"Ζονγκ" το νέο βιβλίο του μαθηματικού Παντελή Γαβρίλη

   

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ «ΖΟΝΓΚ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ANDY’S PUBLISHERS

    Η Μαρία είναι μια όμορφη κοπέλα, μετριοπαθής, έξυπνη, καλοσυνάτη, σε αντίθεση από την αδερφή της την Αλέκα και τη φίλη της την Ξένια, που είναι αλαζόνες, υπερβολικά φιλόδοξες, σκληρές. Με το ξεκίνημα της ιστορίας, η πρωταγωνίστρια κλονίζεται από ένα κτύπημα της αμείλικτης μοίρας της. Ο καρκίνος, φέρνει στη ζωή της τα πάνω κάτω. Η μία στενοχώρια διαδέχεται την άλλη, μέχρι που απ’ αυτή την άχαρη ζωή έρχεται να τη λυτρώσει ο Ζόνγκ. Ένας εξωγήινος, που αφού γρήγορα πάρει τη μορφή ανθρώπου, γνωρίζεται μαζί της και της δείχνει ένα κόσμο ιδανικό. Ένα κόσμο αγάπης και αλληλοκατανόησης. Ένα κόσμο, που ο καθένας διευκολύνει τη ζωή του άλλου, ακόμα και θεραπεύοντάς τον. Το κήρυγμά του και τις θεραπείες του τις γεύεται πολύς κόσμος, ενώ ανάμεσα στον Ζόνγκ και τη Μαρία αναπτύσσεται ένας μάταιος έρωτας. Αν και δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο, το τέλος της ευτυχίας τους δεν θα αργήσει…

Ο Ζόνγκ είναι ο δούρειος ίππος που προσπαθεί να αλώσει αρκετές δογματικές αρνήσεις μας. Οι αρνήσεις αυτές, συνήθως δεν έχουν επίγνωση ότι είναι δογματικές, ίσως, γιατί έτσι τις έμαθαν να πιστεύουν. Επιχειρείται να μπολιαστούν με την αμφιβολία, την ερώτηση, την αμφισβήτηση, τον προβληματισμό και εν κατακλείδι να αντικατασταθεί το πιστεύειν δια του νομίζειν.

Βέβαια υπάρχουν και οι αμετακίνητες σκέψεις,… οι προαποφασισμένες αντιρρήσεις. Οι απόψεις, με τις οποίες κανένας Ζόνγκ δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει να διαπραγματευτεί. Ίσως, γιατί επέλεξαν να ταξιδεύουν τη ζωή, με το βαγόνι που άλλοι διάλεξαν γι’ αυτές, ως το καλύτερο,… μη επιτρέποντας στον εαυτό τους να αναρωτηθεί,… να ψάξει μόνος.

* * *

Ο Παντελής Γαβρίλης ‘Αιγινήτης’ (pantelisaiginitis@gmail.com), γεννήθηκε το 1955 στον Πειραιά και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών και επιμορφώθηκε σε διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων «Διδακτική των Μαθηματικών», «Χρήση Η/Υ», «Κοινωνική και επαγγελματική ισότητα των δύο φύλων», «Περιβαλλοντική εκπαίδευση μαθητών» και «Επαγγελματικός Προσανατολισμός και Συμβουλευτική». Είναι εκπαιδευτικός Μαθηματικός και Σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού. Εδώ και χρόνια  κατοικεί και διδάσκει στην Αίγινα.

Συγγραφικό έργο του ιδίου: Τον Δεκέμβριο του 2010, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Publibook και επανακυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2011 από τις εκδόσεις «Λευκή Σελίδα» το δοκίμιο «Παραπλανημένος άνθρωπος,… προσπάθεια για επαναυτοπροσδιορισμό».

Άγιος Νικόλαος ο θαλασσινός

Μια  Εκκλησία πολλές ιστορίες

 «Για να πας έπρεπε να πατήσεις πέτρα πέτρα και να φθάσεις στην εκκλησούλα, στον τρούλο της οποίας έκαιγε ένα λαδοφάναρο προτού τοποθετηθεί το σημερινό φανάρι».

  Ο σημερινός επισκέπτης ή περιπατητής δεν θα χρειαστεί να ακροβατήσει εφόσον ο μεγάλος τσιμεντένιος όγκος του λιμανιού έχει εγκλωβίσει στο σώμα του το μικρό εκκλησάκι και προσφέρει άνετη πρόσβαση σε αυτό.

  Είναι από τις πιο σπάνιες φορές που ένα τόσο ταπεινό ναΰδριο έχει κατορθώσει να είναι σημείο αναφοράς και αναγνωρισιμότητας για έναν τόπο. Μια λευκή αιγαιοπελαγίτικη πινελιά μέσα στην νεοκλασική  πρόσοψη της χώρας της Αίγινας. Μια ανοιχτή αγκαλιά για όσους έρχονται και ένα ζεστό κατευόδιο για αυτούς που φεύγουν. Η γνώριμη λευκή φιγούρα είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζει ο επισκέπτης της Αίγινας μόλις ο καταπέλτης του πλοίου ανοίξει. Είναι ο Αη – Νικόλας ο Θαλασσινός όπως πολύ εύστοχα τον αποκαλούν οι ναυτικοί μας οι οποίοι τον έχουν προστάτη και οδηγό στα ταξίδια τους.

  Ο Άγιος Νικόλαος στο λιμάνι δεν είναι απλά μια από τις πολλές εκκλησίες του νησιού που είναι αφιερωμένες στον Άγιο των ναυτικών αλλά σύμφωνα με  περιηγητές προηγούμενων αιώνων και από τις παλαιότερες του νησιού. Η παράδοση θέλει να είναι σχεδιασμένος και φτιαγμένος από Παριανούς μαστόρους, κάτι που εξηγεί και την αρχιτεκτονική του. Αναφορές στο κτίσμα κάνουν οι J. Giraud στα 1673 και ο Chandler στα 1765. Το 1805 ο Dodwell αναφέρει πως το λιμάνι ονομαζόταν «Άγιος Νικόλαος» εξαιτίας του ναού. Αναφέρεται επίσης ότι ο ναός κτίστηκε πάνω στα θεμέλια αρχαίου πύργου που υπήρχε στην είσοδο του λιμανιού. Αντίστοιχος πύργος υπήρχε και στην απέναντι πλευρά.

   Το μικρό ξωκλήσι έχει κι αυτό τη δική του ιστορία που δυστυχώς οι περισσότεροι αγνοούμε. Στα 1819 οι πρόκριτοι του νησιού είχαν περιορίσει μέσα στον ναό το Χατζή Ζέρβα, ύποπτο για πανούκλα και του έστελναν τροφή με καΐκι, ενώ τα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματά του τα βουτούσαν στη θάλασσα για απολύμανση. Στα χρόνια της επανάστασης του ’21 στο ναΰδριο λειτουργούσαν πρόσφυγες ιερείς επικεφαλείς της μεγάλης κοινότητας των Ψαριανών προσφύγων που είχαν καταφύγει στην Αίγινα μετά την καταστροφή το 1822 του νησιού τους. Οι ίδιοι οι Ψαριανοί αποφασίζουν, μετά  από πρόσκρουση στο λιμάνι της Αίγινας ενός πλοιαρίου της εποχής εξαιτίας θαλασσοταραχής, να τοποθετήσουν φανό στον τρούλο της εκκλησίας. Για το λόγο αυτό έδωσαν τα απαιτούμενα χρήματα στον εφημερεύοντα ιερέα ώστε να προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες. Είναι το πρώτο φανάρι που τοποθετείται με έξοδα των Ψαριανών πλοιάρχων: Νικόλαου Χ’ Αλεξανδρή, Κ. Κανάρη, Α. Κεφάλα, Α. Ανδρουλή, Κ.Χ΄Γ. Κοτζιά, Ιω. Χ΄Αλεξανδρή, Γ. Βαλέτη, Κ.Νικόδημο. Αργότερα ο Ιωάννης Καποδίστριας τοποθέτησε στο λιμάνι τον πρώτο φανό του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους.

   Ο μικρός ναός αρχιτεκτονικά είναι μονόχωρη βασιλική με δύο τρούλους ενώ κοσμείται εξωτερικά με ένα μονόλοβο κωδωνοστάσιο. Εντυπωσιάζει η αρχιτεκτονική του απλότητα κάτι που το εντάσσει απόλυτα στο θαλασσινό τοπίο. Κατά καιρούς επιχειρήθηκαν διάφορες επισκευές όπως το 1829 και το 1845 αλλά και κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα. Το 1905 ο Δήμαρχος του νησιού διαμόρφωσε το γύρω χώρο και κατασκεύασε ασφαλή πρόσβαση σε αυτό, βαθαίνοντας παράλληλα και το λιμάνι. Αποτέλεσμα αυτών των παρεμβάσεων είναι η μικρή προβλήτα ως τον Άγιο Νικόλαο γρήγορα να εξελιχθεί σε αγαπημένο τόπο περιπάτου και ρεμβασμού. Για πολλές δεκαετίες στο γύρω χώρο λειτουργούσε ένα μικρό «κέντρο» ψυχαγωγίας, το οποίο αναφέρεται και στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Στην Κατοχή και εξαιτίας των βομβαρδισμών ο μώλος του Αγίου Νικολάου καταστράφηκε και στη συνέχεια τον κατέλαβαν οι Γερμανοί και αχρήστευσαν το ξωκλήσι, οπότε η εικόνα του Αγίου μεταφέρθηκε στην ενοριακή εκκλησία, για να γυρίσει πάλι στη θέση της μετά την απελευθέρωση. Οι παλαιοί Αιγινήτες αποκαλούσαν το χώρο ως «κόρτε» για το λόγο ότι εκεί αναπτύσσονταν πολλά φλερτ και ήταν τόπος συναντήσεων αρκετών ερωτευμένων. Η κατασκευή του λιμανιού τα επόμενα χρόνια άλλαξαν τα δεδομένα. Οι μεγάλες προβλήτες κατάπιαν και εξαφάνισαν όχι μόνο το κεντράκι αλλά δεν σεβάστηκαν το ναό. Για ένα διάστημα , όπως αναφέρει η ιστορικός Γ. Κουλικούρδη η εκκλησία θάφτηκε μέσα στο τσιμέντο και αλλοιώθηκαν οι εξωτερικές αναλογίες του κτιρίου. Το ύψος του περιορίστηκε σχεδόν κατά 1/3. Στο εσωτερικό του ναού αντικαταστάθηκε το παλαιό τέμπλο με νεότερο βυζαντινής τεχνοτροπίας και οι τοίχοι «ντύθηκαν» με αγιογραφίες αμφιλεγόμενης αισθητικής. Γεγονός είναι ότι οι επεμβάσεις στο εσωτερικό του ναού έχουν αλλοιώσει τη μορφή του, κάτι που μπορεί κάποιος να διαπιστώσει από σκηνές της παλαιάς ταινίας «Διακοπές στην Αίγινα».

   Σήμερα ο ναός καλλωπισμένος, καθαρός και φροντισμένος υποδέχεται τους επισκέπτες και προσκυνητές του νησιού, ενώ τους τελευταίους μήνες φωτίζεται τις νυχτερινές ώρες με πρωτοβουλία του Ινστιτούτου για την ανάπτυξη της Αίγινας. Το αγαπημένο θαλασσόδερτο  ξωκλήσι,  αναπόσπαστο κομμάτι του Αιγινήτικου τοπίου έχει γίνει θέμα συζήτησης μετά την τοποθέτηση στο λιμάνι της «Πύλης Βαρώτσου». Ωστόσο κανείς δεν έχει δείξει την ανάλογη ευαισθησία υπολογίζοντας τη φθορά  που ενδεχομένως συσσωρεύεται σε αυτό, από την καθημερινή διακίνηση εκατοντάδων αυτοκινήτων και οχημάτων μεγάλου κυβισμού που από- επιβιβάζονται από τα πλοία της γραμμής.

'Αγιος Παντελεήμων, στο δάσος του Μεσαγρού

  Μέσα στο δάσος, κοντά στη γνώριμη ομώνυμη πηγή το γραφικό εκκλησάκι έχει την τιμητική του. Εορτάζει ο Άγιος Παντελεήμων στον οποίο είναι αφιερωμένο το μικρό ξωκλήσι. Μεγάλος αριθμός προσκυνητών όχι μόνο από το Μεσαγρό αλλά και από όλη την Αίγινα καταλήγουν εκεί ως ευλαβείς προσκυνητές στη χάρη του.
  Ένας πνεύμονας οξυγόνου, ένα ήρεμο φυσικό τοπίο από τα λίγα που έχουν απομείνει ακόμα στο νησί. Το εκκλησάκι για όσους δεν το γνωρίζουν βρίσκεται στο δρόμο προς τις Άλωνες αφού στρίψουμε από το νεκροταφείο Μεσαγρού στα δεξιά.

Η Αγία Παρασκευή στους Λαζάρηδες της Αίγινας

  Ένα από τα πιό πραδοσιακά και γνήσια θρησκευτικά πανηγύρια της Αίγινας είναι αυτό της Αγίας Παρασκευής στον παραδοσιακό οικισμό των Λαζάρηδων στα βουνά της Αίγινας. Ένας οικισμός άγνωστος για το πλατύ παραθεριστικό κοινό του νησιού αλλά αγαπημένος προορισμός όσων λατρεύουν τα βουνά της Αίγινας, την ιστορία, την παράδοση και τα παλαιά μονοπάτια του νησιού.

  Τι γνωρίζουμε όμως για τους Λαζάρηδες;

Δύο   δρόμοι οδηγούν στους Λαζάρηδες. Ο  επισκέπτης μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο από την Αίγινα  που οδηγεί προς Τζίκηδες, Παχειά Ράχη, Ανιτσαίο ή  να ανέβει  το  δρόμο προς την Χρυσολεόντισσα  και πριν από το Μοναστήρι  να στρίψει αριστερά  στο χωματένιο,  κακοτράχαλο δρόμο. Ένα είναι σίγουρο, ότι και οι δύο διαδρομές θα αποζημιώσουν  τον  επισκέπτη,  γιατί  θα έχει την ευκαιρία να θαυμάσει την θέα  και  προς τη  δυτική πλευρά του Αργοσαρωνικού [εάν ακολουθήσει την πρώτη διαδρομή] αλλά και προς την ανατολική πλευρά του Αργοσαρωνικού και το Αιγαίο [εάν ακολουθήσει τη  δεύτερη διαδρομή].

   Ο  οικισμός Λαζάρηδες  έχει το   μεγαλύτερο υψόμετρο [ 320μ.] από όλους τους οικισμούς της Αίγινας. Βρίσκεται βόρεια  του οικισμού  του Ανιτσαίο   και σε μικρή απόσταση από αυτόν.

   Στην αρχαιότητα η περιοχή πρέπει να είχε κατοικηθεί, κάτι που μαρτυρείται από την ύπαρξη Μυκηναϊκών   τάφων, οι οποίοι  αποκαλύφθηκαν μετά  από ανασκαφές. Ο  οικισμός  Λαζάρηδες ιστορικά ανήκει στα Μυκηναϊκά  χρόνια. Από  τις ανασκαφές  που έγιναν  πίσω από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής που βρίσκεται στο τέλος ενός δρομίσκου  αριστερά, ανακαλύφθηκαν το 1979 από τον Αλκιβιάδη Λαζάρου μερικοί τάφοι της Μυκηναϊκής περιόδου,  που αποδεικνύουν  ότι  κατοικήθηκε το χωριό  από τη  μακρινή εκείνη εποχή. Στους τάφους αυτούς βρέθηκαν σημαντικά κτερίσματα, τα οποία μεταφέρθηκαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο  του Πειραιά. Τα ευρήματα αυτά,   οι αρχαιότητες στο  διπλανό Όρος και ο μύθος του Αιακού αποδεικνύουν ότι η περιοχή αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προιστορική εποχή. Σήμερα ο χώρος έχει χαρακτηρισθεί αρχαιολογικός.

   Η  θέση  του μικρού αυτού χωριού  είναι μαγευτική. Ο επισκέπτης μπορεί να αγναντέψει  την ανοικτή θάλασσα  προς το Αιγαίο. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι το μεγάλο λατομείο που συναντάμε  στα αριστερά, πριν μπούμε  στον οικισμό ,  επίσης   το παλαιό πούλμαν,  που έχει μετατραπεί  σε κατοικία,  αλλά  και  οι αναρίθμητες κεραίες  κινητής  τηλεφωνίας  και κάποιων σταθμών που έχουν εγκατασταθεί  στην περιοχή, αλλοιώνοντας  τη  φυσιογνωμία του τοπίου με  τα «κοντέινερ»  και  τις κακόγουστες  κατασκευές.

    Οι  Λαζάρηδες είναι ένα γνήσιο παραδοσιακό χωριουδάκι  με χαμηλά σπιτάκια  [περίπου δώδεκα] και λιγοστούς κατοίκους  που ασχολούνται με τη γεωργία , τα ελαιόδεντρα,  ενώ κάποιοι εργάζονται και στο λατομείο στην είσοδο του χωριού. Σήμερα υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα  και τηλέφωνο  αλλά όχι δίκτυο ύδρευσης. Οι λιγοστοί αυτοί κάτοικοι  από  παλιά  συγκέντρωναν το βρόχινο νερό σε δεξαμενές  [στέρνες – σουβάλες ]που κατασκεύαζαν οι ίδιοι. Οι  στέρνες αυτές και  οι σουβάλες βρίσκονταν κάτω από την επιφάνεια  του εδάφους,   είχαν σχήμα ακανόνιστο   και  καλύπτονταν   με ειδικό  κτίσιμο  όπως  οι  παλαιοί  φούρνοι. Παρόμοιες  στέρνες  αλλά  και σουβάλες  υπάρχουν  και σήμερα   στους Λαζάρηδες, στα βόρεια του οικισμού  και οι κάτοικοι  χρησιμοποιούν  το νερό τους για  το πότισμα των ζώων.

   Στους Λαζάρηδες αξίζει κανείς να επισκεφθεί τη   γραφική εκκλησούλα της Αγίας Παρασκευής, που εορτάζει  στις 26 Ιουλίου. Στο χωριό  εκείνη την ημέρα αλλά και από την παραμονή στήνεται ολόκληρο πανηγύρι στο  οποίο συμμετέχει πολύς κόσμος. Τον  υπόλοιπο χρόνο οι επισκέπτες είναι ελάχιστοι, γιατί λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη του οικισμού αλλά και την   αρχαιολογική  αξία του.

   Στην απογραφή του 1981 καταγράφηκαν  27 κάτοικοι,   του 1991 17 κάτοικοι και του 2001  μόνον  10.   Το  ΚΤΕΛ  Αίγινας  δεν περνά από εκεί.

"Ελλάς... και ξανά προς τη λόρδα τραβάς"

 Λόρδα και των γονέων. Γιατί εκλογές μπορεί να έγιναν και μια και δυό φορές, μπορεί κυβέρνηση να αποκτήσαμε και μάλιστα τρικολόρε... όμως η Ελλάς και πάλι ... προς τη λόρδα τραβά. Άλλωστε αυτό δεν μας υπόσχονται από το Σεπτέμβριο με τα νέα μέτρα και τα αδιαπραγμάτευτα μνημόνια;

  Κι ενώ η λόρδα είναι προ των πυλών, κάποιοι χαρακτήρες, - που δεν είναι τελειωμένοι αναπτήρες - προσπαθούν να επιβιώσουν, άλλοτε ρεμβάζοντας το παραλθόν, άλλοτε καταδικάζοντας και καταγγέλοντας το παρόν, και άλλοτε ξενυχτώντας έξω από την Τράπεζα για μια σύνταξη πείνας.

  Πρόσωπα γνωστά, οικεία, καθημερινά όπως ο έμπιστος ακόλουθος του Άκη, η λαϊκή κομμώτρια, η κυρία του Συλλόγου, ο σύζυγός της που παίζει τζόκερ, οι συνταξιούχοι, ο παλιατζής αλλά και φιγούρες από το παρελθόν, όπως η δραχμούλα, ο βασιλιάς Αιακός, η Αιγινούλα, η Βαγγελιώ η παινεμένη και τα... κορίτσια που πάνε στη βρύση για νερό.

  Όλοι αυτοί σε μια Αίγινα αφυδατωμένη, σε μια Ελλάδα προδομένη.

  Όλοι αυτοί επί σκηνής στο "Γράμμα"  να πρωταγωνιστούν στη σάτυρα "Ελλάς και ξανά προς τη λόρδα τραβάς" σε σκηνοθεσία Β. Βασιλάκη και κείμενα Γ. Μπήτρου. Τώρα που το καλοκαίρι είναι στην καλύτερή του ώρα και η σάτυρα γύρισε για τα καλά στη ζωή μας. Αλλιώς αλίμονό μας......

 Παίζουν οι : Βατικιώτης Λευτέρης, Γιαξίμη Μαρία,  Καλαφάτη Δέσποινα,  Κορνέζος Ανέστης, Κρεούζη Ελευθερία, Μπέσης Παντελής, Πάσχα Στέλλα Σκλάβαινας Αντώνης και Τζάθα Τίνα.

  Πρεμιέρα: Τετάρτη 1 Αυγούστου στο 'Γράμμα" και κάθε Τετάρτη - Παρασκευή - Σάββατο για όλο τον Αύγουστο. Ώρα έναρξης 21. 30 μ. μ. Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ.

'Aγγέλα Παπάζογλου" μια κορυφαία παράσταση

 Όσο εμείς οι ίδιοι με τα καμώματά μας θα πληγώνουμε την Ελλάδα, άλλο τόσο θα αναζητούμε τον Εθνικό μας προσανατολισμό, τη γνώση και την αλήθεια της φυλής μας. Τα ζείδωρα που μας ανέθρεψαν και μας έδωσαν πνοή, αίμα και δύναμη να διαβούμε μέσα στους αιώνες. Και είναι ο δρόμος τραχύς και ανηφορικός. Γι' αυτό κάπου - κάπου χρειάζεται να ανεβαίνουμε στις ράχες των γεροντότερων κι από κει με ασφάλεια να ατενίζουμε το μέλλον.

   Η "Αγγέλα" είναι η γιαγιά μας, είναι η θεία μας, είναι η μάνα μας. Είναι η Ελλάδα. Έρχεται από τη Σμύρνη σε μια Αθήνα και σε έναν Πειραιά αφιλόξενο, αλλά κατορθώνει να επιβιώσει, να στεριώσει και να ζήσει. Γιατί είναι Ρωμηά. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Είναι ανείπωτα τα συναισθήματα και η εμπερία της παράστασης πολύ προσωπική. Μια εμπειρία που μοιραστήκαμε οι περίπου 500 θεατές την προηγούμενη Κυριακή στην αυλή του Κυβερνείου.

   Μια σπουδαία παράσταση που εδώ και δεκατρία χρόνια παίζεται ασταμάτητα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Όπου υπάρχουν ακόμα Έλληνες που πονάνε και ελπίζουν. Που δεν ξεχνούν τις ρίζες τους. Που αναζητούν τη εθνική τους μνήμη.

Παραθέτουμε λίγες από τις κριτικές που δέχθηκε η παράσταση της κ. Άννας Βαγενά όλο αυτό το διάστημα.

«….πρόκειται για μια συγκλονιστική εμπειρία, μια βαθιά κατάδυση στον Έλληνα λόγο και στη λαϊκή ψυχή…….Η Άννα Βαγενά ενσαρκώνει συνταρακτικά την Αγγέλα Παπάζογλου. Λιτή, άμεση, ευθύβολη, ακριβής στους χρόνους, κεντάει βελονιά-βελονιά, ιστορεί με την παλιότερη σημασία της λέξης…….»

Κώστας Γεωργουσόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ

«…… να μιλάει απευθείας στην καρδιά του κοινού, να του προκαλεί και το γέλιο πολλές φορές κι αβίαστα, να σχολιάζει. Ένας λόγος θεατρικός, τόσο περιεκτικός, τόσο παραστατικός, τόσο ζωντανός και τόσο αληθινός. Από τους πιο ωραίους θεατρικούς μονολόγους που έχει βγάλει το ελληνικό θέατρο… Δεν νομίζω ότι υπήρχε ιδεωδέστερη από την Άννα Βαγενά για να αφηγηθεί επί σκηνής το μονόλογο της Σμυρνιάς τυφλής ρεμπέτισσας.»

Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

«…Είναι μια από τις συγκλονιστικές παραστάσεις που παίζεται φέτος…… Η Βαγενά είναι στην καλύτερη ώρα της θεατρικής της ζωής…… Μια παράσταση που την παίρνεις μαζί σου (τον ήχο και τη συγκίνησή της) κι όταν φεύγεις από το θέατρο.»

Μηνάς Χρηστίδης, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«…Η Βαγενά αποδείχτηκε μία σπάνια δεξιοτέχνης, κυρία των εκφραστικών της μέσων, πλάθοντας μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που μπορεί ως αφετηρία της να είχε την Αγγέλα Παπάζογλου, αλλά κουβαλά πάνω της όλη την Ελλάδα… Με τα λόγια μιας απλής γυναίκας του λαού, η παράσταση κατορθώνει να μεταδώσει όσα ποτέ δεν θα μπορέσουν να αναλύσουν οι ιστορικοί, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι. Θα ήθελα όμως να προτείνω στον Υπουργό Παιδείας ή στον Πρόεδρο της Βουλής να υιοθετήσουν την παράσταση. Να παιχθεί σε κάθε μέρος της πατρίδας μας. Να την δουν σαν μάθημα, τουλάχιστον οι μαθητές των Λυκείων…»

ΤΟ ΒΗΜΑ

«…‘Ολον αυτόν τον ανθρώπινο και πολιτισμικό «κόσμο», συμπυκνώνει και μορφοποιεί συνταρακτικά η Άννα Βαγενά, με μοναδική συναισθηματική αλήθεια, με εκφραστική απλότητα, αναβιώνοντας όλο το δράμα αλλά και όλο το μεγαλείο του μικρασιατικού καημού. Μόνη ουσιαστικά επί σκηνής, ακτινοβολεί λυτρωτικά, όλα τα πικραμένα όνειρα και τα αμέτρητα πάθη του λαϊκού ανθρώπου…»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«…Μια εκ βαθέων εξομολόγηση, που σε αφοπλίζει με την αλήθεια της να σε διαπερνά βαθιά με την ντομπροσύνη της. Χωρίς ψευδαισθήσεις και εξωραϊσμούς για τα φανερώματα –τα θετικά και τα αρνητικά- του ελληνικού ήθους.…Με αμεσότητα και οικειότητα μας κατέστησε συμμέτοχους στην περιπέτεια και το δράμα της φυλής μας και με τη γνησιότητα της υποκριτικής της δύναμης άγγιξε τις καρδιές μας…….»

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΠΑΤΡΑΣ

«………Ξεκολλημένο από τα σπλάχνα της γυναίκας αυτής, αχνιστό, να στάζει αίμα κόκκινο. Και να στάζει συγκίνηση, που σε αρπάζει απ’ το λαρύγγι και σε πνίγει, για να γίνει δάκρυα λυτρωτικά. Είδα ένα ολόκληρο θέατρο να κρατάει την ανάσα του…»

ΤΑ ΝΕΑ

«… Ένα απίστευτης θεατρικότητας κείμενο, ένας μεγάλος μονόλογος που σφύζει από ζωντάνια, είναι γεμάτος από εικόνες και μνήμες, γεμάτος δύναμη, σπαραγμό και αγάπη για το αυθεντικό, για τη ζωή και τους ανθρώπους …»

Η ΒΡΑΔΥΝΗ

«… Εδώ η Άννα Βαγενά γίνεται ένα ευέλικτο μουσικό όργανο, μια συνέχεια της αρχαίας τραγωδίας, που με λαϊκό λόγο και ιδιωματισμούς, όχι μόνον υποδύεται την ηρωίδα Αγγέλα Παπάζογλου, αλλά μας μεταδίδει το αίμα το ελληνικό….. Ο λόγος, η εκφορά, τα τσαλίμια, μαζί με τις μουσικές του Βαγγέλη Παπάζογλου –αυτές τις δωρικές μελωδίες- συνθέτουν ένα σύνολο, που πρέπει να πάμε όλοι για να μάθουμε και να βαπτισθούμε ξανά…. Λοιπόν, στο Θέατρο «Μεταξουργείο» παράγεται μετάξι. Να πάτε να το δείτε όλοι και κυρίως οι νέοι.»

Γιάννης Κοντός, Πρόσωπα 21^ος Αιώνας