Ο Νοέμβριος φέρνει πολλές γιορτές και ευχές.

Ο Νοέμβριος ανέτειλε και σιγά - σιγά μπαίνουμε σε χειμωνιάτικους ρυθμούς. Ευχές λοιπόν για καλό μήνα  σε όλους  τους αναγνώστες μας.

  Νοέμβριος  σημαίνει  γιορτές. Πολλές  γιορτές ιδιαίτερα για την Αίγινα. Με πρώτη αυτή των Αγίων Αναργύρων, των Ταξιαρχών να ακολουθεί και βέβαια  του Αγίου Νεκταρίου και  του Αγίου Μηνά  όπου εορτάζουν  τα δύο μεγάλα μοναστήρια του νησιού. Οι γιορτές όμως δεν τελειώνουν εδώ. Ακολουθεί  η γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου με  τον ναό της «Παναγίτσας» στο λιμάνι να πανηγυρίζει, του Αγίου Στυλιανού, της Αγίας  Αικατερίνης και του Αγίου Ανδρέα.

   Κι αν οι γιορτές είναι πολλές, σε τίποτα δεν εμποδίζουν  τις καλο- νοικοκυρές να ετοιμάσουν τα σπιτικά  τους για  το χειμώνα. Χαλιά και στρωσίδια αλλά  και τα πρώτα χειμωνιάτικα γλυκά  μοσχοβολούν τα σπίτια. Όμως από το  μήνα Νοέμβριο στα νοικοκυριά ξεκινούν σιγά-σιγά οι πρώτες προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Οι αγρότες συνεχίζουν και τελειώνουν αυτόν τον μήνα την σπορά των δημητριακών και των οσπρίων. Οργώνουν και λιπαίνουν τα χωράφια τους που είτε θα αφήσουν για αγρανάπαυση, είτε θα χρησιμοποιήσουν την άνοιξη για σπορά. Οι αμπελουργοί ξελακώνουν τα αμπέλια, ενώ οι μελισσοκόμοι μεταφέρουν τις κυψέλες στις χειμερινές τους θέσεις. Ο Νοέμβρης φυσικά είναι και ο μήνας που μαζεύονται οι ελιές και στα ελαιοτριβεία βγαίνει το πολύτιμο και απαραίτητο σε όλους μας ελαιόλαδο.

  
Η 11η Νοεμβρίου είχε ιδιαίτερη σημασία για τους γεωργούς μιας και εκείνη την ημέρα παρατηρούσαν τον καιρό και ανάλογα με αυτόν έκαναν προγνώσεις για τις καιρικές συνθήκες των επομένων ημερών ή μηνών. Για παράδειγμα αν εκείνη τη μέρα ο ουρανός δεν έχει σύννεφα, θα ακολουθήσει ένας ήπιος χειμώνας. Αν έχει σύννεφα, ο χειμώνας θα είναι βαρύς. Τέλος, αν εκείνη τη μέρα φυσά θα συνεχίσει ο αέρας μέχρι και την παραμονή των Θεοφανείων. 

Η εποχή της ανεμότρατας.

   Μεγάλα ή μικρά αλιευτικά μπορούν να πλησιάζουν στις ακτές αυτήν την εποχή και να απλώνουν τα δίχτυα τους. Είναι η εποχή όπου "βγαίνουν" οι ανεμότρατες, τα μεγάλα αλιευτικά και μπορούν να ψαρεύουν με μεγάλα δίχτυα κοντά  στις ακτές. Μεγάλα αλιευτικά από το βόρειο Αιγαίο κάνουν την εμφάνιση τους στο Σαρωνικό και ψαρεύουν μια που η κλειστή θάλασσα  του,  θεωρείται ένας καλός ψαρότοπος.

  Στη  φωτογραφία ένα Αιγινήτικο επαγγελματικό καΐκι  στα νησάκια, στην περιοχή ανάμεσα στο Λιβάδι και στην Καβουρόπετρα. Η εικόνα με  τη γαλήνια θάλασσα,  και τα ξερονήσια στο βάθος θυμίζει Αιγαίο. Γιατί όχι;

  Να ευχηθούμε να υπάρχουν πάντα τέτοιες εικόνες στις θάλασσες μας με ξύλινα ελληνικά  παραδοσιακά σκαριά που μαρτυρούν  τη ναυτοσύνη του Έλληνα.

'Αγγελος Σικελιανός και Νίκος Καζαντζάκης στην Αίγινα.

   Δύο  μεγάλοι  της λογοτεχνίας συναντιούνται  στην Αίγινα. Νίκος Καζαντζάκης και Άγγελος Σικελιανός. Τους συνδέει μια βαθιά και αληθινή φιλία  η οποία δοκιμάζεται από τις διαφορετικές απόψεις που είχαν οι δυο τους. Περνούν και διαστήματα  που ο ένας δεν βλέπει  τον άλλον.

 Το 1942 ο Σικελιανός ξαναέρχεται σε επαφή με τον Καζαντζάκη, με τον οποίο είχαν χαθεί για πάνω από είκοσι χρόνια λόγω διαφοράς πορείας και απόψεων. «Ο δρόμος είναι τώρα ανοιχτός για την περιπόθητη συνάντηση», γράφει ο Παντελής Πρεβελάκης. «Περιπόθητη για τρεις φίλους. Ο Καζαντζάκης κι εγώ έχουμε γενέθλια στις 18 Φεβρουαρίου, και μας αρέσει να τα γιορτάζουμε μαζί. Το μήνα Ιανουάριο του 1942, τον προσκαλώ να έρθει στην Αθήνα να τον φιλοξενήσω μερικές μέρες. Παρά τις δυσκολίες που συναντά για να λάβει από τους Γερμανούς την άδεια να μετακινηθεί από την Αίγινα, βρίσκεται στο σπίτι μου στις 18 Φεβρουαρίου. Ο Σικελιανός χτυπά την πόρτα μου την άλλη μέρα το πρωί. Οι δυο φίλοι πέφτουν στην αγκάλη ο ένας του άλλου: ο Σικελιανός διαχυτικός, ο Καζαντζάκης συνεσταλμένος. Προτού καλά-καλά συνέλθουν από το ξάφνιασμα, αρχίζουν να κάνουν σχέδια συμβίωσης. Ο Άγγελος παίρνει μεμιάς την απόφαση να πάει να εγκατασταθεί στην Αίγινα μαζί με τη γυναίκα του». Περνούν έξι μήνες στην Αίγινα, στο σπίτι του ζωγράφου Τάκη Καλμούχου, που βρισκόταν πολύ κοντά στου Καζαντζάκη. Στο τέλος του Οκτώβρη του 1942 δυστυχώς οι Γερμανοί δεν θα του ξαναδώσουν άδεια να παραμείνει στο νησί...
 
   Οι  στιγμές  της συνάντησης  τους στην Αίγινα αποτυπώνονται στην  ταινία  του Γ. Σμαραγδή "Καζαντζάκης", όταν  οι δύο πρωταγωνιστές Νίκος Κορδώνης (Σικελιανός) και Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Καζαντζάκης) περπατούν  στο ναό  της Αφαίας.

Η Αίγινα πριν το '40

  Κατακλύζουν τα ηλεκτρονικά μέσα πολλές παλιές φωτογραφίες της Αίγινας του προηγούμενου αιώνα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν εκείνες που απεικονίζουν το νησί στις πρώτες δεκαετίες  του 20ου αιώνα και αποτυπώνουν ένα τοπίο γαλήνιο και ήρεμο μεν αλλά εντελώς διαφορετικό από το σημερινό. Το "Μπούρτζι" στην είσοδο του λιμανιού, η περιοχή της Κολώνας, οι ανεμόμυλοι, ο πύργος του Μάρκελου, η ενδοχώρα, τα παλιά ξύλινα καΐκια, η λιγοστή κίνηση ανθρώπων συνθέτουν ένα τοπίο ονειρικό.

   Ο  φωτογραφικός  φακός μπορεί βέβαια να ωραιοποιεί την καθημερινότητα και την εικόνα του νησιού, δεν μπορεί όμως να κρύψει τις δυσκολίες και την σκληρότητα εκείνων των εποχών που έχουν να κάνουν με τον αγώνα  για  την επιβίωση των νησιωτών.

 Το "Μπούρτζι"

 Εικόνα από τα στενά της πόλης.

 Στην Αύρα

 Η περιοχή της Κολώνας!

 Παλιός ανεμόμυλος

 Το "Μπούρτζι" στη θέση του σημερινού ΝΟΑ

 Στην Αύρα

 Εικόνα από την ενδοχώρα

 Ο πύργος του Μάρκελου με κεραμοσκεπή

Το κτίριο του Κ.Βογιατζή.

Τα θύματα του μπούλινγκ.

 Από  το περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία". Πίνακας της Ν. Καραγάτση

«Έχε το νου σου στο παιδί»
τραγουδούσε παλιά ο "Παύλος",
και τον πήραμε σοβαρά,
και καλά κάναμε.
Τα παιδιά να ενημερωθούν
και να στηριχθούν.
Να αντιδράσουν, να εναντιωθούν,
να μιλήσουν για τη βία που δέχονται.
Να μην γίνονται θύματα εκφοβισμού,
κακότητος, μισαλλοδοξίας.
Μέχρι εδώ καλά, αλλά…

Ένα παιδί, και πολύ περισσότερο
ένα σημερινό παιδί,
προσπαθεί εναγώνια να κερδίσει τη προσοχή
και το ενδιαφέρον των πολυάσχολων γονιών του.
Ένας εύκολος τρόπος,
είναι να τους ξυπνήσει
από το λήθαργό της καθημερινότητας
χτυπώντας έναν ηχηρό συναγερμό:
«Μαμά, δεν με κάνουν παρέα,
με έβρισαν, με χτύπησαν, με έκαναν ρεζίλι».

Τούτο δεν γίνεται συνήθως
χωρίς αφορμή, αναίτια.
Κάποιος κάτι είπε ή κάποιος κάτι έκανε.
Κάτι που ένα παιδί
πρέπει να μάθει
να το διαχειρίζεται
και να το υπερνικά·
κάτι για το οποίο σίγουρα χρειάζεται
βοήθεια από το ενήλικο περιβάλλον του·
κάτι όμως που δεν είναι αρκετό
απλά να το μεμφθεί και να το καταγγείλει.

Κι οι γονείς,
ακούγοντας το κακό που βρήκε το παιδί τους,
κι έχοντας μπόλικες ενοχές
για την απουσία τους από τη ζωή του, αντιδρούν.
Κατηγορούν τους αδιάφορους δασκάλους,
τους αλήτες συμμαθητές,
τους ανεύθυνους γονείς των συμμαθητών αυτών…

Και το παιδί που δέχθηκε το μπούλινγκ
χαίρεται για λίγο,
γιατί οι γονείς του, έκαναν κάτι γι’ αυτό.
Όμως μετά;

Μετά, εκείνοι
θα ξαναγυρίσουν στις δουλειές τους
και στις έννοιες τους
και στα προβλήματά τους
και στην απουσία τους
και τότε θα μείνει το παιδί ξανά μόνο.

Μόνο απέναντι σε όλους εκείνους
που είχε κατηγορήσει
ως υπαίτιους του εκφοβισμού του.
Και τότε θα αρχίσει να απομονώνεται,
να μαζεύει, να συρρικνώνεται, να αντιπαθεί,
να μισεί, να εκδικείται, ως παιδί και ως ενήλικας.
Γιατί θα είναι ένα παιδί
που εκούσια-ακούσια
έγινε «θύμα του μπούλινγκ».

Υ.Γ. Έχω την αίσθηση
πως πολλοί από τους επωνύμους
που «αποκαλύπτουν»
πως κι εκείνοι είχαν μικροί υποστεί μπούλινγκ
και γι’ αυτό προασπίζουν ευκαίρως-ακαίρως
τις «οικογένειες»
με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες,
έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ ως παιδιά,
όχι μόνο από τον εκφοβισμό των άλλων,
αλλά και από τη θυματοποίηση του εαυτού τους,
και γι’ αυτό τελικά επιθυμούν διακαώς
την «εκδίκηση» της οικογένειας (ως θεσμό)
και της κοινωνίας ολόκληρης.

Αν κάνω λάθος στο λογισμό μου αυτό,
ας με συγχωρέσουν.

                                                                                                  π. Μιλτιάδης Ζέρβας

Η κ. Φλώρα στο μπαλκόνι του Δήμου.

  Μια από  τις πιο όμορφες εικόνες της χθεσινής ημέρας.

    Η κ. Φλώρα Αλυφαντή στο μπαλκόνι του παλιού Δημαρχείου  παρακολουθεί  τους παραδοσιακούς χορούς από  τα χορευτικά τμήματα των Συλλόγων.

   Ακουμπώντας στο πανέμορφο παραδοσιακό κάγκελο και κάτω από τη σκέπη της σημαίας  της Αίγινας με  τα σύμβολα  της "χελώνας" και της άγκυρας, κοιτάζει τα παιδιά  της Αίγινας.

   Τα παιδιά  που αποδεδειγμένα εδώ και δεκαετίες λατρεύει και στα οποία έχει δώσει  τον εαυτό της. Παλιά  στο ιστορικό βιβλιοπωλείο  της να φροντίζει η  ίδια προσωπικά για  τα τετράδια  τους, τα βιβλία, τα μολύβια, τα πρώτα  τους παιχνίδια, τις φωτοτυπίες αλλά  και μέσα από τις δράσεις  του Συλλόγου Γυναικών με τα πρωτοπόρα χορευτικά  συγκροτήματά  της.

   Δεκαετίες  προσφοράς, θυσίας χρόνου και κόπου. Ένα δόσιμο καρδιάς από  το περίσσευμα της αγάπης  της.

  Και  συνεχίζει ακόμα  και ευχόμαστε  για πάντα.

  Γιατί η κ. Φλώρα Αλυφαντή από όλα  τα μετερίζια  που υπηρέτησε και υπηρετεί  έχει αφήσει το στίγμα  της στα πολιτιστικά  δρώμενα  τούτου του τόπου.

   Η χθεσινή εικόνα της πάνω στο μπαλκόνι  του παλιού Δημαρχείου είναι ενδεικτική της έγνοιας, της φροντίδας, και της αγωνίας  της, να πάνε όλα καλά....  για άλλη μια  φορά!

Και εμείς  κ. Φλώρα  για άλλη μια  φορά  σε ευχαριστούμε  για όλα όσα έχεις προσφέρει και συνεχίζεις  να προσφέρεις  στον τόπο μας.

Η μαθητική παρέλαση στην Κυψέλη.

 Κάτω από το λαμπερό ήλιο της σημερινής ημέρας παρήλασαν οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου, του Νηπιαγωγείου και του 2ου Γυμνασίου στο κεντρικό δρόμο της Κυψέλης. Προηγήθηκε η δοξολογία ο πανηγυρικός λόγος από την Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου κ. Α.Ντάφη, η επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώον και η κατάθεση στεφάνων στο μνημείο.

 Πολύς ο κόσμος στην πλατεία, οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς που προσήλθαν για να καμαρώσουν τα παιδιά  τους. Το Δήμο εκπροσώπησε ο κ. Γιώργος Μούρτζης, Δημοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος της Τουριστικής Επιτροπής του Δήμου. Μαζί παρακολούθησαν την παρέλαση ο κ. Κώστας Λορέντζος πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Κυψέλης μαζί με μέλη του Συμβουλίου.

Φωτογραφίες  Σωτηρία Κωλέττη.

Λαμπερή η 28η Οκτωβρίου στην Κυψέλη.

 Γέμισε η σημαιοστολισμένη πλατεία  της Κυψέλης από μαθητές και των δύο βαθμίδων γαι τον εορτασμό της Εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Μαζί με τους μαθητές οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι κάτοικοι του χωριού που προσήλθαν για να τιμήσουν τη μεγάλη εορτή.

  Γιορτινή η ατμόσφαιρα με πολλές σημαίες να ανεμίζουν μαζί με έναν καιρό αρωγό δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για να απολαύσουν όλοι τα τελούμενα. Το Τοπικό Συμβούλιο της Κυψέλης είχε φροντίσει άριστα για το στολισμό και την ευπρέπεια της πλατείας.

   Στο ναό μετά  το πέρας της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε η πανηγυρική δοξολογία και εκφωνήθηκε ο πανηγυρικός λόγος  της ημέρας από τη Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης κ. Αν.Ντάφη. Ακολούθως μπροστά στο "Ηρώον" έγινε επιμνημόσυνη δέηση και η κατάθεση των στεφάνων από την Κοινότητα, τα Σχολεία  και τους Συλλόγους  του χωριού.

  Η παρέλαση των μαθητών πραγματοποιήθηκε στον κεντρικό δρόμο αποσπώντας πολλά χειροκροτήματα και ευμενή σχόλια.

Αιγινήτες αγωνιστές στον πόλεμο του '40

   Αν μας  ενδιαφέρει   η εορτή αυτού του ΕΘΝΟΥΣ   είναι  γιατί πέρα από την οφειλόμενη ευγνωμοσύνη που πρέπει να  νοιώθουμε για εκείνους   που έδωσαν τη ζωή  τους προκειμένου εμείς σήμερα να αναπνέουμε πιο  ελεύθερα, οι αγωνιστές  τότε μας δίδαξαν ήθος και μας άφησαν αιώνιο παράδειγμα για το πώς πρέπει να στεκόμαστε κι εμείς πάντοτε απέναντι σε κάθε κίνδυνο που έρχεται να απειλήσει την ανεξαρτησία  της πατρίδας μας αλλά και  τα ιδεώδη, τις αξίες, τις παραδόσεις, την κληρονομιά, την αξιοπρέπειά μας.

   Κοινοί άνθρωποι σαν όλους εμάς ήταν και οι μαχητές του ’40 μέχρι την εποχή που ξέσπασε ο πόλεμος. Με  τους ίδιους  φόβους τις ίδιες αγωνίες  τις ίδιες ανασφάλειες  που έχει κάθε απλός άνθρωπος. Φαίνεται όμως πως το αδύναμο σωματικά και ψυχικά αυτό  πλάσμα, σε κρίσιμες ώρες που διακυβεύονται τα ιδεώδη και τα οράματά του μεταμορφώνεται και γίνεται γίγαντας.

   Ας  γνωρίσουμε τους δικούς μας αγωνιστές,  τους παππούδε και προπαππούδες μας που αγωνίστηκαν ο καθένας από το δικό του μετερίζι, όπως τους καταγράφει ο ιστορικός Κ. Σταμάτης στο βιβλίο  του ΑΙΓΙΝΑ ΙΙ 

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ  ΤΟΥ 40 -41

ΛΑΖΑΡΟΥ     ΓΙΩΡΓΟΣ    ΧΑΛΔΑΙΟΣ    ΙΩΑΝΝΗΣ    ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ      Κ ΩΣΤΑΣ

ΚΟΥΜΠΕΝΑΣ     ΝΙΚΟΣ   ΠΟΥΝΤΟΣ      ΚΥΡΙΑΚΟΣ   ΚΑΜΨΑΚΟΣ    ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΠΑΝΤΑΖΗΣ     ΜΙΧΑΗΛ    ΜΑΡΓΑΡΩΝΗΣ     ΝΙΚΟΛΑΟΣ   ΣΟΡΡΟΣ    ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ

ΧΑΤΖΗΣ     ΣΑΡΑΝΤΗΣ   ΧΕΛΙΩΤΗΣ     ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ   ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ    ΓΙΩΡΓΟΣ

ΜΑΛΤΕΖΟΣ  ΔΗΜΗΤΡΗΣ   ΛΑΔΑΣ    ΧΡΗΣΤΟΣ

ΣΤΗΝ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΡΟΔΑΚΗΣ  ΔΗΜΗΤΡΗΣ   ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ    ΣΩΤΗΡΗΣ   ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ    ΑΝΤΩΝΗΣ

ΛΑΔΑΣ   ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ   ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ   ΒΑΣΙΛΗΣ   ΡΟΔΑΚΗΣ  ΛΑΜΠΡΟΣ

ΣΑΚΚΙΩΤΗΣ  ΜΗΝΑΣ   ΣΑΚΚΙΩΤΗΣ  ΣΩΖΟΣ

 

ΣΤΟ ΗΡΩΟ  ΤΗΣ ΚΥΨΕΛΗΣ

ΠΟΥΝΤΟΣ     ΙΩΑΝΝΗΣ    ΜΠΑΚΟΜΗΤΡΟΣ     ΙΩΑΝΝΗΣ   ΜΠΗΤΡΟΣ     ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΑΠΟΣΠΟΡΗΣ    ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ   ΠΑΝΤΑΖΗΣ      ΝΙΚΟΛΑΟΣ

 Αιωνία η μνήμη αυτών.

Η Αγία Σκέπη στην Παλαιά Χώρα της Αίγινας.

   Εορτάζει ο μοναδικός ναός της Αγίας Σκέπης στην Αίγινα αύριο Κυριακή 28 Οκτωβρίου.

 Ανηφορίζοντας από το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου συναντάμε  το ναό της Παναγίας Σκέπης που εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου κάθε χρόνο. Αντίκρυ από την Παλαιά Χώρα ο όμορφος ναός είναι "κάθισμα" της Μονής  του Αγίου Νεκταρίου, ένα μικρό ησυχαστήριο που κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει μοναχές όπως τη γνωστή ιεραπόστολο Γαβριηλία τα έτη 1990 - 1992. Ο  βυζαντινός ναός λες και κλέβει κάτι από τη γοητεία  της Παλιαχώρας, έχει έναν συμμετρικό οκταγωνικό τρούλο και η οροφή του σχηματίζει σταυρό.

   Τα τελευταία  χρόνια έχει δεχθεί την ευεργετική φροντίδα  των συντηρητών με αποτέλεσμα να παρουσιάζει αυτήν την όμορφη εικόνα. Αφαιρέθηκαν από  τον περίβολό του κάποια παλιά κτίσματα και έχει αναδειχθεί όπως του αξίζει.

  Όπως αναφέραμε ανήκει στη Μονή του Αγίου Νεκταρίου που δαπάνησε το ποσόν για τη συντήρησή του με επιμέλεια και επιστασία  του π.Ιωάννου Βλάχου.

Το Αντιτορπιλικό 'Ύδρα" και η βύθιση του στις Λαούσες.

 Ο ανελέητος βομβαρδισμός και η βύθιση του Αντιτορπιλικού "ΥΔΡΑ"  στο νησιωτικό σύμπλεγμα  του Λαουσών είναι μια από τις πικρές σελίδες  του Ελληνογερμανικού πολέμου του 1941.

 

     Κατά  τη διάρκεια  του πολέμου του ’40 δεν μνημονεύονται από τους Αιγινήτες  κάποιες πολεμικές επιχειρήσεις  να έχουν λάβει χώρα στο νησί. Αυτό όμως που δεν μπορεί να σβηστεί από τη μνήμη τους είναι ο ανατριχιαστικός ήχος από τα Γερμανικά στούκας τα οποία  πετούσαν χαμηλά. Εκτός από δύο βόμβες  που έπεσαν κοντά στην Παναγίτσα  στο λιμάνι και  στο νεκροταφείο της Κυψέλης, η Αίγινα δεν βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς. Χαραγμένη  όμως στη μνήμη των κατοίκων του χωριού της  Κυψέλης θα μείνει το απομεσήμερο εκείνο του Απριλίου του 1941, όταν στη νότια πλευρά της Λαούσας τα  Γερμανικά αεροπλάνα βύθισαν το ελληνικό πολεμικό πλοίο  «Ύδρα». Το «Υδράκι» όπως  εξακολουθούν ακόμα και σήμερα  να το αποκαλούν όσοι  έζησαν τα γεγονότα τότε, ερχόταν από τον Πόρο [σύμφωνα με κάποιους άλλους , ενδέχεται να είχε βγει από τον Ισθμό] με προορισμό τον Πειραιά. Οι  Γερμανοί  όταν αντιλήφθηκαν την πορεία του εξαπέλυσαν τρία  στούκας τα οποία ξεπρόβαλαν πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας. Το  «Υδράκι» προσπάθησε  να προφυλαχθεί πίσω από τις Λαούσες. Ο βομβαρδισμός όμως ήταν ανελέητος. Σε λίγα λεπτά βούλιαξε.

 Οι κάτοικοι της Κυψέλης που παρακολουθούσαν το κακό έτρεξαν προς την παραλία του Λεόντι. Κάποιοι από το πλήρωμα του πλοίου πνίγηκαν, όσοι επέζησαν κατόρθωσαν να ανέβουν στις Λαούσες ενώ όσοι  είχαν δυνάμεις κολύμπησαν και βγήκαν στο Λεόντι, όπου δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες των κατοίκων. Οι τραυματίες νοσηλεύτηκαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης [σημερινό ξενοδοχείο «Μιράντα»]. Πολεμικό πλοίο που κατέφθασε τις επόμενες ώρες περισυνέλεξε  τους επιζώντες. Η ιστορικός Γωγώ Κουκικούρδη αναφερόμενη σε αυτή την τραγική εικόνα  του πολέμου, μας κατέθεσε σε συνέντευξη της πριν από χρόνια ότι ήταν φοβερό να  βλέπει κανείς ανθρώπους κτυπημένους, κομματιασμένους από τις οβίδες. Οι  Αιγινήτισσες – εθελόντριες – νοσοκόμες, τους περιποιήθηκαν και όταν ήταν να φύγουν έγινε μια εκδήλωση  από τα παιδιά του Συλλόγου που είχε φτιάξει με άλλες κυρίες  η Γ. Κουλικούρδη. Τους έκαναν τραπέζι, τους πρόσφεραν λουλούδια, τους τραγούδησαν. Και όλα αυτά λίγο πριν  έρθουν  οι Γερμανοί στην Αίγινα.

    Τα τελευταία  χρόνια γίνεται επιμνημόσυνη δέηση  για  τους ναυτικούς  που έχασαν τη ζωή τους στη  Λαούσα. Η  βύθιση  του «Ύδρα» από τους Γερμανούς, η μοναδική ίσως πολεμική επιχείρηση που έλαβε χώρα στην περιοχή μας, είναι  εντελώς άγνωστη στους νεότερους. Τούτες  τις μέρες   και αν τύχει να  ταξιδεύουμε με το πλοίο της γραμμής,  ας  κοιτάξουμε   στη νησίδα της Λαούσας και τη θάλασσα της  περιοχής. Στη σιωπή του βυθού  αναπαύεται το κουφάρι του ιστορικού πλοίου  και οι ηρωικές ψυχές του πληρώματος του. Είναι  κρίμα  που μέχρι σήμερα  δεν έχει γίνει  κάποια προσπάθεια  να στηθεί κάποιο μνημείο ή έστω ένας απλός σταυρός πάνω στις Λαούσες για να θυμίζει το ιστορικό αυτό γεγονός.