Του Δεκέμβρη η ημέρα, καλημέρα-καλησπέρα

   Χειμωνιάτικη πρεμιέρα  για  το Δεκέμβριο σήμερα. Ένας ουρανός στις αποχρώσεις  του γκρι υποδέχεται  τον καινούργιο μήνα που πάντα  όλοι προσμένουμε   για  τις όμορφες  γιορτές  του.

Εμείς επιμένουμε έστω και με τις νέες  συνθήκες  να λέμε ότι είναι ένας από τους πιο όμορφους μήνες  του χρόνου γεμάτος προσδοκίες, ευχές δώρα και πολύ αγάπη.

    Και όπως συμβαίνει κάθε πρώτη του μήνα, ας ξεφυλλίσουμε για άλλη μια  φορά το βιβλίο  της κ. Λίνας Μπόγρη - Πετρίτου από  το οποίο αντλούμε  πληροφορίες  για  το μήνα  και τη λαογραφία  του:

             « Άγια Βαρβάρα μίλησε, κι Άι Σάββας απεκρίθει:

             -Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα και σύρτε και στο μύλο,

              γιατί Άι Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος»

Δεκέμβριος, ο πρώτος μήνας  του χειμώνα και ο τελευταίος, ο δωδέκατος του χρόνου, στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Το όνομά του έμεινε ίδιο απ’ όταν ήταν ο δέκατος μήνας, (decem= δέκα λατιν.), στο παλιό ρωμαϊκό ημερολόγιο.       

Ο Δεκέμβρης του χιονιού, της παγωνιάς, της θαλπωρής του σπιτιού. Ο Δεκέμβρης, ο γιορτινός. Ο Δεκέμβρης του Δωδεκαήμερου, των… καλικάντζαρων, της μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων. Ο Δεκέμβρης της προσμονής και της χαράς των παιδιών.

-Το τραγούδι με τον τρύγο, το Δεκέμβρη παραμύθι.

Οι κρύες ημέρες του Δεκέμβρη αρχίζουν από τα  Νικολοβάρβαρα, όπως στη λαϊκή μας παράδοση αναφέρονται οι γιορτές της Αγίας Βαρβάρας, του Αγίου Σάββα  και του Αγίου Νικολάου (4, 5 και 6 αντίστοιχα), στις αρχές του μήνα.

-Τα Νικολοβάρβαρα παγώνουν και τα μάρμαρα.

-Η Αγιά Βαρβάρα βαρβαρώνει (αγριεύει το κρύο), ο Άι Σάββας σαβανώνει (κοκαλώνεις από την παγούρα), κι ο Άι Νικόλας παραχώνει (σε κλείνει στο σπίτι).

Οι ναυτικοί μας συμφωνούν με τους στεριανούς και λένε:

-Τ’ Άι Νικολοβάρβαρα κατεβασιές και χιόνια, μπουράσκες και τελώνια. (μπουράσκα, παραφθορά της λέξης  μπράσκα= είδος τεράστιου βάτραχου).

Λέγεται ότι ο Άγιος Νικόλαος, προστάτης των ναυτικών, είναι εκείνος που επινόησε το πηδάλιο, για τούτο και η ευχή μας:

-Ο Άι Νικόλας στο τιμόνι σου.

Τον Δεκέμβριο έχουμε τις μικρότερες ημέρες.

 -Του Δεκέμβρη η ημέρα, καλημέρα-καλησπέρα, που αρχίζουν να μεγαλώνουν από τα Χριστούγεννα (αρχίζει το χειμερινό ηλιοστάσιο), ο λαός μας όμως που βιάζεται, λέει, ότι από της Αγίας Άννας (9 Δεκ.),

 -Η μέρα παίρνει ανάσα.

 Και από του Αγίου Σπυρίδωνα (12 Δεκ.),

 -Η μέρα παίρνει ένα σπυρί, μεγαλώνει δηλαδή λίγο λίγο. 

Μέχρι τα Χριστούγεννα στην ημέρα έχει προστεθεί μια ώρα ακόμα.

-Χριστός γεννάται, ώρα γεννάται.

Τιμάται  ο Άγιος Ελευθέριος  (15 Δεκ.),  που χαρίζει στις γυναίκες που περιμένουν παιδί, «καλή λευτεριά». Στις 16 του μήνα (περισσότερο στην ελληνική ύπαιθρο), γιορτάζουν τον Άγιο Μόδεστο, προστάτη των οικόσιτων ζώων αλλά και εκείνων που βοηθούν το γεωργό στο όργωμα.

Μέσα στον Δεκέμβρη η σπορά πρέπει να ’χει τελειώσει,

-Δεκέμβρη, δίκια σπέρνε, συμβουλεύουν μέσα από την παροιμία οι παλιοί, που σημαίνει πως ο σπόρος πρέπει να πέφτει με προσοχή και σύνεση, γιατί τώρα το χώμα είναι αφράτο και νωπό από τις βροχές, και δεν υπάρχει λόγος να πετιέται παντού κι όπου προλάβει να φυτρώσει. 

Το κρύο δυναμώνει.

-Γύρω γύρω του Χριστού, η κορφή του Χειμωνιού.

 Και οι χαρές των αγροτών μεγάλες, καθώς υπολογίζουν τη σοδειά. 

 -Χειμωνιάτικα Γέννα, καλοκαιρινή χαρά.

 Περιμένει ο λαός μας το χιόνι γιατί πιστεύει πως:

-Χρυσάφι του καλοκαιριού, το χιόνι του Δεκέμβρη.

 Και εκείνο (το χιόνι), αν έχει αργήσει, μας παραγγέλνει:

 -Αν τ’ Άι Φιλίππου λείπω, τ’ Άγια των Αγιών δε λείπω, εννοώντας τις Άγιες ημέρες των Χριστουγέννων.

Ο φόβος για βαρύ χειμώνα πάντα υπάρχει, γιατί

-Αν πρωιμήσει η μυγδαλιά κι ανθίσει το Δεκέμβρη,

 βαρύς χειμώνας κι όψιμος θε να ’ρθει να μας εύρει.

Για τούτο κι όλοι προσδοκούν και εύχονται:

-Να ’ν’ τα Χριστούγεννα στεγνά, τα Φώτα χιονισμένα

 και τα Λαμπρά βρεχούμενα, αμπάρια γιομισμένα!

 

Του Άγιου Αντρέα, το κρύο αντριεύει.

                                

Τα πρώτα χιόνια έπεσαν στη Βόρεια Ελλάδα. Ο χειμώνας  είναι εδώ!

   Ο Νοέμβρης θέλησε να φανεί πιστός στις παραδόσεις  που τον ήθελαν  να φέρνει μπόλικο κρύο ειδικά την τελευταία του μέρα που είναι και εορτή του Αγίου Ανδρέα. Και τελικά το πρώτο κρύο ήρθε από την παραμονή του Αγίου Ανδρέα  και μάλιστα με μπόλικη βροχή που τόσο μας έλειψε. Ας υποδεχτούμε λοιπόν επιτέλους το χειμώνα.
    Οι παλαιότεροι είχαν συνδυάσει  τον ερχομό του χειμώνα με το όνομα του τελευταίου Αγίου του Νοεμβρίου.  Κυρίως ήθελαν να τονίσουν, πέρα από τις εκάστοτε παραξενιές του καιρού, πως ο χειμώνας οριστικά έχει έρθει και  δεν χωρούν άλλες αναβολές στην προετοιμασία του σπιτιού για τα μεγάλα κρύα.

   Η κ. Λίνα Μπόγρη – Πετρίτου μας διαφωτίζει σχετικά στο βιβλίο της:  «Τα λέμε και στην Αίγινα»: 

Το κρύο δυναμώνει και ο τελευταίος Άγιος, ο Άγιος Ανδρέας, κλείνει το μήνα:

 -Του Άγιου Αντρέα, το κρύο αντριεύει.

Και η συμβουλή των γεωργών, αφού οι δουλειές τέλειωσαν:

-Ο Νοέμβρης έκλεισε; Τα ζευγάρια είναι στο στάβλο.

Το φθινόπωρο τελειώνει με το Νοέμβρη, τα σημάδια της λαμπερής Πούλιας  χάνονται με τη δύση της στον ουρανό και μένουν τα λόγια του παππού του γεροντάκου για όλα τούτα:

«Ανήμερα του Άι Φιλίππου, κορικάτσι μου, η Πούλια κατεβαίνει τσαι φιλεί τη γης, τσαι λάμπει όλος ο τόπος όπου κατεβαίνει, τσαι επειδή το φως είναι μπόλικα μοιρασμένο ολούθε, δεν είναι καλό να βγαίνουνε όξω οι ανθρώποι. Λένε ότι βγαίνουνε οι ανεράιδες στα τρίστρατα τσαι στήνουνε το χορό…»

Ο ανεμοδαρμένος Άγιος Ανδρέας στα ψηλά της Αίγινας.

                             

                                        

   Ανεμοδαρμένο το ταπεινό εκκλησάκι πάνω στο βουνό.  Μοναδικές οι φωτογραφίες  της κ. Καλλιρρόης Μπέση από τον  Άγιο Ανδρέα. Και το λέμε αυτό γιατί πολύ δύσκολα  μπορεί  να ανέβει κάποιος εκεί. Γι' αυτό την ευχαριστούμε πάρα πολύ που της δημοσίευσε στη προσωπική της σελίδα  στο Fb  και έτσι μπορούμε κι εμείς να απολαμβάνουμε αυτή την ομορφιά.

   Του Αγίου Ανδρέα λοιπόν σήμερα τελευταία ημέρα  του Νοέμβρη  Η λαϊκή παράδοση θέλει  να από σήμερα να αντριεύει το κρύο. Οψόμεθα!!!

  Σκαρφαλώνοντας προς το Μοναστήρι της Χρυσολεόντισσας, ένα από τα χαρακτηριστικά  του τοπίου είναι η ύπαρξη πολλών  μικρών  εξωκλησιών. Συγκεκριμένα στα δεξιά καθώς πλησιάζουμε προς το μοναστήρι διακρίνουμε το ύψωμα του Αγίου Ανδρέα, όπου στην κορυφή του υψώνεται το ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα που εορτάζει σήμερα  30 Νοεμβρίου.

  Το ξωκλήσι βρίσκεται  στα βορειοδυτικά  του μοναστηριού.  Σήμερα  με την ενασχόληση πολλών ομάδων και συλλόγων με τα μονοπάτια  της Αίγινας, το ύψωμα αποτελεί έναν από τους πεζοπορικούς προορισμούς της Αίγινας.

  Ερημικό  το ξωκλήσι, ταπεινό, ντυμένο με πλάκες στην οροφή του, περιτριγυρισμένο από θάμνους και χαμηλή βλάστηση όπως σκίνα και πουρνάρια, στέκει ως άλλος βιγλάτορας πάνω στο βουνό. Χαρακτηριστική η σιδερένια τζαμαρία που έχει προστεθεί  για  να προστατεύει  τους προσκυνητές  του ανήμερα  της εορτής του.

    Στην επόμενη πανοραμική φωτογραφία το εκκλησάκι  μόλις  που διακρίνεται  στην κορυφή  του πρώτου από αριστερά  υψώματος.

Η θέση του, το σημείο που βρίσκεται  και η πανοραμική θέα σε προκαλεί να το επισκεφτείς.

  Άλλα  εκκλησάκια αφιερωμένα  στον Άγιο Ανδρέα  εντοπίζουμε στο Βαθύ και στο Μαραθώνα της Αίγινας.

 

Ο Άγιος Ανδρέας στους πρόποδες της Παλαιάς Χώρας.

     Στη  βόρεια άκρη της Παλαιάς  Χώρας  σφηνωμένος μέσα  στην πλαγιά  βρίσκεται  ο πάνλευκος  Άγιος Ανδρέας  που  εορτάζει σήμερα.  Κρυμμένος, θα έλεγε κάποιος από τα αδιάκριτα βλέμματα και στη σκιά  της Μεσαιωνικής πολιτείας τον συναντάμε μετά τον πασίγνωστο Άγιο Φανούριο που στην εορτή του στα τέλη Αυγούστου συγκεντρώνει πλήθη πιστών.

Ο Άγιος Ανδρέας ντυμένος  στα λευκά του διατηρεί  την αρχιτεκτονική των ναών της Παλαιάς Χώρας. Μονόχωρη, θολωτή βασιλική με  την είσοδο του προς  τα δυτικά βρίσκεται  σε ένα σημείο με θέα  προς  το Βαθύ και την περιοχή της Σουβάλας. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό  που δεν συναντάμε συχνά σε παρόμοια εκκλησάκια είναι το μικρό  φροντισμένο προαύλιο, η αυλή  της Εκκλησίας που είναι και αυτή καλό ασβεστωμένη.

Ο  κ. Σοφοκλής Δημητρακόπουλος  στο βιβλίο του "Χριστιανική Αίγινα" δεν συμπεριλαμβάνει το εκκλησάκι αυτό  στον οικισμό της Παλαιάς Χώρας, όπως άλλωστε και το γειτονικό του Αγίου Φανουρίου. Εκκλησιαστικά και οι δύο ναοί ανήκουν στην ενορία  του Βαθέος.

Τέλος πολύ καλή εντύπωση  προκαλεί  η καθαριότητα, η ευπρέπεια  του χώρου τόσο  εξωτερικά όσο και εσωτερικά κάτι που μαρτυρεί  την φροντίδα  των ενοριτών.

Τις φωτογραφίες μας παραχώρησε  ο κ. Χρήστος Νεστορίδης  τον οποίο ευχαριστούμε πολύ.

 

Οι βραδιές στου "Βατζούλια" είχαν άρωμα οικογενειακής γιορτής.

Αναδημοσίευση από το Saronic magazine

Ένας παραδοσιακός ταβερνιάρης της Αίγινας από  τους ελάχιστους που έχουν απομείνει δεν θα σερβίρει ποτέ πια  τη μακαρονάδα  με το χονδρό μακαρόνι που τον έκανε διάσημο.

Η  οικογενειακή ταβέρνα «ο Βατζούλιας» έχασε  τη ψυχή  της. Τον άνθρωπο που της ύφανε το  μύθο της για το μαγειρευτό φαγητό, τις τηγανιτές μελιτζάνες, τη σκορδαλιά και το μοναδικό κρασί.

Εμβληματική φυσιογνωμία στο χώρο  της ταβέρνας (σήμερα  το λέμε «εστίαση» τρομάρα μας!) ο Βαγγέλης Μπαρμπέρης δημιούργησε  το στέκι του καλού μαγειρευτού φαγητού στον Ασώματο. Από τα τραπέζια του πέρασε όλη η Αίγινα. Τον ανακάλυψαν οι παραθεριστές και φίλοι της Αίγινας  και τον λάτρεψαν. Πιστός και συνεπής στη δουλειά  του είχε σκοπό να ευχαριστήσει τον πελάτη του. Ένας μεγάλος  «νοικοκύρης» όπως αποκαλούσε απλά τον εαυτό του ο κυρ Βαγγέλης κατόρθωσε να κάνει  την ταβέρνα σημείο αναφοράς  για την Αιγινήτικη κουζίνα.

Είτε χειμώνας ήταν μέσα  στη ζεστή και φιλόξενη αίθουσά του με τις παλιές ζωγραφιές, τους τιμοκατάλογους και τις διαφημίσεις, είτε στην ευσκιόφυλλη  και δροσερή αυλή του κάτω από το φως της λάμπας, ο «Βατζούλιας» ήταν πάντα εκεί να σε υποδεχτεί με το ατόφιο και άδολο χαμόγελο  κάτω από το νησιώτικο μουστάκι του και να σε περιποιηθεί με απλότητα και εγκαρδιότητα.

Η φήμη  του γρήγορα ξεπέρασε  την Αίγινα και αποτυπώθηκε σε αφιερώματα αθηναϊκών εφημερίδων την εποχή  που ο μάγειρας δεν λεγόταν  ακόμα  «σεφ».

Ο Βαγγέλης Μπαρμπέρης εκπροσωπεί μια ολόκληρη  γενιά ανθρώπων της Αίγινας που με τις μικρές ή μεγάλες ταβέρνες  τους  εύφραναν τις ψυχές  των απλών ανθρώπων. Σε δύσκολες εποχές, τότε που το μεροκάματο ήταν μικρό και δύσκολο και οι δραχμές είχαν αξία. Εκεί γύρω από το απέριττο τραπέζι  ένας μεζές και λίγο κρασί έφεραν κοντά  τους ανθρώπους, τους έκαναν παρέα  και συντροφιά. Κουβέντες,  γέλια, χαμόγελα, χαρά αλλά  και βάσανα, λύπες και καημοί λόγια αγάπης και έρωτα προσκομίστηκαν με λίγο κρασί και ένα κομμάτι ζυμωτό ψωμί. 

Μια  ταβέρνα, μια γωνιά  που η ζωή είχε γιορτή. Ο  «Βατζούλιας» κρατά  την αλυσίδα όλων εκείνων των ανθρώπων που μαγείρεψαν  με την τέχνη  της απλότητας και των γνήσιων υλικών , που σέρβιραν με χαμόγελο τον πελάτη τους  γιατί ήταν ο άνθρωπος τους.

Μια βραδιά  στου «Βατζούλια» ήταν γιορτή, γιατί είχε  τις μυρωδιές και τις γεύσεις ενός οικογενειακού τραπεζιού. Ο κυρ – Βαγγέλης δεν χόρτασε  απλά  την πείνα τόσων και τόσων πελατών του, τους πρόσφερε αναψυχή και παραμυθία  μετά από μια εξοντωτική ημέρα. Στιγμές κεφιού αλλά και χαλάρωσης με  τα ποτήρια να αδειάζουν γρήγορα, τα πιάτα  να εναλλάσσονται και κείνος ακούραστα να τριγυρνά ανάμεσα στα τραπέζια για να προλάβει, να ικανοποιήσει, να χορτάσει τον κάθε έναν.

Οι μνήμες από  τις γεύσεις  του, οι μυρωδιές  της ρετσίνας  του και το χαμόγελο του φτάνουν για να τον θυμάται για πάντα ένα νησί  που εξαιτίας του γινόταν μια εύθυμη παρέα  που ταξίδευε στις αυλές  του Παραδείσου.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από  τη σελίδα  της ταβέρνας  στο face book.

 

Χρωματιστές φιστικιές του φθινοπώρου στην Κυψέλη.

Έχει χρόνια να  τις αγγίξει ανθρώπου χέρι.

Όσο ζούσε ο κύρης  τους τις κλάδευε, τις πότιζε, τις περιποιόταν. Και ήταν από τους καλύτερους νοικοκύρηδες  της Κυψέλης και το κτήμα περίφημο. Οι φιστικιές από τις παλαιότερες και αποδοτικότερες στην Κυψέλη και στην Αίγινα. Από αυτές έζησε ο ίδιος και η οικογένειά  του.

Τώρα έχουν απομείνει μόνες οι φιστικιές απότιστες, ακλάδευτες,  απεριποίητες, ακαλλιέργητες. Έχουν αγριέψει  και έχουν δημιουργήσει ένα μικρό δάσος με τα κλαδιά  τους. Έχουν δημιουργήσει ένα δικό τους κόσμο, ένα μικρό σύμπαν  για να θυμίζουν τον παλιό καιρό, τις καλές μέρες. Μόνες  αλλά ζωντανές  ευχαριστούν το Θεό με τα χρώματά  τους που γλίτωσαν  το  χέρι  του υλοτόμου όπως τόσες και τόσες άλλες σε όλη την Αίγινα.  Ίσως να προσμένουν το χέρι  που  θα τους δώσει και πάλι μια νέα αρχή. Να αρχίσουν να δίνουν καρπό.

Η ύπαρξη  τους, η παρουσία  τους εξακολουθεί να προσφέρει. Δεν είναι και λίγο αυτό. Προσφέρουν τόση ομορφιά με τα χρώματα  που έχουν ντυθεί αυτόν τον καιρό  που δύσκολα μπορεί  κάποιος να πιστέψει ότι είναι φιστικιές. Και όμως είναι. Ξεχασμένες  κάπου στην Κυψέλη, ήσυχες  και ήρεμες αναπολούν τα χρόνια της συγκομιδής των καρπών τους  και  τους ανθρώπους που τις αγαπούσαν.

 

Όμορφα κυλούσε η ζωή στην ταβέρνα του "Παναγάκη"

Σημείο συνάντησης των παλαιών Αιγινητών. Το στέκι των μερακλήδων, αυτών που λάτρευαν το καλό κρασί και τους ψαρομεζέδες. Στο κέντρο ακριβώς της παραλίας  της Αίγινας η παλιά  ταβέρνα του "Παναγάκη" έχει περάσει πλέον στην ιστορία έχοντας  δημιουργήσει το δικό της μύθο όπως και άλλα μαγαζιά  της παλιάς Αίγινας

Τρεις  δίφυλλες ξύλινες πόρτες μονίμως ανοιχτές, ξύλινα απλά τραπέζια και καρέκλες, στο βάθος το μικρό πατάρι με τα βαρέλια και στην είσοδο  αριστερά  το πετρογκάζ  με  το τηγάνι πάντα στη φωτιά.

Ο διάκοσμος απλός. Τα Αιγινήτικα κανάτια  να έχουν  το πρώτο λόγο, παλιές  φωτογραφίες, διαφημίσεις  και ημερολόγια, πράγματα καθαρά, απλά ανεπιτήδευτα, χρηστικά, καθημερινά. Το φαγητό απλό  μα κυρίως ψάρι τηγανητό και το κρασί .... το καλύτερο!

Ο χρόνος κυλούσε στην ταβέρνα όπως το κρασί στα ποτήρια που γρήγορα άδειαζαν και ξαναγέμιζαν με τα μισόκιλα και τα καρτούτσα να πηγαινοέρχονται μέχρι την κάνουλα  του βαρελιού.

Φωνές πειράγματα, τρανταχτά  γέλια από ανθρώπους  του μόχθου, της βιοπάλης, του μεροκάματου που έστεκαν εκεί να πάρουν μια ανάσα, να πιουν ένα κρασί  για να συνεχίσουν. Και ανάμεσα  τους μπορεί να έβλεπες  το Μάνο Κατράκη, τη Σωτηρία Μπέλου και πολλούς καλλιτέχνες ζωγράφους και ποιητές  που ξεκαλοκαίριαζαν στην Αίγινα.

Στην Αίγινα την παλιά, την όμορφη, την ανεπιτήδευτη, την ατόφια, τη γνήσια. Στην Αίγινα που ανέπνεε και ζούσε  στους ρυθμούς αυτών των μικρών μαγαζιών  της παραλίας και της ενδοχώρας.

Ήταν τότε που η ζωή δεν ήθελε πολλά, παρά μόνο ένα ποτήρι κρασί και ένα πιάτο  με λιγοστό μεζέ και τρία πιρούνια ολόγυρα.

 Οι δύο  φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Γρηγόρη Συριώτη.

Αν κρίνουμε από τα μηχανάκια στο πεζοδρόμιο πρέπει να είμαστε στη δεκαετία  του '80.

Αρχιμ Νεκτάριος Δαρδανός: Το φιλανθρωπικό έργο της Ι. Μητροπόλεως Ύδρας

   Με συνέντευξη του στην εφημερίδα "Εκκλησιαστική αλήθεια" ο πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Ύδρας, αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Δαρδανός αναφέρεται στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεως έτσι όπως  αυτό αναπτύσσεται μέσα από τις δομές  των δύο νοσοκομείων "Κουλούρειου" και "Αγίου Διονυσίου"  της Ύδρας και της Αίγινας αντίστοιχα. Αναφέρθηκε επίσης στις δομές καθημερινής προσφοράς  φαγητού από  το "Λεούσειο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα" της Αίγινας και την "Τράπεζα Αγάπης" των Σπετσών.

Να σημειώσουμε  ότι τα δύο νοσοκομεία είναι τα μοναδικά  στην Ελλάδα  που εποπτεύονται από την Εκκλησία.

 

Ο μοναχικός Άγιος Στυλιανός στην Παλαιά Χώρα.

Στη βόρεια ράχη του λόφου της Παλαιάς Χώρας  στέκεται περήφανος αν και αποκομμένος από  τα υπόλοιπα κτίσματα της Χώρας, ο Άγιος Στυλιανός.

Εντυπωσιακό κτίσμα με φανερά τα σημάδια  της εγκατάλειψης τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά. Η  γενική εικόνα μπορεί να ξεγελάσει τον επισκέπτη, όμως με την είσοδο στο εσωτερικό αμέσως η πρώτη εικόνα αλλάζει.

Ο Άγιος Στυλιανός βρίσκεται σχετικά κοντά  στην είσοδο  της Παλαιάς Χώρας. Αν ανηφορίσουμε προς τον Άγιο Γεώργιο τον Καθολικό και ακολουθήσουμε το μικρό μονοπάτι στα αριστερά  θα συναντήσουμε την εκκλησία  που είναι πνιγμένη στη βλάστηση. Ο επισκέπτης θα καθυστερήσει να μπει στο ναό, γιατί η θέα από αυτό το σημείο αυτό κόβει την ανάσα. Όλη η βόρεια πλευρά  της Αίγινας απλώνεται κάτω από τα πόδια σου ενώ η ματιά χάνεται μέχρι τον Πειραιά, τη Σαλαμίνα και την Αττική.

Η είσοδος  του ναού βρίσκεται στη νότια πλευρά για να είναι προφυλαγμένη από το βοριά. Στη δυτική πλευρά πάνω από το παράθυρο υπάρχει ανάγλυφος περίτεχνος σταυρός μέσα σε τετράγωνο πλαίσιο. Σύμφωνα με τον κ. Σοφοκλή Δημητρακόπουλο στο χώρο του ναού έχουν βρεθεί αρχαία μαρμάρινα μέλη ανθρώπινου σώματος.

 

Το εσωτερικό  του ναού είναι απογοητευτικό. Η υγρασία έχει διαπεράσει  τους τοίχους, μουσαμάδες και φτηνά γυαλιστερά  υφάσματα έχουν το ρόλο καλυμμάτων της Αγίας Τράπεζας και κουρτίνας  του ιερού, πλαστικές σακούλες και ξεκοιλιασμένες - ξεχαρβαλωμένες καρέκλες  στο χώρο. Η σκεπή είναι θολωτή και ο ναός είναι μονόχωρος. Δύο αψίδες στηρίζουν τη νότια και βόρεια πλευρά  του ναού και υποβαστάζουν την οροφή. Το πάτωμα με μια φανερή κλίση προς τα νότια.

   Ο  ασβέστης στους τοίχους ίσως κάλυψε κάποιες  αγιογραφίες που υπήρχαν.

    Ο μοναχικός  Άγιος Στυλιανός στο βοριότερο σημείο του λόφου σπάνια έχει  τη χαρά να δέχεται επισκέπτες  διότι πολλοί  αγνοούν την ύπαρξη του αλλά και από το γεγονός ότι δεν είναι ευδιάκριτος από τα βασικά μονοπάτια της Χώρας.

 

Στα "πορτοκαλί" το Δημαρχείο Αίγινας.

    Δεν πρόκειται  για  χριστουγεννιάτικο φωτισμό ούτε για αλλαγή χρώματος  στην πρόσοψη του ιστορικού Δημαρχείου της Αίγινας. Το παλαιό Δημαρχείο φωτίστηκε με πορτοκαλί χρώμα  για να συμμετάσχει  στις πρωτοβουλίες  του Τμήματος Αντιμετώπισης Οικογενειακής Βίας της Ελληνικής Αστυνομίας  που έλαβαν χώρα χθες Τετάρτη 25 Νοεμβρίου σε πολλά σημεία της Αττικής και σε ανάλογα Δημόσια κτίρια, μετά από πρόσκληση της ΚΕΔΕ και του Δικτύου SDG17 Greece.

                                     Φωτογραφίες  των κ.Π. Κασιμάκη και κ. Γ. Καλόφωνου

 

Εορτάζει ο Άγιος Στυλιανός στου "Ογδόντα"

  Εορτάζει ο Άγιος Στυλιανός σήμερα  26 Νοεμβρίου με πολλούς φίλους γνωστούς και συγγενείς να έχουν την ονομαστική  τους εορτή η οποία περιορίζεται σε ανταλλαγή μηνυμάτων και ευχών από απόσταση  λόγω πανδημίας.

  Σήμερα ας θυμηθούμε λόγω εορτής και το ταπεινό ξωκλήσι του Αγίου Στυλιανού στην περιοχή "Ογδόντα"  κοντά  στο Κέντρο Υγείας.  Ανάμεσα σε ελιές  και φιστικιές ξεχωρίζει  η άσπρη φιγούρα της εκκλησίας  που εορτάζει σήμερα 
  Μια μικρή όαση για όλους εκείνους που περνούν βιαστικοί από την πολύβουη λεωφόρο Α. Λεούση  και  το προτείνουμε σε όσους περαστικούς θελήσουν να "ξεκαβαλικεύσουν"  για να προχωρήσουν μέσα στα χωράφια για να φτάσουν μέχρι την πόρτα του ταπεινού Αγίου Στυλιανού, προστάτη Αγίου των μωρών και των μικρών παιδιών. 

  

   Το αρχικό κτίσμα έχει δεχθεί πολλές προσθήκες κυρίως προς  τα νότια με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μια ιδιαίτερη εικόνα. Λόγω της χειμωνιάτικης εορτής του έχει  δημιουργηθεί στη νότια πλευρά ένα πρόσθετο δωμάτιο με τζαμαρία και ένας σκεπαστός χώρος με κεραμίδια (ευτυχώς), για τους πιστούς  που δεν χωρούν την ημέρα της πανήγυρης στον κυρίως ναό η θέλουν να προστατευτούν από το κρύο και τη βροχή.

   Η καθαριότητα και ο στολισμός ωστόσο μαρτυρούν την αγάπη των ενοριτών και των γειτόνων  του.

   Η εκκλησούλα  του Αγίου Στυλιανού στην περιοχή αυτή είναι η δεύτερη που υπάρχει στο νησί μετά  την πρώτη στην Παλαιά Χώρα, όπως έχουμε αναφέρει σε παλαιότερη σημείωσή μας.