Το καλοκαιράκι του Αη - Δημήτρη, η Θεά Δήμητρα και η Περσεφόνη

 Συνήθιζαν από παλιά  να αποκαλούν τούτες  τις ηλιόλουστε μέρες  του Οκτώβρη  ως το  "καλοκαιράκι του Αη - Δημήτρη". Η γιορτή του στρατιωτικού αγίου  των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού είναι μια γιορτή ορόσημο  για  τις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες. 

   Ειδικά  για τους κτηνοτρόφους σήμαινε το τέλος  της παραμονής τους στα βουνά και την αρχή της πολυήμερης πορείας  τους  προς τα χειμαδιά  των κάμπων. Στα ορεινά  ξαναγύριζαν έξι μήνες μετά, του Αγίου Γεωργίου. Κάτι ανάλογο παρατηρούμε και στην Ελληνική Μυθολογία. Η Περσεφόνη ξαναγυρίζει στα άραχλα σκοτάδια  του Άδη, αφήνοντας πίσω της τη Δήμητρα να ολοφύρεται μόνη της για την απώλεια. Η τελευταία για να εκδικηθεί φέρνει στους ανθρώπους το χειμώνα. Και τα χρυσάνθεμα - τα 'αγιοδημητριάτικα"  που ανθίζουν αυτή την εποχή τα θεωρούν κάποιοι πένθιμα λουλούδια  γιατί σύμφωνα με μια λαογραφική ερμηνεία, εμφανίζονται για να παρηγορήσουν τη Δήμητρα για την αποχώρηση της κόρης της στον Άδη.

   Ο λαός θέλησε να ξορκίσει το φόβο για τον επερχόμενο χειμώνα, αλλά  και θέλησε να συνεχίσει αρχαίες δοξασίες μέσα  στη  νέα χριστιανική πραγματικότητα. Όπως και να έχει το πράγμα οι μεγάλες γιορτές  "γράφουν" μέσα στη ζωή των ανθρώπων, νοηματίζουν την καθημερινότητα και καθορίζουν  τις εργασίες.

   Αρκεί να αναφέρουμε πως η γιορτή του Αγίου Δημητρίου για τις παλιές νοικοκυρές ήταν σημείο αναφοράς  για  το  "κατέβασμα" των χειμωνιάτικων ρούχων και στρωσιδιών μέσα  στο σπίτι. Είναι γνωστή η φράση πως "Του Αγίου Δημητρίου τα βάζουμε και  του Αγίου Κωσταντίνου τα βγάζουμε". Ημέρες - εορτές όπου και στο στρατό άλλαζαν  στολή από καλοκαιρινή  σε χειμωνιάτικη τον Οκτώβρη και από χειμωνιάτικη σε καλοκαιρινή τον Μάιο.

    Κινήσεις  που αποδεικνύουν πόσο οι παλαιότεροι γνώριζαν καλύτερα  τους καιρούς.

    Άρα  δεν θα πρέπει να μας ανησυχούν αυτές  οι καλοκαιρίες  του Οκτώβρη.

μια ιστορία από τη Σπιναλόγκα για έναν άλλο ήρωα

κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης…”

Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάληκαι αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή. Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά ʼρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένονα χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου. Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.

To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους. Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

Από τον ιστότοπο της ενορίας του Αγ. Παντελεήμονα Δραπετσώνας.

Αρσενικό και παλιά δαντέλα

     Με μεγάλες δόσεις δηλητήριου αλλά  σερβιρισμένο σε δίσκο με δαντέλα οι δύο κυρίες του έργου καταφέρνουν να εξουδετερώσουν αρκετά αρσενικά  που εισβάλουν στο σπίτι τους. Μια όμορφη πολυπρόσωπη κωμωδία διάλεξε η κ. Φλώρου να ανεβάσει με τη θεατρική ομάδα  του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας. Πιστοί στο ετήσιο ραντεβού τους η Νένα, ο Πασχάλης, η Ασπασία, ο Νίκος, ο Μιχάλης, η Αλίκη και ο Νίκος, ο Κώστας ο Λευτέρης και τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου που δουλεύουν εδώ και μήνες πάνω στο έργο του Κέσερλινγκ, μας προσκαλούν από την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Αίγινας και για όλο το Νοέμβριο  στις 20.30 μ. μ.  για να περάσουμε μια καλή θεατρική βραδιά στην Αίγινα, που τόσο έχουμε ανάγκη.

    Καλή επιτυχία  σε όλους.

H Αγία Σκέπη στην Αίγινα

    Εορτάζει σήμερα η Παναγία Σκέπη. Μια εορτή λίγο ξεχασμένη ή παραμελημένη, αφού την επισκιάζει η Επέτειος του ΟΧΙ. Στην Αίγινα αφιερωμένος στην Σκέπη Παναγία είναι ο μικρός καλαίσθητος ναός που βρίσκεται λίγο παραπάνω από το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στα αριστερά του δρόμου, όπως ανηφορίζουμε προς την Παλαιά Χώρα. Είναι παρεκκλήσιο του μοναστηριού και σήμερα το κτίσμα έχει συντηρηθεί και έχει αποκατασταθεί σε σημείο να αποκαλύπτεται στον προσκυνητή ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Παλαιότερα υπήρχαν γύρω από το ναό κάποια κτίσματα , μικρά κελλιά στα οποία είχε φιλοξενηθεί για σχεδόν δύο χρόνια η γερόντισσα Γαβριηλία, μια μεγάλη μορφή της σύγχρονης Ορθόδοξης Ιεραποστολής.

Η εποχή του ΟΧΙ

 

……  Η εποποιία  του Αλβανικού μετώπου και η Εθνική αντίσταση δείχνουν  και σήμερα το δρόμο προς τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική δικαιοσύνη  την ειρήνη και την συνεργασία των λαών, χωρίς προκαταλήψεις, ρατσισμούς  και ξενοφοβίες.

Επιτέλους ας πάρουμε στα σοβαρά  την Ιστορία. Ας είμαστε ειλικρινείς απέναντι της. Ας την κοιτάξουμε στα μάτια. Ας ψιθυρίσουμε στην ψυχή μας και ας φωνάξουμε στα νέα  παιδιά που επιμένουν να συμμετέχουν και να δηλώνουν παρόν στις παρελάσεις αν και ανυποψίαστα, χωρίς ενημέρωση και γνώση του γεγονότος, ας φωνάξουμε για την ανάγκη της ιστορίας, της βίωσης του βαθύτερου νοήματος της εορτής, την επιδίωξη και κατάκτηση στόχων.

   Στόχων σαν κι αυτούς  που πάντα  ενέπνεαν  τον Ελληνισμό και  τον οδηγούσαν στην υπέρβαση.

    Ας  θυμηθούμε στο σημείο αυτό ότι τον 19^ο αιώνα είχαμε στόχο να ελευθερωθούμε, να φτιάξουμε κράτος.  Τον 20^ο  αιώνα είχαμε νέους στόχους:  να μεγαλώσουμε τη χώρα, να χορτάσει ψωμί ο ελληνισμός, να εδραιώσουμε τη δημοκρατία, να    εισέλθουμε στην οικογένεια της Ευρώπης, να κόψουμε το εισιτήριο και να ανέβουμε έστω και στο τελευταίο βαγόνι της τεχνολογίας και της πληροφορικής. Τον 21^ο αιώνα τι στόχους έχουμε;

    Όταν γύρω μας παρατηρούμε ακινησία, σήψη, αδράνεια, αβουλία, υποκρισία και δεν διαπιστώνουμε πουθενά διάθεση για αυτοϋπέρβαση, για εκτίναξη, διάθεση για προσφορά και δημιουργία, για ξόδεμα, όταν δεν βλέπουμε στοχοπροσήλωση, διάθεση για θεμελιώδεις συμβολικές ενέργειες, για δέσμευση, για φυγή προς  τα εμπρός. Όταν δεν βλέπουμε χαρά, αλλά  ηδονοθηρία, αγωνία, φοβίες, βουλιμία, ραθυμία, κενό, άδεια βλέμματα. Σαν να είμαστε ανέστιοι, πλάνητες, άρριζοι, χωρίς αφετηρία  και χωρίς  τέλος δηλαδή σκοπό.

   Δεν θυμίζουμε σε τίποτε   εκείνη τη γενιά που πριν 72 χρόνια  είπε  το ΟΧΙ. Εάν εκείνη  η γενιά  είναι η γενιά  του ΟΧΙ, εμείς  σήμερα  είμαστε οι γενιές που έχουμε   κάνει συμβιβασμούς, υποχωρήσεις  και  πνευματικές αβαρίες. Το ΟΧΙ  που ακούστηκε  εκείνο το πρωινό  της 28^ης Οκτωβρίου δια  στόματος  του δικτάτορα Ιωάννου Μεταξά, είχε  αρχίσει ο λαός να το ψιθυρίζει από το πρωινό της 15^ης Αυγούστου στο λιμάνι της Τήνου, όταν το φασιστικό υποβρύχιο είχε βυθίσει την  «Έλλη». Αυτό το ΟΧΙ  έγινε σύνθημα  και  γράφτηκε με νεανικό αίμα πάνω στα βουνά, έγινε δάκρυ, λυγμός, πείνα,  ορφάνια, δυστυχία, στάχτη.

       Έτσι φτάσαμε στο σημείο σήμερα εμείς  να είμαστε ο μόνος  λαός  στην Ευρώπη που εορτάζει την είσοδο  του στον πόλεμο, ενώ όλοι οι άλλοι  εορτάζουν την έξοδό τους από αυτόν, την τελευταία  ημέρα του πολέμου τους.

   Η ιστορία  διδάσκει. Και  οι λαοί  που δε διδάσκονται από αυτή καλούνται να την ξαναζήσουν.

   Σήμερα  και πάλι είναι η εποχή του ΟΧΙ, των μεγάλων ηχηρών και γενναίων αρνήσεων, σε ότι μας  ευτελίζει  και απαξιώνει τη ζωή μας, σε ότι μας μειώνει και μας  προσβάλει ως έθνος, ως κοινωνία ως πρόσωπα, ως τίμιους εργαζόμενους και βιοπαλαιστές. Το  ΟΧΙ   στρέφεται σήμερα ενάντια στα ψευτοδιλήμματα της αξιοπρεπούς επιβίωσης ενός λαού ή του ευτελισμού του. Το σημερινό δίλημμα της επετείου κινείται ανάμεσα στη ΜΝΗΜΗ  και στη ΛΗΘΗ, στην ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και τον ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ, στην ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ και στη ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ, στη ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ κατοχυρωμένη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και στην ΑΚΡΑΙΑ ΠΑΡΕΚΛΙΣΣΗ, ανάμεσα στο ΗΘΟΣ και το ΑΗΘΕΣ.

Σε καιρούς που οι κάθε λογής ανυπόληπτες εξουσίες θέλουν ανθρώπους συμβατικούς, άχρωμους, υποταγμένους δουλικούς σε  έναν κόσμο  χωρίς ήρωες, χωρίς  ηγέτες χωρίς πρωτοπόρους,  ανεχόμαστε  τους  εμπόρους των ιδεών να καπηλεύονται  τα ιερά γεγονότα  και να θεωρούν εαυτούς  ως αποκλειστικούς  σωτήρες και γνήσιους εκφραστές της ιστορικής  συνείδησης του λαού. Θολώνουν  τα νερά με  ανέξοδες κορώνες και  αφορισμούς, γενικεύσεις  και κινδυνολογίες, συμβάλλοντας ταυτοχρόνως στη λήθη. Να ξεχάσουμε τα πραγματικά  γεγονότα, τους ήρωες, τις θυσίες  ενός λαού  που αυτός  έγραψε την ιστορία.

   Και  τότε  αυτή η λήθη μετατρέπεται σε εσωτερική απειλή για έναν λαό. Να  ξεχάσει δηλαδή ποιος και τι είναι, να χάσει τον άξονα του, να ναρκωθεί, να απογοητευτεί, να σαπίσει πάνω στο δέντρο που του έδωσε ζωή. Η λήθη  όπως αναφέρει  ο Τάσος Λιγνάδης είναι  η Πέμπτη φάλαγγα στην στρατηγική της Ιστορίας. Αυτή  τη λήθη αθώα βέβαια  αλλά  απερίσκεπτα, την αφήνουμε   εμείς  οι ίδιοι με τον ένα ή τον άλλον τρόπο να λειτουργεί διαβρωτικά. Ενώ το πιο μεγάλο αμυντήριο που διαθέτουμε είναι η μνήμη μας. Το πιο ισχυρό όπλο. Αυτό  που μας κράτησε στους αιώνες με την  πληθυντική, τη διαχρονική ψυχή του. Αυτό το εμείς  του Μακρυγιάννη. Αυτή η μνήμη  είναι  που θα μας  διασώσει  και θα γεμίσει  τη φαρέτρα  μας στην αρένα  του νέου  οικονομικού πολέμου.

Να ξεχάσουμε τα πραγματικά  γεγονότα, τους ήρωες, τις θυσίες  την προσφορά  ενός λαού  που αυτός  και μόνο αυτός έγραψε την ιστορία.

   Οι ήρωες που σε λίγο  θα σταθούμε μπροστά  τους στο ηρώο  ας γίνουν  πρότυπο   και  οδηγοί  για  μια ζωή ανώτερη αληθινή  και ουσιαστική. Κοινοί άνθρωποι σαν όλους εμάς ήταν και οι μαχητές του ’40 μέχρι την εποχή που ξέσπασε ο πόλεμος. Με  τους ίδιους  φόβους τις ίδιες αγωνίες  τις ίδιες ανασφάλειες  που έχει κάθε απλός άνθρωπος. Φαίνεται όμως πως το αδύναμο σωματικά και ψυχικά αυτό  πλάσμα, σε κρίσιμες ώρες που διακυβεύονται τα ιδεώδη και τα οράματά του μεταμορφώνεται και γίνεται γίγαντας επιστρέφοντας στη συλλογικότητα, στην αλληλεγγύη, στην καθολικότητα, στη συναδέλφωση στην αγωνιστική ετοιμότητα και το ήθος.

   Αν μας  ενδιαφέρει   η σημερινή εορτή είναι  γιατί πέρα από την οφειλόμενη ευγνωμοσύνη που πρέπει να  νοιώθουμε για εκείνους   που έδωσαν τη ζωή  τους προκειμένου εμείς σήμερα να αναπνέουμε πιο  ελεύθερα, είναι και επειδή οι αγωνιστές  τότε μας δίδαξαν ήθος και μας άφησαν αιώνιο παράδειγμα για το πώς πρέπει να στεκόμαστε κι εμείς πάντοτε απέναντι σε κάθε κίνδυνο που έρχεται να απειλήσει την ανεξαρτησία  της πατρίδας μας αλλά και  τα ιδεώδη, τις αξίες, τις παραδόσεις, την κληρονομιά, την αξιοπρέπειά μας. ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ  ΑΥΤΩΝ

   Απόσπασμα από τον πανηγυρικό λόγο που εκφωνήθηκε την 28η Οκτωβρίου 2012 στο Ηρώο της πόλης της Αίγινας από τον εκπαιδευτικό κ. Γ. Μπήτρο

Το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου Δαμαλά.

   Στην ευρύτερη περιοχή του Σαρωνικού τςη Τροιζηνίας και της Αργολίδας ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ιδιαίτερα  εδώ και αιώνες. Είναι άξιο επιστημονικής έρευνας πως και γιατί οι κάτοικοι ευλαβούνταν πολύ τον Άγιο Δημήτριο και στη χάρη του  είχαν κτιστεί δύο από τα παλαιότερα μοναστήρια της περιοχής. Η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αυγού και η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Δαμαλά.

   Θα αναφερθούμε στο μοναστήρι του Δαμαλά, το οποίο συντηρήθηκε, ανακατασκευάστηκε και στις 28 Απριλίου του 2011 ο Σεβ. Μητροπολίτης Ύδρας κ.κ. Εφραίμ τέλεσε αγιασμό.

Η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Δαμαλά ήταν από τις πλουσιότερες στην εποχή της Τουρκοκρατίας με μεγάλες εκτάσεις από ελαιώνες, αμπελώνες και λεμονώνες. Ωστόσο οι Τούρκοι την κατέκαψαν και ήταν από τα πρώτα μοναστήρια που έκλεισαν την εποχή του Όθωνα επειδή σε αυτήν εγκαταβιούσαν ελάχιστοι μοναχοί.

     Μετά από σχεδόν δύο αιώνες εγκατάλειψης, το ιστορικό μοναστήρι παίρνει ζωή. Ο αγώνας με την γραφειοκρατία των υπηρεσιών του κράτους κερδήθηκε μετά από επιμονή και υπομονή και τις συστηματικές προσπάθειες της φιλολόγου καθηγήτριας κ. Ιωάννας Ρουμάνη και των φίλων της Μονής. 

Η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Τροιζήνος (Δαμαλά) -άγνωστη στούς περισσότερους, ακόμη και σε κατοίκους της περιοχής– ιδρύθηκε περί το 1455. Για τις συνθήκες ιδρύσεως και για τον κτίτορα της Μονής δεν σώζονται πληροφορίες. Υπήρξε σταυροπηγιακή και κοινοβιακή Μονή, σύμφωνα με σιγίλλιο του Πατριάρχη Νεόφυτου Ζ΄ (Μάρτιος 1791), το οποίο ανανέωσε ο Γρηγόριος Ε΄ (1798). Τα κτίσματα της Μονής, κελλιά και βοηθητικοί χώροι, σχηματίζουν ένα ισχυρό περιτείχισμα, που εξυπηρετούσε στην περιφρούρηση της Μονής από εξωτερικούς κινδύνους. Στο μέσον της υπαίθριας αυλής ορθώνεται το Καθολικό της Μονής, εσωτερικά μονόκλιτη βασιλική, εξωτερικά εγγεγραμμένη σταυροειδής.

Σύμφωνα με την κτιτορική επιγραφή, ο ναός αγιογραφήθηκε και ανοικοδομήθηκε τό 1694, με έξοδα του ιερομονάχου Νεκταρίου. Το εσωτερικό του Ναού είναι κατάγραφο από τοιχογραφίες, εκτός από τις χαμηλές ζώνες της βόρειας και νότιας πλευράς, οι οποίες έχουν καλυφθεί με ασβεστοκονίαμα. Η Μονή, κατά πάσα πιθανότητα, καταστράφηκε με εμπρησμό από τους Τούρκους, γεγονός που εξανάγκασε τους τελευταίους μοναχούς–εννέα τον αριθμό—να την εγκαταλείψουν. Επί της βασιλείας του Όθωνος, έκαναν προσπάθειες για την ανασύσταση της Μονής με την συνδρομή των κατοίκων, όχι μόνο της Τροιζήνος, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Τροιζηνίας.  μάταια όμως.

Από τις αρχές λοιπόν του 19ου αι. η Μονή έμεινε έρημη και ημιερειπωμένη, παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες, μάλιστα δε του πρ. Μητροπολίτου Ύδρας κ. Ιεροθέου. Κατά την τελευταία, όμως διετία, θεία ευδοκία και λόγω αγαθών συγκυριών, πρωτοστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Εφραίμ, έχει ξεκινήσει μελέτη αποκαταστάσεως και αναστηλώσεως της Μονής, με σκοπό την επαναλειτουργία της.

    Σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να σκαρφαλώσει -στην κυριολεξία- ως το μοναστήρι από το δρόμο που ξεκινά μέσα από το χωριό της Τροιζήνας. Μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, δίπλα σε ένα ποταμάκι που κελαρύζει μέσα από τους θάμνους και τα δέντρα, με την υπέροχη θέα να απλώνεται στα μάτια του, θα αντικρύσει την πύλη της Μονής και τα μεγάλα κυπαρίσσια της που την προστατεύουν!

Η θέα προς το Σαρωνικό είναι απερίγραπτη! Όλος ο κόλπος και η πολιτεία του Πόρου, τα Μέθανα και το Όρος της Αίγινας γεμίζουν το μάτι του προσκυνητή. Το καθολικό (εκκλησία) της Μονής βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση, με εξαιρετικές αγιογραφίες στο εσωτερικό του, που δημιουργούν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα και παραπέμπουν σε ανάλογα μοναστήρια των Μετεώρων. Από τα κτίρια της Μονής τον Απρίλιο του 2011 (απ' όπου και οι φωτογραφίες) είχε επισκευαστεί το ένα, ενώ γίνονται προσπάθειες για να συνεχιστούν οι εργασίες και στα υπόλοιπα.

   Σήμερα το μοανστήρι λειτουργεί και σε αυτό εγκαταβιώνει ως μοναχή πλέον η φιλολόγος Ιωάννα Ρουμάνη.

Στον Προφήτη Ηλία στο Βαθύ.

 "Εις το βουνό ψηλά εκεί , είν' Εκκλησιά ερημική, 

το σήμαντρο της δεν κτυπά δεν έχει ψάλτη ούτε παπά...."

    Αυτό το παιδικό τραγούδι μας θύμισε η ανάβαση μας σήμερα το απόγευμα στο λόφο του Προφήτη Ηλία στο Βαθύ.Με τη διαφορά ότι το εκκλησάκι δεν είναι ερημικό κι ασφαλώς έχει και ψάλτη και παπά. Η ανάβαση προς  τον Προφήτη Ηλία και η μικρή διαδρομή μέσα στο αλσύλιο από πεύκα αποκαλύπτει μια μικρή όαση ομορφιάς που για πολλούς είναι άγνωστη. Ίσως από τα ωραιότερα σημεία της βόρειας πλευράς του νησιού και της Αίγινας. Η  θέα σε καθηλώνει. Η καθαρή ατμόσφαιρα μας επέτρεψε να διακρίνουμε ως τον Πειραιά τη Σαλαμίνα και τα Μέγαρα. Στα πόδια μας ο οικισμός της Σουβάλας και το μάτι σου να ανιχνεύει και να χαρτογραφεί σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε σημείο από το λιμάνι της Σουβάλας μέχρι τη νησίδα  του Τούρλου, αλλά και την κορυφογραμμή με τους  πύργους - μύλους πάνω από τους Αγίους και το κάστρο της Παλαιάς Χώρας, τα πρώτα εκκλησάκια και τη Δραγωνέρα. Από την άλλη πλευρά η περιοχή του Λεόντι της Κυψέλης και η παραλία μέχρι τα Πλακάκια.

    Ο ναός αστραφτερός καθάριος ντυμένος στα νησιώτικα χρώματα  με ένα φροντισμένο προαύλιο με πεζούλια για κάθε κουρασμένο αναβάτη. Το εσωτερικό του ναού μας γοήτευσε. Ένας ευρύχωρος ναός με όμορφες εικόνες αρκετά περιποιημένος. Όπως μας πληροφόρησε ο π. Νεκτάριος Κουκούλης παλαιός εφημέριος του Βαθέος, ο ναός έχει εγκαινιασθεί από το Μητροπολίτη Ύδρας Προκόπιο Καραμάνο. Είναι τρισυπόστατος και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο (γι' αυτό και η εικόνα του Αγίου στο τέμπλο του ναού) στον Προφήτη Ηλία και στον Άγιο Προκόπιο.

    Ένας ιδανικός περίπατος για το τριήμερο που διανύουμε.

   Οι φωτογραφίες από την επίσκεψη στο ναό με ομάδα παιδιών από την Κυψέλη.