Ο θεριστής, ο τζιτζικάρης, ο κερασάρης, ο ριγανάς Ιούνης

Κάποτε τον είπαν "Θεριστή και κερασάρη, τζιτζικάρη και ριγανά". Φέτος ο Ιούνης μας προέκυψε ως μήνας επιστροφής στην κανονικότητα. Μήνας επανεκκίνησης της οικονομίας. Μήνας που επιστρέφουμε στα σχολεία. Μήνας δηλαδή καθόλου αδιάφορος. Κι αν άλλες χρονιές  τελειώναμε κι οργανώναμε το καλοκαίρι μας. Φέτος  τα πράγματα είναι διαφορετικά.

  Παρόλα αυτά παραμένει ο  μήνας με  τις μεγαλύτερες ημέρες. Ο μήνας που θα  αρχίσουν γιατί όχι, τα όνειρα των διακοπών. Ο μήνας που καταστρώνεται η φυγή από  τις πόλεις. Ο μήνας των πρώτων θαλάσσιων μπάνιων και των ωραίων φρούτων. Ο μήνας που όλοι περιμένουμε.

 
 Από την κ. Λίνα Πετρίτη - Μπόγρη. 
   Απόσπασμα από το βιβλίο της: "Τα λέμε και στην Αίγινα"

                                      «Καλός, κακός Ιούνης, το δεμάτι είναι στ’ αλώνι»

ΙΟΥΝΙΟΣ, Θεριστής για το λαό μας, γιατί ο θερισμός των δημητριακών αρχίζει και τελειώνει αυτόν το μήνα. Ο έκτος μήνας του χρόνου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 30 ημέρες.

Το όνομα του από τη λατινική λέξη junius: Juno= Ήρα. Αφιερωμένος στη θεά Ήρα. Κατά άλλους πήρε το όνομα από τον Λεύκιο Ιούνιο Βρούτο, που θεμελίωσε τη δημοκρατία στην αρχαία Ρώμη.

Στο αρχαίο αττικό ημερολόγιο ήταν ο 12^ος μήνας και λεγόταν Σκιροφοριών, από τη γεωργική γιορτή των Σκιροφορίων προς τιμή της Σκιράδος Αθηνάς, που προστάτευε τους αγρούς από τον καύσωνα.

Η έναρξη του θερισμού προσδιορίζεται από τους γεωργούς με το λάλημα του τζίτζικα, η αρχή δηλαδή του καλοκαιριού.

-Τζίτζικας ελάλησε; Πάρτε τα δρεπάνια σας.

Ο λαός μας του έχει δώσει κι άλλες ονομασίες:

Θερμαστής, από τη ζέστη που κάνει.

Κερασάρης ή Κερασινός, γιατί ωριμάζουν τα κεράσια.

Τζιτζικάρης,  επειδή αρχίζει το τραγούδι του τζίτζικα.

Ριγανάς, γιατί ανθίζει η ρίγανη.

Ριζικάρης ή Λαμπαδιάρης, από τον Κλήδονα.

Σ’ αυτόν το μήνα ξεκινάνε οι αγροτικές δουλειές και επειδή η συγκομιδή των αγροτικών προϊόντων δεν μπορεί να αναβληθεί, ο λαός μας σοφά λέει:

-Από το θέρο ως τις ελιές, δεν απολείπουν οι δουλειές.

-Θέρος, τρύγος, πόλεμος και οι χαρές στ’ αλώνισμα.

Μικρή ανάσα, η γιορτή της γέννησης του Ιωάννη του Πρόδρομου, στις 24  Ιουνίου, με το έθιμο του Κλήδονα και τις φωτιές, που προέρχονται από τα βάθη των αιώνων, τις καθαρτήριες πυρές, που συνέπιπταν με τις θερινές τροπές του ήλιου.

Το βασικό χαρακτηριστικό του Ιουνίου είναι ότι στις 21 του μήνα έχουμε το θερινό λιοστάσι. Την ημέρα αυτή, γίνεται η θερινή τροπή του ήλιου και έχουμε τη μεγαλύτερη μέρα. Η τροπή του ήλιου έχει επηρεάσει το λαό μας, γιατί πιστεύει ότι, όπως ο ήλιος αλλάζει τροπή και μπαίνει στο θερινό λιοστάσι, έτσι και η τύχη του ανθρώπου μπορεί ν’ αλλάξει!

Και επειδή το έθιμο του Κλήδονα είναι ένα είδος λαϊκής μαντείας, συμμετείχαν όλοι, γιατί τα δίστιχα που ακολουθούσαν κάθε ριζικό, τα θεωρούσαν χρησμό για το πρόσωπο στο οποίο ανήκε!

Το ίδιο συνέβαινε την ίδια μέρα με τη μολυβδομαντεία (το λιωμένο μολύβι μέσα στ’ αμίλητο νερό, όπου θα έδειχνε κάτι που θα’ χε σχέση με τον…μέλλοντα σύντροφο ή την εργασία του), αλλά και την κατοπτρομαντεία  (ο ανεστραμμένος καθρέφτης με τις κάθετες ακτίνες του μεσημεριάτικου ήλιου να πέφτουν στο νερό του πηγαδιού, για να ξεχωρίσουν ανάμεσα απ’ τις αντανακλάσεις, το πρόσωπο εκείνου που θα παντρευτούν!)

Κι όμως το έθιμο του Κλήδονα με ή χωρίς τον κάματο του θερισμού σε πολλά μέρη… ζει ή αναβιώνει από πολιτιστικούς συλλόγους ή από αθεράπευτα νοσταλγούς.            

 -Απ’ την αρχή του θεριστή, του δρεπανιού μας η γιορτή.

 -Και συ κακό χερόβολο και γω κακό δεμάτι.

-Ο Μάης έχει τ’ όνομα κι ο θεριστής την πείνα (η νέα σοδειά δεν έγινε ακόμα).

-Γενάρη πίνουν το κρασί, το θεριστή το ξίδι.

-Μάρτης έβρεχε, θεριστής χαιρότανε.

-Ιούνη αφήνουν το δρεπάνι και πιάνουν το ρεπάνι.

-Καλός, κακός Ιούνης, το δεμάτι είναι στ’ αλώνι.

-Το τραγούδι του θεριστή, η χαρά τ’ αλωνιστή.

-Θέλεις θέριζε και δένε, θέλεις δένε και κουβάλα (και τα δυο έχουν τον ίδιο σκληρό κόπο).

-Θέριζε γέρο γέννημα, και παλικάρι στάρι (το γέννημα, δηλαδή το κριθάρι πρέπει να θερίζεται γινωμένο –γέρο, να έχει ωριμάσει-, ενώ το στάρι να είναι νέο, παλικάρι, νωπό για να μη τρίβεται).

-Έκανε τ’ άχυρα  κομμάτια (για τους… νταήδες).

-Κάλλιο λόγια στο χωράφι, παρά ντράβαλα (φασαρίες) στ’ αλώνι,

 (οι συνεταίροι γεωργοί πρέπει να έχουν τακτοποιήσει τη μοιρασιά από το χωράφι, γιατί στο αλώνι η δουλειά τέλειωνε κι αλλοίμονο αν δεν τα είχαν βρει από πριν).

Κι επειδή όλοι μπορούν να βοηθήσουν και κανείς δεν… περισσεύει: 

-Καλόπιανε γριά το γέρο, να τον έχουμε στο θέρο, και σαν αποθερίσουμε, να τον γκρεμολογήσουμε.

Μαγιάτικα ηλιοβασιλέματα

 Δεν ξέρεις ποια  φωτογραφία να διαλέξεις. Η Αίγινα έχει  τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα. Οι αναρτήσεις εκατοντάδων φίλων στο Face book και  στο instagram το μαρτυρούν.

  Είναι τα δειλινά  που πολλοί  περιπατητές απήλαυσαν αυτήν την εποχή που το περπάτημα έγινε καθημερινή συνήθεια.

Με αυτά  τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα μας αποχαιρετά ο Μάιος. Ένας μήνας  που θα μείνει στην ιστορία ως ο μήνας  της επιστροφής στην κανονικότητα, της επανεκκίνησης, του ανοίγματος  των σχολείων των καταστημάτων αλλά  και  της .... δεύτερης Ανάστασης (όπως πολλοί λανθασμένα αναφέρουν), αλλά και ο μήνας της βροχής της επιστροφής των χειμωνιάτικων ρούχων και της χιονόπτωσης στον Παρνασσό!.

Ήρθε  στη ζωή μας με καραντίνα και φεύγει εντελώς απελευθερωμένος. Ας πάει στο καλό!

Εμείς   τοβ ευχαριστούμε  για τα χρώματα που μας χάρισε  αυτά  τα δειλινά.

Με τον "Πύραυλο" για Αγκίστρι.

Τώρα που μας αποχαιρετά ο Μάιος και όλα μυρίζουν καλοκαίρι και εκδρομή, ας θυμηθούμε τις μικρές καλοκαιρινές κυριακάτικες αποδράσεις των παλαιοτέρων από μας.

Τότε που τα καραβάκια  μετέφεραν συνεχώς εκδρομείς  στη Σαλαμίνα, στην Αγία Μαρίνα, στη Σουβάλα. Και από το λιμάνι  της Αίγινας για  το Αγκίστρι βεβαίως.

Ένα  τέτοιο  ξεχασμένο  καραβάκι ήταν και ο "Πύραυλος". Το ξύλινο μικρό του Αγκιστρίου. Αμφιβάλλω αν το θυμάται κάποιος παλαιός σήμερα. Διότι  τα  πιο  δημοφιλή  της  γραμμής Αίγινας - Αγκιστρίου ήταν ο "Νταβέλης" και ο "Μόσχος".

Ο μικρός "Πύραυλος" με το εντυπωσιακό  και πρωτότυπο όνομα που μάλλον παρέπεμπε  στην μεγαλύτερη ταχύτητα του,  μας  γυρίζει στη δεκαετία  του '60 και λίγο  του '70.

Εντυπωσιάζει η τέντα  στο κατάστρωμα  του που παρέχει σκιά  στους επιβάτες  του. Η φωτογραφία είναι καλοκαιρινή αν κρίνουμε από το γεγονός ότι τόσο τα παράθυρα όσο και η πόρτα του είναι διάπλατα ανοιχτά.

Ωστόσο διακρίνουμε επίσης και ένα αρχικό γράμμα δίπλα  στο όνομα "Πύραυλος". Ενδεχομένως είναι το αρχικό του ονόματος  του πλοιοκτήτη. Η ονομασία  του πάντως δεν μας ξαφνιάζει και εντελώς αν αναλογιστούμε ότι πολλά χρόνια μετά ακολούθησαν και πάλι πλοία με παρόμοια "ουράνια" ονόματα. Τα δύο καταμαράν "Κεραυνός 1" και "Κεραυνός ΙΙ".

Αν κάποιος αναγνώστης γνωρίζει κάτι για το πλοίο ας μας πληροφορήσει.

Η φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο του Γρηγόρη Συριώτη.

Αν και η Πόλη έπεσε, η Ρωμηοσύνη ζει

 Ημέρα μνήμης η 29η Μαΐου. Για όσους επιμένουν να θυμούνται, για όσους διδάσκονται από την Ιστορία η αποφράδα εκείνη Τρίτη δεν είναι απλά μια ιστορική επέτειος. Είναι η άλωση της ζωής μιας αυτοκρατορίας. Είναι το τέλος μιας χιλιόχρονης δύσκολης και αιματοβαμμένης πορείας μιας αυτοκρατορίας πολιτισμού.

Το Βυζάντιο ποτέ δεν ήταν μια στρατιωτική υπερδύναμη. Μια αυτοκρατορία που στήριζε την ύπαρξη της, τη ζωή της, την παρουσία της  στη δύναμη, στον όγκο  του στρατού. Δεν διέθετε στρατιωτική μηχανή. Γι' αυτό και δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους. Οι μάχες που έδωσε ήταν  για να αμυνθεί ή για  να ανακαταλάβει περιοχές που του είχαν αρπάξει οι Άραβες, οι Άβαροι, οι Βούλγαροι οι Οστρογότθοι και Βησιγότθοι παλαιότερα οι Ούνοι και στο τέλος οι Σελτζούκοι Τούρκοι και οι Οθωμανοί.

Ποτέ δεν υποτάχθηκε. Ποτέ δεν συνθηκολόγησε. Παρά μόνο όταν η παρακμή το είχε διαλύσει εκ των έσω.

Από την άλλη πλευρά ήταν μια χώρα που καλλιέργησε  τα γράμματα και τις τέχνες. Εξήγαγε πολιτισμό και φώτισε λαούς όπως οι Μολδαβοί , οι Βούλγαροι, οι Ρώσοι.

Και όταν ήρθε το τέλος όλη αυτή η πνευματικότητα  του Βυζαντίου μεταφέρθηκε στη Δύση. Οι μεγάλοι δάσκαλοι έφθασαν στην Ιταλία και μετέδωσαν την αγάπη για  τις ανθρωπιστικές σπουδές συμβάλλοντας  στο ξεκίνημα  της Αναγέννησης.

Το Βυζάντιο που πολλοί θεωρούν ως το Μεσαίωνα  της Ανατολής, ήταν ένα φανάρι πολιτισμού που έμεινε άσβηστο στο διάβα των αιώνων. Και  η φλόγα του εξακολουθεί να φωτίζει, να ζεσταίνει και να παρηγορεί εκείνους που το πίστεψαν, το σεβάστηκαν και διατηρούν τη μνήμη του ζωντανή.

Η "Αντιγόνη" ετοιμάζεται για ... Σουβάλα.

Το νέο απόκτημα  της Saronic Ferries, όπως έχουμε ξαναγράψει, βρίσκεται στο Πέραμα και ετοιμάζεται. Πρόκειται για  το πλοίο "Ποσειδώνας" στο οποίο η νέα  του εταιρεία έχει δώσει το όνομα "ΑΝΤΙΓΟΝΗ". Το πλοίο προορίζεται για  τη γραμμή της  Σουβάλας. 

    Οι εργασίες μετασκευής του έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό και ήδη έχει  σχηματιστεί η νέα μορφή του πλοίου μετά  το κλείσιμο  του γκαράζ και την επέκταση  του σαλονιού  του.

   Οι εργασίες πλέον συνεχίζονται μετά  την προσωρινή διακοπή τους λόγω της πανδημίας  του κορονοϊού.

Η νέα εικόνα  του πλοίου παραπέμπει λίγο προς  την εικόνα  του παλαιού "Σαρωνικού".

Ας  ευχηθούμε σύντομα να είναι έτοιμο και να ενταχθεί  στη γραμμή μας.


Τις φωτογραφίες  μας  τις έστειλε ο φίλος  του blog και της Αίγινας κ. Ιωσήφ Τσαλαγανίδης.

Ένα παμπάλαιο έθιμο στην κορυφή της Αίγινας

Αναδημοσίευση από το Saronic magazine.gr

 

Άναψαν οι φωτιές στην κορυφή του Όρους. Ένα παμπάλαιο έθιμο και πάλι αναβίωσε για πολλούς προσκυνητές. Ο λόγος είναι  το πανηγύρι – η εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου κατά την οποία εορτάζει το ξωκλήσι  στην κορυφή του Όρους της Αίγινας. Το εκκλησάκι που το  ακουμπούν στην κυριολεξία  τα σύννεφα μερικές φορές. Οι παλαιοί Αιγινήτες συνήθιζαν να ανεβαίνουν από την προηγούμενη ημέρα και να διανυκτερεύουν στο «πανηγυρόσπιτο» που είχε κτιστεί για αυτόν ακριβώς το λόγο. Εκεί στηνόταν ένα μικρό πανηγύρι που κρατούσε ως την άλλη ημέρα – ανήμερα της εορτής. Η ανάβαση γινόταν ακολουθώντας τα μονοπάτια που οδηγούν στην κορυφή από πολλές πλευρές  του Όρους. Τα ζώα, μουλάρια και γαϊδουράκια φορτωμένα με όλα τα «χρειαζούμενα» για τη διανυκτέρευση δημιουργούσαν ένα μικρό καραβάνι.

Έτσι και φέτος με ζώα οι συνεπείς πανηγυριστές ανηφόρισαν στο Όρος με τα ζώα τους. Πρωτοστάτης ο γνωστός παραδοσιακός οργανοπαίχτης Δημήτρης Μπόγρης.

Οι εικόνες από την κορυφή της Αίγινας  μοναδικές, θυμίζουν άλλες εποχές και ήθη από  παλιά Ελλάδα.

Η  εορτή της Αναλήψεως προβάλει σαράντα ημέρες από την Ανάσταση  του Χριστού. Οι παλαιοί Αιγινήτες θεμελίωσαν εκεί στα αψηλά  της Αίγινας  τούτο το κάτασπρο εκκλησάκι θέλοντας έτσι να δείξουν πως ο τόπος  είναι ιερός και πως πάντα εκεί  οι κάτοικοι του νησιού λάτρευαν τους Θεούς τους. Παλαιότερα το Δία, σήμερα εκεί  γιορτάζουν  το γεγονός  της Ανάληψης  του Κυρίου που συνέβη  στο Όρος Χωρήβ.

Όρος  Θεών και ανθρώπων λοιπόν σε υψόμετρο μόλις 532 μέτρων. Και όμως πόσα πράγματα έχει να δει ο οδοιπόρος. Σουβάλες, αρχαία ιερά, ξωκλήσια, πέτρινα μονοπάτια, αλώνια. Με δυο λόγια αυτή είναι η άλλη Αίγινα, η άγνωστη, που κανείς δεν γνωρίζει ή δεν φαντάζεται πως θα συναντήσει. Η πιο όμορφη πλευρά του νησιού που αξίζει κάποιος να την ανακαλύψει.

Τα  τελευταία  χρόνια πληθαίνουν και μεγαλώνουν οι ομάδες των περιπατητών που αποφασίζουν να ανέβουν ως την κορυφή του Όρους της Αίγινας. Για  την  ακρίβεια του ψηλότερου βουνού του νησιού που έχει υψόμετρο μόλις 532 μ. αλλά η θέα που προσφέρεται στον επισκέπτη είναι μοναδική.

Το Όρος της Αίγινας έχει συνδεθεί με τη μυθολογία του νησιού, με πολλές αντιλήψεις αλλά κυρίως με τη λατρεία του Δία και την κατοίκηση των πρώτων οικιστών του νησιού.

Όρος  λοιπόν Θεών και ανθρώπων, το μοναδικό αυτό βουνό της Αίγινας, το υψηλότερο και απρόσιτο για  τους πολλούς, μιας που πρέπει να διαθέτεις όρεξη και πολλά κουράγια για να σκαρφαλώσεις ως την κορυφή του. Όταν όμως το καταφέρεις η θέα  που θα αντικρίσεις θα σε μαγέψει. Όλος ο Σαρωνικός στα πόδια  σου. Όλος ο Σαρωνικός ο μικρός ο μέγας, με τα νησιά, τις νησίδες και τα πάμπολλα πλεούμενα  να τον οργώνουν.

Σε αυτόν τον ορεινό όγκο της Αίγινας λοιπόν είναι αφιερωμένο ένα από τα αναρίθμητα κεφάλαια της ελληνικής μυθολογίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη μυθική παράδοση, ο πρώτος βασιλιάς του νησιού και γενάρχης του γένους των Αιακιδών, ο Αιακός, καρπός του έρωτα του Δία για τη Νύμφη Αίγινα (κόρη του ποτάμιου θεού Ασωπού), ανέβηκε στο ψηλότερο βουνό του νησιού, για να παρακαλέσει εκ μέρους όλων των Ελλήνων τον πατέρα του να στείλει την πολυπόθητη βροχή ύστερα από την καταστροφική ξηρασία που είχε πλήξει την Ελλάδα. Ο Δίας ανταποκρίθηκε στην επίκληση του γιου του, κι ο φημισμένος για τη δικαιοσύνη του αιγινήτης βασιλιάς, θέλοντας να τον ευχαριστήσει, ίδρυσε στην κορυφή του βουνού ιερό αφιερωμένο στον Ελλάνιο Δία.

    Όσοι επισκέπτονται σήμερα την Αίγινα και αποφασίζουν να γνωρίσουν από κοντά το Ελλάνιο όρος βλέπουν δίπλα στα ερείπια του ιερού του Ελλάνιου Δία την εκκλησία των Ταξιαρχών και, σε μικρή απόσταση από τον αρχαιολογικό χώρο, το ξωκλήσι της Υπαπαντής - Παναγίας Μυρτιδιώτισσας.

   Όσοι πάλι αγαπούν τις πεζοπορικές διαδρομές μπορούν να ακολουθήσουν το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του Ελλάνιου όρους, σε υψόμετρο 532. Εκεί, δίπλα στο ξωκλήσι της Αναλήψεως ή  και  Προφήτη Ηλία, θα απολαύσουν την υπέροχη θέα σε ολόκληρη την Αίγινα και τα παράλια της Αττικής.

Φωτογραφίες από τον κ. Χρήστο Νεστορίδη.

Η Ανάληψη στην Ομορφοκκλησιά της Αίγινας.

Φωτογραφία της κ. Καλλιρρόης Μπέση

Εντυπωσιάζει η εικόνα  της Αναλήψεως του Κυρίου από την Ομορφοκκλησιά  της Αίγινας που ανήρτησε η εξαιρετική κ. Καλλιρρόη Μπέση.

Η μεγάλη Δεσποτική εορτή που  εορτάζει η Εκκλησία σήμερα, σαράντα ημέρες από την Ανάσταση, δεσπόζει στο εορτολόγιο  των ημερών και κατέχει μια εξέχουσα θέσει  στον εικονογραφικό κύκλο  του βυζαντινού μνημείου  της  Αίγινας.

Η κ. Μπέση μας δίνει με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα και την ευκαιρία να προσεγγίσουμε  την εικόνα και δι΄αυτής την εορτή. 

Ο Χριστός "εν δόξη" μέσα σε φωτεινό σύννεφο που τον περιβάλει και τέσσερις άγγελοι να τον συνοδεύουν στον ουρανό. Με την εμφάνιση του αυτή στους μαθητές ολοκληρώνει  τις μετά την Ανάσταση εμφανίσεις του στους μαθητές και τις μαθήτριες του. Μετά από καιρό θα εμφανιστεί και στον Σαούλ (Παύλο) κατά  τη διάρκεια πορείας  του τελευταίου προς τη Δαμασκό.

  Τα πρόσωπα  στην εικόνα είναι φθαρμένα από το χρόνο σε αντίθεση με όλο τον εικονογραφικό διάκοσμο που διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.

Πληροφοριακά να αναφέρουμε πως η εκκλησία  των Αγίων  Θεοδώρων (Ομορφοκκλησιά) που βρίσκεται κοντά  στο σημερινό Γενικό Λύκειο Αίγινας, μεταξύ Ασωμάτων και Κυψέλης είναι κτίσμα  του 12ου αιώνα και στο εσωτερικό του διασώζονται 14 παραστάσεις από τον Χριστολογικό κύκλο. Αναφέρεται πως ο ναός ανακαινίσθηκε το 1282.

Πολύ γνωστός  στους κύκλους  των αρχαιολόγων και βυζαντινολόγων, έχει χαρακτηριστεί  ως το καλύτερα σωζόμενο  βυζαντινό μνημείο  της Αίγινας.

Πολλοί αγιογράφοι και ζωγράφοι έχουν δεχθεί επιρροές στο έργο  τους από τις εικόνες  της Ομορφοκκλησιάς όπως ο Γιάννης Τσαρούχης.

Το τελευταίο κόκκινο αυγό στην Ανάληψη στον Ποριατάδο της Κυψέλης.

  

 Περισσότερο φθινοπωρινή ήταν η εικόνα χθες το απόγευμα  στον Ποριατάδο όπου βρίσκεται το εκκλησάκι της Ανάληψης. Ο γκρίζος ουρανός στέρησε από τους προσκυνητές ένα υπέροχο  ηλιοβασίλεμα έτσι όπως κάθε χρόνο έχουν τη χαρά να απολαμβάνουν εκεί στα ψηλά της Κυψέλης.

Το ξωκλήσι αυτό ακολουθεί την παλαιά  Ελληνική και Ορθόδοξη παράδοση που θέλει οι ναοί που είναι αφιερωμένοι στον Προφήτη Ηλία ή στην Ανάληψη να οικοδομούνται  στις κορυφές λόφων ή βουνών.   

Έτσι και στην Κυψέλη.

  Ο  ψυχρός καιρός  για την εποχή αυτή δεν εμπόδισε  πολλούς  προσκυνητές να τιμήσουν την εορτή και να ανέβουν στην Ανάληψη. Ο χωμάτινος  δρόμος πλέον είναι στρωμένος με τσιμέντο, κάτι που διευκολύνει πολύ  τους επισκέπτες, όπως και η δημιουργία ενός μικρού πάρκινγκ σε κτήμα πίσω από το ναό. 

Το παραδοσιακό κόκκινο αυγό και  το λαμπριάτικο κουλούρι μοίρασε  ο π. Νεκτάριος Κουκούλης  χθες το απόγευμα της  Τετάρτης  πριν τον εσπερινό  της  εορτής  της Ανάληψης στο ομώνυμο  ξωκλήσι  στο Ποριατάδο  της Κυψέλης.

   Σε ένα ειδυλλιακό σημείο  της Αίγινας κάτω από το οποίο απλώνεται όλος ο οικισμός της Κυψέλης και το βλέμμα χάνεται στην απλωσιά της θάλασσας βρίσκεται το ξωκλήσι της Ανάληψης. Τόπος ιδιαίτερα αγαπητός που σε προσκαλεί να ανέβεις το ανηφόρι όχι μόνο για να θαυμάσει τη θέα, αλλά και να απολαύσεις τη φύση  που ευωδιάζει από τη βλάστηση των γύρω χωραφιών. Ακριβώς πάνω από την εκκλησιά ορθώνεται προστατευτικός ο όγκος της Δραγωνέρας με το μονοπάτι που οδηγεί στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Το χειμώνα ιδιαίτερα ο τόπος είναι πολυσύχναστος διότι πολλοί είναι αυτοί που κάνουν τον περίπατό τους και μαζεύουν χόρτα ή αγριολούλουδα. Στο βάθος το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων χωμένο μέσα  στη ρεματιά καρτεράει υπομονετικά το δικό του πανηγύρι σε λίγες μέρες. Έναν  ιδιαίτερο πανηγυρικό  τόνο  κάθε χρόνο λαμβάνει  αυτός ο εορτασμός  της Ανάληψης  όχι  μόνο  εξαιτίας  της μεγάλης συμμετοχής  προσκυνητών αλλά και επειδή σηματοδοτεί  τον ερχομό του καλοκαιριού  και  είναι η αρχή πολλών καλοκαιρινών πανηγυριών. Το πανηγύρι αυτό θεωρείται από τα παλαιότερα της Κυψέλης.

   Ο  επισκέπτης  μπορεί  να θαυμάσει από το σημείο αυτό την πανοραμική θέα  προς  τη Δυτική πλευρά  της Αίγινας και  τον ορίζοντα  να  τελειώνει στα αντικρινά  βουνά της Αττικής και  της Πελοποννήσου.

   

   Με  το τέλος  της  Πασχαλινής  περιόδου συνηθίζεται καθώς ψάλλουμε  για τελευταία φορά  το "Χριστός Ανέστη" να μοιράζεται το κόκκινο αυγό κι έτσι παραδοσιακά να κλείνει αυτό το σαρανταήμερο έτσι όπως με το κόκκινο αυγό  ξεκίνησε.

Η  Ανάληψη είναι  η ημέρα  κατά  την οποία ο Ιησούς Χριστός ολοκληρώνει  τις εμφανίσεις  του στους μαθητές μετά  την Ανάσταση. Στο Όρος Χωρήβ εμφανίζεται  για τελευταία  φορά και μπροστά στα μάτια  των μαθητών του ανεβαίνει  στον ουρανό  μέσα  σε ένα σύννεφο δόξης. 

Μια μεγάλη Δεσποτική εορτή σαράντα ημέρες ακριβώς μετά  το Πάσχα.

    

Η "Ανάληψη" στην κορυφή του Όρους της Αίγινας.

Η  εορτή της Αναλήψεως προβάλει σαράντα ημέρες από την Ανάσταση  του Χριστού. Οι παλαιοί Αιγινήτες θεμελίωσαν εκεί στα αψηλά  της Αίγινας  τούτο το κάτασπρο εκκλησάκι θέλοντας έτσι να δείξουν πως ο τόπος  είναι ιερός και πως πάντα εκεί  οι κάτοικοι του νησιού λάτρευαν τους Θεούς τους. Παλαιότερα το Δία, σήμερα εκεί  γιορτάζουν  το γεγονός  της Ανάληψης  του Κυρίου που συνέβη  στο Όρος Χωρήβ.
 

   Όρος  Θεών και ανθρώπων λοιπόν σε υψόμετρο μόλις 532 μέτρων. Και όμως πόσα πράγματα έχει να δει ο οδοιπόρος. Σουβάλες, αρχαία ιερά, ξωκλήσια, πέτρινα μονοπάτια, αλώνια. Με δυο λόγια αυτή είναι η άλλη Αίγινα, η άγνωστη, που κανείς δεν γνωρίζει ή δεν φαντάζεται πως θα συναντήσει. Η πιό όμορφη πλευρά του νησιού. Αξίζει να την ανακαλύψετε.

Τα  τελευταία  χρόνια πληθαίνουν και μεγαλώνουν οι ομάδες των περιπατητών που αποφασίζουν να ανέβουν ως την κορυφή του Όρους της Αίγινας. Για  την  ακρίβεια του ψηλότερου βουνού του νησιού που έχει υψόμετρο μόλις 532 μ. αλλά η θέα που προσφέρεται στον επισκέπτη είναι μοναδική.

   Το Όρος της Αίγινας έχει συνδεθεί με τη μυθολογία του νησιού, με πολλές αντιλήψεις αλλά κυρίως με τη λατρεία του Δία και την κατοίκηση των πρώτων οικιστών του νησιού.

Όρος  λοιπόν Θεών και ανθρώπων, το μοναδικό αυτό βουνό της Αίγινας, το υψηλότερο και απρόσιτο για  τους πολλούς, μιας που πρέπει να διαθέτεις όρεξη και πολλά κουράγια για να σκαρφαλώσεις ως την κορυφή του. Όταν όμως το καταφέρεις η θέα  που θα αντικρίσεις θα σε μαγέψει. Όλος ο Σαρωνικός στα πόδια  σου. Όλος ο Σαρωνικός ο μικρός ο μέγας, με τα νησιά, τις νησίδες και τα πάμπολλα πλεούμενα  να τον οργώνουν

    

  Σε αυτόν τον ορεινό όγκο της Αίγινας λοιπόν είναι αφιερωμένο ένα από τα αναρίθμητα κεφάλαια της ελληνικής μυθολογίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη μυθική παράδοση, ο πρώτος βασιλιάς του νησιού και γενάρχης του γένους των Αιακιδών, ο Αιακός, καρπός του έρωτα του Δία για τη Νύμφη Αίγινα (κόρη του ποτάμιου θεού Ασωπού), ανέβηκε στο ψηλότερο βουνό του νησιού, για να παρακαλέσει εκ μέρους όλων των Ελλήνων τον πατέρα του να στείλει την πολυπόθητη βροχή ύστερα από την καταστροφική ξηρασία που είχε πλήξει την Ελλάδα. Ο Δίας ανταποκρίθηκε στην επίκληση του γιου του, κι ο φημισμένος για τη δικαιοσύνη του αιγινήτης βασιλιάς, θέλοντας να τον ευχαριστήσει, ίδρυσε στην κορυφή του βουνού ιερό αφιερωμένο στον Ελλάνιο Δία.

    Όσοι επισκέπτονται σήμερα την Αίγινα και αποφασίζουν να γνωρίσουν από κοντά το Ελλάνιο όρος βλέπουν δίπλα στα ερείπια του ιερού του Ελλάνιου Δία την εκκλησία των Ταξιαρχών και, σε μικρή απόσταση από τον αρχαιολογικό χώρο, το ξωκλήσι της Υπαπαντής - Παναγίας Μυρτιδιώτισσας.

   Όσοι πάλι αγαπούν τις πεζοπορικές διαδρομές μπορούν να ακολουθήσουν το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του Ελλάνιου όρους, σε υψόμετρο 532. Εκεί, δίπλα στο ξωκλήσι της Αναλήψεως ή  και  Προφήτη Ηλία, θα απολαύσουν την υπέροχη θέα σε ολόκληρη την Αίγινα και τα παράλια της Αττικής.