Ιούνιος, μήνας της δίαιτας, των εξετάσεων αλλά και θεριστής ή κερασάρης

   Καλό μήνα σε όλους μας και καλό καλοκαίρι μια που επίσημα πλέον από σήμερα έχουμε καλοκαίρι. και αυτό είναι ολοφάνερο μια που ο Ιούνιος είναι ο μήνας με τις μεγαλύτερες ημέρες και μικρότερες νύχτες.
    Ο Ιούνιος είναι ο μήνας που σηματοδοτεί μικρές αλλαγές στη ζωή μας. Όπως να αποφασίσουμε να κάνουμε δίαιτα  γιατί οι παραλίες περιμένουν και τα καλοκαιρινά ρούχα να μην μας χωράνε. Άλλωστε η πασχαλινή κραιπάλη ένα μήνα πριν μας φόρτωσε με... περιττά κιλά.
   Για τους μαθητές ο Ιούνιος είναι ο μέγας εξεταστής γιατί είναι ταυτισμένος με απολυτήριες - προαγωγικές - γενικές εξετάσεις, Είναι ωστόσο και ο μήνας των μεγάλων αποχαιρετισμών  της  μαθητικής ζωής. Πόσοι μαθητές θα αλλάξουν στέγη από Δημοτικό σε Γυμνάσιο  και από Γυμνάσιο σε Λύκειο και από Λύκειο σε Ανώτατες Σχολές;
      Όμως ας σημειώσουμε και τα ευχάριστα.
    Ο μήνας  όπου πολλοί κάνουν το πρώτο τους μπάνιο και οργανώνονται  για τις επερχόμενες διακοπές.
     Ο μήνας που τελειώνει η πολύ δουλειά και αρχίζει η περίοδος της ξεγνοιασιάς.
     Ο μήνας που όλοι ονειρεύονται διακοπές,  σε παραλίες με  φραπεδιές κάτω από ομπρέλες.
    Ο μήνας που γίνονται σχέδια, φρεσκάρονται τα καλοκαιρινά, που κάποια από αυτά μπορεί και να μην "μπαίνουν" άρα ο μήνας που αποφασίζονται  και οι μεγάλες δίαιτες.
     Ο μήνας που φέρνει στο προσκήνιο τα μαγιώ, τα βατραχοπέδιλα και τα μπρατσάκια..
    Ο μήνας που τα σχολεία  τελειώνουν αλλά και ο μήνας  της μεγάλης αγωνίας για τα αποτελέσματα των εξετάσεων..... κάθε είδους!!!
     Παλαιότερα  ο Ιούνιος ήταν ο μήνας του θερισμού και της συγκομιδής πολλών προϊόντων κυρίως φρούτων από τα δέντρα. Άρα  ένας μήνας  που  είχε πολύ δουλειά κάτω από  τον ήλιο αλλά και που σηματοδοτούσε  τις επόμενες  αγροτικές δουλειές  όπως το αλώνισμα.
     Σήμερα ο  Ιούνιος σηματοδοτεί την έναρξη της τουριστικής περιόδου. Τραπεζάκια έξω λοιπόν, φρεσκοασβεστωμένες αυλές και δρομάκια με μπουκαμβίλιες ολάνθιστες και γεράνια υπερφορτωμένα με λουλούδια.

    

   Για  το λαογραφικό μέρος  του θέματος να θυμηθούμε ότι ο Ιούνιος πήρε το όνομα του από την Ήρα τη γυναίκα του Δία που στα λατινικά ονομάζεται Juno. Στην Ελλάδα ο Ιούνιος έχει ταυτιστεί με το ξεκίνημα πολλών και κοπιαστικών αγροτικών εργασιών. Στα Γρεβενά τον αποκαλούν κερασάρη επειδή μαζεύουν το κεράσι, ενώ στις νοτιότερες περιοχές και στα νησιά ονομάζεται Θεριστής.

   Μη ξεχνάμε ότι τούτο το μήνα έχουμε ένα μεγάλο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ενώ στις 24 εορτάζει ο Αη - Γιάννης όπου σε πολλά μέρη ακόμα της πατρίδας μας ανάβουν τις γνωστές φωτιές.Τέλος γιορτάζουν ο Πέτρος και ο Παύλος στις 30 του μήνα.

Η ασπρόμαυρη Αγία Μαρίνα... ένας άλλος τόπος.

     Αγνώριστη όλη η περιοχή της Αγίας Μαρίνας. Πευκόφυτη  με τα τελευταία δένδρα να κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα.  Είναι  οι εποχές  πριν τις μεγάλες δόξες  και  τα καλοκαίρια  της αθωότητας  που προηγήθηκαν της μεγάλης τουριστικής  επέλασης. Δίκαια αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε τόσο  πολύ η Αγία Μαρίνα. Μια περιοχή τόσο διαφορετική από  την υπόλοιπη Αίγινα.

   

     Ο αείμνηστος Γρηγόρης Συριώτης με την παρέα  του φωτογραφημένος με φόντο την παραλία  της Αγίας Μαρίνας. Αν προσέξετε  και η βάρκα (η ξύλινη) ονομάζεται "Αγία Μαρίνα"  δίπλα ένα κρικραφτ της εποχής.

   Τα  μικρά καραβάκια μεταφέρουν  τους  επισκέπτες  από τον Πειραιά. Εκτός από το θρυλικό "Έλενα" ή το "Εριέττα"  ανακαλύπτουμε και το "Αγγέλικα". Αργότερα  θα προστεθεί και ο "Μιχαήλ", ο "Γλάρος"  για να φθάσουμε  στα  χρόνια  της  "Ελβίρας".

Η Αγία Μαρίνα ....κάποτε

  Δεν χρειάζεται να αναρωτιέται κάποιος γιατί η Αγία Μαρίνα προσέλκυσε από πολύ νωρίς τα βλέμματα και το ενδιαφέρον τόσων επισκεπτών. Αρκεί να ρίξει μια ματιά σε παλιές καρτ- ποστάλ και εικόνες της περιοχής όπως αποτυπώνονται με το μοναδικό συνδυασμό του γαλάζιου της θάλασσας και του πράσινου του πευκοδάσους. Εικόνες που μας έρχονται από τις δεκαετίες  του '50, του '60 και του '70 πριν αρχίσει η τρελή κούρσα της ανοικοδόμησης και της τουριστικής ανάπτυξης.

   Πριν από αυτές πολλές ασπρόμαυρες φωτογραφίες μαρτυρούν έναν τόπο στην κυριολεξία παρθένο, όπου δεν υπάρχουν κτίσματα παρά μόνο  το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας στην άκρη  του κόλπου και κάποιοι χωρικοί να ανεβάζουν με γαιδουράκια τους λιγοστούς τουρίστες από κάποιο πλοιάριο προς το ναό της Αφαίας. Αυτοί οι λιγοστοί ήταν διάσημοι επισκέπτες όπως η ηθοποιός Ελίζαμπεθ Τέηλορ ή η συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ.

   Η μεγαλύτερη αμμουδερή σε μήκος παραλία  του νησιού προσέλκυσε χιλιάδες επισκεπτών τα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα την αλματώδη ανάπτυξη της περιοχής με ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, καταστήματα κάθε είδους από σουβενίρ έως ταβέρνες καφετέριες και νυχτερινά club.Μικρά καραβάκια (Έλενα, Εριέττα, Μιχαήλ, κ.αλ.) συνέδεαν τον Πειραιά με την Αγία Μαρίνα με αποτέλεσμα τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα η Αγία Μαρίνα να είναι ο απόλυτος προορισμός για μια ημερήσια εκδρομή.

   Μέχρι που τα πράγματα άλλαξαν. Όλοι γνωρίζουμε  τους λόγους και τις αιτίες  του οικονομικού μαρασμού που ακολούθησε. Σήμερα γίνονται σοβαρές προσπάθειες και οι προσφερόμενες υπηρεσίες έχουν κατά πολύ βελτιωθεί. Θαλάσσια συγκοινωνία  υπάρχει και ελπίζουμε να συνεχιστεί. Και μην ξεχνάμε πως είναι η μοναδική παραλία του νησιού που κάθε χρόνο εξασφαλίζει την πολυπόθητη γαλάζια σημαία.

    Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο πανηγύρι  της Αγίας Μαρίνας  στις 17 Ιουλίου αλλά πλέον ένας δραστήριος  πολιτιστικός σύλλογος έχει αναλάβει δράση  για να αναδειχθεί ο τόπος και οι ομορφιές του.

    Η Αγία Μαρίνα εξακολουθεί να γοητεύει και να προσφέρεται  για διακοπές επιπέδου καθώς συνδυάζει το πευκοδάσος και την καθαρή αναοιχτή θάλασσα προς το πέλαγος. Επίσης ο επισκέπτης μπορεί να πραγματοποιεί πολλές καθημερινές αποδράσεις προς τα κοντινά μνημεία ή αξιοθέατα. Να θυμίσουμε ότι μέσα στο πευκοδάσος υπάρχει ο σπουδαίος ναός  της Αφαίας και  το Μουσείο αλλά και το ακμαίο γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Μηνά, ενώ σε κοντινές αποστάσεις είναι η Παλιαχώρα της Αίγινας, ο Άγιος Νεκτάριος και το ψαροχώρι της Βαγίας.

 Οι πανέμορφες φωτογραφίες προέρχονται κατά κύριο λόγο από το μοναδικό αρχείο  του εκπαιδευτικού κ. Νεκτάριου Κουκούλη, το αρχείο  του αείμνηστου Γρηγόρη Συριώτη και τις κατά καιρούς αναρτήσεις στο fb παλαιών φωτογραφιών  της κ. Α. Χαρτοφύλακα - Λεούση.

Αρχιτεκτονική και τουρισμός. Ξενοδοχείο Apollo.

                                                         Του Αναστάση Παπαδάκη.

                                                            Από  το Aegina Light.gr
                  Ευχαριστούμε  τον κ. Παντελή Γιαννούλη για  την αποστολή  του άρθρου. 

Καλοκαιριάζει. Ο δρόμος οδηγεί στην Αγία Μαρίνα. Βουτιά στη σκιά των πεύκων και ανάδυση στο φως, στο καλοκαίρι, σε ένα περασμένο καλοκαίρι από αυτά που ο κόσμος διασκέδαζε στο Ζορμπά, στον Κόκορα, στο La mirage κτλ. Οι ιστορίες που έχω ακούσει από γονείς και θείους για την Αγία Μαρίνα μπλέκονται με τις εικόνες παλιών ελληνικών ταινιών και ζωντανεύουν με τα πρώτα κτίρια που θα συναντήσεις, πείθοντας σε ότι κάποτε θέλαμε να γίνουμε μοντέρνοι.

 Από τη μικρή εκκλησία στην άκρη της παραλίας φαίνεται όλος ο οικισμός. Από εκεί φαίνεται και το ξενοδοχείο Apollo. Πάνω στα λευκά βράχια της ακτής ανάμεσα στο μπλε και το πράσινο ξεπηδά γενναία ένα λευκό πρίσμα, τίποτε παραπάνω.

     Το ξενοδοχείο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Νίκο Βαλσαμάκη το 1969 και αποπερατώθηκε το 1971. Οργανώνεται σε κάτοψη Γ η οποία σχηματίζει αυλή με νότιο προσανατολισμό για τον καλύτερο ηλιασμό του κτιρίου και φυσικά για να εκμεταλλευτεί την πανοραμική θέα στη θάλασσα. Αναπτύσσεται σε τρεις ορόφους με το ισόγειο να συγκεντρώνει όλες τις δημόσιες χρήσεις (reception, café-bar, αίθουσα συνεστιάσεων κτλ) και τους άλλους δύο ορόφους, που οργανώνονται τα δωμάτια.

     Οι όψεις ακολουθούν την λειτουργία μιας που τα μπαλκόνια των δωματίων που εξέρχονται με προβόλους δημιουργούν μια δεύτερη κυψελωτή επιδερμίδα η οποία παίζει με το φως και τη σκιά, με το κενό και το πλήρες.

    Εσωτερικά, στο ισόγειο οι λειτουργίες ρέουν στο χώρο δίχως ενδιάμεσους τοίχους χαρίζοντας τέτοια διαύγεια που έχεις την αίσθηση ότι το έσω και το έξω (από τη μια δάσος και από την άλλη θάλασσα) είναι ένα. Στους πάνω ορόφους οι διάδρομοι και οι βοηθητικοί χώροι βρίσκονται στην πίσω πλευρά (δάσος) έτσι ώστε όσο το δυνατόν περισσότερα δωμάτια να απολαμβάνουν την θέα της θάλασσας. Οι χώροι είναι διακοσμημένοι λιτά. Το γυμνό σκυρόδεμα στην οροφή είναι ανάγλυφο από τα νερά του ξυλότυπου. Το δάπεδο στο ισόγειο είναι από λευκό μάρμαρο, ενώ οι τοίχοι πλήρωσης έχουν επενδυθεί από ‘πεταχτό’ σοβά που πλαισιώνεται από μικρές εσοχές (σκοτίες) μετατρέποντας κάθε τοίχο σε καμβά. Η επιλογή του ‘πεταχτού’ σοβά σημειωτέον, έχει επιλεγεί για πρακτικούς λόγους δηλαδή για να μην λερώνεται εύκολα το λευκό χρώμα των τοίχων και γιατί επιβραδύνει την αποθήκευση θερμότητας από τον ήλιο στους εξωτερικούς τοίχους. Μέσα σε αυτούς τους χώρους που το λευκό και το γκρι κυριαρχούν, τα έπιπλα με τα έντονα χρώματα τους, δημιουργούν μια ευχάριστη αντίθεση. Πορτοκαλί φωτιστικά, μπορντό και πράσινα καθιστικά, λευκοί καναπέδες με μπλε μαξιλάρια. Οι γραμμές, τα χρώματα και τα υλικά των επίπλων δημιουργούν έναν αδιαίρετο κόσμο μαζί με το κτίριο, όχι τυχαία μιας που σχεδιάστηκαν όλα από τον Νίκο Βαλσαμάκη σε μια λογική total design του ξενοδοχείου.
   Ο Νίκος Βαλσαμάκης υπήρξε ανανεωτής της ελληνικής αρχιτεκτονικής, μιας που εισήγαγε καινούργιες μορφές και τρόπους κατασκευής από το εξωτερικό προσαρμόζοντας τα στην ελληνική πραγματικότητα. Σχεδίασε πλήθος κτιρίων με πολλά από αυτά να είναι ξενοδοχεία. Το Αμαλία στην Ολυμπία και το Αμαλία στους Δελφούς είναι ίσως τα πιο χαρακτηριστικά.

    Τα περισσότερα, αν όχι όλα που αναφέρονται παραπάνω δεν είναι γραμμένα σε κάποια μονογραφία για τον Ν. Βαλσαμάκη, τα άκουσα από τους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου, κο Γεώργιο Αλεβίζο και την κόρη του κα Κάλλη Αλεβίζου οι οποίοι κρατούν ζωντανό τον μύθο του Apollo. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο Ν. Βαλσαμάκης άλλαξε θέση στο δευτερεύον κλιμακοστάσιο μετά την πρόταση του κου Γιώργου συμβάλλοντας έτσι στη καλύτερη λειτουργία της reception.

   Στους χώρους του Apollo βρίσκεται ένα καλοκαίρι του 70^α έτσι ακριβώς όπως το σχεδίασε και το υλοποίησε ο αρχιτέκτονας Νίκος Βαλσαμάκης.

<<Nicos Valsamakis>> έκδοση-επιμέλεια Elias Constantopoulos, Λονδίνο 1984 9^η έκδοση 
«Τουριστικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα 1950-1974» γράφων Βασίλης Κολώνας, απόσπασμα από τον κατάλογο της Ελληνικής συμμετοχής στην 14^η Biennale της Βενετίας ‘‘Τοπία Τουρισμού: Ανακατασκευάζοντας την Ελλάδα’’, επιμέλεια Αίσωπος Γιάννης, Νικολοβγένης Ανδρέας, Οικονόμου Ευγενία, εκδώσεις Δομές, Αθήνα 2015.
Σκίτσα: Νίκος Βαλσαμάκης από την προσωπική συλλογή του Γεώργιου Αλεβίζου
Φωτογραφίες: Αναστάσης Παπαδάκης 

«Ελλάδα και Μάης μαζί» Όταν η Βιρτζίνια Γούλφ ήρθε στην Αίγινα.

   Συνεχίζοντας την αναφορά μας στις μεγάλες προσωπικότητες που επισκέφθηκαν την Αίγινα παραθέτουμε το άρθρο που είχαμε δημοσιεύσει στην εφημερίδα "Νέα Εποχή"  και συμπεριλαμβανόταν στον κατάλογο με τα βιβλία της Αίγινας από την τελευταία έκθεση που είχε πραγματοποιηθεί στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης  τον προηγούμενο Αύγουστο.

 «Πήγαμε στην Αίγινα  στις 6 Μαΐου: ο ήλιος και το γαλάζιο διώχνουνε σιγά σιγά την ομίχλη, βρήκαμε με τον Λέναρντ έναν έρημο όρμο που τον έγλειφε το νερό, αχνό και διάφανο – όχι, όχι αχνό – αλλά διάφανο σαν υγρό ζελέ, που απλώνεται και τρέμει πάνω σε πέτρες κι αχιβάδες κι ανεμώνες. Ο Λέναρντ έτρεξε παραπατώντας στις πέτρες και βούτηξε, εγώ πλατσούριζα. Τα γυμνά μου πόδια καίγανε στην άμμο. Τ’ άφησα να καούνε λίγο κι έτσι στεγνώσανε. Αυτή η θάλασσα ήταν παρθένα. Από το Ναό το νησί έμοιαζε με νησί της νότιας θάλασσας, όπου γυμνοί ιθαγενείς μαζεύονται να δουν τα πλοία που φτάνουν. Η Μάρζτερυ – που η ανθρωπιά της όλο και μεγαλώνει, ή ίσως βρίσκει ευκαιρία να εκφραστεί – λυπήθηκε που μας φέρανε τόσα γαϊδούρια και πήραμε μόνο δύο. Και τα κορίτσια πιάνανε τα χέρια μου και λέγανε συνέχεια, Καβάλα, καβάλα, πολλή ζέστη, πολλή ανηφόρα. Κάναμε λοιπόν πως τουρτουρίζαμε – είπαμε ότι καβάλα θα κάνει πολύ κρύο. Και τα παιδάκια κρατούσαν κρίνους και κίτρινα αγριολούλουδα».

  Αίγινα 1932. Μια μεγάλη επισκέπτρια πατά την Αιγινήτικη γη και αιχμαλωτίζεται από την καθάρια ομορφιά του τοπίου, την αγνότητα των ανθρώπων, τη φύση και την αστραφτερή θάλασσα. Κρατά σημειώσεις, όπως και από τις υπόλοιπες περιπλανήσεις της σε πολλά σημεία, αξιοθέατα, αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Η Βιρτζίνια Γουλφ μια γυναίκα θρύλος, μια εμβληματική συγγραφέας, καταγράφει στο σημειωματάριό της με ενάργεια, τα χρώματα της Αίγινας, που εμείς μόνο μέσα από παλιές ξεθωριασμένες ασπρόμαυρες σπάνιες φωτογραφίες μπορούμε να δούμε.

   «  Ω η βροχή, η βροχή! Αυτό την άλλη μέρα στην Αίγινα. Αυτό το όμορφο μαλακό νησί, με το ηλιοψημένο μονοπάτι, τη θάλασσα, την ακρογιαλιά, τα μικρά ροζ και κίτρινα σπίτια, το θυμάρι, την απότομη λοφοπλαγιά, το Ναό, σκελετώδη, κυρίαρχο, τους κόλπους ξέχειλους από θάλασσα – όλα αυτά δεν ήταν παρά ψύχρα, ομίχλη, βροχή, Αμερικάνοι μαζεμένοι γύρω από έναν κοκαλιάρη καθηγητή και μεις ζαρωμένοι κάτω από ένα πεύκο που άφηνε τη βροχή να περνάει. Αλλά ακόμη κι έτσι, ο Ρότζερ έλεγε «Σπουδαίο, σπουδαίο», ένας ναός από ψαμμόλιθο, καλύτερος από το Σούνιο. Καταπληκτικό το τι μπορεί να κάνει μια μεγαλοφυΐα σε έναν τόσο μικρό χώρο – ιδού οι τέλειες αναλογίες – και η βροχή μας ανάγκασε να κατηφορίσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν για το πλοίο μας. Είχανε πιάσει κόκκινα ψάρια και χταπόδια. Πως; Λοιπόν, ρίχνουνε κρεμμύδια, ψωμί και τα λοιπά στο βυθό και τα ψάρια μαζεύονται, ύστερα ρίχνουνε δυναμίτη και μπαμ! – γίνεται μια έκρηξη, τα ψάρια ανεβαίνουνε στην επιφάνεια ψόφια, και τα καμακώνουνε. Αυτό απαγορεύεται. Αλλά  δεν σε βλέπει κανείς εδώ γύρω. Αυτά μας τα είπε ο θερμαστής με το όμορφο ελληνικό χαμόγελο – το χαμόγελο που έχουν οι μουλαράδες και οι ταξιτζήδες. Διότι ο Ρότζερ και η Μάρτζερυ πηγαίνανε καβάλα και προσφέρανε ένα λίαν παράδοξο θέαμα, καθώς ταρακουνιόντουσαν ανηφορίζοντας το λόφο…. Οι άνθρωποι είναι απελπιστικά φτωχοί κι έρχονται και προσφέρουν λουλούδια, και παίρνουν υπολείμματα του φαγητού».

  « Ποτέ δεν είδα τόσα πολλά λουλούδια - στην Αίγινα χτες ολόκληρο το βουνό ήτανε κόκκινο από τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες – έκοψα μία, αλλά τα πέταλα της είναι σχεδόν μαραμένα. Η θάλασσα μπαίνει παντού – φτάνεις στην κορφή ενός βουνού και να αποκάτω η θάλασσα. Και πέρα μακριά βουνά χιονισμένα, και μικροί κόλποι όπως όταν η Εύα – όχι η Περσεφόνη – λουζόταν στα νερά τους. Ούτε ένα καλύβι, ούτε ένα χαμόσπιτο, ούτε ένα καφενείο. Κρυστάλλινη θάλασσα και πεντακάθαρη άμμος είναι σχεδόν το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο – εσύ ξέρεις πόσες φορές το χω πει αυτό – πρόσθεσε και γριές με τα κοφίνια τους…. Αλλά δεν θα ξοδευτώ σε λέξεις. Πρέπει να ‘ρθουμε εδώ του χρόνου οπωσδήποτε…»

   Ταξιδιωτικές εντυπώσεις πριν από 84 χρόνια. Διαβάζοντας  το ημερολόγιο που κράτησε και τα γράμματα που έγραψε από την Ελλάδα η Βιρτζίνια Γουλφ, την άνοιξη του 1932, έχεις την εντύπωση πως αυτό που περιγράφεται δεν είναι η Ελλάδα, είναι μια άλλη χώρα.

   Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ύψιλον» σε μετάφραση Μαρίας Τσάτσου. Ευχαριστούμε την κ. Μαίρη Γαλάνη Κρητικού που μας το συνέστησε. Οποιαδήποτε απόπειρα σχολιασμού του κειμένου της Β. Γούλφ από μέρους μας θα συνιστούσε ασέβεια.

Γ. Μπήτρου, «Νέα  Εποχή»,   τεύχος  106.

Έτοιμος ο "Απόλλων"

  Έτοιμος ο "Απόλλωνας" με τα νέα του σινιάλα, αυτά της νέας  του εταιρείας  της  "2waysferries". Το μπλέ χρώμα πιό ανοιχτό, ενώ οι τσιμινιέρες βάφτηκαν λευκές από κόκκινες που ήταν πριν. Αν και το πλοίο δεν είναι αμφίδρομο όπως τα υπόλοιπα της εταιρείας, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε την εταιρεία να το εντάξει στο στόλο της.

  Ο "Απόλλωνας" σύμφωνα με το πρόγραμμα δρομολογίων θα ανηφορίσει όπως κάθε καλοκαίρι τα τρία τελευταία χρόνια προς τις Σποράδες όπου θα αναχωρεί καθημερινά  για Σκιάθο, Σκόπελο, Αλόνησο από το λιμάνι  του Αγίου Κωσταντίνου.

Ξενάγηση μαθητών στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας

     Ξενάγηση στο αυριανό σχολείο τους πραγματοποίησαν οι μαθητές  της Στ΄τάξης   του Δημοτικού Σχολείου Βαθέος. Συνοδευόμενη από το δάσκαλό τους και Διευθυντή του σχολείου κ. Τσολάκο Γεώργιο, επισκέφθηκαν το 2ο Γυμνάσιο  στην Κυψέλη όπου  περιηγήθηκαν στις αίθουσες, στα εργαστήρια και στους υπόλοιπους χώρους του σχολείου.

   Οι μαθητές και οι μαθήτριες  του Δημοτικού Σχολείου ενημερώθηκαν για τον τρόπο λειτουργίας  του Γυμνασίου αλλά  και  την ιστορία  του σχολείου  και  του αύλειου χώρου, όπου έγινε ιδιαίτερη αναφορά  στον κήπο  και  το φυτώριο  που είχε  στον ίδο χώρο δημιουργήσει ο δάσκαλος του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης Ιωάννης Ηλιόπουλος.

    Είναι  η πρώτη φορά  που πραγματοποιείται μια τέτοια επίσκεψη και οφείλεται στην πρωτοβουλία  του κ. Τσολάκου Γεώργιου. Σκοπός της κίνησης  αυτή είναι η ομαλή μετάβαση των μαθητών από τη μια σχολική βαθμίδα  στην επόμενη.

Ιουλία Περσάκη, το αφιέρωμα στην Αιγινήτισσα λογοτέχνη από την "Καθημερινή"

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΘΗΝΑΚΗ
από: kathimerini.gr
    Οι ευτυχείς ανακαλύψεις, μικρής ή μεγάλης κλίμακας, έρχονται πολλές φορές από ’κεί που δεν το περιμένεις. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, μία ομάδα δημοσιογράφων από τον αθηναϊκό Τύπο βρεθήκαμε προσκεκλημένοι του Δήμου Αίγινας και της Κοινωφελούς Επιχείρησής του, προκειμένου να παρακολουθήσουμε τις προετοιμασίες του Φεστιβάλ Φιστικιού, που φέτος ετοιμάζει μεγάλο αφιέρωμα στον Γιάννη Μόραλη, τους μαθητές του αλλά και τη σχέση του μεγάλου μας καλλιτέχνη με την Αίγινα. Κατά την ξενάγησή μας στο ―παραγνωρισμένο― νησί, ακούστηκε το όνομα της Ιουλίας Περσάκη (1895-1980), μιας χαμηλών τόνων διηγηματογράφου του Μεσοπολέμου, η οποία έζησε στην Αίγινα μεγάλο μέρος της ζωής της. Το μικρόβιο του αναζητητή προσωπικοτήτων που έζησαν στη σκιά της Ιστορίας χτύπησε μέσα μου επιτακτικά.
    Ποια είναι, λοιπόν, η Ιουλία Περσάκη, για την οποία μέχρι προχθές δεν είχα ακούσει τίποτα; Γεννημένη στην Αθήνα, το 1910, σε ηλικία 15 ετών δηλαδή, παντρεύτηκε έναν Έλληνα χρηματιστή και τον ακολούθησε στο Παρίσι, όπου σπούδασε νεοελληνική λογοτεχνία στη Σορβόννη και συνδέθηκε με την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου, μετέπειτα σύζυγο του Κώστα Βάρναλη. Δημοτικίστρια η ίδια, από το Παρίσι διατήρησε επαγγελματική σχέση με τα περιοδικά «Νουμάς» και «Πυρσός», ενώ ανήκε στις υπογραφές του Μανιφέστου Διαμαρτυρίας, το 1919, υπέρ της καθιέρωσης της δημοτικής γλώσσας, αντιτασσόμενη, μεταξύ άλλων, στον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαο Πολίτη και τις ενστάσεις του.
   Όταν, το 1920, επέστρεψε στην Ελλάδα, αποφάσισε ν’ αποτραβηχτεί από το λογοτεχνικό «σινάφι» της εποχής και έτσι μετέβη στο εξοχικό της στην Αίγινα. Εκεί, ανέπτυξε σχέσεις με τον Νίκο Καζαντζάκη, με τον οποίο μάλιστα αντάλλασσαν επιστολές, παρότι δεν έμεναν σε μεγάλη απόσταση στο νησί, πιθανόν με τη βοήθεια ενός αγοριού που το χαρτζιλίκωναν για να τους κάνει τον αγγελιαφόρο. Οι σχέσεις των δύο λογοτεχνών παρέμειναν φιλικές, κατά πληροφορίες, ιδίως εάν λάβουμε υπόψη μας τις αναφορές για την αφοσιωμένη καθημερινότητα του Καζαντζάκη στο γράψιμο ―και μόνο― από τις πληροφορίες που μας δίνει η τότε σύζυγός του Γαλάτεια στο θυμωμένο της και μάλλον εκδικητικό της «Άνθρωποι και Υπεράνθρωποι», που δημοσιεύθηκε λίγο προτού πεθάνει ο μεγάλος συγγραφέας το 1957.
     Η Ιουλία Περσάκη, έκτοτε, έγραφε ασταμάτητα. Επικεντρώθηκε στην καθημερινότητα της Αίγινας, στους ανθρώπους της, στη ζωή στο νησί. Μια κάποια αίσθηση είχαν προκαλέσει οι «Ιστορίες της κάθε μέρας» που δημοσίευσε το 1959 από την εκδόσεις της Εστίας, ―και όπως μας πληροφορεί, με πολλή χαρά, η ποιήτρια και μεταφράστρια Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, από τις εκδόσεις της Εστίας ετοιμάζεται ανθολογία, επιμελημένη και προσεγμένη, από το έργο της― με το περιοδικό της οποίας, «Νέα Εστία», είχε έτσι κι αλλιώς σχέση, δημοσιεύοντας αποκλειστικά διηγήματα. Τα αμιγώς ηθογραφικά διηγήματα της Ιουλίας Περσάκη είναι σαν μια λογοτεχνική ανασύσταση των ημερών της. Συγκινητική, ευθύβολη, με αυθεντική λαϊκότητα, φορές φορές στα όρια του μελό της εποχής, η συγγραφέας ανήκει στους προδρόμους της μεσοπολεμικής γενιάς συγγραφέων, ενώ παρέμεινε στη σκιά της λογοτεχνίας και, ίσως, μέχρι σήμερα ξεχάστηκε.
     Ο κριτικός Αλέξης Ζήρας τη συμπεριέλαβε, ευτυχώς για μας, στον έργο του «Η μεσοπολεμική πεζογραφία: Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939)», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σοκόλη το 1993. Λήμμα για την Ιουλία Περσάκη υπάρχει στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Ελληνικής Λογοτεχνίας των εκδόσεων Χάρη Πάτση (χ.χ.), αλλά και στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας των εκδόσεων Πατάκη (2007). Αναζητώντας περισσότερα στοιχεία για την Περσάκη, βλέπω ότι κριτικές για τα διηγήματά της έχουν γράψει, μεταξύ άλλων, οι Φώτος Πολίτης (1927), Αλέξανδρος Κοτζιάς (1966), Κλέων Παράσχος (1927) και Μιχαήλ Περάνθης (1965).
    Στο λήμμα του λεξικού των εκδόσεων Πατάκη αναφέρεται ότι η Ιουλία Περσάκη χαρακτηρίζεται από τον «εξευγενισμό του τετριμμένου και του καθημερινού». Σκέφτομαι ότι η λογοτέχνις αυτή προσπάθησε να καταγράψει τη σύγχρονη, μικρογραφική ιστορία του νησιού και των ανθρώπων του, να κρατήσει ζωντανό ένα κάποιο ψήγμα της Αίγινας και του Σαρωνικού, της γλώσσας της εποχής. Ακόμη κι αν η ίδια ίσως εντάσσεται στους «πεζογράφους στη σκιά των μεγάλων», το έργο της αξίζει μιας δεύτερης ευκαιρίας ― ενδεχομένως για να μάθουμε ένα παρελθόν για πάντα χαμένο, γραμμένο από τα χέρια εκείνων που σιγανά και ταπεινά δημιούργησαν, προσπάθησαν και «έφυγαν»• ακόμη κι αν, τελικά, το έργο τους δεν ανήκει στα πρωτοκλασάτα της νεοελληνικής ή άλλης λογοτεχνίας.

Ο Άλμπερ Καμύ στο ναό της Αφαίας.

  Σε συνέχεια  της προηγούμενης ανάρτησής μας  που αναφερόταν στην επίσκεψη  του συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ  στην Αίγινα,  ο  κ. Νεκτάριος Κουκούλης  είχε την ευγενή καλωσύνη να μας προσφέρει  την πολύ σπάνια αυτή φωτογραφία από  το αρχείο www. elia.gr που απεικονίζει το συγγραφέα  στο ναό  της Αφαίας. Ο Καμύ εικονίζεται στη μέση όρθιος να ακουμπά στον κίονα. Και η στάση αυτή μπορεί να έχει και κάποια σημειολογία.

   Ο κ. Νεκτάριος Κουκούλης καταξιωμένος εκπαιδευτικός και πρωτοπόρος σε εκπαιδευτικά προγράμματα και δραστρηιότητες διαθέτει ένα σπάνιο και ανεξάντλητο αρχείο που αφορά  τον πολιτισμό της Αίγινας. Χθες , Τετάρτη 25 Μαΐου  στο Σύλλογο Γυναικών Αίγινας  είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια άριστα τεκμηριωμένη παρουσίαση για το σπίτι του Αλέξανδρου Ροδάκη  που πλαισιώθηκε από  φωτογραφικό υλικό , εκδόσεις και βίντεο. Μια παρουσίαση που προκάλεσε γόνιμη συζήτηση και προβλημματισμό.

Ο Άλμπερ Καμύ στην Αίγινα του '55

 

      Η εγγύτητα τούτου του τόπου με την πρωτεύουσα έγινε η αιτία του ερχομού και της γνωριμίας με το νησί σπανίων ανθρώπων. Μια τύχη που δεν την είχαν άλλοι προορισμοί της πατρίδας μας όταν σε αυτούς η πρόσβαση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Άλλη μια πλευρά αξιοποίησης και ευκαιρία προβολής της Αίγινας που δυστυχώς μένει αναξιοποίητη. Γιατί πραγματικά ποιος τόπος δε θα ζήλευε και δεν θα διαφήμιζε το πέρασμα του  νομπελίστα (1957) Άλμπερ Καμύ τον Απρίλιο του 1955 από την Αίγινα. Τις στιγμές  του Γάλλου συγγραφέα  του Ξένου, της Πανούκλας, των Δίκαιων, Του μύθου του Σίσυφου του επαναστατημένου ανθρώπου, στο νησί  περιγράφει η Λητώ Κατακουζηνού που συνόδευσε με τον άνδρα της Άγγελο το Γάλλο συγγραφέα στην Αίγινα. Το βιβλίο με τον τίτλο: «Συντροφιά με τον Albert Camus» κυκλοφορεί από το Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού.

Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

   « Εικοσιεννιά τ’ Απρίλη (1955)   Αεράκι ανάλαφρο, θαλασσινό.

    Ευωδιές από πεύκο, θυμάρι, ρείκι και χαμομήλι. Παπαρούνες σπαρμένες ολούθε στα πόδια μας κι ανάμεσα σ’ αυτήν την ομορφιά ο ναός της Αφαίας Θεάς. Στοχαστικός, γαλήνιος, αιώνιος. Ο Camus  με τη χλωμάδα ακόμα πιο έντονη στο πρόσωπό του ξεμάκρυνε από μας, και βάδισε σαν υπνωτισμένος προς τα ερείπια. Μοναχική φιγούρα στον έρημο χώρο. Τον βλέπαμε  να κινείται αργά, τελετουργικά, ν’ ατενίζει με δέος τη μετόπη, ν’ αγγίζει με ευλάβεια τις δωρικές κολόνες κι ύστερα ν’ αγναντεύει  κάτω τη θάλασσα, να λυγίζει το γόνυ σαν σε προσκύνημα κι αναπάντεχα ν’ απλώνει το κορμί του πάνω στις ζεστές απ’ τον ήλιο πλάκες και ν’ απομένει ακίνητος, με τα μάτια σφαλιστά σα νεκρός. Βαθιά  ταραγμένοι από τούτη τη συγκλονιστική παρουσία του Camus σ’ αυτόν τον ιερό χώρο, καθίσαμε σ’ ένα βράχο και στοχαζόμασταν. Με τα μάτια μου πάνω στο ακίνητο κορμί του συλλογιζόμουνα κατά που θα μπορούσε να πετάει  η λεύτερη σκέψη του τούτη την ώρα. Τάχα  το φωτεινό πνεύμα του να φτερουγίζει ανάμεσα στο χτες και το σήμερα; Να  ταξιδεύει άραγε στα βάθη  του χρόνου, ψάχνοντας τις χαμένες του ρίζες; Τις ρίζες που έπλασε και έθρεψε το ξάστερο μυαλό του, η καθάρια φιλοσοφία του, η αγάπη του για το κάλλος και το μέτρο; Εκείνες τις πνευματικές ρίζες, τις ριζωμένες βαθιά από αιώνες στο χώμα το ελληνικό;

   Όλο  το πρωινό πέρασε έτσι, δίχως καμιά παρουσία να ταράξει το εξαίσιο ταξίδι  του Camus μέσα στο χρόνο. Κι εμείς πότε να σεργιανάμε τριγύρω, πότε να ξαπλώνουμε κάτω από πεύκο και να θυμόμαστε σκέψεις, φράσεις απ’ το Καλοκαίρι, το βιβλίο του που τόσο πολύ αγαπήσαμε και που το’ χαμε τελευταία ξαναδιαβάσει. Φέρναμε στη μνήμη μας λόγια, γραφές, έννοιες που φανέρωναν τη μεγάλη ευαισθησία του, την καρδιά του, την ψυχή του……………………  Ένα μαυριδερό, ξυπόλητο αγόρι, μ’ ένα πολύχρωμο μπουκέτο από αγριολούλουδα στο χέρι του, ξεφύτρωσε ξαφνικά ανάμεσα στα ερείπια κι ήρθε και στάθηκε πάνω απ’ τον Camus και πριν εμείς προλάβουμε να το απομακρύνουμε, εκείνο τον ρώτησε. «Κοιμάσαι καλέ; Κοιμάσαι;» Ο φίλος μας άνοιξε τα μάτια του, είδε το αγόρι να του προσφέρει τα λουλούδια, ανασηκώθηκε κι ονειροπαρμένος όπως ήτανε, του χαμογέλασε αμυδρά,  ψιθύρισε ένα «ευχαριστώ» και χώνοντας το πρόσωπό του μέσα στ’ αγριολούλουδα, ρούφηξε λαίμαργα το παρθενικό τους άρωμα. Ωστόσο το χέρι του αγοριού έμενε πάντα εκεί απλωμένο. Ο Camus το πρόσεξε κι απόρησε.

«Τι ζητάς όμορφο ελληνόπουλο; Τι ζητάς;» και συνέχισε με αγωνία. «Όχι μπαρούτι, ποτέ πια μη ζητήσεις μπαρούτι, σε ικετεύω. Μονάχα αγάπη να ζητάς, αγάπη…» κι ύστερα τ’ αγκάλιασε και το φίλησε τρυφερά. Στις εξωπραγματικές σφαίρες που ταξίδευε κείνη την ώρα ο Camus , πώς να σκεφτεί τα ευτελή και τα γήινα; Πώς να πάει ο νους του στο παραδάκι; Το αγόρι  παραξενεμένο κοίταξε με τα μεγάλα, εκφραστικά  μάτια του τον αλλόκοτο ξένο που του μιλούσε ακαταλαβίστικα, το κρατούσε αγκαλιά δίχως όμως να του βάζει και τίποτα στο χέρι, που εξακολουθούσε να το έχει απλωμένο. Τότε πλησιάσαμε εμείς κι ο Άγγελος του’ χωσε με τρόπο στη χούφτα του μερικές δραχμούλες. «Στο ναό μένεις;» τον ρώτησε ο Camus. Και  τ’ αγόρι κοιτάζοντάς μας με αγανάχτηση αναρωτήθηκε.

  «Μπιτ χαζός είναι ο κύριος, στα χαλάσματα θα μένω; Έχω σπίτι εγώ, να εκεί… κάτω στη θάλασσα» κι έδειξε με το χέρι του μια καλύβα. «Θάλαττα, θάλαττα» φώναξε ο Camus και πετάχτηκε πάνω με την έξαψη να χρωματίζει το πρόσωπό του. Κοίταξε προς τα κάτω κι άρχισε να κατηφορίζει τρέχοντας με το ένα χέρι ψηλά κουνώντας το μπουκέτο με τα λουλούδια σαν πολύχρωμη σημαία και με το άλλο να τραβάει το αγόρι που τα είχε ολότελα χαμένα.

   Η Αγία Μαρίνα τότε ήταν ακόμα μια πανέμορφη, παρθένα αγκαλιά και η θάλασσά της κρουσταλλένια………..»

απόσπασμα από σχετικό άρθρο του Γ. Μ. στην εφημερίδα "ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ", τεύχος 111

Το σπίτι έχει τη δική του ιστορία. Εκδήλωση για το σπίτι του Ροδάκη στο Μεσαγρό.

     Το σπίτι του Αλέξανδρου Ροδάκη θα έπρεπε κανονικά να είναι ένα από τα πρώτα κτίρια που θα επισκεπτόταν ένας επισκέπτης στην Αίγινα. Πρόκειται για  το καλύτερο δείγμα λαικής αρχιτεκτονικής της ενδοχώρας της Αίγινας. Ένα σπίτι το οποίο κατοικείτο μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες και σήμερα είναι παραδομένο στο έλεος του χρόνου.

     Για να προλάβουμε τις συνήθεις καταγγελτικές φράσεις τύπου: "τί κάνει το Κράτος, το Υπουργείο, ο Δήμος;" ας συμπληρώσουμε πως το σπίτι ανήκει  στους απογόνους της οικογένειας Ροδάκη οι οποίοι όμως αδυνατούν να το συντηρήσουν. Και πραγματικά πρέπει να συντηρηθεί πρέπει να προλάβουμε την κατάρευσή του πριν είναι αργά, διότι αν συμβεί αυτό θα έχουμε χάσει ανεπιστρεπτί μια μεγάλη ψηφίδα του πολιτισμού και της λαογραφίας της Αίγινας.

   Ο κ. Νεκτάριος Κουκούλης ως εκπαιδευτικός πρώτα και ασχολούμενος με τα κοινά αργότερα, είχε προβάλει το θέμα όσο κανένας και είχε πρώτος κινητοποιήσει πανεπιστημιακούς, φοιτητές και ερευνητές στην κατεύθυνση  της σωτηρίας  του κτίσματος. Ένα χρόνο τώρα η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται από τον κ. Παντελή Γιαννούλη ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί εκφράζει την αγωνία του για το μέλλον του σπιτιού. Παράλληλα έχει δημιουργηθεί επιτροπή υπό τον κ.Μομφεράτο με σκοπό να υπάρξει μια μεγαλύτερη προβολή της ανάγκης και του επείγοντος της διάσωσης  του κτίσματος.

   Στα πλαίσια της ενημέρωσης  για το θέμα αυτό πραγματοποιείται αύριο Τετάρτη 25 Μαΐου στην αίθουσα του Συλλόγου Γυναικών Αίγινας ειδική εκδήλωση για το σπίτι του Ροδάκη στην οποία θα μιλήσει ο κ. Νεκτάριος Κουκούλης.

   Παραθέτουμε  το κείμενο  της πρόσκλησης με τη σημείωση ότι το σπίτι  του Ροδάκη είναι εν πολλοίς άγνωστο  ακόμα όχι μόνο ανάμεσα  στους νέους Αιγινήτες αλλά και στους παλαιότερους. Η αυριανή εκδήλωση είναι μια μεγάλη ευκαιρία.

 

   "Ο Σύλλογος Γυναικών Αίγινας σας προσκαλεί σε μία ενδιαφέρουσα ομιλία με θέμα "Ο Αλέξανδρος Ροδάκης ζώντας στο σπίτι του, στο Μεσαγρό, την καθημερινότητα της προπολεμικής Αίγινας". Ένα οδοιπορικό στο σημαντικό μνημείο λαϊκής αρχιτεκτονικής τέχνης,της Αίγινας. Τετάρτη 25 Μαΐου και ώρα 7μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου. Ομιλητής ο κύριος Νεκτάριος Κουκούλης"
 

 Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο του κ. Ν. Κουκούλη και έχει αναρτηθεί στη προσωπική του σελίδα στο fb ενώ οι επόμενες προέρχονται από ανάλογες δημοσιεύσεις  στα Saronic magazine και Aeginalight.

"Σούρουπο στην Αίγινα"

    Το προηγούμενο καλοκαίρι παρουσιάζοντας για τέταρτη φορά  την έκθεση για τα βιβλία  της Αίγινας στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης είχαμε χρησιμοποιήσει στην αφίσα και τις προσκλήσεις το εξαιρετικό αυτόν πίνακα. Η δυσδιάκριτη υπογραφή  του καλλιτέχνη στην αριστερή άκρη του πίνακα δεν μας επέτρεπε  να διαβάσουμε καθαρά το όνομα του, με αποτέλεσμα πολλοί επισκέπτες να μας ρωτούν επίμονα  για την πατρότητα  του πίνακα. Ώσπου πριν από λίγες ημέρες η μανιώδης ερευνήτρια  του διαδικτύου, καθηγήτρια κ. Αννίτα Λεούση - Χαρτοφύλακα  τον ανακάλυψε και επιτέλους διαβάσαμε σωστά  το όνομα  του ζωγράφου.

   Πρόκειται  λοιπόν για  τον Νάξιο  στην καταγωγή Πολύκλειτο Ρέγκο, έναν  σπουδαίο καλλιτέχνη όπως θα συμπεράνετε από το βιογραφικό  του με μεγάλες επιδράσεις  στο έργο του από το Ν.Λύτρα αλλά και από τους αγιογράφους  του Αγίου Όρους. Στα  βιογραφικά  του στοιχεία  δεν αναφέρεται  ότι έζησε στην Αίγινα, ωστόσο έχει ζωγραφίσει  κι έναν άλλο πίνακα με Αιγινήτικο τοπίο. Πρόκειται και πάλι  για τοπίο  της ενδοχώρας  του νησιού με τον τίτλο: "Το μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού" και χρονολογία 1927. Όμως  εκείνη  την εποχή μοναστήρι  του Αγίου Κυπριανού  δεν υπήρχε στην Αίγινα. Ενδεχομένως να πρόκειται  - και το τοπίο θυμίζει έντονα  -  ή για  το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου ή της Χρυσολεόντισας.

  Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός  ότι ο Ρέγκος απεικονίζει  τοπία  της ενδοχώρας, με  καλλιεργημένα χωράφια, αγρούς με λιγοστά δέντρα και αγροτόσπιτα και όχι κάποια παραλιακό τοπίο ή θαλασσινό.

 Λίγα  βιογραφικά  στοιχεία:

  

Γεννήθηκε το 1903 στη Νάξο και το 1913 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη.^[1] Σπούδασε την περίοδο 1920-1926 στη Σχολή Καλών Τεχνών δίπλα στον Νικόλαο Λύτρα ενώ από μετά το γάμο του το 1930, συνέχισε τις σπουδές του για μια πενταετία στο Παρίσι όπου μαθήτευσε στην Ακαδημία Grande Chaumiere, στο Λούβρο αλλά και στο εργαστήριο χαρακτικής του Δημητρίου Γαλάνη. Επίσης επισκέφτηκε μουσεία διάφορων χωρών μελετώντας από κοντά έργα σπουδαίων ζωγράφων. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη όπου έζησε μέχρι το θάνατο του στις 3 Νοεμβρίου 1984.

Η ζωγραφική του, που περιλαμβάνει τοπία και προσωπογραφίες, νεκρές φύσεις και ηθογραφικές σκηνές, μυθολογικά θέματα και θρησκευτικές παραστάσεις, χαρακτηρίζεται από ένα προσωπικό ύφος που συνδυάζει στοιχεία από τα διδάγματα των δασκάλων του, το έργο του Μαλέα και του Παπαλουκά, τα έργα της πρώιμης αναγέννησης, τη βυζαντινή τέχνη αλλά και τα σύγχρονα ρεύματα.

Το 1926, χρονιά που αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ, εξέθεσε για πρώτη φορά έργα του κατά την Έκθεση των Τεσσάρων στην Αθήνα μαζί με τους Σπύρο Βασιλείου, Αντώνη Πολυκανδριώτη και Σπύρο Κόκκινο. Το 1934 εξέδωσε στο Παρίσι λεύκωμα με 21 ξυλογραφίες εμπνευσμένες από το Άγιο Όρος, το οποίο προλόγισε ο Κάρολος Ντηλ. Πραγματοποίησε δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός συνόρων (ΗΠΑ, Γιουγκοσλαβία, Γαλλία, Ιταλία, Πολωνία, Αυστρία, Αργεντινή κλπ) και απέσπασε αρκετές διακρίσεις όπως το χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα στο Ετήσιο Σαλόνι Χαρακτικής της Ανκόνας το 1966. Το έργο του περιλαμβάνει εικόνες της καθημερινότητας, τοπιογραφίες, απεικόνιση νεκρής φύσης αλλά και έργα εμπνευσμένα από μυθολογικά, ιστορικά και θρησκευτικά θέματα. Στο έργο του χαρακτηρίζεται από ένα προσωπικό ύφος που συνδυάζει τις επιρροές από τη μαθητεία του, τα έργα της πρώιμης αναγέννησης, τη βυζαντινή τέχνη και τα σύγχρονα του ρεύματα.

Ο Ρέγκος διακρίθηκε και σε άλλους τομείς καθώς ήταν αρθρογράφος σε περιοδικά τέχνης, ραδιοφωνικός παραγωγός, αγιογράφος, εικονογράφος λογοτεχνικών περιοδικών, μέλος διαφόρων κριτικών επιτροπών και καθηγητής σχεδίου στο ΑΠΘ από το 1951 ως το 1969.

Έργα του βρίσκονται σε διάφορα μουσεία, οργανισμούς και συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού ( Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας, Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου, Boston City Hall, κλπ ).