Μεγάλες οι δυσκολίες για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας. Άρθρο του αρχιμ. Νεκτάριου Δαρδανού.

Στην εφημερίδα "Εκκλησιαστική αλήθεια"  ο πρωτοσύγκελος  της Μητροπόλεως Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Δαρδανός ανέπτυξε τις σκέψεις και τον προβληματισμό του για τις  δυσκολίες  που αντιμετωπίζουν πολλές ενορίες και φιλανθρωπικά ιδρύματα να αναπτύξουν το φιλανθρωπικό και κοινωνικό  τους έργο λόγω των ειδικών συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί λόγω κορονοϊού.

Ο π. Νεκτάριος επισημαίνει ότι έναν χρόνο τώρα που η πανδημία έχει δοκιμάσει  την παγκόσμια  κοινότητα οι ενορίες που ετοιμάζουν συσσίτια και έχουν καθημερινό πρόγραμμα  διακονίας δεν έχουν  σταματήσει την προσφορά  τους όπως και τα ιδρύματα της Εκκλησίας.

Αναφέρει ως παράδειγμα  τα δύο Νοσοκομεία  της Ύδρας και της Αίγινας τα οποία εποπτεύονται από την Ιερά Μητρόπολη και ιδιαίτερα από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη κ. Εφραίμ.

Το άρθρο καταλήγει στη διαπίστωση ότι  το κράτος δεν έχει συνδράμει αυτή την προσπάθεια και ότι τα ιδρύματα  της Εκκλησίας δυσκολεύονται πλέον να ανταποκριθούν στην κοινωνική τους αποστολή.

 

Πολλές οι εικόνες του Ασώτου.

                                          

  Ο Άσωτος είναι ίσως η πιο γνωστή φιγούρα  της Βίβλου. Γνωστή όσο και τραγική.

Πολλές φράσεις ή εικόνες που χρησιμοποιούμε κυριολεκτικά ή μεταφορικά στην καθημερινότητα μας αποδεικνύουν πόσο βαθιά ριζωμένες  είναι στη ζωή μας. Πόσο έχουν ποτίσει το είναι μας, τις συνήθειες, τις αντιλήψεις, τη στάση μας απέναντι στη ζωή ή στον συνάνθρωπο.

Φράσεις βγαλμένες μέσα από  τη ζωή της Εκκλησίας, το Ευαγγέλιο, τα κείμενα  των ύμνων, διανθίζουν το λόγο μας και δεικνύουν πόσο ο λαός είχε  αποκτήσει θρησκευτικό γραμματισμό. Πόσο τα εκκλησιαστικά  γεγονότα, οι εορτές, τα πρόσωπα της Βίβλου, το έχουν επηρεάσει πνευματικά και πολιτιστικά.

Οι φράσεις "άνοιξε το Τριώδιο" ή  η  λέξη "άσωτος" με  την οποία χαρακτηρίζουμε κάποιον είναι ένα παράδειγμα  των όσων αναφέρουμε.

Κυριακή του Ασώτου σήμερα, δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου όπου μας παρουσιάζεται η σωστή ή λανθασμένη  τοποθέτηση μας  - στάση απέναντι στο Θεό. Γιατί αυτό είναι και το νόημα αυτών των Κυριακών. Η υπενθύμιση της σωστής στάσης μας απέναντι στο Θεό και τον συνάνθρωπο, η οποία εκφράζεται με την ταπείνωση  του Τελώνη, τη μετάνοια  του Ασώτου και όχι  την υπερηφάνεια  του Φαρισαίου και τη σκληρή στάση του μεγάλου αδελφού του Ασώτου.

   Αν μπούμε στον πειρασμό να αναζητήσουμε εικόνες του Άσωτου Υιού στον οποίο είναι αφιερωμένη η σημερινή Κυριακή τότε θα βρεθούμε μπροστά σε μια μεγάλη γκάμα εικόνων και πινάκων  ζωγραφικής που πολύ ρεαλιστικά αλλά με έντονη τάση ρομαντισμού απεικονίζουν τη γνωστή ιστορία του Ευαγγελίου.

  Ο λόγος λοιπόν σήμερα για τον Άσωτο Υιό, μια κορυφαία μορφή  των Ευαγγελικών κειμένων. Λένε οι μεγάλοι Θεολόγοι πως αν χανόταν το κείμενο της Αγίας Γραφής και βρίσκαμε μόνο τη σελίδα με την ιστορία του Ασώτου Υιού, αυτό θα ήταν αρκετό για να γνωρίσουμε το Θεό. Η παραβολή του Ασώτου αποτελεί σύνοψη, συμπύκνωση, όλου του Ευαγγελίου. Είναι η καρδιά της διδασκαλίας του Χριστού, διότι μέσα από αυτήν γνωρίζουμε ποιός είναι ο Θεός και ποιά η στάση του απέναντι μας, αλλά κυρίως πως εμείς μπορούμε να τον ψάξουμε, να τον αναζητήσουμε και εν τέλει να τον συναντήσουμε.

   Η προηγούμενη εικόνα που παρουσιάζουμε είναι πολύ ενδιαφέρουσα αν και δεν προέρχεται από τη βυζαντινή αγιογραφική παράδοση, όπως καμία από αυτές που ακολουθούν παρακάτω  το σημείωμά μας. Απεικονίζει όλο το μέγεθος της απόγνωσης, της μοναξιάς και της κατάντιας αυτού του παιδιού που ρακένδυτο και ανυπόδητο βόσκει χοίρους ενώ στο βάθος διακρίνεται η πρότερη βασιλική βιωτή του.

  Η εικόνα συγχρόνως αποκτά φοβερή επικαιρότητα αν αναλογισθούμε τη σημερινή ζοφερή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει πολλοί συνάνθρωποί μας.

   Λίγες σκέψεις  για  την ιστορία του Ασώτου δανειζόμαστε από άρθρο του δ. Γρηγόριου Φραγκάκη έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο Amen.gr

 

"Γνωστή και στην τελευταία γωνιά του Χριστιανικού κόσμου «του Ασώτου η παραβολή». Θεωρείται κεντρικό της θέμα από πολλούς η μεγάλη μετάνοια του Άσωτου γιου. Μετανόησε ανάμεσα στα χαρούπια των χοίρων και στις δυστυχίες που «γέννησε» η ασύνετη ζωή του. Κάπου εκεί, στο έσχατο σημείο του εξευτελισμού και της προσωπικής του διαπόμπευσης, η ψυχή του, θέλοντας και μη, προσανατολίστηκε στον Οίκο του Πατέρα.

Γενικό το φαινόμενο. Λέμε πως σήμερα δυστυχούμε. Το ορθό είναι να πούμε πως και σήμερα δυστυχούμε. Η δυστυχία, αδελφοί μου, δυστυχώς δεν εγκαταλείπει έτσι εύκολα τις γενιές των ανθρώπων, δε γνωρίζει εποχές. Συμπορεύεται με κάθε λανθασμένη, με κάθε άστοχη επιλογή του. Με απλά λόγια η δυστυχία είναι εκείνη που κρύβεται πίσω από κάθε αμαρτία. Δεν είναι απαραίτητο ο κάθε αμαρτωλός να είναι και δυστυχισμένος στην καθημερινότητά μας. Ίσα -  ίσα. Βλέπουμε περιπτώσεις ανθρώπων των οποίων η ζωή, ίσως και η δική μας, δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει από αυτήν του Άσωτου γιου πριν μετανοήσει.  Καμία ενόχληση δεν αισθανόμαστε από τον τρόπο της ζωής μας. Εφ΄όσον έχουμε τα υλικά αγαθά που μας κάνουν αρεστούς στους γύρω μας, εφ΄ όσον ζούμε όπως θέλουμε χωρίς αιδώ και συστολή, χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτε περισσότερο από την ικανοποίηση του εαυτού μας, δίχως να νοσταλγούμε το πατρικό σπίτι (τη Βασιλεία του Θεού)  που εγκαταλείψαμε για να περάσουμε καλά, τότε τί ανάγκη έχουμε; Δε μας λείπει απολύτως τίποτε.

Αφού είναι έτσι τα πράγματα, γιατί όλοι δυστυχούμε; Διότι, αδελφοί μου, η αμαρτία ενώ έχει ένδυμα αστραφτερό, ευωδιές από όλες τις απολαύσεις αυτού του κόσμου και ήχους από τις «Σειρήνες» κάθε επίγειου αγαθού εντούτοις κρύβει υπό την επιφάνειά της τα βάθη της άρνησης του Θεού, τη δυσωδία της αποστασίας και τις κραυγές αγωνίας όταν η παράσταση φθάνει στο τέλος της. Πώς αλλιώς να παρομοιάσει κανείς την αναχώρηση από την Πρόνοια του Θεού; Πρόκειται για μια καλό σκηνοθετημένη παράσταση η οποία, όσο διαρκεί, μας «τέρπει» και μας παρακινεί να ξεχνούμε το πραγματικό νόημα της ζωής μας. Στο τελευταίο χειροκρότημα, όμως, όταν «πέσει η αυλαία» της ζωής μας, θα συνειδητοποιήσουμε πως αφήσαμε μια ολόκληρη ζωή μακριά από τον Χριστό για να ζήσουμε ένα τελικά κακόγουστο θέατρο χωρίς ωφέλιμο δίδαγμα. Τί τραγικό! Και έρχεται εκείνη η φοβερή ώρα που κυλιόμαστε με δάκρυα, με πόνους, με ασθένειες, με αγωνίες, με βάσανα, με κλαυθμούς στο βούρκο που μας οδήγησαν οι επιλογές μας. Όμως, μη μείνουμε εκεί.

Αν είναι κάτι να κρατήσουμε από την παραβολή αυτή του Ασώτου, αδελφοί μου, ας είναι τούτο: Όσο χαμηλά κι αν φθάσουμε με τις επιλογές μας, όσο βαριά κι αν αμαρτήσουμε, όσο κι  αν απαρνηθούμε τον Θεό με λόγια και με έργα ας μην ξεχάσουμε ποτέ, ας θυμόμαστε πάντοτε, πως σε εκείνο το ευλογημένο, το στοργικό, το ζεστό, το πατρικό μας σπίτι δυο μάτια ακόμη περιμένουν με πόνο, με ενδιαφέρον, με μακροθυμία, με ειλικρινή και αμέτρητη αγάπη. Περιμένουν όχι τόσο το να φτάσουμε στο σπίτι όσο το να δουν ότι κάνουμε βήμα προς αυτό. Τότε η Πατρική φιγούρα αφού μας δει, ακόμη και από απόσταση, πρώτη θα τρέξει με ευσπλαχνία να μας αγκαλιάσει, να μας καταφιλήσει, να μας συγχωρέσει, να μας ντύσει με τα ρούχα τα βασιλικά. Αυτόν τον μεγάλο και μοναδικό Θεό έχουμε, αγαπητοί μου. «Οικτίρμονα και ελεήμονα, μακρόθυμο και πολυέλεο». Τέτοιου Πατέρα είμαστε παιδιά γνήσια. Κοντά Του μόνο θα συναντήσουμε το πρόσωπο της αληθινής ευτυχίας, εκείνης που σιγοκαίει εσωτερικά στη γήινη πραγματικότητα και που θεριεύει όταν κάθε τι άλλο δε θα μας συνοδεύει πια".

Ξερολιθιές στη γη της Αίγινας.

Η ομορφιά του τόπου βρίσκεται εκεί που η απλότητα παντρεύεται με την πρώτη ύλη. Η χρηστικότητα των κατασκευών στα ανθρώπινα μέτρα πάντα, έρχονται να εξυπηρετήσουν καθημερινές ανάγκες. Τίποτε δεν είναι περιττό. Τίποτε δεν γίνεται τυχαία ή απερίσκεπτα. Όλα  εξυπηρετούν ένα σκοπό, διευκολύνουν  μια εργασία, γίνονται εργαλεία ζωής. Όλα έχουν ζωή. Είναι φτιαγμένα με ιδρώτα, κόπο, μεράκι αξιοποιώντας το κάθε υλικό έως και την τελευταία πέτρα.

Είναι χάρμα οφθαλμών να συναντάς ξερολιθιές μέσα στα χωράφια. Μικρούς τοίχους που οριοθετούν χωράφια, περιουσίες, αγρούς, αδελφομεράδια, προίκες.

Σε πολλές περιπτώσεις χωρίζουν σε επίπεδα  το χωράφι, είναι οι γνωστές σκάλες ή αναβαθμίδες από τις οποίες είναι γεμάτη ακόμα  η γη της Αίγινας.

Άφθαστοι πετράδες, μαστόροι  της πέτρας έφτιαξαν τοίχους και μάντρες βάζοντας απλώς τη μία πέτρα πάνω στην άλλη.  Χωρίς να τις πελεκήσουν, χωρίς να τις επεξεργαστούν. Απλώς τοποθετώντας τις.

Σε κάποιες περιπτώσεις έβαζαν από πάνω μια στρώση  τσιμέντου. Όμως οι παλαιότερες  δεν είχαν ούτε λάσπη από χώμα όπως αυτές    της φωτογραφίας.

Πολλοί τέτοιοι τοίχοι σήμερα από αλλοδαπούς πετράδες δανείζουν τις πέτρες τους για να κτιστούν περίτεχνες πέτρινες μάντρες σε εξοχικές κατοικίες.

 

Ποια πλοία θα μας ταξιδέψουν φέτος το καλοκαίρι.

Η  δρομολόγηση της "Αντιγόνης" μονοπωλεί  το ενδιαφέρον στα ακτοπλοϊκά  θέματα  της  γραμμής του Σαρωνικού. Το νέο απόκτημα της Saronic Ferries προβλέπεται να  ταξιδέψει φέτος από Πειραιά  προς Σουβάλα, καλύπτοντας  τις ανάγκες μετακίνησης των επιβατών από τις βόρειες  περιοχές  της Αίγινας..

Σύμφωνα  λοιπόν με τις δηλώσεις  δρομολόγησης  πλοίων που δημοσίευσε  το Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, τα πλοία  που φέτος θα καλύψουν  τις ανάγκες  στους προορισμούς  του Σαρωνικού είναι από τη Saronic Ferries  τα πλοία: "Αχαιός", "Φοίβος", "Απόλλων Ελλάς"  και "Ποσειδών Ελλάς" μαζί με το "Αντιγόνη" που βρίσκεται στο στάδιο της ολοκλήρωσης  των εργασιών μετασκευής του.

Από  την AΝΕΣ  κανονικά  συνεχίζει  το "Άγιος Νεκτάριος Αίγινας".

Το πλοίο "Αντιγόνη" σε παλαιότερη φωτογραφία  του στο Πέραμα  με το παλαιό του όνομα.

Ενδιαφέρον ωστόσο  παρουσιάζουν και οι δηλώσεις  για   δρομολόγηση και φέτος (κάτι  τέτοιο είχαμε δει και πέρσι χωρίς βεβαίως  να ευοδωθεί  η δρομολόγηση  τους) δύο πολύ  γνωστών και αγαπημένων πλοίων  της  γραμμής.

Το "ΑΡΤΕΜΙΣ" δηλώνεται  για  τον Αργοσαρωνικό από την εταιρεία  "Hellenic Seaways" που δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια  στα επιδοτούμενα ενδοκυκλαδικά  δρομολόγια με μεγάλη επιτυχία και αποδοχή από  τους κατοίκους των νησιών  των Κυκλάδων. Και  το "ΣΥΜΗ"  πρώην  "Ευτυχία" που τα τελευταία χρόνια  κάθε καλοκαίρι δρομολογείται  από Άγιο Κωνσταντίνο προς Σποράδες.

Το καλοκαίρι λοιπόν δεν είναι μακριά  και ας ευχηθούμε  να έχουμε ικανό αριθμό πλοίων ώστε να εξυπηρετούνται όλοι οι προορισμοί  στον Αργοσαρωνικό.
 

Τότε που η παραλία της Αίγινας είχε δέντρα.

   Πολύς λόγος  γίνεται σήμερα  στην Αίγινα για  το κλάδεμα  των δέντρων σε πολλά  κεντρικά σημεία  της πόλης και του νησιού. Το κλάδεμα που αυτή την εποχή συνηθίζεται ή επιβάλλεται ώστε να ανανεωθεί  το δέντρο και να απαλλαγεί από τα περιττά κλαδιά  του, γίνεται σε χωράφια, κήπους, αυλές από ανθρώπους που γνωρίζουν  τον τρόπο.

   Σε κάθε άλλη περίπτωση το δέντρο  ή το λουλούδι πληγώνεται και ίσως ανεπανόρθωτα.

  Πολλοί συμπολίτες μας επώνυμοι και ανώνυμοι έχουν εκφράσει δημοσίως ή ιδιωτικώς  τον προβληματισμό τους για  το κλάδεμα  που σε κάποιες  περιπτώσεις σημαίνει και κοπή  ενός μεγάλου τμήματος  του δέντρου. Εκτός από τον προβληματισμό, υπάρχουν και αντιρρήσεις για τη χρησιμότητα ενός  τέτοιου εγχειρήματος, τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, τα όρια του κλαδέματος, τις επιπτώσεις  στη δημόσια υγεία (Δηλώσεις κ. Μαυροθαλασίτη), τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, και  την απότομη αλλαγή της εικόνας  και του τοπίου.

 

  Οι εικόνες  των γυμνών κορμών σε πολλά σημεία ξαφνιάζουν τους περαστικούς που αναρωτιούνται αν ποτέ  "πετάξει" το  δέντρο κλωνάρια  και αποκτήσει φυλλωσιά.

 

Κοιτάζοντας  τις πολλές φωτογραφίες  της παλιάς  Αίγινας  θα αντικρίσουμε πολλά δέντρα στο παραλιακό μέτωπο. Δέντρα ψηλά που σε πολλές περιπτώσεις έκρυβαν τα κτίρια  αλλά παρείχαν σκίαση στους θαμώνες  των καταστημάτων και στους περαστικούς.

Τα δέντρα αυτά  κόπηκαν!

Δεν ξέρουμε αν και τότε υπήρχαν διαμαρτυρίες  των κατοίκων και των επισκεπτών  του νησιού.

Οι εποχές είναι πολύ  διαφορετικές. Τα  θέματα  του περιβάλλοντος και τα προβλήματα  που έχουν δημιουργήσει  η μόλυνση και η ρύπανση του, συνιστούν ένα μεγάλο και παγκόσμιο πρόβλημα. Αυτό  της Περιβαλλοντικής καταστροφής.

Πολλοί συνάνθρωποι μας  σήμερα είναι ευαισθητοποιημένοι και ανήσυχοι για  το μέλλον του πλανήτη. Ακόμα περισσότερο  για  τα δάση και τους μικρούς πνεύμονες οξυγόνου που είναι τα αλσύλλια και οι κήποι  μέσα στις πόλεις.

Οι ενστάσεις, οι διαμαρτυρίες και οι συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα αυτές  τις μέρες συμβάλουν  στην περαιτέρω ευαισθητοποίηση μας για το περιβάλλον και το τοπίο  της Αίγινας  που όλοι πρέπει να προστατεύσουμε  με κάθε  τρόπο.

                                        

 Για  το θέμα των δέντρων της παραλίας είχαμε  γράψει σχετικά  το Σεπτέμβριο  του 2016  τα εξής:

 

 Στις παλιές φωτογραφίες που με καταιγιστικό ρυθμό ανεβαίνουν στο διαδίκτυο από πολλές ιδιωτικές συλλογές, εύκολα διακρίνει κάποιος τις μεγάλες αλλαγές που έχουν σημειωθεί στο παραλιακό μέτωπο της πόλης της Αίγινας στο πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών. Πέρα από τα κτίρια, τις άμαξες, την παλιά προβλήτα που ήταν αγκυροβόλιο των  πλοίων, την αλλαγή χρήσης πολλών καταστημάτων, ένα στοιχείο που προκαλεί μεγάλη εντύπωση είναι η ύπαρξη πολλών και σε ορισμένες περιπτώσεις μεγάλων δέντρων κατά μήκος της παραλίας της Αίγινας. Στην επόμενη φωτογραφία διακρίνεται  ένα μεγάλο δέντρο μπροστά στην οικία Βογιατζή. Η ύπαρξη αυτών των δέντρων μαρτυρείται και από  τις εικόνες  που βλέπουμε στις παλιές  ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του '50 και '60 που γυρίστηκαν στην Αίγινα και αποσπάσματά τους παρακολουθήσαμε σε ειδική προβολή στον κινηματογράφο "Άνεσις" στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιστικιού και σε επιμέλεια Ανέστη Κορνέζου.

 Τα  δέντρα αυτά με τον καιρό κόπηκαν. Δεν γνωρίζουμε αν κόπηκαν όλα μαζί  ή σιγά - σιγά  ώστε να αποδοθεί περισσότερος ωφέλιμος χώρος στα παραλιακά καταστήματα. Η επέλαση των τουριστικών ρευμάτων και η αξιοποίηση στο μέγιστο βαθμό του παραλιακού μετώπου, "επέβαλε" την κοπή αυτών των δέντρων; Όπως και να έχει η ιστορία  τα δέντρα αυτά αφαιρέθηκαν με αποτέλεσμα η παραλία να μείνει χωρίς πράσινο  και  φυσική σκίαση. Στο μυαλό μας έρχεται αυτό που μας είχε  διηγηθεί ο αείμνηστος Κώστας Χάνος  για τα πευκάκια στην περιοχή του γηπέδου. Ότι δηλαδή σιγά - σιγά άρχισαν να "αραιώνουν" κι έτσι απελευθερώθηκε ο χώρος για να γίνει  το γήπεδο.

   Τελικά δεν πρέπει να μας παραξενεύει  αυτή η τακτική αν θυμηθούμε ότι ανάλογη τύχη είχαν πριν από μερικά χρόνια πολλά μικρά δέντρα και θάμνοι στην παραλία  της Κολώνας.

  Τελικά  " Τα δέντρα δεν πεθαίνουν όρθια στην Αίγινα". Δεν προλαβαίνουν ούτε να μαραθούν........

 Οι  φωτογραφίες που δημοσιεύουμε έχουν αναρτηθεί σε διάφορες  σελίδες  στο διαδίκτυο, κυρίως σε προσωπικές σελίδες στο Face book  των  Γρηγόρη  Συριώτη, Νεκτάριου Κουκούλη, Αννίτας Λεούση -Χαρτοφύλακα κ.αλ.

Ηλιοβασιλέματα του Φλεβάρη.

Τουλάχιστον τούτος ο περίεργος μήνας, που πολλοί τον λένε  "κουτσοφλέβαρο", και κατόρθωσε να μας σκεπάσει με χιόνι, τελειώνει αποζημιώνοντας μας με ονειρικά ηλιοβασιλέματα  που θα έλεγε κάποιος πως θυμίζουν ανάλογα  με εκείνα του Μαΐου.

Πορφυρά  και μενεξεδένια  χρώματα σε θάλασσα  και ουρανό έρχονται να μας θυμίσουν πως κανείς , μα κανείς  δεν μπορεί να μας στερήσει  τον Παράδεισο.

Την ομορφιά  της φύσης που ακόμα και μέσα  στο καταχείμωνο μας γοητεύει και μας ταξιδεύει. Μας  τροφοδοτεί ε σκέψεις και μας παρακινεί σε στοχασμό.

Τα  ηλιοβασιλέματα δεν είναι μόνο στιγμές  για ραστώνη, αναπόληση ή νοσταλγία αλλά  και για ανατροφοδότηση.

Ας  τα απολαύσουμε εδώ στην Αίγινα  στην αγκάλη του Σαρωνικού κι ας  έχουμε  το νου μας, γιατί ο χειμώνας  ακόμα δεν είπε  την τελευταία  του λέξη.

 

Χωρίς πλοία και αύριο Πέμπτη 25/2 η Αίγινα.

 Χωρίς πλοία και αύριο η Αίγινα αλλά και όλα  τα νησιά  της Ελλάδος, λόγω της συνέχισης  της απεργίας  των πλοίων όπως αποφάσισε η  ΠΕΜΕΝ και στηρίζουν όλα  τα Ναυτεργατικά Σωματεία  για  24 ώρες ακόμα, μέχρι  τα μεσάνυχτα  της Πέμπτης 25/ 2.

Απεβίωσε η ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Χριστοφόρου Αίγινας

 Απεβίωσε η ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Αγίου Χριστοφόρου Αιγίνης Δωροθέη μοναχή. Η εξόδιος ακολουθία  θα τελεστεί αύριο Πέμπτη 24/2 και ώρα 10.00 π.μ. προεξάρχοντος  του Σεβ. Μητροπολίτου κ.κ. Εφραίμ

Ο "κλαδευτής" Φλεβάρης και ο Άγιος Πολύκαρπος.

Ταυτισμένος με την καλλιέργεια  του αμπελιού είναι ο μήνας  που διανύουμε. Ο Φεβρουάριος ονομάζεται και κλαδευτής επειδή οι αμπελουργοί  ξεκινούν το κλάδεμα  των αμπελιών.

Μην  ξεχνάμε ότι ο  Άγιος Τρύφωνας  που εορτάζει στην αρχή  του μήνα  θεωρείται προστάτης άγιος  των αμπελιών και εικονίζεται συνήθως με ένας κλαδευτήρι στο χέρι ή ακόμα και με ένα κλωνάρι από κλήμα αμπελιού ή και σταφύλι. Οι παρακάτω εικόνες  το μαρτυρούν.

Ο  Άγιος Πολύκαρπος σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιών Αιγινητών όπως ο Παναγής Στενάκης, ο Δημήτρης Χατζόπουλος ή ο (+) Αντώνης Αξιώτης, είναι και αυτός ταυτισμένος με  το αμπέλι. Πολλοί παλαιοί νησιώτες ξεκινούσαν το κλάδεμα και γενικά την περιποίηση  του αμπελιού από τις 23 Φεβρουαρίου, ημέρα  που εορτάζει ο Άγιος Πολύκαρπος.

«Κάποια χρονιά που στ’ αμπέλια η σοδειά ήτανε φτωχική και το κρασί λιγοστό, τρία απ’ τα παιδιά του γέρο- Χρόνου, ο Γενάρης, ο Φλεβάρης κι ο Μάρτης, είπανε να κάνουνε σιρμαγιά με το κρασί τους, και να το βάλουνε σ’ ένα μεγάλο βαρέλι. Και για να είναι όλα σωστά και νοικοκυρεμένα βάλανε  τρεις κάνουλες να παίρνει ο καθένας από τη δική του, για να μη «ρίχνει» τους άλλους! Πρώτος έριξε το κρασί του στο βαρέλι ο Φλεβάρης, έβαλε την κάνουλα κάτω κάτω, επειδή ήτανε ο πιο κοντακιανός και  ζήτησε να τραβήξει πρώτος.

Με  την ευκαιρία  όμως αυτή ας  θυμηθούμε και κάποια  ιστορικά στοιχεία για  την καλλιέργεια  του αμπελιού στην Αίγινα , όπως η Ομάδα Περιβαλλοντικής  Εκπαίδευσης έχει καταγράψει σε παλαιότερη εργασία της:

 Μέχρι και την δεκαετία του’ 50 η Αίγινα ήταν κατάφυτη από αμπελώνες. Σχεδόν κάθε οικογένεια είχε το αμπέλι της. Η παραγωγή σε σταφύλια και κρασί ήταν μεγάλη τόσο που κάλυπτε τις ανάγκες του νησιού και γίνονταν και εξαγωγές. Οι Αιγινήτες με τα καίκια μετέφεραν στον Πειραιά, στο Αγκίστρι, στον Πόρο, στη Λεσά, στην  Ύδρα, στις  Σπέτσες και αλλού τον εκλεκτό τους μούστο.

    Όταν έγινε γνωστή η καλλιέργεια της φυστικιάς, ο ενθουσιασμός για την καινούργια καλλιέργεια και η υπόσχεση για μεγαλύτερο εισόδημα, ώθησαν πολλούς παραδοσιακούς  Αιγινήτες αμπελουργούς να εγκαταλείψουν  τα αμπέλια  τους και να στραφούν στην καλλιέργεια της φιστικιάς.  Έτσι λοιπόν χάλασαν τα εύφορα αμπέλια και στη θέση τους  φύτρωσαν οι φιστικιές. Σιγά – σιγά η καλλιέργεια των αμπελιών  περιορίστηκε.

   Σήμερα στο νησί υπάρχουν ελάχιστα αμπέλια, στην Κυψέλη, στο Λεόντι, στους Αγίους, στο  Μεσαγρό, στα μικρά χωριουδάκια γύρω από το Όρος, στο Λιβάδι και τη Χλόη. Έτσι χάθηκαν οριστικά κάποιες τοπικές ποικιλίες.

    Την εποχή της μεγάλης παραγωγής στην Αίγινα ευδοκιμούσαν διάφορα είδη σταφυλιών. Όπως:

Α. Τα  Σαββατιανά   που ήταν άσπρα και τα έκαναν  εξαγωγή.

Β. Οι ροϊδίτες που ήταν δύο ειδών,  οι σκούροι, οι επιτραπέζιοι και οι άλλοι  που έδιναν το ροζέ κρασί.

Γ. Τα  φιλέρια που ήταν νόστιμα μαύρα σταφύλια επιτραπέζια όπως το ροζακί, ο σιδερίτης και τα αρωματικά μοσχάτα και αυγουλάτα.

Δ. Τα  σιρίτια που γίνονταν κληματαριές, τα πρώιμα αποστολιάτικα και τα όψιμα σιφαγγιά.

Ε. Όπως και λίγη μα εκλεκτή σταφίδα για να φτιάχνουν οι Αιγινίτισσες νοικοκυρές, το γλυκό του κουταλιού και τη ξερή σταφίδα για το χειμώνα.

 Απόσπασμα από την εργασία του 2ου Γυμνασίου Αίγινας: "Άμπελος  η Αιγιναία" 2008.

 

Γιάννης Μαγκλής. Από την Κάλυμνο στην Αίγινα.

    Ένας  λογοτέχνης που τίμησε με την παρουσία και τη δημιουργία την Αίγινα, είναι  ο Καλύμνιος στην καταγωγή Γιάννης Μαγκλής.  Ένας  συγγραφέας όχι και τόσο πολύ γνωστός στο πλατύ κοινό  που όμως ερχόμενος  στην Αίγινα συνδέθηκε  φιλικά  με  τον Νίκο Καζαντζάκη  που τότε ζούσε  στο νησί και έγραφε ακατάπαυστα. Ο Νίκος  Καζαντζάκης στάθηκε  για αυτόν πνευματικός  καθοδηγητής και πρότυπο, που τον επηρέασε πολύ στο συγγραφικό  του έργο.

Η  Αίγινα σημάδεψε   τον νεαρό  Γιάννη Μαγκλή. Η εργασία  του σε σφουγγαράδικα  πριν έρθει στην Αίγινα, τον έκαναν να αισθάνεται οικεία  και φιλικά  στη νέα  του κατοικία  που οι άνθρωποι  του και εδώ ασχολούνταν δυναμικά με το σφουγγάρι.Όμως  στην Αίγινα  γεννιέται και συγγραφικά  αφού το 1940 από  την Αίγινα εμφανίζεται για πρώτη φορά  στα γράμματα. Εδώ στην Αίγινα επίσης κατά  τη διάρκεια  της Γερμανικής Κατοχής εντάσσεται στο  ΕΑΜ  και  συμμετείχε στην Αντίσταση.

Για  το συγγραφικό  του έργο απέσπασε πολλά κρατικά  βραβεία

Αξίζει να διαβάσουμε  το σύντομο  βιογραφικό  που παραθέτουμε  στη συνέχεια.

 

   Ο Γιάννης Μαγκλής γεννήθηκε στην Κάλυμνο. Ο πατέρας του, άλλοτε κτηματίας στη Μικρασία, ήταν υποδιευθυντής ελληνοαγγλικής εταιρείας εμπορίας σφουγγαριών. Στη γενέτειρά του ο Γιάννης Μαγκλής τέλειωσε το Γυμνάσιο και εργάστηκε σε νεανική ηλικία στα σφουγγαράδικα.

    Από το 1926 και για δυόμισι χρόνια εργάστηκε σε αποθήκη επεξεργασίας σφουγγαριών, όπου διακρίθηκε και στάλθηκε από την εργοδότρια εταιρεία εσωτερικός σε λύκειο της Χάβρης της Γαλλίας για να συμπληρώσει τις γνώσεις του. Μετά την ολοκλήρωση των εκεί σπουδών του προάχθηκε σε υποδιευθυντή του παρισινού υποκαταστήματος. Κατά τα χρόνια της παραμονής του στη γαλλική πρωτεύουσα στράφηκε με ενδιαφέρον στη μελέτη Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας.

    Το 1933 πήρε μετάθεση στη γενέτειρά του και λόγω των σκληρών συνθηκών εργασίας προσβλήθηκε από φυματίωση, ασθένεια που εγκαινίασε τις μακρόχρονες περιπέτειες της υγείας του.

    Το 1937, κατά τη διάρκεια νέας μετάθεσής του στην Αίγινα γνωρίστηκε με το Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος στάθηκε πνευματικός οδηγός και συμπαραστάτης του. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχθηκε στο Ε.Α.Μ. ως υπεύθυνος αρχικά στην περιφέρεια της Αίγινας και στη συνέχεια στην Κηφισιά ως διαφωτιστής. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου έφυγε για το βουνό και μετά την ανακωχή επέστρεψε στην Κάλυμνο, ξαναρχίζοντας να δουλεύει στα σφουγγαράδικα. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1940 από την Αίγινα, με τη δημοσίευση της συλλογής διηγημάτων Οι κολασμένοι της θάλασσας, για την οποία τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό του περιοδικού Νεοελληνική Λογοτεχνία. Συνέχισε να γράφει με παραίνεση του Καζαντζάκη, ο οποίος του υπέδειξε και να μεταφράσει στα ελληνικά το γαλλόφωνο έργο του Τόντα Ράμπα. Μετεμφυλιακά ασχολήθηκε επίσης με το θέατρο, γράφοντας έργα και συγκροτώντας ερασιτεχνικούς θιάσους στην Κάλυμνο και τη Ρόδο.

Την ίδια περίοδο (1948 και μετά) η υγεία του παρουσίασε νέα κάμψη, η οποία τον ταλαιπώρησε για εννιά τουλάχιστον χρόνια και οδήγησε σε δύο επώδυνες χειρουργικές επεμβάσεις στο εξωτερικό. Από τότε ζει χωρίς ιδιαίτερες μετακινήσεις και εξακολουθεί να γράφει. Τιμήθηκε με το πρώτο κρατικό βραβείο μυθιστορήματος (1958 για το έργο του Τ’ αδέλφια μου οι άνθρωποι και το 1974 για τους Σημαδεμένους), το δεύτερο κρατικό βραβείο μυθιστορήματος (1956 για το Δεν υπάρχουν αμαρτωλοί), το χρυσό μετάλλιο σε δυό ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς θαλασσινού πεζογραφήματος (1988 για τους Κολασμένους της θάλασσας και 1989 για τους Κοντραμπατζήδες του Αιγαίου), το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Καλύμνου (1982) και το Βραβείο της Ακαδημίας Κλασσικής Ποίησης της Γαλλίας (1983). Ο Γιάννης Μαγκλής είναι ένας από τους πολυγραφότερους και πιο δημοφιλείς έλληνες συγγραφείς της μεταπολεμικής περιόδου.

 Το έργο του εντάσσεται στην παράδοση της ελληνικής ρεαλιστικής ηθογραφίας, ενώ επιρροές δέχτηκε επίσης από το έργο και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του Νίκου Καζαντζάκη. Τη γραφή του χαρακτηρίζουν το απλό ύφος, η αμεσότητα στην έκφραση των συναισθημάτων, η αξιοσημείωτη αφηγηματική δεινότητα και η διαρκής φροντίδα για τη δημιουργία ηρώων που αποτελούν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, καθώς επίσης ο έμμεσος διδακτισμός και το αγωνιστικό πνεύμα.