Ο Αντώνης έχει αγώνα... αύριο

   Είναι από τα παιδιά που συναντάς Σάββατο ή Κυριακή πρωί στο λιμάνι της Αίγινας, ντυμένα με την αθλητική φόρμα  τους, να περιμένουν  το πλοίο που θα τους μεταφέρει στον Πειραιά για τον επόμενο αγώνα ποδοσφαίρου. Χιονίσει - βρέξει, με φουρτούνα ή μπουνάτσα ταξιδεύουν γιατί έχουν αγώνα. Και ο αγώνας μπορεί να είναι  στο Αιγάλεω, στη Ν. Σμύρνη, στον Κορυδαλό, στο Ρέντη, στη.... Σαλαμίνα.

   Ο  Αντώνης Χρυσοχόος μαθητής της Γ΄ Γυμνασίου ασχολείται - όπως και πολλά άλλα παιδιά  της ηλικίας του - με το ποδόσφαιρο. Ο ίδιος είναι Παναθηναϊκός. Ονειρεύεται, σχεδιάζει όπως κάθε νέο παιδί να πετύχει στον αθλητισμό τα καλύτερα. Προσπαθεί γι΄αυτό και αφιερώνει πολύ χρόνο μέσα στη βδομάδα.

    Στη ηλεκτρονική μαθητική εφημερίδα  του σχολείου του την 'Μαθητική Κυψέλη" έδωσε μια μικρή συνέντευξη στο συμμαθητή του Γιάννη Πασχάλη, απ' όπου πήραμε μερικά σημεία  της όπως  το γεγονός ότι ασχολείται  τρία χρόνια με το ποδόσφαιρο.

Επίσης όσον αναφορά τις ατομικές διακρίσεις, το Νοέμβριο του 2013, είχε κληθεί στην μεικτή Πειραιά. Επίσης κάνει προπονήσεις με το ανδρικό τμήμα της ομάδας του και έχει συμμετάσχει σε 5 αγώνες της, καθώς είναι και ο μικρότερος παίκτης της 18αδας και γενικά του ανδρικού τμήματος.»

   Όταν χάνει η ομάδα  του ,   στενοχωριέται, αλλά πεισμώνει και προσπαθεί για το καλύτερο.

·        Όταν βέβαια η ομάδα  του νικά  τότε συνεχίζει πιό εντατικά  τις προπονήσεις και προσπαθεί στον επόμενο αγώνα να είναι καλύτερος.

       Και   για τις αθλητικές  υποδομές  της Αίγινας αναφέρει  ότι το γήπεδο είναι σχετικά «άγριο» στο τρέξιμο και αυτό έχει ως  αποτέλεσμα να τραυματίζονται πολύ παίχτες.

  Μαζί  με τον Δαμιανό τον Παναγιώτη, το Χρήστο, το Μανούσο και πολλά άλλα παιδιά, ο Αντώνης προσπαθεί για κάτι καλύτερο  που είναι όχι μόνο οι νίκες  της ομάδας τους αλλά και η πρόοδος  του αθλητισμού στο νησί. Όλα αυτά τα παιδιά  που στελεχώνουν τις ομάδες μπάσκετ - βόλεϋ - ποδοσφαίρου,  του στίβου, του ναυτικού ομίλου δεν δίνουν απλά  το παρόν σε αγώνες.

   Με  την παρουσία  τους  και  με το  δικό  τους προσωπικό αγώνα δυναμώνουν το αίτημα  για καλύτερες και σύγχρονες αθλητικές υποδομές στο νησί.

   Γιατί ο αθλητισμός έχει μέλλον.

 

Το δικό μας "Μεγάλο Τσίρκο"

 «Κυρίες και κύριοι, σε λίγα λεπτά  το έργο μας αρχίζει. Όμως δε θα σας αφήσουμε να φύγετε πικραμένοι, όχι γιατί σας κάνουμε τη χάρη, αλλά  γιατί έτσι γίνεται πάντα στη ζωή. Πάει να πει στον τόπο μας, οι ρίζες είναι βαθιές, το χώμα δικό μας….. Μια πράσινη φωνούλα ξαναβγαίνει και φωνάζει … εδώ είμαι.

   Καταπιαστήκαμε με κάτι δύσκολο. Καλέσαμε την τρέλα για βοηθό αλλιώς δεν θα τα βγάζαμε πέρα. Τρέμαμε μ’ αυτό που αγγίζαμε και τρέμουμε ακόμα. Όμως αυτό που θέλαμε ήταν να ‘ρθείτε στην παράστασή μας και να μη φύγετε αδιάφοροι. Να βρείτε ψεγάδια και να μας κρίνετε αλλά να μη φύγετε αδιάφοροι. Κι αν σας κακοκαρδίσουμε ή αν σας κάνουμε να γελάσετε με πράγματα που δεν έπρεπε, είναι γιατί διαλέξαμε το φαρδύ το δρόμο. Εκεί  που  η ζωή είναι χύμα………»

    Προτίμησα  με αυτά τα λόγια από  τα «Επινίκια»  του «Μεγάλου μας Τσίρκου» να ξεκινήσω αυτό το σημείωμα - σημείωμα ευχαριστίας  - Λόγια του συγγραφέα  του «Τσίρκου» που ακούστηκαν από τα χείλη των ηθοποιών στην παράσταση του ΓΕΛ  Αίγινας

    Πώς να προλογίσει άλλωστε κάποιος ένα τέτοιο έργο, έναν τέτοιο συγγραφέα. Το «Μεγάλο μας Τσίρκο», είναι από μόνο του η ιστορία μιας χώρας, ενός λαού. Ο σπαραγμός, το δάκρυ, η αλήθεια, η κραυγή, η αγωνία, ο χλευασμός, η αγανάχτηση   μιας  ολόκληρης γενιάς ανθρώπων που θέλησαν να βγουν στους δρόμους και να φωνάξουν. Όμως δεν μπορούσαν ακόμα. Δεν είχαν την τόλμη. Και  την ευκαιρία τους  την έδωσε το θέατρο, εκεί στην οδό Πατησίων. Αυτή την ευκαιρία τους την έδωσε ο Καμπανέλης, η Καρέζη, ο Καζάκος, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Ξαρχάκος και τόσοι άλλοι που πλήρωσαν με συλλήψεις και φυλακίσεις την τέχνη τους, τότε που η λογοκρισία δεν αστειευόταν.  Και έτσι εκείνα τα βράδια  μέσα και έξω από το θέατρο όπου παιζόταν το «Τσίρκο» απέκτησαν έναν  άλλο αέρα. Κάτι ήδη είχε αρχίσει να γίνεται. Κάτι ετοιμαζόταν. Κάθε παράσταση ήταν και μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, η απαρχή μιας διαδήλωσης.

   Σαράντα δύο χρόνια μετά, το έργο τούτο στέκεται πάνοπλο στην σκηνή. Τα πρόσωπα, οι φράσεις, οι καταστάσεις, οι εικόνες του σε κάνουν να προβληματίζεσαι, να θλίβεσαι, να γελάς. Σε ανακουφίζουν τα  νοήματα και σε ξεσηκώνουν τα τραγούδια.

    Και αφορμή και αιτία για όλα αυτά είναι τούτα τα παιδιά, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι συμμαθητές σας  που θα ανέβουν σε λίγο στην σκηνή.

   Ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν μου ζήτησαν να τους βοηθήσω. Αλλά η έκπληξη ήταν μεγαλύτερη όταν ανάμεσα σε διάφορα έργα που σκεφτήκαμε, προτίμησαν το «Τσίρκο». Βούτηξαν σε βαθιά  νερά. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Η όρεξη για δουλειά ατελείωτη. Οι πρόβες πολλές από το Νοέμβριο μέχρι σήμερα, πότε στο Γυμνάσιο της Κυψέλης, πότε στο Πνευματικό Κέντρο της Κυψέλης. Μια ομάδα νέων παιδιών, ένα σμάρι αγοριών και κοριτσιών  που θέλησαν να ανέβουν για πρώτη φορά (οι περισσότεροι) στη σκηνή και να εκφρασθούν. Τους αξίζουν πολλά γιατί δούλεψαν πολύ. Τους αξίζουν τα καλύτερα και εύχομαι να αγωνιστούν  στη ζωή τους και να τα βρουν.

    Τους ευχαριστώ  που μου έδωσαν την ευκαιρία να συναντηθώ μαζί τους και να δουλέψουμε τόσο όμορφα και πειθαρχημένα τόσους μήνες.

    Ευχαριστώ  πολύ το Διευθυντή  του ΓΕΛ Αίγινας κ. Γιάννη Πούντο και τον υποδιευθυντή του σχολείου κ. Γιάννη Πεπέ καθώς και το Σύλλογο Διδασκόντων του Λυκείου για την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία τους.

   Και ένα προς ένα όλα τα παιδιά  του θιάσου τους:

  Νίκο - Χριστίνα - Χρήστο - Αφροδίτη - Ελευθερία - Ηλία - Παναγιώτη - Αντώνη - Ματίλντα - Ξανθούλα - Αλεξάνδρα - Καλλιόπη, με τη σειρά που εμφανίστηκαν στη σκηνή αλλά και όσους βοήθησαν από τα παρασκήνια την Ελένη, τον Παναγιώτη, το Σέργιο, τον Τέλη.

   Ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες που έχουμε ζήσει. Να είστε όλοι καλά, πάντα άξιοι, ανήσυχοι και δημιουργικοί.

    Καλοτάξιδοι σε ότι κάνετε και ασχοληθείτε. 

Θερμές ευχαριστίες στους: Ανέστη Κορνέζο, Ειρήνη Κουνάδη, Βασιλική Ταντάουι για  τη φωτογράφιση και την προβολή καθώς και στα ηλεκτρονικά  και έντυπα μέσα  : Aegina Portal, Aegina Light, Νέα Εποχή, Saronic Magazine.

   Στις κυρίες Μπήτρου Νεκταρία (σκηνικά), Ρεκλείτη Ευαγγελία (προβολείς), Μαίρη Σταυρίδου (κοστούμια).

"Ιονίς" και θωρηκτό "Αβέρωφ" σημειώσατε ..... 1

  Μάρτυρες μιας μεγάλης ταλαιπωρίας γίναμε χθες Κυριακή 29 Μαρτίου μαζί με τους υπόλοιπους  επιβάτες  του 'Ιονίς" στον Πόρο. Η αιτία  βρίσκεται στην κατάσταση που εξακολουθεί να επικρατεί στον πυθμένα  των ελληνικών λιμανιών.

   Το πλοίο με προγραμματισμένη αναχώρηση στις 15.30 με προορισμό την Αίγινα και τον Πειραιά,  κατέληξε να αποπλεύσει στις...... 17.30 μ.μ.  με τους επιβάτες μέσα στο πλοίο να υπομένουν στωϊκά  την αναχώρησή του. Ο λόγος της καθυστέρησής του οφείλεται στο γεγονός ότι η άγκυρα του παρέσυρε και σήκωσε από  το βυθό  μια ξεχασμένη παμπάλαια αλυσίδα η οποία παρά τις γενναίες προσπάθειες  του πληρώματος ήταν αδύνατον να αποδεσμευθεί από  την άγκυρα. Η λύση δόθηκε με την κοπή  της με οξυγόνο.

   Όπως ανέφεραν  κάποιοι η βαριά αλυσίδα βρισκόταν στο βυθό και ανήκε  στο θωρηκτό "Αβέρωφ" από  την εποχή που ήταν ελλιμενισμένο στον Πόρο.

   Τελικά  τι μπορεί να σου συμβεί ταξιδεύοντας  είτε  στην ακριτική Κάσο είτε στον γειτονικό Πόρο. Τα  ελληνικά λιμάνια είναι ακόμα ανασφαλή και σε πολλές περιπτώσεις κρύβουν εκπλήξεις και βάζουν σε περιπέτειες  τους ταξιδιώτες.

   Για την ιστορία όμως θα πρέπει να αναφέρουμε  την ευγένεια του πληρώματος που με συχνές ανακοινώσεις  του ενημέρωνε τους επιβάτες, καθώς και την δωρεάν προσφορά καφέ μετά την αναχώρηση.

"Η συμβολή της Αίγινας στον αγώνα του 1821"

 Αύριο Κυριακή 29 Μαρτίου και ώρα 18.00  μ. μ. στην αίθουσα  του Λεουσείου Εκκλησιαστικού Ιδρύματος ο Σύλλογος Γυναικών Αίγινας διοργανώνει  εκδήλωση  για τη συμβολή της Αίγινας  στην Επανάσταση  του 1821.

   Η εκδήλωση  έχει ως σκοπό την προβολή της άγνωστης σε πολλούς τοπικής  ιστορίας  των χρόνων εκείνων και την ανάδειξη του σημαντικού ρόλου που διεδραμάτισε το νησί της Αίγινας στα πολιτικά αλλά και στρατιωτικά γεγονότα.

Ο Ακάθιστος Ύμνος ψάλλεται απόψε στις Εκκλησίες

    Μετά  τον Μεγάλο Κανόνα, η Εκκλησία  μας προτρέπει την Παρασκευή  το βράδυ αυτής της εβδομάδας να χαρούμε- να πανηγυρίσουμε – ψάλλοντας θριαμβευτικά  «Τη  Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια». Ο Ακάθιστος ύμνος – ο ωραιότερος ίσως ύμνος της Εκκλησίας  και περισσότερο αγαπητός  στο λαό – πρωτοακούστηκε στο Βυζάντιο  στην Εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών μετά  την ηρωική  απόκρουση  των Αβάρων που είχαν πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη. Η ιστορία  αναφέρει τα εξής:

   Το  626 μ.Χ. οι  Άβαροι συνεργαζόμενοι με  τους Πέρσες  ήρθαν με πολυάριθμο στρατό και στόλο και πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη από στεριά και θάλασσα. Γέμισε και η στεριά από το στρατό τους, πεζούς και έφιππους και από πολιορκητικές μηχανές. Μπροστά σε τόσους και τόσο βαριά οπλισμένους εχθρούς, πόσο θα βαστούσαν  οι γενναιότατοι, αλλά  ελάχιστοι χριστιανοί που αντιστέκονταν από μέσα;  Όταν μάλιστα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος βρισκόταν με  ολόκληρο το στρατό του στα βάθη της Μικράς Ασίας για να αντιμετωπίσει  τους Πέρσες. Όλος  ο λαός της Βασιλεύουσας ανέβηκε στα τείχη για να υπερασπιστεί την πόλη του. Δεν είχαν πουθενά  αλλού πιά να στηρίξουν τις ελπίδες τους οι χριστιανοί, παρά μόνο στην Παναγία Θεοτόκο, που είναι «της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος και της  βασιλείας το απόρθητον τείχος». Η προσευχή των χριστιανών εισακούεται. Ένας φοβερός ανεμοστρόβιλος, που ξαφνικά σηκώθηκε, άρχισε να αναποδογυρίζει, να συντρίβει και να βυθίζει τα πλοία των βαρβάρων. Και η θάλασσα – σαν για να δώσει θάρρος στους χριστιανούς – έβγαζε τα πνιγμένα σώματα των πολιορκητών μπροστά στην Εκκλησία της Θεοτόκου, στις Βλαχέρνες.  Σάλος μεγάλος με φόβο  και τρόμο, μέσα στις παρατάξεις του  εχθρού. Θάρρος πολύ στον ευσεβή λαό της Πόλης, που βγήκε έξω από τα τείχη και άρχισε να καταδιώκει τους τρομοκρατημένους εχθρούς.

   Η πόλη είχε σωθεί. Το βράδυ, όλος ο λαός μαζεύτηκε στο ναό της Θεοτόκου, για να αποδώσει στην υπερμάχο στρατηγό με ψαλμούς και ύμνους τα νικητήρια και τα ευχαριστήρια. Τότε πρωτοψάλανε και τον ύμνο, που ψάλλουμε  μέχρι σήμερα στους Χαιρετισμούς. Εκείνη τη βραδιά  όλος ο λαός έψαλλες όρθιος αυτόν τον ύμνο σε ένδειξη μεγάλης  ευγνωμοσύνης προς την Παναγία. Γι’ αυτό ο ύμνος αυτός ονομάστηκε Ακάθιστος.

   Ο  Ακάθιστος ύμνος είναι ένα κοντάκιο [είδος μεγάλου εκκλησιαστικού ύμνου]  που αποτελείται από το προοίμιο [εισαγωγή] και 24 οίκους [σειρά  τροπαρίων στα οποία περιγράφεται ένα γεγονός]. Ψάλλεται τμηματικά  κάθε Παρασκευή βράδυ τις 4 πρώτες εβδομάδες της Μ. Τεσσαρακοστής  και ολόκληρος το βράδυ της Παρασκευής της 5^ης  εβδομάδας. Μπορεί  να χωριστεί σε δύο  μέρη. Στο πρώτο το ιστορικό, εξιστορούνται τα γεγονότα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η συνάντηση της Παναγίας με την Ελισσάβετ, η γέννηση του Χριστού, η προσκύνηση των Μάγων και των Ποιμένων, η φυγή στην Αίγυπτο και η Υπαπαντή. Στο δεύτερο μέρος, το Θεολογικό και δογματικό, αναφέρεται η σημασία της ενανθρώπησης του Χριστού, για να σώσει τους ανθρώπους, να τους λυτρώσει και να τους οδηγήσει στη Θέωση.

   Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τον συγγραφέα  του Ακάθιστου ύμνου. Από πολλούς επιστήμονες αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό.

Το πανηγύρι της Ευαγγελίστριας στην Κυψέλη

Με  τα καινούργια του χρώματα υποδέχτηκε ο ναός  της Ευαγγελίστριας  της Κυψέλης  τους εκατοντάδες  προσκυνητές  που προσήλθαν  στην εορτή  του. 'Ενα από τα παλαιότερα πανηγύρια  της Αίγινας με κύριο χαρακτηριστικό του τη λιτανεία  στους κεντρικούς  δρόμους  του χωριού που γίνεται το αποσήμερο  της ημέρας, ανήμερα  του Ευαγγελισμού. Ο βροχερός καιρός μπορεί να στάθηκε εμπόδιο  στην πραγματοποίηση  της  παρέλασης, άνοιξε όμως για λίγο και έτσι η εικόνα  της Παναγίας λιτανεύτηκε  στους δρόμους  της Κυψέλης.

   Από τις προηγούμενες ημέρες  οι ενορίτισσες ως άλλο μελίσσι  υπό τις οδηγίες  του π. Νεκταρίου Κουκούλη είχαν φροντίσει  για το στόλισμα  του ναού και τον ευπρεπισμό του, μαζί με τους επιτρόπους οι οποίοι φρόντισαν για  τον στολισμό της πλατείας.

   Στις ακολουθίες  παραβρέθηκε ο Δήμαρχος Αίγινας κ. Δημήτρης Μούρτζης μαζί με πολλούς Δημοτικούς Συμβούλους της συμπολίτευσης.

   Το τρισάγιο στο μνημείο  των πεσόντων και η κατάθεση  των στεφάνων από το  Τοπικό Συμβούλιο, τα σχολεία  και τους φορείς  της περιοχής έγινε  υπό βροχή.

   Στον εσπερινό  μίλησε  για το γεγονός  του Ευαγγελισμού ο αρχιμ. π. Σάββας Ζέρβας, ενώ την κυριώνυμη ημέρα  στη θυσία  των κληρικών στην Επανάσταση  του '21 μίλησε ο π. Κωσταντίνος Σελλάς, εφημέριος  του Ι. Ναού Αιγινητών Αγίων στο Λιβάδι. Τον πανηγυρικό λόγο εκφώνησε ο Διευθυντής του 2ου Γυμνασίου κ. Μπήτρος Γ.

   Μετά  την λιτάνευση της εικόνας ακολούθησε  πρόγραμμα  με  παραδοσιακούς χορούς στην πλατεία από τα τμήματα  του Μορφωτικού Συλλόγου Κυψέλης.

Οι  φωτογραφίες  που δημοσιεύουμε είναι τραβηγμένες από τον κ. Νεκτάριο Λαβούτα και την κ. Κ. Τύμη Εμμανουήλ.

"Σκηνές από το Μεγάλο μας Τσίρκο" απόψε στο ΓΕΛ Αίγινας

Η δεύτερη παράσταση απόψε  στις 20.30 στην αίθουσα "Σοφία Μηλιώτη"  του Γενικού Λυκείου, από τους μαθητές της Γ΄τάξης του Γενικού Λυκείου με αποσπάσματα από το έργο του Ι. Καμπανέλλη ¨Το μεγάλο μας τσίρκο". Μια παράσταση που αγκάλιασαν όσοι παρακολούθησαν στην πρεμιέρα  του έργου το προηγούμενο Σάββατο. Θερμά τα σχόλια στο διαδίκτυο  το οποίο κατακλύστηκε από φωτογραφίες με στιγμιότυπα από τις σκηνές του έργου. Οι παραστάσεις  συνεχίζονται την Παρασκευή 27 και  το Σάββατο 28 Μαρτίου  με ώρα έναρξης  20.30 μ.μ.

Συμμετέχουν οι μαθητές:

  Νίκος Σταθόπουλος,  Χριστίνα Κοζωνάκη,  Χρήστος Λορέντζος,  Αφροδίτη Χανιώτη, Ελευθερία Κλιμαντήρη, Παναγιώτης Μανιάς,  Ηλίας Θωμάς Αντώνης Λαμπαδάριος , Αλεξάνδρα Ταντάουι, Ξανθούλα Χαρτοφύλακα,  Ματίλντα Γκουράι  Καλλιόπη Λαδά

Διδασκαλία  κειμένου- Σκηνοθεσία : Μπήτρος  Γιώργος

Επιλογή  σκηνικού:  Μπήτρου  Νεκταρία

Τιμή εισιτηρίου:  3  Ευρώ.

 Φωτογραφίες Σίσσυ Ρετσίνα.

Οι ανεμόμυλοι της Αίγινας στην επανάσταση του 1821

Η  ενασχόληση των παλαιών Αιγινητών με τη γεωργία οδηγεί στην ανάγκη ανέγερσης ανεμόμυλων σε περιοχές  με  χαμηλό  υψόμετρο όπου η δύναμη του αέρα ήταν ικανοποιητική για την λειτουργία τους.  Ήδη το 1827 αναφέρεται από τους πρόκριτους ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων ασχολείται με τη γεωργία, ιδίως των δημητριακών λόγω της οικονομικής  και δημογραφικής υποβάθμισης του νησιού εξαιτίας των εχθροπραξιών και των επιδρομών. Άλλωστε  η μορφολογία τους εδάφους επέτρεπε αυτή την ενασχόληση λόγω της μεγάλης διαθέσιμης καλλιεργήσιμης έκτασης σε σχέση με τα γειτονικά νησιά του Πόρου και της Ύδρας των οποίων οι κάτοικοι στρέφονταν σε άλλες μορφές βιοπορισμού.

Τον 19^ο αιώνα η Αίγινα ήταν καλλιεργημένη και πιο πράσινη από τα άλλα νησιά του Σαρωνικού. Στις πλαγιές των βουνών οι γεωργοί συγκρατούσαν τα χώματα με τοίχους από ξερολιθιά, δημιουργώντας έτσι βαθμίδες, στις οποίες έσπερναν κριθάρι και άλλα δημητριακά ή φύτευαν ελιές, αμυγδαλιές, χαρουπιές, αχλαδιές. Χαμηλότερα έβαζαν συκιές, βερυκοκιές, ροϊδιές, και έσπερναν σιτάρι. Στις πεδιάδες καλλιεργούσαν  αμπέλια με σταφύλια σαββατιανά, ροϊδίτες, μαυρούδια.

 

  














Σημαντικές είναι οι μαρτυρίες που μας  προσφέρει  η ιστορικός Γωγώ Κουλικούρδη στο βιβλίο της «ΑΙΓΙΝΑ Ι», σχετικά με την   ύπαρξη ανεμόμυλων  στην Αίγινα την εποχή της επανάστασης του 1821.

       Αναφέρονται  οι παρακάτω μαρτυρίες:

·         Ιωάννου Αναγνωστόπουλου, λογαριασμοί:« όσα έξοδα έκαμα εις Αίγινα Ιουλίου 19 εις χαμαλίκια, εις  μύλους και από μύλους εις τα καίκια, δια το σιτάρι».

·         Αθανασίου Μάρκελλου: « …παρέλαβα 1000 κιλά αλεξανδρινό σιτάρι, το οποίον εκφόρτωσα εις Αίγιναν δια να αλεσθεί εις τους εκείσε μύλους».

·         Παραγγελία του γενικού γραμματέα του εκτελεστικού στο μυλωνά Ιωάννη Πίγκο να αλέσει εις τον μύλο του το εθνικόν σιτάρι, που θα του παραδώσει ο Δημήτριος  Ψωμάς: «…η Διοίκησις στέλνει αυτόσε δύο χιλιάδας τετρακόσια κιλά αραβοσίτου…να φροντίσετε να το αλέσετε αυτόσε».

·          Στην  υπ. αρ. 25 /21 Οκτωβρίου 1827, αναφορά   της  αστυνομίας Αίγινας προς το υπουργείο  Εσωτερικών, καταγράφονται τα εξής: « [οι κάτοικοι] και πολλοί και πτωχοί όντες έχουν χρείαν καθ’ εκάστην μεγάλης ποσότητος αλεύρου, ενώ οι μύλοι είναι ολίγοι ενταύθα»

·          Με έγγραφο του, το  Υπουργείο  Εσωτερικών με αρ. 1356/29 Οκτωβρίου 1827  δίνει την άδεια  στην αστυνομία Αίγινας να: «δώσει την άδεια να αλεστούν στην Επίδαυρο επτά σακιά σιτάρι και δύο καλαμπόκι ιδιωτών».

·         Τέλος στο βιβλίο του Κ. Βακαλόπουλου: «Η επαναστατημένη Ελλάδα» σ. 161, μνημονεύεται η μαρτυρία του  L. A. Gosse, ότι κατά το έτος 1828 υπήρχαν τρεις ανεμόμυλοι στην Παλιαχώρα και  εννέα  στην πόλη.

Οι  παραπάνω μαρτυρίες αποδεικνύουν ότι στην Αίγινα εκείνα  τα χρόνια   είχε συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός  προσφύγων από νησιά  και περιοχές που είχαν καταστρέψει οι Τούρκοι. Σε αυτό  συνέβαλε και το γεγονός ότι στην ευρύτερη περιοχή  του Σαρωνικού δεν  σημειώθηκαν εχθροπραξίες, με αποτέλεσμα η Αίγινα να αποτελεί κέντρο ανεφοδιασμού  σε τρόφιμα  και πρώτες ύλες για τους αγωνιστές. Οι ανεμόμυλοι αν  και λειτουργούν ασταμάτητα, δεν επαρκούν  και δεν καλύπτουν τις ανάγκες. Έτσι  αρκετές φορές οι  παραγωγοί καταφεύγουν για άλεσμα στην Επίδαυρο ή ακόμα και στον Πόρο όπου υπήρχαν και εκεί ανεμόμυλοι.

Οι Αιγινήτες στον αγώνα του 1821

     Από  τα πρώτα βήματα του, ο επισκέπτης της Αίγινας θα αντικρίσει  τα  σημάδια από τη συμμετοχή των Αιγινητών στα γεγονότα της Επανάστασης του 1821. Μια  σειρά από κτίρια, τα λεγόμενα Καποδιστριακά, όπως το Κυβερνείο, το Εϋνάρδειο, το Ορφανοτροφείο [Φυλακές], μαζί με τον Πύργο του Μαρκέλλου και τη Μεγάλη Εκκλησία [Μητρόπολη], πιστοποιούν το ρόλο που διεδραμάτισε η Αίγινα  πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την Επανάσταση. Ενώ αρχοντικά σπίτια , όπως του Κανάρη, του Σ. Τρικούπη, του Μαυροκορδάτου αποδεικνύουν περίτρανα  τη συμβολή  του νησιού  στην ανοικοδόμηση  και οργάνωση  του   ελεύθερου Ελληνικού κράτους.

    Την συμμετοχή  της Αίγινας  στο θέατρο των επιχειρήσεων εξασφάλισε η προνομιακή γεωγραφική θέση  της  στο κέντρο του  Σαρωνικού κόλπου. Μια  θέση  που την κρατούσε  σε απόσταση ασφαλείας από  τις αντικρινές ακτές όπου διεξάγονταν οι πολεμικές επιχειρήσεις , αλλά  και την καθιστούσε  βάση ανεφοδιασμού  και μεταφορών.

     Μετά από αιώνες αλλεπάλληλων  κατακτήσεων  ο 19^ος αιώνας  βρίσκει την Αίγινα  να μετρά τις πληγές της από τις πειρατικές επιδρομές  και τους κατοίκους της να κατοικούν φοβισμένοι στο λόφο της Παλιάς Χώρας. Στις αρχές του 19^ου αι. μ.Χ. οι κάτοικοι του νησιού   αρχίζουν δειλά – δειλά  να εγκαταλείπουν την  Παλαιά Χώρα και να  εγκαθίστανται γύρω από το λιμάνι.  Άρχισαν να κτίζονται τα πρώτα σπίτια  και  τα πρώτα μαγαζιά. Το 1806 τελειώνει η Μητρόπολη. 

Το 1820 η νέα πόλη είναι οργανωμένη. Γύρω στα 1824 αναφέρονται ότι υπάρχουν 120 σπίτια, ενώ η Τουρκική παρουσία είναι  ελάχιστη. Τα Αιγινήτικα πλοία που οργώνουν το Αιγαίο  αλλά και η μεγάλη επικοινωνία με τις  απέναντι ακτές της Αττικής και της Πελοποννήσου  βοηθούν στο να μεταδοθούν πολύ σύντομα οι ιδέες της Φιλικής Εταιρείας. Πολλοί Αιγινήτες μυούνται στα μυστικά της Εταιρείας με πρώτους  τον Αναστάσιο Μούρτζη, το  Μιχαήλ Οικονόμου Μούρτζη και τον  οπλαρχηγό Κυριάκο Μούρτζη. Σύμφωνα με την παράδοση στην παλιά εκκλησία των Ταξιαρχών στην Παχειά Ράχη ορκίζονται οι φιλικοί  και εκεί υψώνεται η σημαία της τοπικής επανάστασης. Ο  ηγούμενος της Παναγίας Χρυσολεόντισσας, Κύριλλος Λαμπαδάριος, βρίσκεται ανάμεσα στους Φιλικούς και ευλογεί τη σημαία της Επανάστασης στην πόλη. Στις  18 Απριλίου η Αίγινα αναφέρεται ανάμεσα στις επαναστατημένες περιοχές. Πολύ σύντομα,  στρατιωτικά σώματα από την Παχειά Ράχη και την Πέρδικα συμμετέχουν στις  μάχες  των πρώτων χρόνων. Πολιτικοί και στρατιωτικοί αρχηγοί της Αίγινας ήταν ο Σπύρος Μάρκελλος και ο Γεώργιος Λογιωτατίδης που πολέμησαν στα  Δερβενάκια. Οπλαρχηγοί επικεφαλής του στρατού  της Αίγινας ήταν ο Γεώργιος Τσελεπής [με το βαθμό του χιλίαρχου] και ο Κυριάκος Μούρτζης  [υποχιλίαρχος]. Και  οι δύο έπεσαν στη μάχη στον Ανάλατο [24 Απριλίου 1827].

    Από  το  πρώτο έτος  των πολεμικών επιχειρήσεων  85 Αιγινήτες συμμετέχουν στην πολιορκία της Ακροκορίνθου τον Απρίλιο και το Μάιο του 1821, μαζί με Αγκιστριώτες αγωνιστές στο πλευρό του Παπαφλέσσα. Στην  Α΄ πολιορκία  της Ακρόπολης των Αθηνών τον Απρίλιο του 1821 συμμετέχουν 50 Αιγινήτες. Αμείωτη είναι  και η  συμβολή  Αιγινητών στις επιχειρήσεις στα  Δερβένια τα έτη 1821- 22 και  1825 –27, καθώς και στις μάχες της Αγίας Μαρίνας και της Στυλίδας  πολεμώντας κάτω από τις διαταγές του Δ. Υψηλάντη.  Στα  Δερβενάκια εναντίον του Δράμαλη πασά πολεμούν 85 Αιγινήτες. Στα δύσκολα χρόνια που ακολουθούν,   1824 -  1825, αγωνιστές από την Αίγινα συμμετέχουν σε εχθροπραξίες στο Μαραθώνα, στην Αθήνα  και στην εκστρατεία στην  Ύδρα με δύναμη 57 ανδρών. Κατά  των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ πασά πολεμούν 22 Αιγινήτες. Στα τελευταία χρόνια της Επανάστασης  συναντούμε Αιγινήτες να πολεμούν στη Β΄ πολιορκία της Ακρόπολης των  Αθηνών  τα έτη 1826 –27, στο Χαϊδάρι το 1826 με 59 άνδρες, στην Αττική, στη Καστέλα, στο Φάληρο.

    Σύμφωνα με την ιστορικό Γ. Κουλικούρδη   η αριθμητική συμμετοχή των Αιγινητών αγγίζει τους 361  πολεμιστές εκ των οποίων αρκετοί κατείχαν και  στρατιωτικούς βαθμούς. Ανάμεσα  τους υπήρξαν 23 Μπουλουξήδες, 4 Σημαιοφόροι, 5 Αξιωματικοί, 2 υπαξιωματικοί, 16 υπαξιωματικοί β΄ τάξης. Τέλος  από τους 361 αγωνιστές  η Αίγινα θρήνησε 17 νεκρούς , ενώ υπήρξαν και 13 τραυματίες.

    Στους  ναυτικούς αγώνες η Αίγινα  με  την έναρξη  της  Επανάστασης  πρόσφερε  τα πλοία της που σύμφωνα με τον ιστορικό Α. Λιγνό ανέρχονταν σε  εξήντα οκτώ.

   Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι κατά την διάρκεια  της Επανάστασης  η Αίγινα  συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό άμαχου πληθυσμού και προσφύγων  από νησιά που είχαν καταστρέψει οι Τούρκοι. Παράλληλα   από την εγκατάσταση στο νησί της  Αντικυβερνητικής Επιτροπής άρχισαν  να έρχονται πλούσιες οικογένειες, στρατιωτικές και πνευματικές προσωπικότητες από όλη την Ελλάδα.  Την εποχή που η Αίγινα είναι πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους,  ο πληθυσμός της αγγίζει τις 100.000  κατοίκους, ανάμεσα   στους οποίους  και η δυναμική  κοινότητα των Ψαριανών.

    Ο  Ι. Καποδίστριας  θέτει   εδώ τις βάσεις  της οργάνωσης του Ελληνικού Κράτους. Ιδρύει Ορφανοτροφείο  για τα 600 ορφανά  του πολέμου,  Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Τεχνικές Σχολές, Σχολή Ευελπίδων, Ωδείο, Αλληλοδιδακτικό Σχολείο, η πρώτη Εθνική Βιβλιοθήκη, Εθνικό Τυπογραφείο, Ωρυκτολογικό Μουσείο. Με την μεταφορά  της  έδρας της Κυβέρνησης  στο Ναύπλιο, η Αίγινα  παραμένει για μεγάλο διάστημα  τόπος κατοικίας  πολλών πνευματικών  προσωπικοτήτων.  Ανάμεσα τους    ο Σ. Τρικούπης  και ο Γεώργιος Φίνλεϋ  που έγραψαν  ο καθένας την «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης».

    Στις δεκαετίες που ακολουθούν  η Αίγινα μπαίνει σε τροχιά παρακμής, παρασύροντας  στη λήθη και τη λησμονιά  τα  μνημεία  και τα κτίρια μιας ένδοξης  περιόδου   που σήμερα αναμένουν καρτερικά  το ενδιαφέρον  και τη φροντίδα  μας  που θα τα αναδείξουν  σε  χώρους ιστορικού ενδιαφέροντος  για τους  κατοίκους και  τους  επισκέπτες της Αίγινας