Νεκτάριος Κοντοβράκης

  Άλλη μια πετυχημένη έκθεση ζωγραφικής του Αιγινήτη καλλιτέχνη Νεκτάριου Κοντοβράκη ολοκληρώνεται στο Λαογραφικό Μουσείο  Αίγινας. Ο Νεκτάριος Κοντοβράκης τα τελευταία χρόνια δεν αρκείται μόνο στα εικαστικά του μονοπάτια, αλλά παρεμβαίνει με τον άρτιο λόγο του και τις τεκμηριωμένες απόψεις  του στα κοινωνικά  ( γνωστή είναι η δωρεά πίνακα  για την ενίσχυση του Νοσοκομείου Αίγινας) και πολιτικά δρώμενα με ουσιαστικές προτάσεις όσο λίγοι. Άλλωστε η τέχνη δεν είναι παρά προέκταση της πολιτικής.

  Στην παρούσα έκθεση εκτίθενται έργα του που απεικονίζουν  θαλασσινά τοπία από ακρογιαλιές και παραλίες της Αίγινας καθώς και μεγάλα έργα του που είναι εμπνευσμένα από τη θέα του τοπίου από τη πλευρά της οικίας του.
  Παραθέτουμε ένα μικρό βιογραφικό του.

Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΝΤΟΒΡΑΚΗΣ
 γεννήθηκε στην Αίγινα το 1951, μαθήτεψε με
δάσκαλο τον ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΑΟΥ. Από το 1979 έως το 1981 έκανε σπουδές σε
ελεύθερα εργαστήρια στην Αγγλία.
Έχει δείξει δουλειά του σε ατομικές εκθέσεις.
Γκαλερί «ΑΙΓΙΝΑ» 1978 ‐ 1981 – 1987
Γκαλερί «ΙΟΝΗ» Αθήνα 1983
«ΚΟΙΝΟΡ ΜΟΝΑΧΟ» Γερμανία 1985
Γκαλερί «ΖΥΓΟΣ» Αθήνα 1989
Γκαλερί «REVERA» Αίγινα 1995
Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας 1998 – 1999 – 2000
Αίθουσα «ΓΑΒΡΑ» Αθήνα 2003
Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας 2009
Έλαβε επίσης μέρος σε ομαδικές εκθέσεις:
Γκαλερί «ΑΡΓΩ» Αθήνα 1981
Χώρος Τέχνης «ΣΥΛΛΟΓΗ» Αθήνα 1982
Γκαλερί «ΑΣΤΡΑ» Αθήνα 1992
Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Αθηναίων «ΜΕΛΙΝΑ» 2007
Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Αθηναίων «ΜΕΛΙΝΑ» 2009
Έργα του Βρίσκονται σε Τράπεζες, Ιδιωτικές, και Δημόσιες συλλογές. Ζει και εργάζεται στην
Αίγινα

"Αυτά που μας ταξίδεψαν" - παράταση λειτουργίας έκθεσης

Λόγω μεγάλης προσέλευσης επισκεπτών και προσφοράς νέου φωτογραφικού υλικού η έκθεση με τίτλο: «Αυτά που μας ταξίδεψαν» και αναφέρεται στα παλιά πλοία του Αργοσαρωνικού, θα είναι ανοικτή και τα δύο επόμενα Σαββατοκύριακα.

Συγκεκριμένα:

Παρασκευή 31 Αυγούστου – Σάββατο 1 και Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου

Παρασκευή 7 – Σάββατο 8 και Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου.

Ώρες λειτουργίας: 19.00 – 21.30 μ. μ.

Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονατι από το προσωπικό αρχείο του κ. Γ. Πρωτονοτάριου. Απεικονίζεται το "Νεράϊδα" στην Ύδρα, το 'Άγιος Νεκτάριος" στην παλαιά προβλήτα της Αίγινας και το "Αύρα" στο λιμάνι του Πειραιά.

"Χαρά" το αθόρυβο

  Δεκαετία '60. Παραλία Αίγινας και στην παλιά προβλήτα η κίνηση μεγάλη. Αναχωρεί το "Χαρά". Πιό πέρα δύο λεωφορεία της εποχής. Τα κτίρια του παραλιακού μετώπου της Αίγινας σε αρκετά καλή κατάσταση. Και ένα λιμάνι γεμάτο καΐκια και εμπορεύματα. Δίπλα στο "Χαρά" το αγκιστριώτικο καΐκι έτοιμο κι αυτό να σαλπάρει. Απεικονίζονται και τα δύο σε χρώματα που εκπλήσουν για εκείνη την εποχή. Τελικά ήταν το "Χαρά" κόκκινο; Ασφαλώς και δεν ήταν.
   Τότε τι συμβαίνει;
Απλά πρόκειται για μία επιχρωματισμένη (επιζωγραφισμένη) φωτογραφία της εποχής. Τεχνική που άλλωστε συνηθιζόταν αρκετά.
 Το 'Χαρά" λοιπόν ήταν λευκό, παρόλο που  ντουμάνιαζε την Αίγινα με τον καπνό του. ΄Μετά από αυτή τη διευκρίνιση μπορεί να ταξιδεύει ήσυχος ο "Φοίβος" κρατώντας το προνόμιο να είναι το πρώτο κόκκινο πλοίο της γραμμής.

Ευχαριστούμε τον κ. Μ. Λαμπαδάριο για τη φωτογραφία του "κόκκινου  Χαρά" και τον  κ. Γ. Πρωτονοτάριο για την δεύτερη φωτογραφία  στην οποία  βλέπουμε και τις όμορφες τέντες των καταστημάτων της εποχής. "Τα σχόλια δικά σας" . Και οι δύο φωτογραφίες είναι καρποί της έκθεσης που πραγματοποιείται στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης.

Άγιος Διονύσιος στην Παχειά Ράχη Αίγινας

Το 1576 εγκαθίσταται στη  Μητρόπολη της Παλιαχώρας, στην Επισκοπή, ο επίσκοπος Διονύσιος ο εκ Ζακύνθου. Η εποχή εκείνη ήταν πολύ δύσκολη για την Αίγινα. Οι καταστροφές του Μπαρμπαρόσσα, οι σφαγές και η αιχμαλωσία 4.000 κατοίκων ήταν νωπές ακόμα στη μνήμη των Αιγινητών. Η παρουσία του Διονυσίου στην Αίγινα ήταν σημαντική. Κατάφερε μέσα στο διάστημα των τριών χρόνων που παρέμεινε  στην Επισκοπή Αιγίνης, να μετατρέψει την Επισκοπή σε πνευματικό κέντρο και χώρο λατρείας. Εμψύχωνε και παρηγορούσε τους πληγωμένους Αιγινήτες, τους  δίδασκε, τους στήριζε  και τους χάριζε ελπίδα. Σήμερα στην Παλιαχώρα της Αίγινας σώζονται ο πέτρινος θρόνος του έξω από την Επισκοπή, στον οποίο καθόταν και δίδασκε με πατρική φροντίδα το ποίμνιό του, καθώς και το κελί του, το Επισκοπείον.

  Ο Δραγανίγος Σιγούρος ήταν γόνος της φημισμένης οικογένειας των Σιγούρων της Ζακύνθου. Η οικονομική  άνεση  της οικογένειάς του, του έδωσε την ευκαιρία να λάβει μια πλατιά μόρφωση για την εποχή εκείνη. Σπούδασε την αρχαία ελληνική τη λατινική  και την ιταλική γλώσσα. Σε νεαρή ηλικία προτίμησε τον μοναχικό βίο και καταφεύγει στη Βασιλική Ιερά Μονή των Στροφάδων στην οποία κείρεται μοναχός και στη συνέχεια χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος. Η απόφασή του να γίνει μοναχός ¨συγκλόνισε» την αριστοκρατική κοινωνία της Ζακύνθου, ενώ η ασκητικότητά του κατέπληξε  τους μοναχούς της Μονής του. Το 1770 γίνεται ηγούμενος της  Μονής Θεοτόκου Αντιφωνήτριας, ενώ το 1576 χειροτονείται επίσκοπος από τον Μητροπολίτη Αθηνών Νικάνορα, ο οποίος τον στέλνει στη χηρεύουσα Επισκοπή Αιγίνης. Το 1579 και ενώ βρίσκεται ακόμα στην Αίγινα, αρρωσταίνει και αποφασίζει να επιστρέψει στη Μονή του στη Ζάκυνθο. Είναι πλέον 35 ετών. Παραιτείται από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο του, παρά τις παρακλήσεις των Αιγινητών. Προτιμά την ησυχία, και την άσκηση από τον έπαινο των ανθρώπων. Είναι γνωστό το περιστατικό από τη ζωή του Αγίου, όταν συγχώρεσε, έκρυψε και φυγάδευσε σε άλλο τόπο, τον ίδιο το φονιά του αδελφού του, Κωσταντίνου. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι ο Άγιος προσποιήθηκε ότι δεν ήξερε τίποτε όταν οι χωροφύλακες  τον επισκέφτηκαν στην προσπάθειά τους να βρούν το φονιά. Ο Άγιος κοιμήθηκε  σε βαθιά γεράματα στις 17 Δεκεμβρίου του 1624 και ενταφιάστηκε στις Στροφάδες.

   Στην Αίγινα ο Άγιος τιμάται ιδιαίτερα και θεωρείται ο πολιούχος Άγιός της. Στην Παλαιά Χώρα ο επισκέπτης συναντά το κελί του και διασώζεται ο μικρός πέτρινος θρόνος από τον οποίο ο Άγιος δίδασκε και μοίραζε το αντίδωρο. Επίσης ο Άγιος είναι ο προστάτης του Νοσοκομείου Αιγίνης που ίδρυσε ο Αρχιμ. Παντελεήμων Φωστίνης, στον περίβολο του οποίου υπάρχει παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο  που έκτισε ο γέροντας Ιερώνυμος Αποστολίδης. Στο χωριό της Παχείας Ράχης υπάρχει ενοριακός ναός αφιερωμένος στον Άγιο, κτισμένος τον 19^ο αιώνα με φροντίδα  του Ι. Καποδίστρια. Τέλος στον Άγιο Διονύσιο είναι αφιερωμένο το δεξιό κλίτος του καθολικού της Ι. Μονής της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας και το δεξιό κλίτος του Μητροπολιτικού Ναού της πόλης όπου εκεί τελείται και ο επίσημος εορτασμός στις 17 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο.

Παναγία η Φανερωμένη στην Αίγινα

Ένας σημαντικός ιστορικός χώρος.

  Ο  Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγιάς. Δεν υπάρχει νησί, βουνοπλαγιά, χωριό ή πόλη που να μην διαθέτει τη δική του Παναγιά. Εκκλησιά, μοναστήρι ή ταπεινό ξωκλήσι όπου οι διαβάτες του Αυγούστου να μην καταθέτουν τον πόνο, το δάκρυ, το μόχθο, τον ανασασμό τους. Δεν υπάρχει σε όλη την απεραντοσύνη του αρχιπελάγους αλλά και σε όλη την ηπειρωτική επικράτεια, εικόνα στη χάρη Της, όπου οι πιστοί να μην ακουμπούν την ελπίδα και την προσδοκία τους. Πως θα μπορούσε αλήθεια να λείπει η Αίγινα από αυτό το πανορθόδοξο γιορτάσι με τις δεκάδες εκκλησιές που είναι αφιερωμένες στο όνομα της μεγάλης Μητέρας των ανθρώπων. Κι αν η Χρυσολέοντισσα, η Πολίτισσα  του Μεσαγρού, η Κοίμηση στην Πέρδικα και ο Μητροπολιτικός ναός πανηγυρίζουν τον Δεκαπενταύγουστο, στις 23 του μήνα, στα εννιάμερα – όπως ο λαός μας τονίζει πολύ σωστά- πανηγυρίζει ο ναός της Φανερωμένης  έξω από την πόλη, στο δρόμο που οδηγεί από το Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο προς τον Ασώματο.

   Ο ναός της Παναγιάς  είναι υπόγειος  και κρύβει τη δική του ιστορία, η οποία είναι άγνωστη ακόμα και σε πολλούς Αιγινήτες. Ο χώρος ανήκε  στην οικογένεια Λογιωτατίδη και κληροδοτήθηκε στο Μοναστήρι της Χρυσολεόντισσας. Η εικόνα της Παναγίας σύμφωνα με την παράδοση βρέθηκε  στα 1830 από το μοναχό Παρθένιο Λογιωτατίδη. Σήμερα όλος ο χώρος, η εκκλησία και τα κτίσματα είναι μετόχι της Μονής της Χρυσολεόντισσας. Ο υπόγειος χώρος που από πολλούς  ονομάζεται «κατακόμβη» έχει δύο θαλάμους. Ο ένας είναι αφιερωμένος στην Αιγινήτισσα Αγία Αθανασία και ο δεύτερος στην Παναγία. Εκεί υπάρχει η «Εύρεση» της εικόνας της Παναγίας,  που αναπαριστά τη

 Θεοτόκο ως «δεομένη» και η κατασκευή της χρονολογείται στον 17^ο αιώνα. Η παράδοση αναφέρει πολλές εκδοχές  για την εύρεση  της εικόνας. Έτσι λοιπόν η εικόνα βρέθηκε επειδή ένα άλογο παραπάτησε και έπεσε σε έναν λάκκο που  οδηγούσε στη σπηλιά όπου υπήρχε η εικόνα. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ένας μοναχός είδε στον ύπνο του την Παναγία που του υπέδειξε το μέρος που βρισκόταν η εικόνα, ενώ μια  τρίτη έχει να κάνει με έναν γεωργό που οργώνοντας το χωράφι, είδε στο συγκεκριμένο σημείο να βγαίνει φως. Τέλος άλλη παράδοση αναφέρει πως η Παναγία έσβηνε το καντήλι της και φανερωνόταν στη γερόντισσα που υπηρετούσε επί χρόνια εκεί  ως νεωκόρος να πάει να το ανάψει. Όπως  και να έχουν τα πράγματα, η Φανερωμένη παραμένει σήμερα ένα από τα πιο αγαπημένα προσκυνήματα της Αίγινας, όπου κάθε χρόνο στις 23 Αυγούστου συγκεντρώνει εκατοντάδες προσκυνητών.

   Άγνωστη επίσης παραμένει και η πτυχή εκείνη της ιστορίας που συνδέει το χώρο της Φανερωμένης με τα νεότερα χρόνια της Ελληνικής Ιστορίας. Η διώροφη κατοικία  που υπάρχει μέσα στο χώρο, σύμφωνα με την ιστορικό Γωγώ Κουλικούρδη, είναι από τις παλαιότερες της Αίγινας  και χρησιμοποιείτο ως κατοικία του επισκόπου Αιγίνης Σαμουήλ. Επίσης στο χώρο αυτόν φιλοξενήθηκαν τα παιδιά  που απελευθερώθηκαν από την Αλεξάνδρεια, μέχρι να τελειώσει το Ορφανοτροφείο. Ως το 1828 ήταν αποθήκη εφοδίων, που έστελνε για τον αγώνα η Φιλελληνική επιτροπή. Στα 1829 με 1830 από τον ιερομόναχο Παρθένιο Παντελάκη  Οικονόμου – Λογιωτατίδη ή σύμφωνα με άλλους ο Άνθιμος Γεωργάκη Οικονόμου Λογιωτατίδης οδηγούμενος από τη γυναίκα που έβλεπε στον ύπνο του σκάβοντας στο πατρογονικό του χωράφι ανακάλυψε μια υπόγεια διπλή εκκλησία και σε μία σπηλιά την εικόνα της Παναγίας  που από τότε ονομάστηκε «Φανερωμένη». Ο χώρος με έξοδα  του Παρθενίου καθαρίστηκε και άρχισε να λειτουργείται. Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι ο Σπυρίδων Λογιωτατίδης μετά τη θαυματουργική εύρεση της εικόνας, άρχισε να κτίζει με δικά  του έξοδα μια μεγαλύτερη εκκλησία πάνω από την υπόγεια. Όμως στις 28 Νοεμβρίου του 1848 ταξιδεύοντας προς Πειραιά πνίγηκε με το καΐκι που τον μετέφερε. Έτσι το έργο έμεινε μισοτελειωμένο και ο πατέρας του Γεωργάκης Λογιωτατίδης χάρισε το κτήμα με την εκκλησία στη Χρυσολεόντισσα. Μία άλλη εκδοχή θέλει να μην έχει ολοκληρωθεί το κτίσιμο της Εκκλησίας από το φόβο μην υποχωρήσει το έδαφος από το βάρος και έτσι καταστραφεί ο υπόγειος ναός.

   Οι τοίχοι της μισοτελειωμένης εκκλησίας σήμερα ορθώνονται ερημικοί και περιμένουν την ώρα  που κάποιος  θα ενδιαφερθεί για την αποκατάσταση του χώρου.

Πλοία που συγκινούν και ταξιδεύουν

Σε μια ιδιαίτερη συγκίνηση, που ίσως κανείς δεν περίμενε, ξεκίνησε τη λειτουργία της η φωτογραφική έκθεση των παλαιών πλοίων του Αργοσαρωνικού στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης την Κυριακή 19 Αυγούστου. Πλήθος επισκεπτών κάθε ηλικίας, ντόπιοι αλλά και παραθεριστές με βουρκωμένα μάτια ατένισαν τα πλοία που τους ταξίδεψαν και στο αντίκρισμά τους ξύπνησαν μνήμες, στιγμές, εικόνες μιας άλλης ζωής, πιό ανθρώπινης, πιό απλής, πιό αληθινής.
  Από τα καΐκια ως τα πρώτα φέρυ μποτ, από το Πτερωτή ως το Καμέλια και το Αιγινάκι, από το Αφαία, μέχρι το Φαίδρα και τη Νεφέλη. Όλα είναι εκεί , πάνω στους τοίχους του Πνευμ. Κέντρου περήφανα, αγέρωχα, γεμάτα ζωή και κίνηση, άσπρα, κόκκινα, μπλε...  να μας προσκαλούν σε ταξίδια νοσταλγικά....
  Είναι τα πλοία που ποτέ δεν θα σφυρίξουν πιά  και ούτε θα αναχωρήσουν ποτέ για Αίγινα, Μέθανα Πόρο.
  Μέχρι  τις 26 Αυγούστου καθημερινά από 19.00 μέχρι 21.30 μ. μ.

Αυτά που μας ταξίδεψαν

   Αυτά που μας ταξίδεψαν είναι τα όμορφα κλασσικά πλέον πλοία του Αργοσαρωνικού στο ατέλειωτο "πήγαινε -έλα" τους ανάμεσα στα νησιά και τις ακτές της θάλασσας  του Σαρωνικού. Μικρά - μεγάλα - μεγαλύτερα πλοία, λευκά, κάτασπρα,  επιβατηγά και οχηματαγωγά κάθε είδους απεικονίζονται στις εκατοντάδες φωτογραφίες που παρουσιάζονται στην έκθεση που εγκαινιάζεται την Κυριακή 19 Αυγούστου και ώρα 20.00 μ. μ. στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης και θα διαρκέσει μέχρι την Κυριακή 26 Αυγούστου. Ώρες λειτουργίας έκθεσης: καθημερινά 19.00 - 21.30 μ. μ.  

    Σήμερα που τα καράβαι στις γραμμές του Αργοσαρωνικού λιγοστεύουν, ματιές στο ακτοπλοϊκό παρελθόν  των νησιών μας μας βάζει σε σκέψεις όταν μάλιστα είναι πλέον αδύνατη η σύνδεση, η πρόσβαση στα Μέθανα, στον Πόρο, στην Ύδρα και στις Σπέτσες, όταν μάλιστα αναλογιστούμε ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Ύδρα και ο Πόρος ήταν προορισμός ημερήσιας εκδρομής και απόδρασης.

Παναγία η Πολίτισσα στο Μεσαγρό

 Πολλές Εκκλησίες της Αίγινας πανηγυρίζουν σήμερα. Ανάμεσα σε αυτές και η Παναγία η Πολίτισσα στο Μεσαγρό. Τα στοιχεία που ακολουθούν προέρχονται από την ιστοσελίδα του Γυμνασίου Μεσαγρού "Κλικ στην τοπική ιστορία"

Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Μεσαγρού είναι η Παναγία η Πολίτισσα, όπως έχει καθιερωθεί στο πέρασμα του χρόνου ο Ιερός Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Σύμφωνα με την παράδοση, τέσσερις οικογένειες που γλίτωσαν από τις σφαγές που ακολούθησαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, μετέφεραν στην Αίγινα, όπου και κατέφυγαν, την εικόνα της Παναγίας, εικονογραφημένη σε πευκίσιο ξύλο. Εγκαταστάθηκαν  κοντά στη Χώρα, τον προστατευμένο από τις πειρατικές επιδρομές οικισμό του βόρειου τμήματος του νησιού, και πιο συγκεκριμένα στον πευκόφυτο Μεσαγρό. Στο λόφο «Κρόκο» έχτισαν έναν πρώτο ναό για να στεγαστεί η πολύτιμη εικόνα και με πορφύρα έγραψαν στην εικόνα «ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ Η ΕΝ ΤΩ ΣΠΗΛΑΙΩ». Το 1537 οι πειρατικές επιδρομές του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα δεν άφησε αλώβητη την εικόνα της Παναγίας η οποία κόπηκε σε δυο κομμάτια αλλά επισκευάστηκε. Οι δυο αιώνες που ακολούθησαν θεωρούνται «σκοτεινή» εποχή για το νησί, καθώς σταδιακά επανέρχεται η ζωή, ποτέ όμως με τον ίδιο τρόπο όπως και στο παρελθόν. Η «Παληαχώρα» εγκαταλείπεται, καθώς η κοινωνική ζωή του νησιού αποκεντρώνεται και οι πειρατικές επιδρομές μειώνονται συνεχώς.

Η Παναγία η Πολίτισσα σήμερα.

Σύμφωνα με στοιχεία, στο δεύτερο μισό του 17^ου αιώνα οικοδομείται ο ναός της Παναγιάς της Πολίτισσας και καθιερώνεται ως ενοριακός ναός του Μεσαγρού. Το 1713 αγιογραφούνται οι εικόνες του τέμπλου, από τις οποίες σώζονται σήμερα αυτές του Χριστού, της Παναγίας και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Το 1721 έγινε η εικόνα του Αγίου Δημητρίου και γύρω στα 1750, σύμφωνα με επιγραφή πάνω στην εικόνα του Προδρόμου, ολοκληρώθηκε η κατασκευή και η αγιογράφηση του τέμπλου και του βυζαντινής τεχνοτροπίας ξύλινου σταυρού του. Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, η Παναγία Πολίτισσα παραμένει το κέντρο της ζωής του Μεσαγρού και της ευρύτερης περιοχής. Το 1858 η ενορία παίρνει επισήμως το όνομα «Κοίμησις της Θεοτόκου», ενώ ο ναός γνωρίζει πολλές μετατροπές και προσθήκες, διατηρώντας όμως τον τύπο του σταυροειδούς με τρούλο. Έκτοτε ο ναός της Παναγίας της Πολίτισσας παραμένει στο επίκεντρο της κοινωνικής ζωής του χωριού.

Παναγία η Χρυσολεόντισσα στην Αίγινα

    Πλησιάζει  η μεγάλη γιορτή της Παναγιάς, το "Πάσχα του καλοκαιριού" κατά τον Φώτη Κόντογλου. Ας προετοιμαστούμε έστω και γνωσιολογικά επιχειρώντας ένα μικρό αφιέρωμα στις Παναγιές της Αίγινας που πανηγυρίζουν το Δεκαπενταύγουστο.
   Το αφιέρωμά μας ξεκινά από την Ι. Μονή Παναγίας Χρυσολεόντισσας.

    Το μοναστήρι ήταν ανδρικό, κοινοβιακό και χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα. Ο πύργος του έχει επιγραφή με χρονολογία 1601.Ιδρύθηκε από τους μοναχούς Αρσένιο και Μακάριο, με δικά τους χρήματα και συνδρομές.

   Η ονομασία <<του Αγίου Λεοντίου>> συνδέεται πιθανόν με το μικρό ξωκλήσι που σώζεται παραπάνω απο το μοναστήρι, οπού υπάρχουν μεγάλες υδροδεξαμενές με το αρχαίο όνομα<<μπουρδέχτης>>-ομβροδέχτης- που ανήκουν σε αυτό.

    Η μονή ήταν Σταυροπηγιακή, υπαγόταν δηλαδή κατ' ευθείαν στο Πατριαρχείο και όχι στη τοπική Αρχιεπισκοπή

  Κατά τη τοπική παράδοση βρισκόταν αρχικά στη Β. Ακτή της Αίγινας στη θέση Λεόντι. Οι κάτοικοι της περιοχής δείχνουν εκεί κάποια λείψανα και λένε ότι εξ αιτίας του κινδύνου από τους κουρσάρους μεταφέρθηκε στο εσωτερικό

    Το μοναστήρι είναι χτισμένο στο κέντρο μιας μεγάλης κοιλάδας κατάφυτης από σκήνα, ανάμεσα στα βουνά Αγ. Ανδρέα, Σκρέκα, Ρουμελιώτη, Κουράγιου και Κοτρόνη. Έχει φρουριακό  χαρακτήρα. Είναι τετράγωνο, εξωτερικά κλειστό με πυργίσκους και πολεμίστρες στους τοίχους και μικρά παράθυρα τοποθετημένα ψηλά. Έχει μία εσωτερική τετράγωνη αυλή με τη μικρή εκκλησία στη μέση. Το κτίριο είναι διώροφο. Απάνω βρίσκονται τα κελιά, κάτω με θολωτή σκέπη είναι τα εργαστήρια και οι αποθήκες. Η σημερινή καμαρωτή είσοδος και όλη η δυτική πλευρά είναι νεότερη.

   Μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας , Ν.Δ., είναι μία χτιστή στέρνα που συγκεντρώνει το νερό της βροχής από τη στέγη.

  Η σημερινή εκκλησία ακόμα τρισυπόστατη, χτίστηκε στα 1808, για ν' αντικαταστήσει τη μικρότερη παλαιά. Στολίζεται με ένα ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο, διακοσμημένο με σκηνές της παλαιάς διαθήκης και με μορφές αγίων, ευαγγελιστών, αγγέλων ανάμεσα σε κληματίδες.

    

 Αριστερά στο Β. Τοίχο της εκκλησίας σε χωριστό εικονοστάσι βρίσκεται η μεγάλη ασημωμένη εικόνα της Παναγίας Χρυσολεόντισσας. Η Παναγία κάθεται μετωπικά σε θρόνο, που στολίζεται κάτω με λιοντάρια, και κρατεί εμπρός της το Χριστό. Είναι ένα θαυμάσιο έργο της αυστηρής κρητικής σχολής 15ου-16ου αιώνα. Οι Αιγινήτες λατρεύουν ιδιαίτερα τη Παναγία και λιτανεύουν την εικόνα της στο νησί σε περίπτωση μεγάλης ανομβρίας. Το μοναστήρι υδρευόταν από πολύ μεγάλες χτιστές στέρνες, που βρίσκονται έξω στη βόρεια πλευρά.