη κλωστή της ιστορίας της Αίγινας. Βράδυ Κυριακής 21 Σεπτεμβρίου σε μια σεμνή, λιτή αλλά επιβλητική παράσταση, αυτός ο μίτος ξεδιπλώθηκε και διπλώθηκε πολλές φορές, ξετυλίχθηκε και τυλίχθηκε μπροστά στα μάτια εκατοντάδων θεατών, απλώθηκε και μαζεύτηκε στη μνήμη μας, λύθηκε και δέθηκε από τα χέρια δύο άξιων ανθρώπων της τέχνης του Βαγγέλη και της Δέσποινας, της Δέσποινας και του Βαγγέλη.

    Με μια δυναμική έναρξη οι δύο καλλιτέχνες μας θύμισαν τη λεηλασία της Παλιαχώρας από την καταστροφική ορμή του Μπαρμπαρόσσα εκεί κάπου στο Μεσαίωνα. Στο βάθος της ιστορίας φάνηκε η Αφαία να πέφτει στα δίχτυα και να σύρεται στην ακρογιαλιά της Αίγινας, ενώ από τα τρίσβαθα του μύθου σκαρφάλωσαν πάνω στις πέτρες οι Μυρμιδόνες.

    Λόγος, ντοπιολαλιά, παροιμίες, χορός, κίνηση, τραγούδι, μουσική, εικόνες. Μια σύνθεση που απογείωσε το συναίσθημα μας. Δυό άνθρωποι που διάλεξαν να υπηρετούν την τέχνη  τους με συνέπεια, ήθος, επιμονή, αγάπη και προσήλωση. 

    Μια κατάθεση τέχνης στο 6ο Φεστιβάλ Φιστικιού που ξεχώρισε ανάμεσα σε τόσες εκδηλώσεις.

    Κείμενο, σκηνοθεσία, επιλογή μουσικής του Βαγγέλη και της Δέσποινας.

    Μια παράσταση με σύγχρονη ματιά για ένα θεατρόφιλο κοινό που πλέον ξέρει να επιλέγει, να ξεχωρίζει, να εκτιμά και να αποδίδει τα εύσημα. Το χειροκρότημα  είναι η ζωντανή επιβεβαίωση, η επιθυμία και η πρόσκληση για καλό θέατρο από το Βαγγέλη Πιτσιλό και τη Δέσποινα Γιαννούλη.

Ευχαριστούμε την κ. Βασιλική Ταντάουι για τις δύο πρώτες φωτογραφίες. Οι δύο τελευταίες προέρχονται από ανάρτηση της κ. Β. Χαμαλέλη - Μπούκλα στο Fb.