Αύγουστος στην Αίγινα................

 Αύγουστος  στην Αίγινα σημαίνει διακοπές. Ξεγνοιασιά, καλή διάθεση, όμορφη παρέα, θερινό σινεμά, δροσερά καφέ στην παραλία, ταβέρνα δίπλα στο κύμα  και ξεκούραση.

  Αύγουστος στην Αίγινα σημαίνει πολιτισμός. Σηματοδοτείται από το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής, τις εκθέσεις στο Λαογραφικό Μουσείο και στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης, από την πληθώρα των εκδηλώσεων σε κάθε γωνιά του νησιού. Βραδινή απόδραση στην Επίδαυρο για θέατρο. Κολύμπι στη Μονή. Πανσέληνος στην Αφαία. Μα κυρίως φρέσκα και δροσερά σταφύλια, ολόγλυκα σύκα και κατακόκκινα φιστίκια. 

   Αύγουστος στην Αίγινα σημαίνει πανηγύρι. Στη Σωτήρα στους Αγίους και στη Βαγία, της Παναγιάς στη Χρυσολεόντισσα, στη Μητρόπολη, στην Πέρδικα, στη Φανερωμένη. Αύγουστος στην Αίγινα και όλη η οικογένεια στο πατρικό στη βεράντα γύρω από μια πιατέλα με κρύο καρπούζι. Ουζάκι και χταποδάκι στα κάρβουνα.

  Διότι ο Αύγουστος στην Αίγινα είναι γιορτή

  Απολαύστε τον όπως η Σμαράγδα Καρύδη στην παραλία στα Βροχεία.

Οι Αιγινήτες έντεκα ΄Αγιοι

    Εορτάστηκε χθές Τρίτη 30 Ιουλίου η μνήμη των ένδεκα Αιγινητών Αγίων στον Ιερό Ναό στο Λιβάδι που φέρει το όνομα τους. Δυστυχώς η συνήθεια  έχει επιβληθεί και όλος ο κόσμος αποκαλεί το ναό αυτό ως "Άγιο Θωμά". Είναι λάθος. Στη μνήμη του Αγίου Θωμά έχει κτιστεί το παρακείμενο μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται στο προαύλιο του σημερινού ναού. Ο μεγάλος ναός των Αιγινητών Αγίων ο οποίος τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί πλέον ενορία και με τη φροντίδα, τον κόπο και την συμπαράσταση των ενοριτών αποτελεί ένα κόσμημα για την περιοχή, ενώ η καλαισθησία, και η αισθητική του προηγούμενου εφημερίου πρωτ. Ιωάννη Βλάχου τον  καθιστούν υπόδειγμα εκκλησιαστικής τέχνης και διακόσμησης. Άριστες αγιογραφίες, αυστηρά επιλεγμένα χρώματα, ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο, οι πολυέλαιοι, τα φωτιστικά και κάθε αντικείμενο μαρτυρούν την αγάπη και την προσήλωση όχι απλά στο καλό γούστο αλλά και στο σεβασμό στην παράδοση και στον εκκλησιαζόμενο.

   Ο ναός εορτάζει την 30η Ιουλίου την σύναξη των Αιγινητών Αγίων, δηλαδή των Αγίων που πέρασαν, έζησαν ή τελείωσαν τη ζωή τους στην Αίγινα. Των Αγίων Κρίσπου του αποστόλου της Αίγινας, Αγίου Λεοντίου από την περιοχή της Κυψέλης, των αδελφών ιεραποστόλων από την Παχειά Ράχη Ιούλιου και Ιουλιανού, της Οσίας  Αθανασίας, Θεοδώρας, Θεοπίστης, του Οσίου Λουκά του εν Στειρίω, του Αγίου Διονυσίου του εκ Ζανύνθου, του Αγίου  Νεκταρίου και του μαθητή του Σάββα του Καλύμνιου.

   Για τη ζωή και το έργο των Αγίων αυτών μορφών έχει κυκλοφορήσει εδώ και χρόνια και διατίθεται στα βιβλιοπωλεία  της Αίγινας  το βιβλίο "Αγιοβάδιστα νησιά" με κείμενα των Χρ. Γελαδάκη και Γ. Μπήτρου.

H "Φαίδρα" σήμερα

    Επειδή μας έχετε αποδείξει με την υψηλή επισκεψιμότητα σας σε αναρτήσεις που  αναφέρονται στα πλοία της γραμμής του Αργοσαρωνικού την αγάπη σας για αυτά, σας αφιερώνουμε σήμερα μια ολοκαίνουργη φωτογραφία του πολύ αγαπημένου "ΦΑΙΔΡΑ"  που πέρασε για λίγο από τις θάλασσες μας.

Κατασκευάστηκε για την Θάσο και τις άγονες του βορείου Αιγαίου. Δεν ταξίδεψε ποτέ στο νησί και λόγω χρεών έφυγε άδοξα για την Αίγινα όπου έκανε ταξίδια προς τη Σουβάλα αλλά και το Αγκίστρι. Το υψηλό κόστος λειτουργίας  του αλλά και η οικονομική κρίση οδήγησαν την εταιρεία τουνα το πουλήσει στην Ιορδανίακαι  όπου δουλεύει ως και σήμερα. Το πλοίο ταξιδεύει ως κρουαζιερόπλοιο σε μια γραμμή δυο ωρών μεταξύ Aqaba και Nuweiba για την εταιρεια AB MARITIME. 

    Εκτός από το χρώμα του που έχει αλλάξει οι πιό παρατηρητικοί από εσάς θα εντοπίσουν και αρκετές αλλαγές που υπέστη το σκάφος κατά την μετασκευή του στο Πέραμα πριν φύγει για Ιορδανία. Πολλοί εξωτερικοί χώροι έχουν μετατραπεί σε κλειστούς κοινόχρηστους χώρους.

Ο μάρτυς Καλλίνικος και οι σημερινοί άξιοι Καλλίνικοι.

 

  Η χθεσινή ημέρα  ήταν αφιερωμένη σύμφωνα με το εορτολόγιο της Εκκλησίας μας στη μνήμη του νεαρού μάρτυρα Καλλινίκου. Πριν καταθέσουμε  το άκρως κατατοπιστικό σημείωμα του π. Γεωργίου Δορμπαράκη για τη ζωή και το μαρτύριο του Αγίου, να δώσουμε τις ευχές μας  σε τρεις Καλλίνικους που εορτάζουν αυτή την ημέρα. Καταρχήν στο πρώην Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο ο οποίος μπορεί πλέον να ησυχάζει από την ενργό δράση, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η προσφορά του στα Εκκλησιαστικά πράγματα υπήρξε ρηξικέλευθη και πρωτοπόρα ιδιαίτερα τα χρόνια που υπηρέτησε την Πειραϊκή Εκκλησία. Μέσα από το έργο του αναδείχθηκαν πολλά και άξια στελέχη της Εκκλησίας, μητροπολίτες, θεολόγοι αλλά κυρίως ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ο οποίος ήταν πνευματικό του παιδί.

   Δεύτερον στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Παροναξίας κ.κ. Καλλίνικο ο οποίος διακονεί τα όμορφα κυκλαδίτικα νησιά της Πάρου, της Νάξου και Αντιπάρου με περισσή φροντίδα σύνεση και διάθεση για σωστό ποιμαντικό και κατηχητικό έργο.  Του ευχόμαστε υγεία μακροημέρευση και κάθε προκοπή στο έργο του. Μην ξεχνάμε ότι υπήρξε για πολλά χρόνια ιεροκήρυκας και υπεύθυνος για τη νεότητα στην Αίγινα και είχαμε μια καλή και εποικοδομητική συνεργασία.

    Τέλος στέλνουμε την αγάπη μας και τις ευχές μας στον ακρίτα αγωνιστή ηγούμενο, στον πρωτοπόρο εκπαιδευτικό και ακάματο κοινωνικό εργάτη της Καρπάθου αρχιμ. Καλλίνικο Μαυρολέων. Καλή συνέχεια με δύναμη, υγεία και πολλές ... πολλές αντοχές

.

 Του πρωτ. Γεώργιου Δορμπαράκη

   «Ο άγιος Καλλίνικος καταγόταν από την Κιλικία. Ήταν εξαιρετικά αγαθός άνθρωπος, κι αυτό γιατί οικοδόμησε τον εαυτό του με τον φόβο του Θεού. Έγινε για πολλούς δάσκαλος σωτηρίας και νουθετούσε ιδίως τους ειδωλολάτρες να απομακρυνθούν από τα μάταια και να αποκτήσουν επίγνωση του αληθινού Θεού, του Δημιουργού όλων. Γι’ αυτό συνελήφθη κι οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Σακερδώνα. Υποβάλλεται λοιπόν από αυτόν σε όλα τα είδη των βασανιστηρίων, κι αφού του φόρεσαν στα πόδια σιδερένιες κρηπίδες που είχαν όρθια καρφιά, διατάσσεται να τρέξει μέχρι την πόλη της Γάγγρας, που απείχε ογδόντα στάδια. Αφού κάλυψε λοιπόν τα εξήντα, επειδή οι στρατιώτες που τον οδηγούσαν δίψασαν πολύ, δεν μπορούσε εξαιτίας τους να προχωρήσει άλλο. Γι’ αυτό προσευχήθηκε και από ξερό βράχο έβγαλε νερό, το οποίο ακόμη και τώρα χρησιμοποιείται ως πηγή. Όταν έφτασε στη Γάγγρα, τον έβαλαν μέσα σε καμίνι φωτιάς, όπου και παρέδωσε στον Θεό το πνεύμα του. Τελείται δε η σύναξή του πλησίον της Γέφυρας του Ιουστινιανού και πλησίον του Πετρίου».

       Στον άγιο μάρτυρα Καλλίνικο βλέπουμε το κύριο στοιχείο της αγιότητας: την υπέρβαση του φόβου του θανάτου, όπως το επισημαίνει ο υμνογράφος του, ήδη από το πρώτο στιχηρό του εσπερινού της εορτής του: « θεόφρον Καλλίνικε, υπέρ το ζην το θανείν, ευσεβώς προελόμενος, του Χριστού τον θάνατον αληθώς εξεικόνισας». Δηλαδή: μάρτυς θεόφρον Καλλίνικε, αφού προτίμησες λόγω της ευσέβειάς σου τον θάνατο παραπάνω από τη ζωή, εξεικόνισες αληθινά τον θάνατο του Χριστού. Η επιλογή του θανάτου παραπάνω από τη ζωή δεν οφείλετο βεβαίως σε λόγους ψυχολογικούς, σε μία βαθειά κατάθλιψη πιθανόν, ούτε και σε κάποια φιλοσοφική θεωρία. Οφείλετο στη μεγάλη αγάπη που είχε ο μάρτυρας για τον Χριστό – αυτό δηλώνει άλλωστε το επίρρημα «ευσεβώς» – η οποία τον έκανε να προτιμά πάντοτε Εκείνον από οτιδήποτε άλλο, έστω και την ίδια τη ζωή του. «Τη του Χριστού αγάπη τετρωμένος ο μάρτυς ανέκραζεν, εν τοις αγώσι εγκαρτερών: Εις οσμήν δραμούμαι μύρων, ακολουθών των πάθει Σου, τη αθλήσει τη δι’ αίματος». Στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτε άλλο, από το να προσπαθεί να παραμένει συνεπής στον λόγο του Χριστού, ο Οποίος προτρέπει και λέγει: «ο φιλών πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος». Δεν υπάρχει δηλαδή μεγαλύτερη αγάπη, από την αγάπη προς τον Χριστό, κι αυτό θέλησε να ζήσει με τρόπο συνεπή ο άγιος Καλλίνικος, όπως βεβαίως και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

   Την επιλογή ακόμη και του θανάτου, προκειμένου ο πιστός να μείνει σταθερός στην αγάπη του Χριστού, την βλέπουμε ως το κατεξοχήν στοιχείο αγιότητας και στον απόστολο Παύλο, ο οποίος, πληγωμένος κι αυτός από την ίδια αγάπη, έλεγε: « Έχω την επιθυμίαν εν τω αναλύσαι και συν Χριστώ είναι». Επιθυμώ να πεθάνω και να είμαι μαζί με τον Χριστό. Να πεθάνει όχι γιατί βαρέθηκε τη ζωή, αλλά για να είναι πιο γρήγορα σε βαθύτερη σχέση με τον Χριστό. Κι αλλού: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Πέπεισμαι ότι ούτε θάνατος ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού». Τα δυνατά αυτά συναισθήματα που συνέπαιρναν τον απόστολο Παύλο, ήταν εκείνα που βλέπουμε να διακατέχουν και τον άγιο Καλλίνικο. Κι είναι το στοιχείο τούτο, όπως είπαμε, το στοιχείο που αποκαλύπτει την αληθινή αγιότητα, όπως μας το λέει ωραία και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Ο άγιος επιθυμεί καθ’ ημέραν τον θάνατον». Για τους λόγους βεβαίως που εξηγήσαμε.

   Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι μία τέτοια αγάπη, η οποία αποκαλύπτει τα αληθινά όρια της πίστης στον Χριστό, προϋποθέτει τη μετάθεση του κέντρου βάρους του πιστού από τη ζωή αυτή, με όλα τα θέλγητρα και τους πειρασμούς της, στον ίδιο τον Χριστό. Αν κανείς, με άλλα λόγια, δεν έχει πιστέψει – και δεν βιώνει στην ύπαρξή του – ότι η αληθινή ζωή βρίσκεται στον Χριστό, την πηγή της ζωής, και όχι στα περιορισμένα όρια αυτού του κόσμου, ο οποίος «παράγει και παρέρχεται» ως φθαρτός, δεν μπορεί να πει ότι είναι πραγματικά χριστιανός. Και δεν πρέπει να σπεύσει κανείς να πει ότι αυτό είναι για τους λίγους και τους εξαίρετους, γιατί αυτή η σχέση με τον Χριστό δόθηκε σε όλους τους πιστούς ως δωρεά στο άγιο βάπτισμα, που απλώς καλούμαστε διαρκώς να επιβεβαιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Μη ξεχνάμε ότι δια του βαπτίσματος γινήκαμε μέλη Χριστού και συνεπώς Εκείνος είναι η ρίζα μας και το σπίτι μας.

                            παπα Γιώργης Δορμπαράκης  από το θεολογικό ιστότοπο Kontonopou.blogspot.com

Ο "Πορτοκαλής Ήλιος"... έδυσε για πάντα

    Από το blog thesshiping.com  πληροφορηθήκαμε πως ο παλαιός 'Πορτοκαλής Ήλιος" δεν υπάρχει πιά. Το άλλοτε περήφανο βαποράκι του Σαρωνικού, που καλωσόριζε τους επιβάτες του και τους προσέφερε στιγμές μοναδικές με τα ταξίδια του, σήμερα δεν έχει μείνει τίποτα να το θυμίζει, παρά μόνο κάποια καρτ- ποστάλ, φωτογραφίες, ταινίες και μνήμες παλαιών επιβατών. Τα τελευταία χρόνια μετά το ατύχημά του έξω από το λιμάνι της Αίγινας ως μικρό κρουαζιερόπλοιο "Γιωργής", ήταν παροπλισμένο στα ναυπηγεία της Θεσσαλονίκης, όπου περίμενε να του ορίσουν την τύχη του. Τελικά τον περασμένο χειμώνα παραδόθηκε στη φλόγα του διαλυτή του στη Θεσσαλονίκη και σήμερα πλέον είναι μια παλιά καλή ανάμνηση.  Ακολούθησε έτσι την μοίρα όλων εκείνων των μικρών αλλά πολυαγαπημένων πλοίων του Σαρωνικού που πρόσφερε μοναδικά ταξίδια στους επιβάτες του χρωματίζοντας τα δύσκολα χρόνια των δεκαετιών του '60 και '70, με στιγμές ανεμελιάς στα καταστρώματα του, κάτω από τις πορτοκαλί τέντες.

   Ποιός ήταν όμως ο "Πορτοκαλής";

   Στη δεκαετία του '60 ο εφοπλιστής Κώστας Λάτσης διαφημίζει τη δρομολόγηση του μεγάλου για την εποχή εκείνη επιβατηγού στον Αργοσαρωνικό. Είχαν προηγηθεί η "Εριέττα" και ο "Σπύρος" τα λεγόμενα και "πούλμαν" της εποχής. Με το εντυπωσιακό όνομα "Πορτοκαλής Ήλιος" το πρώην πλοίο - καζίνο μετατρέπεται σε επιβατηγό και αναλαμβάνει τη γραμμή προσεγγίζοντας καθημερινά την Αίγινα, τα Μέθενα, τον Πόρο, την Ύδρα, την Ερμιόνη και τις Σπέτσες. Στην κυριολεξία άφησε εποχή και μεσουράνησε στη γραμμή όχι μόνο εξαιτίας της ονομασίας του αλλά και με την πολυτέλεια και άνεση που πρόσφερε για την εποχή του. Τα ταξίδια στο Σαρωνικό ταυτίστηκαν με τον "Πορτοκαλή Ήλιο"

   Αρχές  της δεκαετίας του '80 εγκαταλείπει τη γραμμή και  "χάνεται" κάπου στο Αιγαίο κάνοντας μικρά δρομολόγια πότε από το Ηράκλειο για την αντικρινή νησία "Ντία" ή για Σαντορίνη και πότε από την Ουρανούπολη για Άγιον Όρος κάνοντας τον περίπλου του Άθω, χωρίς να περάσει ποτέ απαρατήρητο. Τη δεκαετία του 2000 κάτω από νέα πλοιοκτησία ανακαινίζεται εκ βάθρων με νέα μοντέρνα και εντυπωσιακή γραμμή επιστρέφει στον Αργοσαρωνικό, στην κυριολεξία αγνώριστο με το όνομα ΄Γιωργής" και εκτελεί καθημερινές κρουαζιέρες σε Αίγινα - Πόρο - Ύδρα. Σε μία από αυτές σκοντάφτει ένα απόγευμα στο ύφαλο που υπάρχει έξω από το λιμάνι της Αίγινας. Τραυματίζεται ανεπανόρθωτα και παροπλίζεται.

   Το περήφανο σκαρί θα μείνει πάντα αξέχαστο στη μνήμη όσων αγαπούν τα ταξίδια με πλοία φευγάτα, πανέμορφα  που φέρουν στα πλευρά τους παράξενα ονόματα γεμάτα μύθο και αθωότητα. Γεμάτα μυρωδιές, ανάσες και ιδρώτα από παιδικά καλοκαίρια.

   Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το "Θησαυρό της Βαγίας" της Ζ. Σαρρή, αποχαιρετώντας το πλοίο που χαρακτήρισε τις παιδικές διακοπές άλλων δεκαετιών:

"Ο Πορτοκαλής Ήλιος ξεμάκραινε από το λιμάνι του Πειραιά. Οχτώ το πρωί και η ζέστη κιόλας ίδρωνε το κορμί, κολλούσε πάνω στο δέρμα. Η θάλασσα ασάλευτη θα ' μοιαζε αληθινό γυαλί, αν δεν ήταν οι άσπροι αφροί που ξεσήκωνε το καράβι χαράζοντάς την. Κόσμος πολύς, περισσότερες γυναίκες και παιδιά, που ξεκινούσαν για κάποιο νησί του Σαρωνικού, την Αίγινα, τον Πόρο, την Ύδρα ή τις Σπέτσες. Τα σχολεία είχαν κλείσει κι οι μητέρες είχαν ετοιμάσει τις καλοκαιριάτικες αποσκευές, βατραχοπέδιλα, μάσκες, σαγιονάρες, ψάθινα ή πάνινα καπέλα.... Στο κατάστρωμα οι πολυθρόνες ήταν όλες  πιασμένες κι ούτε ένα σκαμνί αδειανό. Στα σαλόνια έκανε τόση ζέστη, που όλοι οι επιβάτες προσπαθούσαν να βολευτούν έξω, με την ελπίδα να δροσιστούν από τον αέρα της θάλασσας. Σε μια άκρη της κουπαστής, δύο αγόρια, θα ήταν δεκατεσσάρων χρονών, κοιτούσαν στ' ανοιχτά και συζητούσαν.

- Πέρσι , την ίδια ακριβώς μέρα ταξιδεύαμε με το ΚΑΜΕΛΙΑ.Τούτο το καράβι φαίνεται πιό μεγάλο, πιό καλό, έλεγε ο Κλου ο σγουρόξανθος, ψηλός με ωραία μελιά μάτια.

-Ναι αλλά πέρσι πηγαίναμε στον Πόρο, ενώ φέτος.....

.... στα μεγάφωνα ακούστηκε μια φωνή: "Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες  που προορίζονται για την Αίγινα να ετοιμαστούν για την αποβίβαση, το πλοίο θα αναχωρήσει αμέσως". Ο ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ έμπαινε στο λιμάνι......................................" 

Εμ. Ροΐδη: "Ψυχολογία Συριανού συζύγου"

    Συνεχίζει τις παραστάσεις του το 3ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας μέσα σε έναν καταιγισμό παράλληλων και ποικίλων εκδηλώσεων που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια το καλοκαιρινό πολιτιστικό τοπίο. Αποτέλεσμα ο θεατής να κάνει με δυσκολία την τελική επιλογή της βραδιάς. Η ποικιλία είναι ευπρόσδεκτη, ο σωστός προγραμματισμός όλων αυτών των εκδηλώσεων παραμένει το αδύνατο σημείο.

    Μέσα λοιπόν σε αυτό τον ανελέητο καταιγισμό κατορθώνουν και παρουσιάζονται παραστάσεις off Broadway της Αθηναίκής θεατρικής πιάτσας. Παραστάσεις που έχουν κάνει την πορεία τους, έχουν αξιολογηθεί από κοινό και κριτικούς και εν τέλει είναι ευτύχημα να φιλοξενούνται στα σκαλιά του Κυβερνείου.

   Έτσι και η χθεσινή. Ο λόγος ο ελληνικός ο αλλοτινός μα αψεγάδιαστος του Εμμανουήλ Ροΐδη ήρθε και συνταίριαξε με το κτίριο και το χώρο που έζησε και εργάστηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ένα έργο δύσκολο, ένας μονόλογος βασικά, (από τον ηθοποιό Ιωσήφ Ιωσηφίδη) που παρά την αφόρητη ζέστη, τους ήχους της πόλης και το ακατάλληλο της σκηνής κατόρθωσε να παρουσιαστεί ευπρεπώς από τους δύο ηθοποιούς της παράστασης. Ο λόγος για τις σκέψεις, τις αμφιβολίες, την καχυποψία, τα ερωτηματικά ενός ανασφαλούς συζύγου ο οποίος υποπτεύεται διαρκώς τη γυναίκα του με την οποία ήταν σφοδρά ερωτευμένος πριν το γάμο. Την παντρεύτηκε και πήγαν στην Τζιά για μήνα του μέλιτος με τη βεβαιότητα ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Αντιθέτως εκεί παρέμειναν όλο το καλοκαίρι και  ασφαλώς ο έρως εφούντωσε. Με την επιστροφή στη Σύρα όμως ξεκινούν πολλά βασανιστικά ερωτήματα αν η σύζυγος του είναι πιστή.... καιροφυλακτεί, παρακολουθεί, υποψιάζεται. Εις μάτην όμως  κοπιάζει..........

  Οι παραστάσεις του Φεστιβάλ ολοκληρώνονται απόψε με την παράσταση των Α. Λάκη, Σαϊα Ηρώ και Γ. Νανούρη: "Η μουσική και η ποίηση"

'Αγιος Παντελεήμων, στο δάσος του Μεσαγρού

  Μέσα στο δάσος, κοντά στη γνώριμη ομώνυμη πηγή το γραφικό εκκλησάκι έχει την τιμητική του. Εορτάζει ο Άγιος Παντελεήμων στον οποίο είναι αφιερωμένο το μικρό ξωκλήσι. Μεγάλος αριθμός προσκυνητών όχι μόνο από το Μεσαγρό αλλά και από όλη την Αίγινα καταλήγουν εκεί ως ευλαβείς προσκυνητές στη χάρη του.
  Ένας πνεύμονας οξυγόνου, ένα ήρεμο φυσικό τοπίο από τα λίγα που έχουν απομείνει ακόμα στο νησί. Το εκκλησάκι για όσους δεν το γνωρίζουν βρίσκεται στο δρόμο προς τις Άλωνες αφού στρίψουμε από το νεκροταφείο Μεσαγρού στα δεξιά. Παλαιότερα η πηγή που υπάρχει εκεί - από τις πιό ξακουστές στην Αίγινα - δρόσιζε τους κατοίκους του Μεσαγρού και όχι μόνο. 

   Η τοποθεσία προσφέρεται επίσης για περίπατο μέσα στο δάσος. Ιδανική διαδρομή είναι αυτή προς τα δυτικά ακολουθώντας το χωματόδρομο μέχρι τον Άη - Στάθη, τον οποίο οι κυνηγοί της Αίγινας έχουν ως προστάτη. Μοναδική τοποθεσία  και χώρος ξεκούρασης μέσα στο δάσος με θέα την αντικρινή Παλαιοχώρα.

"Σαν κρασί" από την Αιγινήτισσα Μαρία Τζίτζη

    Οι Εκδόσεις Anubis και το «Κέντρο Τύπου» Αίγινας μας προσκαλούν στην πρώτη παρουσίαση του νέου βιβλίου της συγγραφέως Μαρίας Τζίτζη «ΣΑΝ ΚΡΑΣΙ».  Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί σήμερα Παρασκευή 26 Ιουλίου και ώρα 20:00 στο Κέντρο Τύπου, Λεωφόρο Δημοκρατίας 9, Παραλία Αίγινας.  Θα προλογίσει η δημοσιογράφος γεύσης, γευσιγνώστρια και ταξιδιωτική ρεπόρτερ του «Αθηνοράματος» Άρτεμις Τζίτζη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

    Ένα συγκλονιστικό ταξίδι που ξεκινά στην Ευρώπη στις αρχές του 19ου αιώνα, συνεχίζεται στη Νότια Αμερική και φτάνει ως τις μέρες μας.

Μια γυναίκα δυναμική και ονειροπόλα, που αφιέρωσε τη ζωή της στο κρασί, κι ένας άντρας μοιραίος, που έγινε το μήλο της έριδας ανάμεσα σε μια μάνα και μια κόρη. Αντικείμενα αμύθητης αξίας κρυμμένα για αιώνες στους πρόποδες των Άνδεων και μια παράταιρη παρέα ναυτικών, που ρίχνονται στο κυνήγι του θησαυρού κατατρεγμένοι από τη μοίρα και τη θάλασσα.

   Όνειρα, φιλοδοξίες, πάθη και μικρές καθημερινές ιστορίες μπλέκονται όπως οι έλικες του αμπελιού, καθώς ο έρωτας, η αφοσίωση, το καθήκον και η αυταπάρνηση ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Κι ο χρόνος κυλά σαν το κρασί, βγάζοντας στην επιφάνεια τον αληθινό μας εαυτό, τις μύχιες σκέψεις και τις επιθυμίες μας…

     Σας περιμένουμε να απολαύσουμε μαζί ένα ωραίο ποτήρι κρασί!

Η Αγία Παρασκευή στον οικισμό Λαζάρηδες της Αίγινας

 

  Ένα από τα πιό πραδοσιακά και γνήσια θρησκευτικά πανηγύρια της Αίγινας είναι αυτό της Αγίας Παρασκευής στον παραδοσιακό οικισμό των Λαζάρηδων στα βουνά της Αίγινας. Ένας οικισμός άγνωστος για το πλατύ παραθεριστικό κοινό του νησιού αλλά αγαπημένος προορισμός όσων λατρεύουν τα βουνά της Αίγινας, την ιστορία, την παράδοση και τα παλαιά μονοπάτια του νησιού.

  Τι γνωρίζουμε όμως για τους Λαζάρηδες;

Δύο   δρόμοι οδηγούν στους Λαζάρηδες. Ο  επισκέπτης μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο από την Αίγινα  που οδηγεί προς Τζίκηδες, Παχειά Ράχη, Ανιτσαίο ή  να ανέβει  το  δρόμο προς την Χρυσολεόντισσα  και πριν από το Μοναστήρι  να στρίψει αριστερά  στο χωματένιο,  κακοτράχαλο δρόμο. Ένα είναι σίγουρο, ότι και οι δύο διαδρομές θα αποζημιώσουν  τον  επισκέπτη,  γιατί  θα έχει την ευκαιρία να θαυμάσει την θέα  και  προς τη  δυτική πλευρά του Αργοσαρωνικού [εάν ακολουθήσει την πρώτη διαδρομή] αλλά και προς την ανατολική πλευρά του Αργοσαρωνικού και το Αιγαίο [εάν ακολουθήσει τη  δεύτερη διαδρομή].

   Ο  οικισμός Λαζάρηδες  έχει το   μεγαλύτερο υψόμετρο [ 320μ.] από όλους τους οικισμούς της Αίγινας. Βρίσκεται βόρεια  του οικισμού  του Ανιτσαίο   και σε μικρή απόσταση από αυτόν.

   Στην αρχαιότητα η περιοχή πρέπει να είχε κατοικηθεί, κάτι που μαρτυρείται από την ύπαρξη Μυκηναϊκών   τάφων, οι οποίοι  αποκαλύφθηκαν μετά  από ανασκαφές. Ο  οικισμός  Λαζάρηδες ιστορικά ανήκει στα Μυκηναϊκά  χρόνια. Από  τις ανασκαφές  που έγιναν  πίσω από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής που βρίσκεται στο τέλος ενός δρομίσκου  αριστερά, ανακαλύφθηκαν το 1979 από τον Αλκιβιάδη Λαζάρου μερικοί τάφοι της Μυκηναϊκής περιόδου,  που αποδεικνύουν  ότι  κατοικήθηκε το χωριό  από τη  μακρινή εκείνη εποχή. Στους τάφους αυτούς βρέθηκαν σημαντικά κτερίσματα, τα οποία μεταφέρθηκαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο  του Πειραιά. Τα ευρήματα αυτά,   οι αρχαιότητες στο  διπλανό Όρος και ο μύθος του Αιακού αποδεικνύουν ότι η περιοχή αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προιστορική εποχή. Σήμερα ο χώρος έχει χαρακτηρισθεί αρχαιολογικός.

   Η  θέση  του μικρού αυτού χωριού  είναι μαγευτική. Ο επισκέπτης μπορεί να αγναντέψει  την ανοικτή θάλασσα  προς το Αιγαίο. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι το μεγάλο λατομείο που συναντάμε  στα αριστερά, πριν μπούμε  στον οικισμό ,  επίσης   το παλαιό πούλμαν,  που έχει μετατραπεί  σε κατοικία,  αλλά  και  οι αναρίθμητες κεραίες  κινητής  τηλεφωνίας  και κάποιων σταθμών που έχουν εγκατασταθεί  στην περιοχή, αλλοιώνοντας  τη  φυσιογνωμία του τοπίου με  τα «κοντέινερ»  και  τις κακόγουστες  κατασκευές.

    Οι  Λαζάρηδες είναι ένα γνήσιο παραδοσιακό χωριουδάκι  με χαμηλά σπιτάκια  [περίπου δώδεκα] και λιγοστούς κατοίκους  που ασχολούνται με τη γεωργία , τα ελαιόδεντρα,  ενώ κάποιοι εργάζονται και στο λατομείο στην είσοδο του χωριού. Σήμερα υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα  και τηλέφωνο  αλλά όχι δίκτυο ύδρευσης. Οι λιγοστοί αυτοί κάτοικοι  από  παλιά  συγκέντρωναν το βρόχινο νερό σε δεξαμενές  [στέρνες – σουβάλες ]που κατασκεύαζαν οι ίδιοι. Οι  στέρνες αυτές και  οι σουβάλες βρίσκονταν κάτω από την επιφάνεια  του εδάφους,   είχαν σχήμα ακανόνιστο   και  καλύπτονταν   με ειδικό  κτίσιμο  όπως  οι  παλαιοί  φούρνοι. Παρόμοιες  στέρνες  αλλά  και σουβάλες  υπάρχουν  και σήμερα   στους Λαζάρηδες, στα βόρεια του οικισμού  και οι κάτοικοι  χρησιμοποιούν  το νερό τους για  το πότισμα των ζώων.

   Στους Λαζάρηδες αξίζει κανείς να επισκεφθεί τη   γραφική εκκλησούλα της Αγίας Παρασκευής, που εορτάζει  στις 26 Ιουλίου. Στο χωριό  εκείνη την ημέρα αλλά και από την παραμονή στήνεται ολόκληρο πανηγύρι στο  οποίο συμμετέχει πολύς κόσμος. Τον  υπόλοιπο χρόνο οι επισκέπτες είναι ελάχιστοι, γιατί λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη του οικισμού αλλά και την   αρχαιολογική  αξία του.

   Στην απογραφή του 1981 καταγράφηκαν  27 κάτοικοι,   του 1991 17 κάτοικοι και του 2001  μόνον  10.   Το  ΚΤΕΛ  Αίγινας  δεν περνά από εκεί.

Προφήτης Ηλίας στον Ασώματο. Μια υποδειγματική συντήρηση

  Η εικόνα από τον Προφήτη Ηλία  στον Ασώματο με τους δύο πρωταγωνιστές της ταινίας "Διακοπές στην Αίγινα", που παρουσιάσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση μας οδήγησε να σας δείξουμε και τη σημερινή μορφή της εκκλησούλας η οποία πραγματικά εντυπωσιάζει. Η ενορία των Αγίων Ασωμάτων  φρόντισε να συντηρήσει το εκκλησάκι με υποδειγματικό τρόπο. Δεν αποκαλύφθηκε μόνο η πέτρα, αλλά συντηρήθηκαν οι παλιές τοιχογραφίες - αγιογραφίες με εξαιρετικό γούστο και σεβασμό στο χώρο ενώ τοποθετήθηκαν τα απολύτως απαραίτητα. Παράδειγμα η λεπτή και καλόγουστη σιδηροκατασκευή που τοποθετήθηκε  στη θέση του τέμπλου αφήνει ελεύθερο το οπτικό πεδίο προς το μικρό ιερό. Ο εξωτερικός  χώρος φροντισμένος με έμφαση και πάλι στην πέτρα. Δεν γνωρίζουμε αν στην προσπάθεια αυτή αναμείχθηκε κάποιος ιδιώτης ή την ανέλαβε εξολοκλήρου. Ότι και να έχει συμβεί αξίζει συγχαρητηρίων. Η εποχή που τα αλλεπάλληλα στρώματα ασβέστη δήλωναν  και το σεβασμό και την αγάπη για κάποιο ξωκκλήσι ευτυχώς έχει περάσει. Έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα στο νησί όπου πολλά ξωκκλήσια έχουν συντηρηθεί με το σωστό τρόπο.

   Μπορεί κανείς να επισκεφθεί  το εκκλησάκι αν περάσει τον οικισμό των Ασωμάτων, στο τέλος της ανηφόρας αρκετά πριν της "γριάς το πήδημα", στα δεξιά  του δρόμου θα διακρίνει μια τσιμεντένια σκάλα  μετά το κτήμα Σημαντώνη. Ας την ανέβει.

   Η θέα  προς την πόλη της Αίγινας και τη Κυψέλη, που θα αποκαλυφθεί στον επισκέπτη είναι μοναδική

Η Αίγινα της Αλίκης

     H Αίγινα της Αλίκης είναι η Αίγινα  της δεκαετίας του '50 όταν στο νησί γυρίστηκε μια από τις πρώτες ταινίες της, το "Διακοπές στην Αίγινα" με συμπρωταγωνιστές τον Α. Μπάρκουλη, Λ. Κωσταντάρα, Θ. Βέγγο, Αλ. Στρατηγού, Χρ. Ευθυμίου και πολλούς άλλους. Μια ταινία με φοβερή φωτογραφία των περιοχών, των δρόμων, των παραλιών, του λιμανιού και της παραλίας με τα ιστορικά καφενεία της εποχής αλλά με αφελές σενάριο.

   Θυμηθήκαμε αυτήν την ταινία σήμερα που συμπληρώνονται 17 χρόνια από το θάνατο της πρωταγωνίστριας (ήταν 23 Ιουλίου του 1996) και ανασύραμε τις φωτογραφίες αυτές από το φιλμ που δείχνουν το πρωταγωνιστικό ζευγάρι στον Προφήτη Ηλία στον Ασώματο αλλά και μέσα στο εκκλησάκι του Αη - Νικόλα του θαλασσινού.

   Στην τρίτη φωτογραφία πάλι από στιγμιότυπο της ταινίας από χορό σε κεντράκι στην περιοχή Φάρος. Στο διπλανό χορευτικό ζευγάρι διακρίνουμε την κ. Μαίρη Γαλάνη - Κρητικού.

 Οι  φωτογραφίες προέρχονται από την έκθεση παλαιών φωτογραφιών της Αίγινας που παρουσιάζεται στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης ως τις 4 Αυγούστου.

Αυτήν την Αίγινα αναπολούμε

    

     Δημοσιεύουμε το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση "Κάποτε η Αίγινα" που παρουσιάζεται στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης από 21 Ιουλίου - 4 Αυγούστου:

    " Κάποτε η Αίγινα………ήταν  η γη της πέτρας και του αμπελιού. ………ο τόπος της Αφαίας και του Ελλάνιου Δία, το βασίλειο του Αιακού, ο τόπος έμπνευσης του Πίνδαρου και του Αριστοφάνη, το αραξοβόλι του στόλου των παλαιών προγόνων που πολέμησαν στη Σαλαμίνα, η γη που κούρσεψαν οι Σαρακηνοί και λεηλάτησε ο Μπαρμπαρόσσα, το κάστρο των Καταλανών και η κατάκτηση  των Φράγκων.

……… Κάποτε η Αίγινα στάθηκε το καταφύγιο του Αγίου Διονυσίου, ο τόπος περισυλλογής του Αγίου Νεκταρίου και το νησί που περπάτησαν και έζησαν έντεκα Άγιοι.

…..Κάποτε η Αίγινα ήταν η  Πρωτεύουσα του Νέου Ελληνικού Κράτους και ο πρώτος Κυβερνήτης έβαλε εδώ τα θεμέλια της διοίκησης του κράτους.

……… Κάποτε στην Αίγινα τυπώθηκε η «χελώνα»  και ο «φοίνικας»

……… Κάποτε η Αίγινα ήταν η γη των προσφύγων και των ορφανών του αγώνα του ’21. Το νησί των σφουγγαράδων, των κανατάδων, των αμαξάδων, των ναυτικών, των απλών νησιωτών του καθημερινού μόχθου και της βιοπάλης.

……… Κάποτε στην Αίγινα συναντήθηκε ο Ελύτης με τον Μόραλη και τον Νικολάου.

Κάποτε την Αίγινα……….. ζωγράφισε ο Βασιλείου, ο Κρόκος, ο Πικιώνης, η Πωπ.

……… Κάποτε την πέτρα της σμίλεψε ο Καπράλος

……… Κάποτε  στην Αίγινα έζησε ο Νίκος Καζαντζάκης και έγραψε πολλά από τα έργα του.  Είναι η Αίγινα του Στρατή Μυριβήλη, του Κώστα Βάρναλη, του Μ. Καραγάτση, του Άγγελου Τερζάκη, του Ηλία Βενέζη, του Γιώργου Σεφέρη, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ, της Ζωρζ Σαρρή, της Ιουλίας Περσάκη, του Τάκη Καλμούχου,του Βασίλη Πλάτανου, της Γωγώς Κουλικούρδη,

……… Κάποτε στην Αίγινα περπάτησαν ο Άλμπερ Καμύ και η Βιρτζίνια Γουλφ.

……… Κάποτε στην Αίγινα υπήρχαν ανεμόμυλοι, αλώνια, πατητήρια , λιοτρίβια, φουρνάκια που έψηναν τον πηλό.  Κάποτε στην Αίγινα οι νοικοκυρές έφτιαχναν πετιμέζι, κρατούσαν το μούστο για το χειμώνα, ζεματούσαν τα σύκα και τα γέμιζαν με αμύγδαλο, ζύμωναν το ψωμί τους, έφτιαχναν τσίγαρα και γερεμέζι.

……… Κάποτε στην Αίγινα  υπήρχαν ταβερνάκια με βαρέλια γεμάτα ντόπιο κρασί. Υπήρχαν περιβόλια και οι άνθρωποι μετακινούνταν με γαϊδουράκια και ταξίδευαν με τα καΐκια ως τον Πειραιά.

……… Κάποτε  τη θάλασσα της Αίγινας όργωναν μικρά κάτασπρα καραβάκια που σε ταξίδευαν στα Μέθανα, τον Πόρο, την Ύδρα, την Ερμιόνη, τις Σπέτσες.

 Κάποτε η Αίγινα…………………. ήταν ο απόλυτος προορισμός των οικογενειακών διακοπών και όχι μόνο.

……… Κάποτε η παραλία,  τα στενά δρομάκια  της και τα σπίτια  της αποτέλεσαν το φυσικό σκηνικό για τα γυρίσματα των πρώτων ελληνικών ταινιών.

……… Κάποτε στην Αίγινα δεν υπήρχαν φιστικιές. Οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι, οι άνθρωποι έπιναν νερό από τα πηγάδια και συγκέντρωναν το βρόχινο νερό σε στέρνες.

……… Κάποτε η Αίγινα  είχε χρώμα. Το χρώμα των παιδικών χρόνων, της ανεμελιάς, του ονείρου, της αθωότητας, των παιδικών ξέγνοιαστων καλοκαιριών. Οι μέρες της μύριζαν καρπούζι, γλύκαιναν από τα σταφύλια και τα σύκα της και μέθαγαν από το τραγούδι του τζίτζικα.

……… Κάποτε η Αίγινα ήταν τόπος γαλήνης και ηρεμίας για όλους.

……… Αυτήν την Αίγινα αναπολούμε μέσα από αναρίθμητες παλιές φωτογραφίες. …… Κάπου -κάπου αυτήν  την Αίγινα ονειρευόμαστε…  μια Αίγινα που έχει φύγει ανεπιστρεπτί και μένει  καλά  κλειδωμένη  στο φωτογραφικό χαρτί στο σελιλόιντ  και στη μνήμη μας "

Θερμές ευχαριστίεςγια  την παραχώρηση  φωτογραφιών από τα προσωπικά τους αρχεία και άλμπουμ  στους:   Ασημινιό Στέλιο, Βαμβακάρη Ιωάννh,   Γαλάνη – Κρητικού Μαίρη,  Γιώτη – Γαβριήλ Ελένη,  Δραγούμη Μάρκo, Καλατζή Γιώργo, Λεούση Χαρτοφύλακα – Αννίτα,  Σακκιώτου – Τριανταφυλλίδου Μάρθα, Χάνου Άννα