Τα θύματα του μπούλινγκ.

 Από  το περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία". Πίνακας της Ν. Καραγάτση

«Έχε το νου σου στο παιδί»
τραγουδούσε παλιά ο "Παύλος",
και τον πήραμε σοβαρά,
και καλά κάναμε.
Τα παιδιά να ενημερωθούν
και να στηριχθούν.
Να αντιδράσουν, να εναντιωθούν,
να μιλήσουν για τη βία που δέχονται.
Να μην γίνονται θύματα εκφοβισμού,
κακότητος, μισαλλοδοξίας.
Μέχρι εδώ καλά, αλλά…

Ένα παιδί, και πολύ περισσότερο
ένα σημερινό παιδί,
προσπαθεί εναγώνια να κερδίσει τη προσοχή
και το ενδιαφέρον των πολυάσχολων γονιών του.
Ένας εύκολος τρόπος,
είναι να τους ξυπνήσει
από το λήθαργό της καθημερινότητας
χτυπώντας έναν ηχηρό συναγερμό:
«Μαμά, δεν με κάνουν παρέα,
με έβρισαν, με χτύπησαν, με έκαναν ρεζίλι».

Τούτο δεν γίνεται συνήθως
χωρίς αφορμή, αναίτια.
Κάποιος κάτι είπε ή κάποιος κάτι έκανε.
Κάτι που ένα παιδί
πρέπει να μάθει
να το διαχειρίζεται
και να το υπερνικά·
κάτι για το οποίο σίγουρα χρειάζεται
βοήθεια από το ενήλικο περιβάλλον του·
κάτι όμως που δεν είναι αρκετό
απλά να το μεμφθεί και να το καταγγείλει.

Κι οι γονείς,
ακούγοντας το κακό που βρήκε το παιδί τους,
κι έχοντας μπόλικες ενοχές
για την απουσία τους από τη ζωή του, αντιδρούν.
Κατηγορούν τους αδιάφορους δασκάλους,
τους αλήτες συμμαθητές,
τους ανεύθυνους γονείς των συμμαθητών αυτών…

Και το παιδί που δέχθηκε το μπούλινγκ
χαίρεται για λίγο,
γιατί οι γονείς του, έκαναν κάτι γι’ αυτό.
Όμως μετά;

Μετά, εκείνοι
θα ξαναγυρίσουν στις δουλειές τους
και στις έννοιες τους
και στα προβλήματά τους
και στην απουσία τους
και τότε θα μείνει το παιδί ξανά μόνο.

Μόνο απέναντι σε όλους εκείνους
που είχε κατηγορήσει
ως υπαίτιους του εκφοβισμού του.
Και τότε θα αρχίσει να απομονώνεται,
να μαζεύει, να συρρικνώνεται, να αντιπαθεί,
να μισεί, να εκδικείται, ως παιδί και ως ενήλικας.
Γιατί θα είναι ένα παιδί
που εκούσια-ακούσια
έγινε «θύμα του μπούλινγκ».

Υ.Γ. Έχω την αίσθηση
πως πολλοί από τους επωνύμους
που «αποκαλύπτουν»
πως κι εκείνοι είχαν μικροί υποστεί μπούλινγκ
και γι’ αυτό προασπίζουν ευκαίρως-ακαίρως
τις «οικογένειες»
με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες,
έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ ως παιδιά,
όχι μόνο από τον εκφοβισμό των άλλων,
αλλά και από τη θυματοποίηση του εαυτού τους,
και γι’ αυτό τελικά επιθυμούν διακαώς
την «εκδίκηση» της οικογένειας (ως θεσμό)
και της κοινωνίας ολόκληρης.

Αν κάνω λάθος στο λογισμό μου αυτό,
ας με συγχωρέσουν.

                                                                                                  π. Μιλτιάδης Ζέρβας