Ας τον καλωσορίσουμε αυτόν τον νιό αφέντη

Έργο του Χρήστου Μποκόρου.

  Ας  τον καλημερίσουμε αυτόν τον νιό αφέντη.

   Ας  τον καλσορίσουμε. Ας  τον καλοπιάσουμε. Ας  τον γλυκάνουμε και καλο- υποδεχτούμε με μια αγκαλιά, με ένα φιλί με  λόγια καρδιάς. Γιατί  τον έχουμε ανάγκη τώρα που όλα φαίνονται και πάλι δύσκολα.

  Ας  είναι φωτεινός, αγαπησιάρης, υγιεινός, ειρηνικός, ασυννέφιαστος, προκομένος, γόνιμος, αποδοτικός. Ας είναι ένας χρόνος που όλοι ποθούμε και αναζητούμε. Ας είναι μια χρονιά που μας αξίζει.

   Ας  είναι μια χρονιά άξια και καρποφόρα για όλο τον κόσμο και για τον καθένα ξεχωριστά, χωρίς διακρίσεις, προκαταλήψεις, αδικία, κακίες, εκμετάλευση, πολέμους και τρομοκρατία. 

   Ας  έχει  τη φρεσκάδα, την ορμή, τον αυθορμητισμό, τη γνησιότητα, τη μαγκιά ενός δεκαεννιάχρονου.

  Η  "Οδός Αιγίνης" σας εύχεται  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, γεμάτα με όλα  τα καλά  του Θεού.

Το δώρο των αδελφών Καρακάση - όπως πάντα τέτοια μέρα.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα το δώρο των αδελφών Καρακάση έρχεται να στολίσει με τον δικό τους τρόπο την ημέρα της Πρωτοχρονιάς. Μια κρεμμύδα από τις βουνοπλαγιές της Αίγινας για "καλή τύχη" στην υποδοχή της νέας χρονιάς, οι παλαιότεροι την αποκαλούσαν καικρεμμυδασκέλα -  στολισμένη και ντυμένη γιορτινά  για  την περίσταση.
  Για την περίσταση να θυμηθούμε ότι οι παλαιοί Αιγινήτες, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έπαιρναν από τα χωράφια κρεμμύδες, τις οποίες ονόμαζαν ασκέλες. Τις τοποθετούσαν πάνω από το κατώφλι της πόρτας. Είχαν ευεργετικές ενέργειες για το σπιτικό και τους νοικοκυραίους, γιατί όπως πίστευαν, το σπίτι θα ευημερήσει και θα είναι "γεμάτο και ντυμένο σαν την ασκέλα"

   Το έθιμο λοιπόν καλά κρατεί.

  Πως να μην αισθάνεσαι ευτυχής όταν δέχεσαι την αγάπη αυτών των ανθρώπων τέτοιες μέρες; Το λιγότερο που μπορείς να πεις, είναι ένα ευχαριστώ και να ευχηθείς η νέα χρονιά να φέρει ευτυχία, υγεία, χαρά και κάθε προκοπή και πρόοδο στη δουλειά  τους και στην προσωπική τους ζωή.

Σας  ευχαριστούμε Θανάση και Βασίλη και να  ξέρετε ότι οι παλαιότερες κρεμμύδες έχουν βγάλει καινούργια φύλλα.

Κρατάει χρόνια λοιπόν... αυτό το δώρο.

Το σπάσιμο του ροδιού και ο καλοπόδαρος. (Έθιμα Πρωτοχρονιάς)

Αιγινητών έθιμα Πρωτοχρονιάς

Πρώτη του έτους σήμερα κι ας θυμηθούμε πως οι παλαιοί Αιγινήτες εόρταζαν την Πρωτοχρονιά  τους με πολλά  και όμορφα έθιμα.Ένα από αυτά είναι ο καλοπόδαρος.

  Έτσι ονόμαζαν  αυτόν που έμπαινε πρώτος σε ένα σπίτι. Εάν όμως συνέβαινε κάτι κακό σε αυτό το σπίτι κατά τη διάρκεια της χρονιάς, τότε έπρεπε να εξακριβωθεί ποιός ήταν αυτός ο "καλοπόδαρος". Το έθιμο αυτό σχετίζεται με το "ποδαρικό". Όποιος τύχαινε και ερχόταν στο σπίτι, τον έβαζαν και έμπαινε με το δεξί πόδι. Στο Μεσαγρό όσοι επισκέπτονταν φιλικά σπίτια έφερναν μαζί τους και ένα ρόδι. Μόλις πατούσαν το πόδι τους στο κατώφλι του σπιτιού έσπαγαν το ρόδι, ώστε με τον ερχομό του χρόνου να έρθει και η ευτυχία σε αυτό το σπίτι. Βεβαίως για να γίνει η επίσκεψη θα έπρεπε να ειδοποιηθούν οι νοικοκυραίοι από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και αυτό, διότι διάλεγαν ποιός είχε το καλό ποδαρικό.

  Ανήμερα την Πρωτοχρονιά οι παλαιοί Αιγινήτες πήγαιναν στην Εκκλησία για να λειτουργηθούν και έπαιρναν μαζί τους ένα ροΐδι (ρόδι). Όταν επέστρεφαν στο σπίτι τους έσπαγαν το ροΐδι μπροστά στην πόρτα του σπιτιού, για να είναι όπως έλεγαν το σπίτι γλυκό και γεμάτο σαν το ρόδι. Επίσης έβαζαν ανήμερα την Πρωτοχρονιά πάνω στην πόρτα  κι ένα πέταλο αλόγου, για να πάει καλά ο χρόνος.

O Santa Claus είναι μια σκέτη λέρα;

     Δανεικός ο τίτλος από  τη γνωστή κωμωδία του συγγραφικού δίδυμου των Ρέππα - Παπαθανασίου.

    Η ιστορία είναι πολύ παλιά. Στις αρχές του 20ου αιώνα η διαφημιστή καμπάνια ενός νέου τότε ποτού της Coca Cola  έντυσε στα δικά της χρώματα  ένα χαριτωμένο καλοσυνάτο, στρουμπουλό ανθρωπάκι που μέχρι τότε πίστευαν κυρίως, στις Βόρειες χώρες της Ευρώπης, ότι ήταν ο Santa Claus ο Άγιος Νικόλαος που σύμφωνα με  την παράδοση τους  έφερνε δώρα στα παιδιά. Η Coca Cola  έντυσε  λοιπόν στα κόκκινα το  χοντρούλη γενειοφόρο γέροντα που άρχισε να λανσάρει το ποτό με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως.

  Η παράδοση για τον  αγαπημένο Άγιο Νικόλαο  στην Βόρεια Ευρώπη έχει ρίζες  στην μεγάλη φιλανθρωπική δράση  του  Αγίου Νικολάου  την εποχή που ζούσε ως επίσκοπος Μύρων  της Λυκίας. Στην Ελλάδα  το έθιμο  του Santa Claus ταυτίστηκε με  τον  Άγιο Βασίλειο από την Καισάρεια  του Πόντου. Έναν άγιο ο οποίος προερχόταν από μεγάλη αλλά  φτωχή πολύτεκνη οικογένεια, ο οποίος κατόρθωσε χάρη  στις προσπάθειες και τους αγώνες  του πατέρα, της μητέρας αλλά  και της γιαγιάς του να σπουδάσει τόσο  στην Καισάρεια όσο και  στο μεγάλο Πνευματικό κέντρο του τότε κόσμου, την Αθήνα. Ο Βασίλειος, ο Άγιος  της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν έχει καμία σχέση με αυτό το ανθρωπάκι της Δύσης. Πρόκειται για έναν ασκητή επίσκοπο, φιλάσθενο και αγωνιστή με τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, που απεβίωσε σε ηλικία 49 ετών.

    Σήμερα  έχει αρχίσει κάπως να ξεκαθαρίζει  το τοπίο σχετικά με την εικόνα και την αλήθεια  του Santa Claus και να αποκαθίσταται  σταδιακά η πραγματική εικόνα του Αγίου Βασιλείου. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πέρασαν δεκαετίες που κανείς δεν ήθελε  να χαλάσει αυτήν την πλανεμένη εικόνα. Η δύναμη του εμπορίου βλέπετε.......

Πρωτοχρονιά στην παλιά Αίγινα, με στέρνιασμα και δέσιμο της μοίρας.

Η Πρωτοχρονιά έχει τα δικά της έθιμα, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία που κάθε χρόνο  τέτοιες μέρες τα θυμόμαστε αφού πλέονο σύγχρονος τρόπος ζωής εστιάζει αυτήν την ημέρα σε άλλες συνήθειες  που αναφέρονται στην ευζωΐα και στην καταναλωτική καλοπέραση, αγνοώντας το λίγο, το απέριττο, το ανθρώπινο. Ο Άι -Βασίλης πλέον έχει ξεχάσει το κινητό του  και η Nova εκπέμπει παντού ενώ όλες οι εκπομπές κάνουν κληρώσεις για πολυτελή και κλασσάτα τριήμερα σε σαλέ και resort.

  Ας είναι κι ας τα χαίρονται  τα καινούργια έθιμα  τους. Εμείς  ας  θυμηθούμε  τα παλιά κι ας δούμε πως οι Έλληνες έκαναν πρωτοχρονιά  χωρίς τέλη κυκλοφορίας, δόσεις ΕΜΦΙΑ, και ρυθμίσεις παντός είδους και πρόστιμα.

  Τα έθιμα εκείνα λοιπόν έρχονταν να υπενθυμίσουν αλήθειες, να επαναλάβουν τρόπους ζωής και να φέρουν  τον άνθρωπο πιό κοντά με τον άλλο.

α. Το δέσιμο της μοίρας

Στην παλιά Αίγινα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς λίγο πριν κοιμηθούν, οι κοπέλες χτενίζονταν και τα αποχτενίδια τους μαζί με ένα χτένι και έναν καθρέφτη τα τοποθετούσαν στο προσκεφάλι τους. Κατόπιν περιζώνονταν με ένα χρυσομάντηλο, τα δύο άκρα του οποίου τα έδεναν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους με τρεις κόμπους και κατόπιν έλεγαν τα εξής: "Σε δένω μοίρα μου, να ΄ρθης απόψε στον ύπνο μου, να μου ειπείς ποιόν θα πάρω.Κι αν έρθεις, δεν σε λύνω".
    

 β. το στέρνιασμα

     Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες και οι γονείς στέρνιαζαν τα παιδιά τους, δηλαδή τους έδιναν χρήματα, αντί για καλούδια. Με αυτά τα χρήματα τα παιδιά αν δεν αγόραζαν παιχνίδια, αγόραζαν καρύδια με τα οποία έπαιζαν το παιχνίδι "τα καρύδια", στο οποίο έβαζαν στοιχήματα με τσίγκινα φλουριά για το ποιό παιδί θα έπαιρνε τα περισσότερα καρύδια, χτυπώντας τα.
    

 γ. η  μαυρόπετρα

   Ο νοικοκύρης ή η νοικοκυρά έφερναν από τα χωράφια και τοποθετούσαν έξω από την πόρτα του σπιτιού μια στρογγυλή μαυρόπετρα, σε μέγεθος ανθρώπινου κεφαλιού. Γύρω στα ξημερώματα, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς πριν να ξυπνήσουν τα παιδιά και οι παππούδες, η νοικοκυρά λιβάνιζε το σπίτι, τα εικονίσματα και όσους κοιμούνταν. Κατόπιν έπαιρνε τη μαυρόπετρα και την ακουμπούσε λιγάκι πάνω στο κεφάλι τους και έκανε την ακόλουθη ευχή: " Το κεφάλι που ακουμπά η μαυρόπετρα να είναι γερό σαν κι αυτή". Μετά έπαιρνε τη μαυρόπετρα και τη φύλαγε κάτω από ένα κρεβάτι ή μέσα στην παλεθούρα (ντουλάπι στον τοίχο) και τους ξυπνούσε όλους για να πάνε στην εκκλησία.

δ. η κρεμμυδασκέλα

  Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι παλαιοί Αιγινήτες έπαιρναν από τα χωράφια κρεμμύδες, τις οποίες ονόμαζαν ασκέλες. Τις τοποθετούσαν πάνω από το κατώφλι της πόρτας. Είχαν ευεργετικές ενέργειες για το σπιτικό και τους νοικοκυραίους, γιατί όπως πίστευαν, το σπίτι θα ευημερήσει και θα είναι "γεμάτο και ντυμένο σαν την ασκέλα"

Από το βιβλίο "Αιγινητών ήθη και έθιμα" του Ιωάννη Επ. Μάντζαρη

"Ένας άγγελος στα κεραμίδια"

 Τέτοιες μέρες πέρσι κυκλοφόρησε και παρουσιάστηκε στο κοινό της Αίγινας  το βιβλίο:  

"Ένας άγγελος στα κεραμίδια"

 Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα μικρό νησί όπου καταφθάνουν κύματα από πρόσφυγες. Πρόσωπα και ψυχές ταλαιπωρημένες που έρχονται να τοποθετηθούν απρόσκλητα στο κάντρο των εορτών μας.

 Ένας διαφορετικός επισκέπτης  θα έρθει και θα ταράξει  τις ήρεμες  μέρες των Χριστουγέννων  σε  ένα μικρό νησί. Ένας πρόσφυγας που  θα βάλει σε δοκιμασία τις αντοχές, τα αισθήματα, τα πιστεύω  των  απλών και καθημερινών ανθρώπων. Ένας «άγγελος» που με τις φτερούγες του θα ξυπνήσει μνήμες αλλά και θα  οδηγήσει στα μονοπάτια της αληθινής αγάπης.

    Τελικά η παρουσία του ξένου αποτελεί απειλή για τα δικά μας Χριστούγεννα;

   Το βιβλίο «Ένας άγγελος στα κεραμίδια» είναι η 7^η κατά  σειρά  Χριστουγεννιάτικη ιστορία  του Γιώργου Μπήτρου που ήδη κυκλοφορεί και διατίθεται από το βιβλιοπωλείο «Λυχνάρι» και το Κέντρο Τύπου στην παραλία της Αίγινας.

"Ω Christmas tree" θεατρική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας.

 Στα πλαίσια  των Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων του Δήμου Αίγινας παρουσιάζεται σήμερα Σάββατο 29 Δεκεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας η παράσταση "Ω Christmas tree" από το Κέντρο Θεατρικής Τέχνης του κ. Παναγιώτη Αδάμ.

Δύο παραστάσεις: στις 12.00  και στις 16.00  με ελεύθερη είσοδο.

Λίγα λόγια  για την υπόθεση του έργου:

Ο Άγιος Βασίλης μόλις έχει μοιράσει τα δώρα στα παιδιά του κόσμου, όμως ένα γράμμα που είχε παραπέσει, έρχεται να τον ταράξει..!

Τι δουλειά έχει ο Άγιος Βασίλης στο τσούγκρισμα των αυγών το Πάσχα; Τι εννοείς ότι έκανε επίσημη δήλωση ότι δεν θα ξαναμοιράσει δώρα;

Ποια είναι η Μυστική Οργάνωση Μ.Ορ.Ε.Ε.Λει. ;

Τρεις Μυστικοί Πράκτορες προσπαθούν να σώσουν τα Χριστούγεννα, θα τα καταφέρουν; Μια πρωτότυπη παράσταση από τους δημιουργούς του Τικ Τακ Ντο, έρχεται να ταράξει τα φετινά Χριστούγεννα! Είστε έτοιμοι;!

Μια ξεκαρδιστική Χριστουγεννιάτικη ιστορία που θα βρει τον Άγιο Βασίλη μπλεγμένο ανάμεσα σε τρεις πράκτορες που προσπαθούν να τον επαναφέρουν σε κατάσταση “λειτουργική” ώστε να μη χαθούν τα Χριστούγεννα της επόμενης χρονιάς.

Μια ιστορία για τον Άγιο Βασίλη, τη σημασία των γιορτών και την άρρηκτη σύνδεση τους με την εκάστοτε εποχή.

Κείμενο: Αργυρώ Ταμβάκου & Παναγιώτης Λαμπής
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Αδάμ
Μουσική: Ευτέρπη Κατσαμάτσα & Στρατής Στηλ
Φωτισμοί: Παναγιώτης Λαμπής
Κοστούμια: Μαρία Παπού
Κίνηση: Λέλα  Χατζηελευθερίου
Φωτογραφίες: Φώτης Πλέγας Γ.
Make up: Στέλλα Μαστόρογλου
Παίζουν:
Ευτέρπη Κατσαμάτσα / Έλενα Γεωργίου
Χρίστος Καπενής / Γεωργία Γρίβα
Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν / Στρατής Στηλ
Αργυρώ Ταμβάκου

Ο Βασίλης Βασιλάκης στο έργο "Ευρυδίκη" στην Κύπρο.

Στην παράσταση «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρουλ πρωταγωνιστεί ο Βασίλης Βασιλάκης στο Θέατρο Διόνυσος της Κύπρου. Η πρεμιέρα του έργου «ΕΥΡΥΔΙΚΗ» της Σάρα Ρουλ, σε σκηνοθεσία Μάριου Μεττή δόθηκε στις  12 Δεκεμβρίου στη Λευκωσία και  οι παραστάσεις συνεχίζονται κάθε Παρασεκευή, Σάββατο στις 8.30 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 6.30 μ. μ. μέχρι  τις 13 Ιανουαρίου

Η υποψήφια για Pulitzer Prize και Tony Award Σάρα Ρουλ εμπνέεται από τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης και γράφει με ευαισθησία και χιούμορ μία σύγχρονη εκδοχή του. Ένα έργο γεμάτο από ήχους, μουσική και τραγούδι που μιλάει για την δύναμη της αγάπης και τα λεπτά όρια που χωρίζουν την ζωή από τον θάνατο.

Αυτός σκέφτεται συνέχεια την μουσική και αυτή δεν έχει καθόλου αίσθηση του ρυθμού. Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη μπορεί να μην είναι το πιο ταιριαστό ζευγάρι, αλλά είναι νέοι και τρελά ερωτευμένοι. Την ημέρα του γάμου τους εκείνη πεθαίνει και ο Ορφέας είναι αποφασισμένος να περάσει ακόμα και τις πύλες του Άδη για να την βρει.

Ηθοποιοί: Τζωρτζίνα Τάτση, Γιάννης Καραούλης, Βασίλης Βασιλάκης, Μάριος Μεττής, Ελεονώρα Βασιλείου,  Πηνελόπη Βασιλείου, Θέμις Πόλου .

Μέγας χορηγός: Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου 

Το Φως των Χριστουγέννων

Το παιδί προχώρησε για λίγο μόνο του και δεν άργησε να δει το προσκυνητάρι.. Εκεί όμως που το αγνάντεψε από μακριά, του φάνηκε πως κάποιος ήτανε εκεί. Παραξενεύτηκε, και σταμάτησε για να δει καλύτερα. Οι σκιές του δάσους που κρύβονταν και φανερώνονταν συνεχώς μπροστά του τον έκαναν για να πιστέψει πως κάποιο καινούριο παιχνίδι τού παίξανε, γι' αυτό και προχώρησε ξανά άφοβα. Η απόσταση όμως συνεχώς μίκραινε κι όλο και ξεχώριζαν καλύτερα τα μάτια του το μικρό προσκυνητάρι· ξεκαθάριζαν των δέντρων οι ίσκιοι που πέφτανε πάνω του, μα κι εκείνη η φιγούρα που έστεκε ανάμεσα τους καθάρια πια φανερώθηκε. ...Αλαφροπατώντας, πλησίασε όσο πιο κοντά μπορούσε. Σε λίγο σιγουρεύτηκε πως δε γελάστηκε και πως πράγματι κάποιος ήτανε στο προσκυνητάρι του Αϊ-Γιώργη.

Αθόρυβα κρύφτηκε πίσω από ένα θάμνο και προσπαθούσε να διακρίνει ποιος ήτανε αυτός που προσεκτικά τακτοποιούσε το εικονοστάσι. Τον είδε να παίρνει το σβησμένο καντηλάκι στα χέρια του κι ευθύς μια φλόγα να ξεπετιέται κι ένα γλυκό φως να χύνεται τριγύρω. Άστραψε ο τόπος όλος... Και είδε τότε, εκεί, μπροστά του, έναν Άγγελο ολόλαμπρο, με δυο λευκά φτερά, που θρόιζαν γλυκά σε κάθε του κίνηση, ν' αφήνει το αναμμένο καντήλι στη θέση του και ύστερα αργά να κλείνει το πορτάκι....
- Οι άνθρωποι τη Νύχτα των Χριστουγέννων στολίζουνε τη γη με χιλιάδες μικρά πολύχρωμα λαμπάκια, του είπε μιλώντας αργά και καθαρά. Μα αυτό το φως, το δικό σας φως, δεν φτάνει εκεί ψηλά στον ουρανό. Κανείς από μάς δεν το βλέπει. Κανείς μας δεν το χαίρεται. Κι έτσι για τα δικά μας μάτια αστόλιστος φαίνεται ο κόσμος μια τέτοια νύχτα.

Ο Άγγελος κοίταξε γλυκά βυθίζοντας το βλέμμα του στα μάτια του παιδιού.

- Και πώς πρέπει να στολίσουμε τον κόσμο, ρώτησε εκείνο ντροπαλά έχοντας στο νου του τ' αστόλιστο δικό του σπίτι.

- Με το Άγιο φως των καντηλιών, του απάντησε ο Άγγελος γελώντας. Αυτό το φως φτάνει σε μάς εκεί ψηλά. Διάφανο, λαμπερό στολίδι. Κι απόψε που είναι Χριστούγεννα κανένα καντηλάκι σε κανένα εικονοστάσι δε θα πρέπει να μένει σβηστό. Γι' αυτό κι εγώ, περνώ κι ανάβω τα καντήλια σε όσα εξωκλήσια ή προσκυνητάρια μένουν αυτή τη νύχτα σβηστά. Μα τώρα εδώ, δε θα ξανάρθω, αφού εσύ πια θα ανάβεις του Αϊ-Γιωργιού το καντηλάκι.....

- Το Φως των Χριστουγέννων

Άννα Ιακώβου

Από την προσωπική σελίδα  της Ι.Καφίδα στο Fb.

Ο Άγιος Στέφανος στην Παλιαχώρα εορτάζει σήμερα.

Εορτάζει σήμερα  τρίτη ημέρα τωνΧριστουγέννων ο Άγιος Στέφανος στον οποίο είναι αφιερωμένο ένα από τα καλύτερα  διατηρημένα εκκλησάκια  της Παλαιάς Χώρας.

  

   Το ναΰδριο του Αγίου Στεφάνου από τα πρώτα που συναντάμε  στα καλντερίμια της Παλαιάς Χώρας είναι και από τα πρώτα που συντηρήθηκαν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία το 1967. Σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση και στο εσωτερικό του διατηρούνται αρκετές αγιογραφίες. Είναι μονόχωρη βασιλική στραμμένη προς το Νότο και η είσοδός της κοιτά  το βορρά, ενώ το ιερό βήμα είναι τοποθετημένο εγκάρσια στο ναό.

   Η ανέγερση της Εκκλησίας τοποθετείται στον 17ο - 18ο αιώνα, αλλά μετά  την εγκατάλειψη της Παλιαχώρας κατέπεσε σε ερείπια, όπως και πολλές άλλες εκκλησίες. Σε αυτήν την κατάσταση βρισκόταν ο ναός την εποχή που ο Άγιος Νεκτάριος ανήγειρε την εκκλησία  του μοναστηριού του (1904 -1908), την Αγία Τριάδα. Τότε μερικοί εργάτες είχαν πάει στις ερειπωμένες εκκλησίες  της Παλιαχώρας για να βρουν πωρόλιθους και ανάμεσα σε αυτούς και ο Κυψελιώτης Αγησίλαος Χατζόπουλος, ο οποίος βρήκε έναν ογκώδη πωρόλιθο, αλλά, ενώ προσπαθούσε να τον σηκώσει, έμεινε ακίνητος και έχασε και τη φωνή του. Οι συνάδελφοί του, μη μπορώντας να κάνουν τίποτε, ειδοποίησαν τον Άγιο, ο οποίος πήγε στον τόπο, του διάβασε μια ευχή και έγινε αμέσως καλά.

   Ο Άγιος Νεκτάριος, εξετάζοντας την πέτρα, αναγνώρισε πως είχε "εγκαίνια" και επομένως επρόκειτο για Αγία Τράπεζα ναού. Επειδή όλοι αγνοοούσαν την ονομασία  της Εκκλησίας, κάλεσαν τον γέροντα εφημέριο του Βαθέος Συμεών Καλαμάρα, που γνώριζε καλά την Παλιαχώρα, ο οποίος τους εξήγησε πως πρόκειται για την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Ο  Χατζόπουλος από ευγνωμοσύνη προς τον Άγιο για το θαύμα του, επισκεύασε την ερειπωμένη εκκλησία και τοποθέτησε τα "εγκαίνια" στη θέση τους.

   

 Το περιστατικό αυτό είναι γνωστό στην Αίγινα και το διασώζει στο βιβλίο του "Χριστιανική Αίγινα" ο κ. Σ. Δημητρακόπουλος.

   

Γιώργος Μοσχίδης, ο φίλος της Αίγινας.

   Πριν τέσσερα χρόνια στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είδα για τελευταία φορά το Γιώργο Μοσχίδη σε έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο στο έργο: "Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές" στο πλευρό πάντα του φίλου του Γιώργου Μιχαλακόπουλου. Τώρα που ο Μοσχίδης δεν είναι πιά στη ζωή αλλά η αύρα των ρόλων  του στο θέατρο στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο θα έρχεται συχνά να νοτίζει τη μνήμη μας, συλλογίζομαι πόσες φορές  όχι απλά  τον έχω δει στο θέατρο ή στον κινηματογράφο,αλλά πόσες φορές ένας ήσυχος αλλά πολύ ταλαντούχος και ουσιαστικός ηθοποιός μπορεί να επηρεάσει μια παράσταση, μια ταινία με την παρουσία  του, το ταλέντο του, το ήθος, τη σκηνική του ειλικρίνεια.

   Τον θυμάμαι στην "Ωραία μου κυρία" δίπλα στην Αλ. Βουγιουκλάκη, στο "Από μηχανής άνεμο", στο "Κάτω από τη σκάλα", στη "Μαρία Στιούαρτ", στο "Αρσενικό και παλιά δαντέλα", στα μονόπρακτα του Ιονέσκο στο Εθνικό και σε τόσα άλλα έργα σε διάφορες σκηνές  της Αθήνας, πάντα σεμνός και διακριτικός με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του. Όπως και ένα βράδυ στην οδό Ιασίου όπου  είχε βγάλει βόλτα το άσπρο σκυλάκι του. Και βέβαια  τόσες  φορές  που βολτάριζε με τον Γ. Μιχαλακόπουλο στην παραλία  της Αίγινας.

Ο ηθοποιός Γιώργος Μοσχίδης που έφυγε από τη ζωή  αργά την παραμονή των Χριστουγέννων  ήταν ένας από  τους πιο πιστούς φίλους της Αίγινας. Το δέσιμο  του με την Αίγινα ξεκινά με το ντεμπούτο του στον Κινηματογράφο και την ταινία: «Διακοπές στην Αίγινα» το 1958. Από  τότε συνέχισε να έρχεται πολύ συχνά στο νησί, να περνά  τις διακοπές  του και να περπατά στις ακροθαλασσιές και στην παραλία  της πόλης συνομιλώντας με τον καρδιακό του φίλο Γιώργο Μιχαλακόπουλο.

  Υπήρξε  εργάτης του θεάτρου για περισσότερο από μισό αιώνα και με αρκετές κινηματογραφικές ταινίες στο ενεργητικό του, είχε γεννηθεί στην Καβάλα το 1931 και ξεκινήσει την καριέρα του ως ηθοποιός με περιοδεύοντες θιάσους (τα «μπουλούκια», όπως τα έλεγε ο ίδιος).

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης και έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση το 1952 στο έργο «Ρομάντζο» του Ε. Σέλντον με τον θίασο Μαίρης Αρώνη - Βάσως Μανωλίδου. Ακολούθησαν περισσότερες από 350 συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις - (στο Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης ανάμεσα σε άλλα) συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους θεατράνθρωπους (συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, παραγωγούς). Είχε συμμετάσχει σε 43 κινηματογραφικές ταινίες, (πρώτη εμφάνιση το 1958 στην ταινία του Λαμπρινού «Διακοπές στην Αίγινα») - τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παραγωγές και ένα cd «Χάριν λόγου» με αναγνώσεις Ελλήνων ποιητών. Δίδαξε στις Δραματικές Σχολές του Εθνικού Θεάτρου, Γ. Θεοδοσιάδη και «Βεάκη».

Συμμετείχε στους συνδικαλιστικούς αγώνες του Σ.Ε.Η. και υπήρξε γενικός γραμματέας του (1975).

Είχε τιμηθεί με το Βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης» για τη συνολική του προσφορά στο θέατρο, είχε αποσπάσει το Βραβείο Β' ανδρικού ρόλου στην ταινία «Χάππυ Νταίη» του Παντ. Βούλγαρη (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - 1976), και το Βραβείο Β' ανδρικού ρόλου στην τηλεοπτική σειρά «Η αγάπη άργησε μια μέρα» (1998).

Μεταξύ άλλων, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης, ενώ συμμετείχε και σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και αττικής κωμωδίας. Παράλληλα συνεργάστηκε με όλες  τις μεγάλες ηθοποιούς στο εμπορικό Θέατρο και η παρουσία  του αποτελούσε εγγύηση για την επιτυχία  της παράστασης. Ωστόσο η παρουσία  του Γιώργου Μοσχίδη στο Εθνικό Θέατρο ήταν καθοριστική στην καριέρα  του αλλά και στις παραστάσεις που συμμετείχε.

Μαρία Στούαρτ (1986)
Οι γάμοι (1987)
Οιδίπους τύραννος (1987)
Ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας (1988)
Δον Χουάν ο απατεώνας της Σεβίλλης (1989)
Θεσμοφοριάζουσες (1989)
Αρσενικό και παλιά δαντέλα (1989)
Μονόπρακτα: Οι καρέκλες-Το μάθημα-Η φαλακρή τραγουδίστρια (1990)
Εκκλησιάζουσαι (1996)
Ρινόκερος (1997)
Η σονάτα των φαντασμάτων (2000)
Νεφέλες (2001)
Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα (2002)
Από μηχανής... άνεμος (2004)
Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές (2014)

Πληροφορίες  για το αφιέρωμα στο Γιώργο Μοσχίδη από την ιστοσελίδα  της «Καθημερινής» και την επίσημη ιστοσελίδα  του Εθνικού Θεάτρου.