Οι Άγιοι Απόστολοι κοντά στο Φάρο του Μπούζα

  Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος είναι το πανέμορφο ξωκλήσι που συναντά το βλέμμα του ταξιδιώτη καθώς το πλοίο πλησιάζει προς το λιμάνι της Αίγινας. ένα γραφικό εκκλησάκι σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Εκείνης που πολλοί πρόσφυγες από τα κατεστραμμένα Ψαρά το 1822 κατέφυγαν στην γαλήνια αγκαλιά της Αίγινας. Και μεγαλούργησαν με την εργατικότητά τους και το φιλο- πρόοδο του χαρακτήρα τους. Μέσα στην εκκλησούλα ο απλός προσκυνητής θα διαβάσει πάνω από την πόρτα του ιερού ότι το μικρό τέμπλο είναι προσφορά της κοινότητας των Ψαριανών στην Αίγινα τα χρόνια εκείνα. Ένα από τα πολλά έργά τους, όπως και ο πρώτος φάρος που είχαν τοποθετήσει στον Αη - Νικόλα το Θαλασσινό. 

   Σήμερα η εκκλησία των Πέτρου και Παύλου μαζί με το μοναχικό φάρο κατευοδώνουν τους ναυτικούς και τους ταξιδιώτες της Αίγινας, ενώ ο προαύλιος χώρος  τους είναι  αγαπημένος χώρος περιπάτου και ρεμβασμού.

ο "ήλιος με δόντια" επιστρέφει

  Η παράσταση  του Β. Βασιλάκη που παρουσιάστηκε  τον προηγούμενο χειμώνα στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας και συνέχισε στο «Μικρό Πολυτεχνείο» της Αθήνας επανέρχεται βελτιωμένη στο  «Γράμμα»  της Αίγινας για περιορισμένες παραστάσεις από την Τετάρτη 4 Ιουλίου.

  «Ο ήλιος με δόντια» είναι η Θεατρική διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του Γ. Μακριδάκη. Ανεβαίνει σε διασκευή και σκηνοθεσία Β. Βασιλάκη

"Ο ήλιος με δόντια είναι “Η ιστορία ενός νεαρού νησιώτη από τα χρόνια του Διχασμού μέχρι τη γερμανική Κατοχή, σ’ έναν κόσμο που εχθρεύεται τη διαφορετικότητα και τη μοναξιά. […]

Ο Μακριδάκης καταπιάνεται εκ νέου με το κενό και τη μοναξιά σε μια σύνθεση διπλής όψεως. Στη μια όψη της ιστορίας του «Ηλιου με δόντια» παρακολουθούμε τη δύσκολη, σχεδόν περιθωριακή ζωή ενός νεαρού νησιώτη από τα χρόνια του Διχασμού μέχρι τη γερμανική Κατοχή: ζωή ισχνή, ταπεινή και καταπιεσμένη αφού ο Κωνσταντής μεγαλώνει σε μια συνοικία με αμαρτωλά σπίτια, στερείται πρόωρα τους γονείς του, βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα άκληρο ζευγάρι, χωρίς να καταφέρει ποτέ να υιοθετηθεί, γίνεται διαρκώς περίγελως για τη θηλυκότητά του, που γνωρίζει έναν και μοναδικό έρωτα, γεμάτο σκληρότητα και αντιφάσεις, και καταλήγει ιερέας χάρη στην αγαθή παρέμβαση ενός ύστατου προστάτη. Στην άλλη όψη της ιστορίας συναντάμε και πάλι τον Κωνσταντή, αυτή τη φορά, όμως, ως ένα καθαρά διαταραγμένο πρόσωπο, που διάγει έναν παρατεταμένο έγκλειστο βίο, για τον οποίο ευθύνεται όχι μόνο η παράνοιά του, αλλά και η εγκατεστημένη εχθρότητα των άλλων απέναντί του… ο Κωνσταντής χάνει το μυαλό του όταν μπλέκεται σε μια περιπέτεια της αντιναζιστικής αντίστασης, νιώθει στο πετσί του τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής και πάσχει από αθεράπευτο ιδρυματισμό σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που καταδιώκει την οποιαδήποτε απόκλιση ή διαφορά.

   Ο συγγραφέας, ωστόσο, δεν θέλει να στείλει κάποιο ιδεολογικό μήνυμα: ο Κωνσταντής δεν αποσπά την προσοχή μας λόγω της ομοφυλοφιλίας του ή της δεινής ταξικής του θέσης, αλλά εξαιτίας του βαθύτερου υπαρξιακού κατατρεγμού του, που αναδεικνύει τον κόσμο του σαν κομματιασμένο καθρέφτη: έναν καθρέφτη, στο εσωτερικό του οποίου η πραγματικότητα μπορεί να πάρει τις πιο αντιθετικές μορφές (οι δύο αφηγήσεις του βιβλίου παρουσιάζονται ισόκυρες), προικίζοντας τον ήρωα με ένα γνήσιο, εξαιρετικά λεπτό ψυχικό ρίγος.”

Παραστάσεις: 4 – 6 -7 -11 -13 -14 και 18 Ιουλίου. Ώρα έναρξης 21.30 μ. μ.

2ο Φεστιβάλ Θεάτρου

   Με  μια σειρά αξιόλογων Αθηναϊκών παραστάσεων ξεκινά για δεύτερη χρονιά το Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας στις 13 Ιουλίου. Όπως μας εκμυστηρεύτηκε η κ. Άννα Γεραλή, υπεύθυνη του Φεστιβάλ, σε μια σύντομη συνομιλία που είχαμε χθες το απόγευμα,  μετά την επιτυχία της περσινής χρονιάς, φέτος ο πήχυς ανεβαίνει με δοκιμασμένες και άκρως επιτυχημένες παραστάσεις που έχουν αποσπάσει σημαντικές κριτικές από κοινό και κριτικούς. Ανάμεσα τους  "Το τάβλι"  των Κεχαΐδη Χαβιαρά με τον Κ. Κάππα και η πολύ σημαντική "Αγγέλα" με την Άννα Βαγενά. Οι παραστάσεις θα φιλοξενηθούν στην αυλή του Κυβερνείου όπως και πέρσι.
   Μόλις ανακοινωθεί το αναλυτικό πρόγραμμα των παραστάσεων θα σας ενημερώσουμε.

Η επιστροφή ενός πανέμορφου πλοίου

  Ενώ άλλοι φεύγουν το θρυλικό "Μυκήναι" επέστρεψε. Το πανέμορφο κρουαζιερόπλοιο με το όνομα "Aegean Glory" ταξιδεύει και πάλι στα γνώριμα νερά του Αργοσαρωνικού. Το πάλαι ποτέ "Μυκήναι' ελληνικής κατασκευής 1971, πλήρως ανακαινισμένο εκτελεί καθημερινά, ημερήσια κρουαζιέρα στην Αίγινα, τον Πόρο και την Ύδρα.
   Η μεγάλη δόξα του Αργοσαρωνικού όταν μπήκε στη γραμμή ανέτρεψε τα μέχρι τότε δεδομένα στην ακτοπλοΐα των νησιών μας. Σχίζοντας τα νερά με 17 κόμβους το 69 μέτρων  μήκους και 10 πλάτους σκαρί που κατασκευάστηκε στο Πέραμα από τους Αφους Αναστασιάδη, με την άφθαστη πολυτέλεια και τον κλιματισμό του χάρισε μοναδικά ταξίδια στους επιβάτες. Καθημερινά αναχωρούσε στις 08.00 π. μ. για Αίγινα - Μέθενα - Πόρο - Ύδρα - Ερμιόνη - Σπέτσες - Πόρτο Χέλι. Υπήρχαν μέρες που προσέγγιζε και το Λεωνίδιο. Καλοτάξιδο αψηφώντας αρκετά μποφώρ συνέδεε απρόσκοπτα όλα τα νησιά του Σαρωνικού.

  Με  την αποχώρηση του "Καμέλια" του "Νεράϊδα" , του "Αύρα", του Πορτοκαλή Ήλιου" έμεινε απόλυτο κυρίαρχο στη γραμμή μέχρι που τα ιπτάμενα δελφίνια ανέτρεψαν τις ισορροπίες και το έφεραν σε δεύτερη μοίρα. Ακολούθησε η εποχή που ως "Aegean Glory"  συνέχισε τα ταξίδια του στο Αργοσαρωνικό. Για λίγο χρονικό διάστημα παρέμεινε "αργό"  στο λιμάνι του Πειραιά. Το προηγούμενο καλοκαίρι ταξίδευε και πάλι ως κρουαζιερόπλοιο μεταξύ Ρόδου και Σύμης

   Φέτος  είναι και πάλι εδώ  για να θυμίζει κυρίως στους νεότερους τα περήφανα σκαριά που πέρασαν από τη γραμμή μας αλλά κυρίως τις εποχές που η ημερήσια εκδρομή μέχρι τον Πόρο , την Ύδρα, τις Σπέτσες ήταν  καθημερινή υπόθεση αλλά το σημαντικότερο η σύνδεση των νησιών μας ήταν δυνατή χειμώνα - καλοκαίρι.

   Το 'Μυκήναι" παρά τα χρόνια  του, μακράν ένα από τα ωραιότερα καράβια  που υπάρξαν και υπάρχουνα  ακόμα. Ίσως και το ωραιότερο!!!!

Συνέντευξη από το Θεό.

Είδα όνειρο ότι πήρα συνέντευξη από το Θεό.

-«Θες, λοιπόν, να σου δώσω συνέντευξη;» ρώτησε ο Θεός.

-«Αν σας περισσεύει χρόνος», απάντησα.

Ο Θεός χαμογέλασε:

-«Έχω μια μέρα και μια αιωνιότητα. Τι ερωτήσεις σκέφτεσαι να μου κάνεις;»

-«Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;»

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ...

- Ότι βιάζονται να αποβάλουν την παιδικότητά τους: Θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά. Ότι με το να αγχώνονται για το μέλλον τους, λησμονούν το παρόν τους, κι έτσι δεν ζουν ούτε στο μέλλον ούτε στο παρόν.
- Ότι χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά, κι ύστερα χάνουν τα λεφτά για να ξαναβρούν την υγειά τους.
- Ότι ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ, και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει καθόλου... Ο Θεός πήρε το χέρι μου στο δικό του, μείναμε για λίγο σιωπηλοί και μετά ρώτησα..
- «Σαν γονιός, ποια είναι τα μαθήματα ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας;»
Ο Θεός απάντησε χαμογελώντας:
-«Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.
-Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.
- Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.
- Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα. Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς ν’ ανοίξεις στον άλλο πληγές που μετά παίρνει χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις.
-Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας.
- Να μάθουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πώς να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματά τους.
- Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα ...ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!! - Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα.
- Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι! Πρέπει να μπορείς να συγχωρήσεις κι ο ίδιος τον εαυτό σου. Τέλος, να μάθουν ότι για τα παιδιά μου εγώ θα είμαι πάντα εδώ.

από το Katihitiko.gr

Χρώματα - δημιουργία - ζωντάνια

Έκθεση σχολικών δραστηριοτήτων

  Για ένα τριήμερο από την Παρασκευή 15 -  Κυριακή 17 Ιουνίου, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης φιλοξενήθηκε  έκθεση σχολικών δραστηριοτήτων του 2^ου Γυμνασίου Αίγινας για τη σχολική χρονιά 2011 -12. Συγκεκριμένα:

• ·         Φωτογραφίες από τις δράσεις, τις γιορτές, τις εξορμήσεις της Περιβαλλοντικής Ομάδας, από τις εκδρομές και εκπαιδευτικές επισκέψεις εντός και εκτός Αιγίνης.

• ·         Έργα  - κατασκευές που έφτιαξαν οι μαθητές στα πλαίσια του μαθήματος της Τεχνολογίας και

• ·         Έργα ζωγραφικής  που δημιούργησαν οι μαθητές στα πλαίσια του μαθήματος των Καλλιτεχνικών.

Χρώματα, ιδέες, δημιουργία, ζωντάνια πλημμύρισαν την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου με τα παιδιά να είναι οι οικοδεσπότες και να αποδεικνύουν ότι το σχολείο είναι χαρά και δημιουργία. Οι μαθητές αποζημιώθηκαν από τη μεγάλη προσέλευση  επισκεπτών, φίλων και γονέων τους που έφυγαν εντυπωσιασμένοι από τις δημιουργίες των παιδιών.

Η εσωτερική απειλή για ένα έθνος

  Μέρα εκλογών η σημερινή Κυριακή και στο μυαλό όλων στριφογυρίζουν οι υποδείξεις και οι συστάσεις της κ. Μέρκελ και της παρέας της που την αποτελούν κάποιες εφημερίδες, ξένα μπλογκ και ηλεκτρονικά σάϊτ.

  Για όλους εμάς που θέλουμε ακόμα να είμαστε και να παραμείνουμε αξιοπρεπείς, περήφανοι και κύριοι στον τόπο μας, αξίζει να διαβάζουμε την αποστροφή του αείμνηστου συγγραφέα Τάσου Λιγνάδη στο βιβλίο του "Καταρρέω" ( εκδόσεις "Ακρίτας" σελ. 192), έτσι όπως μας το επεσήμανε η σχολιάστρια της προηγούμενης ανάρτησης:

   "Εσωτερική απειλή για ένα έθνος είναι η λήθη. Να ξεχάσουμε ποιοί είμαστε και τι είμαστε, να χάσουμε τον άξονά μας, να ναρκωθούμε, να απογοητευθούμε, να σαπίσουμε πάνω στο δέντρο που μας έδωσε ζωή. Η λήθη είναι η πέμπτη φάλαγγα στην σταρτηγική της Ιστορίας.

   Και αυτή τη λήθη, αθώα βέβαια αλλά απερίσκεπτα, την αφήνουμε να λειτουργεί διαβρωτικά, εμείς οι ίδιοι. Ενώ, το πιό μεγάλο αμυντήριο που διαθέτουμε είναι η μνήμ μας. Το πιό ισχυρό όπλο. Αυτό που μας κράτησε στους αιώνες με την πληθυντική, τη διαχρονική ψυχή του. Το "εμείς"  του Μακρυγιάννη.

Και τότε καθυστερούσε η βοήθεια.

Ένα μικρό απόσπασμα από επιστολή που έστειλε ο Ιωάννης Καποδίστριας  στις 12 Ιανουαρίου 1829, στον Βαυαρό Φρούραρχο του Ναυπλίου ‘Ειντεκ:

   "Αι συμμαχικαί Δυνάμεις μας έκοψαν τας τροφάς, και το ατμόπλοιον ό υπήγεν εις Νεόκαστρον να λάβει το χορήγημα του παρελθόντος Σεπτεμβρίου, ήτοι 500.000 φράγκων, κενόν επέστρεψε, επί λόγω ότι προσμένουσι εκ Παρισίων διαταγάς. Πλήν αν τούτο ποιούντες, φρονώσι να μας κάμωσι να αλλάξομεν δρόμον, λάθος έχουσι, διότι μέχρι της 15 Φεβρουαρίου έχομεν να ζήσομεν, και δυνάμεθα να προσμένομεν. Αν δε έως τότε ουδεμίαν βοήθειαν λάβομεν, βλέπομεν τι έχομεν να γίνομεν. Τώρα όμως κάθομαι ΑΣΕΙΣΤΟΣ"

   Και τότε η έξωθεν οικονομική βοήθεια "καθυστερούσε". Τους λόγους εύκολα μπορεί να τους καταλάβει κάποιος. Αυτό όμως που μας τρομάζει είναι πόσο τραγικά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και ακόμη τραγικότερο το γεγονός ότι εμείς οι Νεοέλληνες δεν λέμε να διδαχθούμε. Γιατί εύκολα και πολύ γρήγορα ξεχνάμε. Για να επιβεβειωθεί ο αείμνηστος Τάσος Λιγνάδης όταν έγραφε πως "λήθη είναι η πέμπτη φάλαγγα στην ιστορία ενός λαού".

   Η υποτελής με τον ένα ή άλλο τρόπο Ελλάς δέχεται τις πιέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης, που σε λίγο θα στείλει το δικό της τέκνο, τον δεκαεπτάχρονο βασιλέα για να διαφεντέψει τον τόπο. 

   Η οικονομικά υποτελής και σήμερα Ελλάς ακόμα και την  ύστατη ώρα πριν την κάλπη δέχεται υποδείξεις και συστάσεις για το πως πρέπει να ψηφίσει, ώστε  να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των τραπεζών της.
 Ευχαριστούμε την κ. Λεούση - Χαρτοφύλακα Αννίτα για την αποστολή του αποσπάσματος τηε επιστολής του πρώτου Κυβερνήτου.

παρουσίαση βιβλίου του Αργύρη Φορτούνα

 Το πρώτο από τη σειρά των τριών βιβλίων του Αργύρη Φορτούνα που αναφέρονται στις μέρες της Γερμανικής Κατοχής στην Αίγινα, μεταφράστηκε  και κυκλοφορεί στην Αγγλική  γλώσσα. Η παρουσίαση αυτού του βιβλίου γίνεται απόψε Παρασκευή 15 Ιουνίου στο ξενοδοχείο Μπράουν στις 19.30 μ. μ.

Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην Αίγινα

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος χθές Τρίτη 12 Ιουνίου συνόδευσε τα παιδιά του Ιδρύματος "Μαρία Κόκκορη" σε ημερήσια προσκυνηματική εκδρομή στην Αίγινα. Δείγμα της μεγάλης απλότητας του αρχιεπισκόπου είναι η συντροφικότητα που επέδειξε καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού με το πλοίο της γραμμής,  προς τα παιδιά που πάσχουν από το σύνδρομο Down.Απλός ευδιάθετος, προσηνής, οικείος.

  Ο Αρχιεπίσκοπος με τη συνοδεία  του επισκέφθηκαν την Ιερά Μονή του Αγίου Νεκταρίου και  του Αγίου Μηνά. Εκ μέρους του Δήμου Αίγινας τους επισκέπτες υποδέχθηκε στο λιμάνι της Αίγινα ςο αντιδήμαρχος κ. Ν. Κουκούλης και οι επικεφαλής των Αστυνομικών και Λιμενικών Αρχών.

   Στις Ιερές Μονές οι επισκέπτες ξεναγήθηκαν από τον τοπικό Μητροπολίτη κ. Εφραίμ.

   Περισσότερες πληροφορίες και εικόνες μπορείτε να απολαύσετε στο εκκλησιαστικό site www. romfea.gr
Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε προέρχεται από το aegina blogspot.gr

 

Σε δημοπρασία επιστολές του Ι. Καποδίστρια

Της Αννίτας Χαρτοφύλακα Λεούση

Σε δημοπρασία ιδιόχειρες επιστολές του Ιωάννη Καποδίστρια Θα δημοπρατηθούν την Κυριακή 24 Ιουνίου από γνωστό ελληνικό οίκο 37 επιστολές που απευθύνονται στον στενό συνεργάτη του Αλέξανδρο Κοντόσταυλο.

Σημαντικός αριθμός ιδιόχειρων επιστολών του Κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, θα δημοπρατηθούν την Κυριακή 24 Ιουνίου από γνωστό ελληνικό οίκο.

Πρόκειται για 37 επιστολές που απευθύνονται στον στενό συνεργάτη του Αλέξανδρο Κοντόσταυλο (1789-1865) και αναφέρονται σε τρέχουσες κρατικές υποθέσεις, κυρίως οικονομικού χαρακτήρα, των ετών 1828-1830. Ανέκδοτες έως τώρα, οι επιστολές αυτές του Καποδίστρια γίνονται σήμερα εξαιρετικά επίκαιρες, αφού αποκαλύπτουν τις αγωνιώδεις προσπάθειές του να βάλει κάποια τάξη στις υποθέσεις του νεοσύστατου κράτους χωρίς να υπολογίζει το οποιοδήποτε κόστος.

Χαρακτηριστικά είναι όσα γράφει για τους ισχυρούς Έλληνες της εποχής: «…Θα με λυπούσε πολύ αν ο εγωισμός και η φιλοχρηματία των οικονομικά ισχυρών, των ανθρώπων με υπόληψη και των γαιοκτημόνων με ανάγκαζε να καταφύγω στη βία. Όμως, αν πρέπει να το κάνω δεν θα διστάσω, γιατί μου είναι αδύνατον να σταματήσω ή να κάνω πίσω…» (29 Φεβρουαρίου 1828).

Σε άλλη επιστολή του απαντάει στη διαβεβαίωση του Κοντόσταυλου ότι ο προϋπολογισμός του κράτους είναι ισοσκελισμένος: «…Δεν συμμερίζομαι τη γνώμη σας σχετικά με τους εθνικούς πόρους και την ισορροπία που βρίσκετε ανάμεσα στα έξοδα και τα έσοδα. Αν συνυπολογίσετε τη φοβερή δυστυχία του λαού και την αφορία που θα μπορούσε να πλήξει επί μακρόν το έδαφος της Ελλάδας, ελλείψει πιστώσεων και κεφαλαίων, θα βλέπατε ότι τα μέσα που διαθέτουμε είναι τελείως δυσανάλογα προς τις ανάγκες μας, πράγμα που με ανησυχεί, διότι μπορώ και συμπάσχω, και υποφέρω περισσότερο από τους δυστυχείς που μου ζητούν ψωμί και δεν μπορώ να τους δώσω…» (13 Απριλίου 1828).

Η δημοπρασία περιλαμβάνει 442 συνολικά σπάνια βιβλία, έγγραφα και χαρακτικά. Θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο Athens Plazza της πλατείας Συντάγματος

Ζωρζ Σαρρή, αποχαιρέτησε για πάντα την αγαπημένη της Βαγία

   Η ξαφνική απώλεια της Ζωρζ Σαρρή λύπησε όλους εκείνους τους αναγνώστες που είχαν μεγαλώσει με τα βιβλία της. Η αξεπέραστη για το είδος της συγγραφέας είχε συντροφέψει τις ανέμελες καλοκαιρινές διακοπές με πλήθος  βιβλίων της, μα κυρίως με το "Θησαυρό της Βαγίας", ένα βιβλίο που κατόρθωσε μέσα από τις περιγραφές του να  αναδείξει τις ομορφιές περιοχών της Αίγινας όπως η Βαγία και ο λόφος της Αφαίας.

Έφυγε από τη ζωή στα 87 της χρόνια.   Η Ζώρζ Σαρρή γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Αρχισε από πολύ μικρή να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Μεγαλύτερη, στα χρόνια της Κατοχής, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη. Στη διάρκεια του πολέμου η Ζωρζ Σαρή συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ. Το 1947 αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη στο Παρίσι, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν.

Στο Παρίσι γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρούργο Μάρκελλο Καρακώστα, από τον οποίο απέκτησε δυό παιδιά. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο μέχρι το 1967, ώσπου, με την κήρυξη της χούντας έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο.

Πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας το 1969 με το Θησαυρό της Βαγίας, που έγινε μεγάλη επιτυχία και αργότερα μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Συνέχισε γράφοντας πολλά βιβλία κυρίως για μικρά παιδιά και νέους, όπως επίσης και θεατρικά έργα. Η θεματολογία της αρκετές φορές περιστρέφεται γύρω από σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Μαζί με την Αλκη Ζέη καθιέρωσαν νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα.
Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου για το μυθιστόρημα Νινέτ. Το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. 

Το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν.Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Συλλυπητήρια για το θάνατο της Ζωρζ Σαρή, «μιας σπουδαίας γυναίκας», που «η προσφορά της στην ελληνική λογοτεχνία, σε δύσκολους καιρούς, παραμένει σύμβολο» απέστειλε η υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Τατιάνα Καραπαναγιώτη.   Η δήλωση της υπουργού έχει ως εξής:
«Η Ζωρζ Σαρή υπήρξε μία σπουδαία γυναίκα. Με τα κείμενά της μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων, ενώ οι αξίες που ανέδειξε μέσα από το έργο της, αλλά και την προσωπική της διαδρομή, παραμένουν επίκαιρες και διαχρονικές.
Η προσφορά της στην ελληνική λογοτεχνία, σε δύσκολους καιρούς, παραμένει σύμβολο. Η κηδεία της οποίας θα γίνει την Τρίτη, στις 11 το πρωί, από το Α' Νεκροταφείο.

Χρήστος Γιανναράς: "η καταστροφή ως ευκαιρία"

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου βιβλίου του πολυγραφότατου κοινωνιολόγου και θεολόγου Χρήστου Γιανναρά, καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστημίου ο οποίος μέσα από τις επιφυλλίδες του στην "Καθημερινή" έχει αναδειχθεί σε έναν ασίγαστο κριτή της νεοελληνικής κοινωνίας, παραθέτουμε ένα μικρό - αναγκαστικά - απόσπασμα από το καινούργιο του βιβλίο, έτσι όπως το παρουσίασε ο Κ. Παπαγιώργης στην εβδομαδιαία "lifo".
  

 Ο Γιανναράς έχει στοχαστεί σφαιρικά όσο και ιστορικά το φαινόμενο του νεοελληνικού κρατιδίου. Στην επιφυλλίδα με τίτλο «Κάλλιον αφτιασίδωτη υποτέλεια» προειδοποιεί τον αναγνώστη του: «Η σημερινή επιφυλλίδα είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ιδεολόγους εθνικιστές - οπαδούς του “ελληνοχριστιανισμού”, του κοραϊσμού, του “εκσυγχρονισμού”, ή όποιους άλλους». Προκλητικά, αλλά διόλου άτοπα, προτάσσεται μια «παιγνιώδης υπόδειξη» του Μάνου Χατζιδάκι: «Να φέρουμε τους Ευρωπαίους να μας κυβερνήσουν, ώστε να μπορέσουμε εμείς ν’ ασχοληθούμε με τα ουσιώδη». (Ξεχνάει ο Μάνος ότι οι πρώτοι που ήρθαν με κυβερνητικά καθήκοντα ήταν οι Άγγλοι και οι Βαυαροί;) Εν πάση περιπτώσει, γεωγραφικά σύνορα αποκτά η χώρα με την ίδρυση του «εθνικού» κράτους το 1821, αφήνοντας εκτός συνόρων τα τρία τέταρτα των ελληνόφωνων πληθυσμών του βαλκανικού, μικρασιατικού και μεσανατολικού χώρου. Ο ελληνισμός, με άλλα λόγια, οι πόλεις-κράτη των αρχαίων αλλά και η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ουδέποτε απέβλεψαν σε παρόμοιο σχήμα. Το ιμπέριουμ των Ρωμαίων είναι κατοπινό μόρφωμα.

«... Ο Ελληνισμός συνέχισε να παράγει πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια, όντας υποτελής στους Ρωμαίους αρχικά και υπόδουλος στους Οθωμανούς αργότερα. Η πολιτιστική του δυναμική εξελληνίζει ένδοθεν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έτσι ώστε όταν η Δύση υποτάσσεται στα βαρβαρικά φύλα και αποκόβεται (με το Σχίσμα, το 1054) από τον πολιτισμό της χριστιανικής Οικουμένης η λέξη “Ρωμηός” να σημαίνει τον φορέα της πολιτιστικής συνέχειας του Ελληνισμού. Ακόμα και κάτω από τον οθωμανικό ζυγό ο Ελληνισμός συνεχίζει τη δημιουργική ανέλιξη της γλωσσικής του συνέχειας, την πολιτική ως κοινό άθλημα πραγμάτωσης του «κατ’ αλήθειαν» βίου (στην αυτοδιοικούμενη κοινότητα) - παράγει ποίηση, τραγούδι, εκπληκτική αρχιτεκτονική, έκπαγλη φορεσιά, αξεπέραστους θεσμούς συνεργατικούς». Το συμπέρασμα του Γιανναρά είναι υποβλητικό:

Ο Ελληνισμός τελειώνει ιστορικά με την ίδρυση του «εθνικού κράτους»!

        

Αυτό το απίθανο σύμφυρμα χριστιανο-αρβανιτο-βλαχο-φαναριωτο-κρητικών και ό,τι βάλει ο νους μας ελευθερώνεται ως προτεκτοράτο των Άγγλων και μέσω της Μεγάλης Ιδέας του Κωλέττη (που την έφερε από τα Παρίσια) πουλάει παρόν για ν’ αποκτήσει μέλλον. Αν λογαριάσουμε τους τοπικούς πολέμους, τους εμφυλίους, τους παγκόσμιους πολέμους, τις εκστρατείες προς Ανατολάς, τις χούντες και τις μούντζες που εξαναγκάστηκε να υποφέρει αυτό το κρατίδιο, μπορούμε να εκτιμήσουμε τις συνέπειες. Μια χώρα που βρισκόταν από αιώνων μεταξύ Ανατολής και Δύσεως αποφάσισε να στραφεί προς τη Δύση, πιθηκίζοντας τα πάντα (ενδυμασία, θεσμούς, κράτος, στρατό, παιδεία, λογοτεχνία, αθλητισμό). Και μόνο η βίαιη αλλαξοφορεσιά των φουστανελάδων πολεμιστών που αναγκάστηκαν να φορέσουν «τα στενά» αρκεί για να μεταδώσει το πνεύμα του μιμητισμού. Και μόνο η μανιώδης αρθρογραφία μεταξύ Φαρμακίδη και Οικονόμου εξ Οικονόμων (ο τελευταίος έδωσε προσφάτως τα’ όνομά του σε ποδοσφαιρική ομάδα!) αρκεί για να δώσει μια ιδέα των νέων συνθηκών.

    «Διακόσια χρόνια πασχίσαμε οι Νεοέλληνες να γίνουμε Ευρωπαίοι και δεν καταφέραμε παρά μόνο τον βυθισμό μας στη μοναξιά, στην ανημπόρια, στην καθυστέρηση. Ούτε Ευρωπαίοι ούτε Έλληνες πια, αλλά ένα μπάσταρδο τριτοκοσμικό συμπίλημα των ελαττωμάτων του μεταπράτη και του παρακμιακού. Και σήμερα το μεταπρατικό οικοδόμημα του “εθνικού” μας κράτους καταρρέει με πάταγο μέσα στη διεθνή χλεύη».

                                   

   Είναι προφανές ότι στην αρνητική κριτική ο θεολόγος παίρνει άριστα. Ακόμα και όταν, μιλώντας για ανελλήνιστους, φτάνει μέχρι σημείου να προτείνει μια ξένη κατοχή, μια απροσχημάτιστη υποδούλωση για να συνεχίσει να υπάρχει ο Ελληνισμός, δεν χάνει το θέμα του. Η ξένη κατοχή, βέβαια, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Τόσο οι Άγγλοι, που κάποτε «έκλειναν» τον Πειραιά για ψύλλου πήδημα, όσο και οι Αμερικανοί, που διαδέχτηκαν τους Βρετανούς στον θρόνο της «προστασίας», ήξεραν ότι αυτό το πληθυσμιακό σύμφυρμα δεν έχει ιστορική μοίρα. Είναι μήπως τυχαίο ότι στο μόνο ζήτημα που οι Νεοέλληνες κέρδισαν επαίνους ήταν οι πόλεμοι; Κατσαπλιάδες ξεκίνησαν, κατσαπλιάδες συνέχισαν και νυν κουκουλοφόροι.

    Mοιραία, λοιπόν, φτάνουμε στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Ο δικομματισμός δεν άφησε τίποτα όρθιο στη διάρκεια της τελευταίας τριακονταετίας. Εξού και το επαχθές χρέος, η αναβίωση του «δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί», τα κομματικά μίση και βέβαια η ανάδειξη μιας κάποιας Αριστεράς στη θέση του εθνοσωτήρα. Υπάρχει, τάχα, περιθώριο ανάκαμψης; Πώς να συνεννοηθούν κόμματα και κομματίδια, όταν το μόνο που μετράει είναι το παραταξιακό άχθος; Αν και σήμερα ίσχυε ο αττικός οστρακισμός, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχε απομείνει ούτε ένας πολιτικός στο κλεινόν άστυ. Και όμως, μέσα στον καταχανά θα πρέπει με ό,τι μας απέμεινε να σηκώσουμε μπόι, να τείνουμε χείρα φιλίας, να βρούμε ό,τι χάσαμε από τον καλό εαυτό μας. Η παρακμή της χώρας είναι κατάδηλη. Ωστόσο, δεν είναι η μόνη. Δεν ανήκουμε στη Δύση, προφανές αυτό, ανήκουμε στα Βαλκάνια, είμαστε χώρα αρχοντοξεπεσμένη, κι αν βρούμε τη λύση θα είναι αρχοντοξεπεσμένη κι αυτή.