Λείπει ο Μάρτης ......

  Καλό μήνα ας ευχηθούμε σήμερα πρώτη του Μάρτη. Κάθε χρόνο σαν μπαίνει ο Μάρτης θυμάμαι ένα παλαιό υπουργό Βορείου Ελλάδος τον οποίο τον έλεγαν Μάρτη. Μου είχε  κάνει πολύ εντύπωση το όνομα του, γι' αυτό και δεν το ξέχασα. Με το πέρασμα των χρόνων όμως κατάλαβα ότι τούτος ο Μήνας δεν είναι και ο πιό αγαπημένος των ανθρώπων. Διότι ενώ όλοι περιμένουν την άνοιξη και το φευγιό του χειμώνα για να ανασάνουν λιγάκι, ο Μάρτιος πολλές φορές  επιφυλάσει δυσάρεστες εκπλήξεις με βροχές κακοκαιρίες ακόμα και χιόνια. Γενικώς είναι απρόβλεπτος. Το κρύο του έχει αποτυπωθεί στις λαικές παροιμίες με  κύρια  την: "Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης". Ωστόσο οι πιό έμπειροι που γνωρίζουν τους καιρούς υποστηρίζουν πως τα καιρικά του φαινόμενα είναι μικρής έντασης και διάρκειας. Γι' αυτό έλεγαν: "Μην δεις του Μάρτη το πρωί και χάσεις την ημέρα". Εννοώντας ότι αν το πρωί είναι βαρύς ο καιρός, δεν θα κρατήσει για πολύ. Θα ανοίξει κατά το μεσημέρι. Γι' αυτό μην αναβάλλεις τη δουλειά  σου.

  Όμως ο Μάρτης έχει συνδεθεί και με τη Σαρακοστή. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην συμμετέχει στη νηστήσιμη εκκλησιαστική περίοδο. Γι' αυτό οι παλαιοί συπμλήρωναν πως: "Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή". Με αυτή την παροιμία όμως στόλιζαν και κάποιους συνανθρώπους τους όχι πάντοτε συμπαθητικούς οι οποίοι ήταν πανταχού παρόντες. Τέτοια αγάπη λοιπόν γι' αυτόν τον Μήνα!!! Απομένει να δούμε τι μας επιφυλάσει φέτος πέρα από τις απόκριες και τα δύο χορταστικά - εορταστικά τριήμερα όπου θα εκτονωθεί το γαστριμαργικό ρεπερτόριο ανάμεσα στη λαγάνα και το μπακαλιάρο σκορδαλιά. Για όσους δεν κατάλαβαν μας περιμένουν πολλά.......

Σχολείο κάτω από τη γέφυρα στο Νέο Δελχί. Το σωτήριο έτος 2013.

   Το είχαμε από καιρό στα "υπ' όψιν" για ανάρτηση αλλά όλο κάτι συνέβαινε και το αφήναμε για μετά. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό αυτό που συμβαίνει εν έτει 2013 στο Νέο Δελχί στην πρωτεύουσα της Ινδίας που όλοι ξέρουμε ότι κατά τα άλλα είναι και πυρηνική δύναμη. Τελικά η εκπαίδευση ακόμα είναι το ζητούμενο αγαθό στο οποίο έχουν δικαίωμα όλοι.

 Αντιγράφουμε από το μπλογκ του κ. Γιώργου Θαλάσση.

 Στο Νέο Δελχί, κάτω από μια γέφυρα του metro, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα. Γύρω στα 70 παιδιά, από τις γειτονικές παραγκουπόλεις, παρακολουθούν μαθήματα στο υπαίθριο σχολείο που έχει στήσει εκεί ένας αφανής ήρωας: Ο 40χρονος Rajesh Kumar Sharma.

Πατέρας τριών παιδιών και ο ίδιος ο Sharma, υποχρεώθηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων να παρατήσει το Κολλέγιο όπου σπούδαζε. Και όπως παρατήρησε για τι ίδιο ακριβώς συνέβαινε με πολλά παιδιά στην περιοχή. Δεν πήγαιναν σχολείο, γιατί οι οικογένειές τους δεν το άντεχαν οικονομικά.

 «Όποτε περνούσα από την περιοχή, έβλεπα παιδιά να χασομεράνε από εδώ κι από 'κει, σπαταλώντας το χρόνο τους» είπε ο ίδιος, εξηγώντας πώς ξεκίνησε το όλο εγχείρημα. Σκέφτηκε λοιπόν να δημιουργήσει ένα δωρεάν σχολείο. Και επειδή δεν είχε καν την οικονομική δυνατότητα να χτίσει – ή έστω να νοικιάσει – ένα μέρος για να κάνει μάθημα, έβαψε δύο τοίχους μαύρους για να τους χρησιμοποιήσει σαν πίνακα της τάξης και άρχισε να διδάσκει κάτω από μια γέφυρα.

Παράλληλα, προσπάθησε να πείσει τους εργάτες και τους αγρότες της περιοχής, να επιτρέψουν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, αντί να δουλεύουν για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα. Και πράγματι. Σύντομα, άρχισαν να καταφθάνουν στο «υπαίθριο σχολείο» παιδιά που υπό άλλες συνθήκες θα δούλευαν από εδώ και από κει, χωρίς να έχουν την παραμικρή τύχη να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη μοίρα της φτώχειας.

Στο σχολείο τα μαθήματα ξεκινάνε από τα βασικά. Στόχος είναι να προετοιμαστούν τα παιδιά, για να συνεχίσουν σε κάποιο δημόσιο σχολείο. Όταν ξεκίνησε πέρσι το εγχείρημα, είχε 140 μαθητές. Τώρα, τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς, όπως λέει ο ίδιος, κατάφερε να τους βάλει σε κανονικά σχολεία.

Για να καταφέρει να κρατήσει το «σχολείο» του σε λειτουργία, ο Sharma, αφήνει για δυο ώρες την δουλειά του σε ένα εμπορικό κατάστημα στο Shakarpur, όπου τον αναπληρώνει ο αδερφός του και πάει να διδάξει. «Έρχονται εδώ κάθε μέρα και καταφέρνουμε να είμαστε μπροστά στην ύλη από άλλα σχολεία», λέει ο ίδιος. Μάλιστα επιτρέπει και σε μικρότερα παιδιά να καθήσουν στις τάξεις και να παρακολουθήσουν.

Πλέον ο «καλός σαμαρείτης της εκπαίδευσης» δεν είναι μόνος. Τον βοηθάει και ο Laxmi Chandra, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής. «Δεν παίρνω καν απουσίες», λέει ο Chandra. «Στα παιδιά αρέσει να έρχονται εδώ, γιατί δεν υπάρχουν οι περιορισμοί των κανονικών σχολείων και θέλουμε να το κρατήσουμε έτσι» 

Ο εμπνευστής του σχολείου της γέφυρας, θεωρεί ότι το μεγαλύτερό του επίτευγμα, είναι η αλλαγή νοοτροπίας στους γονείς. Οτι δηλαδή τους έπεισε να επενδύσουν στη μόρφωση των παιδιών τους, γιατί έτσι μπορούν να τους προσφέρουν μια καλύτερη μοίρα.

«Ο δάσκαλός μας, μας λέει πως για να αντιμετωπίσεις τη φτώχεια, πρέπει να ανοίγεις το μυαλό σου και αυτό γίνεται μόνο με τη μόρφωση», είπε στην τοπική εφημερίδα ένας 15χρονος μαθητής του Sharma.

Συναυλία με... Βαρκαρόλες

   

 ΄Αλλη μία εκδήλωση για το Νοσοκομείο Αίγινας προστίθεται στις ήδη πάρα πολλές πρωτοβουλίες που έχουν εκδηλωθεί και προσπάθειες για να στηριχθεί το ίδρυμα. Οι Αιγινήτες έμπρακτα έχουν αποδείξει ότι αγαπούν, νοάζονται και αγωνιούν για το μέλλον του Νοσοκομείου.

    Φιλανθρωπική λοιπόν συναυλία, όπως αναφέρει το δελτίο τύπου που μας εστάλη,  με Βαρκαρόλες, υπέρ του Νοσοκομείου Αίγινας «ο Αγ.Διονύσιος», θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 3 Μαρτίου 2013, και ώρα 18:30, στην αίθουσα του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας. Στο πιάνο, ο ιερέας π.Ελευθέριος Κουμασίδης, σε έργα Mendelssohn, Tchaikovsky, Alkan, Liszt, Albeniz, Δέλλιου. Στην αφήγηση και την επιμέλεια των κειμένων, ο ηθοποιός Ανέστης Κορνέζος. Είσοδος 10 ευρώ.

   Ο π. Ελευθέριος Κουμασίδης καταθέτει την τέχνη του  για το Νοσοκομείο. Ευχόμαστε να βρει μιμητές και συνοδοιπόρους ανάμεσα στους συναδέλφους του ιερείς.

Liberty Hellas ... ένα πλωτο μουσείο

    Οι επιβάτες που ταξιδεύουν προς Πειραιά εδώ και αρκετο καιρό, αντικρίζουν «μπαίνοντας» στο λιμάνι στην αριστερά πλευρά και ανάμεσα στα σημερινά σύγχρονα σκάφη τη σιλουέτα ενός παλαιού σκαριού να είναι δεμένο δίπλα στους παλιούς γερανούς και το κτίριο του Σιλό.

   Φαντάζει σαν  φάντασμα ή φιγούρα από σκηνικό ταινίας εποχής. Πρόκειται όμως για ένα πλοίο που με τη πρωτοβουλία και φροντίδα των εφοπλιστών κκ. Σπύρου Πολέμη και Βασίλη Κωνσταντακόπουλου ταξίδεψε ρυμουλκούμενο από την Αμερική στην Ελλάδα,  με σκοπό να αποτελέσει την αρχή της ίδρυσης και στην Ελλάδα του πρώτου πλωτού Ναυτικού Μουσείου. «Το πλοίο της ελευθερίας» όπως πρόκειται να ονομαστεί το συγκεκριμένο σκάφος ανήκει στην κατηγορία των Λίμπερτυ, των 2.742 πλοίων που ναυπηγήθηκαν βιαστικά κατά τη διάρκεια του  Β΄  Παγκοσμίου πολέμου για να εξυπηρετήσουν τις θαλάσσιες μεταφορές προϊόντων. Είναι τα πλοία αυτά που αψήφησαν νάρκες, που γλίτωσαν από φονικές ναζιστικές τορπίλες, που ταξίδεψαν σε πύρινες ζώνες. Είναι τα πλοία αυτά στα οποία η Ελληνική ναυτιλία σήμερα οφείλει την ανάπτυξη και τη δύναμη της. Σε αυτά στηρίχθηκαν τα πρώτα επιχειρηματικά βήματα πολλών φτασμένων και επιτυχημένων σήμερα Ελλήνων εφοπλιστών. Είναι τα πλοία αυτά που ανέδειξαν την ελληνική ναυτοσύνη και ταξίδεψαν την ελληνική σημαία στα πέρατα του πλανήτη. Είναι τα πλοία αυτά που πρόσφεραν μεροκάματο σε   Έλληνες ναυτικούς και χόρτασαν ψωμί χιλιάδες οικογένειες σε μια κατεστραμμένη χώρα από την Κατοχή και τον εμφύλιο. Με την άφιξη του πλοίου στην Ελλάδα, η Αμερική δίνει στη χώρα μας ένα κομμάτι από την ιστορία της. Και αυτή η ιστορία αφορά τους 2.000 Έλληνες ναυτικούς που έδωσαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου.

   Σήμερα παγκοσμίως υπάρχουν μόνο τρία πλοία τέτοιου τύπου. Τα δύο βρίσκονται στην Βαλτιμόρη και στο Σαν Φρανσίσκο και λειτουργούν ως μουσεία. Το τρίτο, το δικό μας πλέον «Liberty Hellas»,  παρά τα 67 χρόνια που μετρούν οι λαμαρίνες του, ταξίδεψε τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο και το απόγευμα της  11^ης Ιανουαρίου πέρασε τη μπούκα του λιμανιού του Πειραιά. Για να εκτελέσει το υπερατλαντικό ταξίδι του , το πλοίο δέχτηκε πολλές επεμβάσεις από τον προηγούμενο Αύγουστο. Στη συνέχεια προβλέπεται να οδηγηθεί στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά για ανακατασκευή και μετά θα δέσει δίπλα  στο θωρηκτό «Αβέρωφ» στο Φαληρικό Δέλτα. Τους δύο εφοπλιστές θα συνδράμουν και άλλοι δέκα συνάδελφοι τους, οι οποίοι θα καταβάλουν από 100.000 Ευρώ, ώστε το πλοίο να παραδοθεί σύντομα και να λειτουργήσει ως πλωτό μουσείο της ναυτικής Ελληνικής ιστορίας.

   Το χρέος  της Ελληνικής εφοπλιστικής οικογένειας είναι μεγάλο προς αυτά τα πλοία. Η Αμερική παραχώρησε 100 λίπμερτυ   και 7 τάνκερ στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο σε ένδειξη αναγνώρισης της προσφοράς των Ελλήνων στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι Έλληνες όμως πλοιοκτήτες έφτασαν να διαχειρίζονται συνολικά  600 πλοία αυτής της κατηγορίας. Αν υπολογίσουμε πως τα πληρώματά  τους ήταν 35μελή, καταλαβαίνουμε τη βοήθεια που πρόσφεραν μέσω του συναλλάγματος που έρρεε στις Ελληνικές οικογένειες της δεκαετίας του’50. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση  του κ. Β. Κωνσταντακόπουλου με την ευκαιρία της άφιξης του «Liberty Hellas» στον Πειραιά: «Εάν δεν υπήρχαν τα λίμπερτυ, εγώ δεν θα ήμουν εδώ. Ούτε σαν ναυτικός, ούτε σαν πλοιοκτήτης»[ περιοδικό «Εφοπλιστής» τεύχος 190].

   Το εγχείρημα είναι φιλόδοξο αλλά  η αποφασιστικότητα των Ελλήνων εφοπλιστών είναι μεγάλη.   «Το πλοίο της ελευθερίας»  να συγκεντρώσει δίπλα του πολλά ακόμα παραδοσιακά και ιστορικά σκάφη της Ελληνικής ναυτιλίας.

"Οι φάλαινες της Αιγίνης"

   Ψαχουλεύοντας στο διαδίκτυο ξαφνικά μπορείς να πέσεις πάνω σε απίστευτες δημοσιεύσεις που χάνονται στα βάθη προηγούμενων δεκαετιών. Στην εφημερίδα λοιπόν "Νέα Αθηναϊκή" της 1ης Ιουλίου 1953 δημοσιεύεται η είδηση - οδηγία προς λουομένους για ύπαρξη φαλαινών ανοικτά της Αίγινας. Απολαύστε το:
 "Την επόμενη χρονιά, μέσ’ το κατακαλόκαιρο, έχουμε σφοδρή ανησυχία για τα «μπάνια του λαού» στον Σαρωνικό. Αιτία; Η εμφάνιση φαλαινών. Και η Αθηναϊκή (1.7.1953) σχολιάζει. «Μέχρι πέρυσι είχαμε τους καρχαίας, φέτος παρουσιάστηκαν φάλαινες στα ανοιχτά της Αιγίνης. Το νέο προκάλεσε εντύπωσι, πολλές συζητήσεις και ένα είδος ανησυχίας και ταραχής στον κόσμο των λουομένων. Πολλοί μάλιστα φοβούνται πως ούτε και φέτος δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε ξένοιαστοι το καλοκαιρινό μπανάκι μας στις όμορφες παραλίες του Σαρωνικού».

Τότε και τώρα

  
Τεράστια ανταπόκριση είχε η τελευταία ανάρτηση που αναφερόταν στην  ύπαρξη του "Μπούρτζι"  στο λιμάνι της Αίγινας. Είναι αναπόφευκτη η σύκριση της εικόνας του τότε με το σήμερα.
   Ο καθένας μας φαντάζεται ποιά θα ήταν η εικόνα του παραλιακού μετώπου της πόλης αν  δέσποζε στη μια πλευρά του ο πύργος εκείνος!  Ποιά τουριστική αξιοποίηση θα δρομολογούσε η ύπαρξη του! Τα σχόλια δικά σας.

  Σήμερα το σημείο αυτό παραμένει ως ένας από τους πιό αγαπημένους χώρους περιπάτου και ρεμβασμού αλλά κάποια στιγμή της ημέρας ορθώνεται το κουφάρι της υδροφόρας (όταν ξεφορτώνει) και η ορατότητα μειώνεται και ο χώρος παίρνει άλλη όψη.

ΣΗΜΕΡΑ:

To "Μπούρτζι της Αίγινας"

(από την εργασία της Ομάδας Πειβαλλοντικής Εκπαίδευσης του 2ου Γυμνασίου Αίγινας)

   Στην είσοσο  του λιμανιού της Αίγινας υπήρχε τους προηγούμενους αιώνες ένας πύργος ο οποίος με την παρουσία του συνέβαλε στην άμυνα της Αίγινας από τους πειρατές.

Όπως αναφέρει η ιστορικός Γωγώ Κουλικούρδη το Μπούρτζι της Αίγινας κατεδαφίστηκε το 1905. Στη θέση του σήμερα λειτουργεί αναψυκτήριο – ταβέρνα στο γύρω χώρο  φιλοξενούνται οι δραστηριότητες του Ναυτικού Όμιλου Αίγινας και στο στόμιο του λιμένα πλαγιοδετεί η υδροφόρα.

   Αναφερόμαστε στο χώρο του «Και»  και του  ΝΟΑ, έναν από τους ομορφότερους χώρους περιπάτου στην πόλη της Αίγινας. Πριν αρκετούς αιώνες στον ίδιο χώρο υπήρχε πύργος και κατόπιν κτίστηκε το Μπούρτζι. Τα οχυρωματικά – αμυντικά αυτά έργα συνέβαλαν στη θωράκιση και προστασία της Αίγινας από κάθε επίδοξο κατακτητή.

  Ο πύργος αυτός με τον αντίστοιχο που υπήρχε στον απέναντι  μώλο – εκεί που βρίσκεται σήμερα το εκκλησάκι του Αη- Νικόλα συνέθεταν την αμυντική γραμμή της Αίγινας μαζί με τον Πύργο του Μάρκελλου  και τα σπαράγματα από το αρχαίο λιμάνι με τους υποθαλάσσιους κώνους από πέτρες.

  Όταν οι πύργοι εγκαταλείφθηκαν, πάνω στα θεμέλια τους κτίστηκαν στο δυτικό μώλο το ξωκλήσι ενώ στον ανατολικό το Μπούρτζι, το οποίο ήταν Βενετσιάνικο φρούριο.

  Το Μπούρτζι κτίστηκε από τον Aloysio Mocenigo  μετά από διαταγή του δόγη Φραγκίσκου Μοροζίνι, λίγο πριν από το θάνατό του στα 1693. Το Μπούρτζι ήταν ένας τετράγωνος πύργος, όπως μπορεί κανείς να διακρίνει από πολύ παλιές φωτογραφίες ή γκραβούρες του λιμανιού της Αίγινας. Η είσοδος σε αυτόν γινόταν από μια πέτρινη σκάλα κατευθείαν στον δεύτερο όροφο. Το κτίσμα της σκάλας σταματούσε σε κάποια απόσταση  και από τον πύργο έριχναν μια ξύλινη γέφυρα, την οποία σήκωναν μόλις έβλεπαν εχθρικό πλοίο να πλησιάζει.

   Το Μπούρτζι διαδραμάτισε το δικό του ρόλο στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Είχε μετατραπεί σε φυλάκιο του τότε Λιμεναρχείου και είχε εγκατασταθεί φρουρά που ήλεγχε την είσοδο του λιμανιού. Μετά την επανάσταση ο Ι. Καποδίστριας υπέδειξε  να χρησιμοποιηθεί  το Μπούρτζι για φυλακή. Την αφορμή για αυτήν την απόφαση έδωσε η δραπέτευση κάποιων κρατουμένων. Το 1830 αποφασίστηκε η επισκευή του κτιρίου ώστε να «φιλοξενήσει»  οκτώ κατάδικους και υπόδικους. Το κόστος της επισκευής κρίθηκε υψηλό και τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Σιγά – σιγά  το Μπούρτζι εγκαταλείφθηκε μέχρι που το 1905 κατεδαφίστηκε.

   Αναμφίβολα η εικόνα της Αίγινας σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική εάν υπήρχε στην είσοδο του λιμανιού ο πέτρινος αυτός πύργος. 

Σήμερα στον ίδιο χώρο:

Οι πύργοι της Παλιαχώρας

 

  Συνεχίζουμε την παρουσίαση του προγράμματος της Ομάδας Περιβαλλοντικής του 2ου Γυμνασίου Αίγινας που αναφέρεται "Στο κάστρο και στους πύργους της Αίγινας". Μια άγνωστη σελίδα της ιστορίας μας είναι αυτή που μιλά για τους πύργους της Παλιάς Χώρας.

     Την οχύρωση του οικισμού συμπλήρωναν δύο ανεξάρτητοι πύργοι. Ο ένας από αυτούς βρίσκεται στα νότια του κάστρου με διαστάσεις 2,5 Χ2,5, από τον οποίο επόπτευε το Σαρωνικό, το Αιγαίο και την Πελοπόννησο. Στο εσωτερικό του είχε μια σκάλα, ούτε κανόνια, ούτε όπλα, ούτε πολεμίστρες παρά μόνο ένα παράθυρο και μια πόρτα. Χρησιμοποιείτο περισσότερο για παρατηρητήριο. Τα ερείπια ενός ακόμη πύργου συναντάμε λίγο πιο χαμηλά από το Κάστρο. Και οι δύο βρίσκονται στη νότια πλευρά (προς το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης). Εικάζεται ότι αυτός διέθετε δύο πατώματα και δώμα. Στα πρώτα πατώματα φυλάσσονταν όπλα, ενώ ο ίδιος λειτουργούσε ως παρατηρητήριο. Στο δώμα ο σκοπός περπατούσε κι όταν έβλεπε κάτι ύποπτο έκανε σινιάλο προς το Κάστρο.

   Γενικά στην Αίγινα υπήρξαν μικροί πύργοι και κάστρα.

 

   Στα βόρεια της Παλαιοχώρας στη χαμηλή κορυφογραμμή που χωρίζει το Μεσαγρό από την περιοχή των Αγίων, συναντήσαμε ερείπια μικρών πύργων. Σύμφωνα με την ιστορικό Γωγώ Κουλικούρδη στα σημεία αυτά υπήρχαν τα νεότερα χρόνια ανεμόμυλοι οι οποίοι ίσως να έχουν κτιστεί πάνω στα χαλάσματα μεσαιωνικών πύργων. Οι πύργοι αυτοί ήταν μικρά παρατηρητήρια από τα οποία ήλεγχαν τη γύρω θάλασσα. Κάτι που συναντάμε συχνά και σε άλλες θέσεις της Αίγινας όπου και υπάρχουν ονομασίες όπως «Βάρδια», «Βίγλα» ενώ όσοι υπηρετούσαν εκεί ονομάζονταν «βιγλάτορες» και «βαρδιάνοι».

ΒΑΡΩΤΣΟΣ , στα Γιάννενα

Με  αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων», η οικογένεια του Μ. Μάτσα δώρισε στο Δήμο Ιωαννίνων το καινούργιο γλυπτό έργο του Κ. Βαρώτσου.

 «Το Κυπαρίσσι». Έτσι ονομάζεται το νέο γλυπτό δημιούργημα του διάσημου καλλιτέχνη και καθηγητή του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Κώστα Βαρώτσου, το οποίο θα κοσμεί την πόλη των Ιωαννίνων, όπου  τα αποκαλυπτήρια έγιναν την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια.

Το έργο αποτελεί  μία δωρεά της οικογένειας Μάτσα στο Δήμο Ιωαννίνων και θα κοσμεί πλέον την ομώνυμη πλατεία.  Τα αποκαλυπτήρια του έργου πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της εκδήλωσης για την ονοματοδοσία της πλατείας του Κάστρου Ιωαννίνων σε Πλατεία «Μίνωος Σ. Μάτσα», ύστερα από την ομόφωνη απόφαση  του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Ιωαννίνων.

Όπως λέει ο δημιουργός του:«Το κυπαρίσσι, ένα μεσογειακό δέντρο, στενά συνδεδεμένο με το ελληνικό τοπίο, είναι φτιαγμένο από γυαλί και πέτρα και έχει ύψος 4 μέτρα. Η έννοια της ένωσης των δύο υλικών σε μία μορφή συμβολίζει την ενότητα δύο πολιτισμών που μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά. Η αποδοχή της ιστορίας είναι η δύναμη ενός τόπου".

Ο Κώστας Βαρώτσος είναι ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της σύγχρονης τέχνης ανά την υφήλιο. Με εικαστικές παρεμβάσεις σε όλο τον κόσμο έχει ο καθηγητής,  κ. Βαρώτσος καταφέρει να  δημιουργήσει σημαντικό αριθμό έργων στην Ιταλία.

Μεταξύ άλλων,  δημιούργησε  τη μνημειώδη παρέμβαση στο βουνό La Morgia στο Abruzzo, τον πέτρινο «Ποιητή»  στο δάσος της Casacalenda, τον  γυάλινο «Ορίζοντα»  για την υπαίθρια έκθεση Fresco Bosco στην Padula (σε επιμέλεια του Achille Bonito Oliva) και  το γλυπτό για την πλατεία Benefica στο Τορίνο.

Επίσης, πραγματοποίησε  και την επέμβαση «Paesagio con Rovine»  στην πόλη της Gibellina. Πρόκειται για  μία σύνθεση που προήλθε από τα  απομεινάρια της πόλης, τα οποία «άφησε πίσω»   ο καταστρεπτικός  σεισμός.

Ακόμη στις ΗΠΑ  φιλοτέχνησε  τον 35 μέτρων «Ορίζοντα»   στην όψη του ουρανοξύστη του art hotel Murano στο Seattle και το έργο «Συγκοινωνούντα Δοχεία»  μπροστά από το Δημαρχείο του Palm Beach.

Στην Ελβετία, δημιούργησε και το μεγαλύτερο έργο τέχνης που έχει τοποθετηθεί σε δημόσιο χώρο, ενώ  στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, στην Αίγυπτο τοποθετήθηκε ένα έργο του στον εξωτερικό χώρο.

©Typologos.com 2013

Βεβαίως δεν γνωρίζουμε αν για την καλλιτεχνική αξία του έργου συμφωνούν όλοι οι Δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Ιωαννίνων, οι τοπικές εφημερίδες και οι κάθε λογής Σύλλογοι της πόλης. Διότι αν επαναληφθούν τα όσα διαδραματίστηκαν προεκλογικά στην Αίγινα, με αφορμή την τοποθέτηση του γλυπτού στο απερίγραπτο λιμάνι της νήσου, τότε θα έχουμε μια νέα «Βαρωτσιάδα». Οψόμεθα εις Γιάννενα λοιπόν….