ΣΙΚΑΓΟ 1886 - Πως γεννήθηκε η εργατική πρωτομαγιά

Την 1η Μαΐου του 1886, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο οργάνωσαν απεργία με αίτημα τη μείωση των καθημερινών ωρών εργασίας από δέκα ή δώδεκα (ανάλογα με την περίπτωση) σε οκτώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Ας πάμε πρώτα λίγο πίσω στο χρόνο.

Το αίτημα για το οκτάωρο έχει τις ρίζες του στην Αγγλία – την πρώτη χώρα που γνώρισε τη βιομηχανική επανάσταση. Εκείνη την πρώτη περίοδο της ανάπτυξης της βιομηχανίας (18ος αιώνας), οι συνθήκες ήταν άθλιες. Η παιδική εργασία ήταν πολύ συχνό φαινόμενο (όπως τώρα στην Ασία), και οι καθημερινές ώρες εργασίας έφταναν μέχρι και τις 16, επί έξι μέρες την εβδομάδα.

Ο άνθρωπος που πρόβαλε οργανωμένα το αίτημα για οκτάωρο (που ως τότε ακουγόταν μόνο σποραδικά και μεμονωμένα) ήταν ο Ρόμπερτ Όουεν, Ουαλός σοσιαλιστής (ουτοπιστής) που θεωρείται, μεταξύ άλλων, πατέρας του συνεταιριστικού κινήματος. Ο Όουεν πρόβαλε ήδη από το 1810 το αίτημα για δεκάωρη εργασία, και από το 1817 το αίτημα για οκτάωρο, με το σλόγκαν «οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες αναψυχή, οκτώ ώρες ανάπαυση». Το αίτημα, βέβαια, άργησε κάπως να τελεσφορήσει: Οι γυναίκες και τα παιδιά κέρδισαν το δεκάωρο στην Αγγλία μόλις το 1847, και οι Γάλλοι εργάτες κατάφεραν να κερδίσουν το δωδεκάωρο μετά από επανάσταση το 1848.

Στην Αμερική, που μας ενδιαφέρει εδώ (λόγω Σικάγο), το αίτημα για μείωση των ωρών εργασίας ξεκίνησε μάλλον από τους ξυλουργούς της Φιλαδέλφεια, οι οποίοι κατέβηκαν σε απεργία το 1791 ζητώντας δεκάωρη εργασία. Το αίτημα αυτό γενικεύτηκε σιγά-σιγά. Το 1835, έγινε γενική απεργία στη Φιλαδέλφεια, με επικεφαλής τους ανθρακωρύχους. Το πανό τους έγραφε: «Από τις 6 ως τις 6, δέκα ώρες δουλειά και δυο για τα γεύματα». Από το 1836 άρχισαν να κυκλοφορούν εργατικά φυλλάδια με το αίτημα για οκτάωρο. Οι ξυλουργοί των πλοίων στη Βοστόνη, παρόλο που δεν είχαν συνδικάτο, πέτυχαν το οκτάωρο το 1842.

Το 1864, το οκτάωρο είχε γίνει κεντρικό αίτημα των συνδικάτων του Σικάγο. Το νομοθετικό σώμα του Ιλινόι πέρασε στις αρχές του 1867 ένα νόμο με τον οποίο θέσπιζε το οκτάωρο, αλλά είχε τόσα «παραθυράκια» που αποδείχτηκε τελικά αναποτελεσματικός. Την 1η Μαΐου του 1867 έγινε γενική απεργία στην πόλη, που κράτησε μια ολόκληρη εβδομάδα. Το 1868, το Κονγκρέσο ψήφισε το οκτάωρο για τους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους, αλλά κι αυτός ο νόμος στην ουσία έμεινε στα χαρτιά.

Τη δεκαετία του 1870, το οκτάωρο έγινε κεντρικό αίτημα για όλους τους αναρχικούς και σοσιαλιστές συνδικαλιστές, και διαδόθηκε σε όλες τις ΗΠΑ με συγκεντρώσεις και πορείες. Το 1872, στη Νέα Υόρκη, εκατό χιλιάδες εργάτες έκαναν απεργία και το πέτυχαν. Το ίδιο και στον Καναδά.

Στο συνέδριο που έκανε το 1884 στο Σικάγο, η Ομοσπονδία Αναγνωρισμένων Επαγγελματικών και Εργατικών Συνδικάτων πήρε την απόφαση ότι «από την 1η Μαΐου του 1886 και στο εξής, η νόμιμη εργάσιμη ημέρα θα περιλαμβάνει οκτώ ώρες εργασίας».

Την 1η Μαΐου του 1886, λοιπόν, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο ξεκίνησαν την απεργία τους. Μετά από δυο μέρες, οι απεργοί συγκεντρώθηκαν κοντά στο εργοστάσιο McCormick. Ξέσπασαν ταραχές, και η αστυνομία του Σικάγο επιτέθηκε στους απεργούς. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον δυο άνθρωποι νεκροί, αρκετοί τραυματίες, και μια πόλη γεμάτη εξοργισμένους εργάτες. Οι αναρχικοί μοίρασαν φυλλάδια με τα οποία καλούσαν τους πάντες σε συγκέντρωση στην πλατεία Haymarket, που τότε αποτελούσε πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο. Τα φυλλάδια έλεγαν ότι η αστυνομία είχε σκοτώσει τους απεργούς για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, και παρότρυνε τους εργάτες να πάρουν εκδίκηση.

Η συγκέντρωση, πάντως, ξεκίνησε ειρηνικά, κάτω από ψιλόβροχο, το απόγευμα της 4ης Μαΐου. Ο επικεφαλής των αναρχικών, August Spies, μίλησε σε ένα πλήθος κάπου 6.000 ανθρώπων. Απ’ ό,τι φαίνεται, τους είπε πως δεν ήταν εκεί για να υποδαυλίσει κανενός είδους ταραχές. Στο μεταξύ, μια μεγάλη αστυνομική δύναμη ήταν εκεί κοντά και παρακολουθούσε τη συγκέντρωση. Το πλήθος ήταν τόσο ήρεμο που ο δήμαρχος της πόλης, που είχε περάσει από εκεί για να δει τι γινόταν, έφυγε ήσυχος για το σπίτι του. Λίγη ώρα μετά, ο επικεφαλής της αστυνομίας ζήτησε να διαλυθεί η συγκέντρωση, και οι αστυνομικοί άρχισαν να βαδίζουν παρατεταγμένοι προς το πλήθος. Κάποιος πέταξε μια βόμβα με αναμμένο φιτίλι, και η έκρηξη σκότωσε έναν αστυνομικό (και τραυμάτισε άλλους επτά, οι οποίοι αργότερα υπέκυψαν στα τραύματά τους). Η αστυνομία άνοιξε πυρ, σκοτώνοντας έντεκα ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες. Συνελήφθησαν πάνω από εκατό άτομα, και οκτώ από τους πιο επιφανείς αναρχοσυνδικαλιστές παραπέμφθηκαν σε δίκη.

Στη δίκη, η πολιτική αγωγή δεν παρουσίασε κανένα στοιχείο που να συνδέει τους κατηγορούμενους με τη βόμβα. Το μόνο επιχείρημα που είχε ήταν ότι αυτός που την πέταξε είχε, λέει, υποκινηθεί από τους διοργανωτές, κι έτσι ήταν κι εκείνοι εξίσου υπεύθυνοι. Οι ένορκοι δέχτηκαν την ενοχή και των οκτώ. Στους επτά επιβλήθηκε θανατική ποινή. Η απόφαση δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις και διαδηλώσεις. Ο κυβερνήτης της πολιτείας μετέτρεψε τις ποινές δύο κατηγορουμένων σε ισόβια, κι ένας από τους υπόλοιπους αυτοκτόνησε στο κελί του την παραμονή της εκτέλεσης.

Στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο August Spies, ο Albert Parsons, ο Adolph Fischer και ο George Engel, όλοι αναρχικοί, απαγχονίστηκαν δημόσια. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι, καθώς περπατούσαν προς τα ικριώματα, τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα, που τότε ήταν ο ύμνος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Οι συγγενείς τους, που είχαν πάει για να συμπαρασταθούν, συνελήφθησαν και υπέστησαν σωματικό έλεγχο. Τις τελευταίες στιγμές, λένε πως ο Spies φώναξε: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα». Οι καταδικασμένοι δεν πέθαναν αμέσως, αλλά ο θάνατός τους ήταν αργός και βασανιστικός, και οι θεατές έφυγαν εμφανώς ταραγμένοι.

Το τραγικό είναι ότι, στις 26 Ιουνίου 1893, ο κυβερνήτης του Ιλινόι έδωσε χάρη στους 3 που ήταν στη φυλακή, γιατί αποδείχτηκε πως, τελικά, ήταν και οι οκτώ αθώοι. Η δήλωσή του έλεγε πως οι απαγχονισμένοι ήταν «θύματα της υστερίας, ενός στημένου σώματος ενόρκων και ενός μεροληπτικού δικαστή». Περιττό να πούμε ότι η πολιτική του καριέρα τελείωσε εκείνη τη μέρα.

Οι αγώνες συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα το 1898 να κερδίσουν το οκτάωρο οι εργάτες των ορυχείων, και το 1900 οι οικοδόμοι. Ακολούθησαν κι άλλες ενώσεις, και τελικά το οκτάωρο θεσπίστηκε επίσημα στην Αμερική το 1938.

Στην Ελλάδα, η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έγινε το 1892

(αναδημοσίευση από τον ιστότοπο Gravity and the Wind)

Η βύθιση του Α/Τ "ΥΔΡΑ"

    Κατά  τη διάρκεια  του πολέμου του ’40 δεν μνημονεύονται από τους Αιγινήτες  κάποιες πολεμικές επιχειρήσεις  να έχουν λάβει χώρα στο νησί. Αυτό όμως που δεν μπορεί να σβηστεί από τη μνήμη τους είναι ο ανατριχιαστικός ήχος από τα Γερμανικά στούκας τα οποία  πετούσαν χαμηλά. Εκτός από δύο βόμβες  που έπεσαν κοντά στην Παναγίτσα  στο λιμάνι και  στο νεκροταφείο της Κυψέλης, η Αίγινα δεν βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς. Χαραγμένη  όμως στη μνήμη των κατοίκων του χωριού της  Κυψέλης θα μείνει το απομεσήμερο εκείνο του Απριλίου του 1941, όταν στη νότια πλευρά της Λαούσας τα  Γερμανικά αεροπλάνα βύθισαν το ελληνικό πολεμικό πλοίο  «Ύδρα». Το «Υδράκι» όπως  εξακολουθούν ακόμα και σήμερα  να το αποκαλούν όσοι  έζησαν τα γεγονότα τότε, ερχόταν από τον Πόρο [σύμφωνα με κάποιους άλλους , ενδέχεται να είχε βγει από τον Ισθμό] με προορισμό τον Πειραιά. Οι  Γερμανοί  όταν αντιλήφθηκαν την πορεία του εξαπέλυσαν τρία  στούκας τα οποία ξεπρόβαλαν πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας. Το  «Υδράκι» προσπάθησε  να προφυλαχθεί πίσω από τις Λαούσες. Ο βομβαρδισμός όμως ήταν ανελέητος. Σε λίγα λεπτά βούλιαξε.

 Οι κάτοικοι της Κυψέλης που παρακολουθούσαν το κακό έτρεξαν προς την παραλία του Λεόντι. Κάποιοι από το πλήρωμα του πλοίου πνίγηκαν, όσοι επέζησαν κατόρθωσαν να ανέβουν στις Λαούσες ενώ όσοι  είχαν δυνάμεις κολύμπησαν και βγήκαν στο Λεόντι, όπου δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες των κατοίκων. Οι τραυματίες νοσηλεύτηκαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης [σημερινό ξενοδοχείο «Μιράντα»]. Πολεμικό πλοίο που κατέφθασε τις επόμενες ώρες περισυνέλεξε  τους επιζώντες. Η ιστορικός Γωγώ Κουκικούρδη αναφερόμενη σε αυτή την τραγική εικόνα  του πολέμου, μας κατέθεσε σε συνέντευξη της πριν από χρόνια ότι ήταν φοβερό να  βλέπει κανείς ανθρώπους κτυπημένους, κομματιασμένους από τις οβίδες. Οι  Αιγινήτισσες – εθελόντριες – νοσοκόμες, τους περιποιήθηκαν και όταν ήταν να φύγουν έγινε μια εκδήλωση  από τα παιδιά του Συλλόγου που είχε φτιάξει με άλλες κυρίες  η Γ. Κουλικούρδη. Τους έκαναν τραπέζι, τους πρόσφεραν λουλούδια, τους τραγούδησαν. Και όλα αυτά λίγο πριν  έρθουν  οι Γερμανοί στην Αίγινα.

    Τα τελευταία  χρόνια γίνεται επιμνημόσυνη δέηση  για  τους ναυτικούς  που έχασαν τη ζωή τους στη  Λαούσα. Η  βύθιση  του «Ύδρα» από τους Γερμανούς, η μοναδική ίσως πολεμική επιχείρηση που έλαβε χώρα στην περιοχή μας, είναι  εντελώς άγνωστη στους νεότερους. 

"Ο Δράκος" του Ευγένιου Σβάρτς

Από τη Θεατρική ομάδα ΕΠΑΛ - ΓΕΛ -ΙΕΚ Αίγινας

  Η Θεατρική ομάδα του Επάλ του Γενικού Λυκείου και του ΙΕΚ Αίγινας πιστή στο ανοιξιάτικο ραντεβού της ανεβάζει για φέτος το Θεατρικό έργο του Ευγένιου Σβαρτς "Ο Δράκος" στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας σε σκηνοθεσία Λάγιας Μαστρογιαννίδου.
  Η παράσταση κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 27 Απριλίου και ώρα 21.00 μ. μ. και θα παίζεται ως εξής: 27 -28 -29 Απριλίου και 4 -5-6-11- 12 -13 Μαΐου.

Λίγα λόγια για το έργο:

    Είναι ένα έργο που μας δείχνει το πώς μπορούμε να αντιδρούμε σε κάθε τι που μας εξουσιάζει μέσα από το φόβο,  ένα πολιτικό έργο με κριτική ματιά απέναντι στην εξουσία.
Το έργο ανήκει στην κατηγορία της «χρυσής εποχής του θεάτρου» της Σοβιετικής ΄Ενωσης, 20 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Γράφτηκε το 1943, από τον Ευγένιο Σβαρτς, σαν μια αλληλογραφία εναντίον του φασισμού και του ολοκληρωτισμού, χρησιμοποιώντας τη φόρμα του παραμυθιού. ΄Όμως σύντομα απαγορεύτηκε λόγω της ανατρεπτικής δύναμης που υπήρχε κάτω από τη γελοιοποίηση του δεσποτισμού.  Εκφράζει με γλαφυρότητα την αλαζονεία της εξουσίας μέσα από τη μαγική διαδικασία του παραμυθιού.
    Ο Ευγένιος Σβαρτς προτείνει μια βαθιά ψυχολογική ανάλυση της καταπίεσης και της υποταγής λόγω φόβου και δεν είναι καθόλου μοιρολάτρης. Πιστεύει ότι ο φόβος και η καταπίεση μας μειώνουν  σαν ανθρώπους, μας κάνουν ανίσχυρους να αντιδράσουμε και μας καθιστούν ευάλωτους σε κάθε εξουσία, όσο παράλογη κι αν είναι. Και αυτό γιατί βρίσκουν μέσα μας υποδοχείς, «δυνάμει δράκους», που αν δεν ξεριζωθούν θα μας οδηγούν ατέρμονα σε ένα φαύλο κύκλο υποταγής, που αναπαράγεται με άλλοθι το στενά προσωπικό μας συμφέρον ή τέλος πάντων αυτό που εμείς νομίζουμε σαν τέτοιο. Έτσι η επανάσταση παίρνει νόημα σαν μια διαρκής προσπάθεια απελευθέρωσης από το φόβο αλλά και από τον στενό ατομισμό.

"Ο  Δράκος"  τη φετινή χρονιά παίχθηκε με μεγάλη επιτυχία στην Καλαμάτα, στην Αργυρούπολη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

  Η φωτογραφία της ανάρτησής μας προέρχεται από την ταινία "Ο Δράκος" μ ετον αείμνηστο Ντίνο Ηλιόπουλο. Ασφαλώς η ταινία πέρα από την επιτυχία και τα βραβεία που απέσπασε δεν έχει καμμία σχέση με το θεατρικό έργο. Ωστόσο προτιμήσαμε αυτή τη φωτογραφία παρά να αντιγράψουμε από το διαδίκτυο εικόνες από τις παραστάσει του έργου σε άλλες περιοχές για να μη δημιουργηθεί σύγχυση. Μόλις εξασφαλίσουμε φωτογραφίες από την παράσταση των παιδιών της Αίγινας θα κάνουμε νέα ανάρτηση.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΑΙΔΙΑ - ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΛΑΓΙΑ

Η Βασίλισσα της Ισπανίας στις Σπέτσες

   Όπως κάθε χρόνο η οικογένεια του πρώην βασιλιά της Ελλάδος Κωσταντίνου εόρτασε το Πάσχα στις Σπέτσες συνοδευόμενη από αρκετά μέλη της οικογένειάς της. Αυτό όμως που έκανε τη διαφορά στο φετινό ερχομό πολλών διασημοτήτων και Vips  στο αρχοντικό νησί τις ημέρες του Πάσχα, ήταν η διακριτική και σεμνή παρουσία της γλυκύτατης βασίλισσας της Ισπανίας Σοφίας, η οποία εόρτασε το Ορθόδοξο Πάσχα μαζί με την οικογένεια του αδελφού της Κωσταντίνου.

  Και όπως πάντα ο αρχιμ. Γρηγόριος Νανακούδης εφημέριος του Ι. Ναού Αγίου Νικολάου Σπετσών κρατώντας το Ευαγγέλιο υποδέχθηκε τη βασιλική οικογένεια στην πύλη του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου, πιστός στις αρχές της φιλοξενίας και του πρωτοκόλλου. Η βασιλική οικογένεια παρακολούθησε την τελετή της Αναστάσεως στον Άγιο Νικόλαο Σπετσών.

  Μπορεί οι εποχές να άλλαξαν όμως η αίγλη κάποιων θεσμών εξακολουθεί να βρίσκει λίγους αλλά φανατικούς οπαδούς. Πέρα όμως από αξιώματα, θρόνους και τίτλους υπάρχουν τα πρόσωπα και η αύρα τους. Η απόδοση τιμής, η προσήκουσα ευγένεια και η άψογη συμπεριφορά απέναντι σε πρόσωπα του πρόσφατου παρελθόντος, είτε συμφωνούμε είτε δεν συμφωνούμε με επιλογές αποφάσεις και πράξεις τους, δεικνύουν  ήθος και  μεγαλωσύνη ψυχής.

   Συγχαίρουμε γι' αυτό το π. Γρηγόριο Νανακούδη

 

Άγιος Γεώργιος ο Καθολικός στην Παλιαχώρα της Αίγινας

    Από τους πρώτους ναούς της Καστροπολιτείας του Αργοσαρωνικού στην Αίγινα που θα συναντήσει ο επισκέπτης είναι αυτός του Αγίου Γεωργίου του Καθολικού. Ο ναός φέρει και την ονομασία "Παναγία η Φορίτισσα" διότι βρισκόταν στην κεντρική πλατεία της Παλιαχώρας (forum- αγορά). Είναι ναός πανέμορφος, επιβλητικός και με αξιοπρόσεκτη αρχιτεκτονική. Μετά την π΄ροσφατη ανακαίνισή του από ιδιωτικό φορέα, βρίσκεται σε άριστη κατάσταση  τόσο το κτίριο όσο και οι σωζόμενες αγιογραφίες του.

   Σε αυτόν το ναό φυλασσόταν η κάρα του Αγίου Γεωργίου που οι Καταλανοί κατακτητές είχαν φέρει από τη Λειβαδιά το 1393. Δυστυχώς η κάρα ταξίδεψε προς τη Βενετία σε αντάλλαγμα για το κτίσιμο του κάστρου της Παλιαχώρας.

 

   Αξίζει να σημειώσει κανείς ότι η "παραξενιά" και το ενδιαφέρον αρχιτεκτονικά αυτού του ναού είναι ότι λόγω της κατεύθυνσης του κτίσματος  που επηρεάστηκε από τη διαμόρφωση του εδάφους, το ιερό είναι το ποθετημένο κάθετα προς τον  κύριο άξονα του ναού.

  Πάνω από την κεντρική είσοδο του ναού συναντάμε  λατινική επιγραφή του Βενετού Διοικητού του Ναυπλίου που ήταν υπεύθυνος διοικητικά για την Αίγινα (1533). Χαρακτηριστικές είναι οι αγιογραφίες της "Άκρας Ταπείνωσης" οι "Ιεράρχες", οι "Άγιοι Θεόδωροι", ο "Άγιος Γεώργιος".

Το πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής στο Αγκίστρι.

  Ένα από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα πανηγύρια της ευρύτερης περιοχής του Σαρωνικού είναι αυτό της Ζωοδόχου Πηγής στο Αγκίστρι. Ο ομώνυμος ναός βρίσκεται στο μεγαλύτερο οικισμό του νησιού το Μεγαλοχώρι και είναι αφιερωμένος στην Παναγία Ζωοδόχο Πηγή. Εορτάζει καθε χρόνο την Παρασκεή μετά το Πάσχα, της Διακαινησίμου Εβδομάδος. Πλήθη πιστών συρρέουν στη χάρη της, ενώ είναι μεγάλος ο αριθμός των Αιγινητών που διαπλέει μέχρι το Αγκίστρι για να πάρει μέρος στο πανηγύρι.

  Ο ναός κτίστηκε από τον κόπο και το μόχθο των Αγκιστριωτών το 1885 και παραμένει μέχρι σήμερα το στολίδι του νησιού. Γύρω η μικρή πλατεία, το μικρό μνημείο, τα δέντρα και τα μικρά μαγαζιά συνθέτουν μια γνήσια νησιώτικη πλατεία, στην οποία τη κεντρική θέση ή μάλλον το κέντρο της ζωής αποτελεί ο ναός. Όλα ξεκινούν από εδώ και όλα εδώ καταλήγουν.

  Ο ναός υπέστη σοβαρές ζημιές το 1992 όταν πυρκαγιά κατέκαψε το  ξύλινο γυναικωνίτη. Αυτό όμως έδωσε την ευκαιρία να ανακαινισθεί ο ναός και να  αναδειχθεί η αρχιτεκτονική αξία του καθώς και να συντηρηθούν οι όμορφες αγιογραφίες του. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι το κτίσμα είναι ρυθμού βασιλικής με τρούλο και είναι οικοδομημένη από πωρόλιθο. Οι αγιογραφίες που κοσμούν το εσωτερικό του είναι ναζαρινής νοοτροπίας και έχουν φιλοτεχνηθεί από τον αγιογράφο Ανδριανό Σταματιάδη. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Ι. Μητροπόλεως Ύδρας, στην οποία εκκλησιαστικά ανήκει το Αγκίστρι, κατά την περίοδο 2005 -06 έγιναν εργασίες συντήρησης και καθαρισμού του εσωτερικού του ναού και των φορητών εικόνων από το συντηρητή κ. Ηλία Παπαγεωργίου.

    Σήμερα ο ναός βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Στο εξωτερικό του έχει αποκαλυφθεί η πέτρα, ενώ έχουν σημειωθεί αρκετές εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης από τον ακάματο εφημέριο του Αγκιστρίου τον αρχιμανδρίτη π. Ελευθέριο Κουμασίδη, ο οποίος φέτος συμπληρώνει δέκα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας και διακονίας στο νησί. Χάρη στις δικές του προσπάθειες ολοκληρώθηκε ένα έργο της τάξεως των 102.000 ευρώ, ποσό το οποίο προήλθε από το κεράκι και το υστέρημα των ευλαβών κατοίκων του νησιού.

Ζωοδόχος Πηγή Πόρου

  

Με αφορμή την εορτή της Ζωοδόχου Πηγής την Παρασκευή της εβδομάδας του Πάσχα, αφιερώνουμε τη σημερινή μας ανάρτηση στο γνωστό σε όλους μας «Μοναστήρι του Πόρου». Το παλαιότατο αυτό προσκύνημα προβάλει μέσα στην καταπράσινη ανοιξιάτικη φύση του Πόρου. Σε μια πευκόφυτη πλαγιά και ανάμεσα στους ελαιώνες και τα αειθαλή ευωδιαστά δέντρα, κάτασπρη σαν περιστέρι, αρχοντική και επιβλητική, κρύβοντας πίσω από την πύλη της μεγάλη ιστορία και ανεκτίμητη προσφορά προς το Γένος των Ελλήνων.  Η ιστορία της Μονής αρχίζει γύρω στα 1720 όταν ο Μητροπολίτης  Αθηνών Ιάκωβος Β΄ από ευγνωμοσύνη προς την Παναγία, επειδή έπασχε από λιθίαση και θεραπεύτηκε από το νερό του αγιάσματος που υπήρχε εκεί, έκτισε το μοναστήρι  και το αφιέρωσε στην Ζωοδόχο Πηγή Παναγία λόγω της ύπαρξης μικρού ναΐσκου στην περιοχή. Τα επόμενα χρόνια το μοναστήρι μπαίνει κάτω από την ισχυρή προστασία του Οικουμενικού Πατριαρχείου  Κωνσταντινουπόλεως και με απόφαση του Πατριάρχη Παϊσίου ανακηρύσσεται Σταυροπηγιακό. Στα  χρόνια της Επανάστασης που ακολουθεί και χάρη στα ισχυρά προνόμια του, οι Τούρκοι δεν το ενοχλούν, μετατρέπεται σε κέντρο συγκέντρωσης και προετοιμασίας των ναυάρχων για τον αγώνα. Με τα καράβια τους και χωρίς να κινούν τις υποψίες των Τούρκων ο Μιαούλης, ο Τομπάζης, ο Αποστόλης από τα Ψαρά, κρύβονται πίσω από τους δυνατούς τοίχους της Μονής  και συζητούν τα προβλήματα και την οργάνωση του αγώνα τους. Σήμερα ο επισκέπτης θα συναντήσει στον αυλόγυρο του Μοναστηριού τους τάφους των ναυμάχων του αγώνα του ’21. Μετά τον αγώνα και με απόφαση του Βιάρου Κπαοδίστρια, αδελφού του Κυβερνήτη, το έτος 1829 πουλήθηκαν όλα τα ποίμνια της Μονής, ώστε να αντιμετωπισθούν τα έξοδα του ελληνοδιδασκαλείου.

 Η Δημογεροντία του Πόρου παρέλαβε όλα τα εισοδήματα της Μονής και  μείωσε σημαντικά τον αριθμό των μοναχών που διέμεναν στη Μονή. Την ίδια εποχή η Κυβέρνηση εγκατέστησε στη Μονή ορφανοτροφείο για τα ορφανά του πολέμου. Ο ευσεβής κυβερνήτης συνδέθηκε πολύ με το Μοναστήρι το οποίο επισκεπτόταν τακτικά και εκεί μέσα στο γαλήνιο περιβάλλον έπαιρνε σημαντικές αποφάσεις. Το 1830 ιδρύει  την πρώτη Ιερατική Σχολή της ελεύθερης Ελλάδας με σκοπό την  πνευματική αναμόρφωση των κληρικών της Εκκλησίας. Η Σχολή εγκαθίσταται  στο Μοναστήρι του Πόρου και λειτουργεί μέχρι την ημέρα της δολοφονίας του. Τα χρόνια που ακολουθούν οι πατέρες της Μονής προσφέρουν σημαντικά στη λειτουργία των «ελληνικών σχολείων». Η φιλανθρωπική δράση της Μονής συνεχίζεται παρά τα δυσχερή οικονομικά της  σε όλη τη διάρκεια  του 19^ου αιώνα  αλλά πολύ περισσότερο στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, όπου τα κελάρια της ήταν ανοιχτά  και οι μοναχοί μοίραζαν στους πεινασμένους Ποριώτες λάδι και στάρι. Η ιστορία της Μονής από τη μέρα της ίδρυσής μέχρι σήμερα είναι ένας μακρύς κατάλογος προσφορών  στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της περιοχής όσο και στην πνευματική ανύψωση και μόρφωση τους. Ευτύχησε επίσης να διατελέσουν ηγούμενοι της πολλοί και άξιοι κληρικοί οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην οργάνωση, επιβίωση και πνευματική προσφορά της. Πολλοί εξ αυτών αναδείχθηκαν σε Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας όπως ο μακαριστός μητροπολίτης Καστορίας Γρηγόριος Παπουτσόπουλος και ο σημερινός μητροπολίτης Ύδρας κ.κ. Εφραίμ. Σήμερα στο πηδάλιο της Μονής βρίσκεται ένας άξιος κληρικός ο αρχιμ. Λουκάς Ζήσιμος ο οποίος έχει καταβάλει τεράστιες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για τη συντήρηση, ανακαίνιση και αγιογράφηση του ιστορικού μοναστηριού με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει την εμπιστοσύνη, την αναγνώριση και την αγάπη των Ποριωτών.

    Το  μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής Καλαυρείας Πόρου κατορθώνει να κερδίσει  τον επισκέπτη του όχι μόνο λόγω της θέσης του και του πανέμορφου φυσικού περιβάλλοντος που το περιβάλει , αλλά κυρίως λόγω της ιστορίας της πνευματικότητας και της φιλόξενης υποδοχής που επιφυλάσσει στον επισκέπτη του Άξια λοιπόν  θεωρείται ως σημείο αναφοράς του σημερινού Πόρου και ως ένας σημαντικός προορισμός  για τους επισκέπτες και παραθεριστές του νησιού.