Ένας δεκαοκτάχρονος κάνει σούζες στο δρόμο

Μιά μικρή  διαφορετική ιστορία  για  το ....18

   Άφησε  το ζύμωμα στη μέση και άνοιξε γεμάτη  περιέργεια την εξώπορτα να δει τι συμβαίνει. Ο θόρυβος της μηχανής του, είχε αναστατώσει όλη τη γειτονιά. Δυνατή μηχανή, μεγάλου κυβισμού κι εκείνος επάνω, γεμάτος θράσος και παράστημα να πηγαινοέρχεται πάνω- κάτω, να γκαζώνει και να ξυπνά πρωί – πρωί όποιον άτυχο κοιμόταν ακόμα.

  Φωνές από τα μπαλκόνια.

-          Μας ξεκούφανες

-          Πήγαινε αλλού να κάνεις επίδειξη.

-          Θα φωνάξουμε  την αστυνομία, μέρες  που είναι.

Απτόητος συνέχισε  να ζεσταίνει  με  ριπές καυσαερίου το παγερό πρωινό της γειτονιάς, μέχρι που είδε τη Βασούλα να προβάλει  στην πόρτα με χέρια γεμάτα ζυμάρι.

  Στην αρχή η Βασούλα νόμισε πως ήταν κούριερ, αλλά μετά θυμήθηκε ότι ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και έλεγαν τα κάλαντα.

-          Να  πας αλλού να  τα πεις. Μάλιστα  τώρα βγαίνουν  και με μηχανές για τα κάλαντα!  Που φτάσαμε! Τι κάνει η κρίση τελικά.

 Εκείνος αμίλητος να  την κοιτά μέσα από το κράνος του…..

-          Γιατί  δε φεύγεις; Δεν άκουσες; Μας  τα είπαν άλλοι.

Τίποτα εκείνος εκεί. Οι απέναντι από τα μπαλκόνια κοιτούσαν όλο περιέργεια. Γούστο έχει να μας βγει και το όνομα πρωί – πρωί….

-          Κουφός είσαι άνθρωπε  μου; Δεν ακούς;

Από μέσα  η μάνα  της που από ώρα είχε θορυβηθεί από τις φωνές  της κόρης  της, άρχισε να φωνάζει.

-          Κλείσε  την πόρτα και μπες μέσα Βάσω. Κλέφτες είναι.

-          Σταμάτα μάνα…..

-          Κλείσε είπα πρόσφυγες είναι. Μην ανοίξεις γιατί σέρνεται και γαστρεντερίτιδα.

Η  Βασούλα  έκλεισε  την πόρτα και γύρισε στην κουζίνα  της να αποτελειώσει  το ζύμωμα  του ψωμιού. Και  τότε τον είδε έξω από το παράθυρο της κουζίνας. Τρόμαξε, μάλλον είχε σκαρφαλώσει το φράκτη  του κήπου. Μα ποιος είναι;

-          Τι  θες παλικάρι μου; Του ψιθύρισε  πίσω από το τζάμι.

-          Να ανοίξετε.

Επιτέλους  άκουσε  τη φωνή του. Ακουγόταν νεανική, καθαρή και γεμάτη καλοσύνη.

-          Μα ποιος είσαι τελικά; Βγάλε το κράνος να δω ποιος  είσαι.

-          Είμαι ο καινούργιος.

-          Ο καινούργιος;

-          Ο καινούργιος χρόνος.

-          Και τι θες;

-          Να μου ανοίξετε να μπω. Κάνει και κρύο.

-          Δεν είμαστε καλά. Να πας αλλού.

-          Γιατί;

-          Τι να σε κάνω; Αν είσαι σαν τον άλλο που είναι μέσα και δε λέει να φύγει, να μου λείπει.

-          Ο άλλος;

-          Ο συνάδελφος  σου ντε…. Ο προηγούμενος….

-          Γιατί  δεν σας άρεσε;

-          Τι να μ’ αρέσει από δαύτον. Δεν βλέπουμε  την ώρα να φύγει. Όλα μας τα πήρε, δεν μας άφησε τίποτε.

-          Είστε σίγουρη;

-          Αν είμαι! Άκου τι λέει.

-          Να πάει και να μην έρθει. Ώρες  μετράω  μέχρι το βράδυ…..

-          Θα  μπορούσε να ήταν και χειρότερος.

-          Ναι αλλά  θα μπορούσε να ήταν και καλύτερος. Αλλά δεν ήταν…. Γι’ αυτό σου λέω αν είναι να του μοιάσεις καλύτερα  να φύγεις όσο είναι καιρός….

-          Τελικά δεν θα μου ανοίξετε;

-          Κάνε μια βόλτα πρώτα μέχρι να βραδιάσει …. Και βλέπουμε….

-          Καλά….

-          Πιες κανένα καφέ, δες λίγο  τον κόσμο στην αγορά, τα άδεια μαγαζιά, δες από τα παράθυρα αν οι άνθρωποι έχουν πετρέλαιο να ζεσταθούν. Πήγαινε μέχρι τα κέντρα με  τους πρόσφυγες, κατέβα να δεις τους άστεγους στην Ομόνοια και μετά έλα να τα ξαναπούμε, δες στους δρόμους τα αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες. Μίλησε με  τους ανθρώπους στα συσσίτια και μετά  σαν βραδιάσει έλα να τα ξαναπούμε. Αλλά πρόσεξε  μην έρθεις με άδεια χέρια. Φέρε και κάτι. Το επιβάλουν και οι καλοί τρόποι. Εγώ πάντως εδώ θα είμαι.

-          Δεν θα πας σε κάποιο ρεβεγιόν;

-          Που να πάω, αγκαλιά  με την τηλεόραση  και το Σπύρο Παπαδόπουλο.

-          Ο άντρας σας;

-          Α καλά. Έχεις έρθει και αδιάβαστος…  Ευτυχώς που υπάρχει και ο Σπύρος και μας εύχεται «Στην υγειά  σας». Να είναι καλά ο άνθρωπος δηλαδή…..

-          Τι ώρα να έρθω δηλαδή;

-          Εμένα ρωτάς  δεν ξέρεις; Δεν σου είπαν οι προηγούμενοι;

-          Στις δώδεκα είναι καλά;

-          Μια χαρά. Αρχίζεις και ισιώνεις…..

-          Δεν κατάλαβα;

-          Τίποτα…. Έλα εσύ  και βλέπουμε. Πάντως μη κάνεις  τόσο θόρυβο  και σηκώσεις  τη γειτονιά  στο πόδι. Δεν το έχουν σε τίποτα  να αρχίσουν να σε βρίζουν…..

-          Έγινε….

-          Κι όπως είπαμε. Όχι φασαρία…. Είμαι και ανύπαντρη κοπέλα….

Ξύπνησε  τρομαγμένη η Βασούλα. Ήμαρτον Κύριε  τι όνειρο ήταν αυτό! Μπα σε καλό μας !
Τι μπορεί να δει κανείς στον ύπνο  του. Άκου το 18  να κάνει σούζες με τη μηχανή του. Κοίταξε  το ρολογάκι πάνω στο κομοδίνο. Την είχε πάρει ο ύπνος για τα καλά. Σε μια ώρα έπρεπε  να είναι στο υπόγειο  της Αγίας Τριάδας  για  το γεύμα αγάπης…………………………………………..

Γ. Μ.

Ένα ευγενικό ενθύμιο από το φυτώριο "Καρακάση".

  Ένα  όμορφο  δώρο δεχτήκαμε  από το φυτώριο των αδελφών Θανάση και Βασίλη Καρακάση.

   Μια πολύ ευγενική και γεμάτη αγνά αισθήματα κίνηση είναι αυτή της προσφοράς δώρων σε μια εποχή που η οικονομική κατάσταση και η μιζέρια που εισπράτουμε σε όλους τους τομείς καθημερινά, μας έχει κλείσει στον εαυτό μας και δύσκολα προσφέρουμε  όχι μόνο δώρα αλλά σκεφτόμαστε να στείλουμε ευχές μέσω sms  ή ακόμα να προφέρουμε και τις καθιερωμένες ευχές.

    Δύσκολες και σκοτεινές εποχές, γι' αυτό τέτοιες κινήσεις μας δίνουν χαρά και μας συγκινούν.
  Τώρα όσο για  την κρεμμύδα αυτή την εποχή, έχει μεγάλο λαογραφικό ενδιαφέρον. Αντιγράφουμε λοιπόν από την προηγούμενη ανάρτηση:

  Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι παλαιοί Αιγινήτες έπαιρναν από τα χωράφια κρεμμύδες, τις οποίες ονόμαζαν ασκέλες. Τις τοποθετούσαν πάνω από το κατώφλι της πόρτας. Είχαν ευεργετικές ενέργειες για το σπιτικό και τους νοικοκυραίους, γιατί όπως πίστευαν, το σπίτι θα ευημερήσει και θα είναι "γεμάτο και ντυμένο σαν την ασκέλα"

   Όπως και να έχει  ένα μεγάλο ευχαριστώ στα αδέλφια Θανάση και Βασίλη με πολλές ευχές για προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και επαγγελματική πρόοδο.

Ο καλοπόδαρος, το ρόδι και το πέταλο

Αιγινητών έθιμα Πρωτοχρονιάς (2)

Πρώτη του έτους σήμερα κι ας θυμηθούμε πως οι παλαιοί Αιγινήτες εόρταζαν την Πρωτοχρονιά  τους με πολλά  και όμορφα έθιμα.Ένα από αυτά είναι ο καλοπόδαρος.

  Έτσι ονόμαζαν  αυτόν που έμπαινε πρώτος σε ένα σπίτι. Εάν όμως συνέβαινε κάτι κακό σε αυτό το σπίτι κατά τη διάρκεια της χρονιάς, τότε έπρεπε να εξακριβωθεί ποιός ήταν αυτός ο "καλοπόδαρος". Το έθιμο αυτό σχετίζεται με το "ποδαρικό". Όποιος τύχαινε και ερχόταν στο σπίτι, τον έβαζαν και έμπαινε με το δεξί πόδι. Στο Μεσαγρό όσοι επισκέπτονταν φιλικά σπίτια έφερναν μαζί τους και ένα ρόδι. Μόλις πατούσαν το πόδι τους στο κατώφλι του σπιτιού έσπαγαν το ρόδι, ώστε με τον ερχομό του χρόνου να έρθει και η ευτυχία σε αυτό το σπίτι. Βεβαίως για να γίνει η επίσκεψη θα έπρεπε να ειδοποιηθούν οι νοικοκυραίοι από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και αυτό, διότι διάλεγαν ποιός είχε το καλό ποδαρικό.

  Ανήμερα την Πρωτοχρονιά οι παλαιοί Αιγινήτες πήγαιναν στην Εκκλησία για να λειτουργηθούν και έπαιρναν μαζί τους ένα ροΐδι (ρόδι). Όταν επέστρεφαν στο σπίτι τους έσπαγαν το ροΐδι μπροστά στην πόρτα του σπιτιού, για να είναι όπως έλεγαν το σπίτι γλυκό και γεμάτο σαν το ρόδι. Επίσης έβαζαν ανήμερα την Πρωτοχρονιά πάνω στην πόρτα  κι ένα πέταλο αλόγου, για να πάει καλά ο χρόνος.

Το Aegina Project γυρίζει σελίδα για την Αίγινα

    Αν κάποτε η Αίγινα γυρίσει σελίδα στους τομείς που όσοι ζούμε σε αυτό το νησί ταλαιπωρούμαστε από  την ατολμία, την αναβλητικότητα, την ασχετοσύνη και την αδεξιότητα των κατά καιρούς αυτοαποκαλουμένων σωτήρων της, η σελίδα αυτή θα έχει γυρίσει από νέους ανθρώπους που πιστοποιημένα αγαπούν το νησί. Από νέα παιδιά που αγωνιούν και αγωνίζονται, που ονειρεύονται και οραματίζονται. Από ανθρώπους που γνωρίζουν τι θησαυρούς έχει αυτός ο τόπος, από νέους επαγγελματίες, επιστήμονες, εργάτες και σπουδαστές που επιθυμούν να δώσουν μια νέα ώθηση στο νησί. Από ανθρώπους που πατώντας γερά στους ώμους της παράδοσης και του πολιτισμού του, χρησιμοποιούν τον  πιό σύγχρονο και εύληπτο τρόπο για την αξιοποίηση και προβολή της Αίγινας.

   Γράφουμε αυτές  τις αράδες γιατί με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση υποδεχόμαστε έναν νέο ιστότοπο από μια δημιουργική ομάδα νέων. Το Aegina Project ένας σύγχρονος τουριστικός οδηγός, είναι λοιπόν  γεγονός  και είναι αποφασισμένο να προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες στον επισκέπτη, τον παραθεριστή, το φίλο της Αίγινας.

    Συγχαίρουμε  τη δημιουργική ομάδα:  τιν Γιάννη Λαζάρου, την Τζένη Λαζάρου,την 'Ελενα Λεβεντοπούλου, το Συμεών Ταρπόβ, τη Μαριάνα Κρασανάκη.

Τους  ευχόμαστε πολύ και καλή δουλειά γιατί τους χρειαζόμαστε.

Αντιγράφουμε από  την πρώτη σελίδα  του Aegina Project: 

  Το Aegina Project δημιουργήθηκε από μια ομάδα νέων, στο σύνολο τους με καταγωγή από την Αίγινα. Όλη ομάδα γνωρίζει καλά όλες τις πτυχές του νησιού, και φυσικά αγαπά την ιστορία του, τη φυσική του ομορφιά και κυρίως όλα τα κρυμμένα του μυστικά.

    Το Aegina Project πέρασε από την ιδέα στην υλοποίηση σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Η ιδέα ήταν απλή, και αφορούσε την παρουσίαση των φυσικών τοπίων του νησιού της Αίγινας μέσα από τα Social Media. Η στήριξη του κοινού για το έργο μας ήταν μεγάλη, και μας οδήγησε στο να δημιουργήσουμε μια συνολική digital παρουσία του νησιού.

    Προσπαθώντας να καταγράψουμε όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν το νησί γνωστό και ιδιαίτερο, βρήκαμε πράγματα που δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ανακαλύψαμε φυσικής ομορφιάς σημεία, κολυμπήσαμε σε παραλίες, φωτογραφίσαμε οικισμούς, περπατήσαμε σοκάκια, γνωρίσαμε όλη την παράδοση του νησιού και μάθαμε για την Αίγινα πράγματα που δεν είχαμε ποτέ συναντήσει.

    Η Αίγινα αποτελεί τη Βασίλισσα του Αργοσαρωνικού. Προσωνύμιο που απέκτησε εξαιτίας της μεγάλης ιστορίας της, της γεωγραφικής της θέσης, και πάνω από όλα το γεγονός ότι κατοικήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, από ανθρώπους με ισχυρό πνεύμα και ιδιαίτερη κουλτούρα.

    Με τη σειρά μας, θέλουμε να φέρουμε την Αίγινα και τη φιλοξενία της κοντά στο κοινό μας. Θα χρησιμοποιήσουμε κάθε σύγχρονο εργαλείο και φυσικά θα βρεθούμε κοντά στον επισκέπτη του νησιού.

Αιγινητών έθιμα Πρωτοχρονιάς (1)

   α. Το δέσιμο της μοίρας

Στην παλιά Αίγινα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς λίγο πριν κοιμηθούν, οι κοπέλες χτενίζονταν και τα αποχτενίδια τους μαζί με ένα χτένι και έναν καθρέφτη τα τοποθετούσαν στο προσκεφάλι τους. Κατόπιν περιζώνονταν με ένα χρυσομάντηλο, τα δύο άκρα του οποίου τα έδεναν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους με τρεις κόμπους και κατόπιν έλεγαν τα εξής: "Σε δένω μοίρα μου, να ΄ρθης απόψε στον ύπνο μου, να μου ειπείς ποιόν θα πάρω.Κι αν έρθεις, δεν σε λύνω"

 β. το στέρνιασμα

     Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες και οι γονείς στέρνιαζαν τα παιδιά τους, δηλαδή τους έδιναν χρήματα, αντί για καλούδια. Με αυτά τα χρήματα τα παιδιά αν δεν αγόραζαν παιχνίδια, αγόραζαν καρύδια με τα οποία έπαιζαν το παιχνίδι "τα καρύδια", στο οποίο έβαζαν στοιχήματα με τσίγκινα φλουριά για το ποιό παιδί θα έπαιρνε τα περισσότερα καρύδια, χτυπώντας τα.

 γ. η  μαυρόπετρα

   Ο νοικοκύρης ή η νοικοκυρά έφερναν από τα χωράφια και τοποθετούσαν έξω από την πόρτα του σπιτιού μια στρογγυλή μαυρόπετρα, σε μέγεθος ανθρώπινου κεφαλιού. Γύρω στα ξημερώματα, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς πριν να ξυπνήσουν τα παιδιά και οι παππούδες, η νοικοκυρά λιβάνιζε το σπίτι, τα εικονίσματα και όσους κοιμούνταν. Κατόπιν έπαιρνε τη μαυρόπετρα και την ακουμπούσε λιγάκι πάνω στο κεφάλι τους και έκανε την ακόλουθη ευχή: " Το κεφάλι που ακουμπά η μαυρόπετρα να είναι γερό σαν κι αυτή". Μετά έπαιρνε τη μαυρόπετρα και τη φύλαγε κάτω από ένα κρεβάτι ή μέσα στην παλεθούρα (ντουλάπι στον τοίχο) και τους ξυπνούσε όλους για να πάνε στην εκκλησία.

δ. η κρεμμυδασκέλα

  Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι παλαιοί Αιγινήτες έπαιρναν από τα χωράφια κρεμμύδες, τις οποίες ονόμαζαν ασκέλες. Τις τοποθετούσαν πάνω από το κατώφλι της πόρτας. Είχαν ευεργετικές ενέργειες για το σπιτικό και τους νοικοκυραίους, γιατί όπως πίστευαν, το σπίτι θα ευημερήσει και θα είναι "γεμάτο και ντυμένο σαν την ασκέλα"

Από το βιβλίο "Αιγινητών ήθη και έθιμα" του Ιωάννη Επ. Μάντζαρη

Όλος ο χρόνος σε έναν χάρτη.

 Λίγοι πλέον θα θυμούνται αυτόν τον χάρτη που στόλιζε  τις παλιές αίθουσες των Δημοτικών Σχολείων της επικράτειας. Ένας ημερολογιακός χάρτης και όχι γεωγραφικός. Ένας χάρτης που άγγιζε πολλές πλευρές  της λαογραφίας, του πολιτισμού μας, της καθημερινότητας. Ένας αγροτικός αλλά  και εορτολογικός  χάρτης. Ένα καλειδοσκόπιο  μέσα στο οποίο χωρούσαν τα πάντα. Οι εποχές, οι μήνες, οι γιορτές, τα επαγγέλματα και οι ασχολίες κάθε εποχής, τα ζώδια.

   Ο κύκλος της ζωής, ο κύκλος του χρόνου, η ίδια η ζωή. Με αυτόν τον απλό αλλά παραστατικό τρόπο  οι παλαιότεροι μαθητές μάθαιναν Πατριδογνωσία, Λαογραφία. Πολιτισμό.

Vintage χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις.

  Στις οκτώ από τις δέκα παλιές διαφημίσεις πρωταγωνιστούσε ο Santa Claus. Ένα καινούργιο πρόσωπο με εντυπωσιακή κόκκινη στολή και πλούσια λευκή γενειάδα. Αναφερόμαστε στις παλιές διαφημίσεις που οι εταιρείες και τα καταστήματα κυκλοφορούσαν αυτές τις μέρες των εορτών για να προσελκύσουν  το αγοραστικό κοινό τους,  που είχε πάρει  το δώρο των Χριστουγέννων - αλλιώς το 13ο μισθό του.

   Η διαφήμιση της Coca- Cola  ή της εγχώριας  ΕΒΓΑ, οι σοκολάτες ΙΟΝ αλλά  και των τσιγάρων μα κυρίως  οι διαφημίσεις  του πολυκαταστήματος ΜΙΝΙΟΝ να προσκαλεί  στην παιχνιδούπολη  του τους μικρούς πελάτες  του. Ποιός αλήθεια  δεν θυμάται  τη βιτρίνα  του ΜΙΝΙΟΝ αυτές  τις μέρες; Η βόλτα μέχρι το χριστουγεννιάτικο ΜΙΝΙΟΝ ήταν επιβεβλημένη και αντικείμενο συζήτησης. Ακολουθούσε η βιτρίνα  του ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ στα Χαυτεία. Βέβαια από κοντά κι άλλες ρεκλάμες 

κυρίως για νέες  ηλεκτρικές συσκευές  που αργά αλλά σταθερά εισέβαλαν  στα νοικοκυριά διευκολύνοντας  τις οικοδέσποινες να κάνουν πιό γρήγορα και άνετα  τις δουλειές  του σπιτιού.

   Πέρα όμως από  τις διαφημίσεις υπήρχαν  και οι ανάλογες ευχές  για τις ημέρες  των εορτών ή ακόμα και μια καινούργια συνταγή για κέικ όπως αυτή της ΕΒΓΑ.

   Σήμερα  οι διαφημίσεις αυτές μπορεί  να είναι ξανά  της μόδας και να τις αποκαλούμε Vintage, ωστόσο μαρτυρούν μια άλλη ποιότητα ζωής, μια αγνότητα και μια απλότητα που απουσιάζει στις μέρες μας και κυρίως  σε αυτές των εορτών. 

   Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές από αυτές - και όχι μόνο οι εορταστικές - κοσμούν τοίχους πολλών καινούργιων καταστημάτων που τις έχουν ανακαλύψει προσπαθώντας να προσελκύσουν  παλαιότερες  γενιές πελατών.

    Άλλες πάλι βρίσκονται  στο διαδίκτυο, όπως αυτές που δημοσιεύουμε.

    Όπως και να έχει το πράγμα, η χρησιμοποίησή τους και η όποια αναφορά σε αυτές δείχνει μια  τάση φυγής από τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα, μια απογοήτευση και  ίσως μια πίκρα για όλα αυτά που ζούμε, μια διάθεση επιστροφής σε εκείνες  τις εποχές που μπορεί  να ήταν  πολύ δύσκολες (φτώχεια) αλλά ήταν  πιό ανθρώπινες.

   Οι μέρες  των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς πάντα σε γυρίζουν στα παλιά. Σε προκαλούν να γυρίσεις  το ρολόι πίσω και να θυμηθείς παιδικά Χριστούγεννα, τα δώρα που είχες λάβει από γονείς και συγγενείς. Άλλωστε όλες  αυτές οι μεσημεριανούδες δε  ρωτούν τους καλεσμένους τους " ποιά  Χριστούγεννα θυμάστε πιό πολύ;" 

Ε λοιπόν εμείς  γιατί να διαφέρουμε;

"Η γέννηση του Χριστού" στο Αγκίστρι

  Εντυπωσιάζουν οι τοιχογραφίες αλλά και οι φορητές εικόνες στον όμορφο ναό  της Ζωοδόχου Πηγής Αγκιστρίου. Ο ναός του 1885 κοσμείται από αγιογραφίες πολύ ζεστές και ρεαλιστικές.

   Ανάμεσα σε αυτές και η εικόνα της "Γέννησης του Χρηστού"  όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται, τοιχογραφία  μέσα στο ιερό στη θέση της Πρόθεσης. Όμορφα ζεστά και γήινα χρώματα με έντονες τις δυτικές επιρροές όσον αφορά  την τεχνοτροπία.
   Σύμφωνα με πληροφορίες που μας παραχώρησε ο εφημέριος π. Ελευθέριος Κουμασίδης οι αγιογραφίες είναι  του Ανδριανού και συντηρήθηκαν το 2005 - 06 από τον συντηρητή κ. Η. Παπαγεωργίου, όπως και όλος ο ναός μετά από μικρής έκτασης καταστροφή που υπέστη ο ναός από πυρκαγιά στον γυναικωνίτη.Ο ναός  της Ζωοδόχου Πηγής όπως και αρκετά ξωκλήσια  του νησιού έχουν συντηρηθεί τα τελευταία χρόνια χάρη στις ενέργειες  και τις προσπάθειες που καταβάλει ο εφημέριος π. Ελευθέριος μαζί με το εκκλησιαστικό συμβούλιο της ενορίας  του Αγκιστρίου.

Στον Άγιο Στέφανο στην Παλαιά Χώρα.

   Εορτάζει σήμερα η εκκλησία του Αγίου Στεφάνου στην Παλαιά Χώρα της Αίγινας, μια από  τις λίγες εκκλησίες  που έχουν συντηρηθεί και βρίσκονται σε άριστη κατάσταση.

  Η ανέγερση της Εκκλησίας τοποθετείται στον 17ο - 18ο αιώνα, αλλά μετά  την εγκατάλειψη της Παλιαχώρας κατέπεσε σε ερείπια, όπως και πολλές άλλες εκκλησίες. Σε αυτήν την κατάσταση βρισκόταν ο ναός την εποχή που ο Άγιος Νεκτάριος ανήγειρε την εκκλησία  του μοναστηριού του (1904 -1908), την Αγία Τριάδα. Τότε μερικοί εργάτες είχαν πάει στις ερειπωμένες εκκλησίες  της Παλιαχώρας για να βρουν πωρόλιθους και ανάμεσα σε αυτούς και ο Κυψελιώτης Αγησίλαος Χατζόπουλος, ο οποίος βρήκε έναν ογκώδη πωρόλιθο, αλλά, ενώ προσπαθούσε να τον σηκώσει, έμεινε ακίνητος και έχασε και τη φωνή του. Οι συνάδελφοί του, μη μπορώντας να κάνουν τίποτε, ειδοποίησαν τον Άγιο, ο οποίος πήγε στον τόπο, του διάβασε μια ευχή και έγινε αμέσως καλά.

   Ο Άγιος Νεκτάριος, εξετάζοντας την πέτρα, αναγνώρισε πως είχε "εγκαίνια" και επομένως επρόκειτο για Αγία Τράπεζα ναού. Επειδή όλοι αγνοοούσαν την ονομασία  της Εκκλησίας, κάλεσαν τον γέροντα εφημέριο του Βαθέος Συμεών Καλαμάρα, που γνώριζε καλά την Παλιαχώρα, ο οποίος τους εξήγησε πως πρόκειται για την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Ο  Χατζόπουλος από ευγνωμοσύνη προς τον Άγιο για το θαύμα του, επισκεύασε την ερειπωμένη εκκλησία και τοποθέτησε τα "εγκαίνια" στη θέση τους.

    Το περιστατικό αυτό είναι γνωστό στην Αίγινα και το διασώζει στο βιβλίο του "Χριστιανική Αίγινα" ο κ. Σ. Δημητρακόπουλος.

    Το ναΰδριο του Αγίου Στεφάνου από τα πρώτα που συναντάμε  στα καλντερίμια της Παλαιάς Χώρας είναι και από τα πρώτα που συντηρήθηκαν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία το 1967. Σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση και στο εσωτερικό του διατηρούνται αρκετές αγιογραφίες. Είναι μονόχωρη βασιλική στραμμένη προς το Νότο και η είσοδός της κοιτά  το βορρά, ενώ το ιερό βήμα είναι τοποθετημένο εγκάρσια στο ναό.
  Ο ναός λειτουργείται το καλοκαίρι.

 

Χριστούγεννα με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

   Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είναι ο κατεξοχήν συγγραφέας των ημερών του Δωδεκαημέρου με  πολλά από τα διηγήματα του να  επανεκδίδονται σε συλλογές ή μεμονωμένα ή ακόμα να διασκευάζονται και να ανεβαίνουν σε παιδικές σκηνές και σε εορτές σχολείων.

   Ο Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851 στις 4 Μαρτίου Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο νησί του. Γράφτηκε στο Σχολαρχείο (1860), την τρίτη τάξη του οποίου όμως αναγκάστηκε να παρακολουθήσει στη Σκόπελο (1865), καθώς στη Σκιάθο είχε καταργηθεί. Η πορεία των γυμνασιακών του σπουδών πραγματοποιήθηκε επίσης μετ' εμποδίων, τέλειωσε το Γυμνάσιο το 1874, ενώ είχε προηγηθεί περιπλάνησή του στα γυμνάσια της Χαλκίδας και του Πειραιά. Άρχισε από μαθητής να κερδίζει το ψωμί του με παραδόσεις και προγυμνάσεις μαθητών. Συνοδευόμενη από διαρκείς διακοπές εξαιτίας κυρίως της οικονομικής ανέχειας της οικογένειάς του. Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο Γυμνάσιο της Αθήνας

   Το 1872 επισκέφτηκε το Άγιο Όρος μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Διανέλο, όπου παρέμεινε οκτώ μήνες ως δόκιμος μοναχός.[3] Μη θεωρώντας τον εαυτό του άξιο να φέρει το «αγγελικό σχήμα», επέστρεψε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του.

Το ότι δεν πήρε το δίπλωμά του στοίχισε στον πατέρα του, ο οποίος τον περίμενε να γυρίσει καθηγητής στο νησί και να βοηθήσει τις τέσσερις αδελφές του. Οι τρεις από αυτές παρέμειναν ανύπαντρες και του παραστάθηκαν με αφοσίωση σε όλες τις δύσκολες στιγμές του - όπως όταν, επί παραδείγματι, απογοητευμένος από τη ζωή της Αθήνας, αναζητούσε καταφύγιο στη Σκιάθο. Ωστόσο, επειδή οι οικονομικές του ανάγκες ήταν πολλές, σύντομα αναγκαζόταν να επιστρέψει στην Αθήνα. Μαθαίνει μόνος του Αγγλικά και Γαλλικά και επιχειρεί μεταφράσεις  για βιοπορισμό.

   Ήταν λιτότατος και ότι χρήματα είχε τα έδινε στα χρέη του, τα έστελνε στη Σκιάθο και τα μοίραζε στους φτωχούς. Όμως λόγω της βασανισμένης του ζωής, των στερήσεων   κατέστρεψε την υγεία του. Αν και ήταν "κλειστός" χαρακτήρας, μέσα από τα διηγήματά του, βλέπουμε πως περιέγραφε τους ανθρώπους, που συναντούσε, όπως επίσης και τον "πλούσιο" εσωτερικό του κόσμο. Μάλιστα κάποιοι τον αποκαλούσαν "κοσμοκαλόγερο", λόγο της προσήλωσής του στην Παράδοση και στην Ορθοδοξία.

 Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν «η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων». Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.

   Η μοναδική του ευχαρίστηση ήταν η συναναστροφή του μέσα στην Εκκλησία. Έψαλλε  στον Άγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι στην Αθήνα. Στο δεξιό ψαλτήρι ο ίδιος, στο αριστερό ο εξάδελφός του Αλέξανδρος Μωραϊτίδης ενώ ιερουργός ο παπά – Νικόλας ο Πλανάς.

   Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης τον φέρνει σε επαφή με λογοτεχνικούς κύκλους και γρήγορα βλέπει  τα γραπτά του να δημοσιεύονται σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά  της εποχής του.

   Λίγο πριν φύγει οριστικά από την Αθήνα, οι φίλοι του οργανώνουν τιμητική βραδιά στην αίθουσα  του Παρνασσού στην οποία δεν πήγε ποτέ. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από αυτή την εκδήλωση τα χρησιμοποίησε  για να αγοράσει για πρώτη φορά καινούργια ρούχα, να ξεπληρώσει  τα χρέη του και να εξασφαλίσει το εισιτήριο της επιστροφής του στο νησί του τη Σκιάθο.

     Άρρωστος πια  δέχεται τις φροντίδες  των αδελφών  του και πεθαίνει στις 11 Ιανουαρίου του έτους 1911, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο λογοτεχνικό έργο.

   Το σπίτι του στη Σκιάθο σήμερα είναι Μουσείο και οι επισκέπτες μπορούν να δουν από κοντά πολλά από τα προσωπικά του αντικείμενα.

   Τα έργα  του από τότε μέχρι σήμερα γνωρίζουν αλλεπάλληλες εκδόσεις και διαβάζονται από όλες  τις γενιές  των Ελλήνων. Πολλά από αυτά έχουν εμπνεύσει νέους συγγραφείς, σκηνοθέτες και κινηματογραφιστές και έχουν γυριστεί σε τηλεταινίες ή στο Θέατρο.